xoves, 31 de xullo de 2008

** ¿ No medio dun deserto en pleno verán?

** No pretendo <:::> Gloria Estefan

Unha balada moi boa de Gloria Estefan. Letra profunda e cheo de significado. Intimista e emotiva. Sincera e chea de amor. Reflexiva e chea de intención. Ás veces, non se pretenden as cousas cando xurden..."Simplemente es el amor..."

martes, 29 de xullo de 2008

** Os anuncios televisivos: ¿arte, pesadelo ou qué?

A publicidade é algo que, polo xeral (inclúome), odiamos. Pero non todos. Tiña un amigo que me dicía hai anos que "son un bicho raro. No meu piso cando chega a publicidade todos cambian de canal. O normal, vamos, pero a min o que me gusta e ver sólo anuncios".

Sobre a publicidade non sei se está todo escrito ou non. Baixo o meu punto de vista persoal podería encadrar os anuncios en tres grandes bloques: os malos, os bos, e os que nin pinto nin colorado...A clasificación, como vedes, non é gran cousa. O que teño claro é que anuncios bos hai moi poucos. Que lembre agora so me veñen a mente dous(ainda que algúns máis habería). Un é aquel no que se fomenta a lectura e se di algo así como: "Si tú les, el también leera", no que uns pais len diante do seu fillo pequeno para predicar co exemplo. Paréceme un anuncio simple pero moi instructivo e bo. Non fai falta derrochar moitos cartos. Ás veces é máis importante o inxenio ou a creatividade sen complicacións e deixarse de anuncios espectaculares ou adornado con tintes machistas ou feministas (parece mentira que no século XXI aínda se recurra a estas artimañas prehistóricas e sexistas, porque tan malo é utilizar un home ou unha muller como icono sexual). Neste senso, Os publicistas arxentionos encántanme pola súa gran creatividade. Aínda me lembro do anuncio dunha coñecidísima marca de refrescos que dicía: "Para los niños, para los mayores, para el, para ella,..."

O outro anuncio era aquel de Colón, que pasou á historia da televisión e da publicidade: "Busque, compare, y si encuentra algo mejor cómprelo", sentenciaba polos anos 80. Foi rompedor naquela época en España.

Sóenme gustar os que encarga a ONCE. Un que creara moita expectación fora o das famosas colas sen saber para que era, ata uns días despois. Foi, creo, a finais dos 80.

Logo hai anuncios pasables ou malos, que simplemnte anuncian a nivel ramplón e con escasa ou nula creatividade e que adoitan a copiarse ou repetir modelos antes empregados. Calculo que constitúen o 90% do total.

Outra clasifación podería ser a de anuncios simpáticos ou non. De andar por casa, como vedes. Non entro a valorar se son bos ou non. Neste caso n on. Nesta clasifacións, os dos anuncios aqueles de deterxentes son uns dos máis antipáticos que lembro: un home que chega ó piso dunha muller e a aborda co seu deterxente (nun incluso entraba pola ventana. Ver para crer). Casi atracándoa, mánchalle a prenda de roupa. Demasiado manido e moi socorrido. Ougallá vexa algún anuncio de deterxente creativo algún día... Pouco creíbles.

A nivel de anuncio simpático, venme a mente este....



E vos, ¿que pensades da publicidade: duración, creatividade,...? ¿Cal é o voso anuncio preferido? ¿Cal é o que aborrecedes profundamente? ¿Cal foi o anuncio máis simpático e que vístedes? A ver que saen das vosas respostas. O tema coido que se presta.



UN ARTIGO ELABORADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

luns, 28 de xullo de 2008

** Proximamente....Un post moi entrañable (1)

Sí, proximamente publicarei un post moi especial e cheo de moitos recordos cando menos para un servidor. Paciencia...

domingo, 27 de xullo de 2008

** Sastre gaña o Tour, outro novo éxito para España

Como xa saberedes os seguidores do ciclismo, Carlos Sastre vense de proclamar vencedor do Tour de Francia 2008. O avulense impúxose logo dunha excelente etapa de montaña o mércores e unha gran contrareloj persoal na que soubo defender o seu maillot amarillo. Por terceiro ano consecutivo un español vence na ronda gala. O ciclista de Mos, Óscar Pereiro no 2006, o madrileño Alberto Contador e agora Carlos Sastre. O de Ávila obtivo un triunfo moi merecido.

A mágoa foi o noso ciclista Óscar Pereiro que, pese a traballar para o seu xefe de filas, Alejandro Valverde, estaba facendo un excelente Tour. Unha espectacular caída na que se fracturou o húmero fixo que abandoara. Unha mágoa para un extraordinario ciclista que tamén se perderá as Olimpiadas e a Volta a España. Ougallá Pereiro conquira algunha victoria nunha das grandes e poida celebralo -esta vez sí- por todo o alto, porque este rapaz é para min unha persoa moi humana que da gusto escoitalo falar. Sincero, coherente, simpático e coa cabeza ben amoblada. Chapeau. Óscar, un ciclista 10 a nivel humano e deportivo. Un orgullo para os galegos.

O outro lado negativo é o do dóping. Unha pena que haxa xente tramposa nun deporte de valentes. Para min o máis duro de todos. Tres semanas facendo centenares de km enriba dunha bici, facendo frío, calor, chovendo. subindo altas montañas, realizando baixadas moi arriscadas,... O feito que haxa xente tramposa e coabarde, con todo, non desvirtúa o mérito dos outros valentes.

Con Carlos Sastre, xa son 7 ciclistas españoles que teñen un Tour de Francia nas súas vitrinas. Federico Martín Bahamontes, Luis Ocaña, Pedro Delgado, Miguel Induráin (éste en 5 ocasións), e os xa nomeadas Pereiro, Contador e Sastre. Estámonos acostumbrando moi ben no Tour... E que dicir ten deste ano para España: campiona da eurocopa de fútbol, Alberto Contador que se fixo co Giro de Italia, Nadal que gañou Roland Garros e Wimbledon,



UN ARTIGO ELABORADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

sábado, 26 de xullo de 2008

** Torneo de rugby na Praia de Montalvo (Sanxenxo)

Foto: Julio Torres. Preme na imaxe para vela máis grande

A praia de Montalvo, en Sanxenxo, foi escenario un ano máis do torneo de rugby que congregou hoxe a un gran número de aficionados a este deporte durante todo o día. A min non é que me guste o rugby, pero nun dos equipos (no dos Pementos) xogaba Pablo -Patxi-, un amigo meu ourensano, polo que foi máis a disculpa de ir velo e falar con el -o cal sempre é algo grato- que de presenciar o torneo.

Xa postos, dicir que a final de ouro disputárona os equipos de Camelias (equipación vermella) fronte ós Pementos (equipación verde), vencendo os primeiros. O deporte é duro e de contacto total.pero, ó final, reina a deportividade e o compañeirismo. Isto último sempre é unha boa nova.

Así mesmo houbo torneo feminino. Estivo reñido. "Menudas" eran elas no campo...Gran forza física a despregada(e tamén de constitución forte, ó igual que os homes). Como para levarlles a contraria a estas mulleres...Pobre de quen...Por suposto, sempre é grato que sexa un deporte aberto tanto a homes como a mulleres. Soprendeume gratamente.

---> Máis información en http://rugbypraiaviladesanxenxo.blogspot.es/



UN ARTIGO ESCRITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

venres, 25 de xullo de 2008

** Ragdog: Boa música desde o concello de Nigrán

Este novo grupo é de Nigrán (Pontevedra). Parece que Galicia volta a ser cuna de novos grupos talentosos. Outro dos exemplos foi hai un par de anos Qatro (formación de Pontevedra). Moitos éxitos e ougallá sigan aparecendo -e se continúe apostando por eles- novos grupos galegos. No caso de Ragdog unha multinacional da música ven de apostar por eles. Grata nova.

