sábado, 31 de xaneiro de 2009

** MÚSICA ::: Vanessa Martín: "Durmiendo sola"

luns, 26 de xaneiro de 2009

** Consellos tomados ó pé da letra....ou algo así


(Autor: Salas)
RECOMENDACIÓN: Click na imaxe anterior para vela máis grande



VIÑETA GRÁFICA REMITIDA POR: O Moucho
Colaborador de A Lareira Máxica

** A medicina que acabará con tódolos teus problemas

(Autor descoñecido)
RECOMENDACIÓN: Click na imaxe anterior para vela máis grande



VIÑETA GRÁFICA REMITIDA POR: Ana I.
Colaboradora de A Lareira Máxica

** Xa temos versión galega 100% de Windows....

(Autor descoñecido)
RECOMENDACIÓN: Click na imaxe anterior para vela máis grande



VIÑETA GRÁFICA REMITIDA POR: Toupeiro
Colaborador de A Lareira Máxica

venres, 23 de xaneiro de 2009

** Chambao: " Duende del Sur " -¿Haberá duende no norte?-

Choiva, frío, vento...Vaites!!! estes días non está o tempo para moitas alegrías. Pero din que nunca choveu que non escampará. Namentres, ós que non nos gusta a choiva e o frío, teremos que pensar que chegarán -e nunca mellor dito- tempos mellores.

Hoxe quixera traer a A.L.M. unha canción dun grupo que me encanta: Chambao. Non hai moitas semanas poñía o vídeo de "Papeles Mojados". Agora tócalle o turno a "Duende del Sur", toda unha adicatoria a xente andaluza que nos deleita coa súa simpatía e humor. Que ten un duende (en galego trasno, nome que me gusta máis e que soa moi enxebre) especial.

Son partidario, non obstante, do duende, pero do duende "del norte". O mellor non se saberá se sube ou se baixa, pero é un duende salado o galego, e que nada che ten que envidiar ó do sur.

Esta canción de Chambao paréceme unha auténtica gozada de tema musical para os oídos: melódico, nostálxico, tranquilo, tenro, agradecido ou romántico son so algúnd so calificativos que neste intre se me ocurren.Para disfutar del nun día chuvioso como este venres no que se está mellor dentro que fóra da casa. Pese a todo, agardo que teñades un bo fin de semana.

mércores, 21 de xaneiro de 2009

** Noutros tempos: o pé do lume dunha lareira ¿lémbraste?


Fotografía de Luis Casado



FOTO ENVIADA POR: mariam
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

luns, 19 de xaneiro de 2009

** Entre información sobre Vigo e despedidas de solteir@s

Visitei nos últimos días unha web e un blog que vos poden ser de utilidade. Paso a informarvos de ámbolos dous:

--> Canal Vigo: Web dedicada ó ocio e o entretemento en Vigo, con noticias e actualidade. Estructúrase en catro grandes seccións: Gran Vigo, Ocio, Turismo e enlaces.
En Gran Vigo, entre outras cousas, podedes atopar información sobre a historia da chamada cidade olívica(Vigo), transporte ou rueiros.
Na de Ocio información sobre a programación de cines, teatros, concertos, exposicións e fotografías.
Turismo aconsella qué sitios e lugares se recomendan ver da cidade. Proporciona información sobre aloxamentos en Vigo.
Por último, no apartado de enlaces encontraredes un completísimo directorio de links de webs e blogs sobre diferentes temáticas. De obrigada consulta. Amais, dispón de foros e chat.
Doutro lado, Canal Vigo ofrece información e noticias -dando a posibilidade ós seus lectores de enviar noticias para publicar neste sitio web-, prantexa enquisas e dispón de cámaras situadas ó longo da cidade.

-->Animación Galicia: É un blog especializado na despedida de solteiros e solteiras en Galicia. Animación, eventos e espectáculos, boys e strippers, deportes de aventura, festas e concertos son parte fundamental do seu contido.
Ademais, se queres coñecer cal é a orixe das despedidas de solteir@s, bromas para realizar nas despedidas de solteir@s, outros consellos ou links relacionados con este tema ou se teñen un stripper de gran parecido físico a "El Duque", tés neste blog un bo punto de partida.

xoves, 15 de xaneiro de 2009

** A Frase Máxica: prioridade vs so unha opción

" Non deixes que ningúen se convirta nunha prioridade na túa vida, se ti so eres unha opción na súa "


Kitzia Nin Poniatowska



Esta frase sabia tomeilla prestada a Paula. Gracias Paula pola frase.
Por certo, esta sentencia lémbrame esa xente que non ten escrúpulos en xogar con dúas persoas a un tempo,sen preocuparse dos sentimentos das outras dúas persoas que a poden ter como unha prioridade e non como simpre opción.

mércores, 14 de xaneiro de 2009

** Un dóce e entretido libro dun escritor galego

Hoxe en O Recuncho Literario de A.L.M. achégovos un fragmento do famoso libro de "La Colmena" -do escritor galego Camilo José Cela-, que a meirande parte de nós leu nalgún intre da súa vida. Para min é un dos mellores libros de Cela pola atrevida mezcla de personaxes e escenas, que se entremesturan ó longo do libro. Pero, por suposto, é unha opinión persoal. Se algúen aínda non o leu, recoméndolle que o faga. Para os que o leron ¿por que non relelo?. Moi entretido e de moi fácil lectura.


Don Roque se queda preocupado.
—A mí que no me digan; esto no es serio.
Doña Visi se siente un poco en la obligación de disculparse ante su amiga.
—¿No tiene usted frío, Montserrat? ¡Esta casa está algunos días heladora!
—No, por Dios, Visitación; aquí se está muy bien. Tienen ustedes una casa muy grata, con mucho confort, como dicen los ingleses.
—Graciac, Montserrat. Usted siempre tan amable.
Doña Visi sonrió y empezó a buscar su nombre en la lista. Doña Montserrat, alta, hombruna, huesuda, desgarbada, bigotuda, algo premiosa en el hablar y miope, se caló los impertinentes.
Efectivamente, como aseguraba doña Visi, en la última página de "El querubín misionero", aparecía su nombre y el de sus tres hijas.
"Doña Visitación Leclerc de Moisés, por bautizar dos chinitos con los nombres de Ignacio y Francisco Javier, 10 pesetas. La señorita Julita Moisés Leclerc, por bautizar un chinito con el nombre de Ventura, 5 pesetas. La señorita Visitación Moisés Leclerc, por bautizar un chinito con el nombre de Manuel, 5 pesetas. La señorita Esperanza Moisés Leclerc, por bautizar un chinito con el nombre de Agustín, 5 pesetas."
—¿Eh? ¿Qué te parece?
Doña Montserrat asiente, obsequiosa.
—Pues que muy bien me parece a mí todo esto, pero que muy bien. ¡Hay que hacer tanta labor! Asusta pensar los millones de infieles que hay todavía que convertir. Los paí­ses de los infieles, deben estar llenos como hormigueros.
—¡Ya lo creo! ¡Con lo monos que son los chinitos chiquitines! Si nosotras no nos privásemos de alguna cosilla, se iban todos al limbo de cabeza. A pesar de nuestros pobres esfuerzos, el limbo tiene que estar abarrotado de chinos, ¿no cree usted?
-¡Ya, ya!
—Da grima sólo pensarlo. ¡Mire usted que es maldición la que pesa sobre los chinos! Todos paseando por allí, encerrados sin saber qué hacer...
—¡Es espantoso!
—¿Y los pequeñitos, mujer, los que no saben andar, que estarán siempre parados como gusanines en el mismo sitio?

...Ampliar/recoller resto do fragmento[ +/- ]


    —Verdaderamente.
    —Muchas gracias tenemos que dar a Dios por haber nacido españolas. Si hubiéramos nacido en China, a lo mejor nuestros hijos se iban al limbo sin remisión. ¡Tener hijos para eso! ¡Con lo que una sufre para tenerlos y con la guerra que dan de chicos!
    Doña Visi suspira con ternura.
    —¡Pobres hijas, qué ajenas están al peligro que corrieron! Menos mal que nacieron en España, ¡pero mire usted que si llegan a nacer en China! Igual les pudo pasar, ¿verdad, usted?


    Los vecinos de la difunta doña Margot están reunidos en casa de don Ibrahim. Sólo faltan don Leoncio Maestre, que está preso por orden del juez; el vecino del entresuelo D, don Antonio Jareño, empleado de "Wagons-Lits", que está de viaje; el del 2° B, don Ignacio Galdácano, que el pobre está loco, y el hijo de la finada, don Julián Suárez, que nadie sabe donde pueda estar. En el principal A hay una academia donde no vive nadie. De los demás no falta ni uno solo; están todos muy impresionados con lo ocurrido, y atendieron en el acto el requerimiento de don Ibrahim para tener un cambio de impresiones.
    En la casa de don Ibrahim, que no era grande, casi no cabían los convocados, y la mayor parte se tuvo que quedar de pie, apoyados en la pared y en los muebles, como en los velatorios.


    ....



    Algún hombre ya metido en años cuenta a gritos la broma que le gastó, va ya para el medio siglo, a Madame Pimentón.
    —La muy imbécil se creía que me la iba a dar. Sí, sí... ¡Estaba lista! La invité a unos blancos y al salir se rompió la cara contra la puerta. ¡Ja, ja! Echaba sangre como un becerro. Decía: "Oh, la, la; oh, la, la", y se marchó escupiendo las tripas. ¡Pobre desgraciada, andaba siempre bebida! ¡Bien mirado, hasta daba risa!
    Algunas caras, desde las próximas mesas, lo miran casi con envidia. Son las caras de las gentes que sonreían en paz, con beatitud, en esos instantes en que, casi sin darse cuenta, llegan a no pensar en nada. La gente es cobista por estupidez y, a veces, sonríen aunque en el fondo de su alma sientan una repugnancia inmensa, una repugnancia que casi no pueden contener. Por coba se puede llegar hasta el asesinato; seguramente que ha habido más de un crimen que se haya hecho por quedar bien, por dar coba a alguien.

    —A todos estos mangantes hay que tratarlos asi; las personas decentes no podemos dejar que se nos suban a las barbas. ¡Ya lo decía mi padre! ¿Quieres uvas? Pues entra por uvas. ¡Ja, ja! ¡La muy zorrupia no volvió a arrimar por allí!
    Corre por entre las mesas un gato gordo, reluciente; un gato lleno de salud y de bienestar; un gato orondo y presuntuoso. Se mete entre las piernas de una señora, y la señora se sobresalta.
    —¡Gato del diablo! ¡Largo de aquí!
    El hombre de la historia le sonríe con dulzura.
    —Pero, señora, ¡pobre gato! ¡Qué mal le hacía a usted?

    FRAGMENTO DO LIBRO: La Colmena, do escritor Camilo José Cela.
    Se che gustou non deixes de acudir a unha librería ou a unha biblioteca para pode lelo.

luns, 5 de xaneiro de 2009

** Una petición mágico-especial para los Reyes de Oriente

Queridos Reyes Magos. Como sabéis, hace muchos muchos años que no os pido un regalo, así que me vais a permitir que os haga una petición en este 2009. Será sólo una. Sí, ya sé que no soy un niño, pero es que mi encargo no será para mi en realidad, sino para muchos niños y sus familias. Tampoco será un regalo material el que os solicite. Nada de juguetes o dinero. Nada. Por eso estad tranquilos que no será nada de eso. Comprendo que la crisis económica nos afecta a todos, seamos de Oriente o de Occidente.

Mi regalo es uno muy especial que sólo vosotros podéis realizar por ser MAGOS. Otros dicen que lo han intentado pero su “esfuerzo” ha sido en vano. ¿Y por que os lo pido a vosotros? me preguntaréis. Pues por lo que os he dicho porque sois unos Reyes, pero MAGOS. Además, como venís de Oriente, y sois tres, mejor que mejor.

Me conformaría con que viese cumplida mi peticición a lo largo de este 2009, aunque cuanto más pronto, creedeme, que muchísimo mejor. Lo que si os pido es sea un deseo que se viese cumplido en toda su extensión y que no se transforme en un mero espejismo o una mágica ilusión. Quiero que vuestra magia lo invada todo y que dure para siempre y que no haya vuelta atrás posible una vez concedido y realizado.

Insistía en vuestra procedencia de Oriente porque este hecho os permitirá incluso realizarlo tras la noche de Reyes, a vuestro regreso a Oriente. Y si con tres MAGOS como vosotros no consigo nada, entonces estoy seguro que jamás se cumplirá mi deseo. Y con él, miles de niños dejarán de creer en vosotros porque no creerían en vuestra magia. Seguro que no querréis decepcionarlos. Es más, seguro que si se viese cumplido mi deseo, a esos niños no les importaría dejar de pediros regalos y juguetes. Y es que el regalo de 2009 sería un regalo muy grande y especial.

Sí, ya sé que soy periodista y que, como tal, debo ser conciso y breve. Pues nada a aplicar la máxima periodísitca mis queridos Melchor y Baltasar. Para este año 2009 os pido que se acabe definitivamente la guerra entre Israel y Palestina y que dejen de morir tantos niños, hombres y mujeres en esos países de Oriente. En realidad, pediría el fin de todas las guerras en el mundo, también para siempre. Como sé que la envergadura de mi petición ya es suficiente, pues tampoco quiero abusar de vosotros.

Lo dicho, miles de personas (entre ellas muchos niños) os lo agradecerán. Tranquilos, prometo no volveros a pedir NUNCA MÁS ningún regalo, si cumplís con éste.

P.D.: Majestades, perdonad por la mala letra y por la redacción, pero es que he confeccinado la carta en unos pocos minutos y ni tan siquiera he podido releerla por falta de tiempo. Además, como suelo hablar y escribir en gallego, pues no sé yo. Como se suele decir en estos casos: lo importante es el contenido, no la forma.



UNA PETICIÓN HECHA POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

sábado, 3 de xaneiro de 2009

** Claves para descifrar palabras que usan as mulleres

1.) OK:
Esta es la palabra que las mujeres utilizan para finalizar una discusión cuando han decidido que ellas tienen la razón y ahora debes callarte.

2.) CINCO MINUTOS:
Si se esta arreglando, significa MEDIA HORA.
CINCO MINUTOS son sólo cinco minutos si te han concedido cinco minutos adicionales para terminar de ver el partido antes de salir para ayudar con las compras.

3.) NADA:
Es la calma antes de la tormenta. Significa ALGO. Y deberías estar totalmente alerta.
Discusiones que empiezan con NADA, normalmente acaban con OK (Ver punto 1).

4.) NO HAY PROBLEMA (también ADELANTE-HAZLO o NO-NO ME MOLESTA):
Es un reto, y para nada darte permiso... Ni se te ocurra hacerlo!

5.) GRAN SUSPIRO:
En realidad, es una palabra pero habitualmente los hombres no la Entienden.
Un suspiro alto y claro significa que ella piensa que eres idiota y se Pregunta por qué esta perdiendo el tiempo discutiendo sobre NADA (Ver punto 3 para entender el significado de NADA)

6.) MUY BIEN:
Esta es una de las frases más peligrosas que una mujer puede decir a un hombre.
MUY BIEN significa que ella meditara cuidadosamente antes de decidir cómo y cuándo pagarás por tu equivocación.

7.) GRACIAS:
Una mujer te agradece algo. No preguntes. No dudes. Solo di DE NADA.

8 .) DA IGUAL (también COMO QUIERAS, COMO DIGAS, COMO SEA):
Es la forma femenina de mandarte a la mierda.

9.) TRANQUILO, NO TE PREOCUPES, DÉJALO ASI:
Otra frase peligrosa que significa que aunque la mujer le ha dicho al hombre en repetidas ocasiones que haga algo, finalmente lo esta haciendo Ella misma.
Esto más tarde empujará al hombre a preguntar 'QUE PASA?
Para saber la respuesta de la mujer, ver punto 3.

10.) AAAHHHHH:
Cuando la mujer le pregunta algo y el hombre da una explicación tonta o no creíble... Ella sólo dice Aaaahhh pero sabe que la respuesta no la convenció y ten por seguro que seguirá indagando.



ENVIADO POR: María
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

xoves, 1 de xaneiro de 2009

** Oda ó 2009: todo un ano por descubrir. Sorte!!!

Atrás queda o 2008, coas súas cousas boas e as súas cousas malas. Como todo nesta vida. A nivel do blog quixera destacar o 2º posto acadado nos Premios 20 Blogs 2008 na categoría do mellor escrito en versión orixinal (isto é: en idioma diferente ó castelán).

Pero votemos a vista adiante. Hoxe xa é 1 de xaneiro de 2009. Un día fantasma no que a meirande parte da poboación vivirá a noite e descansará durante boa parte do día, máis incluso que se fose un festivo calquera....

Enfilemos este 2009, o ano do boi ("buey") no horóscopo chino. Como tódolos meses de xaneiro, este tamén estará cheo de bos desexos e intencións: deixar de fumar, ir ó ximnasio, casarse, ter fill@s, atopar traballo, levarse ben co/a sogro/a,xenro ou nora, e un longo etc. xalonan un exército de intencións. Moitas delas esvaeceranse ó pouco de empezar e engrosarán o recital de futuros propósitos anuais pendentes.

A nivel particular, o 2009 espero que me permita realizar diversos proxectos persoais, familiares e laborais. Outros que tiveron o seu inicio en 2007 quedarán definitivamente atrás. Xa os din por concluidos. E é que as cousas teñen o seu ciclo. Con acertos ou erros non me arrepinto de telos abordado. De feito dos erros é do que máis se aprende. Sempre serven de boa experiencia. Iso sí, @s que me coñecedes ben sabedes que me gusta ser sempre honesto, xa que non o entendo doutra forma e, amais, é a única maneira de ter a conciencia ben tranquila, algo que non tod@s poden dicir nun mundo egoísta impregnado de hipócritas, cínic@s...

No 2009 A Lareira Máxica seguirá o seu curso, se ben cun ritmo máis pausado porque non vivo de facer este blog e hai outras prioridades. O blog simpremente é unha forma de seguir ligado ó mundo do xornalismo que tanto me gusta. Desde o seu nacemento en maio de 2006 o blog non para de crecer en número de visitantes, o cal é de agradecer. Gracias, de corazón. Sen visitanes, colaboradores ou comentaristas, non tería sentido. Sería como vivir nun deserto. Por certo, seguirá sendo o que é, na líña de sempre e haberá cousas novas...Todo ó seu tempo.

A nivel xeral, o 2009 agocha diversos acontecementos, incertidumes e respostas a moitas preguntas. Entre outras e so a modo ilustrativo:

DEPORTES: ¿Quen gañará a Liga de Fútbol? ¿E a Champions? ¿Que fará Ferando Alonso? ¿O tenis español logrará reedidar os éxitos de 2008? ¿E o ciclismo?

SOCIEDADE: ¿Darmos saído da crise económica? ¿Que pasará nas eleccións autonómicas de Galicia (mes de marzo)?

CULTURA: ¿Un ano máis haberá votos por amizade en Eurovisión? (Bueno, ejem, isto creo que non vai cambiar...). ¿Quen gañará os Óscar? ¿Qué novas películas se estrearán nos cines que valga a pena velas?

Estas e moitas outras preguntas resolveranse ó longo deste 2009. Desexo que sexa un bo ano cheo de saúde, amor, traballo e, en definitiva, felicidade, para tod@s @s visitantes deste, o voso, blog: A Lareira Máxica. SORTE!!!
E ti, ¿que esperas deste ano? ¿Que acontecementos resaltarías de 2009?