xoves, 30 de abril de 2009

** La Quinta Estación || "Que te quería"

Ás veces para triunfar hai que saír alén das fronteiras para ser recoñecido na túa propia terra. Como no deporte, na música tamén acontece. La Quinta Estación é un grupo musical que tivo que emigrar a Méjico (tristemente tan en boca de todos estes días pola gripe) para triunfar. Hai catro empezou a ser recoñecido e valorado no seu país: España. Temas tan famosos como "El sol no regresa", "Tu peor error" ou "Me muero" acabaron por recoñecer as boas maneiras e o pop fresco e con tintes románticos desta formación. "El cielo se equivoca" foi un álbum plagado de éxitos, que lles deparou moitos premios á formación musical.



Este ano quitaron ó mercado o seu último disco "Sin frenos", do que a canción máis coñecida é, polo de agora, "Que te quería", tema no que insisten nun pop romántico. É curioso a forza e o ritmo que ten esta canción que xira sobre unha ruptura amorosa e os seus lamentos posteriores...Como se pode facer de algo teóricamente negativo algo positivo para seguir adiante e buscar un novo amor que de verdad te saiba valorar. Como outros éxitos do grupo, encántame esta canción, tanto a letra como a música. E é moi pegadiza.



UN ARTIGO-OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica....Humanos....


" O home é o único animal que bebe sen ter sede, come sen ter fame e fala sen ter nada que dicir "



ANÓNIMO

** So falta....1 DÍA...para o acontecemento

Mañán será o día. A estas alturas se sodes seguidores habituais do blog saberedes que pasa mañán. É doado. Non é algo que sexa noticia de alcance, importante nin trascendental. Non vai a afectar á crise o que pase mañán. Nin para ben nin para mal. Pero será algo moi...especial. Esa é a palabra...E mereceu a pena dure o que dure...

mércores, 29 de abril de 2009

** El portero del prostíbulo

Este es un relato de un médico psiquiatra argentino llamado Jorge Bucay. Es uno de los cuentos de su libro “Déjame que te cuente. . .”, que os recomiendo que compréis. El relato aunque ficticio, esta inspirado en muchos casos reales, que no suelen salir a la luz publica. Espero que os guste como me ha gustado a mí.


EL PORTERO DEL PROSTIBULO

No había en aquel pueblo un oficio peor visto y peor pagado que el de portero del prostíbulo. . . Pero, ¿qué otra cosa podía hacer aquel hombre?
De hecho, nunca había aprendido a leer ni a escribir, no tenía ninguna otra actividad ni oficio. En realidad, era su puesto porque su padre había sido portero de ese prostíbulo antes que él, y antes que él, el padre de su padre.
Durante décadas, el prostíbulo había pasado de padres a hijos y la portería también.
Un día, el viejo propietario murió y un joven con inquietudes, creativo y emprendedor, se hizo cargo del prostíbulo. El joven decidió modernizar el negocio.
Modificó las habitaciones y después citó al personal para darles nuevas instrucciones.
Al portero le dijo “A partir de hoy, usted, además de estar en la puerta, me va a preparar un informe semanal. Allí anotará la cantidad de parejas que entran cada día. A una de cada cinco, les preguntará cómo fueron atendidas y qué corregirían del lugar. Y una vez por semana, me presentará ese informe cono los comentarios que usted crea convenientes.”
El hombre tembló. Nunca le había faltado predisposición para trabajar, pero. . .
- Me encantaría satisfacerle, señor – balbuceó-, pero yo. . . no se leer ni escribir.
- ¡Ah! ¡Cuánto lo siento! Como usted comprenderá, yo no puedo pagar a otra persona para que haga esto y tampoco puedo esperar a que usted aprenda a escribir, por lo tanto. . .
- Pero, señor, usted no me puede despedir. He trabajado en esto toda mi vida, al igual que mi padre y mi abuelo. . .

No lo dejó terminar.
- Mire, yo lo comprendo, pero no puedo hacer nada por usted. Lógicamente le daremos una indemnización, es decir, una cantidad de dinero para que pueda subsistir hasta que encuentre otro trabajo. Así que lo siento. Que tenga suerte.
Y sin más, dio media vuelta y se fue.
El hombre sintió que el mundo se derrumbaba. Nunca había pensado que podría llegar a encontrarse en esa situación. Llegó a su casa, desocupado por primera vez en su vida. ¿Qué podía hacer?


