sábado, 31 de decembro de 2011

** Un ano sen CNN+


SANXENXO. Julio Torres

Cúmprese o primeiro ano sen CNN+. Un ano sen información da filial de CNN en España. Foi toda unha referencia ata o 31-12-2010, data na que a venda dos canales de PRISA a TELECINCO levou aparellado o peche dun canal, en favor do telelixo que promove Telecinco. Perdemos a unha televisión como era CNN+ con informacion as 24 horas e programas divulgativos para impulsar aínda máis o entretemento banal e o puro amarillismo do grupo Telecinco. Unha mágoa.

Hoxe, cando se cumpren 365 días do seu peche, o panorama é -se cabe- máis desalentador. Menos canales e máis concentracións. Iso para a pluralidade e bo facer xornalístico nunca será bo, coma xa dixen moitas veces.

Non sei que foi de varios dos presentadores de CNN+ coma Antonio San José e outr@s. Espero que lles estea indo ben e os voltemos a encontrar algún día nalgún medio de comunicacións. Ignoro o paradoiro deles. E ougallá nazan máis medios (prensa, radio e t.v.) aínda que hoxe por hoxe vai ser complicado...




venres, 30 de decembro de 2011

** ¡Qué rabia me dan as esti-LISTAS!


COMPOSTELA. Alvariño
Colaborador de A.L.M.



Detesto o Nadal. Non existe cousa máis estúpida. Como sei o que me pasa, procuro que non me afecte esta leria. Pese a que puxen da miña parte, non o conseguín. A noite do día de Nadal, desmoroneime. A día de hoxe inda ando buscando os meus anacos. Para fastidiala un pouco máis, onte ocurréuseme ir a unha perruquería nova. Miña nai, este ano, cambiou de perruqueira e veu encantada. Miña nai é unha cotorra falsa con artrosis, un dato moi relevante que eu pasei por alto. Tal para cual, a perruqueira é outra cotorra falsa. Descoñezo se ten problemas nos osos. ¡Qué muller máis insoportable! Detesto as perruqueiras que se creen con dereito a interrogar á clientela. Mellor lles sería concentrarse no seu traballo, moitísimo mellor.

O corte de pelo que lle fai a miña nai é bastante estiloso e barato, 14 euros. A min cobroume 19 euros porque seica tiña o pelo largo, primeira sorpresa. O meu corte é patético, segunda sorpresa. Agora terei que ir visitar a “miña Carmen” e pagarlle os seus 23 euros habituales. Conclusión: ¡¡o barato sae caro!! 19 euros tirados+ 23 euros por arreglar o desastre=42 euros cortarlle un anaco a melena. ¡Hai días nos que non se debía salir da casa! Qué lle dean ó aforro, porque a miña intención inicial era que me fixeran o mesmo traballo, con idéntico resultado, e por menos cartos. Nin máis nin menos, motivos estrictamente económicos. Paso de pagar un euro de máis pola mesma cousa. Pois..., non tiven sorte.

E por enriba, a perruqueira cheiraba. Así de claro, arrecendía mal. Nótase que debeu aproveitar o mediodía para darlle unha alegría ó corpo. Cousa moi saludable, sí señor. Tan saludable como manter unha axeitado aseo persoal e non andar apestando polo mundo.

¡Non volvo!

Alvariño.

venres, 23 de decembro de 2011

** Nadal 2011





¡¡Os meus mellores desexos para tódolos amig@s e seguidores/as de A Lareira Máxica: un bo Nadal e un excelente 2012!!. Que a maxia e o espíritu navideño, o auténtico, -non o consumista- se manteña durante todo 2012.





domingo, 18 de decembro de 2011

** ¡ Queremos mini beneficios para los empresarios, por ley !


SANXENXO. Julio Torres


Entre otras "lindezas" decía el otro día el presidente de la CEOE, Juan Rosell, que era partidario de implantar minitrabajos con minisueldos y despedir a los funcionarios. ¡Qué cara, sólo piensan en los beneficios empresariales y no en los derechos de los trabajadores!

Un servidor propone que todos los empresarios, por ley, sólo puedan tener minibeneficios cada año y que los restantes beneficios los repartan equitatativamente entre todos sus empleados. Además, también propongo que, por ley, se puedan expropiar de sus empresas a aquellos empresarios que no cumplan con el anterior cometido ni acrediten con claridad que están más preocupados por sus empleados que por los beneficios económicos, a los que no contraten un número mínimo de trabajadores por año, ni les suban anualmente sus salarios en función de los beneficios obtenidos por la empresa (más salarios si hay más beneficios). Ah, y a los empresarios que se dedican a mandar pero que llegan tarde, viajan, juegan al golf y no dan ni golpe en la empresa, siendo sus subordinados los que tienen que currar y hacerlo (casi) todo.

Es curioso comprobar como políticos y empresarios reclaman medidas que se aplican en otros países de la Unión Europea (en especial Alemania). Se les llena la boca diciendo que España es uno de los países en donde menos impuestos se pagan, pero me pregunto: ¿y por qué en España los salarios mínimos interprofesionales son de los más bajos de la UE? Seamos serios: si nos equiparamos, nos equiparamos en todo, no sólo en lo que interesa a los que nos gobiernen (directa o indirectamente).

Podéis aportar vuestro granito de arena, que si pide Rosell ¿por qué no podemos pedir cosas los trabajadores o los parad@s?

** O F.C.Barcelona, rei do fútbol mundial


SANXENXO. Julio Torres


O F.C.Barcelona conquistou hoxe a seu Mundialito de clubes de fútbol (antiga Copa Intercontinental) ó derrotar na final ó Santos brasileiro por un contundente 4-0. Leo Messi en 2 ocasións, Xavi e Cesc foron os autores dos goles. Con este novo título o Barça pecha o ano con 5 de 6 títulos posibles: Liga, Champions, Supercopa de España, Supercopa de Europa e Mundialito de clubes. Tan so non gañou a Copa do Rei, na que foi subcampión. Non iguala os 6 títulos de 6 do ano 2011, pero obter 5 de 6 é un tremendo éxito.

sábado, 17 de decembro de 2011

** Menos oferta por más poder = menos pluralidad


SANXENXO. Julio Torres


Esta semana se confirmó la absorción de La Sexta (que no nos engañen con fusión) por parte de Antena 3. A pesar de lo que puedan decir las partes implicadas, es una pésima noticia para la pluralidad informativa, y fomenta el actual duopolio de Antena 3 y Telecinco (este último compró Cuatro hace ahora un año y propició la desparición de un gran canal como CNN+).

Soy de los que opinan de que cuanta más competencia mejor. Y siendo periodista, con más motivo. Da igual el sector del que hablemos: medios de comunicación, transportes, telefonía, etc. NO PUEDE SER QUE UNO O UNOS POCOS nos quieran hacer ver que son los únicos y que con ellos todos ganamos. Falso!!!

En los medios de comunicación la manipulación -más o menos evidente- está a la orden del día. Son muchos intereses de por medio. Con ello no quiero decir que un medio sea mejor que el otro. Es cuestión de gustos, pero privar a la gente de la existencia de diferentes medios de cualquier ideología hace menos democrático un país que presume de serlo pero que ahoga con las leyes de la economía la pluralidad informativa.

