SAN XENXO . Julio Torres (Artigo adicado a tódol@s compañeir@s de promoción de Traballo Social) 14 anos quedaron no saco dos olvidos...
Publicacións
Todos os comentarios
Adécada dos 80 foi, como sabedes, moi produtiva a nivel da música. Emerxeron e triunfaron moitos grupos. Unha canción que sempre me encantou foi este temazo de Simple Minds: Don´t you forget about me. A canción é de 1985 é foi un dos temas máis recoñecibles, que non o único, deste grupo escocés liderado por Jim Kerr, o seu vocalista. A canción fíxose famosa tamén por aparecer na escena final da película "The Breakfast Club". O son de Simple Minds é inconfundible.
Internet está chea de información, de páxinas interesantes, de nostalxia, de fotos e moito moito máis. Para as persoas que non o coñezades, quero presentarvos o blog Pontevedra con Follas Verdes, que garda relación coa coñecida libraría pontevedresa Follas Verdes.
Aínda que xa non se publica desde 2013, nel atoparedes un bo feixe de fotos antigas de Pontevedra e dos seus arredores. Poderedes, por exemplo, lembrar o trolebús de Pontevedra a Marín (desaparecido nos anos 80), o cine Malvar, comprobar cómo eran rúas e lugares de Pontevedra nos anos 40, 50, 60, 70, 80.... E con sorte, recoñecer a persoas anónimas. O denominador común son as fotos antigas e cheas de valor histórico que acolle no seu interior.
A presentación que se fai no blog xa o di todo: "Compartir, también puede ser, dar algo a cambio de nada". Porque hoxendía, non todo debe ser dar por interese, senón tamén saber compartir gratuitamente algo que dunha forma ou doutra é de todas e de todos. Agardo que vos guste. Se sodes de Pontevedra, abofé que si. A min fascinoume moito. Un gran labor de recompilación de imaxes. Que importante é inmortalizar os lugares para que pervivan por sempre. O que hoxe é dunha forma, cos anos será doutra. Se non se gardan as fotos antigas, perderase o seu valor histórico.
Ollo!, a música dos 80 non foi a única con identidade e simbolismo propio. Na televisión dos 80 viron a luz míticas series como Dallas, Dinastía o Falcón Crest. Esta última tivo moitas tempadas ao longo desa década, aínda que despois foi perdendo interese (ás veces convén saber retirarse a tempo...). A intriga e o drama eran as súas señas de identidade, entremezcladas coa maldade e frialdade da matriarca: a ilustre Ángela Channing (interpretada pola actriz Jane Wyman, que estivo casada con Ronald Reagan entre 1940 e 1948), así como unha sintonía de entrada impoñente e maxestuosa, das que non se olvidan. Daquela, só estaba TVE e algún canal autonómico. Ver esta serie era cita case obrigada. Ata os Hombres G na súa canción "No,no, no" no ano 87 a mencionan na súa letra ("prefiero quedarme en casa viendo Falcon Crest").
Moito ser podería falar de Falcon Crest, de Ángela Channing, do seu fillo Richard Channing, do seu sobriño Chase Gioberty (daquela lembrábame a Juan Pardo...), Lorenzo Lamas (o neto e que foi famoso por anunciar colchóns en España -"Lorenzo Lamas, el rey de las camas"). E porqué non, de Chu-Li, o mordomo de Ángela. Non vou facelo aquí, pero na internet atoparedes abondosas referencias. Iso, si, Ángela era unha muller cruel, despiadada. De aí a expresión: eres poior que Ángela Channing. O que nunca puiden saber é se Ángela e J.R. (o malo de Dallas) terían futuro como parella, ou cal dos dous era pior como persoa. A resposta non é nada doada. Fixádevos da súa dificultade que ata sería máis fácil respostar se foi antes o ovo ou a galiña...
Por outro lado, Falcon Crest sentou precedente e dúas series españolas como a galega Rías Baixas, primeiro, e Gran Reserva despois, se inspiraron nela. Por certo, nas dúas estivo presente a actriz galega Ledicia Sola. Os tres culebróns teñen un denominador común: todas xiraban arredor de viñedos, dramas, mortes e intrigas. Case prefiro esas intrigas e non as de Sálvame e compañía...
Finalizo: é curioso, non lembro que se repuxera esta serie. Tampouco se trataría de repetila tanto como Verano Azul...