...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

    Recordó que a veces, en el prostíbulo, cuando se rompía una cama o se estropeaba una pata de armario, se las ingeniaba para hacer un arreglo sencillo y provisional con un martillo y unos clavos. Pensó que esta podía ser una ocupación transitoria hasta que alguien le ofreciera un empleo.
    Buscó por toda la casa las herramientas que necesitaba, y solo encontró unos clavos oxidados y una tenaza mellada. Tenía que comprar una caja de herramientas completa y, para eso, usaría una parte del dinero que había recibido.
    En la esquina de su casa se enteró de en su pueblo no había ninguna ferretería, y que tendría que viajar dos días en mula para ir al pueblo más cercano a realizar la compra. “¿Qué mas da?”, pensó. Y emprendió la marcha.
    A su regreso, llevaba una hermosa y completa caja de herramientas. No había terminado de quitarse las botas cuando llamaron a la puerta de su casa; era su vecino.
    - Venía a preguntarle si no tendría un martillo que prestarme.
    - Mire, sí, lo acabo de comprar pero lo necesito para trabajar. . . Como me he quedado sin empleo. . .
    - Bueno, pero yo se lo devolvería mañana muy temprano.
    - Está bien.
    A la mañana siguiente, tal como había prometido, el vecino llamó a su puerta.
    - Mire, todavía necesito el martillo. ¿Por qué no me lo vende?
    - No, yo lo necesito para trabajar y, además, la ferretería está a dos días de mula.
    - Hagamos un trato – dijo el vecino -. Yo le pagaré a usted los dos días de ida y los dos de vuelta, más el precio del martillo. Total, usted está sin trabajo. ¿Qué le parece?
    Realmente, esto le daba trabajo durante cuatro días. . .
    Acepto.
    A su regreso, otro vecino lo esperaba a la puerta de su casa.
    - Hola, vecino, ¿Usted le vendió un martillo a nuestro amigo?
    - Si.
    - Yo necesito unas herramientas. Estoy dispuesto a pagarle sus cuatro días de viaje y una pequeña ganancia por cada una de ellas. Ya sabe. No todos disponemos de cuatro días para hacer nuestras compras.
    El ex-portero abrió su caja de herramientas y su vecino eligió una pinza, un destornillador, un martillo y un cincel. Le pagó y se fue.
    “No todos disponemos de cuatro días para hacer nuestras compras” recordaba.
    Si esto era cierto, mucha gente podría necesitar que el viajara para traer herramientas.
    En el siguiente viaje decidió que arriesgaría algo de dinero de la indemnización trayendo más herramientas de las que había vendido. De paso, podría ahorrar tiempo en viajes.
    Empezó a correrse la voz por el barrio y muchos vecinos decidieron dejar de viajar para hacer sus compras.
    Una vez por semana, el ahora vendedor de herramientas viajaba y compraba lo que necesitaban sus clientes. Pronto se dio cuenta de que si encontraba un lugar donde almacenar las herramientas, podía ahorrar más viajes y ganar más dinero. Así que alquiló un local.
    Después amplió la entrada del almacén y unas semanas más tarde añadió un escaparate, de manera que el local se transformó en la primera ferretería del pueblo.
    Todos estaban contentos y compraban en su tienda. Ya no tenía que viajar, porque la ferretería del pueblo vecino le enviaba sus pedidos. Era un buen cliente.
    Con el tiempo, todos los compradores de pueblos pequeños más alejados prefirieron comprar en su ferretería y ahorrar dos días de viaje.
    Un día, se le ocurrió que su amigo, el tornero, podía fabricar para él las cabezas de los martillos. Y después. . . ¿Por qué no? También las tenazas, las pinzas y los cinceles. Después vinieron los clavos y los tornillos. . .
    Para no alargar demasiado el cuento, te diré que en diez años aquel hombre se convirtió en un millonario fabricante de herramientas, a base de honestidad y trabajo. Y acabó siendo el empresario más poderoso de la región.
    Tan poderoso era, que un día, con motivo del inicio del año escolar, decidió donar a su pueblo una escuela. Además de leer y escribir, allí se enseñarían las artes y los oficios más prácticos de la época.
    El intendente y el alcalde organizaron una gran fiesta de inauguración de la escuela y una importante cena de homenaje para su fundador.
    A los postres, el alcalde le entregó las llaves de la ciudad y el intendente lo abrazó y le dijo “Es con gran orgullo y gratitud que le pedimos que nos conceda el honor de poner su firma en la primera página del libro de actas de la nueva escuela” .
    - El honor sería para mí – dijo el hombre-. Creo que nada me gustaría más que firmar allí, pero no sé leer ni escribir. Soy analfabeto.
    - ¿Usted? – dijo el intendente, que no alcanzaba a creerlo- ¿Usted no sabe leer ni escribir? ¿Usted construyó un imperio industrial sin saber leer ni escribir? Estoy asombrado. Me pregunto qué hubiera hecho si hubiera sabido leer y escribir.
    - Yo se lo puedo contestar – respondió el hombre con calma – Si yo hubiera sabido leer y escribir. . . ¡sería portero del prostíbulo!





