Amosando publicacións coa etiqueta fotos. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta fotos. Amosar todas as publicacións

domingo, 20 de xullo de 2025

** Pontevedra na historia

Internet está chea de información, de páxinas interesantes, de nostalxia, de fotos e moito moito máis. Para as persoas que non o coñezades, quero presentarvos o blog Pontevedra con Follas Verdes, que garda relación coa coñecida libraría pontevedresa Follas Verdes.

Aínda que xa non se publica desde 2013, nel atoparedes un bo feixe de fotos antigas de Pontevedra e dos seus arredores. Poderedes, por exemplo, lembrar o trolebús de Pontevedra a Marín (desaparecido nos anos 80), o cine Malvar, comprobar cómo eran rúas e lugares de Pontevedra nos anos 40, 50, 60, 70, 80.... E con sorte, recoñecer a persoas anónimas. O denominador común son as fotos antigas e cheas de valor histórico que acolle no seu interior.

A presentación que se fai no blog xa o di todo: "Compartir, también puede ser, dar algo a cambio de nada". Porque hoxendía, non todo debe ser dar por interese, senón tamén saber compartir gratuitamente algo que dunha forma ou doutra é de todas e de todos. Agardo que vos guste. Se sodes de Pontevedra, abofé que si. A min fascinoume moito. Un gran labor de recompilación de imaxes. Que importante é inmortalizar os lugares para que pervivan por sempre. O que hoxe é dunha forma, cos anos será doutra. Se non se gardan as fotos antigas, perderase o seu valor histórico.

...........................................................

martes, 23 de xuño de 2020

** Posta de sol na Lanzada, Noalla


O sol báñase na praia da Lanzada, pouco antes de deitarse. A beleza da paraxe reláxao e a visita é obrigada. A mar está en calma. Esa mar tan complicada. Nas súas augas perderon a súa vida moitas persoas ao longo da historia. Os mariñeiros sábeno moi ben. O sol resístese a marchar. Gústalle Noalla e quédalle por visitar a ermida de A Lanzada, en Sanxenxo. Dáse o último chapuzón. No entanto, tingue de laranxa o ceo e a area e termina por derreterse no azul da auga. Todo un pracer para os sentidos.

...........................................................

sábado, 30 de xuño de 2018

** A catedral branca

Logo de moitos anos en obras, por fin, a Catedral de Santiago se independizou das estadas (andamios para os que non entenden o idioma galego). Hoxe subo a A Lareira Máxica esta foto que quitei desde a alameda. Está un pouco ampliada. Nela pódese ver o lavado de cara e corpo que experimentou o templo. Nin a xente máis vella lembra que estivera tan branca. Xa estabamos moi acostumados a esa cor verdosa e oscura... Iso si, dáme que a obra barata, barata non debeu ser...




sábado, 12 de decembro de 2015

** Chapuzas e feísmos made in Galicia

Verdadeiro feísmo e trangalladas son as que nos atopamos na nosa sociedade. Hoxe, acércovos unha selección de fotos de "chapuzas galegas"que publica o xornal "La Voz de Galicia" na súa edición dixital e que foron quitadas por diferentes fotógrafos (o seu nome aparece ao pé das fotos do álbum deste xornal). Algunhas son especialmente chamativas. A ver cal cal vos gusta máis...

domingo, 16 de setembro de 2012

** Vigo: Fotomontaxe onte/hoxe

domingo, 30 de outubro de 2011

** ¿Quen sabe onde andará este paxaro?



O Moucho (Búho) é un paxaro moi asociado, xunto coa curuxa (lechuza), ó misterio ou ó medo. Agora que se acerca a Noite de Difuntos tede coidado se o vedes...

sábado, 24 de xullo de 2010

** As maravillas de Galicia: A Catedral de Santiago

Catedral de Santiago de Compostela

Cualquier calificativo sobra para describir el monumento por excelencia de la ciudad de los picheleiros. El desgaste de sus escaleras y su Santo de los Croques habla por sí solo de la historia de el que es sin duda el monumento más internacional de Galicia.


IMAXE E COMENTARIO REMITIDOS POR: Toupeiro
Colaborador de A.L.M.


ARTIGO RELACIONADO: Festas do Apóstolo en Compostela

venres, 9 de xullo de 2010

** As Maravillas de Galicia: Foxos e Emita de A Lanzada


SANXENXO. Julio Torres



Ermita de Nosa Señora de A Lanzada e Praia de Foxos, en Sanxenxo

Teño a gran sorte de ser de Sanxenxo e de coñecer esta paraxe incomparable formada pola ermita de A Lanzada e a praia de Foxos. Nesta última ten lugar o mítico baño das nove olas. A creencia popular outórgalle poderes fertilizantes ás mulleres que, estando en idade fértil, non poden ter fillos. O baño débese tomar, según se di, coincidindo coa noite de San Xoán ou coa celebración da romería da Festa da Lanzada (a última fin de semana do mes de agosto) no recinto da ermita, unha pequena pero fermosa peza arquitectónica. A poucos metros localízase a coñecida Praia da Lanzada. A visita á zona é obrigada se visitas Sanxenxo.

domingo, 16 de maio de 2010

** As maravillas de Galicia: o castillo de Monterrei


Castillo de Monterrei, Verín (Ourense)

Construido en el Siglo XV por Sancho Sánchez de Ulloa. En 1492 se construye dentro del recinto el Hospital de Peregrinos. Aquí se instala la primera imprenta gallega, imprimiéndose el Misal de Monterrei, primer libro en Galicia.



IMAXE ENVIADA POR: Toupeiro
Colaborador

domingo, 9 de maio de 2010

** As maravillas de Galicia: A Serra dos Ancares


Serra dos Ancares (Lugo)

Frontera natural con la provincia de León. En sus montes llegaron a habitar osos pardos y lobos aunque en la actualidad se cree que han desaparecido. Aún así este entorno natural conserva jabalíes, ciervos, una gran variedad de aves y unas vistas espectaculares.



IMAXE ENVIADA POR: Toupeiro
Colaborador

luns, 5 de abril de 2010

** As maravillas de Galicia: Combarro


COMBARRO (Concello de Poio)


C onjunto histórico de cascos urbanos declarados como tal el 30 de noviembre de 1972. Orillamar de hórreos podría ser el significado actual de Combarro. Es el conjunto de hórreos que se mezclan con casitas marineras que dan un resultado final de un símbolo de galleguidad popular.




IMAXE ENVIADA POR: Toupeiro
Colaborador

martes, 23 de marzo de 2010

** As Maravillas de Galicia: A Torre de Hércules


Torre de Hércules, A Coruña

Recién estrenada como Patrimonio de la Humanidad (2009). Veinte siglos de estoicidad frente a las costas de A Coruña. Es el único faro romano y el más antiguo en funcionamiento del mundo. Mide 68 metros de altura y aunque ha tenido que ser reformado en varias ocasiones para sobrevivir, conserva piezas de sus orígenes.



IMAXE ENVIADA POR: Toupeiro
Colaborador

xoves, 18 de marzo de 2010

** As maravillas de Galicia: As Illas Cíes


Las Islas Cíes, Vigo (Pontevedra) Su particular fauna, su flora y sus impresionantes paisajes hacen de ella auténtico objeto de deseo de los gallegos y los turistas. En especial, la playa de Rodas, está considerada como una de las mejores del mundo.



ENVIADA POR: Toupeiro
Colaborador de A.L.M.

xoves, 18 de febreiro de 2010

** A natureza en movemento








FOTOS REMITIDAS POR: Patricia Loureiro
Colaboradora de A.L.M.

sábado, 30 de xaneiro de 2010

** Pontevedra: Ciudad de la cultura de la provincia

PONTEVEDRA. O Moucho


Colaborador de A Lareira Máxica

Foto: O Moucho ©


Pontevedra. Ciudad capital de nuestra provincia. Me desilusiona profundamente que una ciudad que quiere sobresalir por encima de las demás ciudades de la provincia, siga empeorando su imagen a pesar de los diversos gobernantes que la rigen o rigieron. Sobre todo en cuanto a la imagen que refleja al visitante que busca el apartado de cultura en esta ciudad. Me refiero en concreto al llamado Palacio de Congresos y exposiciones de la ciudad de Pontevedra, más conocido como Pazo da Cultura. Ya no voy a hablar de los infravalorados usos que se le da, sobre todo en lo correspondiente al auditorio. Tampoco voy a comentar el penoso gusto del arquitecto a la hora de construir en un recinto donde da la sensación de que se han desperdiciado metros y metros cuadrados que apenas tienen utilidad o de lo horrendo y feo que me parece la arquitectura del artista. No todos tenemos los mismos gustos. Para algunos es algo contemporáneo y moderno, para mi me parece un lugar aburrido, triste y poco atractivo.

Lo que me quiero centrar es en la hermosa vista que el visitante alcanza a ver cuando llega con su coche o a pie, junto este edificio. Cual fue mi sorpresa que en el aparcamiento comprendido en este complejo, muy cerca de la entrada principal del palacio de exposiciones y cercano a las escaleras que dan acceso al auditorio, ocupando toda una amplia zona de aparcamientos, te encuentras con al menos, 8 coches perfectamente aparcados, pero que demuestran que han sido abandonados por los propietarios y autoridades. Parabrisas rotos, falta de ruedas, ventanillas destrozadas,… Toda una chatarrería de coches que al estar situados en un complejo cultural que pretende ser de relevancia para la ciudad dan una penosa imagen como la que veis en las imágenes que os aporto. ¿Es esa la imagen que quiere dar la ciudad de Pontevedra al visitante?

Y eso no es todo. Al otro lado del recinto, existe un amplio aparcamiento en el cual han decidido instalar los botellones de la gente joven, provocando otro tipo de daños. El aparcamiento aparece entre baldosas y baldosas cubiertas de trozos de vidrio o cristales, efecto del botellón, lo que representa un peligro para los neumáticos de los coches o para cualquier persona que por cualquier motivo tenga la desgracia de caer al suelo. Además en la fachada sur del recinto de exposiciones las largas cristaleras están llenas de pintadas y grafitis de dudoso gusto. Alguien muy inteligente debió de proponer colocar unas lonas en el interior del edificio para que non se viesen las pintadas desde el interior. ¡Menuda idea! En vez de limpiar las pintadas, mejor taparlas al público visitante. Debe ser que es mas barato. En fin, que no me parece que Pontevedra esté a la altura para presumir de cultura. Y ya no me meto con otros lugares como el llamado illa das esculturas, que suele no tener ningún tipo de mantenimiento. Pero eso es otra historia. ¿De que sirve gastar millones en edificios que son para el enriquecimiento publico de la gente, si los llenamos de coches abandonados, pintadas, cristales rotos,…? Pensemos un poco en estas cosas.











Fotos: O Moucho (A Lareira Máxica) ©

martes, 22 de setembro de 2009

** Xa está aquí....

Se alguén me ofrecera a posibilidade de eliminar unha estación do ano, un servidor tería claro o nominado para abandoar o calendario: o outono. Non me gusta, paréceme moi triste. Quizás non sexa unha estación tan fría e chuviosa como o duro e húmido inverno, pero nunca me gustou a tristeza que destila. Ata as follas caen das árbores para tentar fuxir, pero morren no intento.

A primeira parte do outono aínda ten un pase -a pesar de que supón pasar da estación estrela que é o verán ó outono-, pero o que é a segunda parte do outono (novembro e case todo novembro), sí que non me gusta nada: días pequenos, nos que ás 6 xa é de noite. E sorte que estamos en Galicia, o lugar de toda Europa onde máis tarde en facerse de noite. Non hai que ir saír de España para comprobalo: Barcelona, por exemplo: alí a principios de decembro é de noite as....5 da tarde. Qué atentado!!!. E xa non digamos canto máis ó leste vaiamos...

Sexa como sexa, o outono xa está aquí, empezará dentro duns minutos: ás 23:19 horas deste 22 de setembro de 2009. Ougallá que este outono sexa máis alegre e que o mal tempo non faga acto de presencia, para compensar.

Déixovos con este vídeo que atopei sobre o outono no que vemos imaxes desta estación á par que escoitamos a gran voz de Antonio Vega co tema "Pasa el otoño", xa que se o outono é triste, ninguén mellor que o mozo triste e solitario para recibilo (o que non quita que me encanten moitas das súas cancións)... E é que onde se poñan as flores e as follas esplendorosas da primavera, que se quite o outono!!!!. O dito que se tivese que elixir unha das catro estacións para eliminala do calendario sería a do outono. Cambiaría por unha segunda primavera ou por un verán segunda parte. Din que segundas partes nunca foron boas, pero neste caso penso que sería unha boa excepción. Ougallá que, como di o seguinte, o outono pase (pronto, engado).





UN ARTIGO-OPINIÓN FEITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

sábado, 12 de setembro de 2009

** Imaxes sorprendentemente simpáticas











IMAXES REMITIDAS POR: Sonia
Colaboradora de A Lareira Máxica

martes, 25 de agosto de 2009

** Julian Beever: Arte nos espacios públicos (e 2)

Aquí tedes a segunda parte das fotos das obras de arte de Julian Beever que nos enviou Sonia. A primeira tanda de imaxes fora ésta. Lembrade que non todo é o que parece. Moitos poden ser debuxos. A min non me deixan de sorprender. (Julio)











IMAXES REMITIDAS POR: Sonia
Colaboradora de A Lareira Máxica

luns, 29 de xuño de 2009

** Ukaná: O paraíso da fotografía

Os amantes da fotografía estamos de noraboa. Naceu Ukana.es, weblog que recolle a obra de Xoán Diéguez. "Una idea...Una propuesta de comunicación visual...Fotografía...Profesión y pasión", así define o seu creador esta páxina. Instantáneas feitas por un apasionado do mundo fotográfico que son arte en sí mesmas pois non se escapa ningún detalle. As imaxes aparecen clasificadas por temas: industrial, publicitaria, editorial, humana, paisaxe e fora e fauna. Moitas das fotografías son dunha beleza extraordinaria. Estou seguro que costou facelas -denotan rigurosidade e paciencia-, pero os resultados avalan e premian o esforzo invertido.

Recoméndovos a visita desta weblog. A pesar de que aínda acaba de botar a andar, xa dispón dun amplo elenco de fotos. Coido que se pode convertir nun dos referentes no mundo da fotografía. Tempo ó tempo.



UN ARTIGO-OPINIÓN FEITO POR: Julio Torres
Coordindador de A Lareira Máxica

luns, 23 de febreiro de 2009

** Un Migramundo de boas reflexións sobre a vida mesma

Na blogosfera podemos atopar persoas e blogs excelentes. De diversas temáticas, como tod@s sabemos. Hai tempo que quería falarvos dalgúns que visito frecuentemente porque, sinxelamente, me encantan. E como todo nesta vida, hai que empezar por un principio. Pois principiemos. O primeiro blog que vos recomendo visitar, para os que aínda non o coñezades, é Migramundo,o blog que elabora e edita o xornalista Guillermo Pardo e que descubrín casualmente, a raíz dunha entrevista que Guillermo lle fixo a Groucho Marx (moi recomendada a súa lectura).

"La necesidad no es un capricho, sino una urgencia que resolver" podemos ler nada mais acceder a el. Unha frase que, xa de entrada, nos fai reflexionar (algo do que carece a sociedade actual e que é preciso recuperar, en vez de deixar que outr@s pensen por nós). Non é casualidade: o blog persegue ante todo a reflexión. Non so se queda na información. E é unha reflexión moi ben inducida polo propio Guillermo. Chegados a este punto, hai quen pode pensar que a Guillermo o coñezo. Pois non. Son as cousas que ten a blogosfera: permite comunicarte con xente que, doutro xeito, seguramente nunca teriamos departido con eles/elas unha verbas, aínda que sexan mediante intercambio de comentarios nos blogs. Pero que ningúen se engane: apréndese moito do que se le e escribe en determinados blogs, e o de Guillermo é un deles. Debería ser un dos blogs de cabeceira de todo amante da blogosfera. Certo é que teño algúns máis que recomendaría nun abrir e pechar de ollos. Xa vos irei falando.

E aproveitando que o río Lérez pasa por Pontevedra, quixera traer un post de Guillermo Pardo a esta Lareira Máxica. Foi publicado o pasado sábado na súa bitácora. Nel, Guillermo, é capaz de tecer un texto poético-reflexivo sobre a vida basándose casi exclusivamente cos nomes de blogs que soen visitalo. Parece fácil, pero non o é. A imaxe que ilustra o seu post é dunha beleza increíble. Encerra moitas vivencias nunha soa mirada inocente. O meu agradecemento a Guillermo por acordarse de A Lareira Máxica no seu artigo. Velaquí o tedes:

.................................................................................................................................

"HISTORIAS COMO LAS NUESTRAS"
(un artigo de Guillermo Pardo)

Foto: Hussein Ahmad. Tomada de Uno de los nuestros

Vivimos a impulsos, como frágiles huellas digitales que caminando en el desierto buscamos lareiras máxicas de espiritualidad, hartos de política.
Deambulamos por barrios sin rosales y trazamos con lacerados lápices puntos suspensivos que acabarán transformándose en apuntes en el bolsillo de pobrecitos veedores.
Eso es lo que somos: pobrecitos sin diarios de hoy ni mañana, africanos europeos perdidos en el mundo sin más casa ni letras ni farrapos de gaita que el hueco de un ventano.
Buceamos, cual testigos accidentales, en soñadas islas, en viajes de vuelta y media perfilados en negro sobre blanco, sin tristes mangas verdes que madurar entre hojas de libros de notas.
Sin Castros ni Congos, pero con demasiados yoes, vivimos entre nómadas como si las historias de África no fuesen, en realidad, tan humanas como las nuestras.