** As fotografías futuras

Todo cambia.Os lugares que hoxe vemos dunha forma, dentro duns anos cambiarán. Moito ou pouco, pero van ser diferentes. Iso é así. Leiras ou montes nos que nun futuro haberá casas ou edificios, ou rúas de cidades que cos anos terán outros establecementos ou que cambiarán a súa faciana, incluso os sentidos de circulación. Son só dous exemplos.

Quizais deberiamos fotografalos máis os sitios e lugares polos que adoitamos pasar. Así que cando muden lembraremos cómo eran antes. E que esa lembranza non esmoreza no tempo. Hoxe con tódolos medios que temos ao noso alcance case é un pecado non facelo. Se chegaron a nós fotos do século pasado cando cando non existían cámaras dixitais nin móbiles, con máis razón deberiamos retratar e gardar como ouro o que temos agora para transmitilos a futuras xeracións. Temos máis medios que nunca. E quen di quitar fotos, tamén di gravar vídeos do que temos agora.

Pero isto só é unha reflexión, un apuntamento...

** Os muros e os valados da vergoña

Parece mentira que en pleno século XXI aínda haxa xente que pense que é necesario levantar muros para separar países ou comunidades. Se isto, por riba, pasa nun país como Estados Unidos que pretende ser o referente do mundo enteiro (e non o é, por suposto), pois aínda pior. É triste, moi triste, que haxa dirixentes como Donald Trump que estean convencidos dos beneficios dun muro que separa Estados Unidos con México. Xa sei que non é o único muro. Calquera deles supón un derrota da democracia e do respeto á convivencia.


Aínda me lembro daquel 9 de novembro no que, por fin, se derrubou o muro de Berlín e se puxo así fin a unha separación das dúas Alemanias que durou 28 anos. Case nada. Foi un día alegre. Parecía que as cousas empezaban a cambiar no mundo, pero os fantasmas do pasado voltan na era das tecnoloxías. Parece mentira, canto máis avanzamos nunhas cousas, retrocedemos noutras. Ou, noutros casos, non avanzamos.


Iso si, insisto, non é o único muro. Fagamos un pouco de memoria. Outros non son muros propiamente, pero veñen a ser algo moi parecido: o valado de Ceuta e Melilla, sen ir moi lonxe. O malo é que non é a única...


Os muros e as guerras non conducen a nada. O diálogo, o respeto, a democracia e a liberdade, si. O dito, triste, moi triste, que haxa xente que pense que facendo muros se avanza ou se protexe a un país.

...........................................................

** A explotación asiática

De recomendada lectura o seguinte artigo do xornal Praza Pública que fala de quen fai a nosa roupa . O perfil é o dunha muller nova asiática cun salario de 40 euros por 12 horas de xornada. Non me estrana que despois moitos empresarios se enriquezan...¿E onde están os dereitos humanos e a vergoña?

** Os anxos da vida

Os anxos existen. Están aí fóra, máis preto do que cremos. Nos peores momentos voan cara nós para axudarnos. Non soamente nos acompañan nos bos momentos (que iso é fácil) senón tamén nos malos. Cando máis falta fai. Dannos alento, comprensión e saben escoitar, sen cobrarnos os intereses pola axuda prestada. Estes anxos adoptan forma de familia, de amigos/amigas de verdade ou das parellas de cada un ou unha de nós. O resto de persoas non son anxos senón xente meramente egoísta e aproveitada que buscan que lles axudes cando lles convén pero que non te devolven esa axuda cando máis a podes precisar. Son persoas que non merecen a nosa atención pois buscan o seu propio beneficio e non teñen reparos en tirarte como un pañuelo de papel cando xa non te precisan. Xente trepa, sen escrúpulos ou meramente egoístas e desagradecidas. Moito. Triste pero certo. Tede coidado, que tamén andan por aí...

Aos meus anxos, a eses seres que si valen moi moito apena, vai adicada esta canción de Blue Octoter, tan chea de amor, optimismo e agradecemento. Agardo que vos guste.

** Chapuzas e feísmos made in Galicia

Verdadeiro feísmo e trangalladas son as que nos atopamos na nosa sociedade. Hoxe, acércovos unha selección de fotos de "chapuzas galegas"que publica o xornal "La Voz de Galicia" na súa edición dixital e que foron quitadas por diferentes fotógrafos (o seu nome aparece ao pé das fotos do álbum deste xornal). Algunhas son especialmente chamativas. A ver cal cal vos gusta máis...

** A Garda Civil

O humor é un arte e un filosofía. Din o humor ten moitos beneficios e que existe o humor intelixente, o humor negro, o verde, o humor irónico e outros. Do que se trata é de, incluso nos malos momentos, sacar punta ao sorriso para que non se oxide.

Neste vídeo o humor adopta cor verde, pero verde de Garda Civil, non de outras cosuas... A Garda Civil é un colectivo ao que tanto o gran Luís Davila como Roberto Vilar sacan bo proveito. Por certo, é a enésima versión da canción Bailando de Enrique Iglesias da que en España se fixeron moitas e de variado tipo...

Bos sorrisos. Carpe Diem

** O presente é o único certo

Di Julieta Venegas que o presente é o unico que temos. E é así. O pasado xa pasou e o futuro aínda non chegou. Non se pode vivir no pasado. Tampouco no futuro. Polo tanto, e agás que teñamos unha máquina do tempo ó estilo Regreso al Futuro, Julieta convídanos a vivir o presente pois é o único que temos seguro. Sumerxida nun ton romántico lémbranos que a vida pasa axiña e non nos decatamos que o presente esmorece cada día. Como a vida mesma. Carpe diem.

** Os 25 anos de Floreano

Floreano,o personaxe do humorista gráfico Gogue, cumpre 25 anos connosco. De aspecto moito maior e coa súa inconfudible boina, Floreano é un bo amante do viño e da xoldra. Longa vida a Floreano e longa vida ó humor gráfico galego con debuxantes gráficos tan bos como Davila, Gogue ou o Carrabouxo, entre outros. Rir sempre é bo para a saúde, pero non sempre é doado. Grazas!!

....................................................
Julio Torres

** Os bancos intensifican a venda de productos con riscos

Logo do escándalo das preferentes e das subordinadas na que todos coiiciden que miles e miles de españoles foron estafados e non informados dos riscos que conlevaban (existen multitude de laudos arbitrais e sentencias xudiciais que así o demostran), os bancos parece que voltan ás andadas ofrecendo novamente productos con risco a clientes que van pedir depósitos a prazo fixo de toda a vida: bonos, fondos de inversión, pagarés e outros. Incluso ós que non piden producto algún. Cómpre, pois, estar alerta e ter moito ollo co que nos queren vender. É algo xeralizado a tódolos bancos, como podemos ver neste artigo elaborado por ADICAE.

Lembrade: non se debe firmar nada que non se sepa o que é, aínda que cho venda a persoa do banco que coñeces de toda a vida. Eles van ó seu e reciben atractivcas comisións por vender o que lle mandan os seus xefes. Agora os bancos están obrigados a facilitar todo tipo de información para que o usuario poida estudar con calma o que vai firmar. E se se negasen débese acudir á Oficina de Consumo e poñer a conseguinte denuncia. Así que, en caso de dúbida débense levar os contratros a asociacións de consumidores (ADICAE, AUSBANC,...).

En fin que rescatamos bancos, pero os vellos costumes parecen que rexurden...

...........................................................
Julio Torres

** Un pouquiño de humor para o mes de novembro

** A Frase Máxica de...Alfred Adler

"Es más fácil luchar por unos principios que vivir de acuerdo con ellos"
............................................
Unha frase de: Alfred Adler

---

Opinión dun servidor: Hoxendía moi pouca xente vive de xeito coherente ó seu pensamento, o que parece algo de sentido común tradúcese en moitas ocasión nunha paradoxa. Acontece que hai persoas que incluso carecen de principios, nunha sociedade bastante egoísta e individualista, e para as que o fin xustifica os medios...

** As porcentaxes que xogan ó despiste

Houbo un tempo no que se as gasolinas e gasóleos subían unha peseta (para os máis novos: sería menos dun céntimo actual) xa era motivo de apertura dos telexornais e informativos. Hoxe xa poden incrementarse cinco céntimos dun día para outro, que non será motivo para principiar programa algún. Pero non so é iso, de hai uns anos para aquí en lugar de falarse de que suben ou baixan tantos céntimos, so se fai referencia á porcentaxe de subidas ou baixadas. Dame a sensación de que se quere enganar á poboación para que pense que suben menos os carburantes. Afortundamente a xente -polo menos unha gran parte- non se deixa enganar facilmente. Deberíase falar de céntimos e non de porcentaxes que xogan ó despiste. A imaxe que ilustra este artigo foi tomada hai case un ano. Nembargantes, as cousas non mudaron. As informacións séguense dando de xeito interesado para que non cunda o pánico.

Por certo: cando se din prezos sempre se da a media estatal ou a de Madrid, pero en Galicia sempre son máis caros. E é que en Galicia, paradoxicamente, é unha das comunidades cos soldos máis baixos de España pero a que ten un custe máis alto dos combustibles. ¿Enténdeo alguén?


A información sobre os prezos dos carburantes, como acontece cos datos do paro, préstase a manipulacións e maquillaxes que tenden a restarlle importancia a cousas que sí a teñen, e mesmo a sacar unha nimiedade positiva de tremendas cifras e datos negativos. Cómpre non deixarse enganar...

...........................................................
Julio Torres

** ¿Recaudar ou salvar vidas?

Xa sabedes que me encanta o humor tan galego de Luis Dávila. O de Bueu sempre adoitar colorear de actualidade tinguidas de retranca galega as súas viñetas.

