venres, 29 de febreiro de 2008

** Primeiro post de ALM un 29 de febreiro: ¿por que?

Este é o primeiro post que publica A Lareira Máxica un 29 de febreiro. O ano pasado non se publicou nada. E non voltaremos publicar outro post ata o 29 de febreiro de 2012 (se o blog daquela ten éxito e segue existindo, que xa é moito aventurar xa que pode que dentro de catro anos a ninguén lle gusta xa ALM ou pode que o blog xa desaparecera ou sabe Deus porque en catro anos pode pasar de todo. Oxalá que sobor de todo cousas boas).
Como ben coñecedes o motivo de falar do 29 de febreiro é que 2008 é un ano bisiesto, ten un día de máis. A explicación científica é que a terra tarda 365 días e 6 horas en dar a volta completa de traslación sobre o sol, polo que cada esas 6 horas anuais a maiores acumuladas en catro anos, forman un día. De aí que cada catro anos haxa un día de máis e se lle chame ano bisiesto por esta causa científica.
Para máis explicacións lede este artigo




UN ARTIGO DE: Patri
Administradora axudante de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de....Barón de Verulam: ocasións

" A ocasión hai que creala, non agardar a que chegue "



BACON, Francis Barón de Verulam

xoves, 28 de febreiro de 2008

** A vida: un tesouro que hai que saber apreciar


Marioneta de trapo

Si por un instante Dios se olvidara de que soy una marioneta de trapo y me regalara un trozo de vida, posiblemente no diría todo lo que pienso, pero en definitiva pensaría todo lo que digo. Daría valor a las cosas, no por lo que valen, sino por lo que significan.
Dormiría poco, soñaría más, entiendo que por cada minuto que cerramos los ojos, perdemos sesenta segundos de luz.
Andaría cuando los demás se detienen, despertaría cuando los demás duermen.
Escucharía cuando los demás hablan, y ¡cómo disfrutaría de un buen helado de chocolate!.
Si Dios me obsequiara un trozo de vida, vestiría sencillo, me tiraría de bruces al sol, dejando descubierto, no solamente mi cuerpo sino mi alma.
Dios mío, si yo tuviera un corazón, escribiría mi odio sobre el hielo, esperaría a que saliera el sol. Pintaría, con un sueño de Van Gogh, sobre las estrellas un poema de Benedetti y una canción de Serrat, sería la serenata que le ofrecería a la luna. Regaría con mis lágrimas las rosas para
sentir el dolor de sus espinas y el encarnado beso de sus pétalos....
Dios mío, si yo tuviera un trozo de vida..... No dejaría pasar un solo día sin decirle a la gente que quiero, que la quiero. Convencería a cada mujer u hombre de que son mis favoritos y viviría enamorado del amor. A los hombres les probaría cuán equivocados están al pensar que dejan de enamorarse cuando envejecen, ¡sin saber que envejecen cuando dejan de enamorarse!.
A un niño le daría alas, pero le dejaría que él solo aprendiese a volar.
A los viejos les enseñaría que la muerte no llega con la vejez, sino con el olvido.
Tantas cosas he aprendido de ustedes, los hombres..... He aprendido que todo el mundo quiere vivir en la cima de la montaña, sin saber que la verdadera felicidad está en la forma de subir la escarpada. He aprendido que cuando un recién nacido aprieta con su pequeño puño por vez primera, el dedo del padre, lo tiene atrapado por siempre.
He aprendido que un hombre sólo tiene derecho a mirar a otro hacia abajo, cuando ha de ayudarle a levantarse. Son tantas las cosas que he podido aprender de ustedes, que realmente de mucho no habrán de servir, porque cuando me guarden dentro de esa maleta, infelizmente me estaré muriendo".


.................................................................................................................................
Texto atruibido a de Gabriel García Márquez


.................................................................................................................................


UN RECUNCHO LITERARIO ENVIADO POR: Raquel
Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de hoxe.....de Poncela

" Na vida social, as conversacións máis interesantes empezan sempre cando teñen que concluir "



JARDIEL PONCELA, Enrique

mércores, 27 de febreiro de 2008

** Modestia Aparte regresa no seu 20 aniversario

A min chiflábanme de adolescente. Cada vez que os escoitaba empezaba a brincar e brincar. As súas músicas marchosas e pegadizas como "María" ou "Cosas de la edad" e a balada aquila de "Ojos de Hielo" son algunhas das súas cancións. Os seus vocalistas, Fernando Lopez (voz inconfundible que canta a meirande parte dos temas musicais do grupo) e Javier Portugués (el é quen canta "Ojos de Hielo").
2002 publicaron un recopilatorio, "Vivo", que recollía as súas melllores cancións interpretadas en directo . Soaba a despedida. O 2008 encargaouse de negar tal evidencia. 20 anos despois da súa creación, a formación voltou con aires renovados e coa súa música de sempre por bandeira. O seu novo disco "Veinte" é unha oda a eses 20 anos de vida musical. Son os Modestia Aparte. De seguro que moitos de vós o escoitariades algunha vez . Cancións dessanfadadas nun ambiente festivo e que desborda pop polo catros costados son o seu selo de identidade. Modestia Aparte está máis vivo que nunca. Moitos éxitos para a súa nova andaina. ¿Que cancións vos gostan máis de Modestia? ¿Traivos lembranzas pasadas?
Patri


.................................................................................................................................
Click aquí para escoitar escoitar a entrevista que lle fixeron a Fernando López os de POPES80 FM e se fas click no reproductor de Imeen, abaixo, escoitarás o seu primeiro single "Mi mundo al revés"

.................................................................................................................................




UN ARTIGO REALIZADO POR: Patri
Administradora axudante de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....de Goethe...sobre a vida

" O neno é realista; o mozo, idealista; o home, escéptico, e o vello, místico "



GOETHE, Johann Wolfgang von

martes, 26 de febreiro de 2008

** Paulo Coelho e a convención dos feridos de amor

Convención de los Heridos de Amor


Disposiciones generales:
A. Considerando que el dicho “en el amor y en la guerra todo vale” es completamente verdadero, y B. Considerando que en lo relativo a la guerra contamos con la Convención de Ginebra, adoptada el 22 de agosto de 1864, que determina cómo debe tratarse a los heridos en al campo de batalla, mientras que hasta hoy no se ha promulgado ningún documento que regule la situación del os heridos de amor, muy superiores en número;

Se decreta que:
Artículo 1. Todos los amantes, independientemente de cual sea su sexo, quedan advertidos de que el amor, además de ser una bendición, también es algo extremadamente peligroso, imprevisible, que puede acarrear serios daños. Por lo tanto, quien tenga la intención de amar debe ser consciente de que está exponiendo su cuerpo y su alma a heridas de muy diferentes tipos, sin poder culpar por ello a su pareja en ningún momento, puesto que ambos corren el mismo riesgo.

Artículo 2. Una vez alcanzado por una flecha del arco ciego de Cupido, debe solicitarse inmediatamente al arquero que dispare la misma flecha en la dirección opuesta, con el objeto de no sufrir la herida conocida como “amor no correspondido”. En el caso de que Cupido se niegue a hacerlo, la convención que en estos momentos se promulga exige del herido que, de manera inmediata, se arranque la flecha del corazón y la tire a la basura. Para llevar esto a buen puerto, debe evitar llamadas telefónicas, mensajes de correo electrónico, envíos de flores (siempre rechazadas) o cualquier otra forma de seducción, pues semejantes medios, si bien pueden dar algún resultado positivo a corto plazo, no resisten el paso del tiempo. La convención decreta, así mismo, que le herido debe buscar sin falta la compañía de otras personas, así como debe imponerse al pensamiento obsesivo que le dice: “Vale la pena luchar por esta persona”.

Artículo 3. En el caso de que la herida provenga de un tercero, es decir, que el ser amado se sienta atraído por alguien que no estaba a priori en el guión, queda expresamente prohibida la venganza. En este caso, se permite el uso de lágrimas hasta que los ojos se sequen, así como algunos puñetazos en la pared o en la almohada, o reuniones con amigos donde poder insultar a gusto al antiguo(a) compañero(a), incidiendo en su perfecta falta de gusto, pero sin llegar a difamar su honra. La convención determina que también se aplique en este caso la regla del artículo 2, que mueve a buscar la compañía de otras amistades, sólo que evitando en la medida del o posible los lugares que la otra persona frecuenta.

Artículo 4. En lesiones leves, clasificadas aquí como pequeñas traiciones, pasiones fulminantes que no duran mucho o falta de interés sexual pasajero, debe aplicarse con generosidad y rapidez el medicamento llamado “perdón”. Una vez aplicada tal medicina, no se debe volver atrás bajo ninguna circunstancia y el asunto debe ser definitivamente olvidado, no utilizándolo jamás como argumento en una discusión o en momento de odio.

Artículo 5. En todas la heridas definitivas, también conocidas como “rupturas”, el único medicamento que tiene algún efecto se llama “tiempo”. De nada sirve buscar consuelo en echadores de cartas (que siempre prometen el regreso del amor perdido), leer libros románticos (que siempre acaban bien), engancharse a una telenovela o cosas por el estilo. Se debe sufrir con intensidad, evitando radicalmente las drogas, los calmantes o las oraciones a los santos. En cuanto al alcohol, sólo serán permitidos dos vasos de vino al día.

Consideraciones finales:
Los heridos por el amor, al contrario de los lastimados en conflictos armados, no son víctimas ni verdugos. Optaron por algo que forma parte de la vida y deben asumir, por consiguiente, la agonía y el éxtasis de su elección. Y los que jamás fueron heridos por el amor nunca podrán decir “he vivido”. Porque no vivieron.

.................................................................................................................................
Texto de Paulo Coelho publicado o 24 de Febreiro de 2008 en XLSemanal
.................................................................................................................................




TEXTO ENVIADO POR: María
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.......o amor según Schneider

“O amor é a mellor música na partitura da vida. Sen el serás un eterno desafinado nun inmenso coro da humanidade"



(Roque Schneider)

luns, 25 de febreiro de 2008

** Un luns con humor levase mellor ¿ou non?

A falta de palabras que publicar, o humor gráfico sempre ven ben. E o Carrabouxo é un xenio nesta fermosa arte. Adicado ó Julio que que lle gusta moito o facer deste humorista galego afincado en Vigo.



** A Frase Máxica de.....Bohr......sobre expertos


" Un experto é unha persoa que cometeu todos os erros que se poden cometer nun determinado campo”



(Niels Henrik David Bohr; físico danés premio Nobel)

domingo, 24 de febreiro de 2008

** Eurovisión e o Chiki Chiki. ¿Burla ou acerto?

Que Eurovisión é un concurso político de cancións -sí, político- é tan evidente como que o día ten 24 horas. Soamente unha moi boa canción pode ter posiblidades hoxendía, sempre que estea aderezada dunha forte dose de sorte. Sin esta receta máxica, sería algo así como que Asterix e Obelix loitaran contra os romanos sen usar a súa pócima, tamén máxica.

Hai tempo que penso que soamente Italia soubo retirarse a tempo e non presentarse máis ó decadente concurso de Eurovisión, feito á medida de países "coleguitas". Sí, digo ben, "coleguitas": "yo te voto, pero tú me votas, eh, neng". Non sorprende así que países lonxanos e sen méritos musicais acaden éxitos impensables. Sí, de vez en cando, o triunfo correspóndese cos méritos musicais. Pero case é a excepción. Países limítrofes ou ben levados politicamente vótanse entre sí. Vamos, que coa disculpa de darse unhas "palamaditas" cada ano organizan un concurso de cancións para amenizar a velada.

Iso pasou sempre, e senón que llo pregunten ó gran mestre José Luis Uribarri. A mágoa é que agora -sempre en teoría- xa non vota o xurado de cada país, senón público con chamadas telefónicas. Pero máis do mesmo. O compadreo e comadreo e o "autobombo" non descoidan o seu lugar no festival. A súa razón de ser, para maior desprezo de países que levan boas cancións e que, noutras circunstancias, deberan ser eles os gañadores.

España, que aínda non caeu da burra, este ano organiza a selección do seu representante por medio de videos musicais colgados en internet. E a falta dun día para pecharse as votacións, o gañador indiscutible, salvo sorpresa de última hora, será a frikicanción "El baile del chiki chiki" de Rodolfo Chiquilicuatre, personaxe fictio ó que da vida o humorista David Fernández, do programa de Andreu Buenafuente.
Como broma, un 12 de puntuación, pero ¿e se gaña e finalmente representa a España? Sinceramente non o creo, porque entre as cinco cancións con maior puntuación, un xurado escollerá a representante española. Vamos, que haberá criba, para separar as malas herbas. Tal é o caso que nos ocupa.






Pero ¿e se finalmente vai esta frikicanción? ¿que pensarán no resto de Europa de nós? Home, aí están os españoles dando a nota. Non lles chegaba con Remedios Amaya e a súa barca, que van e agora levan a un ......(cada un que poña o adxectivo que mellor considere)......Opino que como canción do verán en plan coña aínda é admisible pero nun festival tan "serio" como o de Eurovisión, pois non sei eu....

Iso sí, se o pensamos un pouquiño, ata estaría ben que gañase o Rodolfo e o seu chiki chiki e que o xurado español a elixise representante de España. Independentemente do resultado que logo acadase, polo menos España tería a oportunidade de rirse de Europa e de Eurovisión, e do seu texe manexe políticamente correcto. Iso sí, logo de que eles se risen de nós....¿Compensaría o escarnio? O triple salto mortal está dado, que sabe o resultado.... A risa, cando menos, está garantizada, que canción, baile e actuación coñeiras son un rato...

Ti ¿que opinas? ¿Quen canción levarías por España? ¿Que che parece a do chiki chiki?
¿E se por un casual o xurado decidise levar a frikicanción, o humorista atreveríase a ir de veras ou é todo fume?


O portal das candidatas por España e o vídeo promocional podédolo ver en:



UN ARTIGO-OPINIÓN FEITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

sábado, 23 de febreiro de 2008

** Pikifx un editor de imaxes on line

Se queres un editor de imaxes diferente ó que usas, ou por curiosidade decides probar outros, unha alternativa é:
Pikifx. Non é preciso instalar ningún programa no teu Pc. Só tés que subir as fotos e imaxes que queres retocar e pórse mans á obra para moldealas ó teu gosto. Así de sinxelo.



venres, 22 de febreiro de 2008

** Series e sagas de películas que regresan do asilo

Está de moda retomar sagas de películas ou series do pasado. Exemplos recentes: Rambo 4 ou a última de Indiana Jones, en ambos casos con pensionistas como protagonistas.

Ás veces, é mellor que pelis ou series deixen bo sabor de boca que dar pena e velas arrastrándose. Stallone ou Harrison Ford olvidan que o elixir da eterna xuventude non existe, e provistos dos máis elementos artificiais ou operación regresan como se de zombies se tratasen. ¿Non se equivocarían? ¿Pensaron que ían rodar unha de terror?

Á penúltima -a última nunca chegará- protagonízaa a serie "El coche fantástico" que triunfara nos míticos 80. Co verdadeiro Kit xubilado (coche e voz a un tempo),
a serie regresa. Dubido moito que triunfe. Neste caso coido que segundas partes nunca foron boas. Bueno, en si, sería a terceira. Hai que lembrar que a finais dos 90 fixeran unha película titulada "Knight Rider 2000" que pasou con máis pena que gloria.



En todos estes casos, non sei se volven porque os guionisas americanos continúan agora cunha folga de ideas ou porque as arcas das súas estrelas están cheas de telarañas. Quizás un pouco de todo. ¿Que opinades vós destes regresos: mellor que non volveran ou acertan coas novas sagas?




UN ARTIGO-OPINIÓN DE: Julio
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de....Maurice Maeterlinck

" A dor é o alimento esencial do amor; calquera amor que non se nutrira dun pouco de dor puro, morre "



Maurice Maeterlinck

xoves, 21 de febreiro de 2008

** Descobren un material que se repara a sí mesmo

O pegamento pode que teña os anos contados para certas cousas. Leo hoxe que acaban de inventar un material que é capaz de reparase a sí mesmo en caso de ser cortado en dous. O material é un caucho especial. O descobrimento podería ter múltiples aplicación e din que serviría para contaminar menos.....Para máis información lede este artigoque aparece na revista NatureNews. ¿Que vos parece?


NOTA: O artigo orixinal estaba en inglés. Foi traducido ó castelán por Google e xa se sabe que estes trebellos da linguaxe non son nada perfectos.

** Microsoft cede en favor do software independente

Microsoft ven de anunciar que vai facilitar o desenrolo de software independente. Logo de ter sido denunciado por manter unha situación de monopolio, parece que rematou dobregándose. Máis vale tarde que nunca. Unha excelente nova para tod@s os que gostamos da informática.

** Un monólogo de Pablo Motos...homes e mulleres

¿POR QUÉ CREEN QUE NO NOS LO CURRAMOS COMO AL PRINCIPIO?

Pasó el día de los enamorados. Es una celebración que nunca he entendido. La verdad es que los tios lo festejamos para que ellas no piensen que ya no hay pasión, porque siempre llega un momento en la relación en el que ella te echa en cara que ya no te lo curras como antes. Y es verdad que nos relajamos, pero ellas también, ¡que al principio llevan las piernas depiladas como un huevo duro y cuando cogen confianza las llevan que se puede rallar parmesano!

Puede que los tios nos acomodemos un poco. Por ejemplo, a la hora de seducir, al principio nos lo curramos mogollón: preparas una cena con velas, limpias el coche… te pones romántico para que ella no piense que lo único que quieres es mojar. Pero, después de un tiempo en pareja, como ya no hay que disimular, ni pones velas, ni limpias el coche… arrimas cebolleta y si cuela, cuela. ¡Pues a ellas no les parece bien! Quieren velas. Te dan ganas de decir: ¿Y no te vale con mi cirio pascual? Bien pensado, y dejando a un lado las apariencias, seguimos queriendo lo mismo que al principio: mojar.

Mi novia dice que ya no soy el de antes porque después de hacer el amor ya no me quedo un rato con ella en la cama y que, al principio, estábamos horas abrazados. Claro, porque antes teníamos una cama de noventa, pero ahora… ¿¿Para qué nos hemos comprado un colchón de Lo Monaco de dos metros, que cabe hasta Constantino Romero cuando era gordo?? Pues ella pretende que estemos horas abrazados. Y yo le digo: “¿Abrazados? ¿haciendo qué?” Y ella: “No sé, nada…” ¿Nada? Pues a mí, una persona tumbada con los ojos abiertos y sin hacer nada me parece Drácula. Más que abrazarle me dan ganas de clavarle una estaca.

Para ella, también es señal de que no hay pasión el hecho que no la llames 10 veces al día: “Ya no me llamas nunca”. “Claro, es que vivimos juntos”. “Y eso que tiene que ver?”. ¿Qué quiere, que vayamos por casa con Walkie Talkies?

Pero ellas también se acomodan: al principio, se ponen ropa interior supersexo. Con el tiempo, no solo se acaba la ropa sexy, sino también el combinarla, y te aparecen con un sujetador negro y unas bragas color carne con la goma floja. No entiendo como se ha hecho una ley que prohíbe fumar en los bares y no se prohíben las bragas color carne. Un día se lo dije a mi novia, y va y me suelta: “¡¿ Para que me voy a poner sexy si me arrancas el pantalón y te llevas las bragas detrás como si le quitaras la piel a un fuet?!”. Sin embargo, cuando va al médico estrena bragas. ¿Es que le importa más el médico que yo? ¿Quién está perdiendo la pasión?

El problema es que entendemos de forma diferente el amor: para nosotros, amor es que ella te deje jugar a la PlayStation siempre que quieras. ¡Eso sí que es una señal de amor! Para ellas, amor es que prefieras estar con ella de compras que jugando a la Play. ¿Acaso tú le pides que se quede toda la tarde jugando contigo? No, porque tu amor es menos egoísta. ¿Qué señal de amor más grande puede haber que dejarla disfrutar de sus compras mientras tú juegas tan a gustito a la Play?

Para una mujer, una señal de amor es que le mires un flemón; y tú no se lo quieres mirar porque te da asco. A ella no le da asco, es más, le gusta mirarte el flemón. Incluso puede que quiera al flemón más que a ti. Hablemos claro: para nosotros, de verdad, una señal de amor es poder decir que vas al baño a “hacer caca”, sin rodeos. Si puedes decir eso delante de tu chica es que hay amor verdadero.Y si entra después de ti y no hace comentarios, ese amor es para toda la vida.

Para ellas, una señal de amor es que sepamos la talla de ropa que usan. ¡Pero si no me sé ni la mía! En fin… después de todo lo dicho, creo que queda claro que nosotros no hemos perdido la pasión. Ni ellas tampoco. Sólo la hemos cambiado de sitio.

( Por Pablo Motos, conductor de de “EL HORMIGUERO” en Cuatro )




MONÓLOGO DE PABLO MOTOS ENVIADO POR: José Manuel Freijeiro "Frei"
Colaborador de A Lareira Máxica

mércores, 20 de febreiro de 2008

** Frases para opinar. ¿Cal/es che gusta/n máis?

** “Experiencia es el nombre que damos a nuestras equivocaciones”
(Óscar Wilde)
** “Un banquero es un señor que nos presta un paraguas cuando hace sol y nos lo exige cuando empieza a llover”
(Mark Twain)
** "Lo que distingue lo real de lo irreal está en el corazón"
(Un mundo maravilloso)
** "Ten humor, es señal de inteligencia y de gracia"
(Esteves R.)
** "De vez en cuando hay que hacer lo que se quiera y no lo que se deba para no olvidar porque se hace lo que se debe"
(Anónimo)
** "Un silencio, puede decir más que mil palabras"
(Anónimo)
** "Al ser humano le parece tan extraño existir que las preguntas filosóficas surgen por sí solas"
(Jostein Gaarder)
** "Debemos amar aquello que hacemos, cuando no podemos hacer aquello que amamos"
(J.P. Silva)
** "Abrid escuelas y se cerraran cárceles"
(Concepción Arenal)
** "La felicidad es saber que hagas lo que hagas siempre podras contar con alguien"
(Fherking)

martes, 19 de febreiro de 2008

** A voz interior

¿Débeselle facer caso a voz interior ou é mellor mandala calar? Depende. Eu levo uns días así, dubidando. A voz interior dime que teño que buscar unha resposta. O sentido común dime que pase páxina. A voz interior dime que non, que non se pode pasar páxina. O sentido común dime que agora xa non importa nada. A voz interior non me deixa durmir. O sentido común dime “¡serás parvo!”. E así levo varias semanas. Empezo a preocuparme. Todo foi por unha tontería, asomeime ó pasado dende a ventá Google. Vale, vale, vou ser claro: tecleei un nome no buscador e devolveume unha biografía detallada. Non o debín facer, non cambia nada. Xa sabía que era unha persoa extraordinaria aínda que non coñecía certos detalles. Realmente non sei o que sinto, non sei cal é o verdadeiro motivo do meu malestar. Supoño que será unha especie de nostalxia, un estúpido desexo de pretender recuperar a maxia. Ou ó mellor nin eso, ó mellor o que realmente me gustaría é recuperar un tempo xa pasado. Síntome así, como se despois de dar mil voltas o meu destino fora o meu punto de partida. Pero, claro, este é un tema complicado de explicar e moito peor de entender. Ela podería entendelo, que para algo é unha experta en descifrar textos enrevesados. Podería, mais non creo que esté disposta. En fin, creo que non vou facer nada. Non o nego, xa me gustaría que os nosos camiños se volvesen a cruzar. Non depende de min. Non sei por qué precisamente agora me entra esta necesidade de saber a verdade, de buscar unha resposta que me foi negada hai anos. Trato de comprendela e non podo. Supoño que tomar a decisión de dinamitar un matrimonio non debe ser sinxela. Entón, por qué xogar cos sentimentos dos demais, por qué ese arrepentimento de última hora despois de exporse tanto, non o entendo. ¿Medo a perder os fillos? ¿Acomodamento? Tanta filosofía, tanta teoloxía, tanto doutoramento, tantos libros publicados, tanto falar de ética, de valores, de moral, e logo, tanta incoherencia na vida privada. ¡Manda carallo! Inda vai conseguir que aflore a miña vena preiteante e lle caia unha demanda por danos e prexuízos. Síntome víctima.
Nota: ¿Algún consello? ¿Qué faríades vos?




UN RELATO REALIZADO POR: Alvariño
Gran colaborador de A Lareira Máxica

luns, 18 de febreiro de 2008

** Humor gráfico para empezar ben a semana

domingo, 17 de febreiro de 2008

** A voltas co galego

Creo que unha das finalidades que debe ter a TVG é a difusión da nosa lingua e da nosa cultura. Tamén penso que na TVG, moitas veces, fálase un galego demasiado académico e artificioso, onde fenómenos como a gheada ou o seísmo non teñen cabida, cando son rasgos característicos da nosa lingua oral. Outras veces, nos medios, fálase en galego pero nin sequera coa entoación propia do galego, ou non se diferencian correctamente ás vocais abertas das pechadas. É un galego de laboratorio que resulta moi falso. Non sei como será a formación en lingua galega que reciben os xornalistas e os presentadores da TVG, posiblemente debería mellorarse.

Xa me estou liando, coma sempre, así é todo vou contar unha anécdota: miña avoa, que morreu con case 90 anos e falou galego falante durante toda a súa vida, dicía que non entendía a Televisión Galega e sempre me pedía que lle cambiara de cadea. Non chocheaba, simplemente prefería ó castelán fronte a aquel galego “raro”.

Non se pode xeralizar, mais un día coincidín cun dos conductores do telexornal no Corte Inglés de Santiago e faloulle en castelán ó peixeiro. Outro caso que me chocou foi o dunha presentadora moi coñecida da galega que me atopei nunha cafetería.


...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]


    Estaba a falar castelán, o sea... o sea..., matándose por imitar ó acento pijo madrileño mentres que o seu interlocutor lle contestaba en galego. ¿Qué pasa? Que o galego non é o catalán. En Cataluña existe un forte sentimento de orgullo con respecto ó catalán. O catalán é para os cataláns a súa lingua propia. En Galicia non pasa eso, non existe esa identificación de todos os galegos co galego. Moita xente soamente usa o galego en determinados medios de comunicación porque é a súa obriga e logo na vida privada prefire o castelán. ¿Pódese impoñer o uso dunha lingua a unha colectividade? Rotundamente, non. Eso xa o fixo Franco despois de gañar a guerra.

    ¿É unha lingua mellor que outra? Rotundamente, non. Neste noso país, inda quedan moit@s papanatas, algúns deles nin sequera remataron o bacharelato, que pensan o contrario. Por exemplo, hainos que despois de seren galego falantes toda a vida, ós trinta e tantos empezan a falarlle castelán ós fillos coa escusa de que os mandan a colexios de Santiago, tan públicos coma o colexio público do concello no que vivo, que é limítrofe co de Santiago. Algo está claro, seguen a pensar que o idioma da cidade é o castelán. Outras persoas identifican unha opción política co uso do castelán e rexeitan o galego. ¿Por qué o farán? Pois sen ser eu Freud, penso que é porque seguen acomplexados . No fondo, seguen a pensar o de sempre, o mesmo que lle inculcaron na escola dos anos cincuenta a meus pais, que “falar castelán é falar ben”. Eso si que me fastidia, eses puñeteros complexos. Paréceme ben que cadaquén decida libremente, pero eso si, en plenas condicións de igualdade. O galego forma parte da noso patrimonio cultural, é unha riqueza, nunca un idioma de segunda.






ARTIGO-OPINIÓN REALIZADO POR: Alvariño
Gran colaborador de A Lareira Máxica

sábado, 16 de febreiro de 2008

** O telexornal de Galicia TV en castelán!!!!!!!!!!!!!!!!!

Onte pola noite estaba vendo a canle dixital da galega. En principio está destinado para Galicia TV América. Chamoume sobremaneira a atención que o telexornal das 00:30 vai en......castellano. Sí, o presentador Manuel Torrente falando en castelán. Ver para crer. Descoñezo se é algo que se ven facendo desde hai tempo. Dáme que sí. Non o entendo. Eu cría que o obxectivo principal da CRTVG era a difusión e potenciación do idioma galego. Entón, ¿por que un telexornal nocturno en castelán? A maior abondamento, o resto da programación é en galego.

A miña opinión é que debería este telexornal debería emitirse en galego. Sí, xa sei que vai para os países de fala hispana de América, pero se o obxectivo é potenciar o idioma, coido que así non se consigue. Se o que pretenden é informar do que acontece en Galicia e España, para iso xa teñen a canlde de TVE-Internacional.

Por certo, oxalá que o galego que se fale alí se identificase co que fala o pobo e non fose tan artificial. Será normativo, pero so eles e os lingüistas o falan.

Doutro lado, creo que xa é hora de que tódolos anuncios da TVG se emitan en galego. Sí, xa sei que depende da vontade dos anunciantes, pero a estas alturas e, logo de máis de vinte anos de TVG, xa é hora.

Non quero malentendidos: son galego falante, aínda que son partidario do bilingüismo (para mostra: A Lareira Máxica, que admite artigos en galego e en castelán). Nembargantes, neste caso creo que se ó fin principal dunha televisión é a difusión do noso idioma, creo que se debe falar so en galego na radio e televisión galega. Outra cousa é o idioma que se poida empregar no mundo da educación ou noutras institucións. Aí estou a favor do bilingüismo.

¿Vós que pensades de todo isto?




UN ARTIGO-OPINIÓN ELABORADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

venres, 15 de febreiro de 2008

** O clube das adiviñas.....¿Un poema de?

A ver quen é capaz de acertar a adiviña poemaria de hoxe. Está algo difícil pero non imposible. Debedes acertar nome do poeta e do poema. Unha pensa que ninguén o vai acertar, namentres o Julio di que antes de mañán sábado teremo-la solución de mans dalgún lector ou lectora. A ver quen gañan se o Julio ou eu.



.................................................................................................................................

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.

Escribir, por ejemplo: “La noche está estrellada ,
Y tiritan, azules, los astros a lo lejos”.

El viento de la noche gira en el cielo y canta.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Yo la quise, y a veces ella también me quiso.