RELATO ENVIADO POR: O Moucho
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica....Intelixencia vs sabiduría

" A intelixencia consiste en detectar unha inconsistencia no razoamento do xefe. A sabiduría, en non mencionalo "



J. Dent

** Restan 2 días....Xa se acerca o momento...





Prosigue a conta atrás. O venres será o día sinalado. Non é ningunha exclusiva, pero será especial...Non é ningún home ou muller. Son moitos e moitas. Non é algo que teña precio. É un sentimento que permanece intacto e que medra, pois está na idade...

martes, 28 de abril de 2009

** TIMO A LA VISTA: Cuidado con la Guardia Civil

Mucho cuidado con la Guardia Civil.

El otro día un Comisario de la Policía Nacional, el Señor Manuel Piedrabuena, contó en una asamblea de la policía la actuación de una banda de Rumanos que opera en carreteras secundarias robando a la gente.

Esta información se filtró por un buen policía que quiere alertar a la población española.

Al parecer la banda, principalmente rumana pero en la que también operan personas de Bulgaria y Polonia, se disfraza de la Guardia Civil con un traje parecido, el tricornio y pistolas no homologadas. Tienen también coches parecidos a los de la Guardia Civil , que pintan para que se confundan..

Como su disfraz no es muy creíble a la luz del día, esperan a que se haga de noche para realizar sus acciones.

Su modus operandi es esperar a que aparezca un coche, y lo paran en el arcén.
La excusa es un control de alcoholemia, que te hacen dándo éste siempre positivo, hayas bebido o no.

Todo el mundo, o la mayoría protesta y pide otra prueba… es ahí donde entra su juego. Te dicen que el alcoholímetro posiblemente no funcione bien, y que te acerques al coche policial a que te hagan otra con la "máquina fija" que tienen dentro del coche.
ES MENTIRA.

Cuando entras en el coche, te encierran y te roban todo lo que encuentran en tu cartera, te quitan las tarjetas, el móvil y todo lo que encuentren de valor en el coche.
El mayor problema es que pueden utilizar tus tarjetas de crédito desde allí, delante de ti y sin que tú puedas hacer nada por cancelarlas pues te tienen bajo vigilancia directa todo el tiempo.

La Guardia Civil , nunca te pide que bajes del coche, y mucho menos que te metas en el suyo por que sí, date cuenta que una vez que bajas del vehiculo pierdes todos tus derechos y menos para hacer una prueba de alcoholimetría.

En algunas ocasiones se han dado casos de violencia contra los ciudadanos. Creerme, esta banda puede ser muy violenta si lo necesita.

Tened mucho cuidado cuando vais por carreteras secundarias, y os para la Guardia Civil , tened el móvil preparado para realizar una llamada a la POLICIA de VERDAD. Si conseguís denunciar esta banda que está causando estragos desarticularéis una célula entera, pues no son muy numerosos. Tenemos que estar atentos y utilizar la fuerza de internet y la ciudadana ante esta situación.



REMITIDO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica....¿seguro que será a única?


