mércores, 29 de maio de 2013

** Tiendeo: unha páxina web que agrupa os folletos publicitarios

Hai tempo que non vos suxiro páxinas de internet. Non obstante, en A Lareira Máxica periódicamente engadimos novas páxinas web ou enlaces de interese e eliminamos outras que ou ben non se actualizan a miúdo ou outras que xa son moi coñecidas.

O apartado de medios de comunicación é un bo exemplo, concretamente o de xornais. Se vos fixades nos últimos meses puxemos máis enlaces dos medios que son dixitais e dos coñecidos so deixamos algúns dos moitos que antes tiñamos, sobre todo para non saturar de enlaces. Aconséllovos que lle botedes unha ollada pois varios non son moi coñecidos, pero sí resultan útiles, como sucede no apartado consumo, educación ou no de internet.

Hoxe falareivos de Tiendeo. É unha páxina web que recolle tódolos folletos das tendas de grandes marcas de alimentación, electrónica, fogar, moda, motor, viaxes, deportes, e moitas máis. De gran utilidade pois nunha soa páxina tedes moitos folletos publicitarios que en formato papel ocupan espacio pero que en internet están ó alcance dun clik. Incluso en cada folleto pon dentro de cantos días caduca. Actualízase a cotío. Moi ben organizada, práctica e de moita utilidade


domingo, 26 de maio de 2013

** PROXIMAMENTE-.....En A Lareira Máxica....

Próximamente verán a luz novos artigos e algunha que outra nova sección. Tamén vos adianto que desde A Lareira Máxica prestarémoslle desde moi pronto máis atención á cultura galega e a internet, así como a actualidade. E ata aí podo ler...


** Para tener en cuenta al comprar aceite para el uso diario

[ESTE ARTÍCULO FOI EXTRAÍDO DE INTERNET]

Cata de aceite en Jaén: ¿por qué nos tienen engañados?
Por: Paco Nadal (estudió Ciencias Químicas, aunque lo que más le gustaba desde pequeñito era recorrer el mundo y contarlo. Al final lo consiguió y ahora le pagan por viajar. Periodista especializado en viajes, escritor y fotógrafo, colabora con la Ser y con El Viajero, además de presentar series documentales en Canal Viajar).
.....................................................................................................................................

"Estoy pasando unos días en Jaén, una provincia de interior que tiene un mar, pero de olivos.En Jaén todo huele a aceite. La carretera que baja desde la meseta castellana cruza el puerto de Despeñaperros y nada más entrar en Andalucía se sumerge en ese mar verde-plata de oliveras que tapiza las suaves ondulaciones de la campiña jienense, como si a la tierra le hubieran ajustado una maillot de arlequín.

60 millones de olivos son muchos olivos. El hombre ha alterado y modificado el paisaje de tal manera que hay olivos por todos lados, desde lo alto de los cerros hasta el fondo de las cárcavas. Cualquier resquicio de terreno es válido en Jaén para plantar uno de los árboles más rentable, bellos y literarios del Mediterráneo. De Jaén sale el 25% de la producción mundial de aceite de oliva.

No es de extrañar que lo primero que me ofrecieran fuera una cata de aceites. Para mi sorpresa descubrí que, como el 99% del resto de mortales legos en esta materia, vivía engañado. ¿Por qué? Os cuento en tres líneas cómo elegir un buen aceite para que nunca más os den gato por liebre:
La calidad de un aceite depende de muchas cosas, pero sobre todo del momento en que se recoge la aceituna y de lo dañada que llega a la almazara.

Así que de la centrifugadora (ya no se usan prensas) salen tres tipos de aceite:
Aceite de oliva lampante: el de peor calidad, hecho con aceituna muy madura y dañada. Huele fuerte y rancio y tiene más de 2 grados de acidez. No es apto para el consumo humano
Aceite de oliva virgen: la primera calidad apta para el consumo. Un aceite con buenas cualidad organolépticas y sin mezclas.

Aceite de oliva virgen extra: el de mejor calidad, hecho con aceitunas recogidas los primeros días de cosecha y que no han empezado a fermentar antes de llegar a la almazara. Tiene la mejor cata: huele a puro fruto, a oliva.
Bien, pues el lampante se lleva a las refinerías donde a base de muchos productos químicos y mucho tratamiento físico se le eliminan las impurezas, pero también lo poco que tenía de sabor y color. El resultado es un líquido parduzco, inodoro e insípido que recuerda poco al aceite.

A ese refinado se la añade luego una pequeña porción de aceite virgen (no más del 20%) y se obtiene el aceite de oliva 1º (un grado) que nos venden en las tiendas como oro líquido, aunque en realidad lleva más química que aceite u oro. Si se le añade un poco más tenemos el aceite de oliva 0,4 grados. Es el aceite más vendido en España, pero ningún fabricante aclara que viene de un refino ni en qué proporción lo mezcla con el virgen. Ahora les han cambiado la denominación, para liarlo todo más, y lo que antes eran 0,4º y 1º les llaman suave e intenso. Mismo perro con distinto collar.

Por en medio caben todo tipo de experimentos, añadiéndoles aceites de semillas y cualquier cosa permitida por ley que estabilice y dé color a "eso". No hay más que ver las garrafas de supuesto aceite de algunos restaurantes, con un color y una densidad más próximas al detergente que al zumo de la aceituna. Para echarse a temblar.

En Jaén a nadie se le ocurre usar aceite de oliva a secas (en realidad debería de llamarse aceite REFINADO de oliva). Usan el aceite de oliva virgen o el aceite de oliva virgen extra. Incluso para freír.
Y a mí, a partir de ahora, tampoco se me ocurrirá.

PD: las catas de aceite se hacen en vasos opacos porque el color no es determinante. Estos están puestos en vasos de vino para que se aprecie el color en la foto. El virgen extra es el de la izquierda; el lampante, el de la derecha."

domingo, 5 de maio de 2013

** "Lola... no aire dende A Lansada"

Hoxe en Cuarto milenio + 1/4...


A nosa enviada especial Lola Mejuto falaranos sobre esa excavación tan misteriosa no entorno da capela da Lanzada. Un lugar máxico colmado de lenda, superstición, ritos sobre a fertilidade e fanecas bravas onde un equipo de arqueólogos descubriu unhas raras estruturas dunha fábrica de escabeche prerromana. Falaranos desa máquina que inventou un habitante da zona pra facer chourizos nun mundo onde a economía sostenible e a produción baixo pedido evita a acumulación de stocks. Lola, cóntanos como vai esa excavación e que novos achados foron aparecendo durante   estes novos días.  

-Moi bo día, Cuarto milenio + 1/4.
Hoxe volvemos á lansadeira pra poñer algo máis de luz nese misterio que enchoupa esta e outras estacións arqueolóxicas do país e tentar resolver esa pregunta que a tantos historiadores e investighadores lle ten roubado o sono... quen lle bota terra aos monumentos do pasado en Ghalicia? quen lle planta logo todo ese toxo por riba, pra ocultar eses tesouros da nosa histórea? é unha ou varias persoas? a da Lansada foi enterrada por alghún meco (habitante do Grove) ou, pola contra, por alghún ghato de Portonovo que non quería que lle expoliasen (que non espoleirasen, porque poleiros haiche moitos, cos seus polos, polas, poliñas, ghalos e raposos!)
Se os arqueóloghos teñen que desenterrar estas casas? Existe alghén entre nós que se adicou ao longho da histórea a botar terra por riba? É este un fenómeno paranormal ou estraterrestre? Existe alghún fillo de visiño que non lle interesou que todo isto fose sacado á lus? Está dentro de toda esta trama histórico-arqueolóxica alghunha inmobiliaria castrexa, romana ou medieval que andaba ao estraperlo do sal e escabeches?
Perghuntámoslle a unha desas tantas persoas que se adican a mirar as obras (son os que máis saben e entenden, máis cós propios arquitectos,... non che hai máis que ouvilos)

- Ola, bo día! Vostede é de aquí da Lansada?
- Ho! De aquí aquí non, mais podía ser!
- E Vostede que pensa sobre todo isto que está a apareser no entorno da capela da Lansada?
- Eu, mir'usté! Eu pénsolle que aquí debeu pasar algho ghrande de muchopadreyseñormío. Porque se estes señores, que son entendidos na materia, non como eu que son un simple afisionado e estudei as 4 reghras, como son os arqueólaghos din que aquí había unha fábrica de escabeches que debeu funsionar durante sentos de anos. Eu perghúntome? Se tantos aniños denuestroseñor funsionou todo esto, como é que non se sabía? Onde foi parar tanta riquesa? Quen nesesitaba tanta escabeche? Porque, hoxe non, que está todo mecanisado e as escabeches fannas nas fábricas esas de conservas,... pero hai centos de anos, digho eu que ao se faser todo á man, tería que haber aquí moito personaldediós fasendo escabeches, porque non había máquinas nin os adelantos que hai hoxeendia. Porque claro...
- É que eu quería...
- ...hoxe non lle é coma antes que hoxe daslle un botón e sae todo feito, con esto dos ordenadores. Teño eu un primormano meu, que diosoteñanaghloria que traballou no estranxeiro; el estaba ao cargho dunha máquina de faser chourisos. Por un estremo entraba o porco e polo outro saían os chourizos feitos... home, el tiña que estar pendiente de vixilar que o pimentón non fóra de máis, porque logho os chourisos non había raio que os comese. Pero, ao que iba, o porco por un lado e os chourisos... e ían saíndo aseghún! Aseghún a demanda de mercado. Que se vendían moitos chourisos, pois dáballe máis revolusións á máquina, que non, pois menos; que sobraban chourisos porque era un mes deses nos que non se comen porque non se fai cosido ou porque tiñan malasuerte e chos devolvían, pois dáballe á manivela ao revés, metía os chourisos e dáballe cara atrás e saía o porco enteiro polo outro. Foi cando se inventou eso da produsión sostinible ou pedido baixo demanda. Ese rapás naseu antes de tempo. Naseu antes de tempo porque tiña moito conosimiento e sempre iba máis avanzado ca realidá.
- ... e entraba por un sitio e saía o porco enteiro polo outro?
- Si, si... todo eso foi cierto. Mepartaunrraio aghora mirmiño!
- Ben, pero eu queríalle perghuntar sobre esta escavasión.
- Ai! eu non lle son de aquí, señoriña! Eu simplemente vin aquí aos baños e ghustame mirar estas cousas, porque eu traballeille moitos anos na construsión e carretando cemento, ghrava e poñendo pichi nas carreteras. Máis da mitá de Ghalisia empicheina eu, que se di moi pronto pero haiche que estar tódolos díasdenuestroseñor chova, xíe ou queime o sol, respirando aquel fume neghro que cheiraba a raios e soportando aquel calor que botaba o cameón por detrás. Non vaia a pensar usté que este meu moreno é de vir á praia, é de tantas horas andando a tras do cameón e botando pichi por tanta carretera que hai. O que andan a faser estas personalidades aquí na Lansada, desenterrando esas pedras ou esas casas,... pois pra min mirar estas cousas, para min é un adivertimento. E ando así a matar o tempo derde que me xubilei, che!.
- Pero, Vostede, non ten nada que ver coa excavasión?
- Que di ho! Eu, touchedisindo, que estou mirando como estes traballan, que pra algho son estudiados. Non me vou meter eu aí adrento a cavar se non son arqueólagho. Eu, touchematando o tempo aquí como podía estar na taberna xoghando ao chinchimoni. Entrementres non me volve a muller... que foi pegharse uns baños de non sei cantas olas aí na praia esa que tendes vós aquí,... esa,... a dos Foghos ou dos Foxos, que sei eu! Que esdelomeghorcito que hai, eh! Que todo hai que dicirlo! Onte boteille un canivete e quere ter un rapás, e non hai maneira. Eu xa lle dixen que non está na edá,... que onde vai ir aghora con 72 anos? Mais ela que non, que a Virxe da Lansada é moi milaghreira e que lle ten moita devosión e todo eso... e, claro, se ela ten ese capricho de ter un rapás, pois aí andamos, muchacho, ao pé do cañón tódolos días.
- Pois, nada,... desculpe as molestias e a equivocasión. É que como o vin vestido coa funda e co pixighlás pois pensei que era alghén importante.
- Bop! Pois preghuntaras mulleriña. Disíasme... son fulana de tal, e vostede quen é! Eu disíache sen problema ninghún ninghún. E esto que está a ghravar pra que é? é prá tilivisión?
- Si, é pró poghrama "Cuarto milenio máis un cuarto". É un proghrama de investighasión sobre misterios e cousas sen resolver.
- De misterios? e eso de quen é... do Jiménes del Oso, ese de barbas que saile na Primeira?
- Non, este é outro. O de Jiménez del Oso ese foi nos anos 80.
- Nos ochenta? e lo! Que foi dese homiño señora? Non o enterrarían, porque aghora na tilivisión son todo mulleres, hastra falan de coches e de furbol e da conascasbotou!

Ben, pois devolvemos a conexión a ALM.
Informou, Lola Mejuto.
A Lansada.

[© Martiño Picallo]



.....................................................................................................................................

NOTA ACLARATORIA: Este relato, escrito en clave de humor, da conta do feito real das excavacións realizadas en 2010 no entorno da ermita de A Lanzada, na parroquia de Noalla (Concello de Sanxenxo), nas que se atoparon restos dunha antiga fábrica de sal prerroamana e se atoparon 11.000 restos de cerámica. Visita recomendada. Non hai que pagar. E de paso, e aproveitando o bo tempo destes días, podedes acercarvos polas maravillosas praias e lugares do arredor.

mércores, 1 de maio de 2013

** A Lareira Máxica celebra o seu 7º aniversario


SANXENXO. Julio Torres

Recordo que tal día coma hoxe hai xusto 7 anos decidín crear A Lareira Máxica e publiquei o seu primeiro artigo. Lembro que o que máis me levou foi buscarlle un nome. Tiña claro que tiña que ser algo máxico, polo que a palabra "máxica" non ofrecía dúbidas. O da Lareira pasou a criba entre outras posibilidades que se me ocurriran naquela tarde. Finalmente decidinme por "A Lareira Máxica" porque buscaba un sitio no que escribir o que quixera e que outras poideran facer o mesmo no meu sitio web. E pensei naquelas lareira ou chemineas que había antes, nas que se contaban historias ó redor do lume que desprendía e que servía tamén para quentarse. Coido que, 7 anos despois, o nome foi o acertado.

É un pracer que nos lea e siga tanta xente de tantos países como reflicten as estadísticas da páxina, en especial de España, varios países europeos e bastantes americanos. A Lareira Máxica non sería nada sen tódol@s colaboradores/as que nalgún momento escribiron artigos aquí (ver na columna da dereita na etiqueta "temas") e a todas esas persoas que nos deixan comentarios nos artigos. Uns e outros son recibidos con moita alegría pois fan que A Lareira Máxica sexa interactiva e se retroalimente xerando vida.


Son 7 anos dun ilusionante proxecto feito realidade. Seguindo aquela comparación d@ cativ@ que empecei a utilizar no primeiro aniversario, hoxe ese cativ@ vai facer a primeira comunión e segue medrendo. Agardo que por moito tempo máis.

Nos vindeiros meses xurdirá algunha que outra nova sección en A Lareira Máxica, algunha delas moi enraízada con Galicia, así como outras novidades que, se a teconoloxía mo permite, espero poder implementar. Aproveito para recomendarvos os enlaces que tedes na columna da esquerda e que cada certo tempo vou modificando, procurando poñer bastantes que non son tan coñecidos.

Nada máis, so quixera dicirvos unha última cousa, pero aproveitei a visita que nos fixo un americano moi coñecido (por certo, EE.UU. e o segundo pais do que máis visitas recibimos) quen veu visitar as "macro-instalacións" de A Lareira Máxica para transmitirvos unha última mensaxe.