venres, 25 de decembro de 2009

** Navidad 2009

Deséxovos un moi feliz Nadal e un moi bo 2010 tanto ós colaboradores como ós que visitades o blog de A Lareira Máxica. Gracias por seguir e participar o blog. Sen vós, isto non sería o mesmo. E non o digo por dicir: é a pura verdade. Vós sodes unha parte moi importante aínda que non o creades. Escribir ou facer algo é que haxa persoas que participan ou lean o que escribe un servidor ou os colaboradores de A.L.M. é, sinxelamente, moi gratificante e anima a seguir (sobre todo cando -como me pasa a min- non se dispón de apenas tempo para adicarlle ó blog).

Julio Torres

P.D.: Como sempre, clicka nas imaxes para velas máis grandes

luns, 21 de decembro de 2009

** ¿Cuestión de humor?





martes, 15 de decembro de 2009

** O Recuncho Literario--> Jorge Bucay: Las ovejas

Ola!! Volto por estes lares para coadministar A Lareira Máxica. O Julio non pode administrar a blogue de momento e pediume que lle bote unha man. Convenceume, mais xa hai tempo que non fedello nisto do blogger e pídolle desculpas ao Julio e a vós polos erros que poida facer.

Patri Loureiro



Había una vez una familia de pastores. Tenían todas las ovejas juntas en un solo corral. Las alimentaban, las cuidaban y las paseaban.
De vez en cuando, las ovejas trataban de escapar.
Aparecía entonces el más viejo de los pastores y les decía:
-Vosotras, ovejas inconscientes y soberbias. No sabéis que fuera el valle está lleno de peligros. Solamente aquí podréis tener agua, alimentos y, sobre todo, protección contra los lobos.
En general, esto bastaba para frenar los “aires de libertad” de las ovejas.
Un día nació una oveja diferente, digamos una oveja negra. Tenía espíritu rebelde y animaba a sus compañeras a huir hacia la libertad de la pradera.
Las visitas del viejo pastor para convencer a las ovejas de los peligros exteriores se hicieron cada vez más necesarias. No obstante, las ovejas estaban inquietas y cada vez que se las sacaba del corral, daba más trabajo reunirlas de nuevo.
Hasta que una noche, la oveja negra las convenció y huyeron.
Los pastores no notaron nada hasta el amanecer, cuando vieron el corral roto y vacío.
Todos juntos fueron a llorarle al anciano jefe de familia.
-¡Se han ido…, se han ido…!
-Pobrecitas…
-¿Y el hambre…?
-¿Y la sed…?
-¿Y el lobo…?
-¿Qué será de ellas sin nosotros?
El anciano tosió, aspiró su pipa y dijo:
-Es verdad, ¿qué será de ellas sin nosotros? Y lo que es peor…
¿Qué será de nosotros sin ellas?



Conto do libro: “Déjame que te cuente…” de Jorge Bucay
ENVIADO POR: Alvariño
Colaborador habitual


venres, 4 de decembro de 2009

** O disfraz vermello de tódolos anos

H ai un pouco lía no encantador blog da amiga Meiguinha
un artigo dela sobre o Nadal. Quédome con dúas palabras: consumismo e hipocresía.

A primeira que falar dela: datas sinaladas que buscan máis o negocio que a celebración en sí. A publicidade dos xoguetes en setembro que en octubro xa é tarde...Vaia, vaia...E por si se nos olvida, acendamos os alumeados navideños en noviembre, non vaia ser...Coido que sería máis que suficiente que se acenderán uns días antes do Nadal. E coa crisis, pois que mellor motivo, aínda que ós comerciantes e empresarios non lles faría nin pizca de gracia. Dáme igual, coido que esta sociedade xa está abondo plagada de consumismo. Así de taxante.

Sobre a hipocresía, pois @s que me coñecedes sabedes que non trago á xente que é falsa e que diante de ti di unha cousa e por detrás outra ben distinta. Iso non é ser boa persoa. O mesmo acontece coas actitudes diante do Nadal. Non se pode tratar de ser bo so no Nadal. Non. ¿E o resto do ano qué?. ¡¡Coherencia, por favor!! Precisamente algo que falta hoxendía.

E claro cando o Nadal consiste en consumir e ser hipócritas pois moi mal vamos. Hai que ser como se é todo o ano (esperemos que para ben). E consumir sen pasarse. A todo isto o Nadal non é iso, senón outra celebración ben distinta e sincera.

¿Cando se moderará esta vena consumista? ¿Que valores lles estamos inculcando ós cativos e non cativos? ¿Cara onde imos?. Hai que mirar máis aló de 2010 dunha vez...

Polo de pronto, trátase de ser felices e tratar de facer felices ás persoas, non un día nin 15, senón os 365 días anuais (un máis se é ano bisiesto). Como acostumo a dicir: non hai cartos que paguen boas accións. Sentirse feliz non depende do que gastes, senón no que dás sen esperar nada a cambio. En tratar de ser boa persoa e sentirse ben por dentro. Así é como hai que facer. Doutra parte, aínda que pode haber diferentes e incluso comprensibles situacións, o bo do Nadal é xuntarse coa familias e bos amigos pero sendo cómo eres. ¡¡¡FÓRA HIPOCRESÍA E CONSUMISMO DESAFORADO!!!



UN ARTIGO-OPINIÓN FEITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica