SAN XENXO . Julio Torres (Artigo adicado a tódol@s compañeir@s de promoción de Traballo Social) 14 anos quedaron no saco dos olvidos...
Publicacións
Todos os comentarios
Soñei que isto non era certo. Soñei que me quedara durmido e que tivera un pesadelo. Soñei que ninguén morrera. Soñei que ao espertar todo sería diferente. Soñei que a clase política por fin remaba xunta nunha soa dirección, sen cores e sen atrancos. Mais daquela, daquela xa abrira os ollos...
...........................................................
De recomendada lectura o seguinte artigo do xornal Praza Pública que fala de quen fai a nosa roupa . O perfil é o dunha muller nova asiática cun salario de 40 euros por 12 horas de xornada. Non me estrana que despois moitos empresarios se enriquezan...¿E onde están os dereitos humanos e a vergoña?
Cando nos informamos debemos ter sempre presente que a información nunca vai ser obxectiva, se ben hai nuns medios que se nota moito máis ca noutros. No artigo (alleo a A Lareira Máxica) "Quién manda en los medios de comunicación" podedes atopar un listado de medios de comunicacións e das súas posibles ideoloxías. Resulta moi interesante a súa lectura.
Lembrade que sexa cal sexa o medio nunca se debe tomar como verdade absoluta o que nel se diga. Cómpre comparar o que se informa nos diferentes medios, ter en conta as ideoloxías que os sustentan e logo extraer as nosas conclusións. Sempre hai que contrastar ben a información e non deixarse levar polo primeiro que vemos, oímos ou lemos.
Os bancos non sempre nos informan de xeito correcto -ou non nos contan todo o que deberiamos saber-. Moitas veces non sabemos ben cómo actuar e os nosos dereitos. Este enlace achega información útil para ter en conta. Tomade boa nota do que di.
Logo do escándalo das preferentes e das subordinadas na que todos coiiciden que miles e miles de españoles foron estafados e non informados dos riscos que conlevaban (existen multitude de laudos arbitrais e sentencias xudiciais que así o demostran), os bancos parece que voltan ás andadas ofrecendo novamente productos con risco a clientes que van pedir depósitos a prazo fixo de toda a vida: bonos, fondos de inversión, pagarés e outros. Incluso ós que non piden producto algún. Cómpre, pois, estar alerta e ter moito ollo co que nos queren vender. É algo xeralizado a tódolos bancos, como podemos ver neste artigo elaborado por ADICAE.
Lembrade: non se debe firmar nada que non se sepa o que é, aínda que cho venda a persoa do banco que coñeces de toda a vida. Eles van ó seu e reciben atractivcas comisións por vender o que lle mandan os seus xefes. Agora os bancos están obrigados a facilitar todo tipo de información para que o usuario poida estudar con calma o que vai firmar. E se se negasen débese acudir á Oficina de Consumo e poñer a conseguinte denuncia. Así que, en caso de dúbida débense levar os contratros a asociacións de consumidores (ADICAE, AUSBANC,...).
En fin que rescatamos bancos, pero os vellos costumes parecen que rexurden...
Nas últimas semanas puiden aprender que esixir ou impoñer son sinónimnos de pedir. E eu que pensaba que eran cousas distintas...De tanto escoitarllo dicir a algunhas persoas de verbo "fluído" que saían na televisión decateime que debía ser verdade. Desconfiar sería ser de ignorantes...E se ademais se tanto se repite e tamén sae na televisión en horario de máxima audiencia pois ten que ser certo imperiosamente... Xa que logo, agora xa sei que significa o mesmo esixir sacrificios que pedir sacrificios. ¡¡Claro, cómo non me decatei antes se ambos verbos son da mesma conxugación: as dúas acaban en "ir"!!. Para que logo digan que non se aprenden nada bo cada día da xente que sae na televisión...Así que xa sabedes...