Nos últimos días estase a falar máis ca nunca de se as multas son máis para recaudar que para salvar vidas. O novo axuste dos radares permiten multar a unha persoa que vai a 58 km/hora nunha vía limitada a 50%. Diminúe a marxe de erro. Moito se podería falar sobre o tema. A reflexión máis escoitada é aquela que di que se o que se pretende é a que xente no corra, pois que se lle informe sempre de que hai radares. Outra é en que límite de velocidade está o risco: 50, 55, 58, 70. Todo é moi relativo e os tramos escollidos para os límites se realizan utilizando o sentido común. Outra cuestión é que hai moitos tramos que poñen a limitación de 50 pero non poñen o do fin da limitación. E moitas máis. ¿Vos que pensades de todo isto?
................................
Julio Torres

** Humor da man de Luis Davila

Coma sempre certeiro Carlos Davila. O de Bueu sempre nos achega o seu humor do cotián reflictido en marabillosas viñetas gráficas. Sublime. E como xa dixen en máis ocasións: humor 100% made in Galicia. Galicia Calidade. Noraboa Luís!!

** ¿Quen ten o mando?

J. R. Mora deu no cravo debuxando esta viñeta de humor. Xa ten un tempo (cando antes do verán pecharon 9 canais da TDT) pero non deixa de ser actual. As tornas non sempre son o que parecen e nesta imaxe reflíctese de xeito maxistral. So resta por preguntar: en realidade ¿quen ten o mando?...

Lembrade que podedes acceder á bitácora de humor gráfico de J.R.Mora a través de "A Eira dos Blogs" en A Lareira Máxica. Visita moi aconsellable ó seu blog.
...............................
Julio Torres

** Modernidade melodiosa

O móbil soa unha e outra vez. Unha música celestial emana do trebello electrónico. Resístese a consultalo baixo pena de afogar aquela fermosa canción. Finalmente sucumbe á curiosidade de coñecer que mensaxe se agochaba detrás do ton melodioso. Silencio. O whatsapp revélase alegre e agarimoso. O sorriso non se fai agardar e o efecto é recíproco. Felicidade. Verbas, frases e moitos emoticonos mesturados. Modernidade conquistada. Lonxe quedan as cabinas insaciables de moedas con ringleiras de xente facendo cola. Máis preto unha interacción virtual. Modernidade actual versus romanticismo pre-tecnolóxico pasado.

...........................................................
Julio Torres

** 25 anos sobre rodas...

Los Inhumanos convertiron en éxito alá por 1989 aquilo de "Qué difícil es hacer el amor en un Simca 1000". Unha das cancións máis simpáticas e divertidas desta banda de amigos (e nunca mellor dito tendo en conta o número de persoas que eran) convertidos en grupo musical e que tamén é lembrada por máis cancións. Ésta foi uns dos seus primeiros éxitos e o seu estribillo moi cantado no seu momento. Logo Inhumanos reconverteríase en "La Banda del Capitán Canalla" a principios dos anos 2000.

Para os que non lembredes cómo era un Simca 1000 podedes ollalo no vídeo.

Nese mesmo ano,outro coche tamén facía as delicias noutra grupo musical: O "Cádillac Solitario" de Loquillo y los Trogloditas, que en 1983 xa cantaran aquela canción de "Quiero un camión"...Cuestión de rodas ou de chasis.

De todo isto hai nada máis e nada menos que ...25 anos. Cómo pasa o tempo, se mesmo parece que foi non hai tanto...

...........................................................

** 25 de xullo: Galicia celebra o seu día

H oxe é o día de Galicia. Nos 8 anos que ten A Lareira Máxica acabo de decatarme de que nunca puxera o himno galego e Galicia posúe un himno cunha letra e unha música moi bonitas. O himno galego conxuga o poema "Os pinos" de Eduardo Pondal cunha composición musical de Pascual Veiga.O nome de Galicia non figura no poema, sendo substituído por fogar de Breogán. Foi interpretado por primeira vez en 1907 na Habana (Cuba).

Aínda que existen diversos vídeos, vouvos poñer dous: un é cantado e tamén subtitulado, e outro subtitulado, pero no que so se escoita a música. Anímovos a escoitalos enteiros. Non me diredes que non podemos presumir de himno!!. É 25 de Xullo, o día de Galicia. Festivo na nosa terra. Viva o galego, viva Galicia!!!

----------------------------------------------
Julio Torres


HIMNO GALEGO

Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ao raio transparente
do prácido luar?
Que din as altas copas
de escuro arume arpado
co seu ben compasado
monótono fungar?


Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non des a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.


Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden
e con arroubo atenden
o noso ronco son,
máis sóo os iñorantes
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non os entenden, non.

Os tempos son chegados
dos bardos das edades
que as vosas vaguedades
cumprido fin terán;
pois, onde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.

** Brasil

Brasil prepárase para comer fútbol de primeiro, fútbol de segundo, e fútbol de postre. E con el a fame irase sen necesidade de comer alimento sólido algún. Así, por arte de maxia. O mundo enteiro olla deportivamente para Brasil, namentres se esquiva a mirada social para outro lado. Brasil: un país no que a pobreza disfrázase de fútbol para encaixar un gol a vida ou morte. O porteiro mira fixamente ós ollos da morte, a fame gaña por goleada e a paixón polo fútbol convértese nun todo indestructible:¿cartos incluídos?...

...........................................................
Julio Torres

** En perspectiva gráfico-social