xoves, 30 de novembro de 2006

** A violencia en España. OPINIÓN DE....

Cada día a violencia é un tema, por desgracia, moi de moda. Hoxe, lendo o diario gratruito METRO, atopeime con este interesante artigo de opinión na sección diaria de "La Columna" (reprodúcese tras esta introducción) Nel tócanse diversos aspectos da violencia, e faise mención especial ó tema da violencia nos debuxos animados, aspecto que se ven potenciando cada vez máis co paso dos anos. Cada vez emítense menos aqueles debuxos animados inocentes e correctos de, por exemplo, a década dos 80. Os debuxos animados onde se poden ver doses grandes de violencia están gañando a batalla. Moitos fanse a pregunta se estamos a fomentar a violencia con programación, en horario infantil, de pelexas entre contertulios e emisión de violencia (telenovelas, películas e debuxos)
en xeral, nunha sociedade na que os pais traballan os dous e queren levar parellos ó mesmo tempo ser amigos dos seus fillos e ser pais. Lede o artigo......Xa me contaredes que vos parece e que opinades sobre todos estes apectos da violencia e cómo inciden no neno a t.v., a educación dos pais,e por se considerades axeitada a programción en horario infantil (¿é a corecta? ¿que habería que facer no caso de que non fose a correcta?).


-----------------------------------------------------------------
La Columna
EL IMPERIO DE LA VIOLENCIA
"Ahora parece como si la violencia se hubiera privatizado"
MIGUEL TORRES,
PERIODISTA


La reiteración del término violencia en los medios de comunicación
es uno de los mejores baremos para conocer
la sociedad en que vivimos. Todos los días, en periódicos,
emisoras de radio y de televisión, nos encontramos
con unaamplia gamade violencia que nos habla de una sociedad
enferma. Tenemos la violencia doméstica, con sesenta
y dos mujeres asesinadas en España por sus parejas
en lo que va de año; tenemos violencia escolar, con acoso
entre alumnos que provoca graves traumas psíquicos y
agresiones contra profesores, que indican el grado de subversión
de valores a que hemos llegado; a ello sumamos la
creciente gravedad en la violencia de los delincuentes, con
asaltos a domicilios en los que se somete a implacables vejaciones
a las víctimas; tenemos la violencia en los ajustes
de cuentas entre bandas mafiosas, que dirimen a tiros en
las calles sus diferencias; y sufrimos la violencia en los estadios
de fútbol, donde las ideologías más extremadas han
encontrado una formade manifestar su xenofobia.
Hasta hace unos años, la violencia terrorista era casi la
única que conmocionaba a
nuestra sociedad, y ahí sigue latente,
pendiente de un débil hilo negociador.
Pero ahora nos encontramos
con un tipo de violencia civil
que alcanza y se generaliza en las
relaciones de pareja o en el ámbito
escolar. Ya no es únicamente la violencia
de las guerras, a la que asistimos
diariamente en los medios informativos,
o la violencia terrorista,
que ha dejado una honda huella
en la sociedad española, sino de
una violencia que lo impregna todo.
Asusta ver, por ejemplo, la violencia
desplegada en los dibujos
animados que ven nuestros hijos.
Es un alarde de crueldad, de agresividad
y de venganzas que produce
estragos en las mentes infantiles.
Antes se aceptaba, internacionalmente,
que la violencia es un monopolio del Estado que la
ejerce con sus ejércitos o con sus fuerzas represoras. Ahora
parece como si la violencia se hubiera privatizado y pudiera
ejercerla cualquiera como un patrimonio personal.Un
patrimonio ejercido desde la edad infantil, como demuestra
esa violencia escolar en nuestras aulas que nos ha permitido
asomarnos a un problema creciente y pavoroso.
La propensión a la violencia está en el alma humana y
siempre ha sido preocupación de los gobiernos el encauzarla
y eliminarla. En ReinoUnido, la tentación juvenil
a la violencia se combatía con las guerras coloniales,
en las que los muchachos encontraban la válvula de escape
a su furia, para, una vez calmada, incorporarse tranquilos
a la vida civil. Si no hay guerras, hay hooligans que practican
la destrucción en las ciudades que visitan con sus
equipos de fútbol.

------------------------------------------------
Opinión extraída do xornal Metro (30-11-2006)

mércores, 29 de novembro de 2006

** QUE RABIA DA CANDO........!!!

.....SABES QUE ES VERDAD!!
Envíame Mariam, unha das dúas grandes colaboradoras de alareiramaxica (xunto coa súa tocaya María) un "Que rabia da cando.....!!!" que sirve de denuncia e reflexión a un tempo sobre un tema social de primeira magnitude que, por desgracia, é así: REAL COMO A VIDA MESMA.

-----------------------------------------------------------------------------------
MARCOS Y MOSÉS

Marcos nació en una familia de siete hermanos. Su madre tuvo un parto difícil, pero gracias a la ayuda médica nació sin ninguna tara. Mosés también tiene siete hermanos. Durante el embarazo, su madre (...) tuvo problemas y él nació con un pulmón oprimido que ahora le impide respirar con facilidad. Mosés nació ayudado por su tía y su abuela, expertas ganaderas.

Marcos disfruta de una alimentación sana y equilibrada. Come verduras, carne, pescado, hierro, fósforo, hidratos de carbono... A Mosés se le cayeron los dientes debido a la desnutrición.

La comida preferida de Marcos es el pollo, y el jamón serrano. Mosés no lo ha probado nunca, pero seguro que le gustaría.

Marcos tiene un abrigo de cuadros para los días de frío. Mosés tiene más suerte, porque en su país casi nunca hace frío y no necesita ropa. Es una suerte doble, porque aunque la necesitara tampoco la tendría.

Marcos sale de su casa para ir a jugar al parque y dar un paseo. Mosés siempre está fuera de casa.

Marcos no conoce a su padre y no sabe dónde está. Mosés tampoco lo conoce, pero sabe que murió en la guerra, aunque no contra quién luchaba.

Marcos no irá nunca al colegio ni aprenderá a leer. Mosés tampoco.

La esperanza de vida de Marcos es de unos 20 años. La de Mosés es mayor, pero él quizá no llegue a cumplir los 20.

Marcos es un setter irlandés. Mosés, un niño africano

====================================================
(Relato da escritora Carmen Posadas)

----------------------------------------------------

¿Qué vos pareceu? A historia que nos remite foi escrita e publicada por Carmen Posadas. A un mes vista da época consumista por excelencia, merece moi moito lela e sentarnos a reflexionar do que temos e do que outros non teñen. Que distinta sería a vida se viviramos noutro lugar do mundo...Un mundo no que a corrupción urbanística -a día de hoxe- non corrompe a inocencia dos que alí viven e os asolaga baixo os seus longos e inaccesibles tentáculos. Iso si, eles teñen outros obstáculos aínda moito maiores: o simple respirar. Gustaríame máis que nunca que opinarades sobre o tema en cuestión da forma e maneira que estimedes máis oportuna.

Carpe Diem, Julio

------------------------------------------------------------------------------
REMITIDA POR: Mariam
CATEGORÍA: Maxi-Colaboradora de alareiramaxica
-------------------------------------------------------------------------------

martes, 28 de novembro de 2006

** ¿ Por qué.......? (Nova sección)

Estamos de estreo na lareira máxica. Unha nova sección que se chamará "¿Por qué?. Na liña do "Que rabia da cando...!!!" tratará de facerse preguntas sobre cousas que non sabemos porque suceden ou a que obedecen. Diferénciase da outra sección irmán, porque naquela pódese laiar, protestar ou desafogar un (que sempre ven ben...), nesta é máis curiosa, interrogativa e busca respostas a feitos que pasan: o seu porqué. Ó igual que "Que rabia da cando...!!!" a periodicidade virá marcada por vós....Neste punto aproveito para informarvos que non recibín ningún QUE RABIA, por iso non estou a publicar ningún. Insisto, de vós depende. A lareira é de todos, non so miña....

Dou paso á primeira interrogante desta sección......
-----------------------------------------------------------------------------------
¿POR QUÉ.....?
.... cando as mulleres saen de movida, festa,.... procuran ir semre acompañadas por outra muller ó baño, e case nunca van soas, a diferencia dos homes?
¿Será que teñen medo? ¿Vanlle dar ó palique? ¿Precisan axuda para algo? ¿Para qué a necesitan? ¿Que fan no baño? A pregunta do millón no sector masculino....

luns, 27 de novembro de 2006

** Os príncipes de Asturias esperan unha 2ª nena

Aínda que a lareira máxica non é a prensa rosa, hoxe fago unha breve excepción. E é que os príncipes Felipe e Leticia, comunicaron hoxe que agardan unha irmanciña para Leonor. Nada, que creo que van a ir polo neno....O Congreso dos Diputados respira polo tema da reforma constitucional, pero Hacienda bótase a temblar porque iso siginifica que irán a por un terceiro fillo, a ver se sae varón. Total, os príncipes non teñen problemas para chegar a final de mes. A esa ronda convidamos tódolos españoles de xeito "altruísta"....

** ¿Un home abandoado pola sorte?

Este fin de semana entereime do que lle pasou. Non o sabía e non daba crédito cando me enterei. Sentín algo de mágoa, recoñézoo, pero máis tristeza sería que tivese morto. Por fortuna, as malas novas non chegaron ata ese extremo, se ben para min foi como se tivese morto. Vai ser difícil que volte a velo logo do acontecido, pero quen sabe….Nunca se pode dicir que algo é imposible. Porque os milagros existen. Sí, por fortuna, existen. Xa sei que o que lle pasou a el son cousas que pasan, sí, pero cando pasan nunca o esperas. Ás veces non estás preparado. É o que ten a vida. Nunca sabes cómo te pode sorprender, nin cando nin onde, nin moito menos cal vai ser a túa primeira reacción....

Para os que non coñecedes a Clive, que así se chama o noso protagonista, direivos que é un home único (bueno, xa sei que todos e todas somos únicos), cariñoso, ambable, que se preocupa pola xente, e con sorte, con moita sorte. É unha desas persoas á que todo lle vai ben, ten traballo, saúde, cae ben e vive feliz. Vamos o home “ideal” de para máis dunha muller. Ou iso parece. Non sei. Será cuestión de gustos.

Enigmático. Moi enigmático. Ata o de agora nunca quixo –ou quixeron- que se soubera nada sobre a súa vida persoal. Reservado. Moi reservado, ou iso aparentaba ou debía aparentar. Quen sabe. Pode ser que o de ser inglés teña algo que ver na súa particular forma de comportarse. Ou non. Quen sabe. Pode que sexa unha actuación máis, das que acostuma a facer, ó mesmo tempo que se divirte. Ou iso parece. Quen o sabe.

Alto, sempre vestido de negro, parco en palabras, gústalle moito camiñar. Camiña, camiña, camiña case sen parar….. Ás veces détense para falarlle á xente, incluso ós descoñecidos. Confiado el. (É un home con sorte, con moita sorte…). Pero faino dun xeito especial: cos seus inconfundibles xestos. A único linguaxe universal que no mundo existe. Clive é un home moi peculiar. Sí, definitivamente é un ser moi, pero que moi, peculiar.
.
Desde 1998, tiña por costume visitar España. Desde a súa Inglaterra natal pasaba con nós a última quincena de novembro e case todo decembro. É o que ten ser rico. Pero este ano non será así. Non. Este ano non poderemos voltar ver a Clive. Son cousas que pasan. Non, non. Este ano vai ser moi complicado que o vexamos. Un despido laboral ten a culpa. Despediron a Clive do traballo e é case seguro que non veña a España. Paradoxas da vida, agora que vai ter máis tempo non vai poder vir. E se ven, é bastante probable que non o poidamos ver. Polo menos eu non. Unha mágoa. Xa me acostumara á súa presencia logo de oito anos seguidos, sen fallar nin un. Era case un máis na familia.

Rico. Moi rico debe ser. Cobraba polo seu traballo 48.000 euros anuais. 8 millóns das antigas pesetas. Pero é que era un home con sorte, con moita sorte. Aínda que agora a sorte abandoouno. El que tan ben se levaba con ela e que tanta repartía ós que se lle acercaban. Cando menos teño claro é que non vai ter problemas coa súa hipoteca. Algo que moi poucos españoles poden dicir….

Tiña o costume de afeitarse a cero á cabeza cada vez que visitaba o noso país. Vendo o lado positivo, este ano non vai pasar frío no Nadal….A súa cabeza vaillo agradecer. Ou non. Quen sabe. Ó mellor ela tamén vai botar en falta ó seu rapado de cabeleira que o facíai parecer Kojac nos seu mellores tempos. Iso si, Clive non usaba sombreiro cando viña a España. Sen ter un so pelo na cabeza, saía á rúa “a pelo”.

As vantaxes de quedar no paro non rematan aquí: din os rumores que os seus xefes non lle deixaban falar da súa vida privada (¡ en pleno século XXI e aínda con normas dictatoriais…..!!), e como el é tan obediente e reservado –ou iso parecía- acabáronse xuntando as gañas coas gañas de comer….Agora ata poderá conceder entrevistas e gañarse cartos. Como está de moda…..

Clive Arrindell é un home con sorte, con moita sorte, aínda que este ano a sorte deixouno algo tirado….¿ou non?. Quen sabe. O único certo é que este ano Clive non vai ser o encargado de traernos a sorte anunciando o Gordo la Lotería de Navidad. O home vestido de negro, cual “Loquillo”, o da cabeza recén rapada para saír no anuncio que iluminou os desexos de sorte dos españoles nos últimos 8 anos, o home que se paseaba aixo increíbles escenarios cubertos de neve, o que nos despedía sorte logo de soprar coas mans abertas. Ese home, Clive, foi despedido por Loterías y Apuestas del Estado, que este ano confiou o anuncio do Gordo a outra empresa. Botaremos en falta esa música tan característica, asociada en España á Lotería e, por extensión, á chegada do Navidad. A sintonía da sorte dos últimos anos. E por suposto, o protagonista do anuncio. O noso actor inglés.

O 17 de novembro estreouse o novo anuncio. Para o meu gusto é moi simple, soso e anodino. Claro que é o que querían os anunciantes, xa que dicían que nos últimos 8 anos fíxose máis famoso o actor que o que anunciaba. Algo parecido pasou hai dúas década con aquel home que anunciaba o deterxente Colón e que soltaba a exitosa frase que sentenciaba: “Busque, compare, y si encuentra algo mejor, Cómprelo”. O certo é que vanse aforrar unha millonada en pagarlle ó home anuncio , ó cal lle tiñan prohibido conceder entrevistas ou rodar outros spots. Dicían que se falaba, perdería o halo de misterio que lle querían imprimir.

Con todo, nestes últimos anos, a venda de loterías subiu dun 6 a un 11%.¿Por culpa do anuncio? ¿Ou porque os españoles somos cada vez máis consumistas, con ou sen anuncios, impulsados polos acuciantes gastos que soportamos e recurrimos a un golpe de sorTe como solución a todo? Sexa como fose, creo que non compensa gastarse tanto nun anuncio que, sí é certo, se vende so. Con ou sen Clive, sentimentalismo a parte.

** Chove, chove, chove sen parar

Galicia, e sobre todo, as provincias de A Coruña e Pontevedra, están inundadas. Non sei na Coruña, pero o que é en Pontevedra, as alcantarillas botan por fóra, as estradas rezuman agua, os coches fan acqua-planning, a veiga que vés alá ó fondo parece máis unha piscina rural que unha veiga, os ríos desbórdanse.....E non moi lonxe de aquí -que xa está bastante inundado-, a 28 km para ser exactos, Vilagarcía foi un dos lugares máis afectados. So ver as imaxes nas fotos dos xornais online e da televisión arrepía. Outra zona que sufreu o gran diluvo foi Vigo.

En Galicia estamos a que chova, pero tanto, non me acordo. Con risco a equicarme, creo que entres octubre e novembro caíron máis litros de auga que en todo o inverno pasado. ¡¡ E aínda estamos en outono !!. Nunca me gustaron os polos estremos: nin un calor sofocante nin frío frío nin moito menos diluvios en lugar de choiva normal cando fai falta pero moderada en intensidade e cantidade.....Pero unha cousa é o desexo e outra os caprichos da natureza. Menos mal que nunca choveu (véxase aquí diluviou) que non escampara.....

domingo, 26 de novembro de 2006

** Lugares cun encanto máis que especial con selo propio......



Estas fotos soan moi suxerentes... Lugares relaxantes, paradisíacos ou de gran beleza paisaxística, pero se tivésedes que elixir un so destes destinos...¿con cal dos catro vos quedariades? ¿Por qué?. A elección non é sinxela...

sábado, 25 de novembro de 2006

** Un monstruo do balón de nome Dinho, Ronaldinho.....



Vede o vídeo. Vale moito a pena. Aínda que non sexades do F.C.Barcelona, védeo. Vale moito a pena. Nel vese o golazo de chilena que lle marcou Ronaldinho ó Villareal hoxe no Nou Camp. Sinxelamente, f-a-b-u-l-o-s-o!!!!. O sonido está recollida da radio, concretamente da Cadena Ser. Nárrao Manolo Oliveros...

Para os que queiran outro vídeo da mesma xogada, na que se recolle como se fraguou a xogada, aquí vai este. Pertence á retransmisión televisiva de La Sexta. Un dos cometnaristas é o Txapi Ferrer, o que fora xogador do Dream Team de Johan Cruyff.

venres, 24 de novembro de 2006

** AS FRASES MÁXICAS DE...Juan José P.F.

Dado que estou a ver que algúns de vós me envía ou lles vexo frases moi boas, decidín facer unha variante da frase máxica na que poidades pór as vosas frases (ou as miñas). Irá personalizada na cabeceira, agás que se traten de frases prestadas de escritores ou xente célebre que entón irá a súa terminación no artigo en si. Ata o de agora non as diferenciaba. Incluso lles porei un icono as que son de colleita propia miña ou vosas...

Hoxe vou publicar CATRO frases rescatadas do blog dun vello amigo meu, que por certo ten un blog de opinión interesante e que inicia unha nova etapa. Ademais é de aquí, de Sanxenxo. Sorte amigo!!!A páxina é Blog de Sanxenxo

Aí van as catro frases. Orixinalmente eran en castelán (a traducción fíxena eu).Non me digades que non son boas........

" A veces custa máis eliminar un só defecto que adquirir cen virtudes"
" Cuando haxa un político con boas intencións, desaparecerá a política"
" Os líderes do instituto son os camareiros do futuro"
" O importante non é ter un corpo danone....o importante é NON ter un cerebro de petitsuisse"

xoves, 23 de novembro de 2006

** Pon un intermitente na túa vida e salvarás vidas ....

Pasa o tempo, no mes de xulio entrou en funcionamento o carnet por puntos. Está de moda falar sobre que reduciu mortes nas estradas. Constantemente oímos nos medios de comunicación estatísticas que corroboran este descenso…..mezclados, iso sí, con algún caso de conductores que perderon tódolos seus puntos….Que inconscientes e insensatos son estes últimos. ¿Aprenderán algunha vez a que o seus actos poden ter consecuencias na vida das demais persoas?.....(...)

Tras catro meses, penso que a situación apenas mudou. Non é un cambio tan esaxerado como nos queren facer ver. Certo é que a xente corre algo menos, pero tampouco tanto. O que lle gustaba correr ségueo o facer sen respetar case nada.Dígoo polo que vexo a diario na estrada. Sen embargo, o que máis noto é que case ninguén, repito CASE NINGUÉN pon os intermitentes para sinalizar as maniobras…e outros póñeno cando xa están aparcando ou logo de entrar no desvío elixido. E non sinalizar resta puntos, se non me trabuco…...

Pode parecer unha simpleza ou unha nimiedade, pero non é así. Non se pode ir conducindo e de repente, frenar para desviarse ou aparcar sen pór o intermitente. Podía pór varios exemplos. O que máis vexo é nos cruces ou nas rotondas: cando vas entrar na rotonda, logo de ceder o paso convenientemente. De repente, un coche que non puxera o intermitente e que tiñas claro que ía seguir de fronte, torce cara onde estás ti e bótaseche encima a gran velocidade……Menudo morro!!!!. Sinaliza ho, sinaliza, non vaia ser que desgastes o intermitente ou quedes pobre!!!!!!!!

Conducir non é un xogo., Non. Conducir mal pode custarche a vida. Pero non so o conductor neglixente. Non. Tamén a outros bos conductores. Entón ¿por qué se conduce mal?. ¿Qué custa pór un intermitente? ¿Qué custa facer adiantamentos correctos e non laterias pegadísimos ou a punto de chocar de fronte cando son en sentido contario?.

Non sei, ó mellor os fabricantes de automóviles e motos deberían pensar seriamente para que se gastan cartos para cousas “inservibles” ou que non se utilizan. Visto así, incluso podería abaratarse o custo dos coches se non teñen intermitentes…..E, claro, ademais aforraríase un impresionantes gasto das bombillas…..


Outro tema que me continúa a preocupar son as motos. Dise que os coches non respetan ás motos. É certo, pero máis certo é que as motos non respetan ós coches. Se o código de circulación establece que non se pode adiantar cunha línea continua, nin pola esquerada, por que as motos se saltan estas normas COA TOTAL IMPUNIDADE dos axentes de Tráfico..? Convido a estes axentes a que se sitúan nunha carretera concurrida, en calquera punto. Verán que nunha soa tarde van pór máis multas por este concepto da que puxeron en toda unha semana….E se a isto lle sumamos o tema dos intermitentes…..fan nunha tarde o “agosto”….

Voltando de novo ó carnet por puntos, creo que se debería ser máis estricto. Creo que o único perigos non é o tema da velocidade, que sin dúbida é un tema importante, pero non é o único, señores de tráfico.

Oxalá a xente cumpla o código de circulación, que para algo está, senón ¿para que aprendelo?. Para aprobar o exame, respostaríame máis de un. Pois non. Se existe é porque é necesario para evitar mortes. Non é caprichoso. ¿Qué custará pór un intermitente? ¿ou cedar o paso nun cruce ou rotonda? ¿Qué custará facer os adiantamentos correctamente, sen case levarlle o retrovisor ó vehículo que adiantas ou empotrase con el de fronte? ¿Qué custa levantar o pé do acelerador? ¿Qué custa respetar o código de circulación? ¿Qué nos custa? Deberiamos reflexionar máis cando andamos na carretera, e saber que o que facemos pode matarnos ou matar a algúen, ou as dúas cousas? E iso o que conleva son desgracias familiares, que a ningúen benefician. Porque a vida non ten volta atrás. Morras ou quedes inválido non ten solución…..É para sempre moi ó noso pesar….

-------------------------------------------------------------------------------------
¿E vos que opinión tedes de todo isto? ¿Pensades que o carnet por puntos está a funcionar ben? ¿Falla algo? ¿Qué cambiarías? ¿Cal é a túa experiencia ó volante en relación ós casos descritos no artigo de opinión?

mércores, 22 de novembro de 2006

** Humor ¿comparativo?.........

Os tópicos sempre levan a comentar ou ensañarse coas mesmas cousas cando de criticar ó sexo contrario se trata. Isto é, a dialéctica liorta "home-muller". Non deixan de ser chistes fáciles....¿ou se cadra levan razón?... Hai tempo xa atopara en internet (fonte de inagotables recursos) uns interesantes gráficos que ilustran o tema en cuestión e que paso a reproducirvos. Podedes comentar todo aquilo que estimedes oportuno, pero sen pasarvos.....que ultimamente "non dou abasto cos miles de comentarios que me enviades"... Aproveito para agradecer a colaborarción das dúas colaboradoras habituais da páxina: Maria e Mariam.

Para o resto de lectores, dicirvos que confío en que vos animedes máis que comentar artigos non perxudica a saúde...polo menos que se saiba....

ATENCIÓN PREGUNTAS:
¿Cales son as grandes diferencias entre os dous seguintes cadros? ¿Que cousas teñen en común (se as teñen, claro)? ¿Que cousas cambiarades en ambos cadros? ¿Sénteste reflectido no cadro do teu sexo? ¿Por qué?

NOTA: Co fin de ler mellor a información dos cadros, aconséllovos que clickedes dentro 2 veces e verédelos ampliados.


Un sáudo a tod@s. Carpe Diem.

martes, 21 de novembro de 2006

** Novidades na Lareira Máxica

Estes últimos días estiven actualizando os vínculos ou enlaces de A Lareira Máxica, incrementado os xa existentes en 8 e chegando á cifra de 101 (sen contar o das prediccións do tempo). Os últimos en incorporarse á columna da esquerda foron os de: FORTA (Agrupación das televisións autonómicas de España), 3 relativas ó mundo da radio: la radio al día, Super radio e radioespaña.net (coas súa noticias e programación, entre outras cousas que abranguen), o da Web da LFP (Liga de Fútbol Profesional), a web do Ministerio de Traballo e Asuntos Sociais e, por último, dentro dos xornais on line: o de La Opinión de A Coruña (como deferencia ás numerosas visitas que recibo desde esa cidade ou arredores), e un enlace no que atoparedes vínculos para os xornais publicados en Suiza (igualmente como deferencia ás numerosas visitas recibidas desde ese país). Nos dous últimos casos xa podíades acceder se premiades a opción " Máis xornais (amplia variedade)", pero cos novos enlaces o acceso é, se cabe, máis directo. (...)

Polo demais, introducín máis logos dos enlaces, tanto destes novos como dos antiguos, reagrupando uns poucos. Se algún de vós se pregunta a causa de por qué non tódolos enlaces teñen o seu logotipo propio co seu nome, a resposta é moi sinxela: cantos máis haxa, máis tamaño ocupa a páxina, polo que tarda máis en cargar. Asemade, non recibo ningunha contraprestación económica por facerlles publicidade. Aínda así, son máis da metade os enlaces que teñen logotipo propio......¡¡¡Xa me podían pagar algo por facerlles publicidade, ou, por exemplo, algún que outro xornal xa me podía regalar un exemplar!!!!. Non descarto a posibilidade de facerlles publicidade do seu logo so se recibo algo deles.....

**....QUÉ RABIA DA CANDO.....!!!!

….Qué rabia da cando…. tentas acercarte a alguén, ser amigo desa persona e non che deixan….Qué rabia da cando nos permitimos o luxo de rechazar a posible amistade de alguén…..Qué rabia da cando non che deixan nin darte a coñecer, nin poder coñecer ó outro….!!!
----------------------------------------------------------------------------
REMITIDA POR: María
CATEGORÍA: Maxi-Colaboradora de alareiramaxica
-----------------------------------------------------------------------------

PUBLICIDADE LARELEIRA: E ti, ¿non te animas a enviar o que che da rabia a ti? ¿Non tés nada que che dé rabia? ¿Non tés ganas de desafogarte? ¿Apetéceche? Pois entón aproveita a oportunidade e non o dubides: envía o teu "....Que rabia da cando......." á lareiramaxica@hotmail.com....

** A FRASE MÁXICA.........¿e ti que pensas dela?

"O éxito non é tanto facer o que se desexa como desexar o que se fai" (D. Brown)
"A sorte está na túa mente; si cres que tés mala sorte terala, se cres que tés boa sorte iso mesmo atraerás" (Anónima)

E a raíz destas frases, das que podedes opinar como sempre, pregúntome tamén: ¿Qué é o éxito? ¿De que depende? ¿Qué é a sorte? ¿De qué depende?

luns, 20 de novembro de 2006

** Intrigas e misterios (e III).....¿Que foi de.....?


.........OS PROTAS DE.........BARRIO SÉSAMO

[NOTA: Facede clik no título do artigo para poder velo completo. Cousas da actualización de Blogger en xaneiro de 2007]


A serie de artigos que lle adiquei ó desaparecido programa infantil Barrio Sésamo chega hoxe ó seu fin. Antes de nada pedir disculpas porque o artigo de onte non se podía ler enteiro por un erro de blogger xa solventado. Dito o anterior nesta terceira e última entrega coñeceredes que fixeron os restantse persoas de Barrio Sésamo 2. Asemade falarei dos "muppets" (bonecos) da outra parte do programa: Epi, Blas, Coco, Gustavo.....Se queredes saber máis deles premede o botón de "Ve-lo artigo completo" e sairedes de dúbidas....


<> Ana: Era o personaxe que facía de estudiante en Barrio Sésamo e interpretado por Isabel Castro. En Barrio Sésamo cantou cancións que están na lembranza dos que por entón eramos uns nenos: "Pintar sin parar", "Son de mentira", "El eco" ou "Soy Ana", Tan so interviu na película francesa "Fado majeur et mineur" (1995) e hoxendía colabora no exitoso programa de humor de Cuatro e Canal + "Las noticias del Guiñol".

<> Julián: Era o kioskeiro de Barrio Sésamo. O seu personaxe era interpretado polo veterano actor de reparto José Riesgo. Tras participar na versión teatral do programa, retirouse, morrendo máis tarde.



<>Antonio (José Enrique Camacho), pai de Ruth e Roberto - os inseparabales amigos de Espinete- e dono da horchatería que rexentaba coa súa muller, adicouse ól teatro e fixo curtos papeis secundarios nas películas "El Lute, camina o revienta" (1987) e "Solo o en compañía de otros" (1991). Finou a principios dos anos 90.

<> Matilde: Intrerpretada pola actriz Mari Luz Olier, era a muller de Antonio no programa. Tabajado moito como actriz de dobraxe, sendo a voz de intérpretes como Laura Dern ("Un mundo perfecto", de1993), Stockard Channing ("Seis grados de separación", tamén do ano 1993), Joan Allen ("El crisol", de1996)), Blythe Danner (“Expediente: enfréntate al futuro”, de1998)) ou Kathy Baker (na serie "Pickett Fences"). Así mesmo, foi actriz invitada na serie "Hospital Central", de Tele 5.

<> Roberto: Era o fillo de Antonio e Matilde, irmán de Ruth, e amigo de Espinete, que foi interpretado por Roberto Mayor. Descoñécese o que fixo despois, se ben se sabe que non voltou a traballar como actor.

<> Ruth: A irmá de Roberto e tamén inseparabale amiga do ourizo Espinete. Doulle vida Ruth Sánchez Bueno, rebautizada no mundo artístico como Ruth Gabriel, filla de actores. Antes de saír nesta segunda etapa de Barrio Sésamo xa o fixera no espacio "La Cometa Blanca", lugar no que, como dixen, xa saíron algúns personaxes do futuro Barrio Sésamo (1983-87).

Ruth, actriz prometedora a mediados dos anos 90 después do seu éxito en 1994 con "Días contados" , película de Imanol Uribe, pola que obtivo un Goya á Mejor Actriz revelación, e na que tamén puidemos ver o afamado actor español Javier Bardem, así como outros como Carmelo Gómez ou Candela Peña.
Por desgracia, parece ser que non se cumpriu tódalas expectativas que, como actriz, se tiñan depositado con ela. Tivo papeles secundarios en películass como "99,9" (1997) ou "Besos de gato" (2003) , así como serie "Querido maestro", aínda que non acadou as expectativas que, como actriz, se tiñan con ela. Se queredes ver a súa filmografía como actriz clickade
aquí, e se queredes ler unha entrevista que lle fixeron aquí.


.....Pero Barrio Sésamo tiña, a parte do vida do barrio, unha segunda parte: a dos bonecos de trapo: Epi, Blas, Coco, a ran Gustavo, Triki, Trake, o Conde Drako, e outros moitos....
Gustavo era a ran mái dicharachera de Barrio Sésamo, namentres que Triki era o monstruo das galletas (En U.S.A. recentemente, e dada o problema da obesidade infantik, fíxose recentemente que Triki deixara as galletas, a súa “droga” e que constituía a única comida del). Coco aprendeunos a distinguir conceptos como: arriba/abaixo, lonxe/cerca, alto/baixo e outros moitos, axudado, e outras veces deleitábanos á lomos da súa Jaca Paca facendo de “Súper Coco”. Pero, sin dúbida, os bonecos que máis deron que falar foron os de Epi e Blas, que durmían nunha mesma habitación sen ser familiares….Moito se especulou se eran homosexuais ou se pretendía lanzar algunha mensaxe oculta, estremo desmentido polos creadores destes “muppets”….

Detrás destes bonecos, agochábanse as voces de varios dobradoes. Os habituais foron os que vos adxunto na seguinte relación de dobradores. Un deles, o habitual de Epi (José Martínez Blanco) e unha das fotos que vos puxen nas fotos que deron pé a este miniintriga lareleria. Era o que levaba sombreiro e o que algunha de vós chegoume a dicir que era ou parecía inglés….Pois non.
Noraboa, unha vez máis a María e mariam, as dúas únicas lareleiras que foron quen de resolver o misterio que se agochaba detrás das fotos.


ACTOR ORIXINAL ACTOR DE DOBRAXE
PERSONAXE

(VOZ) MARTÍNEZ BLANCO, JOSÉ
Epi
(VOZ) RAMÍREZ, SIMÓN
Blas
(VOZ) PIERI, FERNANDO
Gustavo
(VOZ) FRANQUELO, JAVIER
Triki
(VOZ) VIDRIALES, JOAQUÍN
Coco
(VOZ) TORCAL, SELICA
Peggy
(VOZ) DOTÚ, JAVIER
Bob
(VOZ) DE PENAGOS, RAFAEL
Conde Draco
(VOZ) MORENO, EDUARDO
Viejecito gruñón
(VOZ) SANCHIDRIÁN, JULIO
Viejecito gruñón
(VOZ) BALTANÁS, JOSÉ LUIS
Anciano en bar
(VOZ) CUESTA, JUAN MIGUEL
Epi (sustitución)
(VOZ) VARELA, LUIS
Bob (sustitución)
(VOZ) DOTÚ, JAVIER
Blas (sustitución)

A finais dos 90 Tve voltara a rescatar Barro Sésamo, pero sen Espinete & Company, e con outros novos personaxes. Non triunfou.
Máis recentemente, Antena 3 acaba de rescatar para a súa franxa matinal o programa, na que según se di por internet so saen os "muppets" e tampouco saen os míticos Don Pimpón, Espinete & company.

Sexa como fose Barrio Sésamo, concretamente o que din en chamar Barrio Sésamo 2, quedará para sempre no corazón nostálxico dos que un día fumos nenos pequenos. Esa lembranza ninguén nola podera borrar, porque os recordos bos permanecen conosco para sempre....

domingo, 19 de novembro de 2006

** Intrigas e misterios II:.....¿Que foi de.....?

.........OS PROTAS DE...BARRIO SÉSAMO

[NOTA: Facede clik no título do artigo para poder velo completo. Cousas da actualización de Blogger en xaneiro de 2007]


Comentábavos o domingo pasado que Barrio Sésamo marcou toda unha época, especialmente a versión "made in Espinete". No vídeo da introducción deste artigo podedes lembrar a cabeceira deste mítico programa infantil, na que saen Espinete e Don Pimpón. No interior do artigo atoparedes outros dous vídeos, un deles a parodia da entrada que acabades de ver. Está moi simpática e ata sae un cantante que antes era negro e agora branco....
Se seguides lendo descubriredes que foi dos protagonistas de Barrio Sésamo....


Deixémonos de introduccións e entremos en materia como se soe dicir. Imos por partes:

** Comencemos polos protas do Barrio Sésamo I (anos 1979 e 1980): A Galiña Caponato e o caracol PerezGil.
¿Que foi dos actores que lle daban vida a estos simpáticos animais falantes?. No tocante á Caponata, ésta a persoa que ocupaba as súas entranas e a interpretada era a actriz Emma Cohen, namentres que a PerezGil dáballe vida o actor Jesús Alcaide. Ambos continuaron interviron en series e películas (nas últimas xa ben actuando, xa ven como dobradores). Se premedes sobre os nomes destas dúa persoas saberes en cales participaron.
Por último, e a modo de curiosidade (constame que hai lareleiro "mu curiosos"), e para quen non o saiba, a Galiña Caponata, isto é, Emma Cohenn é a compañeira sentimental do gran actor español Fernando Fernán Gómez.

** Adentrémonos agora no que aconteceu cos protagonistas de Barrio Sésamo II, que discurriu entre os anos 1983 a 1987 (nos anos 81 e 82 non se emitiu como programa independente, senón integrado en "La Cometa Blanca" e nela xa saían personaxes que tamén saíron de 1983 en diante). Neste caso non se cumpre o de que segundas partes nunca foron boas, máis ben ó contrario. Imnos personaxe a personaxe:



<> Espinete: era interpretado pola actriz Chelo Vivares. Sí, a pesar de supoñerse que o ourizo Espinete (aquel que vivía nunha caseta grande e que cando ía durmir poñía o pijama cando de día non traia prenda algunha posta....)era "macho" a voz poñíalle unha muller.
¿Que é de Chelo? Logo de rematar Barrio Sésamo, embarcouse xunto con outros actores do programa en levar o formato ó teatro. Con posterioridade, realizou diversos traballos como actriz ou como dobradora. Nesta última faceta, a de dobradora, cómpre mencionar dentro da producción animada "La leyenda del Norte" (1991), Harry Potter y la cámara secreta (2002) e "Harry Potter y el cáliz de fuego" (2005) (alí poía a voz en castelán de "Myrtle la llorona") ou "Los Simpson" (dobrando a personaxes infantís como Ralph Wiggun o Todd Flanders).
Tamén fixo unha breve colaboración secundaria na película "El palo" (2001) ou na serie "El Comisario", como pezas máis destacables.

Chegados a este punto, débovos rebelar a noticia que me impactou cando a souben....Moitos de vós (Mariam e Maria) xa o descubrirades: ESPINETE CASOUSE CON CHEMA, isto é Chelo Vivares casouse na realidade con Juan Sánchez, o cal daba vida a

<> Chema: o panadeiro do barrio. Á historia pasaron os seu bailes e movementos "raros". Foi encargado de interpretar a mítica canción “Panadero Soy” no programa. Antes de face-la serie xa se casara con Chelo, que foi a que a animou a presentarse ó casting (según se di).
A foto de Chema foi a primeira que vos puxen nesta miniintriga lareleira. pero ¿que foi del?. Juan Sánchez, o seu alter ego foi un dos personaxes que levaron ó teatro a version teatral de Barrio Sésamo polos diversos pobos e cidades de España. Con posterioridade participou na película "Donde está el corazón" (1990), un film norteamericano do director John Boorman, protagonizado por Uma Thurman.
Polo demais, fixo colaboracións en episodios das series tan famosoas como "Farmacia de guardia" e "Los ladrones van a la oficina".O noso querido Chema ten na vida real unha gran paixón polo mundo artístico, sobre todo pola da pintura.

Tanto Chelo como Juan traballaron xuntos con maior frecuencia no teatro, primero coa versión teatral de Barrio Sésamo e máis recientemente en diversas obras, sendo a última delas "La cabeza de Bautista".


<> Don Pimpón: Era aquel ser ou animal que non se sabía moi ben quen era (anímovos a dar a vosa opinión sobre QUÉ podía ser Don Pimpón), que foi interpretado polo actor Alfonso Vallejo.
Un dos seus primeiros traballo foi o de darlle vida a outro ser, vido do espacio e chamado “Astraco”, precisamente no programa infantil “Los Mundos de Yupi”, que tomou un ano despois o relevo de Barrio Sésamo.
Ttamén traballou como actor secundario en películas españolas como "El Lute, camina o revienta" (1987), "Chevrolet" (1997), "Plenilunio" (1999), "El bola" (2000) o "La suerte dormida" (2003), así como en las series "¡Ala...dina!" (no que era un dos personaxes fixos, concretamente Rogelio,o xefe da empresa onde traballaba Tomás, o “amo” de “Ala Dina”) e "Cuéntame".
Nos últimos dous anos realizó dous traballos para Tele 5: o espacio de humor "Agitación + Iva" (emitido aínda o verán pasado) e a serie "Maneras de sobrevivir".

.......Continuará.................


sábado, 18 de novembro de 2006

** .....Al agua ¿patos? .....

O tempo está tolo tolo tolo, definitivamente. En Octubre diluvia, a primeira quincena de novembro fai unha calor propia do verán e a xente inlcuso acude á praia. E estes días de novo...inundacións. Está claro que a capa de ozono ten moito que ver. A contaminación atmosférica empeza a pasar factura....
Hoxe os medios de comunicación fanse eco das fortes choivas caídas especialmente en Vilagarcía de Arousa (na foto). Para os que non a coñezades, esta vila ubícase na Comarca do Salnés. É un dos pobos máis grandes da provincia de Pontevedra, pero ten un pequeno problema...: foi crecendo gañándolle terreo ó mar. Iso dalgunha forma debíase notar tarde ou cedo. E así é cada inverno cando chove. Sufre inundacións en pleno casco urbano. E claro, un día de tantas choivas coma o de hoxe, non podía ser unha excepción. O estrano é que chegue tan pronto este ano.

Calquera llo diría á xente que o pasado fin de semana tomaban o sol na mítica Praia de Compostela, areal denominado así porque nun tempo era o preferido polos santiagueses no verán (actualmente non tanto, porque Noia e outros lugares da costa restáronlle protagonismo). Sexa como fose as rúas de Vilgarcía foi tomada pola choiva. O Río do Con desbordoise e anegou as aceras e incluso a carretera que discurre ó seu carón. Como non hai mal que por ben non veña, os patos patos viron incrementado o seu espacio vital, e incluso se permitiron o luxo de camiñar polas aceras, tal e como vedes na foto da portada do artigo....

Lendo os xornais de hoxe atopei fotos das inundacións de hoxe en Vilagarcía e en Ribeira (concello da mesma ría, a de Arousa), se ben parece ser que foron máis as de Vilagarcía. Co fin de que leades a información e vexades as fotos de cómo quedou a vila pontevedra, déixovos os enlaces dos xornais "La Voz de Galicia"
"El Correo Gallego".

Agardemos que a situación se vaia normalizando e que o tempo recobre a súa cordura, do contario non descartedes que en Navidades comamos o turrón na praia, entre chapuzón e chapuzón, e namentres nos esturramos tomando o sol de......decembro!!!....

Con todo, carpe diem

venres, 17 de novembro de 2006

** As despedidas sempre son tristes....A vida é así.


Foise. Sí. Foise. Eu non quería, pero foise. Deixoume. Deixounos. Recoñezo que me gustaba moito. Hoxendía hai poucas persoas que teñan as ideas tan claras como ela e que sepan o que se debe facer en cada momento. Non é que fora guapa, non. Ela tiña outras cousas que a facían moi interesante. Pero foise, foise….Non morreu, pero botareina en falta. E desas persoas que deixan pegada. Deixoume…..que lle vamos facer…. Botareina en falta. Bastante. Máis do que ela poida imaxinar. Máis....


Aínda lembro que ben o pasaba con ela o venres. Eu informal, ela toda arregrada. Creo que ía elegante de máis, pero é que lle gustaba. A pesar de que non me gusta o negro, ela vestíase de negro, agás a blusa que lle encataba branca. Odio o negro, paréceme unha cor funesta. Supoño que ver a pais e avós vestidos de negro para gardar ten moito que ver (¿cando aprenderemos que o do luto é algo social e que non se quere máis a unha persoa por ir de negro?. A dor pola perda dun ser querido vai por dentro, o do negro é para quedar que non fale a xente hipócrita e indoente).

Nada, que semana tras semana, mes tras mes, ela seguía vestindo de negro. Tiña todo un arsenal de traxes negros. E claro, o bolso era de cor…..negra. Faltaría máis. O seu rostro serio, implacable, combinábase co seu bo trato e amabilidade. Claro que o cortés non quita o valiente.

Gustábanlle moito os nenos. Polo de agora non tiña pero gustábanlle, a pesar de que recoñecía que era unha gran resposabilidade. Algún día quería telos, ou iso dicía, a pesar de que penso que non o dicía moi convencida. Quizás tratase de quedar ben. Non sei. Pode ser. Pero, ¿para que mentir?.

Coñecina un venres. Desde aquel venres, tódolos venres con ela eran especiais. Os nosos encontros duraban pouco, pero eran intensos. Moi intensos. Ela falaba todo, eu calaba. Atendíaa con interés, con moito interés. Os seus beizos sempre sabían o que dicir. No preciso momento, non antes, nin despois. Amosaba seguridade e sabía manexar como ninguén o silencio. Se te portabas mal con ela sabía cando non prestarche atención.

Era doña PERFECTA, moi quisquillosa, máis do debido quizás. Despertaba tanto amor como odio. Había persoas que a querían e outras que a odiaban. A vida é así: non lle podes caer ben a toda a xente. Iso tíñao asumido.

O outro día non dixo nada. Despidiuse coma sempre. Non me deu explicacións, nin me dixo nada. Tan so se despidiu. Toda vestida de negro, incluido o bolso. Eu levanteime do asento e ela saiu e botou a andar rúa abaixo.A súa imaxe comenzou a perderse na oscuridade da noite, namentres camiñaba toda seria e erguida. Non a voltei ver máis. Cousas da vida, a nosa despedida tamén foi un venres. O mesmo día da semana na que a coñecera alá por febreiro. Xa é a nosa segunda despedida. A primeira fora en xuño. Logo voltámonos a ver en setembro…. ata o outro día……¿Haberá un terceiro intento?. Dela depende. A min tenme namorado a súa forma de actuar e de resolver tódolos contratempos….Pero, claro, non todos somos a supernanny. Por favor, regresa pronto a televisión, aínda que sexa con adolescentes como se está a dicir.….

xoves, 16 de novembro de 2006

** A Lareira Información>>>> É noticia.........


<> O decreto para "aumentar o galego na secundaria "aplicarase xa o vindeiro curso

<> A Dirección Xeral de Tráfico (D.X.T.) estudia a posibilidade de que sexa "obrigatorio utilizar as luces de cruce" para conducir durante o día

<> Detectan ata 30 tubos en mal estado na "Vía Rápida do Salnés"

<> Un de cada catro galegos maiores de idade " é obeso"

<> Os científicos dan case por "extinguida a cigala" nos caladeiros da costa galega

** A Frase Máxica....(Come back again)

Gústame cumprir o que prometo. Por iso, e tal e como vos adiantaba este martes pasado, regresan as Frases Máxicas. Agardo que vos animedes a comentalas. Se vos gustan, se non, que vos fan pensar, o acertada ou non da súa temática e a forma de dicilo. En fin, o que queirades comentar. Non hai censura, polo que me gustaría que opinarades simpremente o que pensades das que vaia poñendo. Serán benvidas tódalas frases que me enviedes. A poder ser, que fagan pensar, que induzan á reflexión.
En principio publicareinas 2 ou 3 veces por semana. A vosa participación acabará por asignarlle unha periodicidade ou outra a esta sección de A Lareira Máxica
Hoxe para reinaugurar a sección porei 2 frases, sen que sirva de precedente....

“La alegría cuanto más se gasta, más queda” (Ralph Waldo Emerson)
"Entre un hombre y una mujer, la amistad es tan sólo una pasarela que conduce al amor" (Jules Renard)

mércores, 15 de novembro de 2006

** Ti reclama que eu protesto...........

Di un dito popular que hai xente que tira a pedra e esconde a man.O outro día lía no xornal "METRO" un artigo de opinión que fai referente ó quexica que somos de palabra é ó pouco que reclamamos por escrito....E é que hai xente que lle ten alerxia a unha folla de reclamación. Pola boca "larga" o que sexa e asegurou que vai facer "X", pero está visto que as pantamas existen non so nos castillos. Hai moito hipócrita e cínico nesta vida: di unha cousa e fai outra ben distinta. E non tema das queixas non son menos.¿Cobardes? ¿Falsos? ¿Cínico? ¿Querer quedar ben? ¿Pantasma?...Non sei. Vóss podes os adxectivos que creades oportunos... Moitas veces seguro que oístedes falar mal dunha terceira persoa sen estar ela presente, pero, nembargantes, é incapaz de dicirllo á cara....Que noxo!!!...E, por desgracia, é un ave en perigo de propagación......
Como non atopei nada da "nosa" Inma Sust (¿que sería dela?), déixovos esta columna de opinión sobre as queixas.
-------------------------------------------------------------------------------------
LA COLUMNA
QUEJICAS
"Tengo dos reclamaciones pendientes sabe Dios dónde"
EVA ORÚE,
PERIODISTA


En algún sitio he leído que un lumbrera, o quizá sean
más, porque los notas necesitan cómplices, ha determinado
que los españoles protestamos mucho, pero reclamamos
poco. Que estamos apuntados al “¡Es inadmisible!”,
abonados al “¡Nos tomanpor tontos!”, afiliados al
“¡Ya te lo decía yo!”, pero que somos alérgicos a las ventanillas
de atención al ciudadano. El reproche es injusto. Yo
misma soy una habitual de la Oficina Municipal de Información
al Consumidor que hay cerca de mi casa, y cuando
voy no hay día que no tenga que hacer cola. Cierto, la mayor
parte de las veces los reclamantes desaparecen raudos,
y no porque no tengan motivos y razones, sino porque sus
demandas están relacionadas con el sector de la telefonía
y para tales gestiones han abierto oficina aparte: son tantas,
que colapsan el sistema. En el momento en que esto
escribo, tengo dos reclamaciones pendientes sabe Dios
dónde, porque tardan tanto en respondermeque pienso
que mis papeles andarán por el limbo de los reclamantes,
si es que el Papa no ha decretado su eliminación.
La primera viene provocada por un desplante: alquilé un
coche que debía recoger el 15 de agosto de 2005 y que
nunca apareció. Tengo los papeles que lo demuestran, y durante
los meses transcurridos, en los cuales mi quejaha circulado
por varios departamentos,
he atendido no menos de tres peticiones
de información suplementaria
(que siempre venían aderezadas
con una advertencia del tipo: si no
responde en10 días, se acabó) y acudido
a una cita con la persona que
ha de dirimir el caso. La parte denunciada,
adscrita al sistemade mediación,
nunca ha dado señales de
vida. La segunda es a cuento de un
plantón: solicité un taxi por teléfono
para el día 12 de octubre de 2005
a las cuatro de la mañana. El vehículo
no apareció, yo no llegué a una cita
laboral (es decir,no cobré: soy autónoma)
y nadiemedio razones.
¡Ah, sí,mellamaron ami casa pasados
10 minutos de la hora acordada!
Lástima que enese preciso instante
servidora estuviera enla calle poniéndose
como una sopa, maldiciendo al gremio e intentando
contactar con la centralita. Siete meses después de la
reclamación inicial, llamé a quien debía ocuparse demi caso
para enterarmede queno era cosa suya.Meindicó, eso sí,
unnúmerode teléfono al que llamé, y el funcionario competente
(manera de hablar)medijo quehiciera lo que quisiera,
vaya, que si fuera cosa suya reclamaría, pero que lo haría
por conciencia ciudadana, no porque creyera que tenía
alguna posibilidad.
Confieso que eneste segundo casomehe rendido. ¿Para
qué seguir? Perdí la paciencia el 12 de octubre de hace un
año, también perdí dinero y, desde entonces, aúnmás tiempo
y dinero reclamando, llamando, escribiendo y acudiendo.
Todo para nada. En el primero, sin embargo,mantengo
la esperanza, aunque no sé quémás necesitan los de la administración
municipal para darmela razón: en la hoja de
reclamaciones que rellené, el denunciado reconoce que,
efectivamente, no podían darmeel coche que yo ya había
pagado. ¿Quejicas? ¡Que venga Larra y lo vea!

martes, 14 de novembro de 2006

** NOTA ACLARATORIA


Este últimos días recibín algúns correos electrónicos nos que me preguntabades "¿Que pasou coa sección das frases máxicas?¿Quitástela?". Pois ben, respóstovos....Temporalmente si a retirei porque me daba a impresión de que vos saturaba con tanta frase.