Juan Luis Guerra ten unha bola de cristal. No seu día deixounos cobizosos de café coa súa canción "Ojalá que llueva café", pero anos despois superouse. Iso sí, non sería ata agora cando nos decatamos do que nos quería dicir en toda a súa extensión con "El costo de la vida". Abofé que o custo da vida subiu e subiu pero, se prestades atención ó que nos cantaba, case se axusta máis ó momento actual que ós anos 90. So é cuestión, co permiso da música, deterse a empaparnos da súa letra visionaria para caer na conta de que, en realidade, se refería á España actual salpicada de corrupción, delincuencia, paro, recesión, menciñas, dereitos,... Se incluso o precio da gasolina, como di este cantante de verdades sociais, volta a subir. Continúa incrementándose, para ser exactos. Abofé que o precio dos carburantes é máis alto ca nunca. E sobre todo en Galicia, que é a rexión de España onde máis custa repostar. O de Galicia non o dixo Juan Luis, pero é real, moi real, como a vida mesma...
Despois de ter xa algo máis claro que é o que faría disminuir o déficit, vou apuntar algunhas causas e soluccións.
As causas máis destacadas polos economistas son:
. Nivel impositivo relativamente alto e complexo para particulares e empresas pequenas (teñamos en conta que o 65% do PIB español o crea as PEMES)
. Escasos recursos das autoridades fiscais.
. Escasa flexibilidade de cotas á S. S. de autónomos.
. Prazos de actuación retroactiva de revisión de fraude fiscal insuficientes.
Posibles solucións:
1. Simplificar a burocracia para facilitar os trámites; xa que segundo o "Paying Taxes 2013", unha empresa en España dedica 167 horas ao ano en xestión de tributos, o que supón un mes de traballo. Un custo que en época de crise se fai insostible. Preguntarédevos cómo se podería facer tal cousa; pois ben, simplemente cunha aplicación informática acorde ás necesidades dos cidadáns, creando unha rede única de informcación na que interactúen S.S., INEM, Facenda Pública, etc.
2. Flexibilidade da cotización á S.S. como autónomo, aplicando diferentes normas segundo sector.
Por exemplo, a maioría das persoas físicas que se dedican a impartir clases particulares estarían dispostas a cotizar á S.S, se se puidese facer por media xornada, xa que pola mañá os alumnos están no colexio obrigatorio. Crear un novo tipo de autónomo por "obras menores e reformas" para os obreiros da construción que se ven obrigados a traballar de forma ilegal xa que as pequenas "reformas" do fogar os empregan por períodos de tempo demasiado curtos ( un par de días, unha semana...) como para poder cotizar como autónomos á S.S., polo mes enteiro, sen ter perdas. Polo cal se recomenda un tipo de cotización especial mediante o cal, e coa axuda dunha aplicación informática específica, puidesen cotizar á S.S., por días. Ademáis, para fomentar este tipo de "obras e reformas", poderíase aplicar un tipo de gravame especial do IVE, por exemplo, ao 10%.
Un incentivo para que os autónomos de xornadas discontinuas se animasen a cotizar sería a posibilidade de cobrar un pequeno subsidio por "x" días cotizados de forma non consecutiva, xa que no momento en que cotizasen máis de tres meses consecutivos pasarían á modalidade xeral de autónomos; e, por suposto, que só se puideran beneficiar diste novo réxime os autónomos sen traballadores ao seu cargo.
Outra das trabas neste sector é a obriga de ter un seguro de prevención de riscos laborais, o cal poderiamos solucionar, por exemplo, creando unha póliza aberta de seguro e prevención xestionada pola administración local, de forma que cada un dos beneficiarios se fixese cargo da súa cota mensual segundo días cotizados. Tería que ser unha póliza renovable anualmente pero revisable mensual ou semanalmente.
3. Prazos de revisión fiscal deberían ir en función da cantidade monetaria defraudada. Prescricións dende 4 a 20 anos, segundo a fraude cometida. De 0,00 € a 10.000,00 € de fraude fiscal: 4 anos; de 10.000,01 a 50.000,00 €: 5 anos; de 50.000,01 € a 100.000,00 €: 10 anos; resto a 20 anos. E unha nova lei con carácter retroactivo, polo que sería necesario cambiar certas leis que non o fan posible.
