luns, 30 de setembro de 2013

** Humor xusto

** Sobre aneis de boda

Según una leyenda china, los pulgares representan a tus padres. Los índices representan a tus hermanos y amigos. Los dedos medios te representan a ti mismo y es por ello el significado del gesto “fuck you”. El dedo anular (cuarto dedo) representa a tu pareja y los meñiques representan a tus hijos. Ahora junta tus manos palma con palma, y luego una sus dedos medios de forma que apunten hacia ti mismo (recuerda q esos son los dedos que nos representan a nosotros mismos), tal como aparece en la imagen...


Ahora intenta separar de forma paralela tus pulgares (representan a tus padres), notaras que ellos se separan fácilmente porque tus padres no están destinados a vivir contigo hasta el día de tu muerte, lamentablemente los perdemos antes de irnos y sin duda alguna es la perdida natural mas grande que nos toca sufrir en la vida. [Une los dedos nuevamente].

Ahora intenta separar de igual forma tus dedos índices (hermanos y amigos), notaras que también se separan porque ellos se alejan en algún momento, pues tienen destinos distintos a los tuyos, ellos formaran sus propias vidas, trabajo, tendrán sus hijos y también sus nuevas ocupaciones, luego de construir sus propias familias. Ahora vamos de la misma forma con los dedos meñiques (representan tus hijos), los dedos también se separan porque los hijos crecen, y cuando lo hacen serán adultos y llegara el momento que no dependerán mas de nosotros, la relación lógicamente se mantiene pero ellos también continuaran sus propios caminos de vida.. [une los dedos una vez mas].

Finalmente, intenta separar tus dedos anulares (cuarto dedo y que representa tu pareja) te sorprenderás al ver que no puedes. Se siente una sensación rara en las manos verdad? Simplemente no puedes separarlos... Esto se debe a que un amor verdadero esta destinado a estar a tu lado hasta el ultimo día de tu vida, el desafío está en no tener miedo a amar y a encontrar a la persona correcta que desee acompañarte. A eso se debe que la alianza se usa en ese dedo.


[Vía internet]

** A Frase Máxica de...Desmond Tutu

xoves, 26 de setembro de 2013

** A Roda, un referente da música popular galega

Hai tempo que quería adicar en A Lareira Máxica un oco a música galega tanto a de antes como a de agora. E quixera principiar cun grupo vigués que sempre me gustou moito: A Roda. Cantan moitas cancións populares: O gato metido no saco, A saia da Carolina, A Foliada do Celta (que serve de himno do Celta de Vigo), a da Riaxeira (tamén se adoita cantar no estadio de Balaídos en Celta, sobre todo na época do eurocelta), Pousa Pousa, Un andar miudiño (canción que corean os seguidores do Obradoiro no Multiusos do Sar de Santiago cando xoga este equipo de baloncesto, único representante galego na máxima categoría do básquet español)ou Catro vellos mariñeiros. Súas tamén son A raíz do toxo verde, os bistéqueles e tantas outras. Coido que, cando menos nalgún momento, tod@s escoitamos, algún destas míticas composicións populares.

Nado en 1976, este excelso grupo galego tivo xa varios cambios na formación orixinal. O último foi o de Adolfo Dominguez Otero "Fito", cofundador, líder e cantante de A Roda que morreu no verán de 2012 (descanse en paz). Voz inconfundible e que dicir da súa longa barba. Non hai moito vin ó grupo nunha actuación na televisión e vin que outro dos compoñentes agora parece ser o vocalista: Bernardo. E o que ten bigote e gafas (o que fala ó principio do terceiro vídeo e no que cantan cancións aínda con Fito). Non sei se foi algo puntual ou se o grupo vai seguir. Ougallá que continúe. Iso sí, xa non será o mesmo. Ougallá a roda siga camiñando, como coido que dixera Fito nunha entrevista para o programa da TVG "Alalá".

