** A cidade de Pontevedra en timelapse

Pontevedra é unha cidade fermosa. Dígoo sobre todo para os que non a coñecedes. E os que se adican a facer vídeos en timelapse uns xenios. Se batimos os dous ingredientes, saen productos deste tipo, que non están nada mal. Mágoa que non dure un pouquiño máis para coñecer algo máis a cidade. Apenas 20 segundos fanse moi escasos a pesar da velocidade...

** A Frase Simpática....de Groucho Marx

"Yo nunca olvido una cara, pero en tu caso haré una excepción"
(Groucho Marx)

---

---

OPINIÓN DUN SERVIDOR: Viva o humor intelixente. Encántanme moitas das frases deste xenio do humor

** Pretty Woman

---

TEO. Mariam

---

Colaboradora de A Lareira Máxica

Hoy tenía pensado escribir sobre esta peli. Tampoco es eso, sobre la peli, a estas alturas y después de 20 años, poco queda por decir. Mi idea inicial era escribir sobre el paso del tiempo. Vaya, compartir con vosotros unas cuantas reflexiones acerca de los últimos 20 años. Hoy, que tengo un ratito libre, me apetecía hacerlo. Me temo que no va a poder ser. Estoy indignada. Miento, estoy indignadísima. Hoy me han contado que Tele 5 le va a pagar 100.000 euros mensuales a Belén Esteban. Porque ella lo vale, claro, que si le pagan eso es porque la cadena gana mucho más. Casi no me lo creo, sabía que en la tele pagaban bien pero ¡tanto! Como yo sí que he ido a la Universidad, a la de la vida y a la otra, algo recuerdo sobre las funciones de los medios de comunicación de masas. A saber: formar, informar y entretener. Obviamente, Belén Esteban entraría en el apartado entretenimiento.

Tele 5 con la de San Blas ha encontrado un filón, eso es innegable. Belén tiene un público fiel y devoto. La Campanario, para que negarlo, también ha contribuido lo suyo al fenómeno de beatificación de Santa Belén Esteban. Jesulín, aquel torero al que le llovían bragas mientras se llenaba los bolsillos, se ha convertido en otro bufón de la corte más. Bueno, pues así está el panorama, algo enrarecido. España cañí. Dentro de nada, en Versión Española, Cayetana Guillén Cuervo nos va a poner una de las pelis de Esteso y Pajares. Lo veo venir, los ochenta y lo chabacano están de moda. Lo de Pretty Woman queda para otro día, hoy no puedo. Tengo la vena hinchada, Tengo la vena hinchada, como María Patiño.

** As maravillas de Galicia: mirador e cascada de Ézaro

Mirador y Cascada de Ézaro en Dumbría (A Coruña).

Algunos os preguntaréis: ¿Y que tiene de especial esta cascada respecto al resto? Pues que es la única de Europa que desemboca en el mar, por lo que la convierte en un lugar insólito digno de visitar.

---

IMAXE ENVIADA POR: Toupeiro
Colaborador

** En Santiago de Compostela, 14 anos máis tarde

---

SAN XENXO. Julio Torres

---

(Artigo adicado a tódol@s compañeir@s de promoción de Traballo Social)

14 anos quedaron no saco dos olvidos nunha soa tarde. O tempo é caprichoso ás veces. Fai carreiras de velocidade e sempre nos gaña, sempre nos deixa atrás,sempre. É cuestión de vida, non podía ser doutro xeito.

Hai 14 anos case ninguén tiña móbil. As cabinas de teléfono repartían tickets de "espere su turno" como se dunha carnicería, froitería ou charcutería se tratase. Daquela o móbil case era un obxecto de luxo. Hoxe, para a maioría, case é un luxo carecer deste trebello porque, do contrario, estás desfasado, eres do paleolítico. O tempo. Ese ser...

Pode pasar moito tempo sen falar cunhas persoas e velas logo de varios anos e empezar a dialogar con elas, como se acabaras de conversar tan só hai uns días con ela. E cinco ou seis horas saber a pouco...Bo sinal, un sinal de que son persoas coa que te sintes a gusto. Iso é bo. Moi bo.

14 anos dan para moito. Non só non había case móbiles en 1996, senón que moitas outras tecnoloxías avanzaron á velocidade da luz. E-mail, messenger, facebook, iphone, etc. soarían daquela case a ciencia fición, pero a realidade -como sabemos- sempre a supera. En 1996 todos esperabamos recelosos o chamado efecto 2000. Tamén, desde entón, Atlanta, Sidney, Atenas, Pekín surcaron cada catro anos a terra dos eventos deportivos:¡catro olimpíadas nada máis e nada menos!. O ansiado primeiro traballo, matrimonios, fillos, e moito máis...E, en definitiva triunfos, alegrías e penas. Soamente é cuestión de pararse a pensar un pouco e decatarémonos que 14 anos son moitos anos, e que neles aconteceron un gran repertorio de cousas.

Hoxe aquel/a compañeir@ traballa nunha residencia de xente maior, ou nun centro de menores, ou de traballador social nun servizo de axuda a domicilio, ou nun centro de día, ou nos Servizos Sociais dun organismo oficial, ou nunha asociación ou ONG, ou nun departamento de Recursos Humanos, ou foise a Madrid ou a Barcelona,... Ou traballa en algo distinto ao que estudiou -pero ten traballo que é o que importa, sobre todo nestes tempos de crise-.

Claro que, por moito tempo que pase, sempre nos parecerá máis do que foi. Semella que onte foi onte e que hoxe escoitamos dicir "en el capítulo de ayer...", como se estiveramos sintonizando "La ventana" da Cadena SER, pero en vez de escoitar a Genma Nierga, @s que escoitamos son a aqueles que 14 anos antes foron compañeir@s teus, aqueles cos que durante tres anos compartistes bastantes cousas, pero, e fundamentalmente, a súa amizade, cuestión para nada baladí. 14 anos despois aqueles traballadores e traballadores sociais seguen conservando a súa esencia. Parece que o tempo nos engañara e que en realidade fose menos anos. Parece que nos coaramos na película de "Regreso al Futuro" pero en modo pasado, e sen ser nin DOC nin Mcfly...

GRAZAS aos 21 compañeir@s cos que tiven o gusto de departir unha extraordinaria tarde nunha Compostela que onte non só estaba ateigada de peregrinos, senón de "social workers" vidos de diferentes puntos de Galicia. "¿E que é da túa vida?" foi a frase máis escoitada. Foi trending topic en Santiago. Unha tarde para pórse ó día, para lembrar vivencias pasadas, para falar daquela pioneira viaxe fin de carreira a Tenerife que fixeron 15 persoas da facultade, ou, en sentido amplo, para conversar. 14 anos máis maiores pero non tan cambiados como podiamos pensar. Semellaba que o tempo retrocedera e que, por unhas horas, nos levase de volta a aquela época de estudante nos que as rúas santiaguesas do casco vello e as do ensanche eran nosas a diario, pero especialmente os mércores e os xoves (sobre todo para certas persoas)..., porque Santiago seguirá sendo a nosa segunda casa, para os que a colonizamos noutro ano xacobeo, no do da lonxano 1993 (logo viñeron os do 99, 2004 e 2010). Coincidencias da vida.

Mágoa que unhas horas non son suficientes para repasar tres anos de carreira nin outros 14 anos de travesía individual. Acordamos repetir cada ano este encontro por estas datas e agardamos contar con máis compañeir@s cos que non foi posible contactar ou que non puideron acudir desta ocasión. Este ano reunímonos 22. Nos vindeiros temos que ser aínda máis. A tod@s estes compañeir@s -presentes ou ausentes onte- , grazas pola vosa amizade. E grazas pola paciencia e comprensión con toda a organización. Un auténtico pracer. O tempo pasa pero as amizades permanecen...

** A Frase Máxica.....¿Os cartos sonno todo?

"Os que cren que os cartos o fan todo, acaban facendo todo por cartos"

---

Voltaire