Creo que necesitamos unha bondade verdadeira de reforma e de cambio na estrutura actual tanto de goberno como das leis que rixen o mesmo, pero non só de palabra, senon de feito. Xa vedes que algunha das medidas que propoño non son nada doutro mundo pero sí farían, creo eu, cambiar a visión que teñen os demáis países de nós. Non vale ser tan só o primeiro país en crear normativas en prol da igualdade como a que recoñece os matrimonios homosexuais, tamén hai que ser progresista e activo para solventar os problemas económicos do país, e non andar ao rabo dos demáis para que nos solucionen os problemas. España é o noso país, nel vivimos nós, e polo tanto, é responsabilidade de tod@s facelo progresar, sacalo desta ruína, e se fai falta tirarlle das orellas a alguén débese facer; máis vale cedo que tarde, e máis vale tarde que nunca.
Ainda que tan só a décima parte de toda a economía sumerxida se reflotara, estaríamos en niveis de déficit máis que permisivos para seguir facendo frente en Europa; sen olvidarnos da confianza que xeraríamos na nosa economía e o pequeño cremento que se propiciaría. Xa sei, e non me olvido, de que a realidade é moi complexa, pero ás veces, ás solucións a problemas complexos son as máis sinxelas e, sobre todo, as que realmente se poden aplicar.
Saúdos
O problema das economías mergulladas é tal que se publicaron varios informes (por certo, todos feitos por institucións extranxeiras xa que as que había no país tiveron que pechar por falta de recursos ou de interés, non sei), que revelan uns datos un tanto inquietantes: segundo o recente "Estudo Panaeuropeo sobre a Economía Mergullada" de VISA Europe, a finais de 2012, a economía mergullada de España rolda os 201.300 millóns de euros. O que supón un 19,2% do PIB español.
Por sectores, a economía mergullada, repártese da seguinte forma:
. O 29% da economía mergullada corresponde á actividade de reparacións do fogar e obras de renovación, o que supón un montante de 28.000 millóns de euros.
. O 19% á hostalaría e restauración.
. O 18% do sector de comercio é economía mergullada, o que supón unha cantidade de 20.000 millóns de euros. O comercio, en España supón uns 113.000 de millóns de euros de PIB.
. A industria xera uns 24.000 millóns de euros mergullados, o que implica un 16% do PIB industrial. O PIB industrial é de 149.000 millóns de euros.
. O sector de transportes e comunicación teñen un 14% do seu PIB en forma clandestina.
. As inmobiliarias xeran un 9%, aproximadamente, do seu PIB en economía mergullada.
. Sectores como traballo doméstico, clases particulares, etc. son imposibles de cuantificar.
. Os únicos sectores que non presentan ingresos clandestinos son os sectores regulados como a educación, etc.
Por outra parte, o Instituto Tax Research de Reino Unido elaborou recentemente un estudo das mesmas características que o anterior que reflicte que a principios do 2.013 existía en España, unha economía somerxida entre 212.125 e 239.175 millóns de euros, o que supoñería un 22,5% do PIB español. Polo tanto, FACENDA PÚBLICA DEIXARÍA DE INGRESAR 74.032 MILLÓNS DE EUROS AO ANO. O último ano descenderon 9.900 persoas traballadoras por conta propia.
A Taxa de paro é do 27,16% e máis de 6,2 millóns de persoas están no paro e subsisten grazas á solidariedade familiar e á economía mergullada, que fai de amortecedor. Os sectores máis característicos, que se ven a plena luz son "traballos a domicilio", "pintor", "cursos de inglés", "clases de apoio"..., do 20-30% da hostalaría e restauración defraudan mediante contratos fraudulentos (cotización á S.S. Por 4 horas diarias cando en realidade os traballadores realizan 8 horas diarias) e en vendas non declaradas.
Parte desta economía mergullada que se ve a simple vista podería desaparecer na maioría dos casos se tivésemos un sistema de cotización á S.S. máis liberalizado, xa que xente, a maioría mulleres, que por motivos persoais ou de crise, xa que hai menos horas de traballo, non pode traballar todo o día ou o mes enterio, estarían dispostas a contribuir á S.S. como autónom@s e non o fan porque teñen que pagar a cuota da xornada de 8 horas e polo mes enteiro...
O próximo día fareivos partícipes de posibles solucións, espero que este pequeno escrito vos axude a entender un pouco máis o que bos rodea e como poderíamos cambialo. Non creo na persecución da economía sumerxida a pequena escala pero sí na concienciación ciudadana, pero non será posible ata que nos liberalicen as cuotas que máis frean a nosa economía e fagan xustiza cos grandes defraudadores de Facenda, Tamén teño un trociño adicado para eles. Un abrazo.
