** As despedidas sempre son tristes....A vida é así.

Foise. Sí. Foise. Eu non quería, pero foise. Deixoume. Deixounos. Recoñezo que me gustaba moito. Hoxendía hai poucas persoas que teñan as ideas tan claras como ela e que sepan o que se debe facer en cada momento. Non é que fora guapa, non. Ela tiña outras cousas que a facían moi interesante. Pero foise, foise….Non morreu, pero botareina en falta. E desas persoas que deixan pegada. Deixoume…..que lle vamos facer…. Botareina en falta. Bastante. Máis do que ela poida imaxinar. Máis....


Aínda lembro que ben o pasaba con ela o venres. Eu informal, ela toda arregrada. Creo que ía elegante de máis, pero é que lle gustaba. A pesar de que non me gusta o negro, ela vestíase de negro, agás a blusa que lle encataba branca. Odio o negro, paréceme unha cor funesta. Supoño que ver a pais e avós vestidos de negro para gardar ten moito que ver (¿cando aprenderemos que o do luto é algo social e que non se quere máis a unha persoa por ir de negro?. A dor pola perda dun ser querido vai por dentro, o do negro é para quedar que non fale a xente hipócrita e indoente).

Nada, que semana tras semana, mes tras mes, ela seguía vestindo de negro. Tiña todo un arsenal de traxes negros. E claro, o bolso era de cor…..negra. Faltaría máis. O seu rostro serio, implacable, combinábase co seu bo trato e amabilidade. Claro que o cortés non quita o valiente.

Gustábanlle moito os nenos. Polo de agora non tiña pero gustábanlle, a pesar de que recoñecía que era unha gran resposabilidade. Algún día quería telos, ou iso dicía, a pesar de que penso que non o dicía moi convencida. Quizás tratase de quedar ben. Non sei. Pode ser. Pero, ¿para que mentir?.

Coñecina un venres. Desde aquel venres, tódolos venres con ela eran especiais. Os nosos encontros duraban pouco, pero eran intensos. Moi intensos. Ela falaba todo, eu calaba. Atendíaa con interés, con moito interés. Os seus beizos sempre sabían o que dicir. No preciso momento, non antes, nin despois. Amosaba seguridade e sabía manexar como ninguén o silencio. Se te portabas mal con ela sabía cando non prestarche atención.

Era doña PERFECTA, moi quisquillosa, máis do debido quizás. Despertaba tanto amor como odio. Había persoas que a querían e outras que a odiaban. A vida é así: non lle podes caer ben a toda a xente. Iso tíñao asumido.

O outro día non dixo nada. Despidiuse coma sempre. Non me deu explicacións, nin me dixo nada. Tan so se despidiu. Toda vestida de negro, incluido o bolso. Eu levanteime do asento e ela saiu e botou a andar rúa abaixo.A súa imaxe comenzou a perderse na oscuridade da noite, namentres camiñaba toda seria e erguida. Non a voltei ver máis. Cousas da vida, a nosa despedida tamén foi un venres. O mesmo día da semana na que a coñecera alá por febreiro. Xa é a nosa segunda despedida. A primeira fora en xuño. Logo voltámonos a ver en setembro…. ata o outro día……¿Haberá un terceiro intento?. Dela depende. A min tenme namorado a súa forma de actuar e de resolver tódolos contratempos….Pero, claro, non todos somos a supernanny. Por favor, regresa pronto a televisión, aínda que sexa con adolescentes como se está a dicir.….