Déixovos uns vídeos sobre o grupo. O primeiro deles é unha reportaxe sobre Fito e A Roda emitido pola TVG no programa "Alalá", que ten case unha hora de duración pero merece moi moito a pena vela. De obrigada visión. O segundo vídeo é unha lista de reproducción onde poderedes escoitar tamén varios dos seus éxitos (ollo! so son as 7 primeiras e algunhas máis, xa que o resto don doutros cantantes e grupos).











ENLACES RECOMENDADOS:

* Web de A Roda
* O Obradoiro e a Rianxeira de A Roda
.....................................................................................................................................
JULIO TORRES

martes, 24 de setembro de 2013

** Marmelada de pera

Xa sei..., prometera a receita do bizcoito de chocolate con noces, pero pareceume máis oportuno, dada a época do ano en que estamos, darvos a receita para facer mermelada; xa que me parece unha forma estupenda de aproveitar os remanentes (excesos) de producción de froitas que poidamos ter nas nosas hortas ou para esa froita que xa se nos pasa un pouco no froiteiro e non damos comido...

Utilizo unha receita que se basea no “doble cocido”, é dicir, faise en dúas fases; o resultado é boísimo e ademáis máis económico.


Os ingredientes son, neste caso un quilo de azúcar por cada quilo de pera xa limpa, sen rabiño, nen pepitas nen pel, e o zume de medio limón, xa que contén o antioxidante natural por excelencia: o ácido cítrico.

Unha vez limpas as peras (tamén se pode facer con mazás, albaricoques, nectarinas, pexegos, fresas,ameixas, neste último caso non se lle sacaría a pel), póñense a fogo lento xunto con uns 50 ml de auga para que se cozan. Aos dez minutos de comezar a ferver engádeselle o azúcar e pásaselle a batidora. Vólvese colocar no lume e reménxese cunha espátula ou culler de madeira ata pasados 3 minutos dende que volve a ferver.

Déixase repousar, e ,ao día seguinte, ponse de novo ao lume a fogo lento sen deixar de remover, unha vez que comece a ferver, cóntase 5 minutos e xa está listo para pór nos tarriños de cristal.

Non se tapan de inmediato, senon que hai que deixar os tarriños destapados nun sitio fresco e seco ata que forme unha costra de azúcar por riba, entón estarán listos para tapar e conservar durante un ano enteiro.

O ano pasado fixen mermelada de nectarina e de ameixa vermella con este sistema e ainda estamos a disfrutar do último tarro. Este ano tocoulle ás peras porque nen houbo ameixas nin nectarinas que sobraran...

Acabo de preparar uns tarriños e está... ummm, rica, rica...

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña

luns, 23 de setembro de 2013

** A chegada do outono ó son de Vivaldi

domingo, 22 de setembro de 2013

** Historia estival de cabaliños de mar e calacús

Nalgunhas praias galegas pódense ver valados de madeira que delimitan o areal doutras zonas de dunas ou espazos naturais. Todo o mundo pensa que están aí postos para defender unha zona protexida e que as persoas non a invadamos co noso incivismo. Pero, en realidade, eses valados están aí para que os Petróglifos – cómpre non confundir cos gravados prehistóricos que todo o mundo coñece- aten os seus cabaliños de mar mentres van na procura de calacús.

Os Petróglifos mariños son uns seres diminutos, fortes e moi espelidos, que a principios do outono, cando xa as praias están desertas de veraneantes, soben cos seus cabaliños de mar desde as profundidades mariñas ata a praia, amarran os animais nestes valados e logo encamíñanse terra adentro e procuran os calacús máis feitucos e xeitosos nas hortas dos veciños humanos. Despois, lévanos, baléiranos e, da mesma maneira que algunhas persoas lles poñemos candeas para celebrar o Samaín, os Petróglifos enchen os calacús con escamas de cola de serea, que son moi luminosas e desprenden unha luz prateada moi brillante. A continuación, pola noite, levan á superficie da auga do mar estes calacús e convértenos nas estrelas que vemos no ceo.