Hace un par de años se hablaba de la fusión Cuatro-La Sexta, una fusión ideológicamente coherente. Curiosamente cada una se ha emparejado con grupos antagónicos a su manera de ser y pensar. Claro que habría sido más impacanta un acuerdo La Sexta-Intereconomía...Poderoso caballero don dinero. Ojo, que La Sexta ya estaba aliada con Unidad Editorial (El Mundo, Marca) para crear Marca T.V. (canal deportivo). Si tenemos en cuenta que La Sexta es del mismo grupo que el periódico Público, la contradicción era evidente, claro que estaba la eximente del deporte...

Curiosamente, con este duopolio Telecinco-Antena 3 volvemos a la etapa previa a la implantación de la TDT y que había surgido en 1990 con la llegada de dos televisioens privadas en abierto: Telecinco y Antena 3, más una de pago (que lo sigue siendo en TDT, pero ya en manos de Telecinco): Canal +

En definitiva: tanta concentración de medios ahoga al espectador que ve -como en todos los monopolios-, truncada y cercenada su libertad de elección por una simple reducción de las ofertas disponibles. Los monopolios NUNCA son buenos para los ciudadanos.

sábado, 10 de decembro de 2011

** Dormir contigo...

"Dormir juntos era, en realidad, el corpus delicti del amor. Nunca dormía con las demás amantes. Cuando iba a verlas a sus casas, la cuestión era sencilla, podía irse cuando quería. Peor era cuando ellas estaban en casa de él y había que explicarles que a medianoche debía llevarlas porque tenía problemas de insomnio y era incapaz de dormir en la inmediata proximidad de otra persona. Aquello no estaba muy lejos de la verdad, pero la causa principal era peor y no se atrevía a contársela: en el mismo momento en que terminaba el acto amoroso sentía un deseo insuperable de quedarse solo. (…)

Tomás se decía: hacer el amor con una mujer y dormir con una mujer son dos pasiones no sólo distintas sino casi contradictorias. El amor no se manifiesta en el deseo de acostarse con alguien (este deseo se produce en relación con una cantidad innumerable de mujeres), sino en el deseo de dormir junto a alguien (este deseo se produce en relación con una única mujer…) "



.....................................................................................................................................
Domir contigo é un poema escrito por Milan Kundera e aparece no libro La insoportable levedad del ser




RECUNCHO ERÓTICO ENVIADO POR: Mariam
Colaboradora de A Lareira Máxica

mércores, 7 de decembro de 2011

** Anuncios enganosos con letra redonda: o euro


SANXENXO. Julio Torres


Hai 10 anos un anuncio bombardeaba as televisións, incluso por riba dos típicos do Nadal. O do euro, moeda da que está a punto de cumprirse en xaneiro o seu 10º aniversario.

Por moi simpáticos que puideran ser "Los García" e a súa musiquiña repetitiva, o asunto de fondo, o do euro, está claro que non nos benefeciou á xente de a pé en case nada. Faime gracia ver os anuncios e en cómo se incide en que todo será igual e que o redondeo dos precios non se ía producir. Nada máis lonxe...

O único que lle vía de positivo era o feito de que se visitabas outros países da Unión Europea non terías que estar a cambiar de moedas, tarefa certamente incómoda. Bueno, salvo que foras a Reino Unido que alí alí nin valeu hai 10 anos nin vale agora o euro. O motivo está claro: a fortaleza da libra. O que non entendo é porque un dos páises fortes da Unión Europea non ten a obriga de adoptar a moeda único. Tanto que se fala de Grecia e de que poida deixar de usar o euro. ¿E qué pasa co Reino Unido? ¿Por que non se lle obriga, como país membro, a usar o euro?

Sexa como fose, incluso podendo usar o euro en Londres, persoalmente prefería a situación de hai unha década atrás en lugar dos redondeos que pouco ou nada se controlaron. Foron máis as devantaxes que as vantaxes.

O tempo pon cada cousa no seu sitio. Logo de 10 anos, podemos dicir que o anuncio do euro pasará á historia como o maior timo publicitario promovido polo goberno dun país. Sí houbo redondeo. E moito. Faltou control, moito control sobre o redondeo. Claro que sempre haberá persoas que digan que o euro é bo...

Cómpre lembrar algún dos anuncios sobre o euro que se emitiron a finais de 2001 principios de 2002. Son todos de "Los García", a excepción do último. Recomendo especialmente o primeiro ("los precios no suben"),o segundo e o terceiro (o euro en 2011 aínda non é a moeda do Reino Unido), así como o último: Letizia Ortiz promocionando o euro e a non subida dos precios).











-------------------------------------------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------------------------------------------


sábado, 3 de decembro de 2011

** Esta semana


SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño



Hay personas que piensan que la vida de la gente corriente es aburrida. Yo pienso lo contrario. Es más, pienso que cada uno de nosotros es dueño y protagonista de una historia digna de ser novelada.

Yo soy de los que tengo cosas que contar. Cosas que me suceden a mi, y que, casualidades de la vida, también les pasan a millones de personas. Es lo que tienen las vidas de las personas de a pie, que todas son completamente diferentes y, al mismo tiempo, muy parecidas.

Esta semana empezó mal, muy mal. A un familiar mío le dio un “jamacuco”. El próximo lunes tenemos cita con el neurólogo, parece ser que estamos ante un problema serio que está dando sus primeras señales de alarma. El caso es que llevamos un año de consulta en consulta: médico de familia, más médico de familia, analítica, hospital-vascular, médico de familia, hospital- reumatólogo, nuevas analíticas, radiografías, médico de familia,...

Al final, hemos perdido un año, que se dice pronto. Un año en el que, a lo mejor, podrían haberle recetado algún tratamiento.
Esta semana, de espera, de estar pendiente, también he tenido tiempo de trastear con el facebook. Conclusión: si me atraía poco cuando apenas lo conocía, ahora que he comprobado su funcionamiento, me atrae menos. No me ha gustado el invento. ¿Razones? Varias.

Una, he visitado los perfiles de algunas personas que conozco y me he encontrado relaciones que me han sorprendido bastante. Amigo es una palabra muy grande.
Dos, hay que clasificar a la gente forzosamente. Para mucha gente resultará fácil. Para mi no lo es, porque la experiencia algo me ha enseñado. He visto como, en momentos difíciles, personas con las que en realidad tenía poca relación, han tenido para mi palabras o gestos que me han llegado muy adentro. Y eso, cuando sucede, no se olvida.

Otras, a las que sí tenía por personas cercanas, de las que sí esperaba una palabra de aliento o un abrazo, me han demostrado lo que en realidad son, egoístas incapaces de empatizar con nadie. Y con esto quiero decir que los verdaderos sentimientos de la gente solo afloran en los momentos críticos. Conclusión, yo puedo clasificar a posteriori, a priori me resulta muy difícil.
Tres, la privacidad. Aunque se ponga especial interés en este tema, siempre es difícil de controlar.

Voy a conservar la cuenta, porque es la puerta de acceso a una serie de contenidos y posibilidades, pero no le voy a dar mucho uso a nivel personal.
Y finalmente, para terminar, deciros que esta tarde, un tío mío, presenta su primer libro. Poesía, casi nada. Su libro, sus poemas, son el testimonio de que él que quiere, puede. Muchas veces, somos nosotros mismos nuestros peores enemigos. Afortunadamente, en este mundo, cada vez hay menos barreras. Sigue habiendo muchas zancadillas en este camino lleno de baches que es la vida, pero, con todo, estos tiempos son mejores, mucho mejores.


** A Frase Máxica sobre....saber educar


"La clave de una buena educación es crear hábitos, poner límites y querer mucho al niño"



Rocío Ramos-Paúl, "Supernanny"

mércores, 23 de novembro de 2011

** Una descripción imperfecta


SANXENXO. Julio Torres



Su sonrisa daba saltos de alegría y delataba una profunda felicidad levemente interrumpida por el intenso palpitar del corazón. Sus ojos, aturquesados como un inmenso océano, carecían de límites. Bajo el suave manto de su piel el amor se mecía incansable e impaciente a un tiempo, justo antes de convertirse en pura sangre. Fuera, su tez morena desprendía un cúmulo de buenas vibraciones. Debajo, a sus pies, una voz intentaba trepar sigilosamente a lo alto de su cuerpo para, una vez allí, apretarlo con todas sus fuerzas en un eterno abrazo consentido. Sólo el tiempo y el destino conocían el desenlace final.
Julio Torres © ® 2011

domingo, 20 de novembro de 2011

** De muros de facebook, paxaros e comidas...



** No es lo mismo...


SANXENXO. Julio Torres

Efectivamente, como ben di a canción "no es lo mismo", nesta vida non todo é o mesmo. Unha simple coma, ás veces, varía o significado dun texto e as propiedades matemáticas fanse humanas e erran. Hai que estar atent@s pois hoxendía a manipulación está á orde do día e a claridade brilla pola súa ausencia, nun terreo no que as medias verdades se impoñen e van da man co oscurantismo e da dictadura camuflada. Coidado...


sábado, 19 de novembro de 2011

** El hilo rojo


TEO. Mariam

El hilo rojo es una leyenda anónima de origen chino, que dice que entre dos personas que están destinadas a tener un lazo afectivo existe un hilo rojo que viene con ellas desde su nacimiento. El hilo existe independientemente del momento de sus vidas en el que las personas vayan a conocerse y no puede romperse en ningún caso, aunque a veces pueda estar más o menos tenso, pero es, siempre, una muestra del vínculo que existe entre ellas.

El texto literal viene a decir: "Un hilo rojo conecta a aquellos que están destinados a encontrarse, sin importar tiempo, lugar o circunstancias. El hilo se puede estirar o contraer, pero nunca romper”.

Según la leyenda, el “Abuelo de la Luna” ata un hilo rojo en la muñeca de cada niño al nacer. Este hilo está atado a muchos otros hilos, que a su vez, sujetan la muñeca de todas las personas con las que ese niño está destinado a encontrarse. A medida que el bebé crece, los hilos se van acortando, acercando cada vez más a dichas personas.

Me gusta este cuento, tiene algo de verdad mágica. En la vida se conocen muchas personas y de todas ellas solo algunas se convierten en personas especiales, personas que se acomodan en un rincón de nuestro corazón y se quedan ahí para siempre.

** ¿Que diferencia hai entre votar nulo, en branco ou absterse?

U
n vídeo moi didáctico que ilustra a diferencia entre abstención, voto en blanco e voto nulo. Hai diferencias importantes.

venres, 18 de novembro de 2011

** Un gabinete moi musical


SANXENXO. Julio Torres

O mítico grupo Gabinete Caligari. Jaime Urrutía e a súa banda leváronnos a Soria, a unha suite nupcial, á barra dun bar, bailamos cha cha cha, lembráronno o amor das nais, que so se vive unha vez, déronnos golpes, catro rosas e tantas outras cousas que agora, co paso do tempo, cobran -se cabe- máis valor. Sen dudalo, un dos meus grupos favoritos. Velaquí algunha das súas cancións cun acento "chulapo" inconfundible. Sencillamente: GRANDES!!!






Hoxe Jaime Urrutia emprendou a súa carreira en solitario hai xa 10 anos, pero as súas cancións conservan gran parte da esencia de Gabinete. A seguinte canción foi o seu primeiro éxito post-Gabinete Caligari, no ano 2002. Que barbaridade!!! Castillos en el aire, ¿Dónde estás? ou Maribel foron outras cancións famosas.

luns, 14 de novembro de 2011

** Radio Topolino Orquesta e a vaca leiteira quédanse orfos


SANXENXO. Julio Torres


Cantos anos había que non escoitaba estes dous temas musicais que cantaba Radio Topolino, orquesta que triunfou nos anos 80, sobre todo na primeira metade. Hoxe, casualmente, atópome coa noticia de que finou o seu cantante, Joaquín Laría, aquél que nos contaba que tiña unha vaca leiteira, ou unha casa de papel e tanto outros temas que destilaban alegría e festa. Inconfudible o seu traxe branco con paxariña. ¿Quen non escoitou algunha vez o de "tengo una vaca lechera, no es una vaca cualquiera...". Descanse en paz. Sorte, que as súas cancións perdurarán e serán lembrados. Seguramente non era temas bos, pero o que ninguén poderá negar é que eran divertidos e entretidos. E moitos de nós crecemos con eles...



sábado, 12 de novembro de 2011

** Naturaleza rebelde


Arriba, el cielo se movía en una lucha de intereses. Finjía estar impávido, seguro de sí mismo. Todos sabían que estaba temeroso y tenso. Desafiaba a la lluvia en eternos combates y a las nubes las acariciaba para que tornasen su color grisáceo en blanco. El sol, su mejor aliado, forzaba la salida de un arco iris multicolor. Mientras, allá abajo, nadie entendía lo que estaba pasando. Sólo cuando agromaron unos estruendosos truenos y el viento se enfureció, la gente adivinó que el tiempo, definitivamente, había perdido su cordura.
Julio Torres © 2011


Julio Torres

domingo, 6 de novembro de 2011

** Luna llena


TEO. Mariam

Infinita la tristeza que me invade esta noche. Infinita la desgana. Nada me interesa. Estoy harta de oír las mismas historias. Palabras huecas, vacías, mil veces repetidas. Ya no me conmueven. Ahora no, ahora sé que no significan nada. Son palabras con alas de mariposa blanca que se escapan de la habitación. Allá van, ligeras, a fundirse con los otros ruidos de la noche. Apago el último cigarrillo del día y cierro la ventana. Es entonces cuando me fijo en la luna llena que tengo justo enfrente. Es inmensa, hermosa, ejerce de señora del firmamento regalando luz, iluminando nuevos caminos.




