mércores, 31 de xullo de 2013

** ¿Qué é o déficit público e cómo se modifica?

Iniciamos con este artigo unha serie de tres adicados á economía. Están os tres feitos pola nosa colaboradora Mary Camiña. Pretende acercar dunha forma sinxela e básica diferentes aspectos da economia de xeito sinxelo para informar á cidadanía, pois a xente oe falar do tema pero non toda sabe o que hai. Gracias Mary.



.....................................................................................................................................

Non sei se sabedes que me gusta a economía, sobre todo na que aplicas
solucións económicas sin atender ás ideoloxías políticas e non ao revés. O déficit público é un tema de actualidade, pero non sei hata que punto sabedes o que é, cómo se forma. Pois hoxe invítovos a descubrir, de forma breve e o máis simple posible para que vos fagades unha idea, e sobre todo, cómo se pode modificar.

Para empezar decirvos que o Déficit público é a cantidade de diñeiro
en que superan os gastos sobre os ingresos:

Déficit =Ingresos - Gastos <0

Para diminuír o Déficit, debemos aumentar os ingresos( iso sábeo todo o mundo) (vía Cotizacións S.S.(Seguridade Social), IRPF, IVE, etc.), e/ou diminuír os gastos (diminuíndo o paro, diminuímos os gastos por subsidios, etc.)

O PIB (Producto interior bruto) é o valor de bens e servizos finais producidos nun territorio durante un período de tempo determinado (normalmente trimestral ou anual). O PIB é igual á produción total de bens e servizos menos os consumos intermedios (é dicir, o que se necesita para crear produtos). O PIB a prezos de mercado é a suma do consumo final (C) e a formación bruta de capital (FBC)( é deciir, todo aquilo que xenera o mercado que teña valor e non sexa consumo: inversións, aforro dos cidadáns, etc.) máis as exportacións (X) e menos a importacións (M)

PIBpm = C + FBC + X - M

O consumo final e a formación bruta de capital representan o comercio interior, mentres que as exportacións e as importacións representan a evolución do comercio exterior.(Unha posible vía de subida do PIB sería exportar produtos ao extranxeiro, e para iso necesitamos que comecemos a producir e abrir mercado internacional, tanto dentro como fóra de Europa).

O coeficiente de Déficit % que nos marca a UE é o cociente do Déficit entre o PIB, multiplicado por 100. É pois, a porcentaxe de déficit que posúe o país respecto á riqueza que xera ao ano.

Despois de aclarar as igualdades macro-económicas, podemos xa centrarnos en cómo diminuír o déficit%:

. Aumentando o PIB p.m; mediante o crecemento da economía e afloramento de parte da economía sumerxida ou mergullada, xa que pensar que toda a economía mergullada pode aflorar nun país é unha utopía, e o que nos interesa nestes momentos é unha proposta seria e realista.

. Diminuíndo o Déficit; por vía dos ingresos: aumentando o número de cotizacións á S.S.; e aumentando os ingresos vía IVE que se poida recuperar desta parte da economía mergullada. A contribución por vía do IRPF será menor. Por vía dos gastos: as persoas que se dean de alta á S.S., deixarán de percibir axudas ou subsidios. E non como nos queren facer crer que baixou o paro en 127.000 persoas e só aumentou a cotización á S.S. en 24.000; eu non sei a vós, pero a mín non me saen as contas... O que está claro é que se non aumentan as cotizacións á Seguridade Social, os ingresos non aumentan.

Ata aquí como podemos influir no déficit, o próximo día poñerei uns datos moi interesantes sobre a economía sumerxida ou mergullada deste país levadas a cabo por dúas institucións independientes, soprendentemente, a pesar de pertencer a diferentes países, coinciden nos datos que reflicten.

Espero que vos aclarara algo, e se tendes algunha idea máis ou pregunta non deixedes de comentalo, hai que levantar este país e hai que comezar por dar información verdadeira e non deixar que nos tomen por ignorantes; dame moita rabia cada vez que poño algunha canle de comunicación e escoito semellantes datos, como por exemplo, o que comentaba dos número de disminución de parados e de afiliados á S.S., e dinno cunha alegría descomunal, eu creo que nos intentan manipular, e como xa comentei máis dunha vez, detesto aos manipuladores. Saúdos.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña

** A Frase Máxica de....Descartes

domingo, 28 de xullo de 2013

** ¿Por qué?

A min o accidente de Angrois deixoume feito polvo. Non son moito de viaxar en tren. Non por nada en especial, simplemente porque non lle cadra. O caso é que frecuento moito o parking que hai na estación de Santiago e confeso que moitas veces tiven a tentación de subirme a calquera dos trens que estaban alí parados e fuxir.

Creo que esta idea naceume no hospital de Conxo. Cando meu pai morreu estivo ingresado nel tres meses e medio. Dende a súa habitación víanse as vías. Ó principio déronlle un tratamento novo e reaccionou bastante ben. Estaba moi animado e como a súa cama estaba á beira da ventá as idas e vidas dos trens animábano a proxectar viaxes. Todos pensabamos que superaría aquela recaída, que sairía adiante unha vez máis.


Non foi así. Recordo que nos últimos días, cando xa estaba en coma, alí, ó carón da súa cama, dende a butaca, seguíanse vendo pasar os trens ó lonxe. Moitas veces desexei poder subir nun deles e escapar daquel cuarto. Porque daquela eu ben sabía que nada volvería a ser igual, porque nunca nada volve a ser igual. Dinche que hai que ser forte e tirar para diante, iso, tirar para diante e tratar de seguir vivindo. Nas horas posteriores á morte hai moito trebolín. O follón dura dous días escasos. Logo, cando te deixan so empeza una nova vida, si, unha vida enteira para intentar comprender porque a fatalidade se ensaña coa xente desta maneira.

.....................................................................................................................................
SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño

venres, 26 de xullo de 2013

** A negra sombra dun mércores 24 de xullo

A grandísima traxedia do accidente ferroviario de Santiago de Compostela faime lembrar dúas cancións. A primeira é "Negra Sombra" (a morte), unha canción tan bonita coma moi triste e, desafortundadamente, tan real e tan actual por esta odiosa traxedia. En realidade "Negra Sombra" é un poema de Rosalía de Castro, cantada por Luz Casal e, con música de Carlos Núñez.


O segundo tema musical pertence ó grupo La Oreja de Van Gogh. Títúlase "Jueves" e ten como fío conductor outra gran traxedia ferroviaria: a do atentado do 11-M en Madrid. Xa a subira hai uns anos a A Lareira Máxica. Hoxe volta a ser unha canción que ilustra as vidas e os sonos que quedaron rotas neste enorme accidente do "AVE", así como o destrozo que supón en moitas familias. A canción é bonita e chea de sentimentos, aínda que o tema que abarca sexa, por suposto, moi triste. Xa sei que non era Jueves, senón un mércores ás 20:42, pero coido que este tema ilustra moi ben esta traxedia.

Non hai palabras para definir a tristeza que nos deparou. Descansen en paz tódolos mort@s, ougallá que non haxa máis, e que os feridos se recuperen tod@s. Acompaño no sentimento a tódalas familias. Unha aperta moi pero que moi grande a todas elas. Agora agardo que se aclaren ben as causas do acontecido e coñecer se so foi un erro humano ou houbo algo máis. Tamén me gustaría que as medidas de seguridade así como as as vías fosen mellores e cando se fagan AVE´s se implementen ALTAS MEDIDAS DE SEGURIDAD EN TODO O TRAXECTO. Estamos falando de vidas humanas e iso ten un valor incalculable.



.....................................................................................................................................
Julio Torres




ARTIGO RELACIONADO: --> Jueves

xoves, 25 de xullo de 2013

** Luto en Galicia

Para hoxe tiña programada unha entrada en A Lareira Máxica que conmemoraba unha data festiva, o Día de Galicia, o 25 de xullo. Era o himno galego. Evidentemente, elimineina logo da traxedia que aconteceu onte co descarrilamento do tren Madrid-Ferrol a 4 Km da estación de Santiago de Compostela no que perderon a vida preto de 100 persoas (nestes momentos, informan que xa son 78, ougallá non medrara máis esta cifra). O 24 de xullo de 2013 será o día máis triste da historia do noso país. Víspera do 25 de xullo, do Día de Galicia, as futuras celebracións irán unidas para sempre ó aniversario dunha gran e fatídica traxedia que nunca debeu de acontecer. Nunca. Desde A Lareira Máxica o pésame para todas aquelas persoas que perderon a familiares, amig@s ou coñecid@s neste accidente. E moitos, moitísimos ánimos para tod@s eles/as. Son momentos moi duros e tódalas palabras e apoios son insuficientes para expresar a pena por este fatal acontecemento.

..................................................................................................................................... SANXENXO. Julio Torres 

domingo, 21 de xullo de 2013

** Antes que ver o sol...

¿ Interlocutores vs. tema? Non sei... É una cuestión difícil. Dependerá do momento, da circunstancia. Na vida, algúns interlocutores dos que non esperaba gran cousa téñenme dito verdades desas que saen da alma. E como saen da alma tamén chegan moi a dentro porque, anque sexan referidas a realidades moi duras, encerran una sinceridade moi auténtica, case desgarradora.

Logo, están os interlocutores cos que falo por puro compromiso, aínda que me interese ó tema, pero dos que estou desexando afastarme e mandalos a paseo, por dicilo finamente. Tamén hai outros cos que falo porque me resultan divertidos, anque sei que son conversas moi superficiais. Outros interlocutores son completamente inexpugnables, no sentido de que teñen máis capas que una cebola. Son coma matrioskas, é moi difícil chegar a coñecelos. Tamén teño outros interlocutores absolutamente fascinantes cos que solo podo falar en contadas ocasións porque anque teña boa relación con eles tamén existen moitos factores en contra para poder ter un trato cercano con eles.

En fin e rematando, o caso é pasalo ben e ter moi claro que se pode esperar de cada un deles. Moitas decepcións poderíanse evitar se fóramos capaces de apreciar nitidamente o grao de implicación persoal dos nosos interlocutores. Cousa nada sinxela nun mundo no que a hipocrisía e a falsidade se converteron nuns valores case sagrados. Porque tamén confeso que teño falado de temas completamente insustanciais con xente que a nivel persoal me demostrou ser peor que as ratas de cloaca, familiares principalmente.

E para o final, deixo os meus mellores interlocutores, os que superaron a proba do algodón moitas veces, eses que son persoas íntegras cos que falo por puro placer, do que sexa, da igual, fanme rir, son optimistas, recárganme as pilas e por riba son auténticas enciclopedias parlantes

.....................................................................................................................................
COMPOSTELA. Alvariño


ARTIGO RELACIONADO: --> Antes que ver el sol

sábado, 20 de xullo de 2013

** Tormenta no Edén

Nubes oscuras, frías, perturbadoras da tranquilidade desafían con entrar no Edén, fórmanse no horizonte e non concibo a posibilidade de que sexan reais. Igual é unha alucinación, froito deste deslumbrante sol que me aloumiña, e me fai sentir tan feliz; igual collín unha insolación de felicidade aquí, no Edén... Pero non, podo notar os fríos ventos que se aproxima, e alí están, espectantes, esperando, dubidando do rumbo que han de tomar, como un exército de malos sentimentos, de dor e desolación ás portas dun castelo que queren derrubar: O meu Edén... Vanse acercando e entón un chisco de esperanza alcanza a miña alma.. E posible, tal vez, que collan outro rumbo e nos deixen tranquilos no noso remanso de paz e felicidade? Sexa ou non posible, a tranquilidade cambiou para converterse en dor, unha dor de posible perda do sol... Non! Tranquila, ainda as nubes non están enriba de nós, ainda poden mudar de dirección, pero pouco a pouco se van acercando, amodo...

Que angustia! Que desesperación! A espera, a eterna espera do posible e do imposible, do tal vaez e do quizais... A esperanza é o último que se perde..., o vento ainda pode facer que as nubes viren e non cheguen nunca ao Edén...

E sei, que ainda que ao final a amenazadoras nubes nos alcancen e descarguen a súa dor e o desacougo sobre nós, o rexio sol do Edén se agocha tras delas e nalgún momento, máis tarde ou máis cedo, as nubes desaparecerán e deixarannos disfrutar de novo do astro rei en todo o seu esplendor, que nos curará as feridas, como tantas veces fixo, que nos aloumiñará cos seus raios as nosas doridas almas e volverá a enchernos o corazón de sorrisos e alegrías, de cariño e felicidade. Xa non seremos os mesmos de antes da gran tormenta pero aquí seguiremos, coa esencia que permanece fiel sempre aos seus principios e sentimentos, coa alma sempre disposta a loitar e a ser feliz....Reconstruiremos o Edén.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña

venres, 19 de xullo de 2013

** Antes que ver el sol


Di o cantante arxentino Coti: "Antes que ver el sol, prefiero escuchar tu voz" . Persoalmente penso que hai conversas que son tan boas como o propio sol, que nos iluminan tanto ou máis, que nos permiten aprender, lembrar ou que nos permiten disfrutar dunha boa compaña (algo que por sí so ten moito valor). Hai dous ingredientes básicos nunha boa conversa: sobre todo os interlocutores que participan nela e, so logo, o tema. Pouco se pode facer nunha conversa se nos sentimos incómod@s co noso interlocutor/a. Como xa dixen noutra ocasión, os silencios poden ser molestos, indiferentes ou cómplices. As conversas agradables flúen por si soas e case da igual o tema.

.....................................................................................................................................SANXENXO. Julio Torres






ARTIGO RELACIONADO: ---> Silencio amigo

luns, 15 de xullo de 2013

** Viaxarei contigo


Contaxio de penas

poucos agarimos

quen dera apertarte

quen dera, meu amigo.


Coñecer o mundo

no que vives, vivo

en profunda ansia

de entrar e sentilo.


Collereiche as mans

sucias de aloumiños

e as pegadas mornas

seguindo o camino

deixarei ás portas:

pisa onde eu piso.


Se me ves lonxe

perdida do sitio

descifrando mapas

arredor do limbo,

non sintas o medo

porque te respiro

e malia a distancia

viaxarei contigo.


.....................................................................................................................................
© Estrela de Xullo (nova colaboradora de A Lareira Máxica)

domingo, 14 de xullo de 2013

** Noite de verán


Acendíase a noite mentras se mergullaba o sol nas profundidades do mar e nel afogaba paseniñamente. A escasa distancia unha canción melodiosa emerxía dunha radio transmitindo enerxía positiva e boas sensacións. Estrelas no ceo. Calma. Noite de xullo. Boa temperatura. Compaña moi agradable. Máis lonxe moita xente, bastante ruído, innumerables coches, grandes colas. Pouco espacio. Namentres no ceo as estrelas baixaban á terra para facerse humanas por uns intres, pasear á beira do mar e bañarse, mais logo bulían para refrescar á lúa chea con pingas de auga. Inocente trasnada. Noite de verán. Conversa moi animada. Xiados e algún café. Música de fondo. Comodidade interactiva nun contorno natural.

.....................................................................................................................................
Julio Torres© 2013



venres, 12 de xullo de 2013

** Contos populares arredor de A Lareira Máxica (nova sección): O raposo e os cans

Estaba un día un home no monte cargando un carro de estrume para os animais, era tarde, xa cáseque a hora de comer, e laiándose dixo:
 Ai!, que tarde é!, e eu ainda sen terminar, hoxe non como...

O raposo, que andaba por alí, ao oír falar de comer, interesouse e foi xunto do home:

- Bos días,home, que problema tés?
 Bos días, raposo. Nada, que xa vai ser hora de comer e aínda teño o carro sen cargar.
 Se queres, axúdoche eu...
 E farías iso por min?
 Claro, pero..., que me das a cambio?
 Bueno...-dixo o home cabilando- teño catro galiñas vellas no corral, se me axudas son túas.
 Vale.

O home mailo raposo cargaron o estrume no carro, e o raposo acompañou ao home para que lle fixera a entrega do prometido.

Ao chegar cerca da casa díxolle o home:
 Mira, tí quedas aquí, cólloche as galiñas e velas buscar cando te chame.
 Vale.

O raposo, que non se fiaba, achegouse pouco a pouco á casa e oíu ao home discutir coa súa dona.

 Que vas facer coas galiñas?-dixo a muller.
 Vou metelas nun saco que prometinllas ao raposo por axudarme a cargalo carro.
 Como? Para que se avicie e despois veña buscar máis...Diso nada! Era o que che faltaba! Bótalle os cans, bótalle os cans!
 Pero muller, se eu prometinlle as galiñas, …, ademais son vellas...
 Érache boa! Co bo caldiño que fai unha boa galiña vella... Diso nada! Bótalle os cans!Bótalle os cans!
 Pero muller...
 Nin pero muller nin rabo de gaitas: Bótalle os cans! Bótalle os cans!

E o home, todo apenado xa que lle prometera as galiñas ao raposo que tanto lle axudara, colleu os cans e meteunos no saco.
Ao que saíu, veu ao raposo ao lexos e chamou por él:

 Raposo! Vente! Ven coller as galiñas que están no saco.
 Ai, non! Bótamas de lonxe, que as pillo mellor...
 Vente, oh! Ven buscalas galiñas... que se chas boto de lonxe poden escapar!
 Galiñas serán, pero cheiranme a can... Bótamas dende aí que xa as collo!!!

O home abriu o saco e saíron os cans correndo e ladrando. O raposo, que xa oíra a conversa, púxose a correr todo canto lle daban as súas patas. Para que os cans perderan o seu rastro, meteuse por entre os toxos e as xestas, cando creu que xa os perdera de vista foi cara o seu tobo, e refuxiouse nel. Todo canso e aínda co susto no corpo decía así:

 Ai, miñas patiñas! Ai miñas patiñas bonitas! Que grazas a vós non me paparon os cans.
 E eu? E eu? E eu qué?- díxolle o rabo
 Ti? E ti? Ai!, tí gran cochino! Ti que ías engargallándote nas silvas e nos toxos!!!




.....................................................................................................................................
SANXENXO. Conto narrado por Emilia Bouzada e recollido por Mary Camiña

xoves, 11 de xullo de 2013

** Equivocacións ou realidades

Din The Pretenders nesta canción "non permitas que me equivoque". Coido que o mundo está do revés, que algo non está a funcionar ben, que hai dúas medidas diferentes, que non tod@s somos iguais cando deberamos selo. Quizais, so quizais, algún mecanismo ou máis dun algúen se está equivocando por activa ou por pasiva, polo que fai ou polo que deixa de facer. O doado é non complicarse a vida, permitir equivocarse a sabendas de que se é inxusto. O complicado é ser xusto, ecuánime, comprometido. Ser honesto hoxendía é un valor corrupto, namentres a corrupción vístese con aires de honestidade e baila no carnaval ó ritmo de samba, mesmo sen estar no Brasil. Non sei se o mundo está tolo, tolo, tolo, como aquela película, o que sí sei é que o mundo está do revés. É pior roubar un chourizo que ser un chourizo con pegadas sixilosamente brancas. Algo cheira a podre nesta sociedade. Coido que, como din os Pretenders, mellor sería non equivocarse. E non so iso, senón ter a firme intención de non equivocarse. Namentres o bipolarismo da sociedade acentúase e as equivocacións perpetúanse. Posiblemente, os que xustifican os sacrificios son os que menos se sacrifican e os que mellor viven. E os que falan de que todos somos iguais, son os primeiros en demostrar que o conto non vai con eles. E os que piden donativos tendo moitos cartos logo invirten en bolsa e non pagan impostos. E ós que axudamos económicamente con moitos cartos, son reacios a prestarche cartos a ti e namentres a economía sumérxese en paraísos fiscais e en cartos negros en B... e tantas cousas. E quizais iso, so quizais, non sexa unha equivocación, senón unha intención e claros privilexios que non interesam cambiar. Tamén pode ser que estea equivocado, e que o mundo e a sociedade funcione ben. So quizais... Do único que estou seguro é que esta canción dos Pretenders é unha gran canción. E moi animada. O que non é pouco nestes tempos.


Julio Torres



martes, 9 de xullo de 2013

** O recuncho literario: Nos teus brazos







SANXENXO. mARY CAMIÑA


Un sorriso nos beizos
e no corazón un gozo intenso.
Mirando os teus ollos feiticeiros
perdo a noción do tempo.
Unha caricia, unha insunuación,
un aloumiño e un sentimento,
unha nova sensación
que cambiou o meu firmamento.
Nos teus brazos protexida,
síntome flotar nun mar de ledicia,
sentindo as túas caricias,
bebendo o amor que me enfeitiza.
Un fitarme con dozura,
nun mundo de fantasía,
Un momento de loucura,
un desexo que me desafía.
Pouco a pouco saboreándote,
sen presas nen censuras,
o meu corpo entregándose,
olvidándose da cordura.
Tremores que me fan xemir,
de gozo e desesperación,
sentíndo cada centímetro de tí
non querendo separarme, non.
Quero sentir, sentir,
e sempre unida a tí estar,
non pensar e só sentir,
nunca este momento acabar.
Entre suspiro e xemido,
os nosos corpos se entenden,
parecen perder o sentido,
piden máis e máis teñen.
E nunha perfecta unión,
as miñas entrañas,
oh, maravillosa sensación,
de doce mel bañas.
E cun sorriso nos beizos,
e os corazóns entrelazados,
no mesmo leito,
os nosos corpos sosegados.

[© Mary Camiña]

mércores, 3 de xullo de 2013

** Sólo naipes


OUTES. rOMI

Porque hay bombillas que se funden antes de cumplir su función, al menos por una vez, también hay historias que se acaban casi sin empezar. El propósito es cambiar dudas por certezas, siempre antes de salir mal parado. Porque a ciertas edades no vale la pena perder el tiempo con quién no esté dispuesto a perderlo contigo. Ese "Je ne sais pas..." que se da sólo de manera bipolar. Que sin darnos cuenta pasó de ser una ilusión para uno y una falta de fe para otro, en una rutina víctima de la distancia, o de las pocas ganas... Pocos días... muchas horas... miles de palabras... que al final sólo son cenizas, de algo que nunca existió. Y que se irá enfriando poco a poco, sin darnos cuenta, dejando paso a un escaso recuerdo.Tan sólo una triste historia que contar, a modo de anécdota.
Una complicidad que dejamos en una casa de empeños, para comprar una baraja, en la que reyes disfrazaban a reinas de comodines creyendo que éstas no se daban cuenta de la jugada.

** A Frase Máxica....sobre a vida mesma