xoves, 31 de xaneiro de 2008

** OPINIÓN: O último libro de Peñafiel ¿Información veraz, injurias, cotilleo? ¿Onde están os límites?

Unos meses después de que fuera secuestrada la revista "El Jueves" por llevar a su portada una caricatura de los Príncipes de Asturias, Jaime Peñafiel acaba de sacar a la venta un libro: "Juan Carlos y Sofía. Retrato de un matrimonio” en el que relata la tormentosa relación entre los reyes, incluyendo varias infidelidades y discusiones muy duras con palabras, supuestamente textuales, de la reina como "aunque me odies no te puedes divorciar" ¿Es más ofensiva e injuriosa una caricatura que un libro que habla de la vida privada de los monarcas de esta forma? A continuación se reproduce el prólogo.

.................................................................................................................................

...Ler/Ocultar Prólogo do último libro de Peñafiel [ +/- ]



    El hecho de haber nacido ambos en 1938 ha creado a veces cierta confusión al afirmarse en algunas biografías que son de la misma edad, lo que no es cierto. Porque mientras don Juan Carlos de Borbón y Borbón nacía el 5 de enero, ella, Sofía Schleswig-Holstein Sonderburg-Glücksburg, lo hacía el 2 de noviembre. Pero de lo que no hay duda ni es discutible, sino una verdad incuestionable, es que ambos cumplen en el año 2007 setenta años. Dos jóvenes septuagenarios, cuarenta y cinco años casados (desde el 14 de mayo de 1962), treinta y dos en el trono de España (desde el 22 de noviembre de 1975) —él como Rey titular de la Corona y, como tal, jefe del Estado y ella como Reina consorte—; tres hijos biológicos: Elena (nacida el 20 de diciembre de 1963), Cristina (nacida el 13 de junio de 1965) y Felipe (nacido el 30 de enero de 1968); tres hijos políticos: Jaime Marichalar (desde el 18 de marzo de 1995), Iñaki Urdangarín (desde el 4 de octubre de 1997) y Letizia Ortiz Rocasolano (desde el 22 de mayo de 2004).

    Se trata del hermoso balance de un matrimonio que, como millones de parejas, no siempre ha tenido una relación feliz, no siempre la felicidad ha presidido sus vidas en común.

    La convivencia, a veces tan destructiva porque suele acabar cuando no se administra con paciente generosidad con la pasión, el amor, el cariño y hasta la amistad también ha afectado al matrimonio real con graves crisis que, de no ser vos quien sois, quizás hubieran terminado en divorcio. Durante una breve estancia de don Juan Carlos y doña Sofía en Ginebra para asistir a un importante concierto, uno de los camareros que los atendía —español, como la mayoría de los camareros de entonces en Suiza— fue testigo de una violenta, violentísima, discusión en el jardín del hotel donde se alojaban; en ella los Reyes se dijeron de todo. Mi informador, incluso, oyó decir a la Reina: «Aunque me odies no te puedes divorciar».

    Pero como entonces no era posible el divorcio en el cruel mundo de la monarquía (hoy, el matrimonio del Príncipe con una divorciada y el «cese temporal de la convivencia de la infanta Elena» han convertido a la familia real en una familia cualquiera), toda la salvación residía en no interrogar, en no tratar de conocer y procurar vivir como las mujeres de Oriente: el semblante velado para que no se adivinaran en los ojos ni los deseos ni las penas.

    No hay que olvidar que se trata de un hombre y una mujer, de un matrimonio de larguísima trayectoria, al que le faltan casi cuatro años para las bodas de oro. ¡Cincuenta años soportándose, Señor! Las bodas de plata o de oro son entradas para el museo de la historia de las costumbres, que dijo alguien. A partir de entonces toda la vida significa tres o cuatro vidas.
    «Con estos reveses o te conviertes en una amargada o te haces sabia», le advirtió la reina Victoria Eugenia en una larga conversación que mantuvieron en Lausana tras el anuncio oficial del compromiso matrimonial. Con esta reflexión, la que fuera soberana española le recordaba a su sucesora la tragedia de su matrimonio con Alfonso XIII, en el que, para sobrevivir y no volverse loca, tuvo que recrear su propio mundo en una salita del palacio real, estancia donde se refugiaba, cuando ya no podía más, para hartarse de llorar. Cuando se había desahogado salía y se incorporaba a la familia, que nunca la vio llorar.

    Manuel Soriano, en el libro Sabino Fernández Campo: la sombra del Rey, citado en la introducción de este libro, recordaba mi referencia a la crisis que vivía el matrimonio en 1992. «Estoy seguro —dije yo entonces— de que si se les deja tranquilos acabarán por superarlo».
    Posiblemente así fue, pero no sin antes pasar por dramáticas etapas, incluso muy largas, en las que el matrimonio sin amor se convirtió en amor sin matrimonio. Hacía tiempo que la magia se había perdido, hasta el extremo de que la soledad sentimental entre el Rey y la Reina era abismal. Doña Sofía aceptaba la situación sin perder la dignidad, sin intentar superarla con la cólera, con la rebeldía, con algún plan, esperando que pasara. Sin preguntar nada. Durante mucho tiempo no le quedó más remedio que contentarse a sí misma.

    ¿Es fácil llegar a un pacto de no agresión sentimental como hicieron lord Luis Mountbatten, tío de la reina Isabel de Inglaterra, y su esposa Edwina Ashley, una rica heredera con la que se casó en 1922, cuando ella aceptó que su esposo coleccionaba amantes como quien colecciona sellos? Consciente ella de que no cambiaría, la pareja estableció un pacto: se concedían una libertad total, pero evitando cualquier escándalo. Fieles al pacto contraído, se comportaron como si nada pasara, como si de un matrimonio feliz se tratara.
    Si la tormenta de las infidelidades no se lo ha llevado todo a su paso, pueden subsistir cosas positivas entre los dos. No olvidemos que los matrimonios reales han sido y son tan felices e infelices, tan felices y desgraciados como los del resto de los mortales.

    Alguien dijo que el perdón, cuando ya ha pasado el hecho, no tiene gran mérito. El amor comienza al principio, eso es todo. Aunque es griega, no ha nacido para representar tragedias.
    La llegada de los nietos recondujo esa felicidad a la deriva y devolvió a la pareja real cierta estabilidad emocional.





TEXTO PARA OPINAR PROPOSTO POR: Mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica....de Berdea sobre a debilidade

" Aqueles que aparentan ser débiles, son os que nos peores momentos poden con todo "



BERDEA

luns, 28 de xaneiro de 2008

** O clube das adiviñas: 1 poema...

Velaquí a segunda entrega da nova sección de ALM "O clube das adiviñas". Agardemos que nesta ocasión algúen acerte e a xente participe máis que na primeira ocasión. Daquela ningúen foi quen de dar coa solución do acertixo proposto por María. ¿E desta vez alguén acertará a adiviña? Ougallá. Se ningúen acertase a solucicón desvelarase antes de rematar a semana en curso. Trátase dun poema enviado por Mariam. Como nin o Julio nin eu podemos participar pois a ver se o adivinades. Coido que é fácil. Pedimos nome do poema e autor.


.................................................................................................................................

Dale vida a los sueños que alimentan el alma,
no los confundas nunca con realidades vanas.
Y aunque tu mente sienta necesidad, humana,
de conseguir las metas y de escalar montañas,
nunca rompas tus sueños, porque matas el alma.
Dale vida a tus sueños aunque te llamen loco,
no los dejes que mueran de hastío, poco a poco,
no les rompas las alas, que son de fantasía,
y déjalos que vuelen contigo en compañía.
Dale vida a tus sueños y, con ellos volando,
tocarás las estrellas y el viento, susurrando,
te contará secretos que para ti ha guardado
y sentirás el cuerpo con caricias, bañado,
del alma que despierta para estar a tu lado.
Dale vida a los sueños que tienes escondidos,
descubrirás que puedes vivir estos momentos
con los ojos abiertos y los miedos dormidos,
con los ojos cerrados y los sueños despiertos.



ACERTIXO-POEMA REMITIDO POR: Mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de ...Octavio Paz....Imaxinación


"En todo encontro erótico hai un personaxe invisible e sempre activo: a imaxinación"



Octavio Paz

domingo, 27 de xaneiro de 2008

** A comunicación invisible: A linguaxe non verbal

Unha mirada, un aceno, un xesto, un asentimento en silencio, un resoplo, un abaneo da cabeza, encollerse de ombreiros, fruncir a faciana, cruzar os brazos, cruzar as pernas, levarse a man á cabeza, rascarse o nariz, non mirar á cara do interlocutor, baixar a mirada, rir sen facer ruído, un guiño de ollos, non atender a quen che fala, mirar fixamente a que che fala devorándo@ cos ollos, taparse o nariz, taparse os ollos, abrir os ollos ata o límite, unhas mans sudorosas, un apretón de mans suave, outro máis forte, outro forte de máis, mirar de reollo, poñer cara de asco, quedarse coa boca aberta, levar a man ó queixo e quedarse pensando absorto no tempo, pór a man diante da boca, tapar os oídos, levar o dedo índice á parte dereita os esquerda da cabeza namentres o xiramos…..Por certo: non estou tolo, non. E podería seguir enumerando un sinfín de xestos, miradas e demais, pero tampouco é cuestión de continuar...¿Que é todo isto?. Xa vos dariades conta de que ten que ver coa linguaxe non verbal. E disto, vai o artigo: da comunicación aparentemente invisible que é a linguaxe non verbal.


Ó longo do día calquera de nós fai unha multitude de acenos que, consciente ou inconscientemente, persiguen unhas finalidades. ¿Cales? Expresar o noso estado de ánimo ou posicionarnos ante algo, incluso se nque non nolo pregunten. E moitas veces o que dicimos ou afirmamos verbalmente non vai en consoancia cos xestos que usamos ou deprendemos. E pasa máis do que poida parecer.

¿A onde quero chegar? ¿Que pretendo dicir? Nada en concreto e todo á vez. Todo isto ven porque nesta última semana déuseme por fixarme nas facianas das persoas e no seu corpo ó tempo que falaban. E voalá....Agora entendo ós psicólogos, a eses profesionais que parecen sabelo todo das persoas e de qué significa o que fan ou expresan. En moitos casos, sorprenderiavos saber cómo e de qué maneira minten as persoas. Outras disimúlano máis pero, aínda así, pódese averiguar se emiten mensaxes contradictorias ou non.

Unha simple mirada pode bastar para saber

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

    o que nos pretenden dicir, sen nin sequera falar. O xeito, a duración ou a intensidade de ollar a unha persoa pode implicar varios significados: busca de complicidade, axuda, permiso, querer ligar, etc. Xa vedes case hai unha mirada para cada cousa...

    Sen ser ningún experto, é un tema que me gusta e do que teño lido e estudiado. Tal é a importancia da linguaxe non verbal de cara a coñecer a personalidade dunha persoa que nas entrevistas de traballo cada vez se valora máis esta faceta do ser humano. ¿Como saber cando unha persoa nos está a mentir? ¿O que di correspóndese co que o seu corpo nos comunica sen que ela apenas se decate? ¿A que lle debemos facer caso: o que nos di a comunicación verbal ou o que nos expresa a linguaxe non verbal? As dúas son importantes. É precisamente a diverxencia entre ambas a que nos aporta a información máis suculenta: a mentira. E a mentira é algo moi importante de cara a confiar ou non nun futuro traballador, sobre todo en postos que impliquen grandes doses de responsabilidade e honestidade.

    Nalgúns casos a linguaxe non verbal ven derivada de manías ou tics das persoas. Aquí a información está, ou pode estar, contaminada, non sendo fiable ó 100%. Así, por exemplo, hai xente que ten por costume cruzar as pernas ou brazos, pero non por sentirse incómoda ou pouco receptiva (que é o que os expertos intepretan qué significa ter brazos ou pernas cruzados). Ou se che pica o nariz, o lóxico e naturar é rascarte. Tampouco hai que ser taxantes e querer quitarlle un significado de libro a todo....

    Perdoádeme, pero e que en fronte miña hai unha rapaza que me guiña un ollo. ¿Qué me quererá? Xa volo contarei outro día….




UN ARTIGO REALIZADO POR: Julio
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.......sobre ilusións

" La ilusión es un espejismo que devora el alma"



Carlos Martínez Portillo

sábado, 26 de xaneiro de 2008

** Cuestión de humor e risa.....De exámenes (e 2)

[ Ver Cuestión de humor e risa...De exámenes (1) ]

Aves prensoras:
Son las aves que viven en las 'prensas', sitios donde hay mucho agua. Tienen bonitos coloridos, como el cuervo. Maravilloso!! Debe estar pensando en los colores de San Lorenzo...

Ejemplo de gallinacea que no sea la gallina:
El pollo. ¿Está mal? A mí se me ocurre esa y 'el gallo'...

Depuración del agua:
Se hace por los rayos ultraviolentos. Vieron que la violencia no es nueva?

Movimientos del corazón:
El corazon siempre esta en movimiento, solo esta parado en los cadaveres. Bueno... no estaría del todo mal... Firme y haciendo la venia....

Anfibios:
La rana tiene una hendidura cloacal, por la cual lanza el tipico sonido 'cloac, cloac'. Insuperable!

Ejemplo de parásito interno:
Las visceras. Este tiene un cerebro que es un parásito.....

Productos volcánicos:
Las bombas atomicas. Tambien las de crema pastelera y las de crema chantilly....

Las algas:
Son animales con caracteres de vegetales. Igual a su padre......

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]


    Antibióticos:
    El alcohol, el algodon y agua oxigenada. Además de las vendas, apósitos, vinagre, sal, etc. .......

    Glaciares:
    Pueden ser por erosion y por defuncion. O por opción y adopción ....

    Moisés y los israelitas:
    Los israelitas en el desierto se alimentaban de patriarcas. Después vino Hitler y se vengó.

    La soberbia:
    Es un apetito desordenado de comer y beber, que se corrige practicando la lujuria. Este la tiene clara .....

    Geografía-Qué rio pasa por Viena:
    El Vesubio Azul. A veces se pone un poco marrón....

    Fases de la luna:
    Luna llena, luna nueva y menos cuarto. Este atrasa...

    Geografia-Holanda
    En Holanda, de cada cuatro habitantes, uno es vaca. Qué suerte que yo no vivo en Holanda o ya estaría en el Matadero... pero es una suerte que no tengan toros.....

    Geografía-Afluentes del Duero por la derecha:
    Son los mismos que por la izquierda. No está mal... Que corno hay arriba y abajo?......

    Fe:
    Es lo que nos da Dios para poder entender a los curas. Y tiene razón!!!!

    El hombre primitivo:
    Se vestia de pieles y se refugiaba en las tabernas. Gracias a los ecologistas, ahora se visten con fibra poliamida.. y no les permiten tomar alcohol.....




ARTIGO ENVIADO POR: Sonia
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

xoves, 24 de xaneiro de 2008

** O recuncho literario......Reyes Monforte

"Un Burka por Amor" conta a historia de María Galera, unha española que casa en Londres cun afgano. O libro está escrito pola xornalista Reyes Monforte a quen María lle conta a súa historia despois de chamar unha noite ó seu programa de radio para pedir axuda para saír de Afganistán.
Este é so un fragmento do libro:

.................................................................................................................................

"Aquella mañana, Nasrad decidió llevar a su mujer a desayunar a un pueblo cercano. Simplemente le apetecía y sentía que era una especie de ayuda o recompensa para su mujer después de tantos esfuerzos realizados por lo que él entendía una responsabilidad suya. Les acompañaba Motau, su marido, dos hermanos más de Nasrad y algunos niños, entre ellos Abdulah.

Aquel día el desayuno fue algo especial y distaba mucho del escaso y aburrido té con pan que solían desayunar en casa de sus suegros. Y sobre todo, habían salido de aquellas cuatro paredes y de una rutina que estaba ahogando principalmente a su mujer. Pero María pudo ver cómo aquella sociedad la seguía sorprendiendo. Al llegar al recinto, donde iniciarían su primera comida del día, vio que una división espacial la separaba de su marido. María junto al resto de las mujeres que iban en la comitiva se sentaron en un extremo del local, mientras que los hombres se situaron en otro, mucho más amplio, luminoso y mejor aclimatado. Tuvieron que comer separados, porque así estaba establecido.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

    María no lograba acostumbrase a estas, para ella, ridículas normas de comportamiento. Le daba la impresión de estar viviendo en la época de sus bisabuelas y la situación le cargaba por momentos. Perno tenía más remedio que aceptarla si no quería contrariar a su marido. Todo menos eso.

    María se dio cuenta de que en aquel apartado destinado a las mujeres, éstas se retiraban el burka para poder ingerir los alimentos con más tranquilidad y normalidad. Pero ella sintió demasiado miedo, un miedo que se le alojaba en la boca de su estómago en forma de nudo y que le tiraba fuertemente cada vez que intentaba levantarse la parte frontal de aquella tela. Por eso decidió disfrutar de aquel desayuno, metiéndose cada porción de comida a ingerir por debajo del burka. Se sintió humillada. Pero no protestó.

    Cuando terminó el desayuno y salió a la calle para dar un paseo por aquel pueblo, María simplemente no veía. Los diminutos cuadraditos del burka a modo de rejilla, situados estratégicamente a la altura de sus ojos, apenas le dejaban entender lo poco que percibía a través de ellos. Se sentía torpe con el burka puesto. Tropezó en más de una ocasión, lo que a veces le hacía separarse del resto de la comitiva, en especial de Motau, a la que tenía de referencia y de la que intentaba no alejarse pasara lo que pasara.

    Pero los pies de María no lograban mantener el equilibrio. Cada dos o tres pasos se pisaba el burka, y no tenía donde agarrarse. Su aturdido andar le hacía arrastrar los pies por miedo a caer y lo único que conseguía era levantar una considerable polvareda que le obligaba a pararse para toser."


    FRAGMENTO DO LIBRO "Burka por Amor", de Reyes Monforte




FRAGMENTO LITERARIO ENVIADO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de....Ruskin....sobre educación

“ Educar a un nen@ non é facerlle aprender algo que non sabía, senón facer del alguén que non existía “



RUSKIN, John

luns, 21 de xaneiro de 2008

** ¿Delirium tremens? Non, cogumelos velenosos

Teño a miña alma de blogger un pouco tocada, será que me gusta demasiado a vida real. Necesito recargar as pilas. Non sei cánto tempo me vai levar, poden ser días, poden ser semanas, un mes, un par de meses..., non teño nin idea.

Este blog é coma un tren, un tren que xamais chega a un destino concreto, un tren sempre en movemento. Algúns pasaxeiros soben e fan un longo traxecto, daquela ALM é para eles coma se fora o transiberiano ou o orient express. Outros collen o tren para facer unha viaxe curta, coma miña tía Florentina cando vai a praia a Vilagarcía no TRD. Uns disfrutan da súa primeira viaxe, outros son viaxeiros veteranos. Todos os medios de transporte teñen usuarios variopintos. Hai de todo, eso é o máis bonito. O tren da Lareira tira para diante sempre. Vaise facendo coñecido, ten usuarios asiduos, pasaxeiros que deixaron para sempre o Castromil e lle colleron gusto o seu tra-ca-tra-ca. Eu necesito descansar. Xa queda lonxe o día que me subín a este tren. Foi todo por casualidade. Na Estación de Ferrocarril de Santiago hai un parking que frecuento. Un día, cando ía recoller o meu coche oín os pitidos dun tren achegándose. Dende o alto da escalinata vino chegar. Era un tren fermoso, parecía antigo mais non fumeaba, recordoume o tren que sae ó principio da película Memorias de África. Quedei un pouco desconcertado, qué facía aquel tren en Santiago, de onde saíra, ó mellor era unha nova atracción turística e eu non me enterara. Entrei na Estación e achegueime ó anden. Sentía curiosidade, pensei que ó mellor baixaba del Meryl Streep. Dos vagóns non baixou ningún pasaxeiro. Xa se sabe, en Santiago a choiva é arte e aquel día facía sol. Soamente baixou o maquinista, recordoume a un vello coñecido meu. O tren era precioso. Sen pensalo moito subín, non sei por qué pero pensei que aquel tren tiña que pasar por Kenia. Por África non pasamos, pero fixen unha viaxe longa e bonita. Gustoume moito, coñecín xente estupenda, moi faladora. Visitamos moitos lugares, moitas cidades, pero o que máis me gustou foi que neste tren tamén se contan historias longas e fermosas. Ó primeiro escoitábaas fascinado e así que fun coñecendo ós demais pasaxeiros tamén empecei a participar nas longas veladas que se fan no vagón comedor. Paseino moi ben. Non vin a Karen Blixen, pero moitas veces sentín que o seu espírito estaba entre nós. Ultimamente atópome un pouco cansado, todo empezou cunha mala dixestión que acabou en cagarría, creo que foi por culpa duns cogumelos. Dende a indixestión sinto molestias no abdome. Teño que repoñerme, por eso decidín volver a miña casa. Onte chegamos a Roma, hoxe visitei San Pedro e ás dez da noite subín ó avión que me vai levar a Madrid. Pronto estarei en Santiago. Non sei si estarei intoxicado, pensei que xa non era capaz de escribir, alégrame comprobar o contrario. Estou malo pero creo que me vou poñer ben pronto.
Alvariño




UN RELATO DE: Alvariño
Gran colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de......Aldous Huxley

“ As palabras poden ser como raios x se se usan apropiadamente: atravésano todo ”



Aldous Huxley

sábado, 19 de xaneiro de 2008

** O recuncho literario: Hoxe homenaxe moi solidaria

O fragmento que vos envío hoxe é unha homenaxe a tódalas mulleres e homes maltratados polas súas parellas. Espero que a moitos/as lles sirva como exemplo do que non facer.

María

.................................................................................................................................

"La Maltratada"

Yo lo sé: mi caso es un caso corriente. ¿Cómo va a ser? Como yo. Si he venido ha sido porque no puedo más. Ya no hablo ni con mi familia, que me echa en cara que ya me lo decía antes de casarme; ni con mis
vecinas, que lo que me dicen es que me separe y santas pascuas. Pero eso se dice muy pronto. Separarse, ¿y que hace una? Eso es para los ricos y para esas mujeres preciosas y cuidadas que salen en las revistas o en el cine. Míreme usted a mí: deshecha. En ocho años me he venido abajo. Yo no era fea, no, señor, y míreme … Y ahora, más. Hoy, más. Con esta sien como una berenjena, y esta boca igual que el hocico de un cerdo…

Todo empezó enseguida. Al poco de casarnos, la verdad. Pero nunca creí yo que iba a llegar a esto. Que no tenemos hijos, dice. Que es por mí, dice. Pretextos. Él sabe que es por él. Y así se pone, vengándose en mí de lo que no tengo culpa para que parezca que la tengo … Y bebe, sí, señor, bebe. La primera noche queme pegó fue una Nochebuena. Llegó tarde y borracho. Yo le dije que cómo me hacía eso en una noche así. Me miró con un odio que me entraron sudores, hasta entonces no me había mirado nunca así. Del primer puñetazo que me dio me tiró contra la cómoda, me golpeé en esta cadera, y la tuve morada más de un mes … Poco a poco, sin darme cuenta, se ha convertido para mí en un extraño. Peor que un extraño, si quiere que le diga la
verdad; porque fue mucho, y ahora es un enemigo. Cuándo a él le apetece llega, me toca, me fuerza; porque yo ya no quiero, cómo voy a querer con una persona que me ofende, y me zurra, y me obliga, y me insulta, y no se ocupa de si siento o no siento, de si gozo o me duele. Él llega y cucaracha ponte en facha; se sube encima y listo…

Usted creerá que soy mayor. Pues no tengo más que veintisiete años,

...Ampliar/recoller resto do fragmento literario [ +/- ]
    figúrese qué vida. .. Como le iba contando, luego, cuando lo nuestro ya no tenía remedio, ni había ya nada que se pudiera llamar nuestro, lo despidieron de la empresa, y todo fue de mal en peor: el acabose.

    Un día me tuvieron que llevar al Doce de Octubre, y el mismo hospital lo denunció. Me dio tal miedo a que aquello se volviera en contra mía, que en la comisaría lo que dije es que unos muchachos me habían dado el tirón y me habían herido. Pero a los quince días, que aún no estaba curada, me atizó otra paliza tan grande que tuve una hemorragia con la que pensé que me iba, y el tabique este de la nariz roto, y de este ojo perdí la vista. Total, que un vecino entró, y al verme tan malísima, puso una denuncia en la policía. Pero, mire usted, no querían admitirla. Me convencieron: "Que si son cosas de familia; que mañana vas a tener que volver con él y convivir; que ya se pasará; que a lo mejor eres tú quien lo provoca…" Y luego, que en el fondo son cosas de una, no para airearlas, ni para que nadie meta las narices. Porque es que da vergüenza. Y el terror, porque le tengo terror…

    Perdóneme usted: lloro porque no puedo hacer más que esto, llorar … No sé ni a lo que he venido. Ay, por dios, qué estará usted pensando …

    Como un par de meses después – y le hablo sólo de lo mayor, no de una bofetada o de un puñetazo, que eso es el pan nuestro de cada día-, no mucho después me pateó, y me hizo tanto daño que fui a la policía de la otra vez. Yo solita fui, sangrando y a rastras esta pierna. Me admitieron la denuncia; pero me dijeron que no era más que una falta, la mandaron a un juzgado de distrito, si es que se llama así, y ni siquiera le pasaron parte a él. De modo que me quedé peor que estaba. Tres cuartos al pregonero, y no sirvió. Menos mal que él, al no enterarse, no reaccionó matándome.

    Porque estoy asustada. Tengo pánico. Yo sé que el día menos pensado no porque quiera, que lo que es si me mata se le acaba la diversión, sino así, a lo tonto, sin querer – me da un mal golpe y me deja en el sitio. Aterrada estoy, aunque, si le digo mi verdad, la mayor parte de los días no me importaría morirme; quisiera despertarme ya muerta, hay que ver. Y es que no sé para dónde mirar. Si le enseñara cómo tengo el cuerpo…

    Mire usted, yo en la justicia ya no creo. Ni una pizca, lo juro. Hace nada, la última vez que fui a denunciarlo, me denunció él también a mí, porque dijo que yo fui la primera en pegarle, que yo le alcé la mano. Fíjese usted, si ya no tengo fuerza ni para colgar ropa. Pues quiere usted creer que el juez nos hizo pagar las costas a medias –medias, ya usted vez. ¿de dónde iba sacar yo el dinero?-, y a él no lo condenó … No creo en nada ya. Lo único que quiero es que usted se acuerde, cuando me mate – porque ése me mata: ya tengo yo hecha la digestión del guiso-, de que yo estuve aquí para decirle, como en la agonía, que nadie me defiende. Nadie. Nadie …





    FRAGMENTO DO LIBRO do libro: Los Invitados al Jardín, de Antonio Gala






FRAGMENTO LITERARIO ENVIADO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

xoves, 17 de xaneiro de 2008

** Cuestión de Humor e Risa... De exámenes (1)

Etas son algunas respuestas de alumnos a consignas dadas en el ingreso a la Universidad Católica de Còrdoba. Están escritas con la misma ortografía de los alumnos. Aunque son para llorar, algunas de ellas son casi geniales.


RESPUESTAS DE EXAMENES DE INSTITUTO
(la ortografia es original): Si, si... verdaderamente original en algunos casos..

Los cuatro Evangelistas:
Los cuatro evangelistas eran 3: San Pedro Y San Pablo. Leo y releo, y no entiendo cuál es el tercero -y último- de los 4...

La catedral de León:
Fue construida por los romanos gracias a un arquitecto americano. Que les mandó los planos por e-mail

Formación de las cordilleras:
Las montanas no se forman en uno o Dos dias, tardan mucho tiempo en formarse. Semanas, tal vez?

¿Qué es la atmósfera?:
La atmosfera es el sitio donde se encuentran los procesos atmosfericos como las nubes. En esta parte se producen los rayos sismicos, que son aquellos que producen los terremotos y el temblamiento de tierra.

Movimientos del corazón:
De rotacion alrededor de si mismo y de traslación alrededor del cuerpo. Es un 'Doctor' en astronomía..



...Ampliar/recoller resto de respostas [ +/- ]


    Círculo:
    Es una linea pegada por los dos extremos formando un redondel. Yo no podría definirlo mejor..

    Averiguar si es primo el numero 2639:
    Para mi que este numero es primo porque no hay ningun numero que dividido por este numero que es 2639 nos de exacto. Si usted ve que esta mal lo corrija. Me encantó la puesta en juego de la subjetividad para esta respuesta! 'Para mí que...' Luego, el error matemático puede cometerlo cualquiera.

    Primera ley de Mendel:
    Mendel era un hombre que durante toda su vida se dedico al cruce de las plantas. De sus experiencias hizo un libro pero lo publican en una encuadernacion mala y la gente no se entero Despues de Mendel dos personas descubrieron lo mismo que el sin saberlo y vieron que habian perdido el tiempo inutilmente. Qué huevones los dos tipos que vienieron después de Mendel, no? Descubriendo el agua tibia... Y que boludo el profesor que se debe haber pasado un cuarto de hora contando la anécdota para introducir el tema...
    Che...¿Quién es Mendel?

    Etapas más importantes en la evolución del hombre:
    Sobre el año 570 se cree en la primera aparicion del Homo sapiens. A partir del 570 y hasta el 1200 el Homohabilis. A partir del 1200 y hasta aproximadamente el 1700 el Homohabilis y despues, hombres normales. No me puedo parar de reir...

    El anarquismo:
    Es una ideologia racional y astringente. Será buena para la limpieza del cutis?

    Marco Polo :
    Fue un descubridor cartagines que pretendia descubrir America; que lo consiguio. Marco Polo: un pionero. Colón: como los 2 huevones posteriores a Mendel.

    Acueductos:
    Eran para transportar el agua de un extremo a otro en vez de ir cargando con los cubos. Esta es la más racional de todas.

    Los marginados:
    Viven en la calle, no tienen dinero y no poseen privilegios como es ovio . Está muy bien!!! Yo lo apruebo.

    La nobleza:
    No podian ser de ella si no tenian sangre y no eran de familia de ese grupo. Solamente vampiros....

    Una de posesiones:
    En las tierras del noble se uvicaba la casa del señor, el molino, la tostadora del pan, etc... Este fué reprobado porque se olvidó de la heladera, lavarropas, microndas, etc. ......

    Literatura-Medir el segundo verso escrito en la pizarra:
    Unos 75 centimetros. Menos mal, podrían ser varios kilometros......

    Esqueleto de la pantorrilla:
    Esta formado por el hueso mas largo del cuerpo, que es el fémur que va desde el omoplato hasta la rotula. Mejor tomarse el subte, es un trayecto muy largo.....


    El cerebro:
    Las ideas, despues de hablar se van al cerebro. Podrían irse a pasear al culo, por ejemplo.....





ARTIGO ENVIADO POR: Sonia
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

** A frase Máxica de ...Truffaut


" Un pesimista é un optimista con experiencia "



(Francois Truffaut)






NOTA QUE ME PASA O JULIO, para publicar:

As seccións de "A frases máxica de..." ou "A frase simpática..." non desaparecen De A Lareira Máxica. Seguiranse publicando intercaladas entre os artigos, aínda que en menor frecuencia, porque desda hai uns días, na columna da esquerda puxemos un gadget de Google que recolle toda unha colección de FRASES MAXICAS E/OU SIMPÁTICAS aleatorias, que engloban: cita do día, citas famosas, citas de cine, refráns galegos, piropos e outras frases. Agardamos que as consultedes. Asegúrovos que se pasa un bo tempo léndoas. Existe un amplo abanico e hainas boas ou divertidas.

Para os que prefirades enviarnos frases (propias ou alleas) para publicar na sección de artigos "A Frase Máxica" ou "A Frase Simpática" pois seguilo facendo. Agardamos comentarios: que bos parecen. Que se publiquen non quere dicir que nos esteamos dacordo con elas. So pretendemos inducir á que opinedes sobre as frases, ó igual que o facemos cos artigos que publicamos no blog. Entre os obxectivos de A Lareira Máxica está o do fomento dunha participación interactiva de tod@s os seus lectores, así como o de reflexionar e opinar de todo aquilo que se publica no blog.

Carpe Diem

martes, 15 de xaneiro de 2008

** A riqueza de comparar noticias: Unha nova web

Tod@s sabemos, ou deberiamos saber a estas alturas da vida, que os medios de comunicación non son obxectivos. Sexamos realistas. A utópica obxectividade que se mece nas facultades de xornalismo desparece na práctica cotián. Intereses, axudas económicas e subvencións teñen o seu aquél, o seu puntiño como diría outro. Así, por exemplo,non é para nada raro escoitar....¡pégalle unha volta a esa noticia ou ó titular! (ó cal se prima moito porque é o que resalta nos lectores) non vaia ser logo que....

¿E a que ven todo iso? Ben a que hoxe entérome polo blog de La Huella Digital, de Nacho de la Fuente, que hai unha web, Enewsc, que compara as noticias de diferentes xornais de España, Reino Unido e Estados Unidos. De momento so a ollei por riba. Non sei se se será algo superficial ou vai máis aló. En España compara as noticias de El País, El Mundo, Público, 20 minutos, Periodista Digital e ABC. Non está mal. Agardemos que todo isto facilita a laboura do lector a non deixarse levar pola primeira noticia dun xornal que le. Nunca é bo confiarse a un so medio de comunicación. Na diversidade ideolóxica está a riqueza psicolóxica das noticias. Aprender a quitar as túas propias conclusións e mellor que chas dean feitas. E se confiamos sempre nun so medio, corremos o perigo de facernos dunha secta e desbotar calquera outra cousa. E así lle vai a moitos. Pero que a "Don Erre que Erre" do desaparecido actor Paco Martínez Soria....

Como xornalista, sempre estarei a favor de que cantas máis cabeceiras e medios de comunicación haxa mellor será para o cidadán de a pé. Terá onde beber de diferentes fontes e ideoloxías. Logo el terá que tentar dilucidar que é o que relamente está pasando. Si é unha tarefa difícil pero debemos pensar, e non que pensen por nós. Craso erro ése o de deixarse levar.

Unha sociedade madura implica deixar escoller, fomentar variedade, xa que non hai información obxectiva pura. E cada día máis téndense máis a absorber medios de comunicación (aínda que de vez en cando vexa a luz algún novo por sorte)... Iso resta liberdade á calquera sociedade, porque non nos olvidemos que os medios de comunicación son ¿o cuarto poder?



UN ARTIGO-OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** "La nómina de mi padre". Reflexión de FORGES

'La nómina de mi padre en diciembre de 1979 era de 38.000 pesetas. Él trabajaba como peón en una obra. En ese mismo momento le ofrecieron comprar una casa. Le pedían un total de 500.000 pesetas por ella. Decidió no arriesgar y continuar viviendo en régimen de alquiler, en unas condiciones muy buenas. Se trataba de una casa modesta pero muy bien ubicada, en pleno centro de un pueblo cercano a Barcelona. A los pocos meses mi padre y mi madre compraron un terreno en otro pueblo de la misma provincia y en menos de cinco años de esfuerzo ya habían levantado y pagado una vivienda de 120m2.

Han pasado 27 años. En 2006 y en el mismo pueblo donde viven, un piso modesto de 75m2 a las afueras no se encuentra por menos de 35 millones de pesetas, y estoy siendo muy generoso.

En el año 1979 el coste de un piso era del orden de 14 mensualidades de un peón de obra 38.000 pts/mes x 14 meses = 532.000pts.El sueldo en 2006 de un universitario recién titulado en ingeniería informática sin experiencia profesional no llega a las 200.000 pesetas mensuales. En el año 2006 una vivienda modesta cuesta 175 mensualidades(14 anualidades!!!!) de un ingeniero informático.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]


    200.000 pts/mes x 175 meses=35.000.000 pts.

    Los jóvenes de hoy necesitaríamos cobrar 2,5 millones de pesetas mensuales para estar en igualdad de condiciones con nuestros padres que compraron una vivienda a principios de los años 80.

    2.500.000 pts/mes x 14 meses = 35 Mill. de pts

    Los pisos en el año 2006 deberían costar 2,8 millones de pesetas para que los jóvenes de hoy estemos en igualdad de condiciones con nuestros padres en 1979.