Iniciamos con este artigo unha serie de tres adicados á economía. Están os tres feitos pola nosa colaboradora Mary Camiña. Pretende acercar dunha forma sinxela e básica diferentes aspectos da economia de xeito sinxelo para informar á cidadanía, pois a xente oe falar do tema pero non toda sabe o que hai. Gracias Mary.
Non sei se sabedes que me gusta a economía, sobre todo na que aplicas
solucións económicas sin atender ás ideoloxías políticas e non ao revés. O déficit público é un tema de actualidade, pero non sei hata que punto sabedes o que é, cómo se forma. Pois hoxe invítovos a descubrir, de forma breve e o máis simple posible para que vos fagades unha idea, e sobre todo, cómo se pode modificar.
Para empezar decirvos que o Déficit público é a cantidade de diñeiro
en que superan os gastos sobre os ingresos:
Déficit =Ingresos - Gastos <0
Para diminuír o Déficit, debemos aumentar os ingresos( iso sábeo todo o mundo) (vía Cotizacións S.S.(Seguridade Social), IRPF, IVE, etc.), e/ou diminuír os gastos (diminuíndo o paro, diminuímos os gastos por subsidios, etc.)
O PIB (Producto interior bruto) é o valor de bens e servizos finais producidos nun territorio durante un período de tempo determinado (normalmente trimestral ou anual). O PIB é igual á produción total de bens e servizos menos os consumos intermedios (é dicir, o que se necesita para crear produtos). O PIB a prezos de mercado é a suma do consumo final (C) e a formación bruta de capital (FBC)( é deciir, todo aquilo que xenera o mercado que teña valor e non sexa consumo: inversións, aforro dos cidadáns, etc.) máis as exportacións (X) e menos a importacións (M)
PIBpm = C + FBC + X - M
O consumo final e a formación bruta de capital representan o comercio interior, mentres que as exportacións e as importacións representan a evolución do comercio exterior.(Unha posible vía de subida do PIB sería exportar produtos ao extranxeiro, e para iso necesitamos que comecemos a producir e abrir mercado internacional, tanto dentro como fóra de Europa).
O coeficiente de Déficit % que nos marca a UE é o cociente do Déficit entre o PIB, multiplicado por 100. É pois, a porcentaxe de déficit que posúe o país respecto á riqueza que xera ao ano.
Despois de aclarar as igualdades macro-económicas, podemos xa centrarnos en cómo diminuír o déficit%:
. Aumentando o PIB p.m; mediante o crecemento da economía e afloramento de parte da economía sumerxida ou mergullada, xa que pensar que toda a economía mergullada pode aflorar nun país é unha utopía, e o que nos interesa nestes momentos é unha proposta seria e realista.
. Diminuíndo o Déficit; por vía dos ingresos: aumentando o número de cotizacións á S.S.; e aumentando os ingresos vía IVE que se poida recuperar desta parte da economía mergullada. A contribución por vía do IRPF será menor. Por vía dos gastos: as persoas que se dean de alta á S.S., deixarán de percibir axudas ou subsidios. E non como nos queren facer crer que baixou o paro en 127.000 persoas e só aumentou a cotización á S.S. en 24.000; eu non sei a vós, pero a mín non me saen as contas... O que está claro é que se non aumentan as cotizacións á Seguridade Social, os ingresos non aumentan.
Ata aquí como podemos influir no déficit, o próximo día poñerei uns datos moi interesantes sobre a economía sumerxida ou mergullada deste país levadas a cabo por dúas institucións independientes, soprendentemente, a pesar de pertencer a diferentes países, coinciden nos datos que reflicten.
Espero que vos aclarara algo, e se tendes algunha idea máis ou pregunta non deixedes de comentalo, hai que levantar este país e hai que comezar por dar información verdadeira e non deixar que nos tomen por ignorantes; dame moita rabia cada vez que poño algunha canle de comunicación e escoito semellantes datos, como por exemplo, o que comentaba dos número de disminución de parados e de afiliados á S.S., e dinno cunha alegría descomunal, eu creo que nos intentan manipular, e como xa comentei máis dunha vez, detesto aos manipuladores. Saúdos.
Aoperadora virtual de móbiles Symio foi mercada por Orange. I Symio non será a única perda pra a competencia na telefónia móbil. Yoigo venderase a Orange ou a Vodafone. Camiñamos cara un tripolio: Vodafone, Movistar i Orange. ¿A fin das tarifas baratas na telefonía móbil?. Novas desagradábeis
Así es: ser sinvergüenza y cínic@ no sólo está de moda, sino que tampoco conlleva castigo alguno a pesar de que tenga repercusión económica o de otra índole. No importa!! Visto así puede salir rentable y ser un valor claramente en alza. Barra libre para hacer lo que se quiera impunemente... Tutto avanti!! Un servidor prefiere no estar de moda, cotizar a la baja, pero tener la conciencia limpia y bien tranquila. No hay dinero que lo pague. Ni 15 millones de euros ni toda Marbella...
Viñeta: El Roto
Escoitaba hoxe na televisión esta noticia que me chamou a atención. Tanta crise económica e fai falta desviar a atención. Pregúntome eu ¿tan importante é coma para salir nun telediario en horas de máxima audiencia? ¿Obedece todo a un intento de restarlle importancia a situación económica do país? ¿Por que hai medios que o destacan e outros que nin caso lle fan? ¿Por qué será? ¿Non é algo totalmente prescindible coa que está caíndo? As novas tecnoloxías poden facer isto e moito máis. Está claro que terá a súa utilidade para certas persoas, pero non por iso me deixa de parecer algo friki. Se tódolos problemas do país foran éste... Claro que para gusto hai colores. Seguro que o agradecerán todos aqueles banqueiros retirados e apetitosamente indemnizados que non saben que facer con tantos cartos e tempo libre...
¡Yo aviso!
UN ARTIGO DE OPINIÓN ESCRITO POR: Carlos Gorostiza
Parlamentario Vasco
[Extraído de internet]
Émile Zola (1898)
Versión íntegra en español: Émile Zola, Yo acuso [J’accuse]
Alegato en favor del capitán Alfred Dreyfus, dirigido por Émile Zola mediante una carta abierta al presidente de Francia M. Felix Faure y publicado por el diario L'Aurore el 13 de enero de 1898 en su primera plana.
[...]
Yo acuso al teniente coronel Paty de Clam como laborante --quiero suponer inconsciente-- del error judicial, y por haber defendido su obra nefasta tres años después con maquinaciones descabelladas y culpables.
Acuso al general Mercier por haberse hecho cómplice, al menos por debilidad, de una de las mayores iniquidades del siglo.
Acuso al general Billot de haber tenido en sus manos las pruebas de la inocencia de Dreyfus, y no haberlas utilizado, haciéndose por lo tanto culpable del crimen de lesa humanidad y de lesa justicia con un fin político y para salvar al Estado Mayor comprometido.
Acuso al general Boisdeffre y al general Gonse por haberse hecho cómplices del mismo crimen, el uno por fanatismo clerical, el otro por espíritu de cuerpo, que hace de las oficinas de Guerra un arca santa, inatacable.
Acuso al general Pellieux y al comandante Ravary por haber hecho una información infame, una información parcialmente monstruosa, en la cual el segundo ha labrado el imperecedero monumento de su torpe audacia.
Acuso a los tres peritos calígrafos, los señores Belhomme, Varinard y Couard por sus informes engañadores y fraudulentos, a menos que un examen facultativo los declare víctimas de una ceguera de los ojos y del juicio.
Acuso a las oficinas de Guerra por haber hecho en la prensa, particularmente en L'Éclair y en L'Echo de París una campaña abominable para cubrir su falta, extraviando a la opinión pública.
Y por último: acuso al primer Consejo de Guerra, por haber condenado a un acusado, fundándose en un documento secreto, y al segundo Consejo de Guerra, por haber cubierto esta ilegalidad, cometiendo el crimen jurídico de absolver conscientemente a un culpable.
No ignoro que, al formular estas acusaciones, arrojo sobre mí los artículos 30 y 31 de la Ley de Prensa del 29 de julio de 1881, que se refieren a los delitos de difamación. Y voluntariamente me pongo a disposición de los Tribunales.
En cuanto a las personas a quienes acuso, debo decir que ni las conozco ni las he visto nunca, ni siento particularmente por ellas rencor ni odio. Las considero como entidades, como espíritus de maleficencia social. Y el acto que realizo aquí, no es más que un medio revolucionario de activar la explosión de la verdad y de la justicia.
Sólo un sentimiento me mueve, sólo deseo que la luz se haga, y lo imploro en nombre de la humanidad, que ha sufrido tanto y que tiene derecho a ser feliz. Mi ardiente protesta no es más que un grito de mi alma. Que se atrevan a llevarme a los Tribunales y que me juzguen públicamente.
Así lo espero.
Émile Zola
París, 13 de enero de 1898
Supoño que xa a estas alturas xa andaredes un tanto ó loro nas noticias de cómo os gobernos xa non gobernan coma antes, sinón que son como marionetas dos mercados financieiros. Incluso, últimamente, habiades de oír a historia da dimisión dun directivo de Goldman Sachs, dicindo que dimitía porque o xigante bancario, facía políticas de exprimir ós clientes en vez de ofrecer os mellores productos dos que disponen.
Hai uns meses puiden leer nunha rede social, o seguinte texto que vos deixo debaixo que me pareceu acertado, e que co paso dos meses as noticias lle daban a razón a tal contido. Por eso quería facervos chegar a reflexión ben fundada do autor, do cal non sei o seu nome, así que Julio terás que perdonar que non teña referencias do autor. Pero é que resulta tan significativo este artigo que non sei que me dá o non poder axudar a difundilo, pois todo está fundado e pódese investigar polo periodista máis curioso, de forma que pode comprobar que todo o que se di é certo.
Aquí vos deixo o texto que lin hay xa uns meses. Despois opinade e si podedes difundídeo:
=======================================================
“Asunto: El golpe de estado de Goldman Sachs a Grecia e Italia
Disculpad.... Porque, sí, ¡Es bastante largo! Un abrazo a todos/as, Os pido por favor que leáis este articulo hasta el final. Es largo, lo sé, pero por favor leedlo, hay cosas que es importante saber.
La situación político-económica en Europa es ya insostenible. Asistimos impasibles al traspaso de poderes en Italia y Grecia. Los medios de comunicación pasan de puntillas sobre el fondo del asunto, e independientemente de la antipatía que sus dirigente despertaban en amplios sectores de la población, en la práctica, este cambio supone reemplazar a los "democráticamente" elegidos por otros, los llamados "technócratas", que ni fueron elegidos por el pueblo, ni les resultan siquiera familiar. Si el sistema democrático actual se hallaba ya de por sí en un estado deplorable, y a pesar de que se haga alarde de que todas las garantías parlamentarias han sido respetadas, esto constituye técnicamente un golpe de estado encubierto en el que los beneficiarios son los mercados y sus estrategias especulativas salvajes.
Lo desgrano, para que quede claro: ¿Sabéis quienes son Lucas Papademos (actual dirigente Griego tras la dimisión de Papandreu) y Mariano Monti (ahora al frente del gobierno italiano)? ¿Sabéis quien es Mario Draghi (actual presidente del Banco Central Europeo)?
¿Sabéis lo que es Goldman Sachs? Os lo explico: Goldman Sachs: es uno de los mayores bancos de inversión mundial y co-responsable directo, junto otras entidades como la agencia de calificación Moody's, de la crisis actual, y uno de sus mayores beneficiarios. Sólo a modo de pincelada, en 2007 ganaron 4 mil millones de dólares en operaciones que desembocaron en el desastre actual. ¿Como lo hicieron? Animaron a los inversores a invertir en productos sub-prime que sabían que era productos basura, y al mismo tiempo se dedicaron a "apostar" en bolsa por el fracaso de los mismos. Eso es solo la punta del iceberg, y está muy documentado, podéis investigarlo. Mientras leéis este e-mail se están forrando a base de especulación sobre las deudas soberanas.
Papademos: Actual primer ministro griego, tras la dimisión Papandreu. No elegido por el pueblo. - ex-gobernador del Banco de la Reserva Federal de Boston entre 1993 y 1994. - vicepresidente del Banco Central Europeo de 2002 a 2010. - Miembro de la Comisión Trilateral desde 1998, fundada por Rockefeller, lobby neo-liberal (se dedican a comprar políticos a cambio de sobornarles) - ex-Gobernador del Banco de Central Grecia entre 1994 y 2002. Falseó las cuentas de déficit público del país con la ayuda activa de Goldman Sachs, lo que condujo en gran parte e la actual crisis que sufre el país.
