Publicacións
** Una descripción imperfecta
SANXENXO. Julio Torres
Su sonrisa daba saltos de alegría y delataba una profunda felicidad levemente interrumpida por el intenso palpitar del corazón. Sus ojos, aturquesados como un inmenso océano, carecían de límites. Bajo el suave manto de su piel el amor se mecía incansable e impaciente a un tiempo, justo antes de convertirse en pura sangre. Fuera, su tez morena desprendía un cúmulo de buenas vibraciones. Debajo, a sus pies, una voz intentaba trepar sigilosamente a lo alto de su cuerpo para, una vez allí, apretarlo con todas sus fuerzas en un eterno abrazo consentido. Sólo el tiempo y el destino conocían el desenlace final.
Julio Torres © ® 2011
9 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Oh, qué guapo!
Un beso, querido Julio!
Gracias Marta!!! Otro beso dirección Zaragoza.
Encántame, non podo dicir outra cousa. É unha historia moi fermosa é o desenlace ten que ser bo, non pode ser doutra maneira.
Huy,uuuYyyy. Estas letras rezuman moito amor. Este Julio xa se namorou. jajaja. Moi fermoso Julio. Quen me dera escribir así. ¿Como é que non se che dou por facer un libro inda que fose pequeno? Terías certo tiron, xa que eres moi popular.
Coíncido por partida doble co Moucho, que, polo que se ve, debe ser un home tan sabio coma a ave nocturna que escolleu coma representante nesta lareira.
A min, este texto tamén me parece obra dun home namorado, ou, polo menos, ilusionado. E tamén me parece que Julio escribe cada vez mellor.
Gracias a tod@s. Alégrome que vos gustara. Foi un momento de inspiración. A temática salta á vista...
Ola Julio!
Encántame o relato, a verdade que a estas horas da mañá transmite un positivismo, lediza....Precioso, sen palabras
Bo día!
Encántame, é un relato realmente fermoso, a estas horas da mañá transmite enerxía positiva e ledicia.
Sen palabras, transmite tanto ......... Fermosas palabras, fermoso texto...
Pois, mesmamente, como levamos dous meses de noites de tormenta día si e día tamén, e como o meu cuarto de inverno está orientado cara o sur, e con tanto estrondo fóra e unas cantas preocupacións dando volta pola cabeza, non durmo moi ben, pensaba esta noite no proceso do namoramento. Precisando, no tempo que nos leva as persoas namorarnos e no tempo que nos leva desenamorarnos. Eu penso que nos namoramos moito máis rápidamente do que nos desenamoramos. É máis, penso que a algunas persoas nunca se deixa de querelas pola simple razón de que sempre nos fan sentir ben.
Publicar un comentario