martes, 31 de marzo de 2009

** En busca da "tuerca" perdida

A xente está decididamente tola. Sí, xa o dicía aquela película titulada "El mundo está loco, loco, loco". Por se había algunha dúbida ó respecto, María envíame este enlace dunha nova publicada nun xornal que recolle unha proba máis de que a cousa, lonxe de mellorar, vai a peor. E por riba parece que non se albisca o fondo... Xa case non me estraña nada do que leo, vexo e escoito, e digo case porque sempre hai algo que non deixa de soprenderte nesta vida, a pesar de todo. Ougallá sempre fora por cousas boas, pero sexamos realistas...Non é así.



ENLACE DE NOVA REMITIDO POR: María
Colaboradora de A Lareira Máxica

OPINIÓN FEITA POR: Julio Torres

** A Frase Máxica....Destino?? by William Jennings

" O destino non é cuestión da casualidade, senón de eleccións. Non é algo que hai que esperar, senón algo que hai que perseguir "



William Jennings Bryan

luns, 30 de marzo de 2009

** Que rabia da cando...!!! Folletos invasores

Que rabia da cando...!!! Cando chegas ó teu coche e, sorpresa sorpresa, atópastes con que o teu parabrisas foi pai. As súas transformadas en escobillas que case todo o limpan, refuxian no seu interior un vástago postizo de nome folleto, e de apelido: publicitario. A nai do fillo deixouno, como a outros, a cambio dunha paga monetaria...

Cando esta práctica do folleteo publicitario é frecuente un acaba por afartarse. Pasa outra cousa: que as veces daste de conta e retíralos, pero outras veces xa cando estás dentro do coche, co cinto posto, encendeste o motor e puxestes a primeira e vas arrancar, albiscas polo retrovisor un folleto asasino na luna traseira do vehículo.. Brrrr!! (sobre todo se chove). Ante isto último cómpre ter coidado, hai moito amigo do alleo que o fai a propósito para que cando te levantas a retiralo, aproveitar para levarche o coche, tendo en conta que as chaves están dentro e o conductor na súa parte traseira. A min, afortundadamente, nunca me pasou, pero teño recibido correos advertíndome desta técnica ladronil. Coidado. Mellor apagar o coche, coller as chaves e apearse do vehículo, ou marchar facendo publicidade e, máis tarde, retirar a publicidade "gratuita" da plataforma do teu coche.

¿E ti non tés ningunha cousa que che dé rabia? Desafógate en A Lareira Máxica. Envía o teu texto e queixa ó mail de alareiramaxica[arroba]gmail.com (no lugar de [arroba] poñer @). Gracias.



QUE RABIA DA CANDO...!!! FEITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica....Ilusión.. by Jaloux

" So as ilusións nos axudan a vivir. Un home que soubese toca a verdade, debería sentarse ó borde dun camiño e chorar ata a morte "



Edmond Jaloux

sábado, 28 de marzo de 2009

** Algo máis que publicidade televisiva...

Lembrar un anuncio é algo que buscan os publicistas. Cando o humor é un ingrediente base a memoria tende a aliarse co seu recordo. Preparádevos a ver case oito minutos de anuncios publicitarios simpáticos. Vede e escoitade. Non fai falta saber idiomas para entendelos e rirse, que sempre é bo. Xa me contaredes con cal ou cales vos quedades. A elección non será sinxela...


xoves, 26 de marzo de 2009

** Ser inhumano e facer espectáculo dos sentimentos

Que nesta vida hai xente boa e xente mala é, por suposto, unha obviedade. Outras persoas, sinxelamente, non son persoas. Este termo venlles grande. Nin tan sequera se poden clasificar como malas, porque incluso rompen os esquemas da maldade. É o caso do/s presuntos asesinos de Marta del Castillo. A maneira en que están xogando coa dor dunha familia que so busca o cadaleito da súa filla de 17 anos para poder darlle sepultura é algo inhumano. Se primeiro a tiraron ó río, que logo ó lixo, dentro duns días a saber onde di que a botaron. NON HAI DEREITO A SER ASÍ DE CRUEL E INHUMANO. Iso non é ser persoa. Non sei como podería ser xurídicamente unha condena sen atopar o cadaleito de Marta, ou se, como parece, ó non haber probas, podería ser posto en liberdade. Se é así, algo falla no sistema xudicial. En realidade fallar xa fallan moitas cousas, pero isto sería un erro máis a sumar, coa agravante da perversidade. ¿Crimes impunes?. Incluso se aparece o corpo sen vida de Marta e hai condena polo homicidio, ¿cantos anos pode cumprir na cadea o/s seu/s asesino/s? A eterna pregunta: ¿canto vale unha vida humana? E tantas outras que a tod@s se nos poden pasar polas nosas mentes.

Non sei, agora o primeiro que se me ocurre é acabar con esta frialdade do/s presunto/s asesinos e colaboradores. A familia de Marta xa ten moita dor encima como por riba andar xogando con ela.

Remato cunha petición: que non se convirta a morte dun ser humano nun circo televisivo. E xa se entende o que quero dicir. Programas que fan dun sufrimento un espectáculo televisivo con tal de captar audiencias. E que incluso poden pagar a xente para que contribúa a este circo mediático. POR FAVOR, ¿para cando un verdadeiro código ético televisivo? ¿Por qué se insiste en temas como os dereitos de autor archicoñecidos e se é tan permisivo coas televisións e o bombardeo sensacionalista e carroñeiro -incluso a calquera hora- POR FAVOR UN CÓDIGO ÉTICO DUNHA VEZ. O fin non xustifica os medios.

Aínda me acordo cando no verán, ó día seguinte do accidente aéreo en Barajas, un programa de Telecinco enviou a unha "reporteira" no avión que cubría o mesmo destino ó día seguinte e á mesma hora. ¿De que vamos?

RESPETO E HUMANIDADE POR FAVOR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!



UN ARTIGO-OPINIÓN ELABORADA POR: Julio
Coordinador de A Lareira Máxica

mércores, 25 de marzo de 2009

** Unha ferramenta para practicar o teu inglés

Las nuevas tecnologías nos permiten hacer esto. Mi avatar Angjo da clases de inglés de 1 minuto. Leerá las preguntas más frecuentes en inglés con un perfecto acento americano.


<>What is your name?
<>How do your friends and family call you?
<>Where was your name taken from?
<>What is the meaning of your name?
<>What is the most memorable thing that happened to you?
<>What is the most embarrassing thing that ever happened to you?
<>Who or what makes you happy?
<>What was the funniest joke you’ve ever heard?
<>Tell me about the happiest day or moment in your life.
<>Tell me about the saddest moment in your life.
<>What pisses you off?
<>How will you describe yourself?
<>How do other people usually see you?
<>What do most people don’t know about you?
<>What do you want other people to understand about you?






Para ver más clases como esta entrar en :
ImageChef.com - Custom comment codes for MySpace, Hi5, Friendster and more



FERRAMENTA DE INGLÉS ENVIADA POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....Ramón Gómez de la Serna

“Aínda era a vida apretar o libro debaixo do brazo e abrir moito os ollos ó andar”

Ramón Gómez de la Serna




(Esta frase tomeina prestada do blog Farrapos de Gaita, do compañeiro Luis Pousa)

luns, 23 de marzo de 2009

** TRINTA ANOS DE DIFERENCIA...

Escenario: Tienes que hacer un viaje.

Año 1978: Viajas en un avión de Iberia, te dan de comer y te invitan a lo que quieras de beber, todo servido por azafatas espectaculares en un asiento en el que caben dos como tú.
Año 2008: Entras en el avión abrochándote el cinturón de los pantalones que te han hecho quitar para pasar el control, te sientan una butaca en la que si respiras profundo le metes el codo en el ojo al de al lado y si tienes sed el azafato te ofrece una carta con las bebidas y sus precios subidos un 50% por que si. Y no protestas por si acaso cuando aterrizas te meten el dedo mas largo del mundo por el culo para ver si llevas drogas.

Escenario: Manolo tiene pensado ir al bosque después de clase, según entra al colegio le enseña una navaja a Pancho con la que pretende hacer un tirachinas..
Año 1978: El Jefe de Estudios lo ve y le pregunta donde las venden, y le enseña la suya, que es antigua, pero mas buena.
Año 2008: Se comunica el PREVI. La escuela se cierra, llaman a la guardia civil y llevan a Manolo al reformatorio. Antena 3 y Tele cinco presentan los informativos de las 15:00 desde la puerta del colegio.

Escenario: Disciplina escolar:


...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]


    Año 1978: Hacías una putada en clase. El profesor te metía dos buenas hostias bien merecidas. Al llegara a casa tu padre te arreaba otras dos.
    Año 2008: Haces una putada. El profesor te pide disculpas. Tu padre te pide disculpas y te compra una moto.


    Escenario: Fran y Marcos se reparten unos puñetazos después de clase.
    Año 1978: Los compañeros los animan, Marcos gana. Se dan las manos y terminan siendo colegas en los billares.
    Año 2008: Se anota en el PREVI. La escuela se cierra, Tele cinco proclama el mes antiviolencia escolar, el periódico 20 minutos titula a cinco columnas el asunto y Antena 3 aposta de nuevo a Matías Prats en pleno temporal frente a la puerta del colegio para presentar el telediario
    .


    Escenario: Juan se cae mientras echaba una carrera y se araña en la rodilla. Su profesora, María, se lo encuentra llorando al borde del camino. María lo abraza para confortarlo.
    Año 1978: Al poco rato, Juan se siente mejor y sigue jugando.
    Año 2008: María es acusada de perversión de menores y se va al paro. Se enfrenta a tres años de cárcel. Juan se pasa cinco años de terapia en terapia. Sus padres demandan al colegio por negligencia y a la profesora por trauma emocional, ganando ambos juicios. María, en paro y endeudada, se suicida tirándose de un edificio. Cuando aterriza, lo hace encima de un coche y también rompe una maceta. El dueño del coche y el dueño de la planta demandan a los herederos de María por destrucción de la propiedad. Ganan. Tele cinco y Antena 3 producen juntos la película y definitivamente el plató de los informativos ya queda emplazado en medio de la calle.


    Escenario: llega el cambio de horario en otoño.
    Año 1978: Llega el día del cambio de horario de verano al horario de invierno. No pasa nada.
    Año 2008 : Llega el día del cambio de horario de verano al horario de invierno. La gente sufre trastornos del sueño, depresión y amenorrea.


    Escenario: El fin de las vacaciones.
    Año 1978: Después de chuparse una caravana del copon con toda la familia metida en un seiscientos tras 15 días de vacaciones en la costa, se terminan las vacaciones. Al día siguiente se trabaja y no pasa nada.
    Año 2008: Después de volver de Cancún, en un viaje todo pagado. Se terminan las vacaciones y la gente sufre trastornos del sueño, depresión y seborrea.

    ¿¿¿DE VERDAD HEMOS MEJORADO????



ARTIGO ENVIADO POR: Ana I.
Colaboradora de A Lareira Máxica

sábado, 21 de marzo de 2009

** ¿Música para parvos e para listos?

Remítenos María, unha das nosas colaboradoras máis activas, un enlace dun artigo titulado "Música para tontos y para listos" publicado hai uns días no xornal Público. Nel faise referencia a un estudio que "determina" que hai música para tontos e para listos. Ó igual que María non estou dacordo co que expón o estudio. Persoalmente considero que a música depende de moitos factores sí, pero coido que non ten que ver con nivel intelectual e sí, por exemplo, cos estados de ánimo de cada persoa en diferentes momentos da súa vida, incluso dun día ou mesmo dun intre determinado. E vós: ¿QUÉ OPINADES DESTE ARTIGO?



ENLACE DE ARTIGO REMITIDO POR: María
Colaboradora de A Lareira Máxica

martes, 17 de marzo de 2009

** Unha efeméride social a ter en conta

O
Día do Traballo Social víñase celebrando o 10 de decembro coincidindo co Día dos Dereitos Humáns. Na asemblea xeral da Federación Internacional de Traballadores Sociales -FITS- (organismo global para traballadores/as socais de 90 países de todo o mundo), acordouse celebrar este día o terceiro martes do mes de marzo de cada ano ata o 2020.

A profesión de traballador/a social -antes chamada asistente social- é a que desempeño desde hai anos e que compaxino, cando as circunstancias o permiten, coa outra miña profesión: a de xornalista. Outro día falareivos de que vai isto de ser traballador social ou asistente social. A modo de adianto direivos que traballamos con diferentes sectores da poboación: terceira idade, discapacitados, menores, mulleres, drogodependentes, reclusos, inmigrantes ou persoas exluidas,entre outras. As labores, a nivel xeral(xa que hai outras moitas), son de información, orientación e asesoramento sobre recursos, prestacións e servicios que contribúan a mellorar o benestar das persoas.

luns, 16 de marzo de 2009

** As sectas das que ninguén fala

A viñeta é da autoría do xenial J.R.Mora

E nganáronnos. Sí, non nos dixeron toda a verdade. Contáronnos que as sectas era un grupo de persoas que seguían a un líder seudorelixioso. Que era moi fácil entrar nelas pero moi difícil saír e que xente que atrapada nelas era xente moi débil e fácilmente infuenciable. E sí, todo iso era certo, pero é unha verdade parcial. Restaba por recoñecer que as sectas non son so éstas, senón que existen outras moitas: profesioanais, políticas, deportivas, e outras moitas, alusivas a diferentes ámbitos da vida cotián. Homes e mulleres que seguen ó pé da letra unha convicción, que se cren sempre mellores que o resto, posuidores da verdade e da razón absolutas. Incluso cando os datos obxectivos sinalan o contrario. Se fai falta negaríanse a recoñecer que os paxaros teñen ás, que o tren é un medio de comunicación ou que algo é negro cando sabes que é azul, pero azul azul. Dá igual, se tropezas cunha destas moitas sectas, terás que aprender que as cousas non son o que vés, senón que tés que velas para que sexan.

É xente que pretende convencerte de que eles son o único referente a seguir. Persoas que sucumben reiteradamente a non recoñecer os erros que poidan cometer e bótanlle, nas máis das veces, as culpas a terceiros. Todo vale con tal de non admitir que se equivocan. E pasa en moitos ámbitos da vida. Ou estás con uns ou con outros. Todo parece dualizarse nunha estraña combinación binaria que extrae unha única conclusión: “ou estás comigo ou estás en contra miña”. Mentes cuadriculadas que son forofas de sí mesmas e do obxecto, persoa/s ou asociación que idolatran. Tratan de pechar filas a favor dos seus membros, defendendo o indefendible. Aquel dito que “o fin xustifica os medios” chega, por veces, a ser todo un ideal. O cinismo e mentira compulsiva téntaos continuamente. Confunden o termo democracia e practican un dictadura paternalista.

…Que enganados nos tiñan. Dicían que so había sectas de tipo religioso, pero esquecíanse que nesta sociedade as sectas abundan, porque custa recoñecer máis verdades cás de un/unha mesm@. Calquera diría que xa estamos no século XXI…Xa sabes se te atopas cunha destas moitas sectas, pensa que teñen a realidade desvirtuada e que practicar un diálogo será causa perdida. E pretender sacarlle a razón máis complicado que que che toquen os 6 números da lotería primitiva. Coidado, estimados lectores!!!



UN ARTIGO-OPINIÓN REALIZADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica


domingo, 15 de marzo de 2009

** El agrosexual

Leyendo un artículo me encuentro, así, de repente, con que desde hace no más de diez años tenemos entre nosotros a unos seres, raros, raros, que la moda se empeña en denominar metrosexuales.

Se dice que son hombres, pero que visten como mujeres, ¡oh!. Que se tiñen el cabello, broncean su piel, usan cosméticos, perfumes, mantienen bien depilado su vello corporal, e incluso no dudan en hacer uso de la cirugía para desarrollar su otro yo más femenino y así, en perfecta armonía con la ambigüedad, ensalzan su imagen en detrimento de la propia identidad con un objetivo claramente seductor y/o sexual. Vaya, que de lo que se trata es de pillar cacho, como siempre.

Claro, que según tengo entendido, los metrosexuales son definidos por su carácter urbanita, metropolitano, de ahí el nombrecito. Entonces los donjuanes de provincias, los de interior, ¿deberían denominarse aldeanosexuales, rusticosexuales quizás? Yo más bien me atrevería a acuñar la palabra agrosexual para denominar al mozo hortelano que, después de 14 horas con la azada al hombro y las albarcas llenas de barro, se refrota la sobaquera en la acequia, se engalana con la camisa franela de los domingos, se pone "tol pelo patrás" y se va al teleclub del pueblo a echar un tinto pa que le vean las mozas casaderas locales. Y ellas suspiran.



...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]



    El agrosexual no necesita ir al gimnasio, goza de un bronceado que muchos ya quisieran y lleva una alimentación envidiable que le proporciona un buen aspecto físico. El agrosexual desarrolla un instinto cazador para el fin de semana, cultivado en sus largas horas de soledad en el campo o entre su ganadería. El agrosexual da una gran importancia a su apariencia física cuando sale de cacería, preparando concienzudamente todos y cada uno de los detalles que le asegurarán el éxito con las zagalas en edad de merecer. El agrosexual es una bestia imparable en el erial del amor y la seducción, es una mezcla entre la trogloditez del macho en celo y el amante trovador, poeta de verso tullido y entrecortado. El agrosexual es directo, implacable, un triunfador con los bolsillos repletos de billetes capaz de embaucar a las más difíciles hembras. El agrosexual nunca se va de vacío, nunca se queda en blanco ni a dos velas. El agrosexual no tiene reparos en descargar su preciosa mercancía en algún club de vuelta al pueblo, y presumir de ello, incluso. El agrosexual no necesita vestir como una nena y siempre marca paquetón. El agrosexual no se molesta si le confunden su hombría, es más, le gusta presumir de su inexistente homofobismo. El agrosexual se rodea de tipos no-agrosexuales que le parten la cara ipso facto a aquel que ponga en entredicho su masculinidad. El agrosexual, en resumen, es un líder, un triunfador en todos los campos que no tiene que adaptarse al medio, ya que consigue que el medio se adapte a él. El agrosexual no necesita ir por la vida demostrando nada a nadie puesto que tiene tierras, un gran Mercedes, paga rondas de cubatas a los no-agrosexuales y si dice que "siete sin sacarla" nadie duda que, a buen seguro, habrán sido ocho o incluso más.

    En las ciudades son conocedores de este tipo agrosexual y han creado su propia versión del galán rural, del Don Juan de pueblo, del seductor aldeano de toda la vida, llamándolo metrosexual. Pero vaya, ni puta idea. ¡Envidia cochina!




UN ARTIGO REMITIDO POR: Patxi
Colaborador de A Lareira Máxica

xoves, 12 de marzo de 2009

** Un agradable premio para compartir


O blog Im-pulso tivo a ben concederlle a A Lareira Máxica, un premio ó esforzo persoal, que, por suposto, comparto con tódol@s que colaborades neste blog en forma de artigos e comentarios. Sen vós A.L.M non sería o que é.

Pola miña parte paso o testigo a cinco blogs. Os seus autores teñen o premio moi merecido polo seu traballo e adicación ó fronte das súas respectivas bitácoras. O seu esforzo merece esta recompensa. Tamén os invito a conceder outros tantos premios (NON É OBRIGATORIO).

Os premiados por parte de A Lareira Máxica son:

*** El escaparate de Rosa
*** Entre Nómadas
*** Islas cíes
*** Migramundo
*** Toupeira Toupeiro

domingo, 8 de marzo de 2009

** "La profecía autocumplida" (tomemos nota, engade Julio)

Imagínese usted un pueblo muy pequeño donde hay una señora vieja que tiene
dos hijos, uno de 19 y una hija de 14.

Está sirviéndoles el desayuno y tiene una expresión de preocupación. Los
hijos le preguntan qué le pasa y ella les responde:

'No sé, pero he amanecido con el presentimiento de que algo muy grave va a
sucederle a este pueblo'.

El hijo se va a jugar al billar, y en el momento en que va a tirar una
carambola sencillísima, el otro jugador le dice:

'Te apuesto un peso a que no la haces'. Todos se ríen. El se ríe.

Tira la carambola y no la hace. Paga su peso y todos le preguntan qué pasó,
si era una carambola sencilla,

Y él contesta:

...Ampliar/recoller resto do relato [ +/- ]


    'es cierto, pero me he quedado preocupado de una cosa que me dijo mi madre
    esta mañana sobre algo grave que va a suceder a este pueblo'.

    Todos se ríen de él, y el que se ha ganado su peso regresa a su casa, donde
    está con su mama, feliz con su peso y le dice :

    Le gané este peso a Dámaso en la forma más sencilla porque es un tonto..

    ¿Y por qué es un tonto?,

    Porque no pudo hacer una carambola sencillísima según el preocupado con la
    idea de que su mamá amaneció hoy con la idea de que algo muy grave va a
    suceder en este pueblo.

    Y su madre le dice:

    No te burles de los presentimientos de los viejos porque a veces salen.

    Una pariente que estaba oyendo esto y va a comprar carne. Ella le dice al
    carnicero:

    'Deme un kilo de carne', y en el momento que la está cortando, le dice:

    Mejor córteme dos, porque andan diciendo que algo grave va a pasar y lo
    mejor es estar preparado'.

    El carnicero despacha su carne y cuando llega otra señora a comprar un kilo
    de carne, le dice:

    'mejor lleve dos porque hasta aquí llega la gente diciendo que algo muy
    grave va a pasar, y se están preparando y comprando cosas'.

    Entonces la vieja responde:

    'Tengo varios hijos, mejor deme cuatro kilos....'

    Se lleva los cuatro kilos, y para no hacer largo el cuento, diré que el
    carnicero en media hora agota la carne, mata a otra vaca, se vende toda y
    se va esparciendo el rumor.

    Llega el momento en que todo el mundo en el pueblo, está esperando que pase
    algo. Se paralizan las actividades y de pronto a las dos de la tarde.

    Alguien dice:

    ¿Se ha dado cuenta del calor que está haciendo?

    ¡Pero si en este pueblo siempre ha hecho calor!

    Sin embargo -dice uno-, a esta hora nunca ha hecho tanto calor.

    Pero a las dos de la tarde es cuando hace más calor.

    Sí, pero no tanto calor como hoy.

    Al pueblo todos alerta, y a la plaza desierta, baja de pronto un pajarito y
    se corre la voz:

    'Hay un pajarito en la plaza'. Y viene todo el mundo espantado a ver el
    pajarito.

    Pero señores, dice uno siempre ha habido pajaritos que bajan aquí.

    Sí, pero nunca a esta hora.

    Llega un momento de tal tensión para los habitantes del pueblo, que todos
    están desesperados por irse y no tienen el valor de hacerlo.

    Yo sí soy muy macho -grita uno-.

    Yo me voy.

    Agarra sus muebles, sus hijos, sus animales, los mete en una carreta y
    atraviesa la calle central donde todo el pueblo lo ve.

    Hasta que todos dicen:

    'Si este se atreve, pues nosotros también nos vamos'.

    Y empiezan a desmantelar literalmente el pueblo. Se llevan las cosas, los
    animales, todo.

    Y uno de los últimos que abandona el pueblo, dice:

    'Que no venga la desgracia a caer sobre lo que queda de nuestra casa', y
    entonces la incendia y otros incendian también sus casas.

    Huyen en un tremendo y verdadero pánico, como en un éxodo de guerra, y en
    medio de ellos va la señora que tuvo el presagio, le dice a su hijo que
    está a su lado:

    ¿Vistes mi hijo, que algo muy grave iba a suceder en este pueblo?

    ..........................................................................................................................
    Esto se llama la profecía auto cumplida.

    MORALEJA

    “No hagas caso del rumor”

    “No seas tú mismo un instrumento para crear el caos”

    “Lo negativo atrae a lo negativo” (Ley de la Atracción)

    ¡¡¡Sé positivo!!!

    TRATEMOS DE CONSTRUIR...

    NO DE DESTRUIR

    "SI SEGUIMOS HABLANDO DE CRISIS", ¡¡¡HABRÁ CRISIS...!!!

    Un relato feito por Gabriel García Márquez




RELATO ENVIADO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica

sábado, 7 de marzo de 2009

** Agardando a chegada de tempos mellores



...E como xa sei que o inglés non o dominas, aquí tés a versión en castelán...



ADICADO A UN BO AMIGO QUE O ESTÁ PASANDO MAL

venres, 6 de marzo de 2009

** O blog Im-pulso, víctima de ataques informáticos

Hai un intre conecteime a internet. Logo de revisar un pouco A Lareira Máxica, na Eira dos Blogs, fixeime no titular do blog de Félix Soria, que facía referencia a súa propia bitácora: "Titulares y textos de Im-pulso han sido manipulados". Félix escribe o seguinte: "Persona (o personas) desconocida y ajena a Im-Pulso ha accedido al blog y ha modificado titulares y textos de varias entradas. La acción ha sido detectada a las 15 horas de hoy.
He cambiado la clave de acceso y otros detalles vinculados a la seguridad, pero en tanto no repare los daños y recupere la confianza la bitácora permanecerá inactiva.
La práctica totalidad de las manipulaciones han sido realizadas en los post que versan sobre asuntos relacionados con el PP y sus dirigentes. Ignoro si el autor de las manipulaciones es alguien obsesionado con perjudicar a esa formación, o bien se trata de un fanático que está molesto por los contenidos y su objetivo es crear problemas donde nos los hay.
Ruego a mis amigos y amigas que militan en el PP o votan o simpatizan con esa opción --que los tengo y no son pocos-- que no se den por aludidos si ingresan en la copia manipulada de Im-Pulso.
Una vez digerido el trago y reparados los daños, espero recuperar las ganas de disfrutar del espacio de libertad de la Blogosfera.
Gracias a todas/os por estar ahí. "


O suceso paréceme dunha crueldade e baixeza terrible nunha sociedade que presume de ser democrática. Desde que coñecín o blog de Félix Soria chamoume moito a atención o coidadas que estaban as súas informacións e demostroume que aínda quedan xornalistas que tentan buscar a obxectividade para que logo cadaquén se forme a súa opinión ante determinados acontecementos. Non teño o gusto de coñecer a Félix, pero é plausible que nos tempos que corren haxa xornalistas que pretendan contextualizar as súas informacións "sen casarse con ninguén" como se soe dicir. Incluso manifesta e ofrece opinións que moita xente opina pero que ninguén se atreve a afirmar en público. É a miña impresión persoal.

Os ataques contra a liberdade de expresión (sempre que ésta cumpra os requisitos constitucionais) non son admisibles. Dáme igual de quen se trate e contra quen sexa o ataque. Hai que saber respetar, aínda que o que leamos, vexamos ou escoitemos non nos guste.

Dito todo isto, quero solidarizarme con Félix e brindarlle a miña colaboración para o que precise e lle poida axudar. Non hai que olvidar que o que hoxe lle pasou a el, mañán nos pode pasar a calquera outro blogger. Toquemos madeira.

martes, 3 de marzo de 2009

** Unha inoportuna confusión de palabras de ZP

Ás veces a nosa lingua xóganos unha mala pasade e confunde, de xeito inconsciente cas sempre, palabras. Dicimos cousas que nin estabamos pensando nin queriamos dicir, pero saen sen querer, sen ningún tipo de maldade. A tod@s nos aconteceu algunha vez algo parecido. A min polo menos. ¿A quen non?. E pásase mal nese intre. Abofé que sí. Son cousas que ocurren e punto, hai que quedarse co lado simpático, simpremente.

Hoxe a confusión dialéctica tocoulle á ZP nunha rolda de prensa que deu con motivo dun encontro co presidente ruso (menudo compromiso para o propio ZP e para os traductores, pobres!!). Seguramente outras veces lle tocou/ tocará a outros politicos de calquera formación. O de ZP non deixa de ser unha anécdota simpática. Non vexades ningún tipo de lectura política porque non a ten. Se fose doutro político ou se fose dalgunha outra personaxe famosa, tamén o tería publicado. PALABRA!!

NOTA: ¿E que di, preguntarédevos moitos? Préstade atención ó que di a partir do segundo 18.... Doutra parte, creo que o feito de ter rectificado a palabra inmediatamente e non terlle dado importancia, fixo que soubera saír ben do apuro.

** Él nunca lo haría

Hoy he leído una noticia que me alegra, pero que al mismo tiempo me escandaliza. Se trata de la inhabilitación de por vida a una ciudadano de Palma (si es que se le puede llamar ciudadano), para tener otro perro.

Al parecer este individuo, que poseía dos perros, ni corto ni perezoso, no se le ocurre la mejor idea que marcharse de vacaciones, en pleno verano, dejando a sus perros en la terraza de su casa, sin agua, sin comida y sin nadie al cargo de ellos. Uno de ellos acaba muriendo y el otro es rescatado en lamentables condiciones por los bomberos, gracias a la denuncia de los vecinos, los cuales se percataron de tan detestable escena.

Y es que en este mundo, aún existe gente que trata a los animales como objetos de usar y tirar. Ven a los animales como un complemento, que cuando deja de interesarnos, o porque nos resulta un obstáculo para nuestras necesidades (no básicas), podemos desprendernos de ellos, como si fueran unos zapatos viejos o pasados de moda.

Como decía ese famoso slogan: “El nunca lo haría”. Y es que un animal de compañía, desde el primer momento en que entra en nuestra casa, se convierte en uno mas de la familia, al que debemos cuidar y alimentar, pues en contrapartida, ellos nos ofrecen amor y compañía de por vida (entre otras cosas), y sin exigirnos nada a cambio. Por lo tanto, debemos considerarlos casi como nuestros hijos. Ellos no son artículos para fardar ante los amigos y vecinos. Tampoco son juguetes que caprichosamente puedan pedir nuestros hijos y que cuando aparece otro juguete más divertido, se opta por abandonarlo.

Aún tengo en el recuerdo aquellas escenas de un hombre que le da una paliza mortal a un perro, porque éste, siguiendo su instinto natural mató a una gallina. ¿No le hubiera sido mejor encerrar debidamente a las gallinas, fuera del alcance de su perro, para que no volviera a suceder tal hecho?

El ser humano ha evolucionado “mucho” desde la prehistoria, aunque por lo visto no hemos evolucionado los suficiente. Seguimos siendo seres salvajes para con algunos seres vivos.

Me alegro, por lo tanto, de esta sentencia, aunque por desgracia, debería de aplicarse a más gente, de la que creemos. Gente que opta por dejar morir a un perro, por una enfermedad curable, por no gastar dinero en el veterinario (“si se muere, compramos otro y ya está”), gente que antepone sus necesidades (necesidades no básicas), para poder pasar un mes en un hotel de la costa mediterránea. (“¿Que hacemos con el perro? No lo podemos llevar. Pues lo abandonamos en el monte. Yo no me voy a quedar sin vacaciones en la playa por culpa del perro.”)

Ante todo debemos preguntarnos esto: ¿Quién es más animal, ellos o nosotros?


ARTIGO RELACIONADO PUBLICADO O 24-03-08 EN A.L.M.:
Diario dun can...porque os cans tamén teñen vida



UN ARTIGO ELABORADO POR: O Moucho
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de...Miguel de Unamuno

" Miremos máis que somos os pais do noso porvir que non os fillos do noso pasado "



MIGUEL DE UNAMUNO

luns, 2 de marzo de 2009

** O Recuncho literario: "SI.... - IF..."


Esta poesia me ayudo mucho en momentos muy dificiles.
Es muy adecuada para este momento en el que esta empezando una gran crisis economica.


.....................................................................................................................................

"SI.... - IF..."

Si puedes mantener intacta tu firmeza
cuando todos vacilan a tu alrededor
Si cuando todos dudan, fías en tu valor
y al mismo tiempo sabes exaltar su flaqueza

Si sabes esperar y a tu afán poner brida
O blanco de mentiras esgrimir la verdad
O siendo odiado, al odio no le das cabida
y ni ensalzas tu juicio ni ostentas tu bondad

Si sueñas, pero el sueño no se vuelve tu rey
Si piensas y el pensar no mengua tus ardores
Si el triunfo y el desastre no te imponen su ley
y los tratas lo mismo como dos impostores.

Si puedes soportan que tu frase sincera
sea trampa de necios en boca de malvados.
O mirar hecha trizas tu adora quimera
y tornar a forjarla con útiles mellados.

Si todas tu ganancias poniendo en un montón
las arriesgas osado en un golpe de azar
y las pierdes, y luego con bravo corazón
sin hablar de tus perdidas, vuelves a comenzar.

Si puedes mantener en la ruda pelea
alerta el pensamiento y el músculo tirante
para emplearlo cuando en ti todo flaquea
menos la voluntad que te dice adelante.

Si entre la turba das a la virtud abrigo
Si no pueden herirte ni amigo ni enemigo
Si marchando con reyes del orgullo has triunfado
Si eres bueno con todos pero no demasiado

Y si puedes llenar el preciso minuto
en sesenta segundos de un esfuerzo supremo
tuya es la tierra y todo lo que en ella habita
y lo que es más serás hombre hijo mío....


Unha poesía de: Rudyard Kipling (1835-1936)


Si quereis saber más sobre esta poesia y su autor, haced click en :
ESTA PAGINA PRETENDE AYUDAR A TODOS LOS HISPANOPARLANTES DEL MUNDO QUE ESTAN ESTUDIANDO INGLES



POESÍA ENVIADA POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica: Deberes vs sufrimentos

"Se fas o que non debes, deberás sufrir o que non mereces"



Benjamin Franklin