O vídeo seguinte é de Ragdog e titúlase "Nada más". Gústame moito. Noraboa rapaces!


mércores, 23 de xullo de 2008

** 1 viñeta vale máis que unha morea de palabras




UNHA VIÑETA GRÁFICA ENVIADA POR: mariam
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

sábado, 19 de xullo de 2008

** ¿Os cartos compran a honestidade?

Hai determinadas palabras que corren serio peligro de extinción. Non é broma. Dígoo en serio. Ás veces por hipocresía, vanidade ou egocentrismo presúmese de posuíla cando lle falta a raudales. Estoume referindo a HONESTIDADE.

Coñezo a poucas persoas honestas de verdade. Moitas dicen selo e é mentira. Véndense polos cartos, incluso sen precisalos, en canto poden. Tod@s nos temos levado decepcións neste senso. ¿Ou acaso non?.

Unha das grandes virtudes dunha persoa é ser honesta, coherente consigo mismo, decente, que non se traiciona a sí mesma ou ós que lle rodean. Son moit@s ós que se enchen a boca alardeando que son honest@s. Como diría un famoso dito: "Dime de lo que presumes y te diré de lo que careces".

Non me gusta nada esa xente que dice ser honesta sen selo. Non. Tendo a arredar a esas persoas do meu entorno. Non son persoas dignas de confianza. E un bo amigo ou amiga se, en verdade o é, debe ser digno da nosa confianza.

Este post ven a raíz dunha conversa que mantiña estes días cunha moi boa amiga. Unha persoa honesta, como poucas. Unha persoa que vai de fronte, que non te engaña, que é fiel ós seus principios e que non se deixa comprar por nada. Que non ten pelos na lingua. Que di o que pensa, e que, ante todo, é coherente consigo mesma e coas súas accións. Debatiamos sobre o tema ela e máis un servidor. Os dous coincidimos que a honestidade hoxendía sona case a utopía porque a honestidade, un valor tan apreciado noutros tempos, hoxe está en perigo de extinción. E moita culpa téñena os cartos.

Hai uns meses Nacho de la Fuente, no seu blog La Huella Digital, preguntábase
"¿Compensa ser honrado?" . Á par, ese gran mago da reflexión, Guillermo Pardo, recollía na bitácora Migramundo a luba tendida polo seu compañeiro de profesión e titulaba "Honrados en la selva". A resposta á pregunta de Nacho non é nada sinxela, porque entran moitas casuísticas persoais e familiares que conlevan necesidades económica reais -e non de enriquecemento- que todos podemos entender. Con todo, servidor respostaría que sí. Polo menos desde o punto de vista humano e espiritual sempre compensa. Fai ter a conciencia tranquila, e conleva unha gran paz interior, outr@s non poden dicir o mesmo... Alá eles/as coa súa conciencia.

Un dos obxectivos deste blog é que sexa un lugar de reflexión de moitos temas, porque a reflexión, como a honestidade, estase perdendo. É iso fai que sexamos monigotes en mans alleas. Debemos aprender a pensar por si mesmos, e non a deixarnos levar ou comprar ás primeiras de cambio...

¿E vos que pensado da honestidade ou da honradez?



UN ARTIGO ESCRITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** DVD, DVD-R, CD e VHS en clave de humor

PARA LAS MUJERES QUE AÚN NO ESTÁN INTEGRADAS EN LAS NUEVAS TECNOLOGIAS

Y PARA LOS HOMBRES PODER CLASIFICARSE!!!

- Sabes lo que es un marido DVD?
- Aquel que se Deita, Vira e Durme

- Y un marido DVD + R?
- Aquel que se Deita, Vira, Durme e Ronca.

- Y un marido CD?
- Aquel que soio Come e Durme.

Moraleja de la historia:

- NO HAY NADA COMO LOS VIEJOS VHS...
- Varias Horas de Sexo



UNHA COLABORACIÓN BY: Toupeiro
Colaborador habitual de A Lareira Máxica

** A Frase Simpática....doutra modelo (en físico)

" Amo Inglaterra, y especialmente su comida, porque no hay nada con lo que disfrute más que con un buen plato de pasta... "Naomi Campbell, dixit


É que Inglaterra ten fama pola súa boa pasta...Italia distínguese pola tortilla de patacas española e España é famosa polo seu roastbeef. O mundo ó revés...

sábado, 12 de xullo de 2008

** La Naranja China: " Que te den "



¿Será ésta unha das cancións do verán? Divertida e desenfadada é, diso non hai dúbida.

xoves, 10 de xullo de 2008

** Sogecable certifica a defunción dos míticos guiñoles

Adeus ós míticos guiñoñes de Canal Plus e Cuatro. A canle do grupo Sogecable decidiu acabar con eles e retiralos da súa parrila tanto na televisión como na radio (Cadena Ser) por ser "moi caros". De ter un espacio propio duns minutos de duración preto das 22:00 horas na etapa de Canal + e nos inicios de Cuatro, a ter que aparecer dentro do programa Noche Hache de madrugada.

Actualidade, humor e ironía eran tres dos ingredientes de Los Guiñoles.Desde setembro do ano 95 iluminaron os nosos sorriso. Daquela aparecían nas horas sen codificar de Canal +. Nestes case 13 anos apareceron na televisión e na radio. Chegáronse a crear uns 150 personaxes. Políticos, futbolistas, actores, presentadores,... e ata unha cabra, a da Lexión: "Blanquita" á cal so lle faltaba falar...Os guiñoles sentaron cátedra. Para sempre nos quedaremos co personaxe de guiñol de Hilario Pino repetindo, indo, as súas palabras, abras. Para sempre veremos como a presentadora Marta Reyero manexa con destreza insusitada o seu bolígrafo no seu alter ego couché. Michael Robinson, Iker Jiménez, Ronaldo, Ronaldinho, Raúl, Luis Aragonés, Javier Clemente, Felipe González, Aznar, Zapatero, Rajoy, Penélope Cruz, Fernando Alonso, e moitos moitos outros. Para sempre aquel mítico streptease político ó estilo Full Monty...

Triste decisión a adoptada por Sogecable. Descansen en paz.





ARTIGO ESCRITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Curtomanía: promovendo a creación audiovisual

Desde a plataforma 12 lúas promovemos as novas iniciativas das curtametraxes galegas en CURTOMANÍA. Para iso cada semana colgaremos unha nova curta para que a xenta a vexe e a comente. Promovendo desta maneira as novas creacións audiovisuais. A páxina é http://curtamania.blogspot.com

Un saúdo



ENVIADOR POR: Francisco Porto

** A Frase Simpática....O AMOR E A VISTA


" O amor é cego, o matrimonio devóltalle a vista"
(Anónim@)

luns, 7 de xullo de 2008

** A opinión de...Suso de Toro: Los 20 oprimidos

Es conocido el drama que vive la lengua inglesa en el mundo, acosada y despreciada, perseguida descaradamente por los nacionalistas de aquí o allí, sus hablantes encuentran dificultades doquiera van. No menos dramática es la situación de la lengua castellana, ésta en la que escribo, la nuestra, la común. Una lengua que se extendió por el mundo sin imposición y con benevolencia, gracias a que gallegos, catalanes, vascuences y aborígenes americanos deseaban con vehemencia conocerla, hablarla y aún escribirla, abandonando sus torpes e infantiles chapurreos pero que hoy, ¡ay!, vive horas amargas.

Es cierto que nuestros abuelos hablaban la lengua gallega, pero lo hacían sin mala fe, era por ignorancia de la lengua común, la verdadera. Nosotros hoy, gracias sean dadas, hablamos y escribimos correctamente el castellano y nuestros hijos ya saben conjugar el pretérito perfecto, "he dicho", cuando para nosotros, antes, lo perfecto era indefinido, "dije". Desde la secular ignorancia gallega no hemos dejado de progresar, hablaremos al fin como en Chamberí, "el Madrí ha ganao" (repitan). Aunque, por culpa de la dichosa Constitución que reconoce a las nacionalidades históricas y sus lenguas, y de la autonomía aún vigente, nuestros hijos son obligados a estudiar la lengua autonómica, que no es la común. Menos mal que no es obligatorio conocerla, a diferencia de la verdadera. (Generalísimo, vuelve. Estamos huérfanos, a merced de esos nacionalistas. ¡Antes había un solo nacionalismo, el común, y nos bastaba!)