ACTUALIZACIÓN: Efectivamente, como ben di Alvarinho, o vídeo non se pode ver no blog pois os autores, so permiten velo en Youtube. Para solucionar isto, no facebook ya subín o enlace de youtube para poder velo alí. No blog teredes que premer este enlace. Por outro lado, procedo a subir outro vídeo que vin tamén en Youtube sobre a lua chea.

luns, 31 de outubro de 2011

** Humor para un luns chuvioso





domingo, 30 de outubro de 2011

** ¿Quen sabe onde andará este paxaro?



O Moucho (Búho) é un paxaro moi asociado, xunto coa curuxa (lechuza), ó misterio ou ó medo. Agora que se acerca a Noite de Difuntos tede coidado se o vedes...

sábado, 29 de outubro de 2011

** Menos pode ser máis


SANXENXO.Julio Torres


É certo, ás veces menos é máis. Non por decir moitas cousas vas dicilas mellor. Como tamén se soe dicir: "lo bueno, si breve, dos veces bueno". ¿A que ven isto? Pois ben a que sempre hai xente aproveitada e xente que non ten ideas máis alá do momento. Estou pensando neses comerciantes que por ganar un euro máis poden perder un cliente. Vamos que poden ganar máis no momento, pero perder moito á larga.

Hai moitas persas vendedoras que non valen para vender, ou mellor dito, que non pensan en vender a longo prazo, senón a curto. Grave erro. Iso por non entrar en que hai moito vendedor desagradable. ¿A quen non lle pasou algunha vez? Saber perder para logo gañar (é preferible perder de ganar algo a perder un cliente), a confianza, o trato e a seguridade deberían ser aspectos moi importantes para quen quere prosperar como vendedor ou comerciante. Os detalles son moi importantes para os clientes. E ¡ollo!: non se trata de enganar ó cliente dicíndolle que algo vale máis do que en realidade custa para, acto seguido, "rebaixarlle" dous eros o precio, deixalo quedar no precio real e facerlle crer ó cliente que lle fixestes un detalle. ¡¡ Cóllese antes a un mentiroso que a un coxo!! Hai vendedores con con pouca amplitude de miras ou demasiadas, segundo se mire... Así de sinxelo.

** ¡Qué rabia me dan los ladrones de antenas de coche!


SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño

Me han robado la antena del coche en el parking que hay justo al lado de Hacienda, en Santiago. Curioso, sí, curioso, por lo visto en esa zona hay mucho aprovechado junto. No era una antena cualquiera, era especial. Especialmente cara, porque era pequeñita para poder pasar por debajo del portal de mi garaje sin tropezar con él. Es que la antena que viene de serie no me sirve. Con las prisas se han llevado la antena y han dejado el tornillito adaptador en el sitio. Lo más probable es que no les haya servido para nada. ¡Hay que joderse!


Alvariño, el rabioso.




sábado, 22 de outubro de 2011

** ¿De qué serie de televisión dos anos 80 se trata?

Aquí vos deixo a sintonía de inicio dunha famosa serie de tv dos anos 80. Polo de agora non vou dar máis pistas, pois penso que vaina saber algún/na de vós. A ver quen é @ que adiviña primeiro o nome da serie en cuestión....

** Laura aínda segue estando....


SANXENXO. Julio Torres


H

ai cancións que se che meten na cabeza e non se despegan dela ata pasadas unhas horas. No mellor dos casos claro. ¡A que non lle pasou isto algunha vez!. Onte, ó chegar á casa, encendín ese aparello que convirte en anónimas facianas as verbas alí pronunciadas. Circunloquios a parte, é máis coñecido como radio. A radio, a nosa radio. Ese ser que un servidor bota tanto de menos, no que tiven a sorte de traballar en 1998 e que nos fai compañía namentres facemos outras cousas, pois non hai perigo que caiamos na tentación de ter que ver o que alí dentro sucede. Nada de olladas, as miradas están prohibidas neste lonxevo pero eficacaz e inmediato trebello.

Pois ben, o asunto é que na emisora de música que sintonicei, soaba unha canción que me trae a colación o tema de marras, isto é, as cancións que non se che van da cabeza. Que se meten como piollos que se resisten a abandoar o pelo dun can. Ás veces é porque che gusta, e non pasa nada. Outras, existe o perigo que a chegues a odiar. Polo menos unha tempada. E iso foi o que me pasou coa que escoiten onte. Soou alá por finais dos 90. Ó principio estaba ben, pero logo farteime dela. Se coñece que o tempo todo o cura, pois hoxendía nin a odio nin me entusiasma.

Isto lémbrame que as radiofórmulas comerciais bombardéanos con cancións que nos acaban gustando so a base de oílas. As cancións boas de verdade, ó meu entender, son aquelas que basta unha ou dúas veces que as esoites para que che gusten e non 20 ou 30.

Bueno, por hoxe é todo, déixovos que parece ser que "Laura no está". Ou iso dicía Nek alá por 1997. Se coñece que se marchou con Paco Lobatón pois case quince anos despois segue desaparecida. Quen sabe onde...



mércores, 19 de outubro de 2011

** Seres únicos con raíces de números primos


SANXENXO. Julio Torres

Es curioso comprobar como muchas veces escuchamos decir: "eres únic@". En realidad es una obviedad obvia, tan evidente como esta doble adjetivación. Es como decir que un día nacemos y algún día moriremos. De perogrullo evidente. Todos y todas somos únic@s. No hay nadie igual, por muy bueno o muy malo que sea. No hay dos personas exactamente iguales, idénticas en todo, absolutamente en todo. De aí que todos, seamos únic@s. Números primos no divisibles por otros,

Cada persona es un mundo, con sus virtudes y sus defectos. Y como bien dice Beatriz Luengo en su último disco: "Como tú no hay dos", aunque en este contexto lo que pretende decir la cantante es que hay que querer pero también quererse como persona. Muchas veces no se aprecia el verdadero valor de un hombre o de una mujer. Y como siempre se suele decir sólo se echa en falta cuando ya no está, ni puede estarlo. Cuando muere. Debemos aprender a valorar lo que somos y a los que tenemos porque como ellos no hay dos. Y, como ya dije, las personas son únicas y la verdad es de perogrullo, su contenido, su interior, reviste unha connotación más allá de lo puramente obvio.

Para tod@s, especialmente para aquell@s que lo están pasando mal va dedicado esta canción de Beatriz Luengo. Porque toda la gente tiene un valor incalculable que no se puede medir, pero que está ahí. Y muchas veces no se ve. No está de más recordarlo y saber apreciarlo. No es sólo cuestión de ver los defectos sino que hay que ver las virtudes...

Es un tema del que se podría hablar largo y abrir un debate filosófico-vivencial. ¿Es igual ser único que ser auténtico? Personalmente pienso que no. Uno es implícito de la persona y otra de la forma de ser y de la personalidad. Hoy no estoy muy inspirado, me váis a perdonar, pero -como siempre- invitad@s estáis a abrirlo aquí, o en el face. Recordad que tenemos nueva página. Las personas que eráis miembros del antiguo grupo debéis daros de alta en este enlace, y, arriba de todo, al lado del nombre de esta nueva página de A Lareira Máxica en el face presionar el "Me Gusta".
Nueva Página de A Lareira Máxica en Facebook

Un placer teneros como seguidores. De corazón, muchas gracias a todas y todos!!!

xoves, 13 de outubro de 2011

** Que rabia da cando.....Orgasm: el clon


COMPOSTELA. Alvariño


Aviso: como Julio no escribe nada, existe el riesgo de que esta Lareira Máxica se vaya transformando en la Lareira de la señorita Pepis.

Bueno, al tema, estoy indignada. ¿Escribo un qué rabia? Sí. ¡Qué rabia me da la jeta de algunos comerciantes desaprensivos! Ya os conté en la anterior entrada que tengo una brocha de colorete con los pelitos más duros que las púas de un erizo cabreado. A este tipo de brocha le va bien un colorete hecho a su medida. Nada mejor que un colorete de Bourjois, bonitos si, pero con la fama, merecida, de ponerse más duros que una piedra. O sea, están hechos a la medida de mi brocha-lija. No sé si sabréis, los chicos seguramente no, que existe un colorete muy famoso y deseado por las féminas, el Orgasm de Nars. Sí, lo que es el marketing...

Los estupendos coloretes de Nars de baratos tienen poco y no son fáciles de conseguir en España, menos mal que las marcas más asequibles se dedican a clonar de todo.

Un clon barato del Orgasm de Nars es el Lilas D'or de Bourjois. Total, que el otro día entré en una perfumería, una de tantas, una de muchas, dispuesta a hacerme con el clon, algo es algo, y a falta de pan..., del famoso Orgasm. Si algo hay que reconocerle a Bourjois es que tiene variedad de tonos de colorete, lo malo es que algunos estaban agotados, entre ellos el Lilas D'or, que es número 33. Por la visto, la crisis debe fulminar el deseo y claro, hay que recurrir al potingue para alegrar la cara. La dependienta me dijo quelo iban a reponer durante la semana y como no tenían el precio marcado me lo consultó en la caja. No llegaba a los 9 euros, 8 y pico.

Está mañana tuve que hacer unos recados y me encontré con otra perfumería de la misma cadena, hay muchas por ahí. Estamos hablando de una semana de diferencia y de dos perfumerías en dos localidades diferentes dentro del mismo ayuntamiento. Entro, busco el stand de Bourjois y allí está, el Lilas D'or esperándome. Tiro para la caja pitando que llevo prisa. Con todo, compruebo que el colorete esté precintado que paso de cosméticos toqueteados y guarrindongos. Ok, todo bien.
-11,75
-¿Perdón?
-11,75
De qué van, es posible que un producto suba ¡3 euros! en una semana. ¿Cotizan los coloretes Bourjois en bolsa y no me he enterado?
No lo compré, paso de contribuir a la escalada de la inflacción.

luns, 19 de setembro de 2011

** La cabra


COMPOSTELA. Alvariño

Colaboradora de A Lareira Máxica



-Houston, tenemos un problema con...el pelo de la cabra.

Os preguntaréis qué tengo en contra del ganado caprino. En principio, nada. Pero, como la vida no deja de sorprenderme, cosa que me desconcierta un poco, pero que cada día me gusta más, os diré que mis problemas con este colectivo cornudo empezaron por culpa de una araña. Lo que es la vida. Llegados a este punto, pensaréis que el sol hace estragos en las neuronas. No penséis tanto y seguid leyendo. A finales de mayo me picó una araña. Tranquilos, sobreviví. Sobreviví pero la araña aquella debía tener muy mala baba y peor veneno. Consignas: siempre hay que enfrentarse a una araña debidamente armado, nada de botes vacíos de Mistol; siempre hay que atacarlas con un golpe certero, nada de tentativas miedicas e indecisas. Una araña enfurecida es lo peor que hay.

En el hospital, en vez de un antídoto, como sería lógico, me recetaron el Augmentine, y entre el veneno de la bicha y los antibióticos me quedé hecha un completo asquito. Para remediar mi aspecto no tuve más remedio que recurrir a chapa y pintura. Como seguramente sabéis, hay tareas que exigen buenas herramientas y me pareció que mi vieja, viejísima, brocha de colorete estaba llegando llegado al final de se vida útil. No me quejo, debe llevar conmigo unos 20 años. Es que antes las cosas duraban mucho más.

La crisis, esta puñetera crisis, me ha vuelto ahorradora. La crisis y la vida. Todo lo que nos pasa, absolutamente todo, nos va moldeando el alma. Indagué un poco y descubrí que una buena brocha de colorete, de Mac o de Bobbi Brown, costaba unos 40 euros. Me parecieron caras, sabiendo que, aunque el producto en si mismo sea estupendo, la triste realidad es que es que las han fabricado en Asia por cuatro perras. Total, que me decanté por una opción más asequible, low cost, 10 euros, fabricada por Beter.

-Por beeeeter, por beeeeeter.
-como diría la cabra.
Se trata de una Beter Elite Blusher Brush, de pelo de cabra, envasada en un blister de plástico que impedía toqueteos varios.

Que decepción más grande, el pelo de la brocha es idéntico a la barba de cuatro días de un amigo mío. Como una rosa es una rosa, y 10 euros son 10 euros, volví a indagar en la red y gracias a una de mis gurús favoritas, Drusilada (drusiladamakeup.blogspot.com/), me enteré de que una mascarilla podía hacer milagros en los “pelos- púa” de ciertas brochas de maquillaje. A la mía le puse lo primero que encontré en el mueble del baño, el acondicionador Thermal Recovery de Tresemmé, y ha mejorado muy ligeramente. La verdad, no sé que hacer con ella. Menos mal que ahora, gracias al condicionamiento clásico, me evoca una sonrisa.

mércores, 24 de agosto de 2011

** Oda ó lapis


SANXENXO. Julio Torres



Ó grito de: ¡¡¡profeee vou afiar o lapis!!!! levantabámonos axilmente do pupitre escolar e íamos quitarlle punta á nosa máquina de escribir na tenra e lonxana infancia, ó tempo que aproveitabamos para tomarnos un respiro. O lapis constituía un elemento primordial nos estuches escolares d@s cativ@s. O outro día volteille quitar punta a un lapis nº 2, o mítico nº2, coa seu círculo vermello coroando o insigne obxecto.

Cando xa che deixaban escribir “a boli” avanzabas un paso máis, mesmo parecía que cumpriras os tan ansiados 18 anos e o bolígrafo constituíra o elmento de transición da nenez á idade adulta. Ter boli e, sobre todo, escribir con el, era como ter moto en lugar de bicicleta, ou ter coche en lugar de moto, ou...

Seguramente hoxe @s cativ@s seguen usando o lapis, pero non tardan tanto tempo en dar ó salto ó líquido elemento derivado do petróleo. Non. Quizais sexa distinto o uso que lle conqueriamos hai uns anos ó actual. Pero voltemos ó lapis.