Esta canción foi escrita e cantada por Javier Portugués, Portu, excompoñente de Modestia Aparte e ao que no 2020 veremos como integrante do xurado na vindeira edición de Operación Triunfo, xunto a Nina, Natalia Jiménez (de La Quinta Estación) e Javier Llano (xornalista). Neste directo do ano 2015 canta esta balada xunto con Fernando López, o vocalista de Modestia Aparte. Nos 80 e nos 90, cantaba todas as cancións Fernando, agás unhas poucas -entre elas ésta- que interpretou Portu,o batería do grupo madrileño. "Ojos de hielo" será sempre unha das cancións míticas. El foi un dos integrantes de Modestia Aparte na súa primeira época (1987-1992) e moitas das cancións eran composicións súas. Modestia empezou a ser coñecida con este tema en 1989. Grandes Modestia Aparte! Por certo, agora Portu é produtor musical e por el pasaron/pasan artistas como Rozalén, Andrés Suárez ou Efecto Mariposa, entre outros moitos e colaborou con artistas como Joaquín Sabina ou Rosana.
Nos anos 90 destapouse o engano que cometeu o grupo Milli Vanilli. Os dous cantantes que aparecían e eran a súa imaxe comercial, en realidade non eran os que cantaban. Os que o facían eran outros dous tamén cantantes pero descoñecidos. Foi un escándalo no seu día porque nunca se dixera que cantaban en playback (ou sexa movían os beizos para facer crer que estaban cantando) pero nin o estaban facendo, nin tan sequera eran eles os que aparecían nesa música gravada.
Non obstante, este engano non é o único. Para nada. Na maioría dos programas de televisión nos que canta alguén (solista ou cantante) tampouco o fan nese momento. Ou sexa que non cantan en directo. Tamén cantan en playback. Iso si, a diferencia dos Milli Vanilli, si son eles. Moita xente sábeo, pero outra non. A min paréceme unha burla. Se eres cantante tés que cantar, non mover os beizos. Se non queres cantar, non vaias ao programa. Pero, claro, por ir páganlle e fan promoción dos seus discos…
¿Como se pode saber se están cantando en directo? Polo xeral, se o fan póñeno: voz en directo, ou algo similar. Se non pon nada é que é riguroso plabyack ou, como diría Emilio Aragón fillo: “ni en vivo nin en directo”.
¿É ético ou non esta práctica que se levan facendo desde hai décadas? Para min non. É un engano consentido, pero un engano a todas luces. Deberían cantar en directo. Entón, ¿por qué non o fan?. Pode haber moitos motivos: porque perden moita calidade en directo, porque non queren cansar a súa voz, etc..
De aí que onde se ve realmente a súa valía é nos concertos. Non nos discos nin nos programas de televisión con “son playback”. Os concertos son a proba de fogo. Aí é máis difícil enganar ao algodón...
Aos amantes do baloncesto de tódolos tempos recoméndovos que visitedes a páxina Respirando Basket. Nela atoparedes información actual do básket español, pero sobre todo información, imaxes e vídeos antigos. Voltaredes a oír nomes tan ilustres como do de Drazen Petrovic, Arvidas Sabonis, Chicho Sibilio ou Epi. Gústame a súa disposción e o seu contido. Todo un descubrimento.
...........................................................
Duncan Dhu é, sen dúbida, todo un referente no paranorama musical español. Falar dos 80 non se pode sen mencionar a este grupo vasco. Diego Vasallo e Mikel Erentxun triunfaron xuntos. Por separado, quizáis tivo máis éxito Mikel, pero iso xa é outra historia. Son moitas as cancións que nos deixaron como grupo. Pola súa letra e porque é unha das máis antigas, subo a A Lareira Máxica: "En algún lugar", que é de 1987. Pasaron case 30 anos, pero podería extrapolarse ao presente. Seguramente, nunca vos fixástedes e léstedes toda a letra da canción. Merece a pena escoitala e deixar nun segundo plano, por esta vez, os acordes musicais. Unha letra profunda que agocha máis dunha triste verdade disfrazada de aparente música alegre.
....................................................
Mira que boto en falta esa forma tan humorística de dar as novas do tempo de Javier Gómez, ese xornalista metido a home do tempo ocurrente e gracioso que deu o tempo en La Sexta ata o ano 2011. Despois fichou por "Al Rojo Vivo" e agora por "La Sexta Columna", na mesma cadea. El mesmo recoñecía que tentaba facelo o máis entretido posible, aínda que ás veces non puidera ser entendido. A min gustábame. Polo menos, que as malas novas do tempo tiveran nos fixera rir...