...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]


    Pero si en la tierriña vivimos cuitas qué no vivirán las personas más sensibles, los mejores, esos intelectuales que padecen en su Madrid las insidias de los insidiosos nacionalistas. Son intelectuales que tienen la piel más sensible, las antenas más alerta y por ello sufren más y detectan antes las asechanzas a la lengua común, la de toda su vida.

    Veinte de ellos, sin duda la vanguardia, se han rebelado contra tanto descaro y han levantado la bandera de la verdadera España, la de siempre. "¡No más ultrajes a la lengua común!, ¡Basta ya!", han clamado y exclamado (¿o es "clamaron" y "exclamaron"? Malditos antepasados nuestros que tardaron tanto en pasarse a la lengua común, nos han transmitido sus dudas e incertezas indefinidas).

    Y es que viven hostigados. Parece ser que cuando se acercan a un quiosco de prensa en el barrio de Salamanca sólo hallan prensa escrita en lenguas que no son la común. Allí están periódicos deportivos escritos en catalán, ¡condenados polacos!, diarios generalistas escritos en balbuceos vascongados y revistas del corazón en el torpe gruñir de los gallegos, esa habla de pastorcillos apta para hablar a los animales. Cuando encienden sus televisores emergen lenguas no comunes, les resulta imposible oír a un presentador del telediario o a un anunciante en la lengua común, la buena, la nuestra, la verdadera, la de allí. Están invadidos y acosados. Incluso la información deportiva está pervertida por los nacionalistas no comunes, ahí están las selecciones vascas, catalanas, gallegas, con sus banderas y sus exclamaciones autonómicas. ¡Qué decir de las películas, si hasta las americanas las traducen todas al gallego! Cuentan que en la misma Plaza de Colón, ¡insignia de la Hispanidad!, han levantado un gran mástil con las banderas de las nacionalidades. Todo Madrid está invadido de ideología autonómica y no hay taxista que no te hable vasco ni camarero que no te conteste en catalán cuando uno le inquiere en correcto castellano. Si hablas la lengua verdadera te miran mal y te expones a un disgusto, tal es el encanallamiento al que se ha llegado en el odio a nuestra lengua común.

    ¡Que no sufran en vano! Pues se sacrifican por nosotros para que no recaigamos en los vicios de nuestros abuelos. Ellos, por no ser catalanes, vascos ni gallegos o por serlo pero haberse curado sus antepasados a tiempo, no han heredado nuestras máculas, están limpios. Son los comunes, un ejemplo a imitar. Escuchemos su voz y admiremos su gesto gallardo. Allí están en su Madrid rodeados por autonómicos varios, defendiendo la lengua común, hoy en peligro en el mundo como confirman todas las estadísticas. ¡Héroes solitarios necesitan apoyo! Firmemos y que salgan nuestros vástagos con huchas a la calle para recaudar fondos solidarios (La culpa es de Zapatero, lo sabe bien Rosa Díez).



    Artigo de opinión escrito por SUSO DE TORO
    Publicado en EL PAÍS o 29-06-2008




ARTIGO DE OPINIÓN ENVIADO POR: Ana I.
Colaboradora de A Lareira Máxica

** 008 É Nadal, Rafa Nadal

Rafa Nadal é xa, sen dúbida, o mellor tenista español de tódolos tempos. Onte conqueriu o título de Wimbledon, trofeo que non gañaba o tenismo español desde que o lograra Conchita Martínez en 1994 e, antes, Manolo Santana en 1966.

O mallorquín derrotou na final, unha vez máis, ó número un: o tenista suizo Roger Federer por 3 sets a 2, no partido máis longo de toda a historia do torneo inglés (case 5 horas). Noraboa Rafa! Nadal segue crecendo e, con tan so 22 anos, aínda non coñece o seu teito. Ougallá lle queden moitos anos de alegrías e titulos que gañar e morder...