Durante 14 días, de xeito ininterrumpido, subín frases que atopei ou que vos gustaba a vós.... Algunhas tiveron bastantes comentarios pero as últimas non tiveron ningún. Nese momento coidei que sería bo darlle un descanso ás frases, para logo voltar a publicalas, aproveitando que xa habería máis artigos e non se verían so varias frases xuntas. Pois ben, o xoves voltarán as frases. Iso si, gustaríame que me enviásedes frases que vos gusten e que se presten a reflexións, opinións e comentarios.
Por último, quero aproveitar para darvos as gracias polo interés amosado polas frases.

**....QUÉ RABIA DA CANDO.....!!!!

.....¡Qué rabia da cuando te enamoras de una mujer que no te corresponde ¡ porque tú a ella no le gustas!. "No eres mi tipo" te suelta cuando te arriesgas y te lanzas al vacío, sin saber bien lo que el futuro te puede deparar, disfrazado de misterio, unos segundos mas tarde, sólo unos breves pero inquietantes segundos después.. "No eres mi tipo, el hombre que busco, pero siempre podemos ser amigos", frase manida que da miedo solo oírla de sus labios.

La amistad en estos momentos tan cruciales pasa a todo un segundo,tercer o hasta cuarto plano. La amistad de una persona a la que amas casi se vuelve invisible, minúscula a tus ojos, se convierte algo así como en (...) una migaja de pan servida de desayuno en la casa de un multimillonario empresario o una espina de pescado para un gato que añora la sardina entera y se entristece cuando sólo recibe una espina, una triste espina…. Y es que en nuestro interior deseabamos un premio mayor: el gordo. ¿Por qué conformarse con la pedrea si puedes tener el gordo?

Sucede que otras veces hay otras circunstancias que impiden que la mujer que te guste sea un amor imposible. Las más destacadas son si ya tiene novio, o está casada. Es como la manzana prohibida del paraiso: se mira pero no te atrevas a tocarla porque no es lo correcto.....

La cosa puede ser, incluso, peor y enrevesarse cual serpiente caprichosa danzando al son de la música de une encantador: enamorarte de alguien a la que tú también le gustas, pero que está casada o comprometida y muy enamorada de su marido o pareja. Vamos, que has llegado tarde macho, piensa ella para sus adentros……

Pero la vida es así, te depara sorpresas bonitas y gratificantes, pero también otras no tan bonitas, amargas y dolorosas, cuando un afilado cuchillo dictamina que la naranja ha de partirse, incluso antes de que se haya formado……


¿Qué opinades sobre esta reflexión que nos envía este lareleiro (término recén acuñado para os que lectores desta páxina)?

___________________________________________________
Remitido por: José Manuel Freijeiro "Frei"
Debutante en alareiramaxica
_________________________________________________________

luns, 13 de novembro de 2006

** Un triste aniversario para esquecer ¿ou lembrar?

Un día coma hoxe un petroleiro chamado "Prestige" (que paradoja, polo seu prestigio non vai ser recordado precisamente) daba orixe ó que sería un gran desastre natural e mariño para Galicia. O "Prestige" acabaría afundíndose e con el afundíronse moitas coausas. Tralo seu afundimento asomaron os "finos hilillos" de chapapote ou petróleo. Tralo seu afundimento démonos conta do perigo que supoñen este tipo de embarcacións. Co gallo desta triste efeméride os grupos ecoloxistas siguen alertando que continúan pasando similares petroleiros por Galicia e que, en calquera momento, pode voltar a pasar outra gran catástrofe natural de incalculable impacto....



Aínda me lembro das reportaxes de TELE 5´. Daquela aínda me (...) gustaba a información que daban (notábase a man do cesado Juan Pedro Valentín). Aqueles días viamos a un neno dicir que os mariñeiros eran mariñeiros non "pescadores". Hoxendía, séguense confudíndose ós termos nos propios medios de comunicación, que se supoñen que deben informar (o de formar, é complicado para eles, agás raras excepcións) das cousas que pasan e chamar as cousas de xeito correcto.....Aínda que certos xornalistas prefiran, de xeito errado, deletrear siglas e ir contracorrente(a bo entendedor....).

Hoxe Galicia celebra un triste aniversario, un aniversario que nunca se tería que ter celebrado se nada tivese pasado. ¿Aprenderemos do pasado?. Agardemos que NUNCA MÁIS volten eses "hilillos", como algúns lle deron en chamar.....

Gustariame que me contásedes cómo vivístedes eses días, que comentarades as vosas experiencias, pensamentos e todo aquilo que vos trae a mente a traxedia do PRESTIGE e que opinades sobres os vídeos que adxunto con este artigo (baixados de YouTube)....

Por certo a miña noraboa a dúas televisións que souberon dar a traxedia e adicarlle tempo e recursos: TELESALNÉS E TELE 5. Bo traballo feito aqueles días....



domingo, 12 de novembro de 2006

** Intrigas e Misterios (I):... ¿Que foi dos protas de .... Barrio Sésamo?

[NOTA: Facede clik no título do artigo para poder velo completo. Cousas da actualización de Blogger en xaneiro de 2007]

Saía do colexio ás 5 da tarde. Daquela non había xornadas intensivas. Chegaba á casa ás 5:30. O primeiro que facía era merendar un bo bocata namentres agardaba que chegaran as 6. Era a hora clave, o reencontro con eles, logo dunha longa xornada. Esa hora era para min como se xogase o F.C.Barcelona co Real Madrid o eterno partido de fútbol do século, ou como se puxeran na televisión o final da máis exitosa telenovela ou coma se o informativo abrira coa noticias de que, por fin, capturaran a Bin Laden. De repente o reloj marcaba a hora agardada e a música, esa inconfundible melodía voltaba a soar, acompañada de varias persoas que che lembraban que o gran momento da tarde chegara por fin.....

Hai un vello dito que di que o prometido é deuda. Por iso, hoxe por fin vos revelo que era a intriga que iniciei o pasado sábado 4 de novembro. ¿Quen son os cinco rostros que puxen durante esta semana? ¿De que ía o "gran" misterio?. Pois chegou momento de facer as oportunas revelacións, pero vaiamos por orde.

O rostro do sábado 4 correspóndese a Juan Sánchez (máis coñecido por "Chema"), o do domingo 5 é Chelo Vivares (alias "espinete"),os do luns 6 son Enma Cohen (coñecida como a "galiña Caponata") e José Martínez Blanco (doblador habitual de "Epi") e o do mércores 8 é Alfonso Vallejo (alias "Don Pimpón". Sin duda a máis difícil de averiguar era a do doblador de Epi....

Pois si, son personaxes de Barrio Sésamo, o mítico programa infantil que cada día ás 6 da tarde poñían na primeira cadea de TVE. Daquela so habia a canle 1 e a 2 de TVE, agás nos últimos anos do programa no que xa existía a TVG. Cabe distinguir 3 etapas de Barrio Sésamo. A primeira foi 1979 a 1980 e nela saían a Galiña Caponata e o caracol PérezGil, acompañados polos bonecos de Epi, Blas & company. A segunda tivo lugar entre 1981 e 1983 e saían os bonecos xunto con algún dos personaxes que logo darían vida á terceira e máis lembrada etapa de Barrio Sésamo, a cal trancurriu entreo os anos 1983 e 1987. Nesta última, os bonecos compartían programa con Espinete, Don Pimpón, Ana, Chema, Ruth, Roberto, Matilde, Antonio, Julián.....

Na segunda parte do artigo, que publicarei non transcurso da vindeira semana, falareirvos do que fan estes personaxes na actualide. Adiántovos que dous faleceron e outros dous casaron.....

Por certo, noraboa unha vez máis as dúas Marías (María e mariam, colaboradoras de alareiramaxica) que adiviñaron de que todo isto ía de Barrio Sésamo.... O vindeiro día falaremos de Epi e Blas e do caso de "zoofilia"....

sábado, 11 de novembro de 2006

** A Lareira Máxica migra á Beta Blogger

Desde este sábado 11 de novembro, a lareira máxica pasouse á nova versión de blogger, denominada Beta Blogger. Se ben ten algúns inconvenientes (por exemplo o buscador de contidos deste blog ou doutros blogs non funciona, tamén ten varias vantaxes. As máis destacadas son que ..... o tempo de publicación disminúe. Iso vós non o ides a notar, pero o que vos escribe sí, e moito (¿termináronse as soporíferas esperas para publicar algúns artigos?). Outra é que é que xa admite o idioma castelán por defecto e non fai falta que o administrador faga malabarismos para cambiar as palabras en inglés....

A vantaxe que ides notar vós será, sobre todo, a de clasificación dos artigos por ETIQUETAS ou TEMAS. A partir de agora tódolos artigos estarán asociados a un etiqueta ou a máis, que se situará ó final do artigo. Se premedes nela aparecerán tódolos artigos que sobre ese TEMA se publicaron. Un mesmo artigo poden pertencer a varias categorías, polo que procurarei asocialos ós principais temas que toca. Haberá excepcións coma por exemplo no apartado de OPINIÓN, no que en realidade se poderían incluir a meirande parte dos artigos, pero so incluirei aqueles nos que predomine moito a opinión, senón encadraranse no TEMA que toque o devandito artigo. Insisto, poderíanse facer outras clasificacións. Non pretende ser a clasificación perfecta. Tentarei ir asociando paseniñamente os artigos ás etiquetas. Princpiarei polos máis recentes, dado que xa hai máis de 6 meses de artigos.

De momento non me deu moito tempo a observar tódalas ventaxas e inconvenientes (o máis destacado é que non funciona a búsqueda de cousas no blog ou noutros blogs, así como que non recoñecía os acentos e as ñ da columna da esquerda e a dos cometnarios, polo que tiven que voltar a cambialas unha por unha....De chinos....). Tamén se rumorea que hai problemas para facer comentarios, pero creo que blogger xa o solucionei.Se fai falta xa vos irei avisando de problemas que poidan xurdir. Toquemos madeira....

O que de momento vou conservar vai ser a plantilla actual. Estiven facendo probas coa nova plantilla, pero emprega unha linguaxe de programación que non me permite conservar tódolos vínculos (e son a día de hoxe 94, máis os vídeos de música e humor, o calendario, os contadores e o reloj...). Tería que empezar de cero...... Iso si, a nova plantilla é moito máis completas en aspectos como fontes, colores e outras moitas opcións que non hai no antigo nin no beta blogger sin actualizar o diseño.

De momento, posiblemente non a cambiarei, pero parece ser que dentro dun tempo blogger vaianas cambiar "de oficio", polo que confío en que haxa algunha forma de respetar todos estes vínculos dos que vos acabo de falar. A día de hoxe, non sei cómo facer para trasladalos á nova plantilla que é moito máis complexa que a actual. Espero que todo teña unha solucion satisfactoria.

Por último se en algún momento vedes que hai algún problema raro na páxina, unha de dúas: ou é culpa de blogger e os seus colgues, ou son eu que ando experimentando ou actualizando a lareira máxica....

venres, 10 de novembro de 2006

** Agardando unha carta de amor.....


Hoxe publico un texto que gañou a III edición do concurso "Antonio Villalba de cartas de amor". Remitiumo María, habitual colaboradora de alareiramaxica, á cal lle gusta moito esta carta... Merece a pena lela porque está moi ben...
Xa me contaredes que vos parece. A ver se cunde o exemplo e alguén se anima a elaborar unha carta de amor para publicar en alareiramaxica. Se é de verdadeiro amor e sen rencor, mellor que mellor... ¿Hai algún ou algunha valiente que se anime?
-----------------------------------------------------------------------------
Autora: Susana López Rubio
Gañadora da 3ªedición do concurso de cartas de amor "Antonio Villalba"



Estimada Cristina:
Ayer recibí una misiva de tu abogado donde me invitaba a enumerar los bienes comunes, con el fin de comenzar el proceso de disolución de nuestro vínculo matrimonial. A continuación te remito dicha lista, para que puedas solicitar la certificación al Notario y tener listos todos los escritos antes de la comparecencia ante el tribunal. Como verás, he dividido la lista en dos partes. Básicamente, un apartado con las cosas de nuestros cinco años de matrimonio con las que me gustaría quedarme y otra con las que te puedes quedar tú. Para cualquier duda o comentario, ya sabes que puedes llamarme al teléfono de la oficina (de ocho a cuatro) o al móvil (hasta las once) y estaré encantado de repasar la lista contigo.

COSAS QUE DESEO CONSERVAR:- La carne de gallina que salpicó mis antebrazos cuando te vi por primera vez en la oficina.
- El leve rastro de perfume que quedó flotando en el ascensor una mañana, cuando te bajaste en la segunda planta, y yo aún no me atrevía a dirigirte la palabra.
- El movimiento de cabeza con el que aceptaste mi invitación a cenar.
- La mancha de rimel que dejaste en mi almohada la noche que por fin dormimos juntos.
- La promesa de que yo sería el Único que besaría la constelación de pecas de tu pecho.
- El mordisco que dejé en tu hombro y tuviste que disimular con maquillaje porque tu vestido de novia tenía un escote de palabra de honor.
- Las gotas de lluvia que se enredaron en tu pelo durante nuestra luna de miel en Londres.
- Todas las horas que pasamos mirándonos, besándonos, hablando y tocándonos. (También las horas que pasé simplemente soñando o pensando en ti).

COSAS QUE PUEDES CONSERVAR TÚ:- Los silencios.
- Aquellos besos tibios y emponzoñados, cuyo ingrediente principal era la rutina.
- El sabor acre de los insultos y reproches.
- La sensación de angustia al estirar la mano por la noche para descubrir que tu lado de la cama estaba vacío.
- Las nauseas que trepaban por mi garganta cada vez que notaba un olor extraño en tu ropa.
- El cosquilleo de mi sangre pudriéndose cada vez que te encerrabas en el baño a hablar por teléfono con él.
- Las lágrimas que me tragué cuando descubrí aquel arañazo ajeno en tu ingle.
- Jorge y Cecilia… Los nombres que nos gustaban para los hijos que nunca llegamos a tener.
Con respecto al resto de objetos que hemos adquirido y compartido durante nuestro matrimonio (el coche, la casa, etc) solo comunicarte que puedes quedártelos todos. Al fin y al cabo sólo son eso:… objetos.
Por último, recordarte el n º de teléfono de mi abogado (…….) para que tu letrado pueda contactar con él y ambos se ocupen de presentar el escrito de divorcio para ratificar nuestro convencimiento. Afectuosamente, Roberto. Gracias.

xoves, 9 de novembro de 2006

** ¿Hoxe é 9 de novembro? ¿E o ramiño de violetas?

Recoñezo que esta canción é bonita á par que triste. Pero tódolos 9 de novembro me ven á cabeza Cecilia e "Un ramito de violetas". Ela morreu xoven, víctima dun accidente de coche. Nino Bravo, outro gran cantautor español, finou do mesmo xeito: na carretera. Unha auténtica pena que nos deixaran tan xóvenes estes dous excelentes cantautores que sempre serán recordados.




Por certo, e falando de cousas máis agradables, tal día coma hoxe en 1999 recordo que (...) escoitaba unha entrevista en "El Larguero" da Cadena Ser. ....Facíanlle preguntas a Teresa Rivero, muller do empresario José María Ruíz Mateos e presidenta do Rayo Vallecano (equipo de fútbol madrileño daquela en 1ª división, hoxe en 2ªB). Namentres soaba esta canción de Cecilia de fondo. E é que o motivo da entrevista é que a ela tamén lle regalaban flores nesa data tódolos anos.... Sen que o confesará el, todo apuntaba a que era o seu home. Non nos deixará de sorprender Ruíz Mateos, aquél que se deu en vestir unha vez de "Superman" ou promocionar os seus chocolates "Trapa" e meténdose coa Isabel Preysler e Miguel Boyer.... Peculiar onde os haixa, se ben nesta ocasión, o toque foi moi romántico....¿Ou a ti non che gustaría que che regalasen un ramiño de violetas (ou a flor que che gustase) tódolos 9 de noviembre?.....

** Cuentan que una vez........

"Cuentan que una vez se reunieron en un lugar de la Tierra todos los sentimientos y cualidades de los hombres. Cuando el aburrimiento había bostezado por tercera vez, la locura, como siempre tan loca, les propuso: ¿y por qué no jugamos al escondite?
La intriga levantó una ceja intrigada y la curiosidad, sin poder contenerse preguntó: ¿al escondite? ¿y qué es eso?

Es un juego, explicó la locura, en el que yo me tapo la cara, y comienzo a contar desde uno hasta un millón mientras vosotros os escondéis. Cuando yo haya terminado de contar os iré buscando y ocuparéis mi lugar...

-------------------------------------------------------------------------------
Relato ¿anónimo? (se sabedes quen o escribiu comentádeo!!!)
Remitido por: María
Colaboradora de alareiramáxica
-------------------------------------------------------------------------------

El entusiasmo bailó secundado por la euforia; la alegría dio tantos saltos que terminó por convencer a la duda, e incluso la apatía, a la que nunca le interesaba nada se mostró interesada. Pero no todos quisieron participar. La verdad prefirió no esconderse. ¿Para qué si al final siempre me encuentran?, dijo. La soberbia opinó que era un juego muy tonto, molesta por no habérsele ocurrido a ella, y la cobardía prefirió no arriesgarse.

Uno, dos, tres … comenzó a contar la locura.
La primera en esconderse fue la pereza, que como siempre, se dejó caer tras la primera piedra del camino. La fe subió al cielo y la envidia se escondió tras la sombra del triunfo que con su propio esfuerzo había llegado a la copa de un árbol.

La generosidad no alcanzaba a esconderse, cada sitio que encontraba le parecía ideal para alguno de sus amigos, un lago cristalino para la belleza, una rendija de un árbol para la timidez, una ráfaga de viento para la libertad ….
Cuando la locura llegó a 999.99, el amor no había encontrado todavía un sitio para esconderse hasta que divisó un rosal y enternecido decidió esconderse entre sus flores.

La locura llegó al millón y empezó a buscar. Primero encontró a la pereza tras la piedra. En un descuido encontró la envidia y pudo deducir dónde estaba el triunfo. Empezó a caminar y encontró a la duda sentada sobre una cerca intentando decidir de qué lado esconderse. Así fue encontrando a todos: el talento, la pasión, la fe, la angustia, la mentira … pero el amor no aparecía por ningún lado.

La locura buscó detrás de cada árbol, en los arroyos… y cuando estaba a punto de darse por vencida, divisó un rosal. Cogió un palo y comenzó a mover las ramas cuando de pronto se oyó un desgarrador grito. Las espinas habían herido en los ojos al amor.
La locura no sabía qué hacer para disculparse. Lloró, rogó, imploró perdón y hasta prometió ser su lazarillo.

Desde entonces, desde que por primera vez se jugó al escondite en la Tierra, el amor es ciego y la locura siempre lo acompaña."

------------------------------------------------------------------------------------------------
Indagando por internet non atopei ó seu autor. Nembargantes atopei outra historias sobre os sentimentos, que paso a transcribirvos. Tamén descoñezo a súa autoría.
A pequena historia di:
“Dicen que en el inicio de los tiempos, el odio odiaba al amor, lo odiaba porque sí. Por eso lo sorprendió, lo atacó y lo cegó arrancándole los ojos. Creyéndolo muerto lo arrojó a un pozo. Entonces apareció la locura. La locura ayudó al amor. Curó sus heridas. Le hizo compañía. Así es como, desde hace tiempo, el amor anda vagando por el mundo, completamente ciego, de la mano de la locura.”

mércores, 8 de novembro de 2006

** Unha imaxe, un recordo

Hoxe falei cunha boa amiga por teléfono. Non sei, non entendín nada....Supoño que todo sexa unha confusión....
Por certo, ¿sabes que fai agora 10 anos que nos coñecimos? Como pasa o tempo!!!. E logo de 10 anos dalgunha ou outra forma seguimos en contacto. Como homenaxe a esta década 1996-2006, preludio de moitas máis, adícoche esta foto. Cantos recordos e lembranzas deste lugar ¿non?. Nada que o tempo non corre senón voa, que diría aquél,....Sí, pasa para todos, sen excepcións.
É todo un orgullo ter tan boas amigas coma ti. Unha boa amistade é unha das mellores cousas que hai na vida. É algo que non se pode cuantificar en cartos. É algo impagable.

...Xa falta moi pouco.....Na fin de semana: a solución.

Tampouco facía falta falta que puxeras os pelos de punta..... Pero é un costume que xa tiña hai anos este home da dereita.... ¿Quen é? O humor é o seu. Dunha forma ou doutra.... ¿
Prosegue o misterio, se ben xa hai dúas persoas que adivinaron de qué se trata todo. Noraboa. Por certo, as dúas mulleres!!!. Non publiquei os vosos comentarios para non estropearlle a intriga ó resto de persoas. Para os que aínda non sabedes quen son estes rostros e a que se adicaban, dicirvos que se trataba de algo que saia na televisión e que rematou hai xa 19 anos, concretamente non ano 1987. Pero segue perdurando na memoria colectiva......Unha película? unha serie? un programa de humor?....que era??. Tivo dúas etapas diferenciadas.... Hai rostros que foron máis coñecidos que outros. Ah, por certo, o home do sombreiro do luns non é ingles. Son todos, toditos españoles.....
Ánimo, que tan difícil non é, porque senón non o tería acertado ninguén a estas alturas....
Á fin de semana terédela resposta. ¿atréveste a dicir de qué se trata? (so publicarei as respostas incorrectas).

martes, 7 de novembro de 2006

** Unha nova canle un ano despois.......

Naceu ás 20:45 horas. Chamouse CUATRO a tv. Logo de cumprirse un ano do "feliz alumeamento" xa é hora anlizar esta canle, xurdida do antigo CANAL +.
Penso que CUATRO, sacando algún programa contado, non aportou CASE NADA. Nun primeiro momento xogaron ó despiste. Incluso chegaron a a dicir que as audiencias non lles ían importar moito. Ben, ó principio foi así. Nembargantes, aínda non cumpriran dous meses de vida e xa se cargaran algún que outro programa. Asemade, os datos de audiencia de CUATRO non son nada bos. Se polo menos toda a programación fora unha programación de calidade...Pero non é o caso...

Hoxe, un ano despois, xa se pode asegurar que CUATRO caeu na mesma dinámica que as outras canles privadas. Ata fixo algún reality, sendo o máis notorio e, por outro lado, patético, o de “Supermodelo 2006”. Está claro, ó final o morbo, a competitividade entre concursantes, etc. é o que “vende”. E isto decanta a balanza a favor da continuidade ou non dun programa. Sinxelamente, PATÉTICO OU PENOSO, como queirades chamarlle…

No eido deportivo, amén de realquilar os dereitos de transmisión dos partidos do Mundial de Fútbol e emitir algún partido doutra competición de xeito e maneira esporádica, a única aposta en firme foi a de “Maracaná 2006”. Este programa, adaptación televisiva do “Carrussel Deportivo” da Cadena Ser” foi retirado hai dúas semanas escasas…. Nin chegou a cumprir o ano de vida. Non é que me gustase, porque era demasiado sensacionalista e merengón (non me estraña que Michael Robinson quixera irse logo do 2ª programa?). Pero se non conseguiu os resultados esperados de audiencia ¿por qué non recuperar “El día después” que tan ben funcionou en Canal + tantos anos?. Sinxelamente, PATÉTICO OU PENOSO, como queirades chamarlle…

Certo é que as mañáns de CUATRO empezaron sendo a de reposición de programas do día anterior e agora teñen un magazine (que nunca vin por certo) presentado por unha profesional que me gusta como é Concha García Campoy. Contido déronlle, pero non podo opinar da calidade ó non telo visto. Polas tardes “Channel nº4” está mellor que calquera outro programa na mesma franxa horaria, pero tampouco é para botar cohetes e serpentinas. So me gusta a parte que me lembra a “Lo + Plus” (se é que o bo non se olvida…).

A gran merma de CUATRO foron a cuasi-ausencia de retransmisións deportivas, como acabo de sinalar, así como a da falta de películas. Este último aspecto subsanouse en parte coa emisión ós venres do espacio “Hazte un cine”. Aí teñen reposto pelis boas como o caso da triloxía de “El Padrino”, pero tampouco é un espacio para botar cohetes.., Logo na fin de semana botan algunha película máis de serie “B” que gran éxito….Pero a nivel filmográfico a contribución é pauperrima, agás contadas excepción. Sinxelamente, PATÉTICO OU PENOSO, como queirades chamarlle…

A nivel informativos, gústame Iñaqui Gabilondo, a pesar de que “apenas” teñan audiencia ou se lle vexa o “plumeiro” . Pero gústame a súa forma de desmenuzar os contidos. Certo é que foi de máis a menos. Empezou facendo entrevistas “a domicilio” e “enlatadas” (como a das manifestacións en París e or problemas de queima de coches) e entrevistas en “directo” no estudio. Este ano xa non é tan reporteiro. Amais “colocáronlle” unha presentadora ó lado. Vamos que se tentan parecer ó resto de informativos “a dúo”, sen perder o xenuino aire reflexivo de Gabilondo que, insisto, me encanta como xornalista e comunicador (aínda na radio gañaba máis). Menos mal que os responsables de CUATRO non se cuestionan a valía de Iñaqui, a pesar de ter “pouca” audiencia. Menos mal!!!

A nivel de series, empezaron emitindo algunhas moi malas como “Suárez y Mariscal” ou outras pouco coñecidas… Hoxe decántase claramente polas de éxito noutros países como “House” ou “Anatomía de Grey” –non vin ningunha delas, por certo-. Outras de éxitos como “Alias” foi maltratada reiteradamente pola canle. Sufriu diversos horarios. Noite, tarde e madrugada, na actualidade…..Pois menos mal, que é de éxito….


O que me gusta de CUATRO, porque algo hai, é que rescatou series míticas e repúxoas. O malo é que os horarios elixidos non foron, precisemante, de “prime-time”. Dúas que me fixeron maior ilusión voltar a ver foron “Los Roper” ou “Juzagado de Guardia”. Logo recuperaron series míticas como “V” ou “El gran heroe americano”, entre outras. Home, isto agrádeces, para lembrar….Algo así, como fixo recentemente, a “Galega” repoñendo “Os Novos”.

En canto a programas de humor e entretemento, si que me gustan. Están os casos de “Soy el que más sabe de televisión del mundo”, “El hormiguero” ou, sobre todo, o humor fresco de “Noche Hache”, que lle da mil voltas ós últimos anos “Crónicas Marcianas”, e lembra o bo facer dos dous primeiros anos dos de Marte (coincidindo coa estancia de Paz Padilla, Manel Fuentes e Galindo, ó unísono). En relación ó programa de Carlos Latre, non me gusta moito, a pesar de que me encanta él como humorista.

Por último, e sen dúbida ningunha, o mellor programa de CUATRO, e a “Super Nanny”. O único programa verdadeiramente educativo e productivo que se pode ver en aberto nas televisións deste país, que ten bos datos de audiencia, o cal demostra que as cousas boas tamén venden. So fai falta querer facer ese tipo de programas, apostar por eles e ter paciencia…..


En conclusión, salvo contadas excepcións, defráudame CUATRO tras un ano nos nosos fogares. Empezou inocente, pero está empezando a caer en idénticos vicios e pecados das canles da competencia, todo baixo a disculpa dos tan temidos “datos de audiencia”….

Iso si, prefiro antes CUATRO que Antena 3 ou Telecinco. As dúas últimas non poñen reparos a conseguir audiencia custe o que custe, sen importar a ética e deixándoa nun segundo plano a favor dos rexistro de audiencia. O fin non pode xustificar os medios desde o punto de vista ético. De momento, CUATRO ten certo pudor, pero da a sensación de que está empezando a caer na dinámica das súas competidoras. Parece cuestión de tempo que se poña ó mesmo nivel. Oxalá me equivoque. Oxalá….

-------------------------------------------------------------------
By Julio
--------------------------------------------------------------------

¿E vós que opinión tedes de CUATRO? ¿Qué pensades da súa programación? ¿Qué cambiariades? ¿Qué deixariades igual? Vamos, que pensades de CUATRO….

luns, 6 de novembro de 2006

** Cousas de aquí e de acolá......


Estes días estou un pouco "missing" (perdido, coloquialmente falando, a pesar de que miss creo que significa "echar en falta" se non me trabuco). Estou con outros menesteres. Entre a volta ó traballo, e outras cousiñas, pois teño un pouco abandonada temporalmente a páxina.... Como vedes namentres estou "cuasi-ausente" introducín na páxina unha pequena intriga para tervos entretidos.....

Homenaxenado (aínda que de lonxe) aquela primeira propangada da ONCE na que durante varios días centos de persoas facían cola sen saber o telespectador para qué... pois a conto disto decidinme a iniciar esta intriga. Tranquilos que durará pouco....De momento non vos digo nada máis. Je, je,...

¿Que encerra o mini-misterio? Pois un pouco de todo e de todo un pouco. Como bo galego, non subo nin baixo.... Por certo, que xa houbo unha amiga que se acercou un "pouco" ó tema obxecto do artigo. Noraboa, por ser tan sagaz!! pero, ¿atréveste cos rostros de hoxe?je, je,... Xa son máis complicados.... Agradézoche a interese mostrada. Saúdos para o Apóstol e os arredores....

A cousa vai sobre algo que pasou nos 80, en máis dunha ocasión...... E daquela numerosos rostros deixaron pegada. Uns máis coñecidos que outros.... Marcou a toda unha xeración....Xa falta menos para as 18:00 horas....

** O tempo pasa, e estes 2 ¿quen son? Proximamente...

¿Vístelos algunha vez? Na Lareira tamén descubriremos quen eran e a que se adicaban.... Son máis coñecidos do que pensades.....Pero, ollo para @s despistad@s!!!: Nin un nin outro gardan relación directa cos dous rostros do sábado e do domingo.... Iso si, deixaron unha profunda pegada nunha época determinada...
PROXIMAMENTE SAIREMOS DE DÚBIDAS... Xa falta menos para ese momento...Paciencia!!!

domingo, 5 de novembro de 2006

** Enquisa: ¿A distancia é o olvido?

Propúxome María, fiel colaboradora de alareirmáxica, (Thank you very much!!) un tema para unha enquisa: ¿a distancia é o olvido? ¿É posible deixar de pensar en alguén so porque esté lonxe? (entendendo distancia como calquera tipo de distancia: física, xeográfica, temporal,etc) ¿Olvidámonos daquela persona querida cando morre ou non sempre é tan fácil? E en temas de amoríos, ¿deixarías unha relación porque un dos dous tivese que marchar lonxe? ¿Qué consideras lonxe?.
Como vedes hai moitas preguntas, con diversidade de respostas posibles para un único tema... Agora so fai falta que participedes coas vosas respostas neste artigo. Se iso sucede, podería ser algo moi productivo e enriquecedor para todos. Considero, como xa lle dixen a María, que é unha boa pregunta sobre un tema complicado....