Magnum foi unha das series míticas alá polos anos 80 e unha das primeiras que puidemos ver na TVG. Coido que aquelas dobraxes ó galego coas frases míticas de Higgins: "Oh meu Deus!!"ou "Zeus, Apolo" (cando chamaba polos cans) ou as divertidas tramas nas que se vía envolto Thomas Magnum (Tom Sellek) marcaron unha época. E a sintonía de entrada é inconfundible...
...........................................................
Los Tamara foi un dos grandes grupos galegos de música, en especial a etapa que tivo a Pucho Boedo como vocalista. Creouse en Noia en 1958 e viviron a súa época dourada deste conxunto na década dos 60 e dos 70. Cancions como "A Santiago Voy", "Puerto de Compostela", "Mi tierra gallega", "Airiños, airiños, aires", "O vello e o sapo" e outras quedarán sempre na memoria colectiva dos amantes da música galega.
As persoas que formaron parte de Los Tamara ó longo da súa historia foron: German Olariaga (voz 1958-61), Pucho Boedo, (voz 1961-76),Paco Montero (voz 1976-80),Enrique Paisal Rego, Antonio Vázquez,Prudencio Romo, Alberte Romo, Quique Alvarado, Antonio Cruz, Manuel Graña e Sito Sedes (so en 1990 e no 2002).
Fine Young Cannibals quitou no ano 1989 dúas das súas míticas cancións. Estoume a referir a "She drives me crazy (Ela vóltame tolo) e "Good thing" (Cousa boa ou Boa cousa). O grupo formado en 1984 publicaría 5 discos (1985, 1989, 1999, 1996 e 2006). Particularmente quédome co do 89, do que se extraen os dous temas musicais xa mendionados.
Para os amantes do grupo inglés, vaian estes dous temas de xa hai nada máis e nada menos que.....25 anos. Disfrutade con estes dúas pedazo de cancións.
Laura Pausini sae dar un concerto en bata (¿e iso?. A bata rebelde ábrese de vez en cando, pero a cousa non vai máis aló, ata que nos últimos segundos da actuación a cantante sube por uns escalóns, da a reviravolta e amosa por uns intres a parte inferior do seu corpo espida... Pouco depois ó tentar pechala volta a abrila e de novo pode observarse a súa parte inferior dianteira núa... Laura resolve todo dicindo "si han visto, han visto. Yo la tengo como todas".
Con todo, aquela escena de fin de ano do ano 1987 na que Sabrina nos amosou un peito que non puido ser contido polo suxeitador foi máis impactante... Ou iso penso. Por certo, as dúas son italianas.¡Que casualidade!...
Los Inhumanos convertiron en éxito alá por 1989 aquilo de "Qué difícil es hacer el amor en un Simca 1000". Unha das cancións máis simpáticas e divertidas desta banda de amigos (e nunca mellor dito tendo en conta o número de persoas que eran) convertidos en grupo musical e que tamén é lembrada por máis cancións. Ésta foi uns dos seus primeiros éxitos e o seu estribillo moi cantado no seu momento. Logo Inhumanos reconverteríase en "La Banda del Capitán Canalla" a principios dos anos 2000.
Para os que non lembredes cómo era un Simca 1000 podedes ollalo no vídeo.
Nese mesmo ano,outro coche tamén facía as delicias noutra grupo musical: O "Cádillac Solitario" de Loquillo y los Trogloditas, que en 1983 xa cantaran aquela canción de "Quiero un camión"...Cuestión de rodas ou de chasis.
De todo isto hai nada máis e nada menos que ...25 anos. Cómo pasa o tempo, se mesmo parece que foi non hai tanto...
Corría o ano 1989 cando soaba insistentemente nas radio fórmulas musicais daquel ano esta canción tan pegadiza. Daquela quedounos ben claro -por se alguna dúbida había- que en Madrid non había praia. Que podían gañar a Liga ou a Copa, pero que "Aquí no hay playa" pregonaban ós catro ventos. Verdad, verdadeira. 25 anos despois a vida parece que sigue case igual en canto á letra se refire... Que lonxe queda aquela tema do grupo madriño "Los Refrescos" ó que se lle coñece so por este tema musical que foi canción do verán en 1989 e no que un dos seus compoñentes era galego. Un cuarto de século que se di ben axiña...Vaia, vaia!!
Xa queda menos tempo. En plena conta atrás, como dicían os Europe alá pola década dos 80. It´s the final countdown (na versión popular non eran poucos o que a traducían ó galego como "e teu pai non canta". ¡¡Bendito sentido do humor!!). Adicada á tódolos seguidores de A Lareira Máxica.
Willian Katt, Robert Culp e Connie Selleca protagonizaron na década dos 80 a serie de humor: "El gran héroe americano". Uns extraterrestres regálanlle un traxe para voar a Ralph (William Katt), un profesor que perde o libro de instruccións do traxe e voa como boamente pode... A sintonía é de Joey Scarbury e a canción titúlase: "Believe it or not". Os creadores de Superman denunciaron á serie por considerala un plaxio da película. O acertixo musical da semana pasada queda, pois, desvelado.
I mos voltar ós 80. Daquela había unha coñecida serie de humor polas tardes de luns a venres a iso das 15:30, xusto despois do telediario. E ata aquí podo ler. ¿Alguén de vós de qué serie era sintonia este tema músical? A ver quen é o primeir@ que o acerta. Deixade posibles respostas. A solución terédela a vindeira semana. A ver se acerta alguén...
Hai 5 anos publicaba un artigo no que relataba a miña experiencia de prácticas como xornalista en Radio Voz Vigo no verán de 1998. Daquela, e trala publicación do artigo, varias foron as persoas que me pedían un audio meu pois saían tódalos compañeir@s cos que estiven pero non a voz dun servidor. Non quixen poñelo. Dábame un pouco de reparo.
5 anos despois sí vou subir un pequeno fragmento dos titulares. O outro día repasando as miñas grabacións daquela época atopeime co meu estreo coma presentador principal dos informativos. Foi tal día coma hoxe hai 15 anos. Era un 6 de agosto e facía moitísima calor na cidade. Tanto era o traballo que so puidemos ir media horiña á praia logo de xantar. Dada a singular efeméride que se cumpre hoxe, será a primeira vez que se escoite a miña voz en A Lareira Máxica. Tamén vos advirto que non foi precisamente a miña mellor locución. Desde aquí aproveito para mandarlles un novo saúdo a tódol@s persoas coas que tiven o gusto de traballar. Pasa o tempo, pero é imposible olvidar a tan boa xente. ¡¡Moitas gracias amig@s!!
O máis importante dun equipo de fútbol non so é meter goles, senón que xogue ben e que destile frescura. Olé Olé foi un grupo que tivo diversas etapas. As máis sobranceiras foron as dúas primeiras: 1982-1985 con Vicky Larraz como cantante, e a de 1985-1991 na que a vocalista foi Marta Sánchez. As dúas épocas tiveron grandes cancións, pero a pesares de que hai varios temas que me gustaron dos Olé Olé con Marta Sánchez, as de Vicky calzan máis pop-rock. Dous bos exemplos son: "No controles" e "Voy a mil", single do cal subo o vídeo. Data de 1984 e foi un tema fresco con ritmo e musicalidade. Con Marta Sánchez tamén houbo boas cancións, quizais as máis exitosas do grupo. Sen embargo, vai ser que na música -coma no fútbol- non todo vai ser a dianteira marcando goles ou os éxitos, senón tamén un equipo como colectivo humano aderezado coa gran voz dunha carismática persoa. Mágoa que non triunfara Vicky Larraz en solitario.
Esta nostálxica canción do grupo Los Secretos evoca un manantial de sentimentos da vida mesma, entre eles o do paso do tempo que é susceptible de lembranza cando pasas cerca do colexio onde estudiastes cando eras rapaz/a. Parece que foi onte, so parece, pois foi hai moitos anos. Cando escoito a palabra colexio neste tema teletranspórtome, por un intre, a esa época da vida onde o tempo non pasaba, mesmo semellaba que camiñaba lento, despacio, quedo, de vagar, xordo ós desexos dos cativos que debecían por facerse maiores, por acadar os ansiados 18 anos. Superada esa mítica barreira soemos dicir "¡qué rápido pasan os anos!". É verdade. ¿A quen non lle aconteceu algunha vez? Por iso, superados os 18 o tempo non corre, nin voa, senón que compite coa velocidade do son poñéndose ambos cambadelas imposibles de esquivar namentres procuran a chegada a unha meta tan irreal como finita. O que un día escoitabamos dicir ós nosos pais, o que pensabamos que xamais íamos repetirlle @s nos@s fill@s, agora ou nun futuro dirémosllo cun ton deliberadamente vivencial que denotará o inevitable transcurrir do tempo: "cando era nen@...". Lóxica lei de vida.
