** Unha guerra con bo sabor de boca

Non, non, non me voltei tolo. Por suposto estou en contra de calquera guerra porque son inhumanas e interesadas. Ademais sempre pagan xustos por pecadores. O último exemplo en pleno Nadal e nun país con fondo raíces bíblicas, paradoxicamente. Parece mentira...

Pero hoxe quería falar dunha guerra dóce, "dulce" que se diría en castelán. ¿Contradictorio? Pode ser, pero seguro que o entenderedes perfectamente coa viñeta do xenial debuxante de humor gráfico J.R.Mora. Dito o cal xa suporedes que a cousa vai relacionada co humor. Unha boa forma de despedir un ano 2008 repleto de violencia. Oxalá tódalas violencias e guerras foran as que se ilustran na seguinte viñeta. ¡¡Que aproveite!! Xa se me fai a boca auga...

** MÚSICA: Dous cantantes que triunfaron en 1988

Eros Ramazzotti e Glenn Medeiros triunfaban a finais do 88 con sendos temas musicais. Os dous de temática romántica. Un vinteañeiro italiano con nome de deus, Eros Ramazzotti, empezaba a ser coñecido en España gracias a aquela inolvidable canción "Nada sin ti". Pola súa parte, un xoven hawaiano, Glenn Medeiros, saltou á fama polo "Nothing's Gonna Change My Love For You", da cal faría pouco despois a versión en castelán "Nada cambiará mi amor por ti".

O éxito de Eros foi crecendo. Vinte anos despois segue na música. En 2007 quitou o seu último álbum no que destacou un tema que canta a dúo con Ricky Martin "No estamos solos". Pola contra, Glenn Medeiros abandoou a música pola docencia. Exerce como profesor de Historia nun instituto de Hawai. Na música so deixou un par de éxitos, un deles foi o antes citado e que foi o que lle deu fama mundial.

¿Lembrádevos destes dous temas musicais de finais dos 80? ¿Que lembranzas vos traen? A min moi boas...


EROS RAMAZZOTTI "Nada sin ti"



GLENN MEDEIROS "Nothing's Gonna Change My Love For You"

---

UN ARTIGO-OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** UNHA LEMBRANZA E VARIOS DESEXOS

Xa é día 24 un ano máis. Deséxovos, de todo corazón, unha moi Feliz Noiteboa, Feliz Navidad, Feliz despedida de ano, e que teñades un moi Feliz e exitoso 2009. Ah, e que os Reis Magos vos deixen moita saúde, amor e traballo. O resto é consumismo puro e duro, cousas superfluas ou menos necesarias.

Colaboradores e lectores de A Lareira Máxica, gracias polas particípacións ou visitas no blog durante este 2008. Agardo seguir contando coa vosa presencia no 2009. Sen tod@s vós, este blog non sería o mesmo. Faltaría a peza máis importante.

---

JULIO TORRES
Coordinador de A Lareira Máxica

** Xa hai 25 anos daquel "milagro" futbolístico...

Se falamos de Francia non podemos olvidarnos da Torre Eiffel. Se os nosos pensamentos se centran en Italia, a Torre de Pisa, Roma ou Venecia debúxanse na cabeza. Se nos referimos a Londres, o Big Ben sempre estará presente... ¿E se o país en cuestión é Malta? Pois aquí non hai monumento que valga... Do primeiro que nos acordaremos, especialmente se nos gusta o fútbol, é da malleira que a selección española lle endosou a de Malta (12-1) no estadio Benito Villamarín de Sevilla (hoxe rebautizado como estadio Ruíz de Lopera), nun día coma hoxe hai 25 anos: un 21 de decembro do ano 1983. O partido era clasificatoria para xogar a Eurocopa de Fútbol de Francia do ano 1984 (na que por certo quedamos segundos, logo de perder coa Francia de Platini na final).

Precisabamos gañarlle a Malta por 11 goles de diferencia para obter o pasaporte para a Eurocopa. Soaba a milagro pero acadouse. Moitos hoxe aínda se preguntan se houbo "tongo" ou foi un triunfo limpo. Quero pensar que foi isto último. A xesta lembrarase sempre no fútbol español. Por certo, a clasificación española deixou fóra a selección de Holanda.
Era a España adestrada por Miguel Muñoz e na que xogaron Buyo, Camacho, Maceda (2 goles), Goicoechea, Señor (1 gol -o doceavo-), Víctor, Gordillo, Sarabia (1 gol), Carrasco, Rincón (4 goles) e Santillana (4 goles). Marcos Alonso entraría nos últimos minutos sustituíndo a Rincón. Máis información do partido aquí.
E como as imaxes falan por sí soas....

E ¿alguén se lembra desta cortinilla que usaba TVE para dar paso á retransmisións dos partidos de fútbol daqueles anos? Vaites, ¡¡ cómo pasa o tempo !!

---

UN ARTIGO FEITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** WANTED, SE BUSCA

SE BUSCA: Responde polo nome de María, e é colaboradora habitual de A Lareira Máxica. No momento da súa desaparición portaba unha gran tarta de cumpreanos e moitos pasteis, suponse que eran para repartir entre os visitantes de A.L.M. Agradeceríase que quen a vise nos informara do seu paradoiro mediante un comentario. Gratificarase cun anaco da tarta de María (se aínda deixou algo, claro...).
María, FELICIDADES!!!

** Un blog que denuncia a falta de seguridade na A-9

Conducir por autopista en principio é seguro, pero se se produce un accidente éste pode ter graves consecuencias. Ser precavido e cauto ás veces non chega, porque hai outros factores que ti non podes controlar, como por exemplo a climatoloxía e unha insuficiente información nos paneis informativos da autopista.

Remíteme Miguel Edreira un correo no que me informa da creación do blog autopistasdelatlántico.com. Contra o que poida parecer non é un blog de AUDASA senón duns usuarios da autopista no que dan conta dun accidente acontecido o pasado 12 de decembro. Nel viuse implicada Luisa, a muller de Miguel. No blog relata cómo foi e critica a AUDASA: "creemos que é de recibo que se manteñan unhas mínimas condicións de seguridade, que hai xeo se bote sal ou se advirta, que se hai accidentes bloqueando a auto-estradas se corten as entradas inmediatamente. Queremos xustiza pero sobretodo que isto non volte suceder", afirma, con razón, Miguel. E é que Luisa sufriu un accidente grave que lle provocou unha fractura de columna, tal e como afirma o seu home, por mor do abundante xeo existente no firme da calzada e no que se viron implicados uns 40 vehículos.

O blog nace co fin de "denunciar a falta total de seguridade e mantemento da AP-9 xestionada por Autopistas del Atlántico (AUDASA). Para que todos os afectados/as teñan un lugar onde contar a sua história. No meu caso serverá para dar conta das accións legais e demais reclamacións contra AUDASA polo accidente do día 2 de decembro de 2008 na AP-9 (en Ordes)".

Coido que a información que se facilita no blog é moi interesante (incluidos links da noticia en vídeo e en prensa) e merece a pena visitalo. E máis se ti eres unha da persoas dos que se viu implicada nese accidente en cadea, que lle puido ter pasado a calquera de nós.

** A Lareira Máxica, finalista nos premios 20 Blogs

A Lareira Máxica é unha das bitácoras finalistas dos Premios 20 Blogs 2008, na categoría mellor blog en versión orixinal. En concreto quedou segunda, por detrás do blog catalán En veu alta, que se alzou co triunfo neste apartado.

Mañán xoves celébrase a entrega dos Premios nas 20 categorías do concurso, na que so falta por coñecer o mellor blog 2008, gañador que sairá entre estes cinco blogs:

- Bolibic Bloc
- Chica Geek
- La lógica del titiritero
- Mangas Verdes
- Mi Mesa Cojea

A Gala de entregas de premios celebrarase no Palacio de Vistalegre de Madrid e estará presentada polo famoso locutor de radio Joaquín Guzmán ("La Gramola", e un dos artífices do excelente portal de música "Rockola.fm" -tedes o enlace en A.L.M.-). Á gala está invitados tódolos blogueiros en xeral. A Lareira Máxica non poderá estar presente porque un ten que traballar e non pode desprazarse a Madrid así por así a golpe de xoves. Gustaríame ter estado aínda que A Lareira Máxica non obtivo ningún premio, pero serame totalmente imposible polas razóns xa sinaladas. Mal día un xoves, por certo... Se aínda fose na fin de semana...Que tomen nota o Diario 20 minutos para vindeiras edicións...

Se queredes saber cales foron os finalistas nas diferentes categorías dos Premios 20 Blogs 2008, podedes velos neste enlace. Curiosamente na categoría "Premios de los Blogueros 2008" (que tiña en conta o número de votos de tódolos blogs participantes nos Premios 20 Blogs 2008), A Lareira Máxica ocupou a posición número 20. Simpática anécdota, se temos en conta o nome dos Premios.

Aproveito, unha vez máis, para agradecer a tódalas persoas que fan posible os contidos de A Lareira Máxica -un dos blogs de Sanxenxo, no que os seus colaboradores, curiosamente, son de fóra deste concello- e á aquélas que participan en forma de comentarios. Este segundo posto honorífico é gracias a gracias a elas, do contrario éste sería un blog morto. Por suposto, alégrame que houbese blogueiros ós que lles gustara A Lareira Máxica e votasen por ela. Serve para animar a este servidor a seguir adiante. E ougallá este blog sexa coñecido por máis xente, que se animen a visitalo e a participar. Iso sería todo un éxito. INSISTO: A Lareira Máxica é un blog colectivo...Tódalas propostas de publicacións de artigos serán moi benvidas: actualidade, opinión, humor, música, cine, teatro, internet, fotografía, relatos, lembranzas, vídeos, etc. ANIMÁDEVOS, que non hai extensión mínima!!!


ACTUALIZACIÓN 19-12-08: O Xurado dos Premios 20 Blogs 2008, decidiu que hai dous gañadores no apartado de mellor blog no 2008. Éstes son: Bolibic Bloc (Blog galego feito por Tito Otero) e Mangas Verdes (de Manuel Almeida). Cada un deles alzouse cun premio en metálico de 3.000 euros.
Así mesmo, 20 minutos.es crea un directorio de blogs chamados "La Blogoteca" no que, de partida, xa figuran tódolos blogs participantes na edición dos Premios 20 Blogs 2008. E @s que non participaron, pódense inscribir neste directorio desde xa, visitando La Blogoteca.

** A MEMORIA FOTOGRÁFICA: a radio, anos 60

Como vos adiantara hai tempo, ALM vai publicar fotos antigas que teñen, de por sí, un gran valor ou recordo. A primeira fora aquela de Manuel Ferrol sobre a emigración, na que un neno e un persoa maior choraban desconsoladamente nunha despedida.

Hoxe publicamos unha enviada pola colaboradora mariam, que foi quitada por Virgilio Viéitez en 1960 e que xira en torno a unha radio da época. Anímovos a que me comentedes esta imaxe e tamén a que sigades enviando máis fotos que fagan lembrar unha época. Podedes acompañala dun comentario propio ou alleo (tal e como fixo Mariam na imaxe da radio). En todo caso, identificade ós seus autores se os coñecedes. ¿Seguro que non tés ou coñeces ningunha imaxe que case fala por sí soa? ANÍMATE E ENVÍAME AS TÚAS!!! .



El sonido de la radio

Señora con el receptor de radio adquirido con el dinero enviado por su hijo, emigrante en América.
Virgilio Viéitez (1960)

Las fotografías tienen sonido. Es un sonido distinto, diferente del que estamos habituados a escuchar, pero es un sonido vivo.
En la fotografía de Virgilio Vieitez que ahora miramos, el sonido es más que evidente. Es el sonido de esa radio junto a la que la campesina posa con orgullo (el orgullo con el que los pobres muestran las pocas cosas que les pertenecen), pero también el de la posguerra en aquellos años de hierro que se pueden intuir en ambas cosas: en la fotografía y en el electrodoméstico. Quizá el primero que la mujer tuvo, como la mayoría de las casas españolas.
Por eso, basta mirar fijamente esta foto para escuchar en sordina el sonido del parte, el de los anuncios de comercios y productos provincianos, el rumor del rosario y de Radio Andorra, que llegaba por las noches a todos los rincones del país como por arte de encantamiento. Ese mismo encantamiento que invade esta vieja foto que tiene toda la dignidad de la obra bien hecha y el hechizo de lo que perdurará.

JULIO LLAMAZARES

---

FOTO FEITA POR: Virgilio Viéitez
COMENTARIO "El sonido de la radio" escrito por: Julio Llamazares

---

---

FOTO E COMENTARIO REMITIDOS POR: mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** O F.C.Barcelona gáñalle ó Real Madrid por 2 a 0.

O F.C.Barcelona gañoulle onte ó Real Madrid por dous goles a cero o derbi de fútbol da primeira división. Os tantos foron obra de Etoo e Messi. O Real Madrid disfrazouse no Nou Camp de equipo menor co gallo de non encaixar un feixe de goles. Parecía que quen realmente xogaba contra o Barcelona non era o Madrid senón o Osasuna ou o Recreativo, con tódolos meus respetos para estes equipos da parte baixa da clasificación. Así, o equipo branco puxo o autobús diante de Iker Casillas e non dubidou en coser a faltas a Leo Messi para paralo e meterlle o medo no corpo. Fixo do contraataque a súa arma. A estratexia saiulle ben ata o minuto 83, momento non que o F.C.Barcelona deu coas chaves do autobús para abrir a portería de Iker (con anterioridade, o Barça incluso fallará un penalti), establecendo o 1-0. Un maxistral gol de Messi subiu ó marcador o definitivo 2-0.

O Barcelona non gañou a Liga, pero deu un paso moi importante. Distancia ó eterno rival en 12 puntos, namentres que o Valencia e o Sevilla, os seus perseguidores, se atopan a 8 puntos. O Villarreal é cuarto, a 9. Falta moita Liga por xogar, pero o F.C.Barcelona asestou un duro golpe.

---

UNHA MINICRÓNICA FEITA POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Un recordo + unha nevada

Hai dous anos que ó home deste enlace o abandonou a sorte. Iso sí, os seus pelos non se lle porían de punta aínda que lle tocara a lotería...

ÚLTIMA HORA: Unha forte nevarada fixo a súa incursión en A Lareira Máxica. Prestade atención e poderédela observar...

** Un día calquera...xa será tarde

Un día calquera decatarémonos de que nos equivocamos, pero xa será tarde. Un día calquera darémonos conta de que esta sociedade peca de cinismo, hipocresía e egoísmo individualista, pero xa será tarde. Un día calquera observaremos que os monopolios nos asolagan apoiados nos cartos, pero xa será tarde. Un día calquera veremos tronar e quereremos evitalo, pero xa será tarde. Un día calquera pretenderemos apuntarnos para correr unha maratón cando os participantes xa chegaron á meta, pero xa será tarde. Un día calquera contarannos que houbo unha crise económica, pero xa será tarde. Un día calquera PENSAREMOS, pero,claro, XA SERÁ TARDE...

---

UNHA REFLEXIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Opinión: "Los amos del mundo", Arturo P. Reverte

Usted no lo sabe,pero depende de ellos. Usted no los conoce ni se los cruzará en su vida, pero esos hijos de la gran puta tienen en las manos, enla agenda electrónica, en la tecla intro del computador, su futuro y el de sus hijos.Usted no sabe qué cara tienen, pero son ellos quienes lo van a mandar al paro en nombre de un tres punto siete, o un índice de probabilidad del cero coma cero cuatro.Usted no tiene nada que ver con esos fulanos porque es empleado de una ferretería o cajera de Pryca, y ellos estudiaron en Harvard e hicieron un máster en Tokio, o al revés, van por las mañanas a la Bolsa de Madrid o a la de Wall Street , y dicen en inglés cosas como long-term capitalmanagement , y hablan de fondos de alto riesgo, de acuerdos multilateralesde inversión y de neoliberalismo económico salvaje, como quien comenta elpartido del domingo. Usted no los conoce ni en pintura, pero esos conductores suicidas que circulan a doscientos por hora en un furgón cargado de dinero van a atropellarlo el día menos pensado, y ni siquiera le quedará el consuelo de ir en la silla de ruedas con una recortada a volarles los huevos, porque no tienen rostro público, pese a ser reputados analistas, tiburones de las finanzas, prestigiosos expertos en el dinero de otros.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Tan expertos que siempre terminan por hacerlo suyo. Porque siempre ganan ellos, cuandoganan; y nunca pierden ellos, cuando pierden. No crean riqueza, sino que especulan. Lanzan al mundo combinaciones fastuosas de economía financiera que nada tienen que ver con la economía productiva. Alzan castillos de naipes y los garantizan con espejismos y con humo, y los poderosos de la Tierra pierden el culo por darles coba y subirse al carro.Esto no puede fallar, dicen…Aquí nadie va a perder. El riesgo es mínimo.Los avalan premios Nóbel de Economía, periodistas financieros de prestigio,grupos internacionales con siglas de reconocida solvencia.Y entonces el presidente del banco transeuropeo tal, y el presidente de la unión de bancos helvéticos, y el capitoste del banco latinoamericano, y elconsorcio euroasiático, y la madre que los parió a todos, se embarcan con alegría en la aventura, meten viruta por un tubo, y luego se sientan a esperar ese pelotazo que los va a forrar aún más a todos ellos y a sus representados.Y en cuanto sale bien la primera operación ya están arriesgando más en lasegunda, que el chollo es el chollo, e intereses de un tropecientos por ciento no se encuentran todos los días. Y aunque ese espejismo especulador nada tiene que ver con la economía real, con la vida de cada día de lagente en la calle, todo es euforia, y palmaditas en la espalda, y hasta entidades bancarias oficiales comprometen sus reservas de divisas. Y esto, señores, es Jauja.Y de pronto resulta que no. De pronto resulta que el invento tenía sus fallos, y que lo de alto riesgo no era una frase sino exactamente eso: alto riesgo de verdad.Y entonces todo el tinglado se va a tomar por el saco. Y esos fondos especiales, peligrosos, que cada vez tienen más peso en la economía mundial, muestran su lado negro. Y entonces, ¡oh, prodigio!, mientras que los beneficios eran para los tiburones que controlaban el cotarro y paralos que especulaban con dinero de otros, resulta que las pérdidas, no.Las pérdidas, el mordisco financiero, el pago de los errores de esos pijolandios que juegan con la economía internacional como si jugaran al Monopoly, recaen directamente sobre las espaldas de todos nosotros.Entonces resulta que mientras el beneficio era privado, los errores son colectivos, y las pérdidas hay que socializarlas, acudiendo con medidas deemergencia y con fondos de salvación para evitar efectos dominó y chichisde la Bernarda.. Y esa solidaridad, imprescindible para salvar la estabilidad mundial, la paga con su pellejo, con sus ahorros, y a veces con su puesto de trabajo Mariano Pérez Sánchez, de profesión empleado decomercio, y los millones de infelices Marianos que a lo largo y ancho del mundo se levantan cada día a las seis de la mañana para ganarse la vida.Eso es lo que viene, me temo. Nadie perdonará un duro de la deuda externa de países pobres, pero nunca faltarán fondos para tapar agujeros de especuladores y canallas que juegan a la ruleta rusa en cabeza ajena.Así que podemos ir amarrándonos los machos. Ése es el panorama que los amos de la economía mundial nos deparan, con el cuento de tanto neoliberalismo económico y tanta mierda, de tanta especulación y de tanta poca vergüenza.





---

Los Amos del Mundo / Arturo Pérez-Reverte
(Artículo do escritor español Arturo Pérez-Reverte, publicado en 'ElSemanal' o 15 de noviembre de 1998 , e que agora, dez anos despois, parece unha visión de Nostradamus)

---

ARTIGO DE OPINIÓN ENVIADO POR: María
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica

** Punto e seguido moi pausado

Como dicía o amigo DJ Mosto nun comentario da entrada anterior, foi o antivirus AVG o causante de detectar como virus un archivo sano. E a súa eliminación deixoume varios días sen poder usar o PC. Xa está solucionado, non sen bastante esforzo, iso sí.

Este artigo é para dicirvos que cuestións de tipo persoal fan que teña moi pouco tempo para adicarlle ó blog, polo que a partir de agora A Lareira Máxica non se actualizará a cotío como era costume. É posible que so a poida actualizar unha vez por semana ou incluso menos. É unha decisión que me custa moito tomala, nin o imaxinades, pero nesta vida hai que priorizar actividades e, mal que me pese, ALM é SÓ é un entretemento para este xornalista. Unha forma de de poder escribir, de dar as miñas opinións, e de dar a oportunidade a quen o desexe de publicar os seus artigos, opinións, propostas ou suxerencias.

Para min, xa o dixen moitas veces, A Lareira Máxica significa moito. É como se fose -que non o é- un fillo ó que hai que coidar, pero co que disfrutas e que o ves medrar rodeado dunha boa familia. E que xa ten dous anos e medio. O blog está feito con esmero, cariño e moita adicación, máis da que debería tendo en conta que non me reporta ningún beneficio económico, aínda que sí moitos persoais (p.ex. o feito de ter visitantes e comentaristas asiduos). Os que me coñecedes sabédelo ben.

Na vida ás veces temos que tomar decisións amargas e éste é unha: chegou o momento de priorizar outras cousas,de diminuir o tempo que lle viña adicando a esta páxina, polo menos durante unha temporada sen determinar. O blog non vai ter periodicidade fixa. Tentarei de actualizalo unha vez á semana con algún artigo. Outros quedarán programados para publicarse (xa hai algúns en espera).

TEÑO COMO NORMA NON PROMETER NADA QUE NON POIDA CUMPRIR, polo que non podo prometer cada canto se actualizará. O que sí é que non vai desaparecer nin pechar. Ou esa é a miña firme intención a curto e medio prazo. So que se publicarán menos cousas e máis espaciadas. Notaredes tamén que farei menos comentarios nos vosos blogs, aínda que é posible que os visite sen facer comentarios.

En fin, é un día triste, pero xa virán tempos mellores. Din que nunca choveu que non escampara. E diso os galegos sabemos algo. So vos pido paciencia, a mesma que vai que ter este servidor porque nunca é doado ter que priorizar e tomar decisións que nunca che gustaría ter tomado, pero que deben ser tomadas.

Esta decísión non é a única, antes destas xa tiven que renunciar por completo a outras actividades e proxectos que iniciei no 2007. A vida é así, agora toca centrarse no traballo e noutras tarefas que reclaman maior tempo e adicacion da que estaban recibindo. A vida é asi. Sinxelamente hai que priorizar as cousas.

Isto soa a despedida, pero non o é. É UN PUNTO E SEGUIDO MOI PAUSADO. Gracias a tod@s, e seguide visitando o blog, facendo comentarios nel e enviando artigos ou outras propostas (imaxes, humor, música, internet, artigos alleos debidamente identificados,etc.) para publicar. Pola miña parte teño moitos artigos e opinións na cabeza para ir escribindo. Por falta delas non será. Por limitacións de tempo sí. Así que ALM seguirá, pero actualizarase moito menos a cotío. Paciencia!!!

** En BOXES

TEÑO O PC ESTROPEADO. TEREI QUE LEVALO A ARREGLAR POLO QUE DURANTE VARIOS DIAS NON VOU A PODER ACTUALIZAR A Lareira Máxica. Seguramente toque formatealo e volver a instalar todo de novo, co conseguinte traballo que iso entraña (cargueime, por erro meu, o archivo "user32.dll" e sen el non carga o sistema operativo. Se alguén sabe cómo podo facer para solucionar este problema que mo diga, please!!). Espero que teñades paciencia e saibades esperar. Namentras, invítovos a que me enviedes artigos ou propostas para publicar (cando digo propostas estoume a referir a cousas que non son vosas como por exemplo: vídeos, fotos, artigos vistos en internet que poidan dar pé a comentarios ou ser de interes,etc.). Se redactades artigos non importa que non estean ben redactados. Ademais, se queredes, axúdovos a darlle forma se ese é o problema

O dito, espero que na tenda me arranxen o PC o máis axiña e voltar pronto "on the road". Odio os cibers...

** Un aniversario feliz dentro da desgracia que foi

E é que hai muros que xamais se tiñan que ter construído . O malo é que hoxendía aínda seguen existindo bastantes, invisibles a maior parte, pero muros ó fin e ó cabo. Muros que falan mal dunha sociedade e dun mundo do século XXI. O progreso non avanza, por desgracia, en tódolos sentidos. Cando falamos de progreso non so debería significar tecnoloxía, senón moito diálogo e paz, sobre todo paz. Iso sería navegar cara a un progreso real e amplo, non coartado. Unha sociedade avanzada que non camiña da man da paz, non debera presumir nunca de ser unha sociedad desenvolvida.

---

UNHA OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Unha voz que nos deixou moi pronto....

Como vos escribía xa hai dous anos, cada 9 de novembro sempre me acordo dela. Foi unha cantautora española que tivo un gran éxito, so apagado por un desgraciado accidente preto de Benavente (Zamora) no ano 1976, cando regresaba de dar un concerto na Sala Nova Olimpia (Vigo). Contaba tan so 27 anos. O ano anterior quedara segunda no festival da OTI coa canción: Estoume referindo a Cecilia. Pero a parte de "Un Ramito de Violetas" -que podedes ver e escoitar no primeiro dos links deste artigo e é a canción que fai referencia ó 9 de novembro- tamén tivo outras cancións que merece a pena lembrar. Todas elas tiñan un denominador común: o seu ton triste e melancólico, pero non falto de esperanza e debuxando algunha que outra realidade social. Outro das súas cancións famosas foi "Mi querida España".

---

UN ARTIGO-OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Alumeados navideños: ¿por qué tanto derroche?

Tódolos anos penso o mesmo cando se aproximan as festa de Nadal (Navidad). Todos, sen excepción. Non hai un que non o pense. E este ano co tema da crise económica, con máis motivo aínda. ¿De que se trata? Das luces e adornos navideños que se adoitan colocarse en nos sitios públicos e que pagamos os cidadáns cos nosos impostos. Non entendo porque hai que despilfarrar cartos neses alumbrados. ¿Para que? Se todos sabemos que estamos no Nadal. Porque aínda que te quixeras olvidar, o espíritu consumista da televisión -e inherente á esta sociedade- encárgase de que non nos esquezamos de que o Nadal está aí e que para constatalo é preciso gastar, gastar, gastar, consumir, consumir, consumir. Senón, non é Nadal.

A Navidad hai que lembrar que é un festa relixiosa. Non debería impoñerse o consumismo sobre o propio sentimento relixioso, pero o afán de comprar e/ou regalar pois apodérase de todos nós. E non debera ser así. Pero iso xa é outro tema, que non é asunto deste artigo. Quero centrarme en que o feito de poñer alumeados con inxente cantidade de bombillas e luces o que fai é ser O SIMBOLO DO CONSUMISMO. O Nadal hai que levalo no espíritu navideño e non se deberían despilfarar enerxía e cartos. A medida pode resultar impopular. Sí, seino pero hai que acostumarse e acostumar á xente. Deberiamos decatarnos conta e ser conscientes. ¿Somos unha sociedade madura? Que ningúen o xustifique pola relixión, porquea fe está por riba de alumeados públicos navideños. Son cristiano e creo, pero tamén coido que para celebrar o Nadal non me fai falta ver alumeados públicos polas rúas. Por que o CONSUMISMO e o DESPILFARRO nada ten que ver coa relixión. O Nadal hai que levalo no corazón e celebralo, sí, pero os alumeados públicos non é o máis importante, nin moito menos.

En moitos pobos e cidades o que fan é usar un alumeado que consuma menos. Tampoco me parece a solución, máis ben é so un parche. ¿Por que non nos atrevemos a dar o paso de eliminar alumeados e adornos navideños nos lugares públicos? Eses cartos poderíanse adicar a moitas cousas máis necesarias e útiles para a sociedade. E este ano, por riba, estamos coa crise económica as costas. Xente que pasa fame e, a sociedade tira os cartos en alumeados navideños....Vamos que estamos para gastar por gastar. E non pretendo ser demagóxico, so realista. Seguro que moit@s non estarán dacordo conmigo. Respéto@s, pero non estou dacordo con eles, polo que acabo de explicar.

Outro motivo que xustificaría a súa retirada é o medio ambiente, que oa castigamos por castigar. Logo queixámonos que o tempo anda tolo e que deberiamos artellar medidas para non danar máis a capa de ozono....

Xa sei que se podería falar moito do tema. De feito, tamén o consumismo de cada familia daría para un libro, cando menos. Pero hoxe so quería centrarme nos alumeados públicos. ¿Son realmente necesarios? ¿Qué pasaría se se prescindise deles? ¿Non se pode, acaso, celebrar o Nadal sen eles? ¿Sería a súa eliminación unha medida acertada?

¿E vós que opinades?

---

A viñeta gráfica que acompaña ó artigo foi extraída do gran blog de humor gráfico http://www.jrmora.com/blog/. Aproveito para aconsellar a súa visita. É un blog moi inxenioso e cheo de humor. Noraboa ó seu autor, que é debuxante gráfico, polo seu brilante e estupendo traballo. Gracias por facernos rir (e reflexionar tamén).

---

---

UN ARTIGO ESCRITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Porque a vida tamén é bela, moi bela

Xa dixen en máis dunha ocasión que hai cancións que máis que cancións parecen obra de arte. Hai moitos exemplos. O que tedes no siguiente vídeo é un deles. Trátase de la canción "La vida es bella". Nel aparecen diversas secuencias da oscarizada película do mesmo título dirixida e intrepretada polo simpático Roberto Begnini. A canción é unha versión da coñecida canción, interpretada esta vez por Noa (encántame a súa voz) e Miguel Bosé. Nesta canción xúntase a beleza da letra, a harmonía da música e os sentimentos do seres humanos que non entenden os porqués das guerras, materializadas nunhas imaxes da película de Begnini. NON ME CANSO DE VER A PELÍCULA. En clave de humor e amor trata un tema tráxico e cruel: o dunha guerra, carente de razón como moitas outras. Canto se podería falar do que esta canción reporta en canto a sentimentos, sonos, esperanzas, opinións e reflexións sobre a vida mesma... ¿Ou non?

---

...E se che apetece ler o que a di a letra da canción, aquí o tés:

"Yo (yo)
Al verte sonreír (al verte sonreír)
Soy (soy)
El niño que ayer fui (el niño que ayer fui)
Si yo velo por tus sueños
El miedo no vendrá y asi sabrás lo bello que es vivir

Caen (caen)
Mis lágrimas al mar (mis lágrimas al mar)
Tú (tú)
No me verás llorar (no me verás llorar)
Es que sólo tu alegría
Amansa mi dolor y asi yo se lo bello que es vivir

Lalalalalalala....

Sí
Mi corazón siempre estará
Donde este tu corazón si tu no dejas de luchar
Y
Nunca pierdas la ilusión
Nunca olvides que al final habrá un lugar para el amor

Tú (tú)
No dejes de jugar (no dejes de jugar)
No (no)
No pares de soñar (nunca pares de soñar)

Que una noche la tristeza
Se irá sin avisar y al fin sabrás lo bello que es vivir

Lalalalala...

Que una noche la tristeza
Se irá sin avisar y al fin sabrás lo bello que es vivir
Se irá sin avisar y al fin sabrás lo bello que es vivir"

---

UN ARTIGO-OPINIÓN ESCRITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Lápices para la Paz, triunfa en los Premios 20 Blogs

Leveime unha tremenda alegría cando souben que o blog máis votado destes Premios 20 Blogs - que chegaron ó seu fin na medianoite do domingo - foi para a bitácora "Lápices para la Paz", de Alicia Mora, unha traballadora social moi comprometida. Non teño o gusto de coñecela pero o que fai, o compromiso solidario é motivo suficiente para alegrarme. É un triunfo ben merecido. Foi o blog que tivo máis votos: 103. Lembrar que participaban máis de 4500 blogs. Triunfou na categoría de blog solidario e tamén foi o blog máis votado de tódalas categorías.

A Lareira Máxica, este blog de Sanxenxo (Pontevedra), quedou 2ª na categoría mellor blog en versión orixinal, cun total de 37 votos. O blog gañador foi o catalán "En Veu Alta", con 60. De 3º quedou "Aprender Inglés on line", con 28. Cuarto posto para "Falla Casa d´Alonso", con 25, e quinto posto para outro blog galego: "A Botica da expresión", con 22.

No total da clasificación xeral, A Lareira Máxica ocupou o posto 21º con 37 votos. Na categoría de diseño A.L.M. so obtivo 2 votos e acadou o posto 36º (¿tan pouco gustou?).

Os 5 primeiros clasificados de cada categoría teñen a consideración de blogs finalisas e optan ó premio de Mellor Blog 2008 que entrega un xurado dos Premios 20 Blogs. Son case 100 blogs xa que aínda que hai 20 categorías, máis dun da de mellor diseño tamén foi finalista noutras categorías. O resultado do gañador farase público o 17 de novembro.

Felicidades ós gañadores e alédome de que houbera 37 persoas ás que lle gustara A.L.M. Gracias a elas. Agardo que sigan visitando o blog e, invitadas quedan a participar nel ó igual que tódolos lectores en xeral. ¿De que maneira? Pois enviando artigos dos temas que estimen oportuno ou simpremente relatos propios ou alleos (poñendo autor), fotos, vídeos, viñetas de humor, cousas que vos enfadan ou alegran, frases que vos gusten, blogs ou webs preferidos, artigos de opinión alleos (poñendo tamén autor) ou calquera outra proposta que será benvida. Non é preciso ser ningún escritor para publicar algo nesta páxina. Non hai extensións nin máximas nin mínimas. Máis fácil imposible.

Quixera tamén darlle as gracias a tod@s @s colaboradores e comentaristas que fan posible que este blog teña vida máis alá das miñas opinións. Este segundo posto, é de tod@s eles. Sen eles isto sería unha persoa que predica no medio dun deserto.

P.D.: As clasificación en principio son provisionais ata a súa confirmación o 17 de novembro.

---

Clasificación completa de mellor blog en versión orixinal

Clasificación xeral completa (os blogs máis votados entre tódalas categorías)

ACTUALIZACIÓN 22-11-08:

Estes son os RESULTADOS DEFINITIVOS. A Lareira Máxica quedou 2ª na categoría mellor blog en versión orixinal, sendo finalista. Na categoría de deseño quedou no posto 36, con 2 votos. Na xeral sitouse na posición 20ª, entre un total de 4514 blogs.

<> A Lareira Máxica, segunda nos Premios 20 Blogs

A falta de tres días para acabar as votacións (finalizan o domingo, día no que se pode votar), A Lareira Máxica, ocupa a 2ª posición na categoría de mellor blog en versión orixinal (cun total de 25 votos recibidos ata as 24:00 de onte xoves). Pola súa parte, na categoría de mellor diseño non recibiu nin un so voto, feito que confirma que estes premios non son nada xustos. Vótase por amizade ou porque coñeces os blogs que votas, pero entre 4516 é materialmente imposible coñecelos todos, de aí os resultados. Non fai máis que corroborar o que vos dicía o venres pasado.

Así mesmo, dicirvos que sen contar o día de hoxe, o blog sitúase na clasificación xeral no posto 19 de entre os 4516 participantes, chegando a situarse o mércores na na posición 17ª. En fin, que nin no mellor dos meus soños....

Independentemente do que pase nestes 3 días, quero agradecerlle a tod@s @s que votaron por ALM (poden votar @s que teñen algún blog inscrito nos Premios). O que pretendo é gañar novos membros para ALM que participen activamente e que non sexan so comentarios aislados aínda que numerosos como os destes últimos días...

Éme grato confesar que ó ter que votar a blogs doutras categorías, visitei bastantes blogs para votar con coñecemento de causa. E nas visitas descubrín varios moi bos ou interesantes. E é que non hai que visitar soamente os mesmos blogs de sempre.

A CLASIFICACIÓN ás 24 horas do xoves na categoría de mellor BLOG EN VERSIÓN ORIXINAL era (falo desta hora porque se actualizan cada día ás 12 da noite)
Posición Blog Votos
1 En veu alta 41 votos
2 A Lareira Máxica 25
3 Aprender Ingles Online 16
4 A Botica da Expresión 14
4 Falla Casa d´Alonso 14
6 CINEMA FRIKI 11
6 Verbas ceibes 11
8 lovecooking 8
9 AixòToca 7
9 Aprender-Sueco 7
9 L´home que no sabia riure 7
9 Marco & Bella Adventures 7

A CLASIFICACIÓN XERAL:
Posición Blog Votos
1 Hiperbreves S.A. 60
2 Lápices para la Paz 55
2 Yo también tengo cáncer de mama 55
4 Anal-Izada Blogs 49
5 No es cine todo lo que reluce 46
6 Entre Luces y Cámaras 43
7 En veu alta 41
7 Fogonazos 41
9 JRMora, humor gráfico 37
10 Más cuento que calleja 36
11 El Fútbol es Injusto 35
12 CAYECATURAS 34
12 Pixfans 34
14 Adicta a la publicidad 32
15 La logica del titiritero 31
16 Mi Mesa Cojea 30
16 SOLO PUTA 30
16 Un Español en Japón 30
19 A Lareira Máxica 25
19 ChicaGeek 25



ACTUALIZACIÓN 22-11-08: FINALMENTE O BLOG REMATOU NA 2ª posición DO MELLOR BLOG EN VERSIÓN ORIXINAL CON 37 VOTOS, sendo finalista nos Premios 20 Blogs 2008 nesta categoría. No apartado de deseño quedou no posto 36, con 2 votos. Na xeral sitouse na posición 20ª, entre un total de 4514 blogs.

Estes son OS FINALISTAS E GAÑADORES NAS DIFERENTES CATEGORÍAS DOS PREMIOS 20 BLOGS 2008. RESULTADOS DEFINITIVOS.

<> RELATO: A auga segue río abaixo

A auga vai percorrendo lentamente as rúas namentras ti te das voltas pola miña cabeza, bótoche de menos e agora mesmo o agasallo máis prezado sería terche o meu carón, e estar nos teus brazos...
Síntome pequeniña no mundo, non valo nada pero daríao todo por ti. Ata os máis fermosos sentimentos e o máis puro amor poden desaparecer cando non atopan un cachiño de corazón, pero ti es tan distinto...
Unha vez dixenche que tiñas un sorriso especial... pero tes máis que sabido que non é tan só o sorriso. Es un pequeno gran artista, eres único.
Canto máis avanzan os días máis preciso terche preto, inda que isto me cause máis dano, non sei si estou a perder a ilusión que me caracterizaba os primeiros días cando os nosos ollos se xuntaban nun punto intermedio entre ambos, e nos aproximabamos para bicarnos docemente.
Non sei se te quero ou se es un antollo de meniña pequecha que desaparece co transcurso dos días.
Quixen moito e fun querida mais gostaríame pensar que ainda non se parou na miña porta o amor verdadeiro, pode que nunca o chegue a coñecer ou quizáis me veña dado das túas mans.
O vivir de ilusións aportanos triste alegría, pero mirando o meu presente de non ser polas ilusións xa non estaría escribindo agora estas verbas.
Peco de romperme moito a cabeza con cada pensamento, nembargantes non son capaz de cambiar, nacín así e supoño que cando pase a mellor vida seguirei sendo como ata o de agora.

...Ampliar/recoller resto do relato [ +/- ]

Pode ser que quixera apurar moito o reloxo e a estas alturas me pese, cada cousa debe suceder no seu momento, de sempre dixen que as cousas forzadas nunca saen ben, aínda que o noso sino esté escrito forzadamente. De poseer un reino de estrelas poñerias sen dúbida os pés do tempo para que corresen as agullas máis veloces, que pasasen uns aniños para que isto rematase, ou ben ou mal, pero que chegase a un fin de unha vez por todas. Estoume a derrubar, os segundos tardan horas en pasar, e as horas transcorren ca lentitude das semanas. Nada me ten sentido, só se me pasa pola cabeza desaparecer, que me limpen a ialma e o corazón a fondo e non pensar nen sufrir máis. Xamais lle tiven medo a morte, penso nela como unha persoa que ten sono pensa na comodidade dunha cama, é un descanso, doce pracenteiro, despreocupado... A auga xa chegou o seu destino final, e ti segues dando voltas os nosos recordos...

---

UN RELATO ESCRITO POR: Romy
Colaboradora de A Lareira Máxica

<> A Frase Máxica....Críticas e momentos

" A crítica debe facerse a tempo; non hai que deixarse levar pola mala costume de criticar so despois de consumados os feitos "

---

Mao Tse-Tun

<> Con Humor sempre se leva mellor o mal tempo...

<> A Frase Máxica..... ¿ Educación vs clases ?

" Onde hai educación non hai distinción de clases ”

---

Confucio

<> ¿Alguén ten cambio? E que non levo solto...¿Ou sí?

Parece mentira o rápido que algo ó que estivemos habituados durante moitos anos pasa a ser unha reliquia pero sen ningún valor, agás o que nós lle queiramos otorgar. ¿De que falo? Bueno, máis que falalo vouno ensinar. Entre tod@s xa nos encargaremos de comentalo. So engado que a nostalxia apoderouse de min intres antes de empezar a redactar este artigo da sección de A Máquina do Tempo e que os nen@s de, aproximadamente, menos de 11 anos, non se lembraran de algo que nunca chegaron a aprender. Hoxe so pensan no que hai, non no que houbo hai tempo. Quizás algún día, sexamos nós os que lles contemos esta batalliña ós nos@s net@s...Quizás algún día...

AVISO: Foron tod@s @s que están, pero non están tod@s @s que foron...
...¡¡Canto valor solto e canto traballo pasei ó subir todo isto!! Espero que vos guste.

Preme aquí para desvelar o misterio....[ +/- ]

Preme aquí para responder á pregunta do título....[ +/- ]

---

UN ARTIGO ELABORADO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica