** Miko premio+Lazo vermello= O arquivo

---

TEO. mARIAM

---

Do relato Miko-premio quédome cunha idea central: qué levaban escrito os paus dos helados que non traían premio.Paréceme un tema clave. Final aberto ou pechado. Porque o sigue buscando, con ser jodido, inda da un chisco de esperanza. Nada é nada. O caso é que na vida sempre é mellor algo. Non como consolación, que para eso ata venden patitos en Sephora. Si, a min tamén me parece curioso. Seica tamén serven para dar masaxes terapéuticos. Agora que a miña migraña decideu ampliar os seus horizontes e ameaza con conquistar as cervicais…

Bueno, ó tema: poucas cousas na vida son merecedoras de ser arquivadas baixo o epígrafe: NADA. Polo menos, a min non me pasa. Será que eu concibo a vida coma unha sucesión de experiencias, máis ou menos gratas. Algunha ingrata, tamén, non o vou negar. E así, facendo tramos do camino e acumulando experiencias, fun creando a miña propia sabedoría. Atención, palabra maior: sabedoría. Estoume referindo a esa sabedoría que soamentes se aprende na Universidade da Vida, e eso prestando atención. Algunha xente nace e morre estúpida. Están entre nós e convén telos identificados. Non son perigosos pero cansan unha barbaridade.

Na carpetiña NADA gardo catro papeis. Afortunadamente, a carpeta ALGO pesa máis, moito máis. Tamén teño a carpeta LAZO VERMELLO. Nela está a xente que se me foi facendo imprescindible. Son aquelas persoas que estimo profundamente, os que viñeron para quedarse. Outras, non. Outras son persoas que están de paso. Coincidimos nunha etapa e logo seguiron o seu camino.

Os que me coñecen preguntáranse onde teño gardado ó señor boticario. Boa pregunta. Inda non o arquivei. En quente non se pode facer, o mesmo que non se poden tomar decisións no medio das tormentas. En NADA, non. Alí,soamentes gardo un indesexable e un par de moscas cojoneras. Entón, a ALGO. Pode ser, ALGO é unha especie de caixón de sastre. ¿LAZO VERMELLO? Non creo. Tampouco o sei con certeza, a resistencia dun lazo vermello compróbase co paso de tempo. En Santiago chove moito e a humidade adoita estragar os tecidos cativos.

.....................................................................................................................................
ENLACES RELACIONADOS DE RECOMENDADA LECTURA:

--> Miko Premio
--> Hilo Rojo

** O concello chámase Sanxenxo, non Sangenjo

---

SANXENXO. jULIO tORRES

---

Unha verdade coma unha catedral.En castellano é San Ginés, e en galego dise: Sanxenxo. O correcto sería escribilo separado: San Xenxo, pero xa non pido tanto. So pronunciar o nome ben. So iso. O de Sangenjo é unha castelanización de traducir Sanxenxo por Sangenjo, descoñecendo a verdadeira orixe da palabra Xenxo, que é a do nome dun santo que en castelán sería, insisto, Ginés. O 24 de agosto celébrase San Ginés, é dicir San Xenxo.

A viñeta gráfica de Frank Braña, en clave de humor, en realidade é unha gran verdade cun tono de humor pois, ademais, a moita xente castelán falante cóstalle moito dicir Sanxenxo, e di cousas coma Sansenso, Sanxenso, Xanxenxo, Sanchencho,...

Un saúdo desde Sanxenxo cando faltan poucos días para ser colonizados por turistas que empezarán a dicir que "veraneo en Sangenjo". Co bonito que é dicir Sanxenxo, un nome moi galego, máis que o de Shakira. ¿Alguén di Sakira?. Coido que teremos que escribir xa non San Xenxo nin Sanxenxo, senón Sanshensho, seguro que así o pronuncian ben...

** Un adeus a un grande: "Pico"

---

SANXENXO. jULIO tORRES

---

Hai noticias tristes, desas que nunca gustaría dalas. A morte dun dos grandes do humor galego, o actor Xosé Manuel Olveira "Pico" (apodo afectuoso co que era moi coñecido na escena galega) é unha mostra. Teatro, cine e televisión, un medio éste último onde chegou a ser moi coñecido por series como "Pratos Combinados" (facía de avogado), "Mareas Vivas" (estivo nas dúas primeiras tempadas intepretando a un cura que ó final se quedaba en cadeira de rodas), e máis recentemente en "Padre Casares", na que daba vida ó bispo. Tamén foi presidente da Asociación Galega do Audiovisual.

Coido que o vin unha vez por Santiago. Non o coñecía, pero deixa tras de si unha aurea de persoa campechana e boa, amais de ser un gran profesional. E niso coinciden os seus compañeir@s de profesión, e non agora que morreu, senón xa de antes. O último recoñecemento foi na entrega dos Premios Mestre Mateo. Aínda que coido que non estaba premiado recibiu o apoio dos sesu compañeir@s de profesión. Ese día non recordo qué actor o nomeou e falou que o estaba pasando mal a nivel de saúde. A ovación de ánimo e apoio foi grande. Un recoñecemento non so son os premios senón o sentirse querido e respetado pola xente e, en especial, polos seus amig@s e polos compañeiros de profesión.

Nunca olvidarei o seu sentido do humor e o moito que nos fixo rir. Gracias por tódolos bos momentos que nos fixestes pasar.

Non é a única morte de persoaxes famosos e tamén respetados e apreciados pola xente. A nivel nacional hai poucas semanas morreron o gran Alfredo Landa, e tamén o presentador e dobrador Constantino Romero, dúas grandes figuras do cine e da televisión, cada un no seu eido. Descansen os tres en paz.

.....................................................................................................................................
ENLACE: Entrevista do xornalista Nacho Mirás a Xosé Manuel Olveira "Pico" publicada na Voz de Galicia o 02/02/2009 na sección "La Cara B" (contraportada)

** Secretos dunha meiga. Capítulo 0: O diario de Anxos

---

SANXENXO. Mary Camiña

---

Chámome Anxos, nacín hai máis de coarenta anos nunha pequena aldea de Galicia, cando ainda na casa había lareira e se contaban historias de defuntos, espíritos e ánimas ao pé dela despois da cea; cando o mal de ollo e as envexas eran as explicacións de moitas cousas que na ignorancia do pobo se trocaban realidade.

Era unha noite de treboada, unha chuvia refrescante caía sobre as resecas praderías, sobre a pobre herba que xa os animais non querían nin comer, que xa só servía para estro. Foi unha choiva de renovación e chea de vida, dixera meu avó, meu avó tiña unha forma de ver a vida moi especial mesturando fantasía e realidade, pero sempre aplicando a lóxica, unha lóxica moi especial... Non sei ben se sería realmente así ou se o inventou, pero según él, foi un milagre de Deus, tan grande, cáseque como o nacemento da súa netiña, tan guapiña que parecía un anxo, e por iso me puxeron Anxos...

Fun bautizada aos oito días de nacer, como era costume, a non ser que un neno nacera enfermo ou moi pequeno e se presumira que puidese morrer prematuramente, polo que, nese caso, e para evitar que o pobre neniño fose un anxiño sen bautizar e non poidese ser soterrado como unha alma cristiá en solo sagrado, xa que non era libre do pecado orixinal, se ía chamalo cura e se bautizaba á noitiña e de urxencia, en algún dos casos incluso se lles otorgaba a Extrema Unción... De feito, ao fillo da María, a de Manolo de Marugha do Xivas, non dou tempo de bautizalo e morreu sen bautizar aos tres días de nacer por mor dun problema no corazón, según dixeron os médicos, e foi soterrado debaixo do cruceiro do Petouto de forma cáseque anónima se non fose por unhas pequenas marcas sobre o cruceiro onde rezaban as súas iniciais xunto coas doutros moitos nenos sen sorte que, baixo unhas tristes louxas, descansaban para sempre. Anos máis tarde, os nenos, así como os suicidas puideron ser soterrados xa no CampoSanto e as louxas foron retiradas e o piso de arredor do cruceiro do Petouto foi cuberto cunhas fermosísimas e ben coidadas pedras de cantería, promesa polo visto dunha muller á que o cruceiro protexera da Santa Compaña unha noite que volvía co seu fillo do médico.

Eso sí, saín un pouco rara. Pero eu, na miña rareza sempre me sentín cómoda.

Na miña familia había unha costume que me había marcar de certa forma..., se a meniña non comía, ..., malo, seguro que alguén lle botou mal de ollo, e veña, arranca a xunto dunha meiga; se a meniña estaba descomposta,... uhi!, malo, e que á meniña tíñanlle envexa e arranca de novo a xunto a meiga..., que si tiña aire dun defunto, que si a veciña, ainda que non o fixera por mal, botárame mal de ollo, que se unha ánima mala da familia se agarrara a mín e non quería soltarme...e así unha lista interminable. Debeu ser por iso polo que sempre tiña soños moi raros e inquedantes, con persoas que xa morreran, unha mulleriña, sempre a mesma, me contaba cousas dos vivos e dos mortos que despois eu non conseguía recordar, dentro do “meu mundo paralelo”, como eu lle chamaba ao mundo dos soños, as cousas eran diferentes..., o tempo non pasaba, podía subir a unha dimensión diferente que só eu podía ver e oir e falaba con persoas que xa non estaban connosco, era todo tan natural, tan normal...

A pesares de tantas incursións ao mundo do esoterismo, a miña vida era como a de calquera nena: xogaba no campo cando o tempo o permitía, encántabame saltar nas pozas do camiño de volta do colexio, a pesar das reprimendas da avoa e da mamá..., xogar nas rúas ao futbol (que ainda que era nena, deixábanme porque chutaba ben), ao pilla pilla,... pero o que máis me gustaba era ir xunto da Marela a ver como lle crecía a barriga, xa que pronto tería un puchiño...

Cantas lembranzas! E mira tí por onde, con máis de corenta anos comezo a escribir o meu diario..., teño tantas cousas e ideas que ordear..., ás veces dame a impresión que me estou a volver tola... Creo que a morte de Eméritas me afectou demasiado. Foi a única amiga que me entendía de verdade...

[© Mary Camiña]

** Humor pro 41 de maio, un luns invernal