A afirmación exclamativa -outras veces reconvertida en interrogativa- con que iniciaba esta oda ó lápis repetíase nas mentes inquedas de moitos nenos e nenas dos 70 ou 80. Coa disculpa de afiar o trebello de madeira, iniciábase todo un ritual socializador de camiño á papeleira, lugar onde esmorecían as capas que o recubrían ata que afloraba a famosa punta do lapis. A papeleira era para @s nen@s o que un bar para os maiores. Nela aproveitábase para repasar a fin de semana, o recreo, e contar as máis variadas peripecias, namentres ó fondo seguía a clase como se o mundo vivise dúas realidades paralelas nun mesmo espacio físico. ¡¡Se os afilalápises falaran!!

Ir afiar o lapis esixía toda unha estratexia mínimante coidada: primeiro a de obter o permiso d@ profe, ser un máximo de dúas-tres persoas (dependía d@ profesor/a de turno), non dilatarse en exceso no curruncho da papeleira e, sobre todo, non falar moi alto, pois do contrario a volta ó pupitre era seguro, tiveras ou non a punta afiada. Incluso existía o risco de ser castigado mirando “pa parede” se falabas moito ou facías algunha trastada. Tanta era a importancia do lapis como elemento dinamizador entre @s cativ@s que eran moitos @s que se osaban falsear a saúde física do lapis e en troques de quitarlle unha punta, máis ben facían un playback con “afila” de por medio, aínda a risco de ser pillados. Eran os albores do play-back musical...

Sobre o lapis podería escribir moito. Sen ir máis lonxe no tocante ós distintos tipos de punta e, incluso, sobre os diferentes “afilas”, aínda que un modelo predominaba sobre os restantes. Daquela, coma hoxe, non eran perfectos, e sempre quedaba algunha que outra punta atascada. E é que a calidade do lapis en cuestión e non pasarse de “afiada” era básico. Logo, sempre podías perfeccionar a punta contra o lateral rugoso do “afila”. Aí poderían facerse tratados de puntas....

Actualmente aínda perduran, os afilas xa se modernizaron máis, pero as puntas seguen quedando atascadas no seu interior. Os máis modernos, teñen “afilas” eléctricos, que se alonxan un anaco do artesanal traballo de quitarlle punta á pizarra contida no lapis. O precio da modernidade, xa se sabe...

Non sei, non sei cómo está hoxendía o panorama escolar no relativo a este asunto de “vital importancia” no seu momento, pero hai cousas que permanecerán na memoria dos que algún día fumos cativ@s. O lapis e todo o seu entorno –“afila” e papeleira incluidos-, é unha desas cousas. Longa vida. E co voso permiso, voulle quitar punta ó lapis nº2 que teño ó lado do escritorio...

© Julio Torres

** Novos e curiosos grupos en Facebook (2)









REMITIDOS POR: Patxi (Ourense)
Colaborador DE A.L.M.

martes, 23 de agosto de 2011

** ¡Qué rabia me dan los porquechos y las porquechas!


COMPOSTELA. Alva


En este tema no hay discriminación que valga, hay guarros y guarras de todas las edades, tribus y colores. No estamos ante un fenómeno propio del verano, qué va. El porquecho se adapta al medio con asombrosa facilidad y puede vivir en hábitats muy diferentes. Tanto les da el clima desértico como las montañas nevadas del Himalaya. En Santiago, también se encuentran fácilmente. Ahora, en verano, parece que las altas temperaturas y el sudor estuvieran directamente implicados en la cuestión de la emanación de tufos insalubres. Parece, claro que parece, sobre todo cuando uno se ducha una vez a la semana. En invierno, con bajas temperaturas y escasa sudoración, cambia la historia. En esta época, la excusa es el frío. Más de lo mismo, ducha semanal.

La crisis, esta terrible crisis económica que estamos padeciendo, también podría ser excusa recurrente para el ahorro de agua, gel y champú. El caso, es que yo, que ya tengo unos cuantos años, recuerdo la existencia de guarros también en épocas de bonanza económica. El guarro ni aprecia los placeres de la ducha ni se cambia la ropa interior. De las uñas, mejor no hablar. ¿Tanto trabajo da cortarse las uñas? Por lo visto, si.

Hace 40, 50, ó 60 años, el baño era así, semanal. Estos hábitos tienen un pase en una época en la que, por no haber, ni siquiera había agua corriente en las casas, ni cuarto de baño, y la ropa la lavaban las mujeres en el lavadero comunal de la aldea. Pero, en nuestros días, salir a la calle, a primera hora de la mañana, oliendo mal, ¡casi no tiene justificación! Vale, no vamos a llevar todos los perfumes de Armani. Claro que no, pero además de las marcas de perfumería selectiva también están las otras, las de todos los días, las que nos podemos permitir la mayoría. Por ejemplo, en Mercadona, venden unos clones, tanto para chica como para chico, de perfumes de los caros. Son las colonias “Como tu” y deben andar por 10 euros los 100ml. Algunas huelen muy bien y duran bastante. ¡Ah!, se me olvidaba, los geles y los champús Deliplus, del Mercadona, también son muy, muy, económicos y cumplen perfectamente.

** Novos e curiosos grupos en Facebook (1)










REMITIDOS POR: Patxi (Ourense)
Colaborador DE A.L.M.

domingo, 7 de agosto de 2011

** Tarde de rebajas


COMPOSTELA. Alvariño


Colaborador de A Lareira Máxica



Hoy va de rebajas. Afinando un poco, hoy va de compras chollo. ¿Compras chollo? Pues, sí. Tengo el gusto de enseñaros mis últimas adquisiciones. No son nada del otro mundo, lo sé. En el mercadillo de Salgueiriños, Santiago, se encuentran cosas interesantes todo el año. No siempre, aviso, a veces. Ejemplo, unas zapatillas Reebok por ¡¡15 euros!! A la saca, sin más miramientos. Diréis que serán falsas. Serán, no digo que no. El caso es que tengo otro par de color blanco, que se presuponen auténticas porque me las compré en El Corte Inglés el año pasado, (39,50 euros) y son idénticas. Mi hermano, que es un tipo muy perspicaz para algunas cosas, me ha dicho que posiblemente sean robadas. La verdad, cuando las compré no me puse a reflexionar sobre su origen. El caso es que me parecieron una buena compra. ¿Compraríais vosotros este tipo de chollos de sospechosa procedencia? Aunque, ¿no puede tratarse también de algún negocio que cerrase sus puertas y su stock llegase al mercadillo? Creo, que en algún artículo del Código Penal está tipificado como delito adquirir objetos robados conociendo su procedencia ilícita. Normal, por otra parte. Pero, lo que llega a los mercadillos..., aunque se sospeche..., no sé...










Otro chollo interesante me lo he encontrado en una zapatería de Ames, al lado de Santiago. En esta zapatería tienen una especie de zona outlet donde venden zapatos de la temporada anterior a ¡¡15 euros!!. Total, que por entrar no se pierde nada. En la zona outlet no hay mucha variedad, cierto. Aún así, me pillé unos zapatos de estilo deportivo, marca Treinta's, negros, que pienso estrenar cuando llegue el otoño y unos mocasines, marca Pitillos, color beige. En los mocasines, el tacón no me convencía demasiado pero me he quedado más satisfecha al ver que Hispanitas también lo tiene. Conclusión: total de la compra: 45 euros. En fin, que los precios son bastante relativos. Eso sí, hay que echarle horas al tema.

Y ahora, algo que me repatea de las rebajas. Es que no soporto llegar el día 2 de julio, segundo día de rebajas, y encontrarte en algunas tiendas, (este año lo he visto en Zara), el cartelito de “Nueva Colección”. ¿De qué van? Es más de lo mismo, las mismas blusitas de verano y los mismos vaqueros. Otra cosa que me repatea, (oh, cáspitas*, también lo he visto en Zara este año), es que aprovechen los días de rebajas para sacar cuatro trapos del invierno pasado. Muy mal también. Si se indica, como en la zapatería de Ames, que son prendas de la anterior temporada, me parece bien. Pero, que a la tonta, intercalen este tipo de prendas aquí y allá, me parece fatal. No me gusta encontrarme el foular del verano al lado del “echarpe-trapo” de lana. Para eso me voy al mercadillo.







...........................................................
* Apadrina una palabra en vías de extinción.



** As amigas

martes, 26 de xullo de 2011

** A túa habitación xeada + Un sorriso


SANXENXO. Julio Torres

Ana Torroja tardou en triunfar en solitario logo da súa gran etapa de Mecano. Disco tras disco mellora. Mecano foi un duro lastre musical que condicionou a súa carreira pois as comparacións e as altas expectativas son un gran obstáculo co que loitar.

Foi neste último onde está a lograr verdadeiros éxitos musicais. O primeiro foi "Sonrisa" tema pegadizo, e agora "Tú habitación helada", un tema rítimico cun claro transfondo triste como ben reflicten as letras da súa canción. Pódese dicir que as dúas cancións son contrapostas en canto a sentimentos, se ben ambas xiran ó redor do amor, como moi ben se pode comprobar nas súas letras (as cales merece a pena lelas).

Dous temazos que vos enlazo e que se poderán escoitar ata que Youtube os bloquee na súa páxina. Isto antes ou despois pasará seguro, como acostuma a ocurrir cos reproductores de música do blog e que fai que non poida engadir cancións que eles teñen pero que logo bloquean ó ser reproducidas un determinado número de veces ou logo dun tempo determinado. Non son eu quen subo as cancións ¡ollo!, so as elixo do repertorio existente en Daylmotion, Youtube, Mixpod, ListenGo, etc. Per estes portais están limitados polos dereitos de autor da SGAE e, insisto, chegado un tempo desactivan ou vense na obriga de bloquear a reproducción das cancións ou dos vídeos.

ACTUALIZACIÓN 30-07-11: Tiven que eliminar o reproductor de ListenGO porque me bloqueou 82 das 92 cancións que tiña na lista... Se alguén sabe dalgún reproductor de música mínimamente decente para colocar no blog, por favor, que mo fago saber. De momento so queda o de Mixpod, pero xa hai un mes me bloqueou de repente 80 cancións (polo que tiven que eliminalas e subir outras de entre as que me ofrecía), co que de non xurdir un novo reproductor, o blog en pouco tempo vaise quedar sen música. Unha mágoa pero éche o que hai.


mércores, 20 de xullo de 2011

** Buscando o sol....


SANXENXO. Julio Torres

Non fai falta que un peixe nolo diga. Non!!! Hoxe é 20 de julio e parece que estiveramos en septiembre ou octubre, aínda que peor foi o lunes parecía pleno inverno con tanta choiva e baixas temperaturas. Parece mentira que estemamos nun mes santo (o mes de Julio) enraizado no almanaque do verán. Nin tan sequera o especial microclima de Sanxenxo botou unha man para levar a contraria para ben. Non sei teño a impresión que o verán 2011 xa pasou que o junio, julio e agosto este ano apuntáronse ós carnavais e optaron por vestirse de abril, maio e junio, respectivamente. Espero equivocarme e moito!!!

Din que a partir do viernes o astro especializado no natural quecemento vainos acompañar disfrazado de anticiclón. Ougallá sexa por moito tempo e esperemos que as temperaturas suban e bastante porque a sensación de frío, aumentada co vento faime pensar que é verán en troques de outono. Déixovos con esta canción de El Pescao que non podía ter mellor nome "Buscando el sol", tema que nos ven ó pelo. Un saúdo desde Sanxenxo a tódolos lectores de A Lareira Máxica.


███████████████░░░░░░░░░░░░░░ 44% DONE.
Installation failed. 404 error:
Verano. Estación no encontrada. La estación que está buscando puede haber sido borrada, haber cambiado de nombre o no estar disponible temporalmente. Por favor vuelva a intentarlo...




luns, 18 de xullo de 2011

** Un luns con humor....

Encuesta realizada a niños de segundo y tercer grado de primaria.
Estas fueron algunas de las respuestas más graciosas.


¿Quién es el jefe en tu casa?
1. Mi mamá no quiere ser jefe pero tiene que serlo porque mi papá es chistoso.
2. Mi mamá. Lo sabes por la inspección de mi cuarto.
Ella ve hasta lo que hay debajo de mi cama.
3. Creo que mi mamá, pero solo porque ella tiene más cosas que hacer que mi papá.

¿Por qué hizo Dios a las Madres?
1. Porque son las únicas que saben dónde están las cosas en la casa.
2. Principalmente para limpiar la casa.
3. Para ayudarnos cuando estábamos naciendo.
4. Para que nos quisieran.

¿Cómo hizo Dios a las Madres?
1. Usó tierra, como lo hizo para todos los demás.
2. Con magia además de súper poderes y mezclar todo muy bien.
3. Dios hizo a mi mamá así como me hizo a mí, solo que usó partes más grandes.
4. Yo creo que tardó mucho en hacerlas, pues mi papá dice que a veces las mujeres son muy complicadas.

¿Qué ingredientes usó?
1. Dios hizo a las madres de nubes y pelo de ángel y todo lo bueno en este mundo y una pizca de malo.
2. Tuvo que empezar con huesos de hombres y después creo que usó cuerda, principalmente.
3. Yo creo que con muchas flores ...

¿Por qué Dios te dio a tu mamá en vez de otra mamá?
1. Porque somos parientes.
2. Porque Dios sabía que ella me quería más a mí que otras mamás que me quisieran.
3. Porque nos parecemos mucho.

¿Qué clase de niña era tu mamá?
1. Mi mamá siempre ha sido mi mamá y nada de esas cosas.
2. No se porque no estaba yo allí, pero creo que ha de haber sido muy mandona.
3. Dicen que antes era muy linda.

¿Qué necesitaba saber tu mamá de tu papá antes de casarse con él?
1. Su apellido.
2. Si quería casarse con ella.
3. Pues... si tiene trabajo y si le gusta ir de compras.

¿Por qué se casó tu mamá con tu papá?
1. Porque mi papá hace el mejor spaghetti en el mundo y mi mamá come mucho.
2. Porque ya se estaba haciendo vieja.
3. Mi abuela dice que porque no se puso su gorra para pensar.
4. Para poder ser la mamá de la casa.

¿Cuál es la diferencia entre las mamás y los papás?
1. Las mamás trabajan en el trabajo y en la casa y los papás solo van al trabajo.
2. Las mamás saben hablar con las maestras sin asustarlas.
3. Los papás son más altos y fuertes, pero las mamás tienen el verdadero poder porque a ellas les tienes que pedir permiso cuando quieres quedarte a dormir en casa de un amigo..
4. Las mamás tienen magia porque ellas te hacen sentir bien sin medicina.

¿Qué hace tu mamá en su tiempo libre?
1. Las mamás no tienen tiempo libre.
2. Si lo oyes de ella, paga cuentas TODO el día...
3. Creo que... trabajar.

¿Qué haría a tu mamá perfecta?
1. Por adentro ya es perfecta, pero afuera creo que un poco de cirugía plástica.
2.. Que no me regañara tanto y que me dejara ver más tele.
3. Si supiera jugar fútbol...

¿Si pudieras cambiar algo de tu mamá, que sería?
1. Tiene esa cosa rara de pedirme que siempre limpie mi cuarto. Eso le quitaría.
2. Haría a mi mamá más inteligente, así sabría que mi hermano me pegó primero y no yo.
3. Me gustaría que desaparecieran esos ojos invisibles que tiene atrás de su cabeza.


Una vez que dejes de sonreír, envíalo a otras mamás, tías, abuelas o a cualquiera que tenga algo que ver con niños o que sólo necesite sonreír un poco.




REMITIDO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica

sábado, 16 de xullo de 2011

** Monasterio de Armenteira e a súa pequena peregrinación


O SALNÉS. O Moucho

No solo Santiago de Compostela, Jerusalén o Roma tienen su camino. Aunque no sean populares a nivel internacional, existen otros caminos muy interesantes que podemos recorrer que llevan bastantes años motivando miles de peregrinos a recorrerlos, ya sea a pie, en bicicleta, a caballo o en coche. Sea como sea, la gente los recorre con ilusión, devoción o como una actividad sociable y al aire libre muy interesante y que se pueden realizar en menos de un día.

En mi comarca hablo en concreto de la romería de Santa María de Armenteira. Este antiguo monasterio cisterciense situado en el corazón del Salnés, es una de las joyas más antiguas de la comarca en cuanto a edificios religiosos se refiere. El monasterio es famoso por su leyenda del creador del monasterio, San Ero de Armenteira, caballero de la corte de Alfonso VII que junto con su mujer decide fundar el monasterio, pues, según cuenta la leyenda, apesadumbrados cuando se dieron cuenta que no podrían engendrar hijos, se les apareció la virgen y les dijo que tendrían hijos pero espirituales. La leyenda continua años más tarde cuando San Ero, muy pensativo y dudoso con el mas allá, un día decide salir a pasear y se detiene un rato a escuchar el canto de un pajarillo, cuando este acaba, decide regresar al monasterio, pero cuál es su sorpresa que no reconoce a nadie ni nadie lo reconoce. Todo está cambiado. Han pasado 200 años en lo que para él fueron unos minutos. Desde muy antiguo siempre fue un referente no solo religioso en mi comarca, sino también económico. Según nos cuentan algunos libros, fue el primer sitio en la comarca del Salnés en donde se cultivo las primeras variedades de Albariño y bajo su gobierno dirigían las antiguas salinas existente en la comarca y que dan nombre a la misma.


...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ] TRANQUILOS: ¡Non se abre nova ventana!

    Como no, este monasterio tuvo su decaimiento y abandono como consecuencia de las continuas desamortizaciones que hubo en los últimos siglos en España. Hasta que en 1961, D. Carlos Valle-Inclán, hijo del afamado y conocido poeta, D. Ramón María del Valle-Inclán, recorriendo los parajes en los cuales su padre se había inspirado para redactar “Aromas de leyenda”. Visita el abandonado monasterio y decide crear una asociación: “AMIGOS DE ARMENTEIRA”, con el fin de reconstruir poco a poco este monasterio. Los trabajos de esta asociación le llevó sus añitos pero consiguieron con ilusión su meta. Solo les faltaba que alguien les diese vida. Así que buscando y rebuscando en 1989 logran que una congregación de monjas procedentes de Alloz, en Navarra, restaurase desde entonces la vida al monasterio cisterciense y así coronar con éxito la ardua tarea de reconstrucción llevada a cabo por muchos vecinos y socios de esta asociación. No tardó mucho en instalarse un culto y tener un día grande en honor a la Virgen, tal y como era costumbre en todos los monasterios cistercienses.

    Así, desde entonces, miles de peregrinos se dirigen a Armenteira, el lunes después de Semana Santa. Es curioso ver que muchísimas empresas, no siendo festivo en su municipio, cierran ese día o por lo menos medio día para permitir a sus trabajadores o a ellos mismos, asistir a la romería, o por lo menos escuchar una misa en la Iglesia del monasterio. También destaca la enorme cantidad de gente que junto a su familia o amigos decide hacer el camino a píe desde municipios tan distantes como Vilagarcía de Arousa, Sanxenxo u O Grove. A su llegada no se limitan solamente a asistir a la romería de de la pequeña aldea, sino que se distribuyen por los muy variadas praderías que existen en la zona y comen en plan campestre lo que traen en sus mochilas o en los maleteros de sus coches y disfrutan de una comida o merienda campestre. La convivencia en ese día con los familiares y/o amigos, reunidos ese día se convierte en una autentica excursión campestre/fiesta religiosa, donde tanto jóvenes y mayores se divierten de una manera parecida a como lo hacían nuestros abuelos y los padres de nuestros abuelos cuando iban a una romería. A pesar de no ser festivo en muchos sitios de la comarca, este día es uno de los días más señalados y más celebrado.

    Actualmente y para potenciar turísticamente la zona, existe una ruta de senderismo denominada “RUTA DA PEDRA E DA AUGA” muy interesante, que parte desde la oficina de información y turismo, del concello de Ribadumia, situado al lado de la rotonda de la vía rápida y llega hasta el monasterio, atravesando bellos parajes a lo largo del río Armenteira y impregnándote de historia a la llegada a los diversos molinos restaurados, que recorren su cauce, sobre todo llegando a la altura de lo que denominan “A ALDEA LABREGA”, con sus esculturas recreando escenas tradicionales. Una vez ya en el monasterio podrás adquirir los jaboncillos artesanales de diversos componentes que elaboran las monjas del monasterio. Son jabones de glicerina o de aceites vegetales. Unos con efectos relajantes, otros antisépticos, para pieles sensibles, regeneradores de la piel,… y todos de las más diversas formas. Poco a poco este espacio enclavado en el corazón de la comarca va teniendo más relevancia, debido a su entorno natural, que ojalá llegue a protegerse en el futuro. Mientras os recomiendo a todos que visitéis este lugar y su “Ruta da Pedra e da Auga”, que a todo el mundo que lo recorre le encanta, y disfrutar de la arquitectura del monasterio, donde sobresale el enorme rosetón de la fachada de la iglesia.

** "Te quise tanto"


Paulina Rubio - Te Quise Tanto