Publicacións
**....QUÉ RABIA DA CANDO.....!!!!
….Qué rabia da cando…. tentas acercarte a alguén, ser amigo desa persona e non che deixan….Qué rabia da cando nos permitimos o luxo de rechazar a posible amistade de alguén…..Qué rabia da cando non che deixan nin darte a coñecer, nin poder coñecer ó outro….!!!
----------------------------------------------------------------------------
REMITIDA POR: María
CATEGORÍA: Maxi-Colaboradora de alareiramaxica
-----------------------------------------------------------------------------
PUBLICIDADE LARELEIRA: E ti, ¿non te animas a enviar o que che da rabia a ti? ¿Non tés nada que che dé rabia? ¿Non tés ganas de desafogarte? ¿Apetéceche? Pois entón aproveita a oportunidade e non o dubides: envía o teu "....Que rabia da cando......." á lareiramaxica@hotmail.com....
7 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
A amizade ten que ser auténtica, fluir ou non fluir. Auténtica e desinteresada. Non creo que se poida impoñer por RD. Debemos ser correctos porque as normas sociais, ou as normas da máis elemental convivencia, así o establecen. Por eso, dende a máis tenra infacia, ós meniños ensinaselles a seren educados, a teren determinados modais, etc. Agora ben, creo que tamén existe un dereito fundamental, de exercicio individual e recíproco, para poder elexir as nosas amizades.
¿É un delito elexir aquelas persoas que me resultan máis afíns, máis simpáticas, aquelas ás que máis admiro? Para min, elexir ás persoas que forman parte do meu círculo máis íntimo é exercer un dereito vital. Eu elexinos a eles, e eles elexíronme a min, así de sinxelo. É máis, prefiro estar soa a estar rodeada de falsos amigos. Non hai peor soidade que a que se sinte estando rodeado de persoas coas que non se comparte nada. É terrible. Non é un luxo rexeitar a amizade dunha persoa, é unha elección libre, máis ou menos consciente, pero totalmente libre.
Gracias polo teu comentario Mariam, fíxome ver o asunto dende outra perspectiva. Mellor dito, fíxome velo dende o outro lado. Ás veces olvídasenos que estas son cousas de dous e que para que nos respeten temos que empezar por respetar.
Ahora ben, todo iso non quita para que siga doendo e posto que a sección era aquela de "Que rabia da cando ..." a min séntame bastante mal cando rexeitan a miña amizade desinteresada. O teu comentario fíxome darme conta desa outra postura, enténdoa, respétoa pero non mitiga a miña dor igual que non mitigará a do amigo Frei cando o rexeitaron.
Nos respetamos a decisión dos outros, ahora o único que nos queda é lamentarnos, protestar, alzar a nosa voz, que aínda que non sirva de moito, polo menos para desafogarnos sí nos serve.
Gracias Mariam.
Estoy de acuerdo con Maria. Si te rechazan cuando el amor quiere hacerse un nido en tu interior es duro, pero si te rechazan una simple amistad ya es el colmo de los colmos.
En lo que respecta a Mariam, tambien tiene razón, porque no se puede obligar a nadie a ser tu amigo. Es mejor que no lo sea a que lo sea por interés o un falso amigo. Me guta tener muchos amigos, pero si la mayoria te va a dejar de lado cuando tu intentas hablar con el, y ni siquiera deja que les cuentes tus problemas, esa persona no deberia considerarse amiga, simplemente un conocido.
Las dos teneis razon, porque en el fondo estais hablando de dos "aspectos complementarios" del mismo tema: la amistad auténtica y el derecho a eligir, por un lado, y el rechazo y el dolor por otro.
Y en temas de amor, la cosa es cuestión dos...
Un saludo para tod@s
Be or not to be, si hay feeling para diante, e se non o hai... ¡que lle vamos a facer! A vida é bonita, jodida ás veces, pero bonita a fin de contas. Cando alguén te rexeita significa que outra persoa mellor te está esperando noutro sitio. Nin máis nin menos, é así. Non o digo por dicilo, estou completamente segura. Se non saben apreciarnos tampouco creo que se merezan os nosos desvelos, ¿non?
Interesante debate o suscitado por Maria. Penso que hai que contextualizar todo.
O que si é que se ti queres ser amigo e non te deixan soa a insensiblidade. penso que todo o mundo debe ter unha oportunidade no mundo da amistade.
O problema e cando unha simple amistade pasa a amor. Se un dos dous non quere, pois claro pode ser problemático.
O que si non soporto e ser amigo de alguen que dice selo e por detras te pon a cair dun burro. Odio á xente manipuladora, cínicia e hipócrita redomado e que cambie o discurso según lle conveña sen importar que se esté a xogar coas persoas.
O problema radica en que todos estivemos nas duas posicións algunha vez. Por exemplo, nunca atopastes ó típico plasta, e digo plasta porque que o é, que se empeñou en ser voso amigo. Seguro que sí. Pois nestes casos é cando reivindico o meu dereito a elexir. Cómo o vou a aturar e darlle a entender que me agrada, para qué, é xusto facer eso, é xusto andar polo mundo regalando sorrisos falsos. Serei o que sexa, pero teño claro donde remata a cordialidade e donde empeza a hipocresía. Tamén pasa o contrario, tamén me deixou o mozo, tamén me fun distanciando de persoas que tiña por amigos verdadeiros e non por coñecidos do autobús. Pois, nestes casos é cando me aplico a outra receita: se non saben apreciarme non merecen o meu desvelo. Claro que doe, pero... a vida está para ser vivida, non para ser sufridor todo o tempo. Non creo que o meu discurso mude, o meu discurso adaptase a conxuntura.
Bo razonamento mariam.
Publicar un comentario