Publicacións
** Seres únicos con raíces de números primos
SANXENXO. Julio Torres
Es curioso comprobar como muchas veces escuchamos decir: "eres únic@". En realidad es una obviedad obvia, tan evidente como esta doble adjetivación. Es como decir que un día nacemos y algún día moriremos. De perogrullo evidente. Todos y todas somos únic@s. No hay nadie igual, por muy bueno o muy malo que sea. No hay dos personas exactamente iguales, idénticas en todo, absolutamente en todo. De aí que todos, seamos únic@s. Números primos no divisibles por otros,
Cada persona es un mundo, con sus virtudes y sus defectos. Y como bien dice Beatriz Luengo en su último disco: "Como tú no hay dos", aunque en este contexto lo que pretende decir la cantante es que hay que querer pero también quererse como persona. Muchas veces no se aprecia el verdadero valor de un hombre o de una mujer. Y como siempre se suele decir sólo se echa en falta cuando ya no está, ni puede estarlo. Cuando muere. Debemos aprender a valorar lo que somos y a los que tenemos porque como ellos no hay dos. Y, como ya dije, las personas son únicas y la verdad es de perogrullo, su contenido, su interior, reviste unha connotación más allá de lo puramente obvio.
Para tod@s, especialmente para aquell@s que lo están pasando mal va dedicado esta canción de Beatriz Luengo. Porque toda la gente tiene un valor incalculable que no se puede medir, pero que está ahí. Y muchas veces no se ve. No está de más recordarlo y saber apreciarlo. No es sólo cuestión de ver los defectos sino que hay que ver las virtudes...
Es un tema del que se podría hablar largo y abrir un debate filosófico-vivencial. ¿Es igual ser único que ser auténtico? Personalmente pienso que no. Uno es implícito de la persona y otra de la forma de ser y de la personalidad. Hoy no estoy muy inspirado, me váis a perdonar, pero -como siempre- invitad@s estáis a abrirlo aquí, o en el face. Recordad que tenemos nueva página. Las personas que eráis miembros del antiguo grupo debéis daros de alta en este enlace, y, arriba de todo, al lado del nombre de esta nueva página de A Lareira Máxica en el face presionar el "Me Gusta".
Nueva Página de A Lareira Máxica en Facebook
Un placer teneros como seguidores. De corazón, muchas gracias a todas y todos!!!
7 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Un artigo bonito, sí señor, gustoume moito. Estou de acordo contigo na diferenciación que fas entre os conceptos "único" e "auténtico". Moi boa apreciación tendo en conta que o antónimo de "auténtico" é "falso". Por desgracia, hai moita xente que ademais de única é máis falsa, hipócrita, que unha moeda de lata. Daquela, a hipocresía debe ser unha modalidade detestable da autenticidade, ¿non? É un tema complicado este dos seres humanos únicos e auténticamente hipócritas. Pero, inda se pode ir máis alá: é a hipocresía unha variante máis das diferentes personalidades ou é un comportamento. Vou mirar o diccionario da RAE, que sempre axuda.
Hipocresía: (Del gr. ὑποκρισία).
1. f. Fingimiento de cualidades o sentimientos contrarios a los que verdaderamente se tienen o experimentan.
Fingimiento, daquela a hipocresía é comportamento. Menos mal, casi é un alivio saber que non existirán persoas que finxan as 24 horas do día...., ¿ou si?
Alvariño, aprendiz de filósofo.
Pois é un bo tema de debate. Lévame a confusión ¿é o mesmo único e auténtico?
Tendo en conta a vosa opinión quizáis sexa diferente, tedes razón. Todos somos únicos pero poucos somos auténticos: no sentido que a personalidade de algunhas persoas é moi influenciable (sendo máis o que desexan que sexa, tendo opinións non propias)- estas persoas non terían unha personalidade auténtica.
A personalidade auténtica a terían aquelas persoas que teñen unha claridade nas súas ideas, teñen en conta a opinión dos demáis, pero non se deixan levar, é crítico, analiza. Ten os seus propios criterios.
¿qué pensades?
Sí, coido que auténtico é único teñen as súas diferencias, aínda que ás veces usemos ámbalas dúas palabras como sinónimos.
Estou de acordo coas dúas opinións vosas Alvariño e Sonia.
Caray Alvariño, o teu é de lingüista sí señor!!!. Mágoa desa xene que fai da hipocresía o seu hábitat natural.
Sonia, sí, eu coido que hai xente que se deixa influenciar e que non ten opinión propia. Eu incluso diría que non ten personalidade propia é que non ten personalidade, o cal é triste. Como ben dis, pódese ter en conta a opinión dos demais sen ter necesariamente que adoptala. Haberá veces que poderán ter razón, ou parte, e outras nas que non. Ter personalidade propia non significa que poidas ter razón sempre, so faltaría. E aí temos o caso de Mouriño, que se cre o ombligo do mundo, e so é unha persoa máis...
Moitas gracias ás dúas. Espero que siga o debate, pois ó mellor hai que opina doutro xeito ou que quere engadir algo, e acéptanse tódalas opinións, porque falar e debatir enriquece a nosa forma de ser.
Saúdos máxicos
Bueno, non nombres a Mourinho, que entón o prota do debate vai ser el, coma sempre.
¿Qué será un número primo?
A verdade é que como dis, cada persoa ten a súa propia personalidade e cando te atopas con ela, e che amosa como é, si resulta rara a personalidade, tes tres opcións, ou interpretar un papel diante dela(cousa que non me gusta para nada), ou decirlle as cousas tal e como as pensas( cousa que pode provocar grandes xenreiras e odios) ou ser diplomático con ela. Eu traballo de cara ó cliente, e atopaste con cada cousa... Pero como non podes enfrontarte a ela por motivos de marketing e traballo, pois non teño mais remedio que ser diplomático. E ser diplomático non é doado. Asegurobolo eu. Si hai xente que coñezo que despois de tempo de observación, decataste que debe estar feita do material dos soños. Xente que vale a pena coñecela. Que ten personalidades que te asombran. E amin dame envexa non ser coma eles ou polo menos non pertencer o seu circulo de amigos, pois son xente que ó estar ó seu carón, enriqueces social e psicoloxicamente. Un abrazo a todas estas persoas.
Dando unha volta polo blog sempre se atopan cousas curiosas, dignas de reler.
O Sr. Torres acerta de pleno cando afirma que moitas veces non se recoñece o verdadeiro valor dun home ou dunha muller. Eu penso que debe ser porque unha cousa é estar na guerra e outra, ben distinta, é falar dela. Existen determinadas situacións que teñen que ser vividas. E despois, solo despois, e cando se pode apreciar a súa dimensión real.
Publicar un comentario