Certo día, xa a finais de setembro, un Petróglifo que viña cargado con, polo menos, unha ducia de calacús que apañara nunha horta, atopouse con que, ao chegar de volta á praia para montar no cabaliño de mar e regresar ao océano, o animal xa non estaba atado no valado de madeira. O Petróglifo, que non quería deixar os calacús abandonados, decidiu convertelos en estrelas alí mesmo, na propia praia. Non obstante, como as escamas de sereas que levaba xa eran un pouco vellas, os calacús-estrela non lle quedaron moi perfectos e de alí a uns meses estas estrelas regresaron á praia onde foron feitas. O Petróglifo nunca máis puido amañalas, só engadirlle algunha escama máis e mandalas de volta ao ceo, pero ao ano seguinte, de novo, volveron á terra, á praia que as viu nacer.

O que non vos dixen aínda é que estes calacús-estrela foran feitos na praia da Lanzada, por iso desde este areal pódense ver as mellores estrelas fugaces do mundo, esas que foxen do ceo porque teñen vergonza de que as súas escamas de cola de serea non sexan tan perfectas.

Facede a proba unha noite de finais de verán desde a praia da Lanzada e se vedes por alí o cabaliño de mar que, coa súa trasnada, provocou a orixe das estrelas fugaces, dádelle unha aperta de parte miña.

.....................................................................................................................................
ESTRELA DE XULLO

** Los amantes 25 anos despois

Los amantes é unha das cancións que integran o álbum "Descanso Dominical" do grupo Mecano, de finais dos 80. Lembro que alá por setembro de 1988 empezou a soar nas radios este tema. Xa sabedes: cada certo tempo un dos temas era posto nos "40 principales". Por aquel entón tocoulle a éste. Quizás non sexa o máis exitosos, pero sempre me gustou, ó igual que moitas das cancións desta mítica exitosa formación musical. E por iso que "Los Amantes" asocíoo moito a esta época do ano. Final do verán (que, por certo, este ano remata hoxe) e principio do outono.

.....................................................................................................................................
Julio Torres


venres, 13 de setembro de 2013

** Agradecementos e disculpas

Levo un tempo sen escribir e cando regreso, volto con enerxias renovadas e se, por riba, retorno tras uns días enfermo pois aínda mellor. Logo de poder falar pouco pois agora xa estou mellor. Sí, xa sei podía escribir, pero tampouco me apetecía e menos estando mal. Tamén quero aproveitar para dar as gracias a varias persoas coas que "falei" estes días para felicitarme sobre algo persoal. Da gusto ter ami@s que se lembran de min por moitos anos que pasen. A min pásame o mesmo con eles. Incluso cos que hai bastante tempo cos que non falas en persoa. A pena foi que dado a miña convalencia pasaxeira non puiden departir un longo tempo de conversa dos que xa saben os meus e miñas amigas que me encantan. Pero xa haberá tempo amig@s!! Gracias por acordarse dun amigo!! Por suposto, as gracias a todos eses seres queridos cos que están en contacto físico a diario e que te saben coidar cando non estás ben de saúde. Vaia que non foi nada do outro mundo, pero voltar a estar ben pois aleda e da felicidade a un e creo que é de xustiza ser agradecido. MOITAS GRACIAS!!!

Aproveito para pedir disculpas porque nas últimas semanas parei un pouco a actividade do blog. Sei que hai varios artigos pendentes de ser publicados. Dádeme tempo, que xa sabedes que antes ou despois publico o que me enviedes. É unha enorme satisfacción ler os artigos que enviades para publicar en A Lareira Máxica, así como os comentarios. Sen eles isto non tería vida. Sen interacción sería aburrido. Gústame que participedes, aínda que teñades opinións distintas nos temas. Semrpe que haxa respeto, como o está a pasar.

Ah, lembrarvos que a páxina do face de A Lareira Máxica segue e seguirá activa, a pesares de que xa non teña perfil meu no face. Patricia Loureiro estase a encargar dela. Digoo porque hai xente que sigue pensando que a administra eu e xa non é así. O que está a facer é subir alí tódolos enlaces dos artigos que se publican aquí. Gracias Patri pola túa colaboración desinteresada!!

.....................................................................................................................................
Julio Torres

luns, 2 de setembro de 2013

** Mentalidades


Un pouco frustrante a leria da mazá. Non sei ata que punto valerá a pena compartir unha mazá con alguén inalcanzable. O conformismo como opción vital non me chista. A rebeldía que levo dentro vaise facendo máis forte cada día que pasa e non me estrañaría nada acabar compartindo barricadas con Jorge Verstrynge. Eu animo a todos a disfrutar do feito de vivir.

Hoxe mesmo, pasei un rato moi agradable, 45 minutos, co técnico do quentador. Físicamente era unha especie de Michael Douglas, salvando as oportunas distancias. Tamén, un adicto ó sexo. Iso confirmeino, que mal pensados me sodes ás veces, mediante a análise grafolóxica que lle fixen a un pequeno texto que escribiu na factura. Ten que ser un traballo..., ¡todo o día coa mesma idea na cabeza! Os 50 teñen que ser terribles, supoño que é nesa década cando se vive a última xuventude.

Fai uns días, dicíame un coñecido, este creo que non é adicto a nada, "eu xa teño fillas de máis de 30 anos". El ten 59. Como si a idade biolóxica fora un freo, un obstáculo para ser feliz, como si se vira na obriga de reprimirse e resignarse á chegada dos netos. E iso botando cartos polas orellas. Supoño que o seu divorcio será dos moi caros. Será posible que algunhas persoas teñan tal apego os cartos. Porque adiccións non terá, pero namorado tampouco está. ¿Análise grafolóxico outra vez? Non, evidencia. Análise do comportamento.

Pois, mentres haxa consentimento, como diría outro coñecido meu. O caso é ser feliz e non facerlle mal a ninguén. Que uns se negan a madurar, que outros prefiren vivir unha vida de mentira,... supoño que serán eleccións, inconscientes ou non. A idade non me parece o factor clave, é máis unha cousa de mentalidade. A fin de contas, como dí a canción, “Winter has come for... todos nós”. Traducción libre.

.....................................................................................................................................
TEO. Mariam

domingo, 1 de setembro de 2013

** Felicidade nunha noite de verán

Moitas persoas se laian de non conseguir a felicidade e, se soubesen buscala e vela daríanse conta que a felicidade está dentro de nós, cada vez que tomamos unha decisión estámonos acercando ou distanciando máis dela.

A felicidade é causa de búsqueda día tras día. Pero, qué buscamos realmente? A felicidade é todo aquilo que nos fai sentir ben, a gusto connosco mesmos e en paz co resto do Universo.

Por sorte, o ser humano ten moitos sitios onde encontrala, dende o sorriso da persoa especial á que tanto queres e admiras, pasando polo traballo ben feito cada día ata o pracer de ver as estrelas en soedade en consonancia co Universo.


Esta noite non tiña sono, así que deixei ao meu compañeiro profundamente durmido e subín ao ático; abrín unha das ventanas do tellado, tumbeime e fitei para o ceo. Un ceo negro e cheo de diminutas estrelas que brillan sen parar. Xa sei que non todas son estrelas, que , ainda que nós non as poidamos distinguir a simple vista, algunhas que o parecen son en realidade galaxias enteiras; máis dunha vez o comprobei co noso pequeño telescopio.

E na paz da noite, co son do cantar dos grilos como música de fondo, deixei que o meu pensamento divagara entre mundos novos e vellos, entre estrelas que nacen e estrelas xa mortas das que ainda podemos ver os seus últimos raios; pensei no pequenos que somos na inmensidade do Universo, no maravilloso que é sentir e poder disfrutalo; do pequena que é a vida e o pouco que a veces se valora e se disfruta... E entón, pensei en dous amigos meus e o mero pensamento fíxome sorrir. “Carpe diem” dín os dous, e que razón teñen. Quizáis a felicidade tan só consista en vivir con intensidade todos aqueles momentos que te fan sentir ben... E na soedade da noite, sentinme acompañada por miles de persoas que buscan a felicidade en cousas tan pequenas e sinxelas como o estar alí, tumbada no chan e disfrutando da tranquilidade da noite, da inmesidade do Universo e os bos recordos.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña