.jpg)
Publicacións
** Un jueves 11
Hai historias de amor bonitas e tristes ó mesmo tempo. “A las cinco en el Astoria” é o último álbum de La Oreja de Van Gogh. Nel, ademais de presentarnos a súa nova voz cantante: Leire, recolle varias cancións. Unha deles titúlase “Jueves”. O estribillo está chea de amor:
Y de pronto me miras te miro y suspiras
Yo cierro los ojos tú apartas la vista
Apenas respiro me hago pequeñita
Y me pongo a temblar
Relata a historia de dúas persoas que se namoran nun tren. Non obstante é unha historia con final dramático: está adicada ás víctimas do atentado terrorista do Xoves 11 de marzo de 2004.
Pero el tiempo se para y te acercas diciendo
Yo aún no te conozco y ya te echaba de menos
Cada mañana rechazo el directo y elijo este tren
Y ya estamos llegando mi vida ha cambiado un día especial este 11 de marzo
Me tomas la mano llegamos a un túnel que apaga la luz
A canción escoiteina onte por primeira vez. Gustoume a música e, se prestamos atención á letra, é sobreacolledora, con sabor agridóce debido ás circunstancias e ó contexto no que se produce todo.
Unha sentida e merecida homenaxe ás víctimas de tan cruenta barbarie, simbolizada nesta tenra canción de amor.
UN ARTIGO-OPINIÓN FEITO POR: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica
13 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Siempre he escuchado esta canción y no me había dado cuenta de ese final tan trágico decicado a las victimas del 11 M. La letra y música me encantan, pues tiene de principio a fin una dulcura que te hace pensar en cosas. Aun diría mas: La canción es tan hermosa que se te hace corta en el tiempo y deseas continuar escuchandola.
Pois nada, hoxe non a podo escoitar neste ordenador, pois non ten altavoces, pero eime fixar.
Co que me gustan as historias de amor.
Boa semana e un saúdoa todos. O sol nos acompaña, será ¿que se acerca o verán?
Falta pouco para o verán. O 21 de xuño está á volta da esquina. Xa cheiran as sardiñas da noite de San Xoan.
Preciosa canción de la Oreja. Precioso relato. Eu tampouco sabía que estaba inspirado no atentado do 11 M. De aquí podemos quitar que o amor entre duas persoas está por riba de calquera traxedia que nos ocorra. Ainda que exista xente que nos queira facer chorar, solo o amor é capaz de superar estas vicisitudes. ¡AH! Xa me gustaría estar namorado para saber o que se sinte.
Xa sei que nunca é o mesmo. Nen sequera parecido Moucho, pero estar namorado é algo así como perder o norte. Para que me entendas, de estares namorado serías coma un barco sen rumbo. Que flota e flota e navega e navega pero alentado por unhas forzas superiores a ti. Por uns ventos que ti non podes controlar.
Estar namorado é pensar máis na outra persoa ca en ti mesmo. É deixar de pensar en singular, para empezar a pensar en plural,é o que é mellor (ou peor?), que non che importe, que te sintas ben así.
Estar namorado é, moitas veces, perder a dignidade, a cabeza, e ata o sentido. Deixar que se aproveiten de ti ata o infinito.
Algo así é estar namorado.
Por certo, e cambiando radicalmente de asunto. Tiña pensado escribir algo para recomendarvos dúas cousas, pero estou demasiado vaga así que aproveito este comentario para facelo. Seguramente non sexa o modo que merecen as dúas recomendacións, pero algo é algo.
A primeira é un libro. Xa sabedes o moito que me gusta o tema a min.
De momento aínda non rematei de ler "A Ladroa de Libros", pero non fai falta para poder decirvos que é unha pasada de libro que vos recomendo. Agora que veñen as vacacións (quen as teña), o veranito e demáis, aínda que non é un libro moi lixeiro (en tódolos sentidos) que digamos para levar á praia, sempre se pode facer unha excepción se merece a pena. E penso que neste caso a merece.
O libro conta a historia dunha meniña que sobrevive na Alemania Hitleriana grazas a súa paixón pola lectura, lectura que consegue, na maioría dos casos, mediante pequenos hurtos.
A segunda recomedación é un blog:
http://kingii.blogspot.com/.
Ós amantes dos bonsais seguro que lles apasiona. E os que non o somos tanto, seguro que aprendemos moito, ou no seu defecto, desfrutaremