martes, 24 de decembro de 2013

** La Señal: él era navidad

Un ano máis desde A Lareira Máxica desexámosvos un moi feliz nadal e que teñades un moi feliz ano novo. Nesta ocasión un 2014 no que se vexan cumpridos tódolos bos desexos que teñades. A felicidade consiste en saber apreciar disfrutar das cousas máis pequenas da vida, que son, paradoxicamente, as máis grandes e importantes. O consumismo e os cartos non dan a felicidade. Este ano selecciionei a canción dun grupo pontevedrés: "La Señal". A cancion é unha balada que data do ano 1989 e titúlase "El era Navidad". Anímovos a que a escoitedes a letra porque detrás dunha nova triste agocha unha gran ensinanza chea de reflexión. Descoñezo que foi do grupo.

Coma sempre, gracias por estar aí, por seguirnos e por colaborar connosco.

...........................................................
Julio Torres

luns, 16 de decembro de 2013

** O barrio alto de Lisboa cumpre 500 anos

O Barrio Alto de Lisboa cumpre 500 anos. Aproveito para recomendar visitar esta cidade, capital de Portugal. O castelo de San Jorge, a Torre de Belém, o mosteiro dos Jerónimos, a Alfama ou viaxar nos seus tranvías (entre eles o famoso 28), son so algúns dos seus atractivos. Cultura, tradición, gastronomía e historia, moita historia, agóchanse en Lisboa. O que non me gusta de Lisboa é o feito de que está case toda adoquinada. Con todo, din que o que non visitou Lisboa non viu cousa boa. Tamén vos recomendo coñecer á veciña Sintra cos seus palacetes, que non vos deixarán indiferentes.

.....................................................................................................................................
Julio Torres

xoves, 28 de novembro de 2013

** O paradigma do amor

Cantas veces, mirando as estrelas,
por tí lles preguntaba,
por si tamén tí as mirabas,
querendo saber se en mín pensabas.

Un trociño do meu corazón,
pregaba ao ceo que de mín te lembraras;
mentras desexaba que foses feliz,
coa persoa que escolleras ter ao teu carón.

Porque o amor éche así,
non entende de coherencias nin de razóns,
quere e sinte, quéreo todo para sí,
e desexa para o seu amado o mellor.

Sempre no meu lugar facendo o correcto,
vivindo unha vida de mundo perfecto.
Canto a liberdade do vento envexaba,
para poder decirche o moito que te amaba!

Quérote sen poder querete,
ámote sen poder amarte,
non chorei por perderte,
non reirei por de novo verte.

Encontrei a felicidade sen terte ao meu lado,
desconcertada estou por volverte ver,
o meu corazón está desacougado,
en realidade nunca te deixei de querer.

Volven, despiadados,
en contra da miña razón,
os sentimentos do pasado,
sobreviven no fondo do corazón.

Dividida entre querer e non querer,
do pasado e do presente,
do presente e do ausente,
do que foi e do que puido ser...

Quérote comigo, e sen tí me quero ver,
son feliz contigo e sen tí tamén o serei,
quero a liberdade para o meu corazón,
para amar sen ter en conta a razón.

Paradigmas do amor,
o que non tiveches queres ter,
o que tés non queres perder,
amar é libre pero expresalo non.

.....................................................................................................................................
© Mary Camiña. SANXENXO

luns, 25 de novembro de 2013

** Non á violencia de xénero

No Día Internacional contra a violencia de xénero hai que dicir NON a calquera tipo de maltrato sexa físico, psíquico ou social cara a muller. Ningunha persoa se merece que a maltraten. ¡¡Ningunha!!¡¡Non se pode consentir ningún tipo de maltrato cara ningúen!! No caso que nos ocupa, o da violencia de xénero, cabe insistir en que a muller maltratada pode e convén que se informe ben no 016 ou nos Centros de Información da Muller (C.I.M.) máis próximo ou acudir ós Servicios Sociais de atención primaria do concello. Tamén cómpre lembrar que calquera persoa que presenciase un maltratdo pode denunciar ese maltrato aínda que non sexa a persoa directamente afectada. O maltrato é un tema delicado e complexo pero débese pedir información, orientación e asesoramente e non quedar de brazos cruzados. Actuar non é sinxelo nin moito menos, pero non actuar tamén pode ser perigoso. En todo caso, débese pedir axuda e informarse axeitadamente diante de profesionais especializados coma psicólogos, traballadores/as sociais e avogad@s.
.....................................................................................................................................
Julio Torres


ENLACE DE INTERÉS: ** Mulleres en Galicia

venres, 22 de novembro de 2013

** O final da conta atrás...

Xa queda menos tempo. En plena conta atrás, como dicían os Europe alá pola década dos 80. It´s the final countdown (na versión popular non eran poucos o que a traducían ó galego como "e teu pai non canta". ¡¡Bendito sentido do humor!!). Adicada á tódolos seguidores de A Lareira Máxica.


xoves, 24 de outubro de 2013

** E.T. na Galiza

sábado, 12 de outubro de 2013

** Infomativos tripitidos ó unísono

Hai cousas que non se entenden. É o caso de TVE que a partir de setembro decidiu dar en directo os seus informativos tanto en La 1 coma no canal TVE en Hd e tamén no de Canal 24 horas. Os tres de xeito simmultaéneo. A opción en HD pois pódese aceptar: que as persoas que teñen un televisor con HD poidan ver un informativo en alta definición, aínda que a alta definición non implique necesariamente unha alta calidade do contido...

O que é a todas luces incompresible e que tamén se vexa en directo nunha terceira vía: O Canal 24 horas. Ata hai pouco víanse os telediarios en diferido no 24 horas cunha media hora de retraso. Iso era moi comprensible: unha oportunidade de visionalo para que as persoas que non poden velo a unha hora véxano noutra. Agora non, agora non se pode ver en diferido senón emiten ós telediarios en directo á mesma hora en TVE e no Canal 24 horas a un tempo (e tres se contamos o de HD). Absurdo. Para facer iso mellor que deixen o telediario no Canal 24 horas e boten en La 1 outra programación (incluso poden botar man do archivo histórico de TVE para encher ese oco, a custo cero ou case cero). Xa se sabe que o sentido común é o menos común dos sentidos...

.....................................................................................................................................
Julio Torres

luns, 30 de setembro de 2013

** Humor xusto

** Sobre aneis de boda

Según una leyenda china, los pulgares representan a tus padres. Los índices representan a tus hermanos y amigos. Los dedos medios te representan a ti mismo y es por ello el significado del gesto “fuck you”. El dedo anular (cuarto dedo) representa a tu pareja y los meñiques representan a tus hijos. Ahora junta tus manos palma con palma, y luego una sus dedos medios de forma que apunten hacia ti mismo (recuerda q esos son los dedos que nos representan a nosotros mismos), tal como aparece en la imagen...


Ahora intenta separar de forma paralela tus pulgares (representan a tus padres), notaras que ellos se separan fácilmente porque tus padres no están destinados a vivir contigo hasta el día de tu muerte, lamentablemente los perdemos antes de irnos y sin duda alguna es la perdida natural mas grande que nos toca sufrir en la vida. [Une los dedos nuevamente].

Ahora intenta separar de igual forma tus dedos índices (hermanos y amigos), notaras que también se separan porque ellos se alejan en algún momento, pues tienen destinos distintos a los tuyos, ellos formaran sus propias vidas, trabajo, tendrán sus hijos y también sus nuevas ocupaciones, luego de construir sus propias familias. Ahora vamos de la misma forma con los dedos meñiques (representan tus hijos), los dedos también se separan porque los hijos crecen, y cuando lo hacen serán adultos y llegara el momento que no dependerán mas de nosotros, la relación lógicamente se mantiene pero ellos también continuaran sus propios caminos de vida.. [une los dedos una vez mas].

Finalmente, intenta separar tus dedos anulares (cuarto dedo y que representa tu pareja) te sorprenderás al ver que no puedes. Se siente una sensación rara en las manos verdad? Simplemente no puedes separarlos... Esto se debe a que un amor verdadero esta destinado a estar a tu lado hasta el ultimo día de tu vida, el desafío está en no tener miedo a amar y a encontrar a la persona correcta que desee acompañarte. A eso se debe que la alianza se usa en ese dedo.


[Vía internet]

** A Frase Máxica de...Desmond Tutu

xoves, 26 de setembro de 2013

** A Roda, un referente da música popular galega

Hai tempo que quería adicar en A Lareira Máxica un oco a música galega tanto a de antes como a de agora. E quixera principiar cun grupo vigués que sempre me gustou moito: A Roda. Cantan moitas cancións populares: O gato metido no saco, A saia da Carolina, A Foliada do Celta (que serve de himno do Celta de Vigo), a da Riaxeira (tamén se adoita cantar no estadio de Balaídos en Celta, sobre todo na época do eurocelta), Pousa Pousa, Un andar miudiño (canción que corean os seguidores do Obradoiro no Multiusos do Sar de Santiago cando xoga este equipo de baloncesto, único representante galego na máxima categoría do básquet español)ou Catro vellos mariñeiros. Súas tamén son A raíz do toxo verde, os bistéqueles e tantas outras. Coido que, cando menos nalgún momento, tod@s escoitamos, algún destas míticas composicións populares.

Nado en 1976, este excelso grupo galego tivo xa varios cambios na formación orixinal. O último foi o de Adolfo Dominguez Otero "Fito", cofundador, líder e cantante de A Roda que morreu no verán de 2012 (descanse en paz). Voz inconfundible e que dicir da súa longa barba. Non hai moito vin ó grupo nunha actuación na televisión e vin que outro dos compoñentes agora parece ser o vocalista: Bernardo. E o que ten bigote e gafas (o que fala ó principio do terceiro vídeo e no que cantan cancións aínda con Fito). Non sei se foi algo puntual ou se o grupo vai seguir. Ougallá que continúe. Iso sí, xa non será o mesmo. Ougallá a roda siga camiñando, como coido que dixera Fito nunha entrevista para o programa da TVG "Alalá".

Déixovos uns vídeos sobre o grupo. O primeiro deles é unha reportaxe sobre Fito e A Roda emitido pola TVG no programa "Alalá", que ten case unha hora de duración pero merece moi moito a pena vela. De obrigada visión. O segundo vídeo é unha lista de reproducción onde poderedes escoitar tamén varios dos seus éxitos (ollo! so son as 7 primeiras e algunhas máis, xa que o resto don doutros cantantes e grupos).











ENLACES RECOMENDADOS:

* Web de A Roda
* O Obradoiro e a Rianxeira de A Roda
.....................................................................................................................................
JULIO TORRES

martes, 24 de setembro de 2013

** Marmelada de pera

Xa sei..., prometera a receita do bizcoito de chocolate con noces, pero pareceume máis oportuno, dada a época do ano en que estamos, darvos a receita para facer mermelada; xa que me parece unha forma estupenda de aproveitar os remanentes (excesos) de producción de froitas que poidamos ter nas nosas hortas ou para esa froita que xa se nos pasa un pouco no froiteiro e non damos comido...

Utilizo unha receita que se basea no “doble cocido”, é dicir, faise en dúas fases; o resultado é boísimo e ademáis máis económico.


Os ingredientes son, neste caso un quilo de azúcar por cada quilo de pera xa limpa, sen rabiño, nen pepitas nen pel, e o zume de medio limón, xa que contén o antioxidante natural por excelencia: o ácido cítrico.

Unha vez limpas as peras (tamén se pode facer con mazás, albaricoques, nectarinas, pexegos, fresas,ameixas, neste último caso non se lle sacaría a pel), póñense a fogo lento xunto con uns 50 ml de auga para que se cozan. Aos dez minutos de comezar a ferver engádeselle o azúcar e pásaselle a batidora. Vólvese colocar no lume e reménxese cunha espátula ou culler de madeira ata pasados 3 minutos dende que volve a ferver.

Déixase repousar, e ,ao día seguinte, ponse de novo ao lume a fogo lento sen deixar de remover, unha vez que comece a ferver, cóntase 5 minutos e xa está listo para pór nos tarriños de cristal.

Non se tapan de inmediato, senon que hai que deixar os tarriños destapados nun sitio fresco e seco ata que forme unha costra de azúcar por riba, entón estarán listos para tapar e conservar durante un ano enteiro.

O ano pasado fixen mermelada de nectarina e de ameixa vermella con este sistema e ainda estamos a disfrutar do último tarro. Este ano tocoulle ás peras porque nen houbo ameixas nin nectarinas que sobraran...

Acabo de preparar uns tarriños e está... ummm, rica, rica...

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña

luns, 23 de setembro de 2013

** A chegada do outono ó son de Vivaldi

domingo, 22 de setembro de 2013

** Historia estival de cabaliños de mar e calacús

Nalgunhas praias galegas pódense ver valados de madeira que delimitan o areal doutras zonas de dunas ou espazos naturais. Todo o mundo pensa que están aí postos para defender unha zona protexida e que as persoas non a invadamos co noso incivismo. Pero, en realidade, eses valados están aí para que os Petróglifos – cómpre non confundir cos gravados prehistóricos que todo o mundo coñece- aten os seus cabaliños de mar mentres van na procura de calacús.

Os Petróglifos mariños son uns seres diminutos, fortes e moi espelidos, que a principios do outono, cando xa as praias están desertas de veraneantes, soben cos seus cabaliños de mar desde as profundidades mariñas ata a praia, amarran os animais nestes valados e logo encamíñanse terra adentro e procuran os calacús máis feitucos e xeitosos nas hortas dos veciños humanos. Despois, lévanos, baléiranos e, da mesma maneira que algunhas persoas lles poñemos candeas para celebrar o Samaín, os Petróglifos enchen os calacús con escamas de cola de serea, que son moi luminosas e desprenden unha luz prateada moi brillante. A continuación, pola noite, levan á superficie da auga do mar estes calacús e convértenos nas estrelas que vemos no ceo.


Certo día, xa a finais de setembro, un Petróglifo que viña cargado con, polo menos, unha ducia de calacús que apañara nunha horta, atopouse con que, ao chegar de volta á praia para montar no cabaliño de mar e regresar ao océano, o animal xa non estaba atado no valado de madeira. O Petróglifo, que non quería deixar os calacús abandonados, decidiu convertelos en estrelas alí mesmo, na propia praia. Non obstante, como as escamas de sereas que levaba xa eran un pouco vellas, os calacús-estrela non lle quedaron moi perfectos e de alí a uns meses estas estrelas regresaron á praia onde foron feitas. O Petróglifo nunca máis puido amañalas, só engadirlle algunha escama máis e mandalas de volta ao ceo, pero ao ano seguinte, de novo, volveron á terra, á praia que as viu nacer.

O que non vos dixen aínda é que estes calacús-estrela foran feitos na praia da Lanzada, por iso desde este areal pódense ver as mellores estrelas fugaces do mundo, esas que foxen do ceo porque teñen vergonza de que as súas escamas de cola de serea non sexan tan perfectas.

Facede a proba unha noite de finais de verán desde a praia da Lanzada e se vedes por alí o cabaliño de mar que, coa súa trasnada, provocou a orixe das estrelas fugaces, dádelle unha aperta de parte miña.

.....................................................................................................................................
ESTRELA DE XULLO

** Los amantes 25 anos despois

Los amantes é unha das cancións que integran o álbum "Descanso Dominical" do grupo Mecano, de finais dos 80. Lembro que alá por setembro de 1988 empezou a soar nas radios este tema. Xa sabedes: cada certo tempo un dos temas era posto nos "40 principales". Por aquel entón tocoulle a éste. Quizás non sexa o máis exitosos, pero sempre me gustou, ó igual que moitas das cancións desta mítica exitosa formación musical. E por iso que "Los Amantes" asocíoo moito a esta época do ano. Final do verán (que, por certo, este ano remata hoxe) e principio do outono.

.....................................................................................................................................
Julio Torres


venres, 13 de setembro de 2013

** Agradecementos e disculpas

Levo un tempo sen escribir e cando regreso, volto con enerxias renovadas e se, por riba, retorno tras uns días enfermo pois aínda mellor. Logo de poder falar pouco pois agora xa estou mellor. Sí, xa sei podía escribir, pero tampouco me apetecía e menos estando mal. Tamén quero aproveitar para dar as gracias a varias persoas coas que "falei" estes días para felicitarme sobre algo persoal. Da gusto ter ami@s que se lembran de min por moitos anos que pasen. A min pásame o mesmo con eles. Incluso cos que hai bastante tempo cos que non falas en persoa. A pena foi que dado a miña convalencia pasaxeira non puiden departir un longo tempo de conversa dos que xa saben os meus e miñas amigas que me encantan. Pero xa haberá tempo amig@s!! Gracias por acordarse dun amigo!! Por suposto, as gracias a todos eses seres queridos cos que están en contacto físico a diario e que te saben coidar cando non estás ben de saúde. Vaia que non foi nada do outro mundo, pero voltar a estar ben pois aleda e da felicidade a un e creo que é de xustiza ser agradecido. MOITAS GRACIAS!!!

Aproveito para pedir disculpas porque nas últimas semanas parei un pouco a actividade do blog. Sei que hai varios artigos pendentes de ser publicados. Dádeme tempo, que xa sabedes que antes ou despois publico o que me enviedes. É unha enorme satisfacción ler os artigos que enviades para publicar en A Lareira Máxica, así como os comentarios. Sen eles isto non tería vida. Sen interacción sería aburrido. Gústame que participedes, aínda que teñades opinións distintas nos temas. Semrpe que haxa respeto, como o está a pasar.

Ah, lembrarvos que a páxina do face de A Lareira Máxica segue e seguirá activa, a pesares de que xa non teña perfil meu no face. Patricia Loureiro estase a encargar dela. Digoo porque hai xente que sigue pensando que a administra eu e xa non é así. O que está a facer é subir alí tódolos enlaces dos artigos que se publican aquí. Gracias Patri pola túa colaboración desinteresada!!

.....................................................................................................................................
Julio Torres

luns, 2 de setembro de 2013

** Mentalidades


Un pouco frustrante a leria da mazá. Non sei ata que punto valerá a pena compartir unha mazá con alguén inalcanzable. O conformismo como opción vital non me chista. A rebeldía que levo dentro vaise facendo máis forte cada día que pasa e non me estrañaría nada acabar compartindo barricadas con Jorge Verstrynge. Eu animo a todos a disfrutar do feito de vivir.

Hoxe mesmo, pasei un rato moi agradable, 45 minutos, co técnico do quentador. Físicamente era unha especie de Michael Douglas, salvando as oportunas distancias. Tamén, un adicto ó sexo. Iso confirmeino, que mal pensados me sodes ás veces, mediante a análise grafolóxica que lle fixen a un pequeno texto que escribiu na factura. Ten que ser un traballo..., ¡todo o día coa mesma idea na cabeza! Os 50 teñen que ser terribles, supoño que é nesa década cando se vive a última xuventude.

Fai uns días, dicíame un coñecido, este creo que non é adicto a nada, "eu xa teño fillas de máis de 30 anos". El ten 59. Como si a idade biolóxica fora un freo, un obstáculo para ser feliz, como si se vira na obriga de reprimirse e resignarse á chegada dos netos. E iso botando cartos polas orellas. Supoño que o seu divorcio será dos moi caros. Será posible que algunhas persoas teñan tal apego os cartos. Porque adiccións non terá, pero namorado tampouco está. ¿Análise grafolóxico outra vez? Non, evidencia. Análise do comportamento.

Pois, mentres haxa consentimento, como diría outro coñecido meu. O caso é ser feliz e non facerlle mal a ninguén. Que uns se negan a madurar, que outros prefiren vivir unha vida de mentira,... supoño que serán eleccións, inconscientes ou non. A idade non me parece o factor clave, é máis unha cousa de mentalidade. A fin de contas, como dí a canción, “Winter has come for... todos nós”. Traducción libre.

.....................................................................................................................................
TEO. Mariam

domingo, 1 de setembro de 2013

** Felicidade nunha noite de verán

Moitas persoas se laian de non conseguir a felicidade e, se soubesen buscala e vela daríanse conta que a felicidade está dentro de nós, cada vez que tomamos unha decisión estámonos acercando ou distanciando máis dela.

A felicidade é causa de búsqueda día tras día. Pero, qué buscamos realmente? A felicidade é todo aquilo que nos fai sentir ben, a gusto connosco mesmos e en paz co resto do Universo.

Por sorte, o ser humano ten moitos sitios onde encontrala, dende o sorriso da persoa especial á que tanto queres e admiras, pasando polo traballo ben feito cada día ata o pracer de ver as estrelas en soedade en consonancia co Universo.


Esta noite non tiña sono, así que deixei ao meu compañeiro profundamente durmido e subín ao ático; abrín unha das ventanas do tellado, tumbeime e fitei para o ceo. Un ceo negro e cheo de diminutas estrelas que brillan sen parar. Xa sei que non todas son estrelas, que , ainda que nós non as poidamos distinguir a simple vista, algunhas que o parecen son en realidade galaxias enteiras; máis dunha vez o comprobei co noso pequeño telescopio.

E na paz da noite, co son do cantar dos grilos como música de fondo, deixei que o meu pensamento divagara entre mundos novos e vellos, entre estrelas que nacen e estrelas xa mortas das que ainda podemos ver os seus últimos raios; pensei no pequenos que somos na inmensidade do Universo, no maravilloso que é sentir e poder disfrutalo; do pequena que é a vida e o pouco que a veces se valora e se disfruta... E entón, pensei en dous amigos meus e o mero pensamento fíxome sorrir. “Carpe diem” dín os dous, e que razón teñen. Quizáis a felicidade tan só consista en vivir con intensidade todos aqueles momentos que te fan sentir ben... E na soedade da noite, sentinme acompañada por miles de persoas que buscan a felicidade en cousas tan pequenas e sinxelas como o estar alí, tumbada no chan e disfrutando da tranquilidade da noite, da inmesidade do Universo e os bos recordos.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña


luns, 19 de agosto de 2013

** Bico

Podemos ler en A sombra do vento, unha obra do escritor americano Patrick Rothfuss, o seguinte fragmento: “Despois sentamos nunha pedra, cos pés na auga e gozando da mutua compañía mentres descansabamos. Compartimos unha mazá; fómola pasando e fómoslle dando dentadas por quendas, o cal, se nunca bicaches a ninguén, é case como beixarse”.


Quen así fala é Kvothe, o protagonista da obra citada, e a compañía á que fai referencia chámase Denna, unha moza da que Kvothe está namorado. Este ten que conformarse con “bicar” ou “beixar” a mazá, xa que a moza é inaccesible para el.

En galego temos tres palabras para referirnos a esta demostración de cariño: bico, beixo, e ósculo. A primeira, bico, procede do termo celta beccus, que significa “peteiro, bico”, de aí que un bico (entre outros significados) tamén poida ser a boca das aves. A seguinte palabra, beixo, procede do étimo latino BASIUM (e beixar de BASIARE), e do cal podemos ver a súa evolución noutras linguas románicas: beijo, beso, bacio, baiser... Por último, ósculo é un termo que se usa como cultismo nunha linguaxe xa moi coidada e específica.

Ademais destas dúas palabras para referirse aos bicos, oscula e basia, os romanos tiñan unha terceira, suavia; e distinguíanas segundo o seu carácter: os oscula era bicos de amizade, os basia de amor e os suavia de paixón.
Non obstante, hai quen pensa que os basia tamén se empregaron cun significado máis pasional, xa que o poeta latino Catulo (século I a.C.) mencionábaos nos seus poemas cando se refería á súa amada: “Vivamos, mea Lesbia, atque amemus (...) / Da mi basia mille, deinde centum, / dein mille altera, dein secunda centum, / deinde usque altera mille, deinde centum” que traducido sería algo como “Vivamos, miña Lesbia, e amemos (...) / Dáme mil beixos, logo cen, /despois outros mil e de novo outros cen, / despois mil máis, despois outra vez cen”

En calquera caso, ósculos, bicos ou beixos sempre serán benvidos.

.....................................................................................................................................
Estrela de Xullo

venres, 16 de agosto de 2013

** O gran heroe americano

Willian Katt, Robert Culp e Connie Selleca protagonizaron na década dos 80 a serie de humor: "El gran héroe americano". Uns extraterrestres regálanlle un traxe para voar a Ralph (William Katt), un profesor que perde o libro de instruccións do traxe e voa como boamente pode... A sintonía é de Joey Scarbury e a canción titúlase: "Believe it or not". Os creadores de Superman denunciaron á serie por considerala un plaxio da película. O acertixo musical da semana pasada queda, pois, desvelado.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Julio Torres

martes, 13 de agosto de 2013

** Bancos, aves e cofres sumerxidos

domingo, 11 de agosto de 2013

** En cien palabras: Calor de tormenta

Mientras los topos se adueñan del jardín,
el gato blanco duerme a la sombra del centenario hórreo.
Sinfonía de gorriones chillones.
¿Nubes altas o nubes bajas?
Simplemente nubes que pasan,
como los días perdidos.
de aquí para allá,
movimientos absurdos,
idas y venidas,
que me han sido robadas.
Y yo solo quiero que llueva,
que el agua inunde los campos secos,
que el valle desértico vuelva a ser fértil.
Vecinas gritonas, madres histéricas.
Llanto inconsolable
de niños que se quedan sin helado.
Un moscardón se cuela por la ventana
Sol castigador, bochorno infinito
Pasará, sé que pasará.

.....................................................................................................................................
FERROL. Polizón

sábado, 10 de agosto de 2013

** Causas e solucións da economía sumerxida (3/3)

Despois de ter xa algo máis claro que é o que faría disminuir o déficit, vou apuntar algunhas causas e soluccións.

As causas máis destacadas polos economistas son:
. Nivel impositivo relativamente alto e complexo para particulares e empresas pequenas (teñamos en conta que o 65% do PIB español o crea as PEMES)
. Escasos recursos das autoridades fiscais.
. Escasa flexibilidade de cotas á S. S. de autónomos.
. Prazos de actuación retroactiva de revisión de fraude fiscal insuficientes.

Posibles solucións:
1. Simplificar a burocracia para facilitar os trámites; xa que segundo o "Paying Taxes 2013", unha empresa en España dedica 167 horas ao ano en xestión de tributos, o que supón un mes de traballo. Un custo que en época de crise se fai insostible. Preguntarédevos cómo se podería facer tal cousa; pois ben, simplemente cunha aplicación informática acorde ás necesidades dos cidadáns, creando unha rede única de informcación na que interactúen S.S., INEM, Facenda Pública, etc.

2. Flexibilidade da cotización á S.S. como autónomo, aplicando diferentes normas segundo sector.

Por exemplo, a maioría das persoas físicas que se dedican a impartir clases particulares estarían dispostas a cotizar á S.S, se se puidese facer por media xornada, xa que pola mañá os alumnos están no colexio obrigatorio. Crear un novo tipo de autónomo por "obras menores e reformas" para os obreiros da construción que se ven obrigados a traballar de forma ilegal xa que as pequenas "reformas" do fogar os empregan por períodos de tempo demasiado curtos ( un par de días, unha semana...) como para poder cotizar como autónomos á S.S., polo mes enteiro, sen ter perdas. Polo cal se recomenda un tipo de cotización especial mediante o cal, e coa axuda dunha aplicación informática específica, puidesen cotizar á S.S., por días. Ademáis, para fomentar este tipo de "obras e reformas", poderíase aplicar un tipo de gravame especial do IVE, por exemplo, ao 10%.

Un incentivo para que os autónomos de xornadas discontinuas se animasen a cotizar sería a posibilidade de cobrar un pequeno subsidio por "x" días cotizados de forma non consecutiva, xa que no momento en que cotizasen máis de tres meses consecutivos pasarían á modalidade xeral de autónomos; e, por suposto, que só se puideran beneficiar diste novo réxime os autónomos sen traballadores ao seu cargo.

Outra das trabas neste sector é a obriga de ter un seguro de prevención de riscos laborais, o cal poderiamos solucionar, por exemplo, creando unha póliza aberta de seguro e prevención xestionada pola administración local, de forma que cada un dos beneficiarios se fixese cargo da súa cota mensual segundo días cotizados. Tería que ser unha póliza renovable anualmente pero revisable mensual ou semanalmente.

3. Prazos de revisión fiscal deberían ir en función da cantidade monetaria defraudada. Prescricións dende 4 a 20 anos, segundo a fraude cometida. De 0,00 € a 10.000,00 € de fraude fiscal: 4 anos; de 10.000,01 a 50.000,00 €: 5 anos; de 50.000,01 € a 100.000,00 €: 10 anos; resto a 20 anos. E unha nova lei con carácter retroactivo, polo que sería necesario cambiar certas leis que non o fan posible.

Creo que necesitamos unha bondade verdadeira de reforma e de cambio na estrutura actual tanto de goberno como das leis que rixen o mesmo, pero non só de palabra, senon de feito. Xa vedes que algunha das medidas que propoño non son nada doutro mundo pero sí farían, creo eu, cambiar a visión que teñen os demáis países de nós. Non vale ser tan só o primeiro país en crear normativas en prol da igualdade como a que recoñece os matrimonios homosexuais, tamén hai que ser progresista e activo para solventar os problemas económicos do país, e non andar ao rabo dos demáis para que nos solucionen os problemas. España é o noso país, nel vivimos nós, e polo tanto, é responsabilidade de tod@s facelo progresar, sacalo desta ruína, e se fai falta tirarlle das orellas a alguén débese facer; máis vale cedo que tarde, e máis vale tarde que nunca.

Ainda que tan só a décima parte de toda a economía sumerxida se reflotara, estaríamos en niveis de déficit máis que permisivos para seguir facendo frente en Europa; sen olvidarnos da confianza que xeraríamos na nosa economía e o pequeño cremento que se propiciaría. Xa sei, e non me olvido, de que a realidade é moi complexa, pero ás veces, ás solucións a problemas complexos son as máis sinxelas e, sobre todo, as que realmente se poden aplicar.

Saúdos

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña


ARTIGOS RELACIONADOS:

** ¿Qué é o déficit público e cómo se modifica? (1/3) 
** A reducción do déficit público e a economía sumerxida (2/3) 

venres, 9 de agosto de 2013

** ¿Cal era o nome da serie?

I mos voltar ós 80. Daquela había unha coñecida serie de humor polas tardes de luns a venres a iso das 15:30, xusto despois do telediario. E ata aquí podo ler. ¿Alguén de vós de qué serie era sintonia este tema músical? A ver quen é o primeir@ que o acerta. Deixade posibles respostas. A solución terédela a vindeira semana. A ver se acerta alguén...


.....................................................................................................................................
SANXENXO. Julio Torres

martes, 6 de agosto de 2013

** Cúmprense hoxe 15 anos daquel 6 de agosto de 1998...

Hai 5 anos publicaba un artigo no que relataba a miña experiencia de prácticas como xornalista en Radio Voz Vigo no verán de 1998. Daquela, e trala publicación do artigo, varias foron as persoas que me pedían un audio meu pois saían tódalos compañeir@s cos que estiven pero non a voz dun servidor. Non quixen poñelo. Dábame un pouco de reparo.

5 anos despois sí vou subir un pequeno fragmento dos titulares. O outro día repasando as miñas grabacións daquela época atopeime co meu estreo coma presentador principal dos informativos. Foi tal día coma hoxe hai 15 anos. Era un 6 de agosto e facía moitísima calor na cidade. Tanto era o traballo que so puidemos ir media horiña á praia logo de xantar. Dada a singular efeméride que se cumpre hoxe, será a primeira vez que se escoite a miña voz en A Lareira Máxica. Tamén vos advirto que non foi precisamente a miña mellor locución. Desde aquí aproveito para mandarlles un novo saúdo a tódol@s persoas coas que tiven o gusto de traballar. Pasa o tempo, pero é imposible olvidar a tan boa xente. ¡¡Moitas gracias amig@s!!




.....................................................................................................................................
SANXENXO. Julio Torres

** A reducción do déficit público e a economía sumerxida (2/3)

O problema das economías mergulladas é tal que se publicaron varios informes (por certo, todos feitos por institucións extranxeiras xa que as que había no país tiveron que pechar por falta de recursos ou de interés, non sei), que revelan uns datos un tanto inquietantes: segundo o recente "Estudo Panaeuropeo sobre a Economía Mergullada" de VISA Europe, a finais de 2012, a economía mergullada de España rolda os 201.300 millóns de euros. O que supón un 19,2% do PIB español.

Por sectores, a economía mergullada, repártese da seguinte forma:
. O 29% da economía mergullada corresponde á actividade de reparacións do fogar e obras de renovación, o que supón un montante de 28.000 millóns de euros.
. O 19% á hostalaría e restauración.
. O 18% do sector de comercio é economía mergullada, o que supón unha cantidade de 20.000 millóns de euros. O comercio, en España supón uns 113.000 de millóns de euros de PIB.
. A industria xera uns 24.000 millóns de euros mergullados, o que implica un 16% do PIB industrial. O PIB industrial é de 149.000 millóns de euros.
. O sector de transportes e comunicación teñen un 14% do seu PIB en forma clandestina.
. As inmobiliarias xeran un 9%, aproximadamente, do seu PIB en economía mergullada.
. Sectores como traballo doméstico, clases particulares, etc. son imposibles de cuantificar.
. Os únicos sectores que non presentan ingresos clandestinos son os sectores regulados como a educación, etc.

Por outra parte, o Instituto Tax Research de Reino Unido elaborou recentemente un estudo das mesmas características que o anterior que reflicte que a principios do 2.013 existía en España, unha economía somerxida entre 212.125 e 239.175 millóns de euros, o que supoñería un 22,5% do PIB español. Polo tanto, FACENDA PÚBLICA DEIXARÍA DE INGRESAR 74.032 MILLÓNS DE EUROS AO ANO. O último ano descenderon 9.900 persoas traballadoras por conta propia.

A Taxa de paro é do 27,16% e máis de 6,2 millóns de persoas están no paro e subsisten grazas á solidariedade familiar e á economía mergullada, que fai de amortecedor. Os sectores máis característicos, que se ven a plena luz son "traballos a domicilio", "pintor", "cursos de inglés", "clases de apoio"..., do 20-30% da hostalaría e restauración defraudan mediante contratos fraudulentos (cotización á S.S. Por 4 horas diarias cando en realidade os traballadores realizan 8 horas diarias) e en vendas non declaradas.

Parte desta economía mergullada que se ve a simple vista podería desaparecer na maioría dos casos se tivésemos un sistema de cotización á S.S. máis liberalizado, xa que xente, a maioría mulleres, que por motivos persoais ou de crise, xa que hai menos horas de traballo, non pode traballar todo o día ou o mes enterio, estarían dispostas a contribuir á S.S. como autónom@s e non o fan porque teñen que pagar a cuota da xornada de 8 horas e polo mes enteiro...

O próximo día fareivos partícipes de posibles solucións, espero que este pequeno escrito vos axude a entender un pouco máis o que bos rodea e como poderíamos cambialo. Non creo na persecución da economía sumerxida a pequena escala pero sí na concienciación ciudadana, pero non será posible ata que nos liberalicen as cuotas que máis frean a nosa economía e fagan xustiza cos grandes defraudadores de Facenda, Tamén teño un trociño adicado para eles. Un abrazo.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña



ARTIGO RELACIONADO:

** ¿Qué é o déficit público e cómo se modifica?
(1/3) 


** A Frase Máxica....sobre os animais

luns, 5 de agosto de 2013

** Bryan Adams: "Everything I do, I do it for you"

Hai cancións moi fermosas, como é o caso de "Everything I do, I do it for you" de Bryan Adams, que sirven para expresar moitos sentimentos en moi poucas palabras. A ésta so lle falta dicir "contigo ata o fin do mundo". O mesmo acontece con outras cancións, xa o sei, pero esta balada sempre me gustou. Ademais de sentimento ten esencia. Aproveito para adicarlla a unha gran persoa que hoxe cumpre anos e que sei que tamén lle encanta. ¡¡Que teñas un gran día de celebración pois merécelo moito!!

Nota: A de Bryan Adams principia no minuto 2:47. As outras tamén están ben, en especial o temazo de Robbie Williams que empeza a continuación da de Bryam Adams.


.....................................................................................................................................
SANXENXO. Julio Torres

xoves, 1 de agosto de 2013

** "Va por ti, mi niña"

ESTA CARTA FOI LIDA POR SUSANA GARRIDO VILLAVERDE, NAI DE CAROLINA BESADA GARRIDO (unha das vítimas mortais) no acto civil celebrado no compostelano Parque de San Domingos de Bonaval na memoria de tódalas víctimas do accidente ferroviario acontecido en Santiago pasado mércores 24-07-13. Aínda que moitos medios non a reproduciron -ou fixérono de xeito parcial-, en A Lareira Máxica queremos cumprir co desexo expresado pola propia nai nesta carta: a de darlle a máxima difusión. A carta da nai fala por sí so: non se pode dicir nin máis alto nin máis claro. Por suposto, unha aperta inmensa e todo o noso apoio e cariño para ela e para tódalas persoas que perderon a un ser querido nese tráxico e gravísimo accidente que nunca debeu ter ocurrido.

NOTA: O texto e a foto de Carolina Besada están extraídos da internet


.....................................................................................................................................

"Soy la madre de Carolina Besada Garrido, que falleció a los 18 años en el accidente de tren de Santiago. Me gustaría hacerles llegar este escrito y les agradecería que le diesen la máxima difusión. Mi hija siempre me dijo que se sentía orgullosa de que fuese una luchadora y sé que no le hubiese gustado que me quedase callada. Esto es en homenaje a ella. A todas aquellas personas que ayudaron a nuestros seres queridos y a nosotros mismos en esos duros momentos quiero decirles que cada uno de sus gestos llenan de calor nuestra alma. Los que se sintieron conmocionados por lo ocurrido han de saber que su empatía nos da fuerza. Todos nos habéis recordado que el mundo está lleno de seres excepcionales. A los que, como nosotros, sienten dolor por su pérdida, les envío un abrazo sincero y todo mi cariño. Pensemos que están en paz y dejemos que el tiempo nos ayude a que su recuerdo nos inunde de amor. Gracias por todos los abrazos, besos y palabras de ánimo sincero que hemos recibido, incluso de personas a las que no conocíamos, anónimas o con "cargos".

Y por último quiero dirigirme: a los que se creen "importantes" y desfilaron ante nuestros ojos para las cámaras, con sus trajes y uniformes, para "hacerse ver", cuando llevábamos doce horas de angustia, sin saber si podríamos volver a abrazar a los nuestros. También al maquinista que, de confirmarse, nos ha destrozado con su irresponsabilidad. A los que vinieron a darnos un falso pésame porque su cargo o su partido se lo "exigía" (que sepáis que eso se transmite; habríais demostrado alguna compasión quedándoos en vuestros lujosos despachos). A los que cedieron a las presiones "de arriba" y nos torturaron prometiendo información que luego no nos daban. A los que prefieren "recortar" vidas a tener que renunciar a su coche oficial. Para deciros que vuestros actos os están pudriendo el corazón, pero que quizá no sea demasiado tarde para que rectifiquéis y colaboréis en hacer de este mundo un lugar en el que lo importante vuelvan a ser las personas.

Va por ti, mi niña."

mércores, 31 de xullo de 2013

** ¿Qué é o déficit público e cómo se modifica?

Iniciamos con este artigo unha serie de tres adicados á economía. Están os tres feitos pola nosa colaboradora Mary Camiña. Pretende acercar dunha forma sinxela e básica diferentes aspectos da economia de xeito sinxelo para informar á cidadanía, pois a xente oe falar do tema pero non toda sabe o que hai. Gracias Mary.



.....................................................................................................................................

Non sei se sabedes que me gusta a economía, sobre todo na que aplicas
solucións económicas sin atender ás ideoloxías políticas e non ao revés. O déficit público é un tema de actualidade, pero non sei hata que punto sabedes o que é, cómo se forma. Pois hoxe invítovos a descubrir, de forma breve e o máis simple posible para que vos fagades unha idea, e sobre todo, cómo se pode modificar.

Para empezar decirvos que o Déficit público é a cantidade de diñeiro
en que superan os gastos sobre os ingresos:

Déficit =Ingresos - Gastos <0

Para diminuír o Déficit, debemos aumentar os ingresos( iso sábeo todo o mundo) (vía Cotizacións S.S.(Seguridade Social), IRPF, IVE, etc.), e/ou diminuír os gastos (diminuíndo o paro, diminuímos os gastos por subsidios, etc.)

O PIB (Producto interior bruto) é o valor de bens e servizos finais producidos nun territorio durante un período de tempo determinado (normalmente trimestral ou anual). O PIB é igual á produción total de bens e servizos menos os consumos intermedios (é dicir, o que se necesita para crear produtos). O PIB a prezos de mercado é a suma do consumo final (C) e a formación bruta de capital (FBC)( é deciir, todo aquilo que xenera o mercado que teña valor e non sexa consumo: inversións, aforro dos cidadáns, etc.) máis as exportacións (X) e menos a importacións (M)

PIBpm = C + FBC + X - M

O consumo final e a formación bruta de capital representan o comercio interior, mentres que as exportacións e as importacións representan a evolución do comercio exterior.(Unha posible vía de subida do PIB sería exportar produtos ao extranxeiro, e para iso necesitamos que comecemos a producir e abrir mercado internacional, tanto dentro como fóra de Europa).

O coeficiente de Déficit % que nos marca a UE é o cociente do Déficit entre o PIB, multiplicado por 100. É pois, a porcentaxe de déficit que posúe o país respecto á riqueza que xera ao ano.

Despois de aclarar as igualdades macro-económicas, podemos xa centrarnos en cómo diminuír o déficit%:

. Aumentando o PIB p.m; mediante o crecemento da economía e afloramento de parte da economía sumerxida ou mergullada, xa que pensar que toda a economía mergullada pode aflorar nun país é unha utopía, e o que nos interesa nestes momentos é unha proposta seria e realista.

. Diminuíndo o Déficit; por vía dos ingresos: aumentando o número de cotizacións á S.S.; e aumentando os ingresos vía IVE que se poida recuperar desta parte da economía mergullada. A contribución por vía do IRPF será menor. Por vía dos gastos: as persoas que se dean de alta á S.S., deixarán de percibir axudas ou subsidios. E non como nos queren facer crer que baixou o paro en 127.000 persoas e só aumentou a cotización á S.S. en 24.000; eu non sei a vós, pero a mín non me saen as contas... O que está claro é que se non aumentan as cotizacións á Seguridade Social, os ingresos non aumentan.

Ata aquí como podemos influir no déficit, o próximo día poñerei uns datos moi interesantes sobre a economía sumerxida ou mergullada deste país levadas a cabo por dúas institucións independientes, soprendentemente, a pesar de pertencer a diferentes países, coinciden nos datos que reflicten.

Espero que vos aclarara algo, e se tendes algunha idea máis ou pregunta non deixedes de comentalo, hai que levantar este país e hai que comezar por dar información verdadeira e non deixar que nos tomen por ignorantes; dame moita rabia cada vez que poño algunha canle de comunicación e escoito semellantes datos, como por exemplo, o que comentaba dos número de disminución de parados e de afiliados á S.S., e dinno cunha alegría descomunal, eu creo que nos intentan manipular, e como xa comentei máis dunha vez, detesto aos manipuladores. Saúdos.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña

** A Frase Máxica de....Descartes

domingo, 28 de xullo de 2013

** ¿Por qué?

A min o accidente de Angrois deixoume feito polvo. Non son moito de viaxar en tren. Non por nada en especial, simplemente porque non lle cadra. O caso é que frecuento moito o parking que hai na estación de Santiago e confeso que moitas veces tiven a tentación de subirme a calquera dos trens que estaban alí parados e fuxir.

Creo que esta idea naceume no hospital de Conxo. Cando meu pai morreu estivo ingresado nel tres meses e medio. Dende a súa habitación víanse as vías. Ó principio déronlle un tratamento novo e reaccionou bastante ben. Estaba moi animado e como a súa cama estaba á beira da ventá as idas e vidas dos trens animábano a proxectar viaxes. Todos pensabamos que superaría aquela recaída, que sairía adiante unha vez máis.


Non foi así. Recordo que nos últimos días, cando xa estaba en coma, alí, ó carón da súa cama, dende a butaca, seguíanse vendo pasar os trens ó lonxe. Moitas veces desexei poder subir nun deles e escapar daquel cuarto. Porque daquela eu ben sabía que nada volvería a ser igual, porque nunca nada volve a ser igual. Dinche que hai que ser forte e tirar para diante, iso, tirar para diante e tratar de seguir vivindo. Nas horas posteriores á morte hai moito trebolín. O follón dura dous días escasos. Logo, cando te deixan so empeza una nova vida, si, unha vida enteira para intentar comprender porque a fatalidade se ensaña coa xente desta maneira.

.....................................................................................................................................
SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño

venres, 26 de xullo de 2013

** A negra sombra dun mércores 24 de xullo

A grandísima traxedia do accidente ferroviario de Santiago de Compostela faime lembrar dúas cancións. A primeira é "Negra Sombra" (a morte), unha canción tan bonita coma moi triste e, desafortundadamente, tan real e tan actual por esta odiosa traxedia. En realidade "Negra Sombra" é un poema de Rosalía de Castro, cantada por Luz Casal e, con música de Carlos Núñez.


O segundo tema musical pertence ó grupo La Oreja de Van Gogh. Títúlase "Jueves" e ten como fío conductor outra gran traxedia ferroviaria: a do atentado do 11-M en Madrid. Xa a subira hai uns anos a A Lareira Máxica. Hoxe volta a ser unha canción que ilustra as vidas e os sonos que quedaron rotas neste enorme accidente do "AVE", así como o destrozo que supón en moitas familias. A canción é bonita e chea de sentimentos, aínda que o tema que abarca sexa, por suposto, moi triste. Xa sei que non era Jueves, senón un mércores ás 20:42, pero coido que este tema ilustra moi ben esta traxedia.

Non hai palabras para definir a tristeza que nos deparou. Descansen en paz tódolos mort@s, ougallá que non haxa máis, e que os feridos se recuperen tod@s. Acompaño no sentimento a tódalas familias. Unha aperta moi pero que moi grande a todas elas. Agora agardo que se aclaren ben as causas do acontecido e coñecer se so foi un erro humano ou houbo algo máis. Tamén me gustaría que as medidas de seguridade así como as as vías fosen mellores e cando se fagan AVE´s se implementen ALTAS MEDIDAS DE SEGURIDAD EN TODO O TRAXECTO. Estamos falando de vidas humanas e iso ten un valor incalculable.



.....................................................................................................................................
Julio Torres




ARTIGO RELACIONADO: --> Jueves

xoves, 25 de xullo de 2013

** Luto en Galicia

Para hoxe tiña programada unha entrada en A Lareira Máxica que conmemoraba unha data festiva, o Día de Galicia, o 25 de xullo. Era o himno galego. Evidentemente, elimineina logo da traxedia que aconteceu onte co descarrilamento do tren Madrid-Ferrol a 4 Km da estación de Santiago de Compostela no que perderon a vida preto de 100 persoas (nestes momentos, informan que xa son 78, ougallá non medrara máis esta cifra). O 24 de xullo de 2013 será o día máis triste da historia do noso país. Víspera do 25 de xullo, do Día de Galicia, as futuras celebracións irán unidas para sempre ó aniversario dunha gran e fatídica traxedia que nunca debeu de acontecer. Nunca. Desde A Lareira Máxica o pésame para todas aquelas persoas que perderon a familiares, amig@s ou coñecid@s neste accidente. E moitos, moitísimos ánimos para tod@s eles/as. Son momentos moi duros e tódalas palabras e apoios son insuficientes para expresar a pena por este fatal acontecemento.

..................................................................................................................................... SANXENXO. Julio Torres 

domingo, 21 de xullo de 2013

** Antes que ver o sol...

¿ Interlocutores vs. tema? Non sei... É una cuestión difícil. Dependerá do momento, da circunstancia. Na vida, algúns interlocutores dos que non esperaba gran cousa téñenme dito verdades desas que saen da alma. E como saen da alma tamén chegan moi a dentro porque, anque sexan referidas a realidades moi duras, encerran una sinceridade moi auténtica, case desgarradora.

Logo, están os interlocutores cos que falo por puro compromiso, aínda que me interese ó tema, pero dos que estou desexando afastarme e mandalos a paseo, por dicilo finamente. Tamén hai outros cos que falo porque me resultan divertidos, anque sei que son conversas moi superficiais. Outros interlocutores son completamente inexpugnables, no sentido de que teñen máis capas que una cebola. Son coma matrioskas, é moi difícil chegar a coñecelos. Tamén teño outros interlocutores absolutamente fascinantes cos que solo podo falar en contadas ocasións porque anque teña boa relación con eles tamén existen moitos factores en contra para poder ter un trato cercano con eles.

En fin e rematando, o caso é pasalo ben e ter moi claro que se pode esperar de cada un deles. Moitas decepcións poderíanse evitar se fóramos capaces de apreciar nitidamente o grao de implicación persoal dos nosos interlocutores. Cousa nada sinxela nun mundo no que a hipocrisía e a falsidade se converteron nuns valores case sagrados. Porque tamén confeso que teño falado de temas completamente insustanciais con xente que a nivel persoal me demostrou ser peor que as ratas de cloaca, familiares principalmente.

E para o final, deixo os meus mellores interlocutores, os que superaron a proba do algodón moitas veces, eses que son persoas íntegras cos que falo por puro placer, do que sexa, da igual, fanme rir, son optimistas, recárganme as pilas e por riba son auténticas enciclopedias parlantes

.....................................................................................................................................
COMPOSTELA. Alvariño


ARTIGO RELACIONADO: --> Antes que ver el sol

sábado, 20 de xullo de 2013

** Tormenta no Edén

Nubes oscuras, frías, perturbadoras da tranquilidade desafían con entrar no Edén, fórmanse no horizonte e non concibo a posibilidade de que sexan reais. Igual é unha alucinación, froito deste deslumbrante sol que me aloumiña, e me fai sentir tan feliz; igual collín unha insolación de felicidade aquí, no Edén... Pero non, podo notar os fríos ventos que se aproxima, e alí están, espectantes, esperando, dubidando do rumbo que han de tomar, como un exército de malos sentimentos, de dor e desolación ás portas dun castelo que queren derrubar: O meu Edén... Vanse acercando e entón un chisco de esperanza alcanza a miña alma.. E posible, tal vez, que collan outro rumbo e nos deixen tranquilos no noso remanso de paz e felicidade? Sexa ou non posible, a tranquilidade cambiou para converterse en dor, unha dor de posible perda do sol... Non! Tranquila, ainda as nubes non están enriba de nós, ainda poden mudar de dirección, pero pouco a pouco se van acercando, amodo...

Que angustia! Que desesperación! A espera, a eterna espera do posible e do imposible, do tal vaez e do quizais... A esperanza é o último que se perde..., o vento ainda pode facer que as nubes viren e non cheguen nunca ao Edén...

E sei, que ainda que ao final a amenazadoras nubes nos alcancen e descarguen a súa dor e o desacougo sobre nós, o rexio sol do Edén se agocha tras delas e nalgún momento, máis tarde ou máis cedo, as nubes desaparecerán e deixarannos disfrutar de novo do astro rei en todo o seu esplendor, que nos curará as feridas, como tantas veces fixo, que nos aloumiñará cos seus raios as nosas doridas almas e volverá a enchernos o corazón de sorrisos e alegrías, de cariño e felicidade. Xa non seremos os mesmos de antes da gran tormenta pero aquí seguiremos, coa esencia que permanece fiel sempre aos seus principios e sentimentos, coa alma sempre disposta a loitar e a ser feliz....Reconstruiremos o Edén.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña

venres, 19 de xullo de 2013

** Antes que ver el sol


Di o cantante arxentino Coti: "Antes que ver el sol, prefiero escuchar tu voz" . Persoalmente penso que hai conversas que son tan boas como o propio sol, que nos iluminan tanto ou máis, que nos permiten aprender, lembrar ou que nos permiten disfrutar dunha boa compaña (algo que por sí so ten moito valor). Hai dous ingredientes básicos nunha boa conversa: sobre todo os interlocutores que participan nela e, so logo, o tema. Pouco se pode facer nunha conversa se nos sentimos incómod@s co noso interlocutor/a. Como xa dixen noutra ocasión, os silencios poden ser molestos, indiferentes ou cómplices. As conversas agradables flúen por si soas e case da igual o tema.

.....................................................................................................................................SANXENXO. Julio Torres






ARTIGO RELACIONADO: ---> Silencio amigo

luns, 15 de xullo de 2013

** Viaxarei contigo


Contaxio de penas

poucos agarimos

quen dera apertarte

quen dera, meu amigo.


Coñecer o mundo

no que vives, vivo

en profunda ansia

de entrar e sentilo.


Collereiche as mans

sucias de aloumiños

e as pegadas mornas

seguindo o camino

deixarei ás portas:

pisa onde eu piso.


Se me ves lonxe

perdida do sitio

descifrando mapas

arredor do limbo,

non sintas o medo

porque te respiro

e malia a distancia

viaxarei contigo.


.....................................................................................................................................
© Estrela de Xullo (nova colaboradora de A Lareira Máxica)

domingo, 14 de xullo de 2013

** Noite de verán


Acendíase a noite mentras se mergullaba o sol nas profundidades do mar e nel afogaba paseniñamente. A escasa distancia unha canción melodiosa emerxía dunha radio transmitindo enerxía positiva e boas sensacións. Estrelas no ceo. Calma. Noite de xullo. Boa temperatura. Compaña moi agradable. Máis lonxe moita xente, bastante ruído, innumerables coches, grandes colas. Pouco espacio. Namentres no ceo as estrelas baixaban á terra para facerse humanas por uns intres, pasear á beira do mar e bañarse, mais logo bulían para refrescar á lúa chea con pingas de auga. Inocente trasnada. Noite de verán. Conversa moi animada. Xiados e algún café. Música de fondo. Comodidade interactiva nun contorno natural.

.....................................................................................................................................
Julio Torres© 2013



venres, 12 de xullo de 2013

** Contos populares arredor de A Lareira Máxica (nova sección): O raposo e os cans

Estaba un día un home no monte cargando un carro de estrume para os animais, era tarde, xa cáseque a hora de comer, e laiándose dixo:
 Ai!, que tarde é!, e eu ainda sen terminar, hoxe non como...

O raposo, que andaba por alí, ao oír falar de comer, interesouse e foi xunto do home:

- Bos días,home, que problema tés?
 Bos días, raposo. Nada, que xa vai ser hora de comer e aínda teño o carro sen cargar.
 Se queres, axúdoche eu...
 E farías iso por min?
 Claro, pero..., que me das a cambio?
 Bueno...-dixo o home cabilando- teño catro galiñas vellas no corral, se me axudas son túas.
 Vale.

O home mailo raposo cargaron o estrume no carro, e o raposo acompañou ao home para que lle fixera a entrega do prometido.

Ao chegar cerca da casa díxolle o home:
 Mira, tí quedas aquí, cólloche as galiñas e velas buscar cando te chame.
 Vale.

O raposo, que non se fiaba, achegouse pouco a pouco á casa e oíu ao home discutir coa súa dona.

 Que vas facer coas galiñas?-dixo a muller.
 Vou metelas nun saco que prometinllas ao raposo por axudarme a cargalo carro.
 Como? Para que se avicie e despois veña buscar máis...Diso nada! Era o que che faltaba! Bótalle os cans, bótalle os cans!
 Pero muller, se eu prometinlle as galiñas, …, ademais son vellas...
 Érache boa! Co bo caldiño que fai unha boa galiña vella... Diso nada! Bótalle os cans!Bótalle os cans!
 Pero muller...
 Nin pero muller nin rabo de gaitas: Bótalle os cans! Bótalle os cans!

E o home, todo apenado xa que lle prometera as galiñas ao raposo que tanto lle axudara, colleu os cans e meteunos no saco.
Ao que saíu, veu ao raposo ao lexos e chamou por él:

 Raposo! Vente! Ven coller as galiñas que están no saco.
 Ai, non! Bótamas de lonxe, que as pillo mellor...
 Vente, oh! Ven buscalas galiñas... que se chas boto de lonxe poden escapar!
 Galiñas serán, pero cheiranme a can... Bótamas dende aí que xa as collo!!!

O home abriu o saco e saíron os cans correndo e ladrando. O raposo, que xa oíra a conversa, púxose a correr todo canto lle daban as súas patas. Para que os cans perderan o seu rastro, meteuse por entre os toxos e as xestas, cando creu que xa os perdera de vista foi cara o seu tobo, e refuxiouse nel. Todo canso e aínda co susto no corpo decía así:

 Ai, miñas patiñas! Ai miñas patiñas bonitas! Que grazas a vós non me paparon os cans.
 E eu? E eu? E eu qué?- díxolle o rabo
 Ti? E ti? Ai!, tí gran cochino! Ti que ías engargallándote nas silvas e nos toxos!!!




.....................................................................................................................................
SANXENXO. Conto narrado por Emilia Bouzada e recollido por Mary Camiña

xoves, 11 de xullo de 2013

** Equivocacións ou realidades

Din The Pretenders nesta canción "non permitas que me equivoque". Coido que o mundo está do revés, que algo non está a funcionar ben, que hai dúas medidas diferentes, que non tod@s somos iguais cando deberamos selo. Quizais, so quizais, algún mecanismo ou máis dun algúen se está equivocando por activa ou por pasiva, polo que fai ou polo que deixa de facer. O doado é non complicarse a vida, permitir equivocarse a sabendas de que se é inxusto. O complicado é ser xusto, ecuánime, comprometido. Ser honesto hoxendía é un valor corrupto, namentres a corrupción vístese con aires de honestidade e baila no carnaval ó ritmo de samba, mesmo sen estar no Brasil. Non sei se o mundo está tolo, tolo, tolo, como aquela película, o que sí sei é que o mundo está do revés. É pior roubar un chourizo que ser un chourizo con pegadas sixilosamente brancas. Algo cheira a podre nesta sociedade. Coido que, como din os Pretenders, mellor sería non equivocarse. E non so iso, senón ter a firme intención de non equivocarse. Namentres o bipolarismo da sociedade acentúase e as equivocacións perpetúanse. Posiblemente, os que xustifican os sacrificios son os que menos se sacrifican e os que mellor viven. E os que falan de que todos somos iguais, son os primeiros en demostrar que o conto non vai con eles. E os que piden donativos tendo moitos cartos logo invirten en bolsa e non pagan impostos. E ós que axudamos económicamente con moitos cartos, son reacios a prestarche cartos a ti e namentres a economía sumérxese en paraísos fiscais e en cartos negros en B... e tantas cousas. E quizais iso, so quizais, non sexa unha equivocación, senón unha intención e claros privilexios que non interesam cambiar. Tamén pode ser que estea equivocado, e que o mundo e a sociedade funcione ben. So quizais... Do único que estou seguro é que esta canción dos Pretenders é unha gran canción. E moi animada. O que non é pouco nestes tempos.


Julio Torres



martes, 9 de xullo de 2013

** O recuncho literario: Nos teus brazos







SANXENXO. mARY CAMIÑA


Un sorriso nos beizos
e no corazón un gozo intenso.
Mirando os teus ollos feiticeiros
perdo a noción do tempo.
Unha caricia, unha insunuación,
un aloumiño e un sentimento,
unha nova sensación
que cambiou o meu firmamento.
Nos teus brazos protexida,
síntome flotar nun mar de ledicia,
sentindo as túas caricias,
bebendo o amor que me enfeitiza.
Un fitarme con dozura,
nun mundo de fantasía,
Un momento de loucura,
un desexo que me desafía.
Pouco a pouco saboreándote,
sen presas nen censuras,
o meu corpo entregándose,
olvidándose da cordura.
Tremores que me fan xemir,
de gozo e desesperación,
sentíndo cada centímetro de tí
non querendo separarme, non.
Quero sentir, sentir,
e sempre unida a tí estar,
non pensar e só sentir,
nunca este momento acabar.
Entre suspiro e xemido,
os nosos corpos se entenden,
parecen perder o sentido,
piden máis e máis teñen.
E nunha perfecta unión,
as miñas entrañas,
oh, maravillosa sensación,
de doce mel bañas.
E cun sorriso nos beizos,
e os corazóns entrelazados,
no mesmo leito,
os nosos corpos sosegados.

[© Mary Camiña]

mércores, 3 de xullo de 2013

** Sólo naipes


OUTES. rOMI

Porque hay bombillas que se funden antes de cumplir su función, al menos por una vez, también hay historias que se acaban casi sin empezar. El propósito es cambiar dudas por certezas, siempre antes de salir mal parado. Porque a ciertas edades no vale la pena perder el tiempo con quién no esté dispuesto a perderlo contigo. Ese "Je ne sais pas..." que se da sólo de manera bipolar. Que sin darnos cuenta pasó de ser una ilusión para uno y una falta de fe para otro, en una rutina víctima de la distancia, o de las pocas ganas... Pocos días... muchas horas... miles de palabras... que al final sólo son cenizas, de algo que nunca existió. Y que se irá enfriando poco a poco, sin darnos cuenta, dejando paso a un escaso recuerdo.Tan sólo una triste historia que contar, a modo de anécdota.
Una complicidad que dejamos en una casa de empeños, para comprar una baraja, en la que reyes disfrazaban a reinas de comodines creyendo que éstas no se daban cuenta de la jugada.

** A Frase Máxica....sobre a vida mesma

luns, 24 de xuño de 2013

** Miko premio+Lazo vermello= O arquivo


TEO. mARIAM

Do relato Miko-premio quédome cunha idea central: qué levaban escrito os paus dos helados que non traían premio.Paréceme un tema clave. Final aberto ou pechado. Porque o sigue buscando, con ser jodido, inda da un chisco de esperanza. Nada é nada. O caso é que na vida sempre é mellor algo. Non como consolación, que para eso ata venden patitos en Sephora. Si, a min tamén me parece curioso. Seica tamén serven para dar masaxes terapéuticos. Agora que a miña migraña decideu ampliar os seus horizontes e ameaza con conquistar as cervicais…

Bueno, ó tema: poucas cousas na vida son merecedoras de ser arquivadas baixo o epígrafe: NADA. Polo menos, a min non me pasa. Será que eu concibo a vida coma unha sucesión de experiencias, máis ou menos gratas. Algunha ingrata, tamén, non o vou negar. E así, facendo tramos do camino e acumulando experiencias, fun creando a miña propia sabedoría. Atención, palabra maior: sabedoría. Estoume referindo a esa sabedoría que soamentes se aprende na Universidade da Vida, e eso prestando atención. Algunha xente nace e morre estúpida. Están entre nós e convén telos identificados. Non son perigosos pero cansan unha barbaridade.

Na carpetiña NADA gardo catro papeis. Afortunadamente, a carpeta ALGO pesa máis, moito máis. Tamén teño a carpeta LAZO VERMELLO. Nela está a xente que se me foi facendo imprescindible. Son aquelas persoas que estimo profundamente, os que viñeron para quedarse. Outras, non. Outras son persoas que están de paso. Coincidimos nunha etapa e logo seguiron o seu camino.

Os que me coñecen preguntáranse onde teño gardado ó señor boticario. Boa pregunta. Inda non o arquivei. En quente non se pode facer, o mesmo que non se poden tomar decisións no medio das tormentas. En NADA, non. Alí,soamentes gardo un indesexable e un par de moscas cojoneras. Entón, a ALGO. Pode ser, ALGO é unha especie de caixón de sastre. ¿LAZO VERMELLO? Non creo. Tampouco o sei con certeza, a resistencia dun lazo vermello compróbase co paso de tempo. En Santiago chove moito e a humidade adoita estragar os tecidos cativos.



.....................................................................................................................................
ENLACES RELACIONADOS DE RECOMENDADA LECTURA:

--> Miko Premio
--> Hilo Rojo

venres, 14 de xuño de 2013

** O concello chámase Sanxenxo, non Sangenjo


SANXENXO. jULIO tORRES

Unha verdade coma unha catedral.En castellano é San Ginés, e en galego dise: Sanxenxo. O correcto sería escribilo separado: San Xenxo, pero xa non pido tanto. So pronunciar o nome ben. So iso. O de Sangenjo é unha castelanización de traducir Sanxenxo por Sangenjo, descoñecendo a verdadeira orixe da palabra Xenxo, que é a do nome dun santo que en castelán sería, insisto, Ginés. O 24 de agosto celébrase San Ginés, é dicir San Xenxo.

A viñeta gráfica de Frank Braña, en clave de humor, en realidade é unha gran verdade cun tono de humor pois, ademais, a moita xente castelán falante cóstalle moito dicir Sanxenxo, e di cousas coma Sansenso, Sanxenso, Xanxenxo, Sanchencho,...

Un saúdo desde Sanxenxo cando faltan poucos días para ser colonizados por turistas que empezarán a dicir que "veraneo en Sangenjo". Co bonito que é dicir Sanxenxo, un nome moi galego, máis que o de Shakira. ¿Alguén di Sakira?. Coido que teremos que escribir xa non San Xenxo nin Sanxenxo, senón Sanshensho, seguro que así o pronuncian ben...

xoves, 13 de xuño de 2013

** Un adeus a un grande: "Pico"


SANXENXO. jULIO tORRES

Hai noticias tristes, desas que nunca gustaría dalas. A morte dun dos grandes do humor galego, o actor Xosé Manuel Olveira "Pico" (apodo afectuoso co que era moi coñecido na escena galega) é unha mostra. Teatro, cine e televisión, un medio éste último onde chegou a ser moi coñecido por series como "Pratos Combinados" (facía de avogado), "Mareas Vivas" (estivo nas dúas primeiras tempadas intepretando a un cura que ó final se quedaba en cadeira de rodas), e máis recentemente en "Padre Casares", na que daba vida ó bispo. Tamén foi presidente da Asociación Galega do Audiovisual.

Coido que o vin unha vez por Santiago. Non o coñecía, pero deixa tras de si unha aurea de persoa campechana e boa, amais de ser un gran profesional. E niso coinciden os seus compañeir@s de profesión, e non agora que morreu, senón xa de antes. O último recoñecemento foi na entrega dos Premios Mestre Mateo. Aínda que coido que non estaba premiado recibiu o apoio dos sesu compañeir@s de profesión. Ese día non recordo qué actor o nomeou e falou que o estaba pasando mal a nivel de saúde. A ovación de ánimo e apoio foi grande. Un recoñecemento non so son os premios senón o sentirse querido e respetado pola xente e, en especial, polos seus amig@s e polos compañeiros de profesión.

Nunca olvidarei o seu sentido do humor e o moito que nos fixo rir. Gracias por tódolos bos momentos que nos fixestes pasar.

Non é a única morte de persoaxes famosos e tamén respetados e apreciados pola xente. A nivel nacional hai poucas semanas morreron o gran Alfredo Landa, e tamén o presentador e dobrador Constantino Romero, dúas grandes figuras do cine e da televisión, cada un no seu eido. Descansen os tres en paz.


.....................................................................................................................................
ENLACE: Entrevista do xornalista Nacho Mirás a Xosé Manuel Olveira "Pico" publicada na Voz de Galicia o 02/02/2009 na sección "La Cara B" (contraportada)