Amosando publicacións coa etiqueta colaboracións Romi. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta colaboracións Romi. Amosar todas as publicacións

mércores, 3 de xullo de 2013

** Sólo naipes


OUTES. rOMI

Porque hay bombillas que se funden antes de cumplir su función, al menos por una vez, también hay historias que se acaban casi sin empezar. El propósito es cambiar dudas por certezas, siempre antes de salir mal parado. Porque a ciertas edades no vale la pena perder el tiempo con quién no esté dispuesto a perderlo contigo. Ese "Je ne sais pas..." que se da sólo de manera bipolar. Que sin darnos cuenta pasó de ser una ilusión para uno y una falta de fe para otro, en una rutina víctima de la distancia, o de las pocas ganas... Pocos días... muchas horas... miles de palabras... que al final sólo son cenizas, de algo que nunca existió. Y que se irá enfriando poco a poco, sin darnos cuenta, dejando paso a un escaso recuerdo.Tan sólo una triste historia que contar, a modo de anécdota.
Una complicidad que dejamos en una casa de empeños, para comprar una baraja, en la que reyes disfrazaban a reinas de comodines creyendo que éstas no se daban cuenta de la jugada.

xoves, 30 de outubro de 2008

<> RELATO: A auga segue río abaixo

A auga vai percorrendo lentamente as rúas namentras ti te das voltas pola miña cabeza, bótoche de menos e agora mesmo o agasallo máis prezado sería terche o meu carón, e estar nos teus brazos...
Síntome pequeniña no mundo, non valo nada pero daríao todo por ti. Ata os máis fermosos sentimentos e o máis puro amor poden desaparecer cando non atopan un cachiño de corazón, pero ti es tan distinto...
Unha vez dixenche que tiñas un sorriso especial... pero tes máis que sabido que non é tan só o sorriso. Es un pequeno gran artista, eres único.
Canto máis avanzan os días máis preciso terche preto, inda que isto me cause máis dano, non sei si estou a perder a ilusión que me caracterizaba os primeiros días cando os nosos ollos se xuntaban nun punto intermedio entre ambos, e nos aproximabamos para bicarnos docemente.
Non sei se te quero ou se es un antollo de meniña pequecha que desaparece co transcurso dos días.
Quixen moito e fun querida mais gostaríame pensar que ainda non se parou na miña porta o amor verdadeiro, pode que nunca o chegue a coñecer ou quizáis me veña dado das túas mans.
O vivir de ilusións aportanos triste alegría, pero mirando o meu presente de non ser polas ilusións xa non estaría escribindo agora estas verbas.
Peco de romperme moito a cabeza con cada pensamento, nembargantes non son capaz de cambiar, nacín así e supoño que cando pase a mellor vida seguirei sendo como ata o de agora.

...Ampliar/recoller resto do relato [ +/- ]
    Pode ser que quixera apurar moito o reloxo e a estas alturas me pese, cada cousa debe suceder no seu momento, de sempre dixen que as cousas forzadas nunca saen ben, aínda que o noso sino esté escrito forzadamente. De poseer un reino de estrelas poñerias sen dúbida os pés do tempo para que corresen as agullas máis veloces, que pasasen uns aniños para que isto rematase, ou ben ou mal, pero que chegase a un fin de unha vez por todas. Estoume a derrubar, os segundos tardan horas en pasar, e as horas transcorren ca lentitude das semanas. Nada me ten sentido, só se me pasa pola cabeza desaparecer, que me limpen a ialma e o corazón a fondo e non pensar nen sufrir máis. Xamais lle tiven medo a morte, penso nela como unha persoa que ten sono pensa na comodidade dunha cama, é un descanso, doce pracenteiro, despreocupado... A auga xa chegou o seu destino final, e ti segues dando voltas os nosos recordos...



UN RELATO ESCRITO POR: Romy
Colaboradora de A Lareira Máxica

martes, 23 de setembro de 2008

** RELATO: " Ilusión "

Hoy me di cuenta de que buscaré el amor a lo largo de mi vida, aunque ya no crea en él...

Los años van pasando y soy consciente de que tal vez, nunca hallaré la estabilidad de una familia propia, pero si sabré invertir mi tiempo.

El primer amor nunca se olvida, aunque lo intentemos miles de veces; tras cinco años sigo sintiéndo aquel cosquilleo en el estómago cuando me cruzo con mi príncipe azul, aunque quizá ahora esté empezando a darme cuenta de la realidad, al rehuir la ilusión infundada que me atormentaba día tras día.
Ahora sé que existe una mágica sencillez en algunos hombres que logra hacernos sentir especiales momento tras momento, sólo hay que saber retenerlos.

Si, ¿para qué negarlo? Yo, como muchas otras mujeres, aún me emociono al ver a cada uno de los que han sabido despertar en mi ilusiones. Supongo, será natural... siempre guardaré celosamente cada uno de los buenos momentos vividos en compañía de uno u otro, pero de eses uno u otro que, aunque sólo unos segundos, unos días o unos meses, han entregado su tiempo a hacerme reír o soñar.
Por supuesto que en algún instante me hubiera encantado escaparme a la otra punta del planeta nadando tan velozmente como las sirenas, pero porque no lo hice, estoy aquí, sigo creyendo en imposibles aunque á veces, en momentos de desesperación y tristeza, lo niegue...

Sigo luchando para que un pañuelo sólo me sea necesario en un catarro, las lágrimas por amor se están quedando muy anticuadas en un tiempo dónde impera el frío, dónde todo es mucho más supercial.
Momentanéamente me paro a pensar y llego a la conclusión que vivo en un tiempo y un espacio que no corresponde a mis ideas, a mi sentir,...

Sé que soy contradictoria, “veleta”, como alguna vez me han llamado muchos, pero, ¿para que negar que añoro el encontrarme con personas que amen el romanticismo?
El mundo cambia velozmente, y puede que también la manera de vestir, actuar, decidir... pero no el amor. El amor siempre es el mismo, en unas personas o en otras, razas o culturas distintas, ¿qué más da? La ilusión, si es verdadera, es siempre igual. Es siempre ilusión...
Ilusión. Siempre y mágicamente ilusión.



UN RELATO ESCRITO POR: Romy
Colaboradora de A Lareira Máxica

mércores, 9 de abril de 2008

** As cousas non sempre se ven da mesma maneira...

Son unha moza de 20 anos. Fai seis meses diagnosticaronme un cancro terminal. Agora comezo a vivir a vida como debería telo feito dende moito antes: aproveitando ó máximo cada segundo, como si fose o derradeiro.

Todos os días ó espertar retumban na miña cabeza as verbas daquel señor de bata branca: “Sintoo. A enfermidade está moi avanzada. Non hai nada que poda facerse”. Esas mesmas palabras, son as que me dan forzas cada día para tirar cara adiante.
Sempre fun unha adolescente moi extrovertida, amiga dos meus amigos e moi namoradiza á vez que “veleta”. Nunca souben o que quería, ata que o perdía...
Para min antes que eu, son os meus amigos, esa familia que escollemos nos mesmos. Pero non para todos eles, son eu o primeiro. Aínda que non me importa, porque non son así agardando obter a cambio o mesmo que ofrezo.

Perdín dúas veces ó amor da miña vida. A primeira, foi a liberación dunhas cadeas moi dolorosas. A segunda, o aprisionamento desas mesmas cadeas.
“Que si yo quiero tu ya no me quieres y, si no al revés”. Xa saben, como di a canción.

Pero como a maior verdade, é que non hay verdade, senon mentiras máis ou menos certas... xa non loito por conseguir imposibles.

É curioso, eu sempre dicía: “Todo ten solución, agás a morte.” E agora, ¿que? ¿Vai a vir George Cloonney a salvarme? Ben, non estaría mal...
Agora xa non hai sábados pola noite agardando a que apareza “él” o pé das escaleiras, cun traxe militar branco como Richard Gere en “Oficial y Caballero”. Agora xa non son máis esa nena que estivo agardando e que chegaba xa un pouco tarde...

Tal vez foi mellor que a nosa historia fracasase, non me gostaría deixar un vacío en ninguén, aínda que me doía, prefiro o seu odio.
O vento sopra forte contra a miña fiestra, non sei si mañá poderei salir a tirarme en paracaídas.

¿Que se lle pasa pola cabeza a alguén que sabe de anteman qu vai morrer? Pois non o sei, non sei que se me pasa pola mente... tal vez o querer deixar un bó recordo á xente que me quixo. E á xente que eu quixen tanto...
Agora mesmo o reloxo marca a unha menos cuarto da mañá, debería estar durmindo, pero así non aprobeitaría as horas.

Hoxe vin anoitecer, o ceo era laranxa e o sol unha bola de lume que descendía a apagarse no mar. Sorprenderonme as bágoas ó conducir camiño á casa.
Parece que se aveciña treboada. Encantame as olas do mar embravecido rompéndose contra os alcantilados e, esa brisa doce e amarga que me rocía a cara.

Non sei ó que é a morte. A onde irá a miña alma cando o meu corpo non sexa un bó lugar onde permanecer, pero sí que os vermes vanse a pegar un bó festín á miña conta.
Son unha moza de 20 anos, que non teme á morte.


Nota: este relato e un caso ficticio relatado por Romy para apoiar as persoas que están pasando por tan dura situación e que valoremos o simple feito de poder levantarnos pola mañá sen preocupacións de importancia...



UN RELATO ESCRITO POR: Rommy
1ª Persoa que comentou artigos en A Lareira Máxica (xuño 2006)