Mariano Monti: Actual primer ministro de Italia tras la dimisión de Berlusconi. No elegido por el pueblo. - ex director europeo de la Comisión Trilateral antes mencionada. - ex-miembro del equipo directivo del grupo Bilderberg. - asesor de Goldman Sachs durante el periodo en que ésta ayudó a ocultar el déficit del gobierno griego.
Mario Draghi: Actual presidente del Banco Central Europeo en sustitución de Jean-Claude Trichet. - Ex-director ejecutivo del Banco Munidal entre 1985 y 1990. - Vicepresidente por Europa de Goldman Sachs entre 2002 y 2006, periodo en que se realizó el falseo antes mencionado.
Bien, qué casualidad, todos de la mano de Goldman Sachs. Los que crearon la crisis se presentan ahora como la única opción viable para salir de la misma, en lo que la prensa estadounidense está empezando a llamar "El gobierno de Goldman Sachs en Europa". Se tiende a querer hacernos pensar que la crisis ha sido una especie de resbalón, pero la realidad apunta a que detrás de ella hay una voluntad perfectamente orquestada de hacerse con el poder directo en nuestro continente, en una maniobra sin precedentes en la Europa del siglo XXI.
La estrategia de los grandes bancos de inversión y agencias de calificación es una variante de otras llevadas a cabo anteriormente en otros continentes, se viene desarrollando desde el inicio de la crisis y está desde mi punto de vista está siendo la siguiente:
1. Hundimos a los países mediante la especulación en bolsa/mercado. Los volvemos locos de miedo a lo que dirán los mercados, que nosotros controlamos, cada día.
2. Los obligamos a recurrir a préstamos para mantenerlos en Status Quo, o "salvarlos". Estos préstamos están estrictamente calculados para que los países no los puedan pagar, como es el caso de Grecia que no podría haber cubierto su deuda ni aunque su gobierno vendiera el país entero, y no es ninguna metáfora, es matemática.
3. Exigimos recortes sociales y privatizaciones en detrimento de los ciudadanos, bajo la amenaza de que si los gobiernos no los llevan a cabo, los inversores se retirarán por miedo a no poder recuperar el dinero invertido en la deuda de esos países y demás inversiones.
4. Se crea un altísimo nivel de descontento social, propicio para que el pueblo, ya sonado, accepte cualquier cosa con tal de salir de la situación.
5. Colocamos a nuestros hombres donde mejor convenga. Si os parece ciencia ficción, informaos: este tipo de estrategias están perfectamente documentadas y se han venido utilizando con distintas variantes a lo largo el siglo XX y XXI en otros países, notablemente en latinoamérica por parte de los EEUU cuando se dedicaban, y se siguen dedicando en la medida que pueden, a asfixiar económicamente mediante la deuda exterior por ejemplo a países de América Central, para crear descontento social y aprovecharlo para colocar a dirigentes afines a sus intereses.
Ahora esto está pasando en Europa, y ya no es que lo haga EEUU, sino que lo hace la industria financiera internacional. Y lo que está ocurriendo bajo la mirada impotente y/o cómplice de nuestros gobiernos es el mayor robo jamás realizado en la historia de la humanidad y a escala planetaria, son golpes de estado, y violaciones flagrantes de la soberanía de los estados y sus pueblos. Es muy fácil informaros en internet. Decídselo a vuestros amigos, pasad esto a cualquiera que pueda estar interesado. Yo que sé. Se nos están comiendo vivos... La gente tiene que saberlo.
Gracias por leerlo.”
=======================================================
Como vos dixen antes, este texto foi escrito hai xa preto de 9 meses aproximadamente. Non me fixei en quen o escribiu, pero o que nos di ten moita base. ¿Deberían os gobernos seguir facéndolle caso ós mercados? ¿ou deberían os gobernos de Europa, de forma conxunta e arriesgarse a non seguir as indicacións de axencias de calificación que traballan para estes tipejos que o único que lles importa é gañar cartos a base de especulacións a tamaño mundial? Pois nada, aí queda este estudio exposto por un descoñecido pero con unha gran base de investigación que o avala.
