martes, 26 de xullo de 2011

** A túa habitación xeada + Un sorriso


SANXENXO. Julio Torres

Ana Torroja tardou en triunfar en solitario logo da súa gran etapa de Mecano. Disco tras disco mellora. Mecano foi un duro lastre musical que condicionou a súa carreira pois as comparacións e as altas expectativas son un gran obstáculo co que loitar.

Foi neste último onde está a lograr verdadeiros éxitos musicais. O primeiro foi "Sonrisa" tema pegadizo, e agora "Tú habitación helada", un tema rítimico cun claro transfondo triste como ben reflicten as letras da súa canción. Pódese dicir que as dúas cancións son contrapostas en canto a sentimentos, se ben ambas xiran ó redor do amor, como moi ben se pode comprobar nas súas letras (as cales merece a pena lelas).

Dous temazos que vos enlazo e que se poderán escoitar ata que Youtube os bloquee na súa páxina. Isto antes ou despois pasará seguro, como acostuma a ocurrir cos reproductores de música do blog e que fai que non poida engadir cancións que eles teñen pero que logo bloquean ó ser reproducidas un determinado número de veces ou logo dun tempo determinado. Non son eu quen subo as cancións ¡ollo!, so as elixo do repertorio existente en Daylmotion, Youtube, Mixpod, ListenGo, etc. Per estes portais están limitados polos dereitos de autor da SGAE e, insisto, chegado un tempo desactivan ou vense na obriga de bloquear a reproducción das cancións ou dos vídeos.

ACTUALIZACIÓN 30-07-11: Tiven que eliminar o reproductor de ListenGO porque me bloqueou 82 das 92 cancións que tiña na lista... Se alguén sabe dalgún reproductor de música mínimamente decente para colocar no blog, por favor, que mo fago saber. De momento so queda o de Mixpod, pero xa hai un mes me bloqueou de repente 80 cancións (polo que tiven que eliminalas e subir outras de entre as que me ofrecía), co que de non xurdir un novo reproductor, o blog en pouco tempo vaise quedar sen música. Unha mágoa pero éche o que hai.


mércores, 20 de xullo de 2011

** Buscando o sol....


SANXENXO. Julio Torres

Non fai falta que un peixe nolo diga. Non!!! Hoxe é 20 de julio e parece que estiveramos en septiembre ou octubre, aínda que peor foi o lunes parecía pleno inverno con tanta choiva e baixas temperaturas. Parece mentira que estemamos nun mes santo (o mes de Julio) enraizado no almanaque do verán. Nin tan sequera o especial microclima de Sanxenxo botou unha man para levar a contraria para ben. Non sei teño a impresión que o verán 2011 xa pasou que o junio, julio e agosto este ano apuntáronse ós carnavais e optaron por vestirse de abril, maio e junio, respectivamente. Espero equivocarme e moito!!!

Din que a partir do viernes o astro especializado no natural quecemento vainos acompañar disfrazado de anticiclón. Ougallá sexa por moito tempo e esperemos que as temperaturas suban e bastante porque a sensación de frío, aumentada co vento faime pensar que é verán en troques de outono. Déixovos con esta canción de El Pescao que non podía ter mellor nome "Buscando el sol", tema que nos ven ó pelo. Un saúdo desde Sanxenxo a tódolos lectores de A Lareira Máxica.


███████████████░░░░░░░░░░░░░░ 44% DONE.
Installation failed. 404 error:
Verano. Estación no encontrada. La estación que está buscando puede haber sido borrada, haber cambiado de nombre o no estar disponible temporalmente. Por favor vuelva a intentarlo...




luns, 18 de xullo de 2011

** Un luns con humor....

Encuesta realizada a niños de segundo y tercer grado de primaria.
Estas fueron algunas de las respuestas más graciosas.


¿Quién es el jefe en tu casa?
1. Mi mamá no quiere ser jefe pero tiene que serlo porque mi papá es chistoso.
2. Mi mamá. Lo sabes por la inspección de mi cuarto.
Ella ve hasta lo que hay debajo de mi cama.
3. Creo que mi mamá, pero solo porque ella tiene más cosas que hacer que mi papá.

¿Por qué hizo Dios a las Madres?
1. Porque son las únicas que saben dónde están las cosas en la casa.
2. Principalmente para limpiar la casa.
3. Para ayudarnos cuando estábamos naciendo.
4. Para que nos quisieran.

¿Cómo hizo Dios a las Madres?
1. Usó tierra, como lo hizo para todos los demás.
2. Con magia además de súper poderes y mezclar todo muy bien.
3. Dios hizo a mi mamá así como me hizo a mí, solo que usó partes más grandes.
4. Yo creo que tardó mucho en hacerlas, pues mi papá dice que a veces las mujeres son muy complicadas.

¿Qué ingredientes usó?
1. Dios hizo a las madres de nubes y pelo de ángel y todo lo bueno en este mundo y una pizca de malo.
2. Tuvo que empezar con huesos de hombres y después creo que usó cuerda, principalmente.
3. Yo creo que con muchas flores ...

¿Por qué Dios te dio a tu mamá en vez de otra mamá?
1. Porque somos parientes.
2. Porque Dios sabía que ella me quería más a mí que otras mamás que me quisieran.
3. Porque nos parecemos mucho.

¿Qué clase de niña era tu mamá?
1. Mi mamá siempre ha sido mi mamá y nada de esas cosas.
2. No se porque no estaba yo allí, pero creo que ha de haber sido muy mandona.
3. Dicen que antes era muy linda.

¿Qué necesitaba saber tu mamá de tu papá antes de casarse con él?
1. Su apellido.
2. Si quería casarse con ella.
3. Pues... si tiene trabajo y si le gusta ir de compras.

¿Por qué se casó tu mamá con tu papá?
1. Porque mi papá hace el mejor spaghetti en el mundo y mi mamá come mucho.
2. Porque ya se estaba haciendo vieja.
3. Mi abuela dice que porque no se puso su gorra para pensar.
4. Para poder ser la mamá de la casa.

¿Cuál es la diferencia entre las mamás y los papás?
1. Las mamás trabajan en el trabajo y en la casa y los papás solo van al trabajo.
2. Las mamás saben hablar con las maestras sin asustarlas.
3. Los papás son más altos y fuertes, pero las mamás tienen el verdadero poder porque a ellas les tienes que pedir permiso cuando quieres quedarte a dormir en casa de un amigo..
4. Las mamás tienen magia porque ellas te hacen sentir bien sin medicina.

¿Qué hace tu mamá en su tiempo libre?
1. Las mamás no tienen tiempo libre.
2. Si lo oyes de ella, paga cuentas TODO el día...
3. Creo que... trabajar.

¿Qué haría a tu mamá perfecta?
1. Por adentro ya es perfecta, pero afuera creo que un poco de cirugía plástica.
2.. Que no me regañara tanto y que me dejara ver más tele.
3. Si supiera jugar fútbol...

¿Si pudieras cambiar algo de tu mamá, que sería?
1. Tiene esa cosa rara de pedirme que siempre limpie mi cuarto. Eso le quitaría.
2. Haría a mi mamá más inteligente, así sabría que mi hermano me pegó primero y no yo.
3. Me gustaría que desaparecieran esos ojos invisibles que tiene atrás de su cabeza.


Una vez que dejes de sonreír, envíalo a otras mamás, tías, abuelas o a cualquiera que tenga algo que ver con niños o que sólo necesite sonreír un poco.




REMITIDO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica

sábado, 16 de xullo de 2011

** Monasterio de Armenteira e a súa pequena peregrinación


O SALNÉS. O Moucho

No solo Santiago de Compostela, Jerusalén o Roma tienen su camino. Aunque no sean populares a nivel internacional, existen otros caminos muy interesantes que podemos recorrer que llevan bastantes años motivando miles de peregrinos a recorrerlos, ya sea a pie, en bicicleta, a caballo o en coche. Sea como sea, la gente los recorre con ilusión, devoción o como una actividad sociable y al aire libre muy interesante y que se pueden realizar en menos de un día.

En mi comarca hablo en concreto de la romería de Santa María de Armenteira. Este antiguo monasterio cisterciense situado en el corazón del Salnés, es una de las joyas más antiguas de la comarca en cuanto a edificios religiosos se refiere. El monasterio es famoso por su leyenda del creador del monasterio, San Ero de Armenteira, caballero de la corte de Alfonso VII que junto con su mujer decide fundar el monasterio, pues, según cuenta la leyenda, apesadumbrados cuando se dieron cuenta que no podrían engendrar hijos, se les apareció la virgen y les dijo que tendrían hijos pero espirituales. La leyenda continua años más tarde cuando San Ero, muy pensativo y dudoso con el mas allá, un día decide salir a pasear y se detiene un rato a escuchar el canto de un pajarillo, cuando este acaba, decide regresar al monasterio, pero cuál es su sorpresa que no reconoce a nadie ni nadie lo reconoce. Todo está cambiado. Han pasado 200 años en lo que para él fueron unos minutos. Desde muy antiguo siempre fue un referente no solo religioso en mi comarca, sino también económico. Según nos cuentan algunos libros, fue el primer sitio en la comarca del Salnés en donde se cultivo las primeras variedades de Albariño y bajo su gobierno dirigían las antiguas salinas existente en la comarca y que dan nombre a la misma.


...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ] TRANQUILOS: ¡Non se abre nova ventana!

    Como no, este monasterio tuvo su decaimiento y abandono como consecuencia de las continuas desamortizaciones que hubo en los últimos siglos en España. Hasta que en 1961, D. Carlos Valle-Inclán, hijo del afamado y conocido poeta, D. Ramón María del Valle-Inclán, recorriendo los parajes en los cuales su padre se había inspirado para redactar “Aromas de leyenda”. Visita el abandonado monasterio y decide crear una asociación: “AMIGOS DE ARMENTEIRA”, con el fin de reconstruir poco a poco este monasterio. Los trabajos de esta asociación le llevó sus añitos pero consiguieron con ilusión su meta. Solo les faltaba que alguien les diese vida. Así que buscando y rebuscando en 1989 logran que una congregación de monjas procedentes de Alloz, en Navarra, restaurase desde entonces la vida al monasterio cisterciense y así coronar con éxito la ardua tarea de reconstrucción llevada a cabo por muchos vecinos y socios de esta asociación. No tardó mucho en instalarse un culto y tener un día grande en honor a la Virgen, tal y como era costumbre en todos los monasterios cistercienses.

    Así, desde entonces, miles de peregrinos se dirigen a Armenteira, el lunes después de Semana Santa. Es curioso ver que muchísimas empresas, no siendo festivo en su municipio, cierran ese día o por lo menos medio día para permitir a sus trabajadores o a ellos mismos, asistir a la romería, o por lo menos escuchar una misa en la Iglesia del monasterio. También destaca la enorme cantidad de gente que junto a su familia o amigos decide hacer el camino a píe desde municipios tan distantes como Vilagarcía de Arousa, Sanxenxo u O Grove. A su llegada no se limitan solamente a asistir a la romería de de la pequeña aldea, sino que se distribuyen por los muy variadas praderías que existen en la zona y comen en plan campestre lo que traen en sus mochilas o en los maleteros de sus coches y disfrutan de una comida o merienda campestre. La convivencia en ese día con los familiares y/o amigos, reunidos ese día se convierte en una autentica excursión campestre/fiesta religiosa, donde tanto jóvenes y mayores se divierten de una manera parecida a como lo hacían nuestros abuelos y los padres de nuestros abuelos cuando iban a una romería. A pesar de no ser festivo en muchos sitios de la comarca, este día es uno de los días más señalados y más celebrado.

    Actualmente y para potenciar turísticamente la zona, existe una ruta de senderismo denominada “RUTA DA PEDRA E DA AUGA” muy interesante, que parte desde la oficina de información y turismo, del concello de Ribadumia, situado al lado de la rotonda de la vía rápida y llega hasta el monasterio, atravesando bellos parajes a lo largo del río Armenteira y impregnándote de historia a la llegada a los diversos molinos restaurados, que recorren su cauce, sobre todo llegando a la altura de lo que denominan “A ALDEA LABREGA”, con sus esculturas recreando escenas tradicionales. Una vez ya en el monasterio podrás adquirir los jaboncillos artesanales de diversos componentes que elaboran las monjas del monasterio. Son jabones de glicerina o de aceites vegetales. Unos con efectos relajantes, otros antisépticos, para pieles sensibles, regeneradores de la piel,… y todos de las más diversas formas. Poco a poco este espacio enclavado en el corazón de la comarca va teniendo más relevancia, debido a su entorno natural, que ojalá llegue a protegerse en el futuro. Mientras os recomiendo a todos que visitéis este lugar y su “Ruta da Pedra e da Auga”, que a todo el mundo que lo recorre le encanta, y disfrutar de la arquitectura del monasterio, donde sobresale el enorme rosetón de la fachada de la iglesia.

** "Te quise tanto"


Paulina Rubio - Te Quise Tanto

martes, 12 de xullo de 2011

** TODO VUELVE


COMPOSTELA. Alvariño

Después de tanto tiempo, la verdad, no sé por dónde empezar. He vuelto. Sí, he vuelto ahora, en este preciso momento, ni antes ni después. Ahora, cuando la mayoría o ya se ha ido o sólo piensa en irse. Yo siempre he sido de nadar a contracorriente. Cada uno es como es, no hay nada que hacer.

He vuelto y tenía pensado escribir sobre, ¿sobre?,... Tendréis que perdonar, no sé muy bien sobre lo que tenía pensado escribir. Es que en mi cabeza tengo una amalgama de sensaciones a la que tendría que darle un poco de forma. El título lo tenía claro, eso sí, “La chica de ayer”.

Ayer, precisamente, intentando buscar un punto de arranque, un tono adecuado, me puse a ver un video de la canción de Antonio Vega y caí en la cuenta de que escribir un texto con ese título era una osadía. Casi me pareció una bravuconada de las mías, una falta de respeto. Me quedo con la mujer de hoy, aunque también siento que todas las mujeres de hoy somos una chica de ayer.

¿Relato con puntito nostálgico? Definitivamente, sí. He vuelto de mi travesía por el desierto con un puntito nostálgico. La culpa la tienen los dichosos relojes Casio, los leggins, las gafas Ray-Ban modelo Aviator, las zapatillas Converse, los colores flúor, la sombra de ojos azul, las gafas de sol enormes, los pantalones pitillo, las bermudas, (ahora llamadas piratas), las bailarinas, las monturas de pasta redondas con aire retro, los fulares, la moda vintage y la madre que la parió. Una moda que una y otra vez me devuelve a la época en la que era una adolescente que miraba con indisimulada envidia el ir y venir de las chicas universitarias. No es que me atrajese el mundo de la cultura, qué va, a mi lo que gustaba de ellas eran que llevaban bolso, maquillaje y largas melenas ondeando al viento. Reconozco que, en mi memoria, las tengo idealizadas. Es que no recuerdo haber visto chicas más guapas y más felices que aquellas. Supongo que muchos chicos pensarán lo mismo que yo. Sólo me falta la colonia don Algodón, la primera, aquella del frasco redondo y la tapita azul y el maquillaje joven de Margareth Astor, un compacto que venía en una cajita de lata, como la Nivea, y que debe ser el peor maquillaje que se ha comercializado nunca. Eso si, gracias a él, toda una generación de chicas salimos la calle como la mismísima novia de Naranjito, anaranjaditas perdidas.

Pues eso, que estoy hasta el... moño de esta moda. El otro día, me decía una amiga que la moda no se inventa, simplemente se fusionan tendencias de otras épocas. Bueno, si ella lo dice será verdad. Pero, es que estamos llegando a puntos difícilmente imaginables. Sin ir más lejos, el otro día en El Corte Inglés, si fui por allí, pero no me compré nada, que no están los tiempos para seguir engordando el cerdito-hucha de don Isidoro. Ya me he liado, lo intento de nuevo: el otro día, en la zona de la ropa Naf Naf, tenían colgada una foto de una chica con el estilo de Marilyn. Me dio un poco de pena, no la modelo, sino la pobre Marilyn. Es que yo a Marilyn la quiero mucho y desde aquí le mando un beso. Los del marketing son la caña, utilizar a estas alturas a Marilyn como reclamo para vender ropa. ¡He flipado!

Y lo peor de todo, es que me con tanta referencia retrógrada me estoy anaobregonando. Sí, estoy hasta preocupada. He perdido el norte, es como si los números del calendario gregoriano empezaran a bailar temblorosos ante mis ojos y con tanto meneo de dígitos, la fecha actual se convirtiera en otra distinta, mucho más distante en el tiempo, mucho más antigua. Ya tengo síntomas peligrosos. El otro día, mi amiga, la experta en tendencias, me formuló una pregunta capciosa, ¿se dice así?. La muy puñetera se ha dado cuenta del estado desorientación que me invade y me ha preguntado si prefería conocer y tratar a Iñaki Gabilondo o a Jesús Olmedo. A Jesús Olmedo, le respondí sin dudar, con la misma ilusión con la que se le escribe a los reyes magos o se le formulan los deseos al genio de la lámpara. No me reconozco en mi elección, cómo pude descartar con tanta facilidad a un icono del periodismo español para quedarme con un icono de..., de..., del Imperio Romano.


Alva.

luns, 11 de xullo de 2011

** O día no que unha canción lle deu letra a un himno


SANXENXO.Julio Torres



Hai hoxe un ano, un no meu mes e no día que San Benito compartiu honores con San Iniesta, a historia mudou, e mudou para ben . Hai un ano nesta noite o sangue dos españoles tornouse se cabe- máis vermella ca nunca. Incluso a azul da monarquía deixou de selo. Hai un ano o destino quixo que fora Shakira quen bautizase deportivamente e lle puxese por fin letra a un himno español mudo, logo de vanos intentos infructuosos. Desde hai un ano, oír a canción do "Waka Waka" é case como escoitar o himno español, pero non aquel orfo de palabras e nadando so nos acordes musicais, senón un moderno, pegadizo e que contaxia enerxía, optimismo e transmite desde hai un ano moitos bos recordos, e boas lembranzas dun día xa histórico para España, o día no que conquerimos o título de campión mundial de seleccións que se veu a unir ó de campión de Europa de fútbol conseguido en 2008. Aí é nada.