    200.000 pts/mes x 14 meses = 2.800.000 pts


    No encuentro adjetivo alguno en el año 2006 para calificar lo que mi padre consideró arriesgado en 1979. Está claro que los pisos no van a pasar a costar de la noche a la mañana 30 veces menos, de 35 a 3 millones.También está claro que no voy a cobrar 2,5 millones de pesetas mensuales, por muy buen trabajo que encuentre y por muchos estudios que tenga. Lo primero que se le ocurre a uno es seguir viviendo en casa desus padres y ahorrar el 100% del sueldo durante los próximos 14 años,para el año 2020 (yo rondaré ya los 40 años de edad) tendré el dinero suficiente para comprar una vivienda al coste del año 2006 pero, por supuesto, no al coste del año 2020. Evidentemente esta ocurrencia la desecha uno antes de hacer cualquier cálculo. Aunque un joven bien intencionado consiga ahorrar 2, 4 o 6 millones con mucho esfuerzo en pocos años, a día de hoy nunca podrán evitar:

    1) Pedir un préstamo al banco a 40 o 50 años (si consigues ahorrar 2, 4 o 6millones puedes reducir el período a 35 - 45 años, pero 5 años no suponen prácticamente nada cuando estamos hablando de medio siglo de pago). Te darás cuenta de que no vives en una democracia sino en una dictadura. El dictador no se llama Francisco Franco, sino La Caixa,BSCH, Banc de Sabadell o, en general, 'la banca'. Ni siquiera tendrás la libertad de decir lo que piensas a, por ejemplo, tu jefe, no vaya a ser que cierre el grifo y no puedas pagar al dictador.

    2) La otra solución es pagar un alquiler de por vida. En este caso el dictador se llamará Juan García, José Pérez o Pablo el arrendador. La situación no es distinta a 1).

    Después de esta reflexión ten la delicadeza de no decir a un joven que su problema es que no ahorra, eso fue válido para ti en 1979, incluso era valido para algunos jóvenes en1999, pero no en 2006, en 2006 sólo consigues cargar con más impotencia, si cabe, al muchacho. El esfuerzo de nuestros padres, sin duda alguna admirable, no era estéril (podían obtener una vivienda de propiedad en un período de 5 años). El mismo esfuerzo realizado por nosotros, los hijos, sólo llega para quizá reducir en 5 años una hipoteca de medio siglo. La vivienda nunca fue un objeto para enriquecerse, sino para vivir y es de lo poco material que sí necesitamos. La ley del libre mercado puede establecer el precio de los televisores de plasma al precio que quiera... yo no los compraré...pero nunca tuvimos que permitir que esa misma ley fijara el precio de la vivienda, porque todos Necesitamos vivir en una y no todos podemos pagarla. Los jóvenes, incluso aquellos que tenemos estudios superiores,no podemos competir'.




    "La nómina de mi padre"
    UN ARTIGO DE OPINIÓN DE: Forges
    Publicado en EL PAÍS, do 2/5/2006







ENVIADO POR POR: María
Gran Colaboradora de A Larera Máxica

luns, 14 de xaneiro de 2008

** O recuncho Literario.....Bram Stoker. Drácula

8 Mayo.

Temía, al empezar a escribir en este cuaderno, volverme demasiado difuso; pero ahora me alegro de haber anotado todos los incidentes desde el principio; porque hay algo tan extraño en este lugar, y es tan raro todo él, que no puedo por menos de sentirme intranquilo. Me gustaría estar a salvo y lejos de aquí, o no haber venido. Puede que esta extraña existencia nocturna me esté afectando; pero ojalá sea eso todo.Si tuviera a alguien con quien hablar, podría resistirlo; pero no tengo q nadie. Sólo puedo hablar con el Conde; ¡pero qué consuelo¡ Me temo que soy la única persona viviente de este lugar. Dejadme ser prosaico a la hora de contar los hechos; eso me ayudará a soportarlo, y evitará que se me desboque la imaginación. De lo contrario, estoy perdido. Dejadme decir cuál es mi situación … o cuál creo que es.

Me acosté, pero sólo dormí unas horas; y viendo que no podía conciliar el sueño otra vez, me levanté. Tenía el espejito colgado junto a la ventana y había empezado a afeitarme. De repente, sentí una mano en mi hombro, y oí la voz del Conde que decía:

- Buenos días.

...Ampliar/recoller resto do relato [ +/- ]


    Me sobresalté, asombrado de no haberle visto, dado que el espejo reflejaba toda la habitación que tenía detrás. Con el sobresalto, me hice un leve corte, aunque no lo noté al principio. Contesté al saludo del Conde, y me volví hacia el espejo para averiguar porqué no le había visto. Esta vez no cabía error posible; el hombre estaba cerca de mí, y podía verle por encima del hombro. ¡Pero su imagen no se reflejaba en absoluto en el espejo! Se veía toda la habitación que tenía detrás; sin embargo, no había signo de hombre alguno, excepto yo. Era sorprendente, y dado que esto sucedía después de tantas cosas extrañas, empezó a aumentar en mí esa vaga sensación de inquietud que siento siempre que tengo al Conde cerca. Pero en ese momento descubrí el corte que me había hecho; sangraba un poco y un hilillo de sangre me corría por la barbilla. Dejé la navaja y me volví para buscar un poco de esparadrapo. Cuando el Conde me vio la cara, le fulguraron los ojos como con una especie de furor demoníaco, y me agarró súbitamente por el cuello. Me revolví, y su mano rozó el crucifijo que yo llevaba puesto. Esto produjo en él un cambio instantáneo; y se le pasó tan rápidamente el furor, que me pareció pura figuración mía.


    -Tenga cuidado –dijo-; tenga cuidado de no cortarse. Es más peligroso de lo que se figura, en este país. – Luego, cogiendo el espejito, añadió-: Y éste es el desdichado objeto causante del percance. Estúpida baratija de la vanidad humana. ¡Fuera!

    Y abriendo la pesada ventana con un tirón de su terrible mano, arrojó el espejo, que fue a romperse en mil pedazos sobre las losas del patio. Luego se retiró sin decir una palabra. Es un fastidio, porque ahora no sé cómo me voy a afeitar; a menos que utilice la tapa de mi reloj o el fondo de mi jabonera, que afortunadamente es de metal.


    Cuando entré en el comedor, el desayuno estaba servido; pero no vi al Conde por ninguna parte. Así que desayuné solo. Es extraño, pero hasta hora no he visto al Conde comer ni beber. ¡Debe de ser un hombre muy singular! Después del desayuno, anduve explorando un poco por el castillo. Salí de las escaleras y encontré una habitación orientada hacia el mediodía. La perspectiva era magnífica, y desde donde yo estaba podía contemplarse perfectamente. El castillo está en el borde mismo de un terrible precipicio. Si soltase una piedra desde la ventana, ¡podría verla caer unos treinta metros sin que tocara nada! Hasta donde alcanza la mirada, se extiende un mar de verdes copas de árboles, con algunos vacíos, donde se abren los abismos. De trecho en trecho, se divisan algunas hebras de plata, donde los ríos serpean en profundas gargantas que recorren los bosques.
    Pero no me siento con ánimo para describir cosas bellas. Después de ver el paisaje, seguí explorando: puertas, puertas, puertas por todas partes; todas cerradas con llave y cerrojo. No hay salida posible, salvo las ventanas que se abren en los muros del castillo.

    El castillo es un auténtico presidio, ¡y yo soy su prisionero!



    FRAGMENTO LITERARIO EXTRAÍDO DO LIBRO Drácula, de Bram Stoker






ENVIADO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

sábado, 12 de xaneiro de 2008

** Son @ ELEXID@! (baseado nun feito real)

O texto que a seguir se publica esta baseado nun feito real, tal e como nos explica a súa autora Deva Belisama. Este é o relato do que vos falei estes días. Tanto ó Julio como a min deixounos a pel de galiña. É moi duro o que lle pasou. Recomendamos que a leades. Parece longo, pero non o é. Non vos vai deixar indiferentes. Deva Belisama, so decirche que benvida ó blog, no meu nome e no de Julio. E queremos que sigas colaborando connosco. ¿Ok?

Julio / Patri




Son @ ELEXID@!

Son @ elexid@, pero outras persoas non. E non sei como afrontar esta situación.
A miña historia non é tan complicada. Un día coñeces unha persoa. Gústache, gústalles e inicias unha relación sentimental que alcanza a súa madurez cando unese sentimento con placer conseguindo un bo orgasmo.


Todo estupendo, todo marabillosos e de repente a vida é de cor rosa e sorprendeste sonreindo no espello nada máis despertarte. Esa experiencia repitese máis veces e un día, a mala sorte ou o destino, decide que xa é hora de que pretenzas a un “bando”; rompese o condón. Non problem!, hospital, toma da píldora anticonceptiva e encomendarse a todo dios e todolos santos. Mentras, a túa parella tranquilizate de que non ten o SIDA, nen ningunha outra enfermidade, que está san como unha autentica rosa.

Houbo sorte: non hai embarazo. E de repente, as citas espallanse, notas que a túa parella distanciada e que che mira como se estiveses sentenciad@. Sentenciad@? A qué? E un día por unha razón ou por outra deixase de chamar e de quedar.
Sen embargo, a vida segue, quedas c@s amig@s coma sempre, dedicaste o teu traballo, deixas unha porta aberta ó teu corazón ( ou as túas hormonas, según coma se mire!) e fas aquelas cousas que non podías facer por querer arañar minutos para estar con el/ela, coma por exemplo apuntarte a cursillos.

Si, a vida segue e de repente atópaste cans@, dores articulares inexplicables, pesimismo que pecorre o teu ser, empezas a perder apetito, a sentir que todo che costa máis, que os resfriados, a tos, a gripe e demáis enfermidades comunes tardan máis en deixar o teu corpo, que nada te calma e unha desazón invade o teu corpo e de repente acordaste de aquel condón. Puñetero condón! Puñetero por todo o me que fixo padecer.

Pensar que podes ter o SIDA antes de facere unha analítica e moi agotador. Por un lado queres facer a analítica para sair das dudas e por outro queres seguir na ignorancia porque pensar que o resultado pode ser POSITIVO é ... desalentador.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]


    Pouco a pouco o temor apodérase de tí porque rumores informan de que a túa ex-parella pode ser portadora dunhas das enfermidades de tranmisión sexual chamada SIDA. Nese momento non pensas e dedicaste todos os días da semana a expulsar do teu corpo unha desazón que entristecete a túa alma.

    @s teus/túas amig@s danse de conta e empezan a preguntarte porque tal tristeza, porque tal preocupamento e onde vai esa alegría e optimismo que meses antes invadía o meu espiritu. Moi pouc@s sabían que deixeinos naquel día naquela cama xunto có condón roto.


    E de repente, empezaste a mentalizar:
    1. Se teño o SIDA non é a fin do mundo, só é unha enfermidade da cal aínda non se atopou cura pero da cal con un seguimento médico podese conseguir que non morras por esta enfermidade.

    2.Intentas ver o lado positivo, intentao porque se non as lágrimas queren saír dos teus ollos e tes que ser forte. Non podes permitirte unha debilidade.

    3. Empezas a preguntar no teu entorno (sobre todo amig@s) que pensan das persoas portadoras do SIDA e a maioría o ve como algo normal porque está moi extendida pero que gracias a DIOS non a ten e acto seguido tocan madeira; pero que é inxusto como tratan as persoas que a ten. E dunha maneira sútil lles informas que crees que ti podes tela contando porque o pensas, e as contestación sorprendente:

    - De verdade? Non creo, si estás de puta madre. Ademáis por un condón roto eso non se contaxia
    - Bohhhhh!! Que vas a tela ti. Iso e cousa de putas e drogadictos.
    - Que putada!! Pero non te preocupes que con un bo tratamento médico viviras dunha maneira digna. E con tal de non decirllo a ninguén…
    - …
    Pero tod@s acordan dicíndoche que pase o que pase no resultado da analítica estarán contigo.

    Non fixo falta a analítica. De repente atopaste con excusas raras: dores de cabeza, un familiar enfermo, unha gripe, que teño que ir a tal sitio, que teño que facer tal cousa,…, e así durante máis dun mes.

    E daste de conta que xa tes o teu veredicto antes do xuizo.

    E raro pensar que se unha persoa ten leucemia, cancro, pulmonía, o corazón enfermo, que dependes dunha diálise de sangre, ou ten un órgano que pertenceu a outra persoa, etc. mírase con normalidade e dáselle incluso todo o apoio que podese dar. Todo cambia có SIDA, posto que a súa connotación é tan negativa que só pensalo apoderaste dunha forza descomunal na que se descobres que alguén a ten, intentarías non achegarte a “esas persoas” ou polo menos ter o mínimo contacto con ela.

    Un día non podes máis e faste a analítica (decides a ir a unha clínica de pago porque precisas saber de maneira inmediata se a tes ou non). Cando te “pincha” para extraerte o sangue e miras o teu sangue dasete por pensar que esta materia líquida e de cor vermella pode estar “maldita”.
    –Dentro de 5 días tes o resultado!
    Foron os peores 5 días da miña vida. Intentas buscar razóns para non tela:
    - El/a me dixo que non a tiña.
    - El/a ten un aspecto saludable.
    - El/a aseguroume que na última analítica que fixo está ben.
    - Etc.

    Pero tamén daste conta de que podes ter todos os números, total: de que coñecía a súa vida anterior?
    Chega o día definitivo, atravesas o pasillo hacia a porta da clínica e daste conta de que todo non volvera a ser igual.
    Abrénche e guíante ata un despacho.
    Todo depende do que di un sobre que ten o teu nome.
    O analista abre o sobre, ti respiras mal, saca o papel do sobre, o teu corazón late deprisa, desdobra o papel, o teu corazón podese oir nun radio de 100km, lee o sobre, nubláseche a vista, e empeza a falar, mentras tentas descubrir o que di a súa linguaxe corporal:
    -Sobre a cuestión do SIDA ... , notas que non tes os pés no chan, o resultado ..., o teu corazón PUM PUM, é..., xa non podes máis, crees que morres alí mesmo,... é.... , é ... NEGATIVO.

    NEGATIVO?
    -Perdón dixo negativo.
    -Sí.
    -Pero... negativo de que non a teño.
    -Por suposto.

    De repente colles aire e bótalo de repente do teus pulmóns e con el botas a tensión, os malos días, as noites de insonmio, os medos, a reacción da sociedade, ... e consegues esbozar unha pequena sonrisa alivio.

    Eu son a elexida polo “bando” do resultado negativo. Pero,... e os do “bando” do resultado
    positivo?

    Puta sociedade! Permítese o dereito de xulgar sen pensar o difícl que é convivir con isa enfermidade. Unha enfermidade que é moi hipócrita. Tod@s din que nunca deixarían de lado a unha persoa con SIDA, pero só falta insinuarlles que ti a tes para que con só unha semana de plazo descubrir que si lles importa e que non quereran ter tanto contacto como tiñan antes contigo.

    Por sorte, non tod@s reaccionaran desa maneira e algúns demostraranche que con SIDA ou non nada cambiará. Posiblemente, el@s pasaron polo mesmo calvario.


    Posiblemente!







ARTIGO REALIZADO POR: Deva Belisama
Debutante en A Lareira Máxica

venres, 11 de xaneiro de 2008

**O chat de ALM: Ós VENRES a partir das 20 horas

Desde este venres 11 de xaneiro teremos sesión de chat interactiva. Como sempre pediades un día para quedar tod@s, pois será tódolos venres a partir das 20 horas e ata a hora que queirades. Non pecha. Se hai xente que lle ben mal esa hora, que nolo diga nun comentario ou nun mail. Pódese cambiar. O que pretendemos o Julio e máis eu e que poidamos comunicarnos máis fluidamente e rápido. Sobre todo os colaboradores, debutantes e simpatizantes de A Lareira Máxica. Estes días o Julio non estará connosco, pero espero que volte pronto (Sen el creo que falta algo no blog: o pai da criatura). Deixoume algunha cousa del para publicar que xa subirei.

Patri

** Simpremente......the BOSS. Para elevar ánimos.

Como se soe dicir "ó mal tempo boa cara". Un día o Julio, o noso coordinador, (o "boss" como di María) contoume que ten un amigo que lle dixo que adoitaba poñer esta canción para levantarse polas mañáns cargado de enerxía. "Hungry heart" (Corazón hambriento"), de Bruce Springsteen. Sin dúbida boa elección a do amigo do Julio. Tomei nota e xa a teño posto de mañanciña ó erguerme, aínda que me berre Jaime, o meu home. Síntoo meu amor pero a min tamén me pon as pilas esta cancionciña deste gran cantante.
E como Bruce Springsteen é o "BOSS" en maiúsculas, e hoxe o tempo é tristón pois adicada a todas e todos para poñar boa cara e animarse.

xoves, 10 de xaneiro de 2008

** A Máquina do tempo......Pumuki

Pumuki, un trasno total que entretía os domingos pola tarde ós nenos e menos nenos. Traveso e rebelde, pelo laranxa, pero non era parente de naranjito, e un aspecto desaliñado e informal. Aínda me lembro ¿e ti?.



**Nace a wikilengua, web de axuda sobre o español

Unha nova páxina web, titulada
Wikilengua del español agroma na internet. Bemvida!. Os seus creadores defínena como "Un sitio abierto y participativo sobre las dudas prácticas del castellano y un medio para reflejar la diversidad de una lengua hablada por cientos de millones de personas".
Segue un estilo moi similar á wikipedia. ALM terá un enlace desde o apartado de links ou enlaces dentro da temática sobre educación.



UN ARTIGO DE: Patri
Administradora axudante de A Lareira Máxica

mércores, 9 de xaneiro de 2008

** Anuncio dun artigo que publicaremos esta semana

Hoxe chegounos ó correo un artigo que está pendiente de rematar pola súa autora. E so un adianto do que unha nova letora do blog nos vai enviar para publicar. O Julio e máis eu estamos totalmente impresionados cos viveza do que se conta nel. É realmente estremecedor. O que lle pasou a esta nova lectora podería pasarlle a calquera persoa. Ninguén está libre. Uff, pon os pelos de punta so lelo. E remarca unha vez máis a sociedade tan HIPOCRITA NA QUE VIVIMOS.
Esperamos que esta nova amiga de ALM nos remita as imaxes e o texto completo en breve. So sirva como adianto e para que nos vindeiros días esteades atentos e opinedes, porque coido que é un tema que se presta moito. E a ela, en concreto coido que lle vai gostar que opinemos.
De verdade que creo que vai valer a penar lelo pola súa realidade, crudeza, inquedanzas, temores, preocupacións que xurden e sentimentos que transmite esta lectora que non coñecemos pero que é benvida, coma tod@s, os que un día vos animades a participar no blog....
Desde aquí o Julio e máis eu felicitamos a esta nova colaboradora de A Lareira Máxica por ser tan valente e por escribir dun tema que parece tabú ou maldito e facelo de xeito extraordinariamente ben. Estamos ámbolos dous dacordo con todo o que dis e expós. Noraboa por ser tan valente e agardamos que sigas colaborando no blog.

Patri

martes, 8 de xaneiro de 2008

** O clube das adiviñas (Nova sección)

Hoxe estreamos sección. A proposta foi lanzada hai unhas semáns por a María, e o Julio e máis eu gostounos a idea. Trátase de adiviñar o nome e a obra ou o fragmento dunha texto que nos remitides, feito por un escritor coñecido. Poden ser poemas, novelas ou calquera outro estilo literario. Queremos advertir que esta nova sección non será incompatíbel coa do Recuncho Literario que tamén pode e seguirá recollendo os mesmos fragmentos que ata o de agora, pero coa solución. Por todo isto, pedímosvos un favorciño: Indicade en que sección queredes incluír o fragmento literario, ou se vos dá igual (nese caso decidiremos nós, en función de que sección esté máis coxa nesa tempada). O ideal é que unhas veces fora nun e outras noutro.

Nesta nova sección se o cabo dun días, ningúen acertase a obra ou o autor, a solución será revelada no artigo polos administradores do blog.

Tamén aproveito para dicirvos que ¿non hai nada que vos dé rabia ou que vos faga sentir contentos?. A sección QUE RABIA DA CANDO!! e a súa prima-irmá de QUE CONTENTO ESTOU CANDO...!! buscan quen as queira. Graciñas.

Empecemos pois. Como non, o primeiro poema foi enviado pola impulsora da idea (graciñas pola proposta de parte do Julio e miña).

ACTUALIZACIÓN 02-10-09: "O clube das adiviñas literarias" reconvértese en "O clube das adiviñas...". Nel poderá haber adiviñas non so sobre literatura, senón tamén sobre fotos, música, persoas, etc. Esta sección non será incompatible coas xa existentes de O Recuncho Literario, música, fotos ou outras, as cales non están destinadas a acertar senón a escribir, opinar ou simpremente publicar sobre eses temas.
...................................................................................

Me gusta cuando callas porque estás como ausente,
Y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca.
Parece que los ojos se te hubieran volado
Y parece que un beso te cerrara la boca.

Como todas las cosas están llenas de mi alma
Emerges de las cosas, llena del alma mía.
Mariposa de sueño, te pareces a mi alma,
Y te pareces a la palabra melancolía.

Me gusta cuando callas y estás como distante.
Y estás como quejándote, mariposa en arrullo.
Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza:
Déjame que me calle con el silencio tuyo.

Déjame que te hable también con tu silencio
Claro como una lámpara, simple como un anillo.
Eres como la noche, callada y constelada.
Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo.

Me gustas cuando callas porque estás como ausente.
Distante y dolorosa como si hubieras muerto.
Una palabra entonces, una sonrisa bastan.
Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto.

.................................................................................................................
A SOLUCIÓN DO NOME DO POEMA E DO ESCRITOR SERÁ REVELADA PROXIMAMENTE
.................................................................................................................


ACTUALIZACIÓN 11-01-08: Que decepción horríbel. Ningúen soubo a solución nin se atreveu a probar sorte. A ver se no próximo acertixo hai algún que se atreva, aínda que non acerte, que non pasa nadiña.

O Poema número 15 de “Veinte Poemas de Amor y Una Canción Desesperada” de Pablo Neruda




POEMA ALLEO QUE FOI ENVIADO POR: María
Gran Colaboradora A Lareira Máxica

domingo, 6 de xaneiro de 2008

** Peceiras de coiro marrón

Detesto a Papá Nöel, sóbranme os motivos. Non é de agora, o mal xa ven de vello. Hoxe pola maña estiven meditando sobre a data na que empecei a terlle tirría o “fulano” ése. Foi hai moitos anos, aínda era un cativo. Recordo que estivera vendo a tv pola tarde. Non recordo o programa, supoño que sería a típica programación do día de Noiteboa da Primeira Cadea, qué remedio, non había outra. Xa vos podedes facer unha idea. Os presentadores do “especial”, (agora que o penso, os guionistas debían ser becarios), recordáronnos toda a tarde ós cativos que tiñamos que “deixarlle os zapatos a Papá Nöel na ventá”. Eu, que era unha alma inocente, tomei o consello o pé da letra. Era un consello que viña da tele, de Madrid, seguro que os presentadores sabían do que estaban a falar.

Daquela vivía nunha casa e a miña ventá daba para o tellado do porche. Sen dicirlle nada a ningún dos meus maiores, a Juanjito tampouco, e tendo en conta que Papa Nöel era un gran descoñecido para min, decidín atendelo coas miñas mellores galas. Eu, como sempre fora máis de tratar cos reis magos quixen cumprir o mellor posible o protocolo de Laponia. Pois nada, nos se me ocorreu mellor cousa que coller os zapatos novos, aínda sen estrear, abrir a ventá do meu cuarto e deixalos enriba do tellado. Podo asegurarvos que aquela noite non choveu, diluviou.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]



    Pola mañá, ó espertar, vin que había algúns agasallos no cuarto, un xersei ou un pixama, pouca cousa. Nin reparei nos regalos e fun directo a ventá. Xa imaxinaredes a miña cara de espanto, os meus zapatos novos estaban literalmente encharcados. Supoño que naquel instante dúas grandes bágoas caeron dos meus ollos, ¡qué desgusto, Papá Nöel non os vira e pasara de largo! Recollín os zapatos chorando e con eles na man presenteime na cociña. Alí estaba a aboa e alí me foi desvelado o gran misterio da Nadal.

    ¿Papa Nöel? Bah..., ¡onde estén os reis magos! Eses si que son de confianza. Non hai comparación. E os camellos moi agradecidos, que lles deixas un chisco de turrón ou uns polvoróns e cómenchos todiños. Deben ser de bo dente, fan coma min,¡ja, ja!, que todo o que adelgacei dende que son ovo-lácteo-vexetariano engordeino no Nadal, certo é que xa levamos un par de meses de Nadal. O que non teño moi claro é si este Nadal intermiiiiiinnnnaaable é circunstancia atenuante ou agravante. Ten que ser agravante, claro, eu engordei. Déixovos, a bici estame esperando. Saúdos para todos, especialmente para Jessica. Non podo remedialo, dende que me dixo que era o seu ídolo síntome como se fose Bisbal. Tamén aproveito para saudar a Julio que me mandou uns visitantes estupendos este Nadal. Instaleinos no cuarto dos invitados e díxenlle que poden quedarse con nós o tempo que queiran, que son benvidos.



ARTIGO REALIZADO POR: Alvariño
Gran Colaborador de A Lareira Máxica

sábado, 5 de xaneiro de 2008

** El Jardín

¿Te has dado cuenta de que soy viejo, de que soy cura y de que soy de tu familia?
- ¿Y qué es lo peor de todo?
- Para mí, que soy viejo; para ti, que soy cura.
- Ya, un cura con unos cuantos galones.
- Un cura ascendido, nada más.
- Y yo… ¿qué soy yo?
- Tú eres un ángel encerrado en el cuerpo de una mujer morena, de larga melena y mirada triste. Un ángel completamente despistado que se cuela dentro de los muros de este palacio gracias al salvoconducto permanente que le proporciona su apellido.
- Pero a ti te gustan los ángeles.
- Y a ti te gusta el jardín, te gusta la paz que se respira en este jardín.
- A mí no me importaría cuidarlo, a mí me encantan las plantas.- Le he contestado yo y él me ha mirado con una tierna benevolencia no queriendo entender y entendiéndolo todo.

Últimamente, he comido algún día en el palacio arzobispal, soy prima del arzobispo. Somos dos solitarios, siempre lo hemos sido, da igual que estemos solos o que estemos rodeados de gente, el nuestro es un sentimiento de soledad existencial. Ya ha pasado medio año y me siento tan perdida como el primer día. Cada mañana intento empezar una nueva vida, intento dejar atrás el pasado, los recuerdos. Cuesta, cuesta tanto. Una vez más en mi vida, busco el consuelo de Fernando. Es un tipo muy carismático, inteligente y observador como buen diplomático. Siempre me ha gustado esa faceta de su personalidad, esa distancia formal que intenta imprimir a sus actos, a sus palabras, esa contención constante de una humanidad que le sale a borbotones por los poros de la piel.

Gracias a esta primavera atípicamente benévola, después de comer, salimos al jardín. Hoy nos hemos sentado en un banco debajo de la enredadera, el jardín es precioso, cuidado con esmero. Casi sin darme cuenta he apoyado mi cabeza en su hombro como si estuviéramos en la vieja casona de los abuelos. Me he quedado un rato en silencio, con los ojos cerrados, otra vez más me he dejado llevar por los recuerdos. A veces pienso que ya no tengo futuro, solo pasado. He imaginado a Jaime burlándose de mí, seguro que sonreiría irónicamente si me viera, detestaba al clero. Como buen psicólogo que era no podría evitar analizar nuestro comportamiento, “qué clase de vínculo les une, qué ve él en ella, ve a la mujer, ve a la hija que le hubiese gustado tener, qué siente debajo de esa coraza, qué clase de sentimientos se ocultan tras esa emoción permanentemente contenida, es un reprimido o es un místico, y qué hace ella ahí, qué puede darle él, qué puede darle que no sea serenidad y cariño, a qué jugarán cuando aparentemente juegan al ajedrez sobre un viejo tablero”. En este lugar es muy importante mantener las formas. Dentro de estos muros no están bien vistas las muestras de cariño. El señor arzobispo se rige por su agenda y apura el cigarrillo.
- Es curioso como se van sucediendo los acontecimientos, los malos, los buenos, los malos otra vez, así sucesivamente. - ¿Qué toca ahora Begoña?
- Toca algo malo, porque ha pasado algo terrible, algo bueno y ahora toca malo. - No, eso no es así, no seas fatalista. - No soy fatalista, soy realista.
- No tengo ganas de rebatir tu opinión. Hace un día espléndido. - No disimules ni cambies de tema, sabes que tengo razón.
- Tienes razón, ¿contenta? - No, no me trates de loca, convénceme. - No tengo ganas de convencerte Begoña, hoy puedes pensar lo que quieras, estoy un poco cansado de tratar de convencer a los demás todo el tiempo.




UN RELATO-PUZZLE DE: Polizón
Colaborador/a habitual de A Lareira Máxica

venres, 4 de xaneiro de 2008

** O recucho erótico...... Valérie Tas

El Poder Afrodisíaco de la Coca Cola

20 de Marzo de 1997.
Hoy he recibido una llamada de Hassan en la oficina. Hassan … Hace dos años que no sé nada de él.
“Cabrona- es lo primero que me ha dicho-, desapareciste del mapa. Pero ves cómo sé donde encontrarte. Tengo que ir a Barcelona esta semana, para mi periódico. Me gustaría verte.” Hassan…
Tuve una relación de dos años (no seguidos) con Hassan. Tenía (¿tiene todavía?) una predilección especial por introducirme en la vagina botellas vacías de Coca-Cola de 25cl. Primero me las hacía beber y luego … no sé a qué se debe esa obsesión por la Coca-Cola, mejor dicho, por la botellita. Creo que debe de tener complejo con su pene que, la verdad sea dicha, no tiene grandes cualidades ni morfológicas ni artísticas.

Aparte del sexo, hablábamos poco, pero compartíamos los textos de El Principito de Saint-Exupéry, y sueños sobre los que debía ser una verdadera historia de amor, suspirándonos el uno al otro. Pero siempre he sabido que no era mi historia de amor. Él es marroquí y yo francesa. Y de alguna forma me tenía como amante par sentir que jodía a toda Francia y su colonialismo.

Así que hoy, nada de sexo, pero una llamada y buenas perspectivas …


25 de Marzo de 1997.
-¿Vienes conmigo a Madrid? – me pregunta Hassan-. No puedo perderme ese encuentro en La Zarzuela. Y me gustaría que me ayudaras, al menos, con la traducción de los periódicos sobre el acontecimiento.


...Ampliar/recoller resto do relato [ +/- ]


    Con un poco de reticencia, decido acompañarle. He reservado una habitación en el hotel Miguel Ángel y cogemos el avión a última hora de la tarde. En pleno vuelo se pone a tocarme las piernas, descaradamente, mientras lee la prensa del día. Noto que la gente de al lado está incómoda, así que abro un poco más las piernas, para que pase mejor su mano hacia el interior de mi muslo. La gente, escandalizada, vuelve la cabeza hacia el otro lado. Alguna que otra maruja intenta mirarnos de reojo, sin ser vista. Pero se encuentra con mis ojos, y de nuevo vuelve la cabeza furtivamente. Siempre me ha asombrado la hipocresía de las personas. Levantan a menudo los brazos al cielo, escandalizadas y, sin embargo, demuestran muchas veces una curiosidad morbosa.

    Cuando llegamos al hotel, Hassan me hace entender que quiere tomarme en la ducha. Me encanta la idea. Una vez en la bañera, detrás de mí, con el agua corriendo sobre mi espalda y sus piernas, agarra el jabón y empieza a rozarlo contra mi pubis. Luego, me arropa con su brazo hasta que el jabón alcanza mis pezones. Juega con ellos, con movimientos circulares, intentando dibujar no sé muy bien el que. El contacto deslizante del agua y la espuma jabonosa tienen un efecto inmediato sobre mi cuerpo. Hassan acelera la cadencia de su movimiento hasta que paso mi mano por detrás y oriento su pene hacia su hábitat natural. Me penetra fuertemente y nos corremos juntos a los cinco minutos.



    FRAGMENTO DE Diario de Una Ninfómana, de Valérie Tas







RELATO REMITIDO POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

martes, 1 de xaneiro de 2008

** Enquisa 2007: libro, peli e canción

¿Cal foi o libro, a película e a canción que che gustaron máis do ano 2007?



ENQUISA PROPOSTA POR: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** ODA ó 2008 entre promesas, utopías e humor

E un novo ano xa está aquí. Nace virxe. Está por escribir, por facer.... Oxalá sexa moito mellor que o difunto ano 2007. Ou polo menos, que non sexa pior.

Neste 2008 recén inaugurado cómpre sinalar, alomenos, dúas grandes citas: a Expo 2008de Zaragoza (aínda está presente nas nosas retinas a de Sevilla 92 coa súa mascota Curro e a canción "Sevilla" de Los del Río -país tempo despois da Macarena e do Vitorino- que foi unha especie de himno da cita mundial) e a Eurocopa de fútbol de Austria e Suiza, na que, particularmente, non agardo ningunha noticia boa sobre a nosa selección española (parece o conto do lobo...)

Como a tábula rasa de Locke, o 2008 sempre é unha boa excusa para facer promesas, moitas delas infructuosas e que se perderán no transcurrir dos días, cal malos estudiantes que deixan todo para o atracón final. Promesas, promesas que non valen nada como diría o grupo vigués Los Piratas. Aínda que, non se pode xeralizar, porque haberá quen pense que as promesas están para cumprilas, e a verdade é que é así.

Adelgazar, deixar de fumar, ir ó ximnasio, poñerse a estudiar para unhas oposiciones en serio, e tantas outras forman parte desta seudosorinesas populars e universais. Bos propósitos que o que lles fai falta é vontade, perserverancia e paciencia.

Hoxe é día 1. O un semrpre é inicio de todo. O ano pasado lanzaba unha
oda ó number one. Un o principio de todo. E non estaría de menos lembrala un pouco porque é atemporal para tódolos anos.

O nadal case remata co incio do novo ano. En España quédannos os Reis. Non os de verdade, senón os outros, os que veñen de Oriente, os que nos traen regalos e ilusión moita ilusión. Unha palabra que nos vén ben nunha sociedade na que ata che cobran por respirar. Unha sociedade na que o máis parvo se quere facer rico... Unha sociedade consumista e que nos consume. "Poderoso caballero es don dinero" que diría aquél. Unha sociedade na que os valores fundamentaia se perden en favor do material e dos euros por desgracia. Algo que no 2008 tampouco se vai solucionar por desgracia.

Oxalá este 2008 nos traia boas noticias. Vou ser algo utópico: unha sociedade na que non haxa guerras nin atentado. Unha sociedade na que os pisos teñen un xusto valor. Unha sociedade na que a hipocresía se desgasta. Unha sociedade onde a envidia se vai de vacacións indefinidas. Unha sociedade na que o sentido común impera máis. Unha sociedade onde os políticos non busquen o interés propio sobor de todo e sí o da xente (que mal me cae a xente que nos trata de enganar con contos chinos e pensa que somos parvos e eles moi listos). Unha sociedade onde o euro deixe de facer redondeos. Unha sociedade onde haxa un canón xusto. Unha sociedade onde a precariedade laboral sexa unha lenda totalmente ficitia. Unha sociedade, en defintiiva, máis decente e menos egoísta, hipócrita, cínica... e onde os valores humanos se impoñan EN SERIO e que non fose un conto que escoitamos en determinadas épocas marcadas no calenario durante 15 días ou algo así. Unha sociedade onde as promesas se cumpran e non sexan seudopromesas.....Utopías, si xa o sei...

Uy, estou moi filosófico. Será o ano novo. Por certo, vou tentar facer artigos máis curtos. Ou tentareirno. Non prometo nada.

Hoxe empezou o 2008. Na man de todos está contribuír a facer unha sociedade mellor. ¿Lembrádevos do anuncio de "Total so son...." referente á auga. Pois algo similar....

Que o 2008 nos traia saúde (ante todo), amor, traballo e sorte. Un saúdo moi especial para tod@s eses amig@s de A Lareira Máxica.

Ah, e que nos traia moito humor, MOITO. A vida sen humor -como sen música- non é nada agradable. Ríamonos máis. Xa sabedes que din que rir é bo... E que os Reis vos traian moitos regalos, se fostedes bos e boas claro....

Carpe Diem, Carpe 2008



UN ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica