Publicacións
** Moras
SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño
Me gustan las moras. Quizás sea la única fruta, junto con las frambuesas, que como por puro placer. Sí, hoy va de moras. Concretando un poco, del poder limpiador de la mora. De ese Kalia Oxi-algo del alma llamado mora. Lo que pasa es que la mora sólo quita manchas de mora. Es decir, sus poderes son un poco limitados pero, por otra parte, tremendamente eficaces.
El refranero español es muy oportunista. Existe un refrán para cada tema y también el refrán que afirma justo lo contrario. ¿Fiabilidad del refranero? A priori, no muy elevada. Desconozco si a algún sesudo del CSIC se le ha ocurrido estudiarla.
Bueno, al tema: moras. Hay varios tipos de moras atendiendo a su tamaño, a su grado de maduración, a sus cualidades organolépticas, etc., etc. Y, por pura lógica, si existen tan variada tipología de frutos, tiene que existir, por lo menos, la misma variada tipología de manchas. De aquí, que no todas pueden ser iguales. Y con eso quiero decir que unas manchas tienen que ser más difíciles que otras. Son esas manchas que se incrustan en el alma y que sólo la fuerza de los vientos y los temporales más feroces son capaces de eliminar. Otras, no. Esas son simplemente manchas y una mancha es siempre un incordio, para que negarlo. El caso es que donde había poco calor, las manchas se van más fácilmente.
Y con esto, y finalizando, diré que puse todo de mi parte y que las cosas no salieron bien. Será que soy persona y no paloma, será que no me conformo con las migajas.
Puede que el refranero en esta ocasión lleve razón. En estos días grises que acabamos de dejar atrás, cuando el camino se me hizo cuesta empinada y las piedras milenarias se volvieron crestas afiladas, encontré quién me tendiera la mano. Es primavera, otra vez.
8 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Un pracer voltar a ler un relato de Alvariño.
A min tamén me gustan as moras, unha froita inconfundible aínda que cómpre ter coidado coas súas manchas.
Os refráns din que son moi sabios, pero como moi ben apuntas, sempre hai un refrán para cada cousa. Por exemplo: marzo florido y abril lluvioso hacen a mayo florido y hermoso, pero choca co dito de que ata o 40 de abril non te quites o sallo... E pasa con moitos.
O refraneiro popular é moi amplo e paciencia é un grado. Ás veces din que a lebre salta cando menos o esperas. Claro que o que espera desespera.
Un último párrafo cheo de esperanza e con ganas de que brille o sol dunha vez... Seguro que o fará, agora xa toca. Por fin estamos en Primavera
Benvida, Alvariño!!! Botávaseche de menos en A Lareira, sempre é un pracer ler os teus escritos. Lástima que a mín non me gusten as moras... De todas formas creo saber a que te refires co das manchas, pois aos meus nenos sí lles guatan, e menudas manachas!. Alédome de que para tí tamén chegase a primavera, e ainda que é certo que refráns hainos para todas as ocasións e se contradicen, meu avó ten un moi bo que dí que "nunca houbo que chovera e non escampase", e tamén outro moi de mariñeiros: " Despois dunha tormenta sempre hai unha calma"... Aproveita e disfruta da primavera que é unha estación marabillosa (sobre despois dun duro "inverno"). Saúdos.
¡Grazas!Sodes moi amables.
Primeiro: Julio, tes que repasar ben o refraneiro poular, xa que o refrán é Marzo lluvioso y Abril ventoso, hacen a Mayo florido y hermoso. jejeje. Pois a min este artigo..., non sei, pero creo que mais ben é simbolico. Creo entender a que manchas te refires. Tranquila Alvariño. As veces por moito que poñas do teu lado, non sempre todo che vai sair ben. Si non conectaches ben coa outra persoa, porque usaches mais o cerebro que o corazón, eso non debería de angustiarte. Realmente é mellor así. Quizas non era o que ti esperabas. Pero si ahora atopaches quen te entenda... enhoraboa porque para ti chegou a primavera. Haber cando me chega a min. Apoyate en quen te entende e non te preocupes das manchas pasadas. Tarde ou cedo desaparecerán por si soas.
Moucho, non o dubides, totalmente simbólico. Moito dos meus textos teñen dúas lecturas: unha simple e outra máis profunda. A realidade é poliédrica, ten moitas caras. Non é unha ocurrencia miña, aprendino na facultade.
Decirche que eu sí que usei o corazón. No de que non conectamos sí que levas razón. Supoño que foi porque el non sentía gran cousa. Vamos, que era unha relación completamente desequilibrada. Para min, un auténtico amor platónico. Para el, un entretenemento. Unha opción máis. A el creo que lle da todo bastante igual. Supoño que, no fondo, seguirá namorado da nai do seu fillo.
Conclusión: mellor marchar que seguir así.Con el tamén se vai algo importante. Que si, que doe, e moito.
Ás veces penso que si unha persona non é capaz de valorarte, de reconocer todo o que lle podes ofrecer, tampouco é digno de moita atención. E neso estou, intentando tirar para diante. Esa é a pura verdade.
Cando o Papa Benedicto anunciou que despois da súa estancia en Castelgandolfo se iba a retirar a vivir nun monasterio, eu case sentín envexa e ganas de facer o mesmo. Conclusión, teño a enerxía vital a mínimos históricos. Éche o que hai.
Moucho: acabo de darme conta que me confundín ó escribir o refrán oeri tu ti tamén...jeje ¿Desde cando abril é ventoso en lugar de chuvioso? Lembra que en abril aguas mil. Pasouche igual ca min, o teu inconsciente levoute a asociar marzo con tanta choiva como caeu. Erro comprensbile. Canto a min, trabuqueime: quería dicir "marzo ventoso y abril lluvioso hacen a mayo florido y hermoso". Será o desexo de que xa sexa florido abril, logo de case 7 meses de inverno empírico. que me repetín florido dúas veces. Acabo de escoitar a campana das "supertacoñas" do Un, Dos,Tres...
Xa pasando a temas serios: Alvariño: moitos ánimos nestes días grises que che tocou vivir e que non son soamente os do mal tempo. Como xa che dixen no primeiro comentario gustoume voltar ler algo teu, aínda que, lóxicamente, gustaríame ter lido algo moi bo para ti. Algo que fose motivo de alegría. Comparto todo que dis no comentario e os teus artigos acostuman a ter un significado máis profundo e vitalista máis alá do que se deixa entrever. Disfrazados de superficialiade e pequenas cousas da vida diaria agocha un universo máxico cheo de sentimentos magníficamente retratados nun artigo baixo a atenta mirada dos ollos alleos.
As últimas palabras deste artigo soan moi ben. Sempre é moi bonito atopar a quen che tenda a man e quen te comprenda pois é algo que non se paga con nada e que axuda bastante. A empatía é moi importante na vida. Alégrome moitísimo de que atoparas quen che tendera a man. E lembra que a primavera é unha estación máxica... Por algo din que "la primavera la sangre altera". Ougallá que pronto a costa empinada e as pedras milenarias de crestas afiladas se troquen nun camiño máis ou menos chan con bastantes flores e alegrías. Aínda que non teño o gusto de coñecerte en persoa, polos teus textos coido que mereces cousas boas e que, seguro, axiña chegarán. Xa sei que "o que espera, desespera", pero hai esperas que poden valer a pena. Pensa nunha froita, por exemplo nunha fresa: se so che gustan as fresas maduras pero non queres esperar e cómela verde seguramente non saberá ben. Se tes paciencia, se a deixas madurar e que colla a súa cor vermella o sabor será mellor e a espera terá merecido a pena. Se esa froita fose unha mazán, incluso podería caer polo seu propio peso. Huy, creo que xa estou filofando...
En fin no que che poidamos axudar xa sabes onde atoparnos: ó calor dunha lareira máxica, na que estaremos moi gustosos de recibirte.
P.D.: ó final aínda vou ter que facer un encontro de seguidores de A Lareira Máxica para lograr coñecer a tantos colaboradores que non coñezo en persoa. Quen sabe, vou ter que madurar esa idea eu tamén...
Estou dacordo contigo Alvariño. Ti xa fixeches o que puideste. Ahora ben, ou el é parvo e non se da conta do que ti fas por él, ou é listo de mais, e dalle igual esa relación, pois non é capaz de valorala, e tando lle da que seas ti coma que sexa outra. Nestes casos o mellor é cortar polo san, a pesar do pesaroso que é para ti. Vouche poner un exemplo: ¿Sabes esa bachata titulada "en el muelle de San Blas"? Pois non sexas esa muller a esperar no muelle, ou ti tamen te volveras tola. Si el non fai esforzos por estar contigo, é que tanto lle da terte que non terte. A otra cosa mariposa y a vivir la vida loca (si puedes, claro). O por lo menos Carpe diem. hay mas primaveras en las que alguien te alumbrará con mucha mas fuerza que ese. no lo veas como una mancha. Tu ya has echo mas de lo que debías. Nada, nada. Un poco de detergente y agua caliente. Él se lo pierde. Me quedo con la frase final de Julio: no que che poidamos axudar xa sabes onde atoparnos: ó calor dunha lareira máxica, na que estaremos moi gustosos de recibirte. Aquí sempre serás benvida. Animo compañeira
Julio: Eu creo non equivocarme co refrán. Esto aplicase cando o tempo non é como o esperado. Normalmente Marzo non é tan chuvioso, pero si un ano resulta moi chuvioso, entonces é que abril pode vir ventoso, e con marzo chuvioso e abril ventoso, os terreos están preparados para dar os seus productos con mais forza en maio. Por eso se dí que é florido e fermoso. Cando o normal sería que a primavera xerminase con mais forza en Marzo. De ahí que se díga sempre eso de En marzo, nace a herba ainda que se lle dé co mazo. Pero si marzo é chuvioso, a o que produce a terra non sae con tanta forza. Si en cambio, abril é ventoso, este vento seca un tanto a terra o que lle proporciona a facultade a terra de producir con mais forza. Non sei si me explico. Pero esto dos refrans, como decides depende moitos da xente, pois para un refrán, sempre hai outro que o contradice.
Publicar un comentario