** Son @ ELEXID@! (baseado nun feito real)

O texto que a seguir se publica esta baseado nun feito real, tal e como nos explica a súa autora Deva Belisama. Este é o relato do que vos falei estes días. Tanto ó Julio como a min deixounos a pel de galiña. É moi duro o que lle pasou. Recomendamos que a leades. Parece longo, pero non o é. Non vos vai deixar indiferentes. Deva Belisama, so decirche que benvida ó blog, no meu nome e no de Julio. E queremos que sigas colaborando connosco. ¿Ok?

Julio / Patri

---

Son @ ELEXID@!

Son @ elexid@, pero outras persoas non. E non sei como afrontar esta situación.
A miña historia non é tan complicada. Un día coñeces unha persoa. Gústache, gústalles e inicias unha relación sentimental que alcanza a súa madurez cando unese sentimento con placer conseguindo un bo orgasmo.


Todo estupendo, todo marabillosos e de repente a vida é de cor rosa e sorprendeste sonreindo no espello nada máis despertarte. Esa experiencia repitese máis veces e un día, a mala sorte ou o destino, decide que xa é hora de que pretenzas a un “bando”; rompese o condón. Non problem!, hospital, toma da píldora anticonceptiva e encomendarse a todo dios e todolos santos. Mentras, a túa parella tranquilizate de que non ten o SIDA, nen ningunha outra enfermidade, que está san como unha autentica rosa.

Houbo sorte: non hai embarazo. E de repente, as citas espallanse, notas que a túa parella distanciada e que che mira como se estiveses sentenciad@. Sentenciad@? A qué? E un día por unha razón ou por outra deixase de chamar e de quedar.
Sen embargo, a vida segue, quedas c@s amig@s coma sempre, dedicaste o teu traballo, deixas unha porta aberta ó teu corazón ( ou as túas hormonas, según coma se mire!) e fas aquelas cousas que non podías facer por querer arañar minutos para estar con el/ela, coma por exemplo apuntarte a cursillos.

Si, a vida segue e de repente atópaste cans@, dores articulares inexplicables, pesimismo que pecorre o teu ser, empezas a perder apetito, a sentir que todo che costa máis, que os resfriados, a tos, a gripe e demáis enfermidades comunes tardan máis en deixar o teu corpo, que nada te calma e unha desazón invade o teu corpo e de repente acordaste de aquel condón. Puñetero condón! Puñetero por todo o me que fixo padecer.

Pensar que podes ter o SIDA antes de facere unha analítica e moi agotador. Por un lado queres facer a analítica para sair das dudas e por outro queres seguir na ignorancia porque pensar que o resultado pode ser POSITIVO é ... desalentador.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Pouco a pouco o temor apodérase de tí porque rumores informan de que a túa ex-parella pode ser portadora dunhas das enfermidades de tranmisión sexual chamada SIDA. Nese momento non pensas e dedicaste todos os días da semana a expulsar do teu corpo unha desazón que entristecete a túa alma.

@s teus/túas amig@s danse de conta e empezan a preguntarte porque tal tristeza, porque tal preocupamento e onde vai esa alegría e optimismo que meses antes invadía o meu espiritu. Moi pouc@s sabían que deixeinos naquel día naquela cama xunto có condón roto.


E de repente, empezaste a mentalizar:
1. Se teño o SIDA non é a fin do mundo, só é unha enfermidade da cal aínda non se atopou cura pero da cal con un seguimento médico podese conseguir que non morras por esta enfermidade.

2.Intentas ver o lado positivo, intentao porque se non as lágrimas queren saír dos teus ollos e tes que ser forte. Non podes permitirte unha debilidade.

3. Empezas a preguntar no teu entorno (sobre todo amig@s) que pensan das persoas portadoras do SIDA e a maioría o ve como algo normal porque está moi extendida pero que gracias a DIOS non a ten e acto seguido tocan madeira; pero que é inxusto como tratan as persoas que a ten. E dunha maneira sútil lles informas que crees que ti podes tela contando porque o pensas, e as contestación sorprendente:

- De verdade? Non creo, si estás de puta madre. Ademáis por un condón roto eso non se contaxia
- Bohhhhh!! Que vas a tela ti. Iso e cousa de putas e drogadictos.
- Que putada!! Pero non te preocupes que con un bo tratamento médico viviras dunha maneira digna. E con tal de non decirllo a ninguén…
- …
Pero tod@s acordan dicíndoche que pase o que pase no resultado da analítica estarán contigo.

Non fixo falta a analítica. De repente atopaste con excusas raras: dores de cabeza, un familiar enfermo, unha gripe, que teño que ir a tal sitio, que teño que facer tal cousa,…, e así durante máis dun mes.

E daste de conta que xa tes o teu veredicto antes do xuizo.

E raro pensar que se unha persoa ten leucemia, cancro, pulmonía, o corazón enfermo, que dependes dunha diálise de sangre, ou ten un órgano que pertenceu a outra persoa, etc. mírase con normalidade e dáselle incluso todo o apoio que podese dar. Todo cambia có SIDA, posto que a súa connotación é tan negativa que só pensalo apoderaste dunha forza descomunal na que se descobres que alguén a ten, intentarías non achegarte a “esas persoas” ou polo menos ter o mínimo contacto con ela.

Un día non podes máis e faste a analítica (decides a ir a unha clínica de pago porque precisas saber de maneira inmediata se a tes ou non). Cando te “pincha” para extraerte o sangue e miras o teu sangue dasete por pensar que esta materia líquida e de cor vermella pode estar “maldita”.
–Dentro de 5 días tes o resultado!
Foron os peores 5 días da miña vida. Intentas buscar razóns para non tela:
- El/a me dixo que non a tiña.
- El/a ten un aspecto saludable.
- El/a aseguroume que na última analítica que fixo está ben.
- Etc.

Pero tamén daste conta de que podes ter todos os números, total: de que coñecía a súa vida anterior?
Chega o día definitivo, atravesas o pasillo hacia a porta da clínica e daste conta de que todo non volvera a ser igual.
Abrénche e guíante ata un despacho.
Todo depende do que di un sobre que ten o teu nome.
O analista abre o sobre, ti respiras mal, saca o papel do sobre, o teu corazón late deprisa, desdobra o papel, o teu corazón podese oir nun radio de 100km, lee o sobre, nubláseche a vista, e empeza a falar, mentras tentas descubrir o que di a súa linguaxe corporal:
-Sobre a cuestión do SIDA ... , notas que non tes os pés no chan, o resultado ..., o teu corazón PUM PUM, é..., xa non podes máis, crees que morres alí mesmo,... é.... , é ... NEGATIVO.

NEGATIVO?
-Perdón dixo negativo.
-Sí.
-Pero... negativo de que non a teño.
-Por suposto.

De repente colles aire e bótalo de repente do teus pulmóns e con el botas a tensión, os malos días, as noites de insonmio, os medos, a reacción da sociedade, ... e consegues esbozar unha pequena sonrisa alivio.

Eu son a elexida polo “bando” do resultado negativo. Pero,... e os do “bando” do resultado
positivo?

Puta sociedade! Permítese o dereito de xulgar sen pensar o difícl que é convivir con isa enfermidade. Unha enfermidade que é moi hipócrita. Tod@s din que nunca deixarían de lado a unha persoa con SIDA, pero só falta insinuarlles que ti a tes para que con só unha semana de plazo descubrir que si lles importa e que non quereran ter tanto contacto como tiñan antes contigo.

Por sorte, non tod@s reaccionaran desa maneira e algúns demostraranche que con SIDA ou non nada cambiará. Posiblemente, el@s pasaron polo mesmo calvario.


Posiblemente!

---

ARTIGO REALIZADO POR: Deva Belisama
Debutante en A Lareira Máxica