domingo, 22 de maio de 2011

** Consulta tódolos resultados das eleccións municipais 2011

Déixovos o enlace para consultar os resultados das eleccións municipais 2011(e das autonómicas nas 13 comunidades onde se celebran). Tamén dispón dos resultados finais de tódalas eleccións desde o ano 1987.

RESULTADOS ELECCIÓNS MUNICIPAIS 2011. Click aquí para ver

venres, 20 de maio de 2011

** Para reflexionar mañán coa axuda do humor de DAVILA











TODAS ESTAS VIÑETAS FORON FEITAS POLO GRAN MAGO DO HUMOR GRÁFICO GALEGO LUIS DAVILA. Sempre da no allo. Un crack.

martes, 17 de maio de 2011

** No Día das Letras Galegas: frase e reflexións


"É feliz o que soñando, morre. Desgraciado o que morre sen soñar"



Rosalía de Castro



.....................................................................................................................................


SANXENXO. Julio Torres




O ugallá que o Día das Letras Galegas fora non so un, senón máis. Non pola celebración, senón polo que supón. Mellor nos iría. Se non mimamos o noso idioma galego, é imposible que se faga forte e medre, máis ben collerá anemía de non comer e, se non se coida, acabará esmorecendo silenciosa e paseniñamente, sen apenas darnos conta...Xa non digo que falemos todo o día en galego, ¿pero por que non se usa máis? ¿Pervive aínda o complexo de inferioridade? ¿Que ten o castellano que non teña o galego?

Fdo: un galego-castrapo falante, un idioma máis enxebre que o galego de laboratorio que uns pouquiñ@s "iluminad@s" fabrican ó seu antollo para dicirnos cómo nomear palabras que ninguén galego falante de toda a vida nunca, nunca, nunca empregou. Exemplos hai moitos. Pensade en palabras que soan raras e que ningún galego de ningún pobo usou endexamais. Xa sei que se fixo unha normativación do galego, pero con tantos cambios constantemente o que se fai é confundir á xente que no colexio aprendeu unha cousa e anos máis tarde xa mudou (palabra ou normas), polo que acaba optando por usar o castelán que ten menos cambios "estructurais". Servidor sempre falou galego castrapo. Sempre, e sempre o seguirei falando. Non domino o normativo, nin moito menos. Entendo a súa necesidade, pero non a comparto, porque coido que contribuiu máis a confundir que a unificar.

Opinión persoal. Eu mesmo dubido de moitas palabras e estructuras que aprendín no colexio ou non instituto. Non por iso deixo de usar o galego castrapo, o galego do pobo, o galego auténtico. Estará contaminado polo castelán, seguro, pero é máis natural que o galego de laboratorio que se inventan. Hai palabras que son mesmamente arrepiantes de pronunciar e casi ridículas e moitos e moitas entenderedes. Doutra parte é penoso o galego usado na Radio e Tv de Galicia. Non sei se é por os seus lingüistas (palabras estrambóticas) ou polo pouco que, en realidade, falan galego os seus presentadores . O erro máis común destes últimos é trabucarse en antepoñer ou pospoñer os pronomes nas frases . ¿Exemplos) "Se vai facer de noite a este ritmo" (en lugar de dicir, "vaise facer de noite a este ritmo", ou "O presidente se reuniu onte cos empresarios" (en lugar de o presidente reuniuse cos empresarios). Un presentador que habitualmente fala castelán (e hai bastantes casos na CRTVG), que non sabe as normas relativas ás preposicións do galego e que so usa o galego para presentar, o que fai é confundir a unha poboación xa de por sí confundida con tantos cambios nun idioma que cada día pensa que xa non é o seu...


Termino: son máis partidario do galego castrapo -que é o galego do pobo, o que utiliza a xente que non é castelán falante- que o artificial e mal empregado (demasiadas veces) inventado polos "estudiosos do idioma". Con todo, prefiro este último que pasarme ó castelán. Pero, por favor, cando menos ¡¡¡¡¡PRESENTADORES E PRESENTADORAS da Radio e Televisión de Galicia, aprendede a usar ben os pronomes no galego QUE XA TARDADES, e logo aínda confundides máis á poboación que chega a crer que tamén mudou a norma dos pronomes e, non obstante, segue igual coa galego normativo!!!!! ¡Deixade de ser @s verdadeir@s "pechacancelas" (termo que usan para referirse ó último clasificado nalgunha competición) do noso idioma, que so o empregades para o "saque desde o curruncho" (ou de esquina cando retransmiten un partido de fútbol) cando traballades.

venres, 13 de maio de 2011

** Reflexións e esperanzas dun día de primavera


SANXENXO. Julio Torres

N os últimos días pasaron moitas cousas, unhas tristes e outras alegres, como a vida mesma.

Unhas negativas como o terremoto de Lorca. Neste senso aínda lembro, por certo, dos que aconteceran en Santiago de Compostela en 1997, se ben de moita menos intensidade e sen víctimas nin danos materiais. Ou a morte do mítico golfista español Severiano Ballesteros.