" Ser o que somos e convertirnos no que podemos chegar a ser é a única finalidade na vida "



R.L. Stevenson

** Quedan 3 días....Entérate o venres en A.L.M.

Nin pontes, nin día festivo, nin día do traballo, nin fin de semana, nin lúa chea, nin halloween, nin estreo cinematográfico...Pero quedan 3 días...Entérate o venres aquí mesmo. ¿Será algo bo ou algo malo? Todo depende, que diría Jarabe de Palo...

mércores, 22 de abril de 2009

** Cultural.es empeza a emitir en probas

Mañán verá a luz o novo canal de TVE na TDT "Cultural.es", adicado, como o seu nome indica, á cultura. Principiará emitindo en probas para despois incorcorparse ó menú da TDT o vindeiro ano. En realidade sustituirá a "Docu TVE" que ven emitindo por satélite (por internet pódese ver se temos o programa axeitado). Unha boa nova que nestes tempos de telelixo haxa un canal cultural. Mágoa que so o ente público aposte por este tipo de programación. As privadas prefiren coller outros camiños...

Velaquí a promo do novo canal:

** Unha de extraterrestres e astronautas

Non sei se existen ou non. Quizás Iker Jiménez podía facer un maratón para convencernos de que sí. O que me causou sorpresa foi este artigo publicado en La Voz de Galicia e que me remitiu María, unha das nosas colaboradoras. Convídovos a opinar.

Descoñezo se haberá vida noutros planetas. O que me sorprende máis é o que di o ex-astronauta de que o goberno dos Estados Unidos sabe da súa existencia pero que a mantén en segredo...Hummm...E digo eu ¿serán marcianiños simpáticos estilo Mars Attaks que odíen certos estilos de música ou serán seres menos simpáticos e máis terroríficos ó estilo doutras películas ou series? ¿Por fin descubriremos a súa cor de pel? ¿Serán feos ou adoptarán o físico dun humano como nas películas? ¿Serán primos dos lagartos de V? ¿Comerán ratos? ¿Terán platillos volantes ou usarán algún coche espacial?¿Será tamén dunha coñecida marca francesa?¿Haberá crisis fóra do planeta Terra?. A bote pronto cantas preguntas se me ocurren...Bromas a parte, o que sí penso e que o universo é demasiado grande para que so vivamos nós. Outra cousa é o do suposto hermetismo político...Ah, gustoume moito a frase ¿irónica? de Obama!!



UN ENLACE REMITIDO POR: María
Colaboradora de A Lareira Máxica


OPINIÓN DE: Julio Torres

luns, 20 de abril de 2009

** Mañana Mejor....Unha canción para animarse

A golpe de luns fai falta unha boa canción que nos anime. A seguinte canción da ex-Operación Triunfo Vega cumpre esta finalidade bastante ben. Levo varios días escoitándoa e non se me vai da cabeza. É máis desde a primeira vez xa me gustou. E cando me gustou xa de primeiras é boa sinal para servidor. Pegadiza, marchosa e optimista, moi optimista. Pensemos que logo vira outra fin de semana e que mañán será mellor que hoxe. "Mañana Mejor" titúlase este tema de Vega, que pertence ó seu novo disco "Metamorfosis" que se porá á venda o 28 de abril. Disfrutade con el. E non me diredes, gustos a parte, que non é marchosillo.




P.D.: É cuestión de tempo que desactiven o vídeo-clip, así que aproveitade a velo agora que podedes. Non me foi fácil poder subilo ó blog, porque moitos sitios, como Youtube, xa recibiron ordes de desactivalo para evitar a inserción nas bitácoras.



UNHA OPINIÓN FEITA POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.... home + educación

" Tan so pola educación o home chega a ser home. O home non é máis que o que a educación fai del "



Kant

sábado, 18 de abril de 2009

** O Coyote por fin atrapa ó Correcaminos !!!

Confésoo. Sempre quixen que o Coyote cóllese ó Correcaminos. Dábame lástima o pobre coyote. Esforzábase moito pero non tiña a súa recompensa. Iso mesmo debeu pensar un multimillonario xaponés que lle encargou á Warner Brothers un capítulo no que, por fin, o Coyote vise cumprido o seu desexo e, de paso, o sono do propio multimillonario. A Warner, vía pago, accedeu a petición deste xaponés coa condición de que o capítulo non fose difundido a nivel público. Pero, voalá, filtrouse e chegou a internet (¿quen mandaría o vídeo?) e podémolo ver tódalas persoas so con buscar na rede das redes un pouco...

No seguinte vídeo podemos ver o momento no que o Correcaminos é atrapado. Iso sí, é unha collida moi simbólica. Merece a pena visionala. POR FIN O COLLEU!!!

mércores, 15 de abril de 2009

** O xornalismo das "historias pequenas"


DEDICADO A NACHO MIRÁS FOLE



Leo noutro dos meus blogs de cabeceira unha gran verdade: "No hay historias pequeñas, hay periodistas pequeños". Certa, moi certa esta frase de Juan Ramón Díaz que recolle Nacho Mirás no seu Rabudo, O blog do que xa teño falado aquí nalgunha outra ocasión, e que me encanta porque sabe sacarlle xugo a esas historias cotidianas do día a día revestíndoas e dotándoas de boa literatura. É algo así como quen conta un chiste e non o conta ben ou o conta moi resumido e perde o seu aquél no intento. Saber contalo e contalo ben é básico. Iso fai Nacho con esas historias pequenas do día a día. Iso sí, con respeto e sentidiño, como debe ser. O xornalismo literario é xornalismo do bo (ollo, fóra do ámbito do xornalismo tamén diría o mesmo dun relato ben redactado).

Hoxendía confúndese saber aproveitar historias pequenas para buscar a noticia e contar ou transmitir algo productivo coa búsqueda desesperada e bastante falta de ética do pseudo-xornalismo rosa no que ata importa a cor dos mocos dun famoso con tal de falar de algo polo feito de falar, cal se dunha peluquería de chismorreos se tratase. NON, señores, a min gústanme esas historias pequenas pero que encerran grandes cousas ou, cando menos, cousas interesantes, que non morbosas como o caso do famosillos.

Deste xornalismo das historias pequenas -pequenas non pola súa valía, senón pola súa familiaridade coa vida diaria- é un moi bo representante Nacho Mirás, que lle confire unha vida propia a algo que podería pasar inadvertido. Esas historias pequenas nas mans dunha persoa que saiba escribir esa historia convértese case nunha novela curta. Todo un pracer ler a Nacho.

Hoxe por diversos motivos segue sen ser valorado na súa xusta medida. Polo xeral, os xornais premian noticias de axencias ou noticias formales en contra das noticias ou reportaxes "literarias" que son case "marxinadas" ós suplementos dominicais porque alí sí gozan do espacio que lles soe faltar no formato diario do xornal. Quizás o espacio, sexa un deses motivos. Pero o tempo e, sobre todo, a valía ou a comidade de cadaquén son algúns dos principais motivos dos que se siguen tirando de noticias escritas en linguaxe "neutro" ou "estándar", vamos sen usar expresión ou figuras literarias que contribúan a enriquecer o que no texto se conta. Sen abusar de xeito innecesario, claro está, que os extremos case sempre son malos.

Remato, insistindo que incluso unha historia da vida que non sexa noticia en sí mesma, xa me gusta se a persoa que a conta sabe transmitila e nola debuxa e case podemos percibir cada pequeno movemento ou expresión dos seus protagonistas, incluso sen estar no lugar dos feitos.



UN ARTIGO-OPINIÓN FEITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica....soldado vs cabaleiro

" Na pelexa coñécese ó soldado; so na victoria se coñece ó cabaleiro "



Jacinto Benavente

martes, 14 de abril de 2009

** Videovigilancia: ¿libertades vigiladas o seguridad en las calles?

Hoy he visto un documental acerca de la video vigilancia en las calles. En concreto hablaba de un lugar como el Reino Unido, en el cual este hecho está bastante extendido. Y es que la seguridad ciudadana es algo que preocupa mucho a la gente. Este método de seguridad es empleado no solo para evitar robos, sino también para la detección de delincuentes, seguridad en el tráfico, prevención de altercados en puntos conflictivos, regular las zonas de la movida nocturna e incluso en piscinas, para controlar a los bañistas, que escapan de la atención de los vigilantes.

Esto visto desde este punto de vista, suena muy bien. Aunque existe gente muy crítica con estos métodos. Unos hablan de violación de la intimidad de la gente en la calle, de control policial institucional, al mas puro estilo dictatorial, e incluso existe un grupo de gente que le molesta por el simple hecho de que se ven coartados a la hora de poder ejercitar su libertad a protestar en las calles haciendo pintadas, destrozando mobiliario urbano en momentos de euforia después de una noche de copas (este ultimo caso, no nos debe importar).

El caso es que muchos se hacen la pregunta, de si son beneficiosos estos métodos de vigilancia o por el contrario, estamos atentando contra nuestras libertades. ¿Será este un caso, donde a pesar de los efectos negativos que pueda acarrear este tema, sea un mal menor con el que tengamos que convivir, para lograr una mayor seguridad en nuestras calles? ¿Estáis a favor de este método de vigilancia? Espero que dejéis vuestras opiniones en este blog, tan abierto a debatir con libertad este tipo de ideas y poder sopesar los pros y los contras de este tema.



UN ARTIGO REALIZADO POR: O Moucho
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....Un camiño de felicidade


" A nosa misión na terra é descubrir o noso propio camiño. Endexamais seremos felices se vivimos un tipo de vida ideado por outra persoa "



James Van Praagh

luns, 13 de abril de 2009

** Imaxes que falan por si soas e respostas arriscadas





** A voltas coa intelixencia e a beleza


PREGÚNTANLLE A PARÍS HILTON: - "¿Usted cree que todas las mujeres bonitas son tontas?
RESPOSTA: "No, también hay alguna tonta que es fea ..." (París Hilton dixit)



Opinión dun servidor: ¿ Iso quere dicir que tódalas feas son maioritariamente listas? ¿Serán máis listas as feas listas que as listas guapas? ¿Serán máis parvas as as parvas listas ou as feas parvas? ¿E as que non son feas nin guapas son listas ou son parvas? Bueno, cando menos unha cousa está clara: OS CONCURSOS DE BELEZA VAN SEGUIR EXISTINDO e nel participarán listas e parvas e viceversa...

martes, 7 de abril de 2009

** Móviles....¿que dano poden chegar a facer?

Moito se especula co efecto nocivo dos móviles para a saúde. O tema dos cáncer e as antenas de telefonía é unha preocupación que está aí. Non sei se producen ou non cánceres, pero do que sí estou seguro de que para a saúde bo tampouco poden ser.

Envioume Jose un vídeo sobre cousas que poden ser capaces de facer estes aparellos. Mellor que o vexades, e xa opinaredes...Reflexiona, acertadamente, Jose: Se son capaces de facer iso os móviles, que non farán no cerebro humano tendo en conta que os pegamos a nós para falar. E engade servidor: un cóctel...moi explosivo.





VÍDEO REMITIDO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica

OPINIÓN DE: Julio Torres

** A Frase Máxica....Thomas Hobbes

" Da igualdade de habilidades xurde a igualdade de esperanzas no logro dos nosos fins "



Thomas Hobbes

** Domingo día 5 de abril, unha data especial....

Esta última semana estiven enfermo polo que non puiden atender A Lareira Máxica como quixera. Tanto cambio de tempo tiña que pasar factura... Contaba un servidor ter publicado varias cousas. Tampouco as puiden deixar programadas para publicarse automaticamente chegada a data sinalada porque o touro envistiu a traición. Bueno, ó gran: unha dos artigos que quixera ter publicado era un moi especial, adicado a unha gran persoa, amiga e colaboradora deste blog de nome MARIAM que o pasado domingo estivo de cumpreanos. Aínda que sexa por retrasado,FELICIDADES MARIAM!!!!. Aproveito para agradecerche unha vez máis, a túa valiosa e inestimable aportación, ó igual que a de tódolos colaboradores (non regalo eloxios gratuítos, non vaiades pensar, gústame acordarme d@s que merecen ser). Algúns, por desgracia, xa hai tempo que non sabemos nade deles, aínda que estou seguro que calquera día nos voltarán a agasallar coa súa presencia. Estoume acordando por exemplo de Alvariño e dos seus relatos da vida cotián de corte tan tan....Alvariño. Xa hai máis xente que me ten preguntado, en concreto, por el. Espero que nada malo lle tivera acontecido. Toquemos madeira.

Pero este primeiro post do mes de abril vai ADICADO, especialmente, a Mariam unha das colaboradoras máis activas de A Lareira Máxica, desde que foi creado un 1 de maio de 2006. Cómo pasa o tempo!!!