O llo!, a música dos 80 non foi a única con identidade e simbolismo propio. Na televisión dos 80 viron a luz míticas series como Dallas, Din...
Publicacións
Todos os comentarios
Interesante este artigo da revista Consumer. Trata os cinco alimentos cotiáns con máis azucre. Algo a ter moi en conta se nos queremos coidar e non levar sustos inesperados despois. Recomendo a súa lectura, pois tamén nos ofrece alternativas.
Duncan Dhu é, sen dúbida, todo un referente no paranorama musical español. Falar dos 80 non se pode sen mencionar a este grupo vasco. Diego Vasallo e Mikel Erentxun triunfaron xuntos. Por separado, quizáis tivo máis éxito Mikel, pero iso xa é outra historia. Son moitas as cancións que nos deixaron como grupo. Pola súa letra e porque é unha das máis antigas, subo a A Lareira Máxica: "En algún lugar", que é de 1987. Pasaron case 30 anos, pero podería extrapolarse ao presente. Seguramente, nunca vos fixástedes e léstedes toda a letra da canción. Merece a pena escoitala e deixar nun segundo plano, por esta vez, os acordes musicais. Unha letra profunda que agocha máis dunha triste verdade disfrazada de aparente música alegre.
....................................................
O outono sobrevoa un ano máis as nosas vidas. Un outono, este, algo diferente. Traveso, moi traveso, pero feitiño. Ata o de agora foi de voda co sol e coas altas temperaturas. Unha combinación explosiva que remata agora. As árbores un ano máis tinguen primeiro as súas follas de amarelo ou vermello e logo quédanse sen cabelo. Para a primavera voltaralles medrar. A estampa podería ilustrarse con centos de fotos. En A Lareira acércovos tan só unha mostra. O frío entra con novembro, unha época idónea para comer as castañas e entrar en calor. Pero sempre con precaución. Non vaia ser… Lembrade que os excesos sempre se pagan...
...........................................................
De recomendada lectura o seguinte artigo do xornal Praza Pública que fala de quen fai a nosa roupa . O perfil é o dunha muller nova asiática cun salario de 40 euros por 12 horas de xornada. Non me estrana que despois moitos empresarios se enriquezan...¿E onde están os dereitos humanos e a vergoña?
Envíame a nosa colaboradora Sonia unha frase que fai pensar e que encerra sabiduría. Deses que me gustan, que fan reflexionar, que enreda de xeito alevoso coas palabras e cos verbos para cociñar unha gran frase e facer traballar a cabeza. Grazas Sonia.
O luns 1 de maio de 2006 naceu A Lareira Máxica. Aquel día non me imaxinei que a vida desta páxina ía chegar aos 10 anos. É un aniversario moi feliz para min. Grazas a tódalas persoas que o ledes e que colaborades ou colaborástedes con A Lareira Máxica.
Da cerimonia de entrega dos Premios Mestre Mateo voume lembrar sempre non dos premios que se entregaron nin da película que tivo máis estatuíllas, senón da lembranza que tiveron do amigo Nacho Mirás, que finou vítima dun cancro en octubro de 2015. O seu recordo emocionoume.
Dúas imaxes de Nacho ilustraron a súa memoria: el de neno tocando a gaita e outra da súa época de blogger apoido sobre unha sinal de madeira (que é a mesma que acompaña este artigo como xa o fixera tamén en ALM 0 15-04-2008). Esta última imaxe durou bastantes segundos e foi unha merecida homenaxe a este xenio de xornalismo.
Pasaron algo máis de 6 meses da súa morte, pero a súa figura endexamais se olvidará. Gran persoa e gran xornalista. Puñetero Casiano que o levou... Alá onde esteas, amigo Nacho, o teu recordo sempre estará connosco. E na ALM tamén, amigo.
Resta menos dun mes para que A Lareira Máxica (ALM) cumpra unha década de vida. Que veloz pasa o tempo non sí?. Xa sei que non é nada orixinal dicir que parece que foi onte, pero non, o vindeiro 1 de maio ALM chegará esta ilusionante efeméride. 10 anos!!!. Cantas cousas aconteceron desde aquela e cantas innovacións sufriu blogger neste periodo. Unhas mellores e outras piores.
Vaian, por anticipado, as grazas a tódalas persoas que colaboraron durante estes 10 anos en ALM e tamén a tódalas persoas que visitan o blog a diario. Aínda que agora non dispoño do tempo que quixera para adicarlle, esta páxina seguirá adiante. As actualizacións desde hai meses xa vedes que son de cando en cando. Síntoo. Non é por falta de ideas -que hai moitísimas-, senón porque teño outras prioridades máis importantes.
Resulta unha grata alegría o feito de comprobar que, a pesar das poucas actualizacións, continúen sendo moitos os visitantes. Un pracer. Moitas grazas!!!
Mira que boto en falta esa forma tan humorística de dar as novas do tempo de Javier Gómez, ese xornalista metido a home do tempo ocurrente e gracioso que deu o tempo en La Sexta ata o ano 2011. Despois fichou por "Al Rojo Vivo" e agora por "La Sexta Columna", na mesma cadea. El mesmo recoñecía que tentaba facelo o máis entretido posible, aínda que ás veces non puidera ser entendido. A min gustábame. Polo menos, que as malas novas do tempo tiveran nos fixera rir...
Bertín Obsborne non seguirá co seu programa "En la tuya o en la mía", tal como informa o xornal la Vanguardia. A pesar diso, emitiranse catro progrmas que xa ten gravados con Juan Y Medio, Bibiana Fernández, Pedro J. Ramírez e a súa muller, e outro con Lola Herrera. Cabe lembrar que algúns dos seus programas foron moi criticados. Dous deles foron o de Iler Casillas e Sara Carbonero, e o de Carmen Martínez Bordiu.
Xa había moito tempo que non traía a A Lareira Máxica o humor dun gran humorista gráfico, e do que son moi fan: Luís Davila. Pois a golpe de 29 de febreiro alá vos subo algunha das súas últimas creacións. Por certo, creo que é a primeira vez en case 10 anos, que publico un 29 de febreiro. Agardemos que non sexa o último. Podedes votar pola viñeta que vos gusta máis de todas estas...
Os anxos existen. Están aí fóra, máis preto do que cremos. Nos peores momentos voan cara nós para axudarnos. Non soamente nos acompañan nos bos momentos (que iso é fácil) senón tamén nos malos. Cando máis falta fai. Dannos alento, comprensión e saben escoitar, sen cobrarnos os intereses pola axuda prestada. Estes anxos adoptan forma de familia, de amigos/amigas de verdade ou das parellas de cada un ou unha de nós. O resto de persoas non son anxos senón xente meramente egoísta e aproveitada que buscan que lles axudes cando lles convén pero que non te devolven esa axuda cando máis a podes precisar. Son persoas que non merecen a nosa atención pois buscan o seu propio beneficio e non teñen reparos en tirarte como un pañuelo de papel cando xa non te precisan. Xente trepa, sen escrúpulos ou meramente egoístas e desagradecidas. Moito. Triste pero certo. Tede coidado, que tamén andan por aí...
Aos meus anxos, a eses seres que si valen moi moito apena, vai adicada esta canción de Blue Octoter, tan chea de amor, optimismo e agradecemento. Agardo que vos guste.