Outras positivas: Unha delas o título da Liga 2011 do F.C.Barcelona. Un xusto premio na Liga da regularidade. A ver se temos sorte e gañamos a Champions fronte ó Manchester United, no que será repetir a final de 2009. Daquela gañaramos ¿2-0? e comodamente. Este ano non vai ser nada pero que nada fácil. A ver se hai sorte, porque merecementos teñen os dous equipos.

Hainas que non sei catalogalas de positivas ou de negativas. O tempo e o destino será o que dicte sentencia. Espero que sexan para ben. En bastantes cousas precísanse cambios, pero cambios de verdade...Que xa tocan!!! Iso sí, que no deportes continúen os triunfos e o bo xogo do F.C.Barcelona (e que Celta de Vigo e Deportivo de A Coruña volten a coincidir a temporada 2011-12 en primeira división. Non entendo porque non se poden desexar os triunfos dos dous aínda que sexan dun ou ou doutro. A min gústanme que gañen sempre os dous, aínda que, loxicamente, cando xogan entre eles, quero que gañe o Celta, coma outros preferirán que gañe o Deportivo, pero a rivalidade so debería existir cando xogan entre eles, e ser en todo caso deportiva. Pero iso so é deporte...Hai cousas máis importantes que o deporte).

Outras non cambian: pódovos asegurar que teño moitas cousas das que quero escribir, pero -xa o sabedes @s que me coñecedes ben- hai prioridades. E, por desgracia, o blog non é nin moito menos a prioritaria. Toca ter paciencia...

Afortunadamente estamos na primavera. É a estación que me encanta. Días moi longos, lonxe daqueles minidías de sol de decembro...E estes días o sol e as altas temperaturas fan acto de presencia. Ben!!

Van ser días de reflexión, de toma de decisións, de esperas, de riscos, de cambios, de paciencia, de nostalxia, de moita ilusión renovada, de esperanza, de moita esperanza e agardo que de alegría, de moita alegría e felicidade...Toco madeira. Como ben di Vega na súa canción "Mañana mejor" (¿ou era "Mejor mañana"?, bueno, neste caso o orden de factores non alteraría o producto). Iso agardo. Ougallá se cumpran varios desexos e esperanzas que teño. Ougallá, pero non so dependen de min...Non so de min...

domingo, 1 de maio de 2011

** ¡¡¡Cinco anos de A Lareira Máxica. Moitas gracias!!!


SANXENXO. Julio Torres



P ois sí. Cinco anos nada máis e nada menos. O luns 1 de maio de 2006 ocurríaseme explorar iso dos blogs. Descoñecía totalmente en qué consistían. O primeiro foi poñerlle nome ó blog. Tiña claro que tiña que ser algo enxebre galego. Finalmente, e non foi fácil, inclineime por A Lareira Máxica. Lareira porque en Galicia é un elemento enxebre ó pé dos cales crecemos moitas xeracións, cando a luz case que era unha utopía, e na que se aproveitaba para quentar a casa, a falta de calefacción. E, claro, iso desembocaba nunha maxia especial tan ligada a Galicia. Hoxe, cinco anos despois, creo que acertei de pleno co nome. Foi difícil pero afortunadamente coido que dei no clavo.

O blog foi crecendo paseniñamente: enlaces, vídeos, música de fondo (a primeira da man de IMEEN ou PlayList.com e hoxendía -ata que nos deixen- de Mixpod e Listen Go), frases, scripts e unha morea de cousas máis que aprendín en diversos blogs de axuda. Pasar dun blog de 2 a 3 columnas, gracias a Rosa, editora de El Escaparate, que me dixo cómo facelo. Era agosto de 2007. Logo o formato consolidouse.

Primeiro era un blog estrictamente persoal, logo abrino a toda persoa que quixera participar nel. A ninguén lle dixen que non. A Lareira Máxica participou en diversos concursos para darse a coñecer, chegando a ser finalista nos Premios 20 Blogs nos anos 2008 e 2009. Toda unha alegría.

Xa sei que nos inicios actualizaba o blog frecuentemente. Se non o fago agora non é por falta de ideas, senón porque outras prioridades me impiden que lle adique máis tempo do que quixera a A Lareira Máxica. Que se lle vai facer. As cousas son así. Outras veces hai épocas nas que, sinxelamente, che apetece descansar. A toda persoa que ten un blog lle acontece.

As visitas foron "in crescendo" nestes cinco anos, especialmente a partir de 2007. A amiga Romy, foi a primeira en colaborar co blog en forma de comentarios (posteriormente cos seus propios relatos), e María, a primeira en animarse a facer un artigo propio. Logo chegaron moit@s colaboradores: Mariam, Jose, O Moucho, Alvariño, Sonia, Polizón, Toupeiro, Meiguinha, Patxi, Ana I.,Cristina, Pilar, Héctor, Calypso, Droshophylum, As de Ouros, e máis persoas que aparecen na columna esquerda de colaboracións. Como non quero olvidarme de ningunha persoa, remítovos a este apartado pois alí aparecen tódalas persoas que colaboran ou colaboraron con esta bitácora. A úitma en chegar polo de agora, a nosa amiga chilena Athenea. A tod@s vós: MOITÍSIMAS GRACIAS, de corazón, por alimentar o blog de A Lareira Máxica cos vosos artigos.

Mención a parte, para a miña querida Patricia Loureiro, que se fixo e se fai cargo do blog cando un servidor non pode de ningunha das maneiras. Abusando un pouquiño da nosa amizade e, aínda que ela estea en Madrid e eu en Sanxenxo, axúdame a moderar comentarios ou ir publicando cousas que chegas. Patri, moitísimas gracias, porque ti tampouco andas sobrada de tempo, nin moito menos. Pero a túa axuda é dun valor incalculable, xa o sabes.

Tamén me quero acordar de todas aquelas persoas que colaboran en forma de comentaristas. Ademáis dos xa anteditos, quero acordarme en especial de: Guillermo Pardo, Félix Soria, Nacho Mirás, Marta (Entrenómadas), Eifonso, An, Rosa, Raquel, Rachel, Mosto e a tod@s, absolutamente tod@s, @s que deixástedes un comentario en A Lareira Máxica nalgún momento (incluid@s @s anónim@s) que sodes, por sorte, un cuantioso número que agardo que se incremente. ¡¡Animádevos!!

Curiosamente, os contadores do blogs (hai varios, o primerio colocado un 30de maio de 2006 e outros con posterioridade, de aí que non coincidan o número de visitantes que reflicten) rexistraron o pasado 11 de abril o récord de visitantes únicos nun so día: 343. Nada máis e nada menos. E tamén se superaron as 100.000 visitas. Nin nos meus mellores sonos. Mágoa que pouc@s se animen a participar no blog. Pero non se pode ter todo. Tamén me sorprende que as visitas non so son de España, senón de, sobre todo, moitos países sudamericanos. De aí que últimamente tente escribir algo máis en castellano e non so exclusivamente en galego.

Hai pouco máis dun ano, creaba no Facebook o grupo de A Lareira Máxica o cal suma a día de hoxe 139 seguidores, un gran número persoas ás que non teño o gusto de coñecer. Moitas gracias por facerse seguidores do blog. Alégrome de que vos guste!!!!

Asegúrovos que podería encher columnas e columnas de texto escribindo dun blog que me permite seguir conectando en certa maneira co mundo do xornalismo, a miña outra profesión, que me deparou tan bos momentos en prensa e radio. A radio, ese mundo maravilloso no que tiven a sorte de ser parte en 1998, e por ese motivo en agosto de 2008 lle adiquei un artigo en A Lareira Máxica, para lembrar non so os bos momentos vivivos en Radio Voz Vigo, senón tamén as boas persoas coas que traballei directa ou indirectamente.

En Junio de 2010 tamén puiden escribir sobre unha xuntanza de antigos compañeiros de promoción de traballadores sociais que fixemos en Santiago de Compostela en Xuño de 2010. É grato ter un medio que che permite escribir o que ti queres, cómo e cando queiras. E así quedou dito na entrevista que me realizou Belén López o 26 de xaneiro deste ano para o xornal Diario de Pontevedra.

Ufff, non teño pilas Duracell, pero insisto: podería seguir e seguir escrindo sobre A Lareira Máxica e as boas cousas que me trouxo. Sei positivamente que me olvido de bastantes. O blog non so me permitiu dar renda solta a todo, absolutamente todo, aquilo sobre o que quería escribir, senón tamén coñecer a moitas persoas e editores de blogs ou webs. Un auténtico pracer que aquel 1 de maio nunca imaxinei.

Non sei o tempo que durará o blog de A Lareira Máxica, pois cada día teño menos tempo para el, pero tentarei que aínda que so sexa un artigo semanal, ir subindo e botándolle leña. Iso sí, sempre coa impagable axuda dos artigos d@s colaboradores do blogs. Cunha delas, con Mariam, falaba onte de que non sabía que ía escribir nun día tan especial para min como éste. No domingo que se celebra o dia do traballo e o día da Nai, para min A Lareira Máxica é como se fose unha filla miña, que acaba de cumprir cinco aniños e se fai maior a pasos apresurados...

¡¡¡MOITÍSIMAS GRACIAS A TODAS AS PERSOAS QUE PARTICIPAN EN A LAREIRA MÁXICA E TAMÉN AS QUE SO A VISITAN!!!

P.D.: Estou prantexándome a idea de facer un encontro en Sanxenxo de seguidores de A Lareira Máxica, como xa lle comentei a Sonia e Mariam nos últimos días. Non sei, teño que pensalo e ver se é factible.

P.D.2: Non sei cómo podo escribir todo isto un domingo polo mañán. Vaia por diante que nin estou inspirado nin que me parei a reler o que acabo de escribir.