UNHA OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de...José Luis Alvite: o amor



" O amor é algo moi resistente: precísanse dúas persoas para acabar con el "

(José Luis Alvite)

sábado, 5 de xullo de 2008

** Titular ambigüo. Respostas a "Colorín, colorado"

Antes de nada: NON VOU PECHAR A LAREIRA MÁXICA. Dito o cal quero manifestar:

1- Grazas a todos e todas pola interese mostrada. Gracias a Mariam, Guillermo, Eifonso, Martín, Alvariño, Patricia, Rosa, Ineti, Jose e algun/ha comentarista anónimo/a. Gracias tamén ós que me chamástedes por teléfono para preguntarme se me pasara algo. Síntome orgulloso de tervos como amig@s". GRAZAS DE TODO CORAZÓN.

2. Non vou pechar o blog. Non. Se vos fixades en ningún momento dixen tal cousa. A entrada foi ambigüa a propósito. "Colorín, colorado (...) se ha acabado. Foi bonito. Gracias a TODOS por telo feito posible".

Hai uns días que se me pasou pola mente publicar esta entrada. ¿Por que non podía estar referíndome a que o tema da selección española de fútbol se acabou, logo de saturar o blog nos últimos días con este tema? "Grazas a TODOS", escribín. Non dixen a tod@s ou a todos/as.... En realidade o de colorín colorado era pare referirme a que xa tocaba pasar páxina co tema da selección, e da alegría que TODOS OS XOGADORES NOS DERON GAÑANDO A EUROCOPA. Doutro lado, a etiqueta do artigo so poñía "actualidade", non poñía "a lareira máxica" nin, certo é, "deportes".

Quería facer un experimento, no que sen dicir a que me estaba referindo e sen dar explicacións, ver cómo reaccionaba á xente que o lía e era visitante asidua do blog. Conste que se mo fixeran a min, tería reaccionado da mesma maneira que vós. Ás veces sen que ningúen nos diga algo expresamente, xa damos por suposto que nolo dixo. Pero ás veces, non todo é o que parece.

Guillermo Pardo deu no clavo, como sempre o fai: "e volve dicíndonos que era unha broma para ver si picabamos". Mariam e Patricia tamén: estrañáballes que pechara o blog, sabendo a moita ilusión que me fai "este fillo virtual" meu e, como apuntaba Mariam, non podía despedirme cun lacónico colorín colorado e un artigo de dúas liñas no que non explicaba nada.

Tamén se nota que Patricia e Mariam me coñecen ben, aínda que as dúas dubidaron e moito...Sorry. Sí, se de verdade fora en serio o do blog, teríao dito: PECHO A LAREIRA MÁXICA POR XX MOTIVOS. Se algún día tomo esa decisión -espero que tarde moitos anos en tomala- tede claro que explicarei claramente que a pecho e porqué.

DE TÓDOLOS XEITOS, PIDO PERDÓN A TOD@S POLA ENTRADA AMBIGÜA E AGARDO QUE NINGÚEN SE TEÑA OFENDIDO.

Con todo, SI que durante o verán vou reducir drásticamente o ritmo de publicación de A Lareira Máxica porque certo é que tamén preciso recargar pilas. Incluso haberá algunha temporada que non o actualice. A tódolos blogueiros nos pasa que precisamos parar, como apuntaban moi ben Eifonso, Martín Bolívar e alguna persoa máis. Non vai ser a primeira nin a última vez que a min tamén me pase.

INSISTO: perdoade, grazas pola vosa preocupación, A.L.M. non pechará, pero durante o verán verá recortada a súa periodicidade. Paciencia. Digamos que vai ser un semi-pechado por vacacións.

GRAZAS A TOD@ POLOS ÁNIMOS E POR TERVOS COMO AMIGOS, COMPAÑEIROS E VISITANTES. SEN VÓS -e agora si que me refiro A Lareira Máxica- este blog non sería o que é. GRAZASPOR ESTAR AÍ.


xoves, 3 de xullo de 2008

** ...Y COLORÍN COLORADO

(...) SE HA ACABADO. FOI BONITO. GRACIAS A TODOS POR TELO FEITO POSIBLE.