En las noches como esta la tuve entre mis brazos.
La besé tantas veces bajo el cielo infinito.

Ella me quiso, a veces yo también la quería.
Como no haber amado sus grandes ojos fijos.

Puedo escribir los versos más tristes esta noche.
Pensar que no la tengo. Sentir que la he perdido.

Oír la noche inmensa. más inmensa sin ella.
Y el verso cae al alma como el pasto al rocío.

Qué importa que mi amor no pudiera guardarla.
La noche está estrellada y ella no está conmigo.

Eso es todo. A lo lejos alguien canta. A lo lejos.
Mi alma no se contenta con haberla perdido.

Como para acercarla, mi mirada la busca.
Mi corazón la busca, y ella no está conmigo.

La misma noche que hace blanquear los mismos árboles.
Nosotros los de entonces ya no somos los mismos.

Ya no la quiero, es cierto, pero cuanto la quise.
Mi voz buscaba el viento para tocar su oído.

De otro. Será de otro. Como antes de mis besos.
Su voz, su cuerpo claro. Sus ojos infinitos.




POEMA REMITIDO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica ......Críticas cheas de prexuízos

“ Cando me coñezas poderasme criticar, pero non o fagas polo que che diga o resto "



Lidia Susín

xoves, 14 de febreiro de 2008

** Unha bonita balada para o día de San Valentín

O noso "xefe" (perdón, sei que odias que te chame así pero quería meterme contigo), o Julio, pediume que vos puxera un vídeo musical de Michael Bolton para adicar a tódol@s namoradiños no día do San Valentín. Debo confesar que a min derréteme escoitar a voz deste cantante. Boa elección.
Coma o Julio, penso que este día máis comercial que nada porque o amor non debe ser cousa dun día senón de todos. Amais a min góstame que me sorprendan e non que o regalo sexa previsible un día coma hoxe. Tampouco lle poño mala cara, pero faime máis ilusión unha flor calquera outro día que non se celebre nada.
¿Como viviste-lo día de San Valentín? ¿Algunha anécdota? ¿Que che regalaron? ¿Pensas que é un día máis comercial que outra cousa? ¿Que canción ou cantante vos gusta escoitar en plan romántico? Opinade.
Patri


** A Frase Máxica....no día de San Valentín

“ El amor es la pasión pola dicha del otro ”



Cyrano De Bergerac

mércores, 13 de febreiro de 2008

** Que content@ estou cando...!!! // De boda

Que contenta estou. Pero que contentíiiiisima!!!!!!! Non sabedes canto. Por moito que intente expresalo con palabras, non poderíades facervos unha idea de canto.

Veredes: o meu irmá máis vello (que non o máis bello porque ese é o outro), leva algo así como uns 15 anos (botándolle polo baixo) coa moza; unha rapariga moi resalada ela que leva entrando e saíndo da miña casa pois ....... imaxinádevos, toda a vida, como quen di. Xa é unha máis na familia dende fai tempo. Dende fai uns anos teñen piso propio e de luns a venres viven ás súas. O finde non, o finde veñen ver a mami para que non se lle faga tan longa a semana sen a súa presencia. E mami agradéceo, claro.

O caso é que fai uns meses sorprendéronnos a todos (igual a min un pouco máis) un bo día decíndonos que tiñan que falar con nós. Meu irmá púxose tan serio que pensei que por fin ía ser tía. Meu pai estaba que non cabía de gozo en si. Recén xubilado, o único que lle faltaba para poder ser un xubilado completo era un neto. Por fin a casa ía empezarse a encher de nenos. Benditos nenos!!!.

Pero que bah. O noso gozo nun pozo. Despois de

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]
    tantos anos xuntos, de tantas voltas que lles terá dada a vida, de aguantar por todos lados comentarios e preguntas benintencionadas do tipo “cando casades?”, “vaivos sendo hora” etc etc etc e de cansarse a respostar aquilo de “eu? Casar?” , van e deciden dar a gran campanada.

    E claro, unha non entende nada. Unha debátese entre o dilema aquel de se poñer cara de alegría, ledicia, algarabía ... ou realmente mostrar o que sinte. Porque, que deus e meu irmá me perdoe, pero, “a que carallo ven ahora iso de casar, ós trinta anos, cando levan media vida xuntos, cando levan outra media vivindo un co outro, a que ven agora a leria de facer todo o paripé ese do bodorrio repipi e conero?, porque esa é outra. Non podían coller un luns pola mañá, ir ó concello, firmar, e seguír coa rutina dos luns. Non. As cousas hai que facelas como deus e a santa nai igrexa mandan, como diría miña nai. As cousiñas ben feitas, que se ti non eres católica e apostólica, eu si, me di meu irmá, ese mesmo que non pisa unha igrexa dende o día da primeira comunión.

    E eu, sigo sen entender nada. Pero estou contentísima eh, iso que conste en acta. Contentísima por eles quero dicir, porque claro, vos sabedes a como sae unha voda a estas alturas de século? Eu non sei a como lles sairá os contraíntes, nen ós padriños, nen a vós, pero eu creo que ser tía me ía saír máis a precio.

    Porque claro, unha que vos é así moi chusquiña ela, propón: e digo eu, un irmá non casa tódolos días, haberá que facerse ver e posto que somos varios irmás (hai que pensar en todo) regalarlles a lúa de mel quedaría ben. Porque que outra cousa lle vas regalar a un irmá? Vaslle dar un talón como quen da que sei eu? Vamos, que nin corta nin perezosa, tan pronto como o pensei, llo comentei ós demais. Tanto a meus irmás como á irmá da noiva lles pareceu ben, pero coño!!!, eu nunca fora de lúa de mel, non sabía que se cotizaban tanto.

    Así que, estou contentísima, meu irmá casa. Eu vou gastar a paga extra que non teño en contribuír a pagarlles unha lúa de mel de luxo por todo o alto. Vou pasar semanas invertindo todo o meu tempo libre intentando dar co vestido-repolo para a ocasión para rematar mercando o primeiro modelito cheo de volantes e puntilla de Camariñas que me entre neste meu corpo salado. Pero sigo contentísima eh, a ver cando vos atopades vós cunha excusa mellor para desfrutar desa afición tan nosa (e cada vez tamén máis vosa) do “shopping”. Imaxinádesvos: horas e horas recorrendo as mellores “butiques” da gran cidade. E o ghuapa e fermosa que vou lucir o día D, hora H??? Ben valerá os centos de euros que, de seguro, terei que desembolsar.
    Jo, como mola! Qué contenta estou! Só pensar en combinar bolsos con zapatos, vestido con peiteado, xoias con roupa interior, me enche de ledicia.
    Que bonitas que son as vodas. A que si?





QUE CONTENT@ ESTOU...!!! REALIZADO POR: María
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de ...Antonio Machado : homes

"Dicen que un hombre no es hombre hasta que oye su nombre de labios de una mujer”



Antonio Machado

martes, 12 de febreiro de 2008

** Marramaooooo… marramaooooo…!

Aínda que non estamos oficialmente na primavera, con este tempo tan bo parece que xa chegara. Os arbustos do xardín empezaron a brotar e as camelias xa levan uns días cheas de flores. As mimosas tamén floreceron. O Entroido, do latín introitus, unha festa tradicional e antiga que ten a súa orixe na celebración da fin do inverno, remata hoxe. Os gatos do meu vecindario levan varios días alterados, co sangue en plena efervescencia. A especie gatuna débese rexer polo seu propio calendario e, polo que se ve, vai cunhas cantas semanas de adianto con respecto ó gregoriano. Esta semana celébrase o San Valentín e os de Ferrero Rocher xa puxeron na TV o anuncio dos seus bombóns. A verdade, non me gustan moito as campañas comerciais que pretenden fomentar o consumo de chocolate entre os namorados.
Explícome, tendo en conta que o chocolate seica é un bo substituto do sexo, ata me parece unha falta de consideración coas persoas máis desafortunadas. Xa sabedes, as víctimas dos erros de tiro do chosco Cupido. Hai que ver, dos que necesitamos a nosa ración diaria de chocolate para sobrevivir, que o noso non é antollo senón pura necesidade, non se acorda ninguén.

Uns tanto e outros tan pouco. E senón que llo pregunten a miña tía Florentina: “non che hai máis que vicio Eleniña, que agora hai mil cousas e antes nós non tiñamos nada. Cando Manolo me dixo o de metelo polo outro lado case lle planto unha labazada na cara. E que eu sempre lle dicía que “non” e el estaría farto de aturarme, que eu ó meu Manolo quíxenlle moito e ben que me gustaba facelo, que nós daquela éramos novos, que casamos con vinte anos, e xa se sabe.... ¡Pobre Manolo!, queenpazesté, xa hai dous anos que faltou e inda me parece que o sinto andando pola casa. Que boíño era, e que considerado, foime afacendo pouco e pouco e así que lle collín o gusto ben que o pasamos, faciámolo case todiñas as noites. Se che digo a verdade Eleniña, os tarros de crema Nivea pouco duraban, e que eu non quería ter tantos fillos como mamá, que coa miña Loliña xa estaba contenta”.

Onte, ó descolgar o teléfono da salita, oín esta conversación da tía Florentina e de mamá.

...Ampliar/recoller resto do relato de Alvariño [ +/- ]

    Non sabía que a liña estaba ocupada, foi unha casualidade. Miña nai quedou muda, eu pasmado. Agora entendo ese bo humor, ese sorriso permanente, esa paz interior que acompañou sempre a miña tía Florentina. Eu pensaba que viña de tanta misa e de tanto rosario. Polo visto, no seu estado de perpetua felicidade tamén deberon influír bastante outras facetas da súa vida terreal. Nunca pensei que a vida sexual das beatas e os sancristáns fora tan intensa.

    Ó mellor, o dos desemparellados é un colectivo minoritario e por eso non lle compensa ás marcas de chocolate invertir nunha campaña publicitaria dirixida exclusivamente a nós. Pode ser. Está visto que o que non se conforma é porque non quere. En caso de apuro sempre se lle pode botar a man ó comodín do amor platónico. Non me parece mala idea: cero discusións, cero tensións, cero conflictos, nin sogro, nin sogra,... ¿Sexo? Bueno, para que enganarnos, daquela maneira. É o que ten o platonismo, hai que apañarse so ou zamparse uns cantos bombóns cando che entran as ganas. Algunha desvantaxe tiña que ter.

    Miña prima Pili, a irmá pequena de Juanjito, acaba de entrar na cociña cun prato tapado cun papel de aluminio.

    - ¿Qué traes aí ?
    - A proba das filloas.
    - Qué ben, pois déixaas aquí na mesa.
    - ¡Alvariño! Xa che esqueceu que empachaches o domingo coas orellas.
    - Como eres, que eu so quería probalas.
    - Si, si... probalas todas, que a ti unha non che chega. E ti, ¿qué fas?
    - Nada, escribo un pouco.
    - ¿Sobre qué?
    - Neste momento, sobre algún dos inconvenientes dos amores platónicos.
    - ¿E cáles son?
    - Non cho digo. Xa lerás o relato na Lareira.
    - Pois terei que lelo, que como tamén teño un amor platónico ó mellor convenme estar informada.
    -Non me digas, ¿e pódese saber quén é o afortunado?
    - Si, Jorge Flo. Podes poñelo no teu relato se queres. E ponlle tamén unha foto súa que hai na páxina de M-80, unha na que está sorrindo. É alto, guapísimo, intelixente, bo, deportista, millonario, ten sentido do humor, ten unha voz preciosa e por riba, é mandamáis nos 40. ¡Ai...!, co sacrificado que é cantar na orquestra, todo o día co pasodoble na boca...
    - Cala un pouco Pilita, que me vas arruinar o relato.
    -Anda, Alvariño, faino, que me fai ilusión, que Juanjito xa é famoso e a min inda non me nomeaches nunca.
    - Xa veremos, non che prometo nada Pilita. E que neste relato xa falei da familia máis arriba.

    Mi madriña, o dos amores platónicos estase a converter nunha epidemia. Os gatos, que deben ser infinitamente máis listos que os humanos, seguen disfrutando no xardín:

    -¡Marramao...marramao...!1

    Achégome a ventá e vexo tres gatos. Un deles é o Lucas, o gato da miña veciña Maruja, e os outros dous non sei de quen son. O Lucas está desmellorado, máis fraco. Estes días nin sequera debeu comer e tamén debeu facer máis exercicio. Vai ter razón o médico novo. O outro día díxome que se quería adelgazar debía moderar a inxesta de calorías e facer exercicio con regularidade. Agora que o penso, deben existir moitos paralelismos entre a medicina e a veterinaria. Claro, por eso se fan tantos experimentos con ratos e cobaias, e por eso de don Ramón, un dentista xa xubilado que houbo na miña vila, dicía a xente que era coma un veterinario.
    É o que ten escribir e reflexionar, sempre te acabas decatando de cousas que doutro xeito inda che habían de pasar desapercibidas.

    -Ñam... ñam... ¡qué boas están as filloas que trouxo Pili!

    1. Onomatopea. Úsase para imitar o maullido do gato na época de celo.




UN RELATO ELABORADO POR: Alvariño
Gran colaborador de A Lareira Máxica

** Un novo contador para A.L.M.

Para @s curios@s, desde hoxe tedes na columna da dereita, tras "A eira dos blogs", un novo contador no que se detallan o lugar de procedencia das visitas e desde que páxina ou artigo accederon a este blog (ou se accederon directamen ó blog poñendo a dirección del). Tamén informa, cando abandoan o blog, de qué páxina visitan a continuación (no caso de non visitar ningunha outra, aparece "A Lareira Máxica" como última visitada). É, por tanto, aínda máis detallado que o contador que se ve na marxe superior esquerda da páxina. Agardamos que vos guste.

** A Frase Máxica de....De Musset: a paciencia


" Non hai auténtico xenio sen paciencia "



Alfred De Musset

luns, 11 de febreiro de 2008

** Imaxes para disfrutar uns minutos

** A Frase Máxica de ... Colette: amor e dúbidas


" Cando se é amado non se dubida de nada, cando se ama dúbidase de todo "



Colette

domingo, 10 de febreiro de 2008

** Isidre Esteve, un exemplo de coraxe e autosuperación

Isidre Esteve, é un gran exemplo de superación. O catalán participou moitos anos na competición de motos do Rally París Dakart (a última no Dakar de 2007, ó último disputado), obtendo boas actuación e estando preto de gañar o Rally nalgunha ocasión. Nembargantes, o destino xogoulle unha mala pasada en marzo de 2007 cando sufriu un accidente noutro rally en Andalucía que o deixou en cadeira de rodas por mor dunha lesión medular.

Apenas un ano máis tarde, acaba de anunciar que vai competir no Campionato de España de Todoterreos. Aí é nada. Coraxe, valentía, pundonor e autosuperación non lle faltan a Isidre. Hai uns meses lera unhas declaraicón que dera nunha rolda de prensa. Falaba cunha serenidade e un optimismo que sorpendeu a mot@s do feito de quedar en cadeira de rodas para sempre. Tiña asumido o que lle pasou e as consecuencias para a súa vida: "Acepte la situación desde el primer momento. Pedí sinceridad (a los médicos), porque quería saber qué lesión tenía". Sufrimento, claro está, non lle faltara, pero tocaba tirar para diante. Vía o vaso medio cheo. Dicía que podía ter sido pior e estar morto. E tiña razón. Outros compañeiros seus, - algún deles gañou o Dakart- hoxe non o poden contar. El, pese a todo, está vivo.

Deunos un exemplo de seguir adiante a pesar de todo. Afirmaba -e sígueo facendo- que se sente con ganas de facer moitas cousas e que "me he dado cuenta que puedo hacer de todo". Esta semana fíxose público que vai voltar a competir. Proba de que as súas intencións non se quedaron nun mero desexo.

Bravo, Isidre. E deséxoche o mellor e moitos éxitos, que estou seguro que van chegar. Como ben dis, non serán pronto pero acabarán chegando. E o máis importante: TÉS VIDA, UNHA GRAN ILUSIÓN E MOITO MOITO APOIO de tod@s. Sorte.




UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

sábado, 9 de febreiro de 2008

** Cuestión de humor. ¿Inferno exotérmico ou endotérmico?

La siguiente pregunta fue hecha en un examen trimestral de química en la Universidad Complutense de Madrid. La respuesta de uno de los estudiantes fue tan ’profunda’ que el profesor quiso compartirla con sus colegas, vía Internet; razón por la cual podemos todos disfrutar de ella.
Pregunta: ¿Es el Infierno exotérmico (desprende calor) o endotérmico (lo absorbe)?

La mayoría de estudiantes escribieron sus comentarios sobre la Ley de Boyle ’el gas se enfría cuando se expande y se calienta cuando se comprime’.

Un estudiante, sin embargo, escribió lo siguiente:
’En primer lugar, necesitamos saber en qué medida la masa total del Infierno varía con el tiempo. Para ello hemos de saber a qué ritmo entran las almas en el Infierno y a qué ritmo salen. Tengo sin embargo entendido que, una vez dentro del Infierno, las almas ya no salen de él. Por lo tanto, no se producen salidas. En cuanto a cuántas almas entran, veamos lo que dicen las diferentes religiones: la mayoría de ellas declaran que si no perteneces a ellas, irás al Infierno. Dado que hay más de una religión que así se expresa y dado que la gente no pertenece a más de una, podemos concluir que todas las almas van al Infierno. Con las tasas de nacimientos y muertes existentes, podemos deducir que el número de almas en el Infierno crece de forma exponencial. Veamos ahora cómo varía el volumen del Infierno: según la Ley de Boyle, para que la temperatura y la presión del Infierno se mantengan estables, el volumen debe expandirse en proporción a la entrada de almas. Hay dos posibilidades:

1. Si el Infierno se expande a una velocidad menor que la de entrada de almas, la temperatura y la presión en el Infierno se incrementarán hasta que éste se desintegre.

2. Si el Infierno se expande a una velocidad mayor que la de la entrada de almas, la temperatura y la presión disminuirán hasta que el Infierno se congele.

¿Qué posibilidad es la verdadera? Si aceptamos lo que me dijo Ana en mi primer año de carrera (’hará frío en el Infierno antes de que me acueste contigo’), y teniendo en cuenta que me acosté con ella ayer noche, la posibilidad número 2 es la verdadera y por tanto daremos como cierto que el Infierno es exotérmico y que ya está congelado. El corolario de esta teoría es que, dado que el Infierno ya está congelado, ya no acepta más almas y está, por tanto, extinguido; dejando al Cielo como única prueba De la existencia de un ser divino, lo que explica por qué, anoche, Ana no paraba de gritar ’¡Oh, Dios mío!’

Dicho estudiante fue el único que sacó sobresaliente




ENVIADO POR: María
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

venres, 8 de febreiro de 2008

** ¿Quen coñece o conto da néboa e a vergoña?

Onte contáronme un conto/ historia/ lenda ou como queirades chamarlle que me encantou. Descoñezo por tanto o seu autor /a se é que realmente o ten. Se cadra, poida que sexa unha desas historias anónimas, non o sei. Googleando pola net o único que conseguín sacar en claro é que se trata dunha historia tradicional leonesa. Se alguén sabe algo máis, sempre agradeceríamos que nos ilustraran mellor (eu polo menos).
Era a historia da néboa e a vergoña. Ó parecer as dúas gostaban de reunirse e quedar de cando en cando para verse, parolar e quen sabe se tomar un café, pero iso só no verán. Un bo día a vergoña preguntoulle á néboa como podía facer se algún día non lle resultaba doado atoparse con ela posto que descoñecía o seu enderezo. A néboa respondeulle que daría con ela á tardiña nos veráns e sempre nos altos e pola mañanciña cedo de inverno polos vales adiante. Pero tamén lle preguntou polo enderezo da súa interlocutora, a vergoña. Esta só puido responderlle que carecía de enderezo persoal posto que “se un día perdes a vergoña, nunca volves a atopala.”




ARTIGO FEITO POR: María
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

** Pastora Soler: do flamenco ó pop

Encántame Pastora Soler. En realidade o nome real desta sevillana de 29 anos é Pilar Sánchez Luque. Cantante camaleónica onde as haxa. Empezou cantando flamenco e logo mudou o seu estilo. Gústame máis agora. Ten boas cancións e unha voz potente e agradábel. Hai un chisco estaba escoitando unha canción súa na radio, que sei que lle gusta moito ó Jaime, o meu querido home. Pois como dentro dun poco vai a visitar ALM pois sorpresa, sorpresa!!. Adícocha a tí, en especial, pero tamén, a tódolos visitantes de ALM, e, por suposto, ó noso coordinador Julio Torres, outro namorado da música pop desta sevillana (¿e dela tamén Juliño?, ¿ou "so" tés ollos para Diana Palazón, Elsa Pataki e Cristina Villanueva?, jejeje amigo, paréceme que te acabo de pór coloradiño. Sinto ser algo indiscreta. Espero que isto no me custe o cargo, jejeje).
Boa fin de semana a tod@s.




UN ARTIGO DE: Patri
Administradora axudante de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de... Descartes...sobre a razón

“Non hai nada, repartido de modo máis equitativo, que a razón: todo o mundo está convencido de ter suficiente"



René Descartes (1596-1650) Filósofo y matemático francés

mércores, 6 de febreiro de 2008

** A Frase Máxica de....L. Jeldres...sobre a verdade

" Se adicas unha hora ó día durante 20 anos a pensar sobre o que é verdade, seguramente concluirás que non existe tal cousa"



Leopoldo Jeldres

domingo, 3 de febreiro de 2008

** Carnaval, Carnaval, quérote !!!!!

Carnaval, carnaval!!!! Ola amig@s de A.L.M. O Jaime máis eu atópamonos disfrutando uns días do carnaval na terra do meu home: Xinzo de Limia. Estámolo pasando de medo porque ós dous gústanos moito o de disfrazarnos. Temos máis perigo que Piraña nunha tenda de comestibles Aquí, como en Verín e outras zonas de Galicia, o carnaval vívese cos cinco sentidos. E vos ¿disfrazáchevos? ¿De que vos ides disfrazar ou de que vos disfrazaches? Nós disfrazámonos de Epi e Blas. Jajajajaja, que risas. ¿Que carnaval vos gusta máis: Xinzo, Verín, Pontevedra, O Grove, A Illa de Arousa,....? Eu quédome con estes, aínda que o de A Illa de Arousa tamén me gusta moito. E o desfile do Ravachol en Pontevedra tamén é moi recomendable. É algo distinto.
Aproveitando que estamos en Carnaal anímovos a que nos contedes anécdotas que vos pasaran en algún carnaval e de paso, se tedes vídeos ou fotos que nolas envíedes. Namentres, póñovos uns vídeos que quitei de Youtube. E déixovos que nos voltamos á festa na rúa. Deica!!



>> CORREDOIRO XINZO DE LIMIA 2008



>> SAETA RAVACHOL (Pontevedra 2006)


>> CARNAVAL NA ILLA DE AROUSA


>> CHIRIGOTA "LOS DE LA CARPA" 2008




UN ARTIGO DE: Patri
Administradora axudante de A Lareira Máxica

** Un gadget relaxante cheo de peixes

Ver peixes tamén axudan a relaxarse un pouco. E con tanto stress que sufrimos hoxendía....Comprobámolo no blog de Eifonso Lagares, Islas Cïes Blog,de onde quitamos o seguinte simpático e entretido gadget. ¿Reláxavos? ¿Gústanvos os peixiños? Ah, unha advertencia: non se poden pescar nin comer. Éstes non. Pobre vosa!!! Ah, que se me olvidaba: se facedes click na imaxe aparece comida para os peixes. Aliméntadevos ben!!!!!!

sábado, 2 de febreiro de 2008

** Pau Gasol sube o seu prestixio ó fichar polos Lakers

Sen dúbida, a nova das últimas horas é a fichaxe do baloncestista español Paul Gasol polos Angeles Lakers. Deixa atrás o equipo que o acolleu nos últimos seis anos e medio na NBA: Os Memphis Grizzlies. No equipo de Memphis deixa orfo ó outro españo: Juan Carlos, a "Bomba" Navarro. A súa fichaxe implica o traspaso de 4 xogadores dos Lakers a Memphis, así como a cesión dos dereitos do irmán, de Pau, Marc Gasol e tamén as elección dos Lakers nos draft de 2008 e 2010.

Os Lakers é un dos equipos míticos da NBA. Aínda me lembro dos duelos nos 80 cos Celtics Boston de Larry Bird. Pódese dicir que foron os dous conxuntos que dominaron a década. Daquela Magic Jhonson, Kareem Abdul-Jabbar ou Bob Mcadoo entre outros. Por este equipo tamén pasaron outros míticos xogadores coma Wilt Chamberlain ou Shaquille O'Neal. Nos 80 gañou 4 ligas (alí falan de aneles) da NBA: temporadas 81-82, 84-85, 86-87 e 87-88. Asemade, disputraon 7 finais e acadaron máis de 50 victorias en todas e cada unha das 10 temporadas regulares (en 5 delas gañaron máis de 60 partidos). En fin, toda unha lenda dos 80, vida algo a menos nos últimos anos. Hoxe, sen dúbida, a súa gran estrela e Kobe Bryant.

Gasol, moita sorte, e moitos éxitos cos Lakers. Sen dúbida, un premio merecedísimo ó teu esforzo pouco recompensado ata o de agora no equipo dos Grizzlies. So resta por saber que número lucirá nos Lakers, pero coido que voltará a ser o 16. A súa fichaxe todo un acerto para as dúas partes: para os Lakers porque gaña un xogador importante, campión do mundo de baloncesto e que promedia un bos números na NBA, e para Gasol porque vai a un equipo mítico e campión da NBA, que garda tras de sí unha gran lenda.



UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Microsoft vai comprar Yahoo!

Se nada o remedia, e parece que non, o xigante Microsoft vaise facer co segundo buscador máis importante en internet: Yahoo!, unha empresa que nos últimos anos está tendo problemas económicos e xa tivo que despedir a moitos empregados. A oferta que lle acaba de facer Microsoft din que a fai, logo de tantear a operación, pero que, case seguro, vai obter o visto bo de Yahoo!. ¿De canto é a oferta?de 30.000 millóns de euros nada máis e nada menos.

Para min á noticia é triste, porque un sempre é partidario da competencia e canta máis mellor, porque redunda na maior diversidade e menor monopolio en internet. O mesmo penso para a vida diaria fóra de internet. A competencia comercial sempre é bo, se está ben prantexada (e non coma nos temas das gasolineiras). Redunda en favor de precios máis competitivos. Os monopolíos xeneran dictaduras económicas e sociais.

Para Microsof e Yahoo! a operación será boa. E tentaranos vender que así faranse máis forte (algo obvio). Neste momentos o buscador de Microsoft é o Live Search (antes Msn) e o de Yahoo! o do mesmo nome que a empresa. Xuntos queren recortar distancia do buscador por excelencia en internet: o da todopoderosa empresa GOOGLE. O duelo de xigantes está servido: GOOGLE contra MICROSOFT, pero namentres a oferta diminúe, achégandose a un "bipolio".



UN ARTIGO-OPINIÓN REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

venres, 1 de febreiro de 2008

** O ser galego..... con identidade propia


El gallego no te llama por teléfono ... DACHE UN TOQ!
El gallego no saluda .. DICHE BOAS!!
El gallego no se cae .. ANALIZA A CIRCUSTANCIA !
El gallego no se enamora ... ESTA ENCONACHADO!!
El gallego no trata de convencerte ... COMECHE A ORELLA!
El gallego no concierta una cita con sus amigos ... QUEDA PARA BOTARSE UNHAS RISAS!!
El gallego no t golpea...METECHE UNHA PALISA MORTAL!
El gallego no da besos ... COMECHE A BOCA!!
El gallego no bebe mucho ... ÉNCHESE!!
El gallego no es que no entienda... NON O PILLA!!
El gallego no te da la espalda ... MANDATE A PUTA MERDA!!
El gallego no te llama la atención ... PERO QUE ME ESTAS CONTANDO?? NENO!!!
El gallego no se relame ... DICE SOBOME!!!
El gallego no se inmuta .. BOH!!!!!!
El gallego no acariacia ... SOBA
El gallego no molesta .. É UN XOVES!
El gallego no se alimenta .. ÉNCHESE COMO UN PORCO!
El gallego no golpea .. SOLTACHE UNHA OSTIA!
El gallego no trabaja a destajo ... TRABALLA COMO UN CAN!
El gallego no se impresiona ... NON TE TIRES ...
El gallego no sufre de diarrea ... TEN O CU Q VOTA LUME!
El gallego no corre a toda velocidad ... SALE FOSTIADO!!
El gallego no se rie a carcajadas... DESCOJONASE!!
El gallego no camina .. COLLE O BUS!
El gallego no es un buen tio ... É A OSTIA!
El gallego no es un tio trankilo ... É UN TIPO SUAVE!
El gallego no dice voy y vengo ... SABES CANDO VAI PERO NON CANDO VOLVE!
El gallego no esta cansado ... TA FEITO UNHA MERDA!
El gallego no ve una chica fea ... VE UN BICHO!!
El gallego no habla claro... SOLTACHO NA PUTA CARA!
El gallego no es cualkier cosa... O GALEGO É UN SER ÚNICO E EXTRAORDINARIO ..



ENVIADO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** JUJEL, a gheada feita buscador

O Google tamén sabe da gheada. So tedes que pinchar en JUJEL e poderedes comprobar que a nosa benquerida gheada tamén lle come a ourella (non a do carnaval) ó xigante americano. Coa axuda de Google, iso si. Os seus creadores afirman que: "Este sitio é basicamente tres cousas: un servizo público, un experimento en cooperación con Google Inc. para limitar as búsquedas á referencias galegas, e unha páxina simpática para chamar a atención e por en liña dous fenómenos manifestos como son a gheada e o seseo no territorio galego".
Boa nova, sen dúbida, que nos foi remitida por María, unha das nosas grandes colaboradoras.

** A Frase Máxica de... Orison Swett...sobre a sonrisa

“La sonrisa es una verdadera fuerza vital, la única capaz de mover lo inconmovible”



Orison Swett Marden