mércores, 30 de abril de 2008

** So quedan....horas....¿Que se celebrará mañán?

CUESTIÓN DE HORAS. Concretamente, ás 15 horas de mañán día 1 de maio, revelarei o "misterio". Non será unha gran "revelación" vaia por diante, pero para min terá un gran valor. Ós que xa o sabedes -os que seguides habitualmente o blog coido que xa coñecedes de qué se trata- pídovos que non o reveledes ata mañán. Para os que non sabedes de qué se trata todo isto, pois NON É: nada da festividade do día do traballo que se celebra mañán, se ben garda relación cunha efeméride da mesma data. GRAN PISTA...

Como me gustan os libros e as pelis intrigantes ímoslle dar unha pequena dose de emoción, aínda que a solución é moi moi fácil.
Carpe Diem.

** Queda so 1 día...para celebralo (e non é polo do traballo)


Mañán sairemos de dúbidas...O asunto é unha celebración, unha celebración especial. Non terá unha repercusión mediática, pero este blog non podía ser alleo a ela. Faltaría máis...Un motivo alegre...Un paso máis...A solución: mañán en ALM.

** A Frase Máxica....Stephen Crane: Pensamentos


" O que pode cambiar os seus pensamentos, pode cambiar o seu futuro "



Stephen Crane

martes, 29 de abril de 2008

** Quedan 2 días....(E non é para o xoves festivo)

luns, 28 de abril de 2008

** Que rabia da cando...!!! TELEFÓNICA = TIMOFÓNICA

Non hai dereito a semellante tomadura de pelo. Prometín no blog Migramundo, do compañeiro internatuta e xornalista Guillermo Pardo, escribir un artigo sobre a miña desastrosa experiencia como usuario co ADSL de Telefónica. Vou tentar ser o máis claro posible no asunto que me ocupa. Espero que o consiga. Imos aló.

O servicio de ADSL que teño é de TELEFÓNICA. Máis coñecida por tod@s como TIMOFONICA. E o mote non é gratuito. Entremos en materia.

Hai dous anos que contratei o servicio. Antes tiña Wanadoo, hoxe Orange. Daquela decidín darme de baixa da compañia francesa. Logo de conseguilo, tras enviar o correspondente burofax e acudir a consumo, pasado un tempo deixei de sufrir os cobros indebidos por parte dunha compañía da cal xa me dera de baixa. foi entón cando contratei TELEFÓNICA. Grave erro.

Os problemas empezaron ó pouco. Primeiro cobrábanme as chamadas a números fixos nacionais fóra do DÚO (teléfono e internet ADSL). Durante catro meses tiven que chamar e poñer senllas reclamacións, nas que me acabaron dando a razón e devolvendo os seus cobros indebidos.

En setembro de 2006 un temporal fixo que a "acometida" do poste de teléfono, quedase mal, polo que a conexión a internet era como o río Guadiana. Agora si, agora non. E a velocidade variaba aleatoriamente. Tivéronme 8 días sen conexión. Chamei infinidade de veces. O servicio de atención ó cliente, MOI DEFICIENTE. Ou che pasaban cun teléfono e non che collían ou che cortaban a línea directamente. Así, sen miramentos nin escrúpulos. Bueno, iso segue pasando aínda hoxe. Logo chegoume a factura e cobrábanme todo. A tomarlle o pelo a outro, díxenme. E fíxenlles devolver o custe proporcional do ADSL. Faltaría máis. Non se pode cobrar un servicio que non se prestou ou se prestou deficitariamente.

E o último ven duns meses para aquí. Entre as 20 e as 24 horas aproximadamente desconéctanme de internet. TÓDOLOS DÍAS SEN EXCEPCIÓN. Ata a data aguantei. PERO TODA PACIENCIA TEN UN LÍMITE. Decidido: acudirei a CONSUMO. En teoría TIMOFÓNICA está adherida ó sistema de arbitraxe. A ver qué pasa.

Polo que investiguei en internet a práctica que fai esta compañía é a dos chamados "microcortes", ideados por un programa concebido para disuadir redes P2P. Na práctica úsase indiscriminadamente uses ou non redes P2P. Menuda gracia a dos "microcortes". ¿Que pasa non paguei acaso algunha factura e por iso me fan iso?. Non. ¿pois entonces porque estas malas mañas empresariales? Creo que é unha práctica totalmente ilegal, se ben o tentan disfrazar como un problema técnico do máis normal. ¿Por que teño que sufrir cortes reitarados e continuados no tempo e perder información ou sufrir inconvenientes se estou pagando por un servicio que debería ser universal un alto custe económico? ¿É acaso xusto? ¿Por que non se persigue EN SERIO este tipo de actuacións mafiosas por parte das empresas prestadores de internet? ¿Por que non se protexe axeitadamente ó cidadán de a pé?

A todo isto a conexión de TIMOFÓNICA págase moi cara. 39´90 máis IVA. Total 46.28 euros. Pero a relación calidade/precio non vai da man, máis ben a calidade sitúase a anos luz do precio.

Se chamas ó 1004 remítente ó teléfono do servicio técnico que non é gratuito. Algo que parece unha ESTAFA. Por lei, como veñen reclamando as asociacións de consumidores, eses teléfonos deberían ser gratuitos. ¿Por que non hai unha lei que faga cumprir todos estes atropelos ó usuario final? ¿Por que tanto interese en defender ou amparar ás grandes empresas ou a SGAE por leis e non os consumidores?

Xa me vexo, enviando outro burofax para darme de baixa de TELEFÓNICA. Ter que esperar 2 ou 3 meses para que te dean de baixa e a nova compañía te poida dar de alta. Entre WANADOO E TELEFÓNICA tiven que esperar ese tempo. E outro problema vai ser que compañía escollo desta vez. Gustaríame R, pero onde vivo en Sanxenxo non hai dita posibilidade. R so existe en Sanxenxo capital e Portonovo. O resto somos de segunda división. Xa se sabe a prestación de internet non é un servicio público senón un negocio....

ANIMO A TODA A XENTE QUE É VICTIMA DESTES ATROPELOS POLAS COMPAÑÍAS QUE PRESTAN INTERNET QUE DENUNCIEN O QUE LLES PASA EN CONSUMO. Asegúrovos que vale moi moito a pena, aínda que poida parecer todo o contrario. Como di o refrán: "un gran non fai morea, pero axuda a conseguila". Neste caso, onde di morea, hai que dicir presión social. E se non nos facemos escoitar, de nada servirá. Coas reclamacións por escrito, Consumo ten constancia e, por ende, o Goberno.

En fin, remato: estoume prantexando seriamente prescindir de internet e de teléfono fixo, e quedarme so con móbil para chamar. Así que non vos estrañedes se A Lareira Máxica un día deixa de actualizarse periodicamente...



AGRADECERÍA OS VOSOS COMENTARIOS MÁIS QUE NUNCA: opinións, consellos, relato das vosas experiencias,compañia que me recomendades (para R non teño cobertura, como xa dixen)...GRACIAS

P.D.: Recomendo que NON SE CONTRATE TELEFÓNICA. O voso bolsillo e a vosa saúde, agradecerano...Se non fas caso daraste conta que TELEFÓNICA=TIMOFÓNICA. Logo veñen as queixas. O que avisa...



UN ARTIGO ESCRITO POR: Julio
Coordinador de A Lareira Máxica

** Quedan 3 días... (E non é para a ponte de maio)

** A Frase Máxica...Guillermo Pardo: O SALARIO

"Nen sequera o salario é xa unha bolsa de sal, senón o precio do noso tempo"



Guillermo Pardo e xornalista, amais de editor do blog Migramundo

xoves, 24 de abril de 2008

** O CQC arxentino búrlase de Serafín Zubiri por ser cego

Incrible pero certo. O prestixioso programa CQC "Caiga quien Caiga" de Arxentina (que foi o primeiro en aparecer, logo exportouse a outros países entre os que figura España) burlouse recentemente da cegueira do cantante español Serafín Zubiri. INAUDITO.

Tal burla non pode senón deixar en evidencia e mal parados ós seus burladores. E di moi pouco deles como persoas. MAIS BAIXO NON SE PODE CAER.

Quizás habería que lembrarlle a estes burladores insensibles as dificultades que entrana ser cego. E de paso, lembrarlle que, a pesar diso, a coraxe de ferro e a gran vontade de Serafín levouno a escalar algunha montaña, a bailar ou cantar. De feito, representou a España dúas veces no Festival de Eurovisión.

INSISTO: Quixera ver ós que se burlan de Serafín, a ver se logo se burlarían. Vamos, o primeiro que debería facer a productora (¿Cuatro Bocas? creo que se chama así)sería despedir a estes burladores (presentadores, guionistas ou tod@s os que participaron desta burla inhumana) ESTUPIDOS, INSENSIBLES E MALEDUCADOS, POR NON POÑER CALIFICATIVOS PEROES....A ESTES SUXEITOS, cunha boca que fai por catro, O CALIFICATIVO DE PERSOAS VAILLES GRANDE....

Menos mal que a versión española de CQC non copiou este mal estilo do programa-raíz arxentino. So faltaría....

No seguinte vídeo explícase a situación e Serafín Zubiri aporta a súa opinión.





UN ARTIGO ESCRITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica......Truman Capote


" A disciplina é a parte máis importante do éxito"



(Truman Capote)

mércores, 23 de abril de 2008

** O Recuncho Literario. Relato de J.Bucay no día do libro

“El verdadero valor del anillo”

Un joven concurrió a un sabio en busca de ayuda.

- Vengo, maestro, porque me siento tan poca cosa que no tengo fuerzas para hacer nada. Me dicen que no sirvo, que no hago nada bien, que soy torpe y bastante tonto. ¿Cómo puedo mejorar maestro?. ¿Qué puedo hacer para que me valoren más?

El maestro, sin mirarlo, le dijo:

- ¡Cuánto lo siento muchacho, no puedo ayudarte, debo resolver primero mis propios problemas. Quizás después... Si quisieras ayudarme tú a mí, yo podría resolver este tema con más rapidez y después tal vez te pueda ayudar.

- E... encantado, maestro -titubeó el joven pero sintió que otra vez era desvalorizado y sus necesidades postergadas-.

- Bien -asintió el maestro-. Se quitó un anillo que llevaba en el dedo pequeño de la mano izquierda y dándoselo al muchacho agregó: Toma el caballo que está allí afuera y cabalga hasta el mercado. Debo vender este anillo para pagar una deuda. Es necesario que obtengas por él la mayor suma posible, pero no aceptes menos de una moneda de oro. Vete y regresa con esa moneda lo más rápido que puedas.

El joven tomó el anillo y partió. Apenas llegó, empezó a ofrecer el anillo a los mercaderes. Estos lo miraban con algún interés hasta que el joven decía lo que pretendía por el anillo. Cuando el joven mencionaba la moneda de oro, algunos reían, otros le daban vuelta la cara y sólo un viejito fue tan amable como para tomarse la molestia de explicarle que una moneda de oro era muy valiosa para entregarla a cambio de un anillo.

En afán de ayudar, alguien le ofreció una moneda de plata y un cacharro de cobre, pero el joven tenía instrucciones de no aceptar menos de una moneda de oro, así que rechazó la oferta.

Después de ofrecer su joya a toda persona que se cruzaba en el mercado -más de cien personas- y abatido por su fracaso, montó su caballo y regresó.

¡Cuánto hubiese deseado el joven tener él mismo esa moneda de oro! Podría habérsela entregado al maestro para liberarlo de su preocupación y recibir entonces su consejo y su ayuda.

- Maestro -dijo- lo siento, no es posible conseguir lo que me pediste. Quizás pudiera conseguir 2 ó 3 monedas de plata, pero no creo que yo pueda engañar a nadie respecto del verdadero valor del anillo.

- ¡Qué importante lo que dijiste, joven amigo! -contestó sonriente el maestro-. Debemos saber primero el verdadero valor del anillo. Vuelve a montar y vete al joyero. ¿Quién mejor que él para saberlo?. Dile que quisieras vender el anillo y pregúntale cuánto da por él. Pero no importa lo que ofrezca, no se lo vendas. Vuelve aquí con mi anillo.

El joven volvió a cabalgar. El joyero examinó el anillo a la luz del candil, lo miró con su lupa, lo pesó y luego le dijo:

- Dile al maestro, muchacho, que si lo quiere vender ya, no puedo darle más que 58 monedas de oro por su anillo.

- ¿¿¿¿58 monedas???? -exclamó el joven-.

- Sí, -replicó el joyero-. Yo sé que con tiempo podríamos obtener por él cerca de 70 monedas, pero no sé... Si la venta es urgente...

El joven corrió emocionado a casa del maestro a contarle lo sucedido.

- Siéntate -dijo el maestro después de escucharlo-. Tú eres como este anillo: una joya única y valiosa. Y como tal, sólo puede evaluarte verdaderamente un experto. ¿Qué haces por la vida pretendiendo que cualquiera descubra tu verdadero valor?

Y diciendo esto, volvió a ponerse el anillo en el dedo pequeño de su mano izquierda.


Este relato foi escrito por JORGE BUCAY



RECUNCHO LITERARIO ENVIADO POR: mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** 23 de febreiro: celebráse o día do libro

Día 23 de abril. Día Mundial do libro. Iso de que haxa un día para cada cousa, paréceme unha parvada. Cada cousa ten que ter tantos días como ten o ano. O resto paréceme márketing publicitario: Día dos namorados, día do planeta, día do pai, día da nai,...

E no día do libro, que coincide no día de San Jordi, en Cataluña tense por costume o regalar un libro e unha rosa. Bonito detalle, diso non hai dúbida pero: ¿máis consumismo romántico coa disculpa do día do libro? Sen dúbida.

De todos modos, sí quero lembrar a importancia que para un pobo ten a cultura literaria. Hai que sabela apreciar a aproveitarse dela. Nos libros está non so o coñecemento, senón o pensamento crítico. Axúdannos a dar diferentes perspectivas dos temas da vida. De aí que sexa tan importante a lectura. Así que, fagamos uso dos libros e dos seus contidos. Mergullémonos nel. Leamos máis. E non nos lembremos disto cada 23 de abril senón durante todo o ano.

Unha das seccións habituais de A Lareira Máxica é "O Recuncho LIterario" que, como sabedes, recolle fragmentos de libros escritos en galego ou en castelán co gallo de lembralos. É unha sección que no seu momento propuxo, acertadamente, a nosa colaboradora mariam. Aproveito para lembrar que calquera pode enviar o seu fragmento literario para publicar nesta sección. E toda unha ledicia recibir as vosas propostas. Gracias. Por certo, hoxe non podía faltar esta sección que estará adicada a Jorge Bucay, un escritor que me encanta.



UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....no día do libro

" Cada libro lido contribúe a mellorar a cultura dun pobo e a facer máis rico o seu pensamento "



Julio Torres

martes, 22 de abril de 2008

** Carlos Sobera ficha por TVE e abandona Antena 3

O home que move as cellas ata o extremo de poñer nerviosos a calquera concursante que se precie, o home dos xestos imposibles, ése, ese home, de nome Carlos Sobera, vai abandoar Antena 3 para incorporarse a TVE. O actor e presentador vasco inicia unha nova aventura en "La 1" según ven de anunciar a canle pública. De momento so se sabe que estará ligada a varios proxectos. Parece, ou iso se da a entender, que será un dos presentadores de referencia, como o son, por exemplo, Jesús Váquez ou Manel Fuentes en Telecinco. Coido que o fai moi ben na súa faceta dual de presentador-humorista. So resta desexarlle sorte nesta nova andaina. Xa se sabe que as audiencias son crueles e inxustos xuices e moitos caso.


** Punto e aparte para o blog La Huella Digital

Outro gran blog pecha temporalmente as súas portas. Parece un "virus" o de pechar blogs ultimamente. A semana pasada foi o xornalista de La Voz de Galicia Nacho Mirás quen "clausuraba" -esperemos que de xeito provisional- Rabudo, o blog deste vigués, residente en Santiago de Compostela. Onte foi o turno doutro xornalista, curiosamente do mesmo xornal (edición Coruña) e de igual nome: Nacho. Refírome ó blog La Huella Digital, de Nacho de la Fuente. Bromeaba, claro está, co asunto do "virus". Os motivos tanto dun coma doutro son moi comprensibles: a familia (ambos con fillos moi pequenos), o traballo e a falta de tempo. Motivos suficientes para aparcar temporalmente o blogueiro que un leva dentro. Mandan as prioridades. A tod@s nos pasa o de priorizar. Estes descansos, lonxe de ser malos, son bos. ¿Por que? Porque logo vóltase con ánimos renovados. Evidentemente a adicación non pode nin debe ser a mesma cando unha causa xustificada o impide: chámese familia ou traballo (como nestes dous casos), saúde ou razóns de peso. Por suposto, que os que somos amantes dos blogs, non nos é nada fácil ter que elixir. Pero a cabeza, neste caso, debe impórse ó corazón cando de blogs falamos. Resulta moi lóxico.

Agardo que os dous Nacho, os dous xornalistas de La Voz de Galicia, os dous pais con fillos pequenos, os dous grandes blogueiros (un da literatura do cotián e outro do análise informativo), os dous....humm moitas coincidencias (Expediente X tal vez, jeje). En fin que espero que volten pronto. Disfrutade do voso merecido descanso pero non vos olvidedes de voltar, aínda que sexan reducindo considerablemente o ritmo de publicación de artigos.



UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica......Cuestión de formas


" El respeto es la armadura de la razón, el insulto es la espada de la irreflexión "



Anónimo

luns, 21 de abril de 2008

** Xornalismo Deportivo: ¿Tratamento obxectivo?

¿Por que a portada dun diario deportivo ten que ser necesariamente de fútbol, salvo contadas ocasións? ¿Por que outro deporte, calquera, especialmente cando hai éxitos deportivos, non pode acaparar toda unha imaxe de portada? ¿Por que os medios de comunicación se centran sempre no fútbol? Un servidor faise estas e outras preguntas. Creo que axudaremos a crecer a outros deportes que non son o fútbol cando o fútbol non teña patente de corso polo feito de ser o fútbol. Dirán moitos compañeiros de profesións que iso é o que vende. Non digo que non. Pero non me chega esa explicación. Hai que ser osado, atrevido, apostar polos restantes deportes e non explotar ata a saciedade noticias do fútbol onde case non hai nada e, "ás veces", incluso se opta pola mala práctica de conceder veracidade a un rumor para mañán desmentilo cando non hai nada que dicir. Mal polo xornalista de turno que fai esas prácticas e mal polo seu xefe. É unha abosluta desconsideración para outros deportes chámese baloncesto, balonmano, tenis, etc.etc.

E vou máis alá, ata hai pouco, nas televisións abríase sempre co Rei Fútbol, ¿por que?. E digo ata hai pouco, porque cando menos CUATRO, rompe este esteretipo e dalle, incluso, a volta á tortilla.

O tratamento informativo dos deportes empezará a cambiar cando calquera deporte poida ser motivo de apertura. E non so por éxitos deportivos estilo Fernando Alonso en F-1 ou Rafa Nadal no tenis (e, ás veces, nin con ésas consiguen ser motivo de apertura...).

E vou remantando, indo un pouco máis alá todavía. ¿Por que hai que empezar co Madrid ou co Barça? Sí, xa sei: porque son os que máis seguidores teñen. E a min qué. ¿Os demais son menos? O día que calquera equipo poida ser motivo de apertura no apartado do fútbol, ese día algo terá cambiado. De igual forma, bótase en falta unha descentralización deportiva, que non estea focalizada en Barcelona e, sobre todo, Madrid. Por certo, fíxádevos: en moitos canales dá igual en que posición vaia o Madrid, que hai que empezar por el. Non existe criterio obxectivo. Ou si: que os medios de comunicación se atopan, case sempre, ubicados en Madrid.

O día que se rompan estereotipos deportivos, o día que haxa un gran periódico nacional deportivo que trate por igual a calquera deporte, e que -e iso xa sería o summun- incluso non estea ubicado en Madrid ou Barcelona, ese día poida que sexa un gran día para o mundo do deporte. Outro tanto para a radio e a televisión. Menos mal que parece que algo empeza a cambiar (vale a pena facer click no enlace anterior). Oxalá todos tomen exemplo e rompan moldes, que xa vai sendo hora...

¿E vos que opinades de todo isto? Sí. xa sei que o do xornalismo obxectivo é pura teoría, pero non estaría de máis tentar non ser tan subxectivo.... Animádevos a comentar sobre o tema.


P.D.: O que escribe estas liñas é, aínda que poida parecer o contrario, gran seguidor do mundo do fútbol e aficionado do F.C.Barcelona (amais de tódolos galegos)



UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Sinales de tráfico para abrir ben os ollos.....



O seguinte slide de fotos de sinais de tráfico está extraído do blog ToupeiraToupeiro , do xenial Toupeiro, unha páxina chea de anécdotas e de moito humor. Visita recomendada da súa bitácora. Non, perdoade, iso sería pouco. Visita MOI RECOMENDADA. E isto non é broma.

Nesta sociedade tan estresante, agradécense blogs que nos fan rir con anécdotas da vida mesma. ToupeiraToupeiro é un estupendo blog para levar adiante o famoso dito -sobre o que, por certo, escribín un dos primeiros posts en A Lareira Máxica- e que non me canso de repetir: "5 minutos de risa, equivalen a 45 de exercicio físico". Pode que eses 5 minutos non equivalgan a tanto, pero son moi relaxantes e os músculos ¿carrizos? (das fazulas) exercítanse moito e un séntese maravillosamente ben. Sobran cousas tristes nesta vida como para non disfrutar daquelas agradables.

E nesta entrada do blog de Toupeiro, poderedes contestar a unhas preguntas que se fai el, e que servidor tamén as suscribe. E en ALM pregúntovos: ¿Que opinades destas sinales "un tanto especiais"?

E lembra a túa dose diaria de 5 minutos de gargalladas....¡¡¡Que son gratis!!!


P.D.: O blog de Toupeiro non ten desagradables efectos secundarios como as medicinas. Así que aproveitade e visitádeo a miúdo. As vosas gargalladas incrementaranse en pouco tempo. Garantizado. E 100% natural e sen custe algún.



SLIDE DE FOTOS PUBLICADAS NO BLOG DE: Toupeiro
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de....Richard Bach: A vida


"Non o dubides, ti eres o principal protagonista da túa propia vida"



Richard Bach

domingo, 20 de abril de 2008

** Barrio Sésamo quédase sen panadeiro: Morreu Chema

Onte navegando por internet déuseme por poñer na búsqueda en Google "Barrio Sésamo". Como saberedes os que adoitades seguir o blog desde os seus inicios, xa en novembro do 2006 escribía unha triloxía de artigos para lembrar aquel mítico e enriquecedor programa infantil doa 80. Xunto coa "Bola de Cristal", un dos mellores que houbo na televisión en España. Ambos na década dos 80. Ambos en TVE. ¿Por que hoxe non hai programas co mesmo espíritu?

Pois ben, a búsqueda deparoume unha moi tiste e luctuosa nova : CHEMA, o cantarín e bailarín panadeiro de Barrio Sésamo, personaxe interpretado por Juan Ramón Sánchez Guinot, morreu o pasado 10 de abril, víctima dun cancro, ós 51 anos.

Logo buscando por Youtube atopei novos vídeos de Barrio Sésamo e outros dunha gala celebrada no 2006 e no que estiveron presentes Espinete (personaxe que interpretaba Chelo Vivares, que na vida real estaba casada con Juan Ramón), Don Pimpón e Ana (quen por certo, se conserva moi ben). Serviume para retroceder no tempo e sentirme cativo de novo. Parecía que voltaba a ter menos anos e que as cancións de Barrio Sésamo entraban de novo na miña casa. Acabados os vídeos, enseguida me decatei que agora hai máis televisións que a TVE ou a TVG, as únicas que había daquela, pero o nivel da programación infantil é moito máis baixo, por incrible que poida parecer.

A nova da morte de Chema é, sen dúbida, unha moi triste nova para os que, de cativos, nos divertiamos tanto cos personaxes daquel barrio. O seguinte vídeo vai adicado ó noso Chema. Descansa en paz e MOITAS GRACIAS por facernos rir e entreternos ós que agora temos uns 30 anos ou máis (os de menos idade é máis complicado que o lembren). Alá arriba seguro que serás un bo mestre de teatro, profesión a que adicastes a túa vida ata hai pouco tempo. Ademais contaxiarás a túa alegría cos teus improvisados e animados bailes, aderezados ¿por que non? con algunha das cancións infantiles de Barrio Sésamo. Alí arriba, tamén te atoparás con bastantes nen@s que foron o teu público a mediados dos 80 e que te vían na televisión cada día namentres comían o seu bocadillo e antes de facer os deberes ou de ir xogar. Eles poderán seguir disfrutando do teu saber facer. Chema, sempre os que daquela eramos nen@s sempre gardaremos un moi bo recordo de ti. Para nós sempre estarás vivo nos nosos corazóns.

Despídome hoxe cun sabor amargo e melancólico, lembrando que non somos nadie. Hoxe estamos vivos, pero mañán, ou pasado, podemos estar soterrados, por desgracia. E como homenaxe a Chema vai o seguinte vídeo:




En A Lareira Máxica tamén falamos de Barrio Sésamo o 12 de novembro e o 20 de novembro de 2006. Clicka nestes dous enlaces para ter máis información



UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** 20 de Abril, de Celtas Cortos, 18 anos despois...


Si, hoxe non é 20 de abril do 90, como dicía o gran grupo vallisoletano Celtas Cortos. Pasaron 18 anos, pero a canción segue sendo igual de boa e marchosa. É 20 de abril.

** A Frase Simpática...¿Ginecolóxico ou Genealógico?

"Yo tengo un árbol ginecológico muy grande"
Yola Berrocal, dixit

sábado, 19 de abril de 2008

** Enamoramento vs Amar ¿estades de acordo?

Diferencia entre enamoramiento y amar

Erich Fromm en su libro "El Arte de Amar" habla de una diferencia entre enamoramiento y amor. Nos enamoramos cuando conocemos a alguien por quien nos sentimos atraídos y dejamos caer frente a el o ella las barreras que nos separan de los demás.

Cuando compartimos con esa persona nuestros sentimientos y pensamientos más íntimos, tenemos la sensación de que, por fin, hicimos una conexión con alguien. Este sentimiento nos produce gran placer, hasta la química de nuestro cuerpo cambia, dentro de el se producen unas sustancias llamadas endorfinas. Nos sentimos felices y andamos todo el día de buen humor y atontados.

Cuando estamos enamorados nos parece que nuestra pareja es perfecta y la persona
más maravillosa del mundo. Esa es la diferencia entre enamoramiento y el amor. Empezamos a amar cuando dejamos de estar enamorados. ¿Que? Así es.

El amor requiere conocer a la otra persona, requiere tiempo, requiere reconocer los
defectos del ser amado, requiere ver lo bueno y lo malo de la relación. No quiere decir que enamorarse no es bueno, al contrario es maravilloso. Sin embargo es solo el principio.

Muchas personas son adictas a estar enamoradas. Terminan sus relaciones cuando la magia de haber conocido alguien nuevo desaparece; cuando empiezan a ver defectos
en la otra persona y a darse cuenta que no es tan perfecta como pensaban.

El verdadero amor no es ciego. Cuando amas a alguien puedes ver sus defectos y los aceptas, puedes ver sus fallas y quieres ayudarle a superarlas. Al mismo tiempo esa persona ve tus propios defectos y los entiende.

El amor verdadero esta basado en la realidad, no en un sueño de que encontraste a tu príncipe azul o a tu princesa encantada. Encontraste a una persona maravillosa, de acuerdo, pero no es perfecta ni tu tampoco.Encontraste a tu alma gemela, pero también los gemelos discuten y también tienen diferencias.

Amar es poner en una balanza lo bueno y lo malo de esa persona y después amarla. El
amor es una decisión consciente. Muchas veces oímos de personas que dicen que se enamoraron de alguien y que no pueden evitarlo.

Que se supone que es una cuestión de suerte?
Que se supone que amamos por arte de magia?
Que se supone que alguien mas tiene poder sobre nosotros?

De ninguna manera. Puedes sentir una gran admiración por alguien, puedes desear tener una relación con alguien, puedes estar muy agradecido por lo que alguien ha
hecho por ti, pero... no la amas.

El amor nace de la convivencia, de compartir, de dar y recibir, de intereses mutuos, de sueños compartidos.

Tu no puedes amar a alguien que no te ama, o que no se interesa en ti. El amor verdadero es reciproco. Recibes tanto como das.

Si en este momento, tu mismo tienes un "amor imposible" debes estar molesto
conmigo tal vez estas pensando: Como es posible que me digas esto? Que no ves que
es amor lo que siento? No te culpo, yo también tuve alguna vez amores imposibles y también sentí la frustración de que esa persona no me hiciera caso o me abandonara. Pero te repito. No puedes amar a alguien que no te ama.

Haz este experimento: Llena el espacio en blanco con el nombre de tu "amor imposible"
*Amo intensamente a________________ aunque no muestre el más mínimo interés en mi.
*Nunca voy a estar con_______________ pero lo amaré por siempre.
*Voy a amar a ____________ sin importar que me trate mal o no me haga caso.
*Si no tengo el amor de ____________ no amare a nadie más.
Como te sientes? Alguna de estas frases te suena familiar?.

Las frases anteriores no hablan de amor verdadero, hablan de lo siguiente:
*Baja autoestima: tu no mereces ser ignorado por nadie, mucho menos ser
tratado mal.
*Temor de hacerte responsable de tus sentimientos: si te aferras a alguien
que sabes no podrás conseguir, te evitas el trabajo de buscar a alguien que te haga
caso.
*No hacerte responsable de ti mismo: Si le das a alguien mas poder sobre ti, evitas
tomar tus propias decisiones.
*Miedo: que tal si en lugar de estar sufriendo por esta persona en particular,
te olvidas de ella y te pones a buscar alguien con el que si puedas tener una
relación?

Lo has intentado verdad?, pero no puedes. Ahora llena las siguientes frases
con el mismo nombre:
*Pienso que__________ es maravilloso(a) pero como se que hay pocas probabilidades
de que exista algo entre nosotros, buscaré alguien que este disponible para mi.
*Veo que____________ no puede ver lo mucho que valgo, buscare alguien que pueda.
*Yo soy un ser humano digno de amor y respeto, si__________ no me lo da,
alguien mas lo hará.
*Me amo, así que nunca mas permitiré que__________ me menosprecie.
Las frases anteriores si hablan de amor verdadero. Amor por ti mismo, que como ya
dijimos es la base del amor.

En resumen:
*El enamorarse no es lo mismo que amar.
*Tu decides a quien amar.
*No puedes amar a quien no te ama.
*El amor esta basado en la realidad.
*El amor no es ciego.
*Si, el amor esta basado en la realidad, pero también tus sueños los puedes alcanzar.
*Por eso analiza y busca la forma de encontrar el amor en la persona de tus
sueños.
"Empezamos a amar no cuando encontramos una persona perfecta, sino cuando
aprendemos a ver perfectamente una persona imperfecta."


Texto escrito por Alfridina Lalane (Extraído de internet)

** A Frase simpática....¿Candelero ou candelabro?



"Me gustan los toreros que están en el candelabro"
Sofía Mazagatos, dixit

mércores, 16 de abril de 2008

** Unha canción marchosa de Los Rebeldes

Choiva e máis choiva. Bueno, estamos no mes. Xa se sabe: "en abril, aguas mil". O que me fastidia xa non é que chova. Non. O que me fastidia e que uns días estén totalmente veraniegas é pouco despois retrocedamos ó inverno. Pero pensando no verán e no bo tempo, rescato un divertido videoclip e mellor canción de Los Rebeldes, mítico grupo de pop-rock liderado por Carlos Segarra e que a finais dos 80 e principios dos 90 pegaba forte(Mediterráneo, Bajo la Luz de la luna, Esta es mi generación ou Ella es Mía entre outros éxitos musicais) O tema escollido é o de Mediterráneo. Si, xa sei que en Sanxenxo o que temos preto é o Atlántico, pero como a canción é marchosa, pois hoxe foi escollida. Agardo que vos faga olvidar un pouco este mal tempo. Por certo, Los Rebeldes seguen sacando discos novos de vez en cando, se ben non teñen a mesma repercusión que na década dos 80 e 90, baixo o meu punto de vista.



UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

martes, 15 de abril de 2008

** O xornalista Nacho Mirás pecha o seu blog


A vida está cheas de etapas. Cando as etapas son boas e chegan ó seu fin dan pena, moita pena, pero a vida é así. Digo isto porque hoxe anunciou o seu peche (agardo que regrese nun futuro) Rabudo. com. com. O excelente blog que fai o xornalista de La Voz de Galicia, Nacho Mirás.

Antes de crear o meu blog, un 1 de maio de 2006, visitei previamente moitos. Un dos primeiros que lembro foi precisamente o de Nacho. Encantoume a facilidade que para escribir tiña. A súa redacción convertía unha simple anécdota cotidiana nun magnífico relato. Propio dos bos escritores. Case sen darse conta metíanos de cheo, por exemplo, nas aventuras daquel aloucado veciño que tanto era capaz de queimar o seu cú con Varón Dandy como cortar polo san delicadas partes do seu corpo. Estes son so dous relatos dos moitos e bos cos que nos ten obsequiado no seu blog. Un blog no que aproveitou para deixar constancia da súa paixón polas vespas e pola fotografía e na que nos informaba das últimas cancións dun peculiar Edilberto Alonso, "o trovador de Curtis" ...

Chegados a estas alturas, e se aínda seguides lendo, quero deixar ben claro que non teño o gusto de coñecer a Nacho Mirás en persoa. E digo isto para que non soe a peloteo nin nada parecido. So o coñezo de visitar o seu blog. Pero transmite boas vibracións. Rabudo non vai asociado sempre a algo negativo. Non. Quen visitara o seu blog entenderá todo o que estou contando e que, de seguro, se quedará curto.

Blogs como o de Nacho Mirás ou outros que adoito visitar entre os que teño en "A Eira dos Blogs" fan moi entretida a blogosfera. A diferencia é que co Rabudo a literatura en estado puro asomaba por tódalas esquinas.

Teño o presentimento que Nacho vai voltar, logo dun merecido tempo de descanso. Agora toca disfrutar da súa filla Anne e facer outras cousas. Son etapas da vida. Nós, namentres, teremos que conformarnos con ler as exquisitas entrevistas que realiza Nacho Mirás para "La Cara B" de La Voz de Galicia, tódolos luns na contraportada do xornal. Pero a vida está chea de ciclos e moitas veces os ciclos repítense. Oxalá pase con Nacho Mirás, chámese o seu blog Rabudo ou doutro xeito. O importante é o contido e a forma de comunicalo.

Un saúdo amigo. Sorte en todo o que fagas e regresa, que a blogosfera vai quedar bastante orfa sen a túa presencia.

Ata pronto, Nacho!!

P.D.: Vaime custar eliminar o enlace do seu blog de "A Eira dos blogs" de A Lareira Máxica



UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Unha imaxe para facernos reflexionar....


Hoxe escoitaba na radio que uns 12.000 residuos siderais rodean á Terra según afirma a Axencia Espacial Europea. Pero para demostralo amosa, que mellor forma, unha imaxe do lixo que xira ó redor da Terra e entre os múltiples satélites que os humanos lanzamos ó espacio....A IMAXE FALA POR SI SOA. SEN COMENTARIOS...

** A Frase Máxica...Hoxe: Bryan Jones

" Hacen falta más de cuarenta animales para hacer un abrigo de piel, pero solo uno para llevarlo puesto "



Bryan Jones

luns, 14 de abril de 2008

** O Recuncho Literario: Galletitas, de Jorge Bucay

Galletitas

A una estación de trenes llega, una tarde, una señora muy elegante. En la ventanilla le informan que el tren está retrasado y que tardará aproximadamente una hora en llegar a la estación.

Un poco fastidiada, la señora va al puesto de diarios y compra una revista, luego pasa al kiosco y compra un paquete de galletitas y una lata de refresco.
Preparada para la forzosa espera, se sienta en uno de los largos bancos del andén. Mientras hojea la revista, un joven se sienta a su lado y comienza a leer un diario. Imprevistamente la señora ve, por el rabillo del ojo, cómo el muchacho, sin decir una palabra, estira la mano, agarra el paquete de galletitas, lo abre y después de sacar una comienza a comérsela despreocupadamente.

La mujer está indignada. No está dispuesta a ser grosera, pero tampoco a hacer de cuenta que nada ha pasado; así que, con gesto ampuloso, toma el paquete y saca una galletita que exhibe frente al joven y se la come mirándolo fijamente.
Por toda respuesta, el joven sonríe... y toma otra galletita.
La señora gime un poco, toma una nueva galletita y, con ostensibles señales de fastidio, se la come sosteniendo otra vez la mirada en el muchacho.

El diálogo de miradas y sonrisas continúa entre galleta y galleta. La señora cada vez más irritada, el muchacho cada vez más divertido.

Finalmente, la señora se da cuenta de que en el paquete queda sólo la última galletita. "No podrá ser tan caradura", piensa, y se queda como congelada mirando alternativamente al joven y a las galletitas.

Con calma, el muchacho alarga la mano, toma la última galletita y, con mucha suavidad, la corta exactamente por la mitad. Con su sonrisa más amorosa le ofrece media a la señora.

- ¡Gracias! - dice la mujer tomando con rudeza la media galletita.
- De nada - contesta el joven sonriendo angelical mientras come su mitad.

El tren llega.
Furiosa, la señora se levanta con sus cosas y sube al tren. Al arrancar, desde el vagón ve al muchacho todavía sentado en el banco del andén y piensa: " Insolente".
Siente la boca reseca de ira. Abre el bolso para sacar la lata de refresco y se sorprende al encontrar, cerrado, su paquete de galletitas ¡Intacto!.


UN RELATO ESCRITO POR: Jorge Bucay



RECUNCHO LITERARIO REMITIDO POR: mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** Humor gráfico á galega da man de Gogue e Laureano



Como xa sabedes encántame Gogue, un dos mellores humoristas gráficos galegos. O seu Laureano é auténtico. E como os luns sempre nos costa empezar a semana, pois aquí vos subo un par de viñetas de Gogue,que nos enviou María. Mira que non me parei de rir con elas....Habemus humor.



VIÑETAS REMITIDAS POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

sábado, 12 de abril de 2008

** Uns bombóns para tódolos visitantes de A Lareira Máxica

Hoxe, 12 de abril, un servidor está de santo (de día santo, quen, por desgracia, parece que non é moi coñecido. E especifico o de día, porque para o mes de Julio estarei de mes santo) e quere celebralo invitándovos a uns bombóns virtuais. Agardo que vos gusten moito. Iso si, non abusar que logo....

A entrada número 700 deste blog, tamén vai dirixida a informar sobre A Lareira Máxica -que o 1 de maio cumprirá 2 anos de vida-. Fixen algúns reaxustes. O contador xeral -de cor azul- pasa ó principio da columna dereita, namentres que o contador das visitas por países que ata agora estaba ó principio da columna esquerda, xúntase cos demais contadores pormenorizados ó final da columna dereita. Asemade desde hai uns días, ó principio do blog iravos saíndo unha frase máxica de xeito aleatorio cada vez que se carga a páxina. Deste xeito, a columna da esquerda resérvase exclusivamente para a hora, o calendario, o santoral, o tempo e enlaces de webs e blogs, namentres que traductores, feeds, música online (reproductor de IMEEN que acumula máis de 500 cancións, así como emisoras de radio online), autoría do blog, e-mail, libro de visitas, pos-its, opción de páxina de inicio de A.L.M., últimos comentarios e top de comentaristas, buscador interno, artigos publicados, fotos, vídeos,xogos, contadores de visitas.

No lado de despedidas, está a do chat de A Lareira Máxica, que nos veu acompañando desde hai bastantes meses, e que non acadou o uso esperado. Non descarto reincoporalo nun futuro. Como sempre, dependerá de vós.

Aproveito para lembrarvos que as vosas suxerencias sobre o diseño e o contido do blog serán benvidas e tidas en conta.

Carpe Diem

venres, 11 de abril de 2008

** HUMOR para unha nova fin de semana !!!

Dous leóns

Dous leóns lograron fuxir dun parque zoolóxico. Corrían xuntos escapando dos seus perseguidores, pero viron que, separándose, había máis posibilidades de que non os collesen. Entón despedíronse como compañeiros de prisión que foran, desexándose boa sorte, e cada un tomou un camiño diferente.

Así, un tirou para o norte, cara as leiras, as fragas e os montes que rodeaban a cidade. O outro tirou para o sur, cara o centro, ateigado de coches, vivendas, oficinas e comercios. Os dous evitaron ós gardas que os perseguían e estiveron uns dous meses fuxidos.

Un día, o león que se escondera na montaña regresa co rabo entre as pernas, sucio, esquelético, pálido, magoado,... e comeza a araña-la porta do zoolóxico para entregarse, triste e sen forzas para loitar. Os gardas préndeno e méteno na súa gaiola. Alí empeza a recuperarse pouco a pouco, pero sempre botando de menos ó seu compañeiro, que fuxira cara a cidade e ó que daba por morto.

Cal non sería a súa sorpresa cando oe un estrondo de bramidos, motores e berros que o fai acordar da sesta. Oito gardas levan encadeado a un león fornido, brioso, con pelo brillante, con músculos espectaculares, con vigor na mirada... ¡capturaran ó seu compañeiro, estaba vivo!

Cando se reuniron na gaiola, alegres de verse xuntos aínda que presos, cada un contou o seu periplo. O primeiro ceibou un salouco e dixo:

—Ai, que triste é a miña historia. Fuxín cara a montaña, non atopei nada para comer, o gando estaba ben gardado nas cortes, a xente tiña armas de fogo, non había animais salvaxes... Pasei moitísima fame e tamén frío, non había covas para durmir, so toxos e pedras... Tiven que renderme e entregarme. Pero... ¿e ti? ¿como é que chegas con tan bo aspecto, tan lustroso, tan forte?.

O segundo suspirou saudoso:

—Eu tívenche moita sorte, corría pola cidade sen rumbo, entre atascos de tráfico, e de pronto encontrei un edificio que poñía "Xunta de Galicia". Escondinme nos garaxes. Cada día ía comendo un funcionario... ¡aquilo era unha bicoca! Ninguén os botaba en falta, non mandaban investigar nin nada... Pensaban que estarían de baixa, facendo recados, que colleran días moscosos... ¡que sei eu! O caso é que eu vivía a corpo de rei. Durmía nun coche oficial que tiñan de sobra... ¡que vida, chico!

—Pero iso... é incrible... ¿e cómo é que te colleron?

—Porque un día cometín un tremendo erro, un erro do máis infantil. Xa comera un director xeral, dous subdirectores, cinco ou seis xefes de servizo, dez ou doce inspectores, sempre sen problemas. De pronto, un día, ocorréuseme comer un auxiliar administrativo... e despois averigüei que ademais de face-lo traballo de todos, tamén botaba as quinielas e preparaba o café e, amigo,... todos empezaron a preguntar por el, a buscalo por todas partes, houbo unha mobilización tremenda, e aí foi como me descubriron e se me acabou o choio.



CHISTE REMITIDO POR: mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....Hoxe: Oscar Wilde

"Un amigo de verdad te apuñala por delante"



Óscar Wilde

mércores, 9 de abril de 2008

** As cousas non sempre se ven da mesma maneira...

Son unha moza de 20 anos. Fai seis meses diagnosticaronme un cancro terminal. Agora comezo a vivir a vida como debería telo feito dende moito antes: aproveitando ó máximo cada segundo, como si fose o derradeiro.

Todos os días ó espertar retumban na miña cabeza as verbas daquel señor de bata branca: “Sintoo. A enfermidade está moi avanzada. Non hai nada que poda facerse”. Esas mesmas palabras, son as que me dan forzas cada día para tirar cara adiante.
Sempre fun unha adolescente moi extrovertida, amiga dos meus amigos e moi namoradiza á vez que “veleta”. Nunca souben o que quería, ata que o perdía...
Para min antes que eu, son os meus amigos, esa familia que escollemos nos mesmos. Pero non para todos eles, son eu o primeiro. Aínda que non me importa, porque non son así agardando obter a cambio o mesmo que ofrezo.

Perdín dúas veces ó amor da miña vida. A primeira, foi a liberación dunhas cadeas moi dolorosas. A segunda, o aprisionamento desas mesmas cadeas.
“Que si yo quiero tu ya no me quieres y, si no al revés”. Xa saben, como di a canción.

Pero como a maior verdade, é que non hay verdade, senon mentiras máis ou menos certas... xa non loito por conseguir imposibles.

É curioso, eu sempre dicía: “Todo ten solución, agás a morte.” E agora, ¿que? ¿Vai a vir George Cloonney a salvarme? Ben, non estaría mal...
Agora xa non hai sábados pola noite agardando a que apareza “él” o pé das escaleiras, cun traxe militar branco como Richard Gere en “Oficial y Caballero”. Agora xa non son máis esa nena que estivo agardando e que chegaba xa un pouco tarde...

Tal vez foi mellor que a nosa historia fracasase, non me gostaría deixar un vacío en ninguén, aínda que me doía, prefiro o seu odio.
O vento sopra forte contra a miña fiestra, non sei si mañá poderei salir a tirarme en paracaídas.

¿Que se lle pasa pola cabeza a alguén que sabe de anteman qu vai morrer? Pois non o sei, non sei que se me pasa pola mente... tal vez o querer deixar un bó recordo á xente que me quixo. E á xente que eu quixen tanto...
Agora mesmo o reloxo marca a unha menos cuarto da mañá, debería estar durmindo, pero así non aprobeitaría as horas.

Hoxe vin anoitecer, o ceo era laranxa e o sol unha bola de lume que descendía a apagarse no mar. Sorprenderonme as bágoas ó conducir camiño á casa.
Parece que se aveciña treboada. Encantame as olas do mar embravecido rompéndose contra os alcantilados e, esa brisa doce e amarga que me rocía a cara.

Non sei ó que é a morte. A onde irá a miña alma cando o meu corpo non sexa un bó lugar onde permanecer, pero sí que os vermes vanse a pegar un bó festín á miña conta.
Son unha moza de 20 anos, que non teme á morte.


Nota: este relato e un caso ficticio relatado por Romy para apoiar as persoas que están pasando por tan dura situación e que valoremos o simple feito de poder levantarnos pola mañá sen preocupacións de importancia...



UN RELATO ESCRITO POR: Rommy
1ª Persoa que comentou artigos en A Lareira Máxica (xuño 2006)

** A Frase Máxica......Hoxe: William Rogers


"Todo o mundo é ignorante, so que en materias distintas"



ROGERS, William Penn Adair

luns, 7 de abril de 2008

** Música para animar un luns, por riba chuvioso

Moi marchosa a canción "Fiesta" do grupo irlandés The Pogues ¿non?. Lembro que era a que usaba o Xan das Bolas nun programa seu en Radio Arousa (Cadena Ser) nos 80. Ritmo de festa contaxioso. Menos mal, que sendo un luns e chuvioso...

** Concurso Nintendo DS Lite

Remíteme o amigo Eifonso Lagares, editor de Islas Cíes Blog, un meme. Antes de nada, e como de ben nacidos é ser agradecidos: Gracias Eifonso pola invitación e polos teus comentarios en A Lareira Máxica.
E pasemos á materia: O meme consiste nunha invitación para participar nun sorteo dunha Nintendo DS organizado por Helektron. O domingo 27 de abril e a data tope para participar e ó día seguinte siguiente publicarase o gañador.

Para concursar hai que seguir as siguientes normas:

1. Falar deste concurso no teu blog. Deberá de aparecer o enlace sobre este concurso nalgunha parte do post adicado á nova publiciataria.
2. Tés que invitar a outras 5 persoas a participar.
3. Tés que deixar un comentario na páxina de Helektron cun enlace da noticia no teu blog, confirmando que realizaste os dous pasos anteriores e que desexas participar no sorteo. Pincha neste enlacepara deixarlle o teu comentario.

Nesta ocasión, os meus cinco blogs elexidos para continuar este meme publicitario son os seguintes blogs amigos, os cales visito sempre que podo:

A Ponte Vella
Andres Milleiro Blog
Migramundo
Rabudo
Entrenómadas

Agardo que vos guste a invitación e que haxa sorte no sorteo. Se non queredes continuar a meme non pasa nada. Conste que non creo na sorte dos sorteos, valga a redundancia, pero ás veces hai que probar por si acaso.

Carpe Diem

** A Frase Máxica: García Márquez....A Felicidade

" Non hai menciña que cure o que non cura a felicidade "



Gabriel García Márquez

domingo, 6 de abril de 2008

** A Praia de A Lanzada, nun miniverán abrileiro

Nestes últimos días, en especial esta fin de semana, o tempo reservounos unhas altas temperaturas -próximas ós 30 grados- máis propias do mes de Julio ou Agosto, que de Abril. As fotos que seguen quiteinas na fermosa e brava Praia de A Lanzada, areal que comparten os concellos de O Grove e Sanxenxo -se ben a bandeira azul é izada polo concello meco-. Multitude de coches inundaba os arredores desta praia. Disfrutade coas fotos. E que quede ben claro que A Lareira Máxica é un blog de Sanxenxo, e non do concello de o Grove.




ARTIGOS E FOTOS DE: Julio
Coordinador de A Lareira Máxica

sábado, 5 de abril de 2008

** TEMPUS FUGIT

¡Moitas grazas Julio! Efectivamente, hoxe ás 10:30 da maña caeu outro ano máis e xa van uns cantos dende aquel lonxano 5 de abril dos anos setenta. Xa son unha persoa “adulta”, o DNI confirma este dato pero eu resístome canto podo a abandonar a xuventude. O outro día un fulano dun banco co que manteño unha controversia que vai acabar en denuncia en Consumo, para quitarlle validez ós meus argumentos, chamoume “neniña”. Algo así como “neniña non te enteras de nada”, aínda que non se atreveu a rematar a frase. ¡Qué machistas son algúns homes! Pois qué queredes que vos diga, xa me gustaría volver a ser unha neniña bobalicona que se deixa amedrentar por un tiparraco coma ese do BBVA. A mocidade é unha época fantástica. Cando estaba na universidade, co cambio da hora e a chegada do bo tempo chegaban as “tardes do campus”. Consistían, basicamente, en pasear cos amigos polo campus, despois de saír da clase, mentres nos deixábamos acariñar polos últimos raios do sol. Añoro aquela vida despreocupada, a plácida tranquilidade daquelas tardes de sol manso, a paz do estanque de Fonseca, que non recordo se ten nenúfares ou non, pero que na miña memoria compón un recordo tan fermoso coma un cadro de Monet. Onte estiven no campus á procura daquela sensación. Non a atopei. Todo segue igual e todo é diferente. O mesmo lugar, outro tempo, outra muller. ¿Outra muller? Non, non creo. Son a mesma, sigo mirando o mundo cos meus ollos miopes. O reloxo da cociña golpéame co seu monótono e ruidoso tic-tac e a min cústame desconectar. Tic-tac, e pasa un segundo, tic-tac e pasa outro, e logo outro máis. E así, a golpe de segundos faise un minuto que pode converterse nun instante ou nunha eternidade. Depende, o tempo é relativo. O paso do tempo, inevitable.



UN ARTIGO ELABORADO POR: mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** 5 de abril......Non é calquera día.... ¿Por qué?

5 de abril de 2008. Aparentemente outro día normal. Pero non. Non é tan normal por dous motivos: O primeiro porque estamos no miniverán de abril. Aquí en Sanxenxo o termómetro roza os 30 grados. En realidade, onte tamén pasou o mesmo. Un tempo moi, pero que moi agradable. O segundo motivo, pero máis importante, polo que hoxe non é un día calquera atoparalo

...se premes aquí

    Aproveitando que a primavera xa empezou hai dúas semanas, as flores xa empezan a agromar. Entre elas vin estas. Son de cores tan diversas e tan belas que non me atrevín a coller ningunha. Non. Ese privilexio reserveillo a mariam, a nosa gran colaboradora, que hoxe está de cumpreanos. Ougallá o mundo estivera cheo de persoas coma ti. Un séntese orgullo de ter amigas coma ti. Xa hai moitos anos que nos coñecemos, pero María (si, en realidade, tamén se chama María -como a outra nosa gran colaboradora-, pero para diferencialas ela quedouse co nome de Mariam) é unha desas persoas das que é imposible olvidarse por tropecentos anos que pasen. Conversar con ela é todo un auténtico pracer. As horas pasan sen enterarse ¿a que si Mariam?.

    Moitísimas Felicidades!!!! Que o pases moi ben neste, o teu, día.

    P.D.: Navegando por internet atopei este simpatiquísimo vídeo que agardo che guste.




UN ARTIGO ELABORADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

venres, 4 de abril de 2008

** Que rabia da cando....!!! ----> Spam

Que rabia da cando.... cada día les o teu correio electrónico e te atopas nel con múltipes correos lixo ou spam. Estou dacordo co Julio cando di que moitos son da propia empresa: chámese sobre todo gmail ou hotmail. E coma os antivirus. Estou segura de que as propias empresas de antivirus meten virus nos antivirus. Unha incongruencia moi congruente ¿non?
Cada día recibimos moitos mails en inglés. ¿Pero se eu non coñezo a ningúen que sepa falar o inglés tan ben e menos que me envíe un mail cun título en inglés!. O timo da estampiña a outra. A min, desde logo non.
O que non reciba spam que tire a primeira pedra. O que non me cadra é como, especialmente gmail ou hotmail teñen un apartado para o spam que eles mesmos separan. ¿Autobombo?
¿E vos que cousas das novas tecnoloxías vos dan rabia? Habelas hainas e moitas. Agardamos as vosas protestas.




QUE RABIA feito por: Patri
Administradora axudante de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de....Francis Bacon: A lectura

"Non leas para contradicir ou refutar, para crer ou dar po bo, para buscar materia de conversación ou de discurso. Le para considerar e ponderar" Francis Bacon

mércores, 2 de abril de 2008

** O Recuncho Literario: Un relato de Jorge Bucay

La tristeza y la furia

En un reino encantado donde los hombres nunca pueden llegar, o quizás donde los hombres transitan eternamente sin darse cuenta...
En un reino mágico, donde las cosas no tangibles, se vuelven concretas.
Había una vez... un estanque maravilloso.
Era una laguna de agua cristalina y pura donde nadaban peces de todos los colores existentes y donde todas las tonalidades del verde se reflejaban permanentemente...
Hasta ese estanque mágico y transparente se acercaron a bañarse haciéndose mutua compañía, la tristeza y la furia.
Las dos se quitaron sus vestimentas y desnudas las dos entraron al estanque.
La furia, apurada (como siempre está la furia), urgida -sin saber por qué- se baño rápidamente y más rápidamente aún, salió del agua...
Pero la furia es ciega, o por lo menos no distingue claramente la realidad, así que, desnuda y apurada, se puso, al salir, la primera ropa que encontró...
Y sucedió que esa ropa no era la suya, sino la de la tristeza...
Y así vestida de tristeza, la furia se fue.
Muy calma, y muy serena, dispuesta como siempre a quedarse en el lugar donde está, la tristeza terminó su baño y sin ningún apuro (o mejor dicho, sin conciencia del paso del tiempo), con pereza y lentamente, salió del estanque.
En la orilla se encontró con que su ropa ya no estaba.
Como todos sabemos, si hay algo que a la tristeza no le gusta es quedar al desnudo, así que se puso la única ropa que había junto al estanque, la ropa de la furia.
Cuentan que desde entonces, muchas veces uno se encuentra con la furia, ciega, cruel, terrible y enfadada, pero si nos damos el tiempo de mirar bien, encontramos que esta furia que vemos es sólo un disfraz, y que detrás del disfraz de la furia, en realidad... está escondida la tristeza.


AUTOR: Jorge Bucay, LIBRO: Cuentos para pensar



UN RECUNCHO ENVIADO POR: mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....¿ Ti es orixinal ou fotocopia?

" Tódalas persoas nacen como orixinal pero maioría morre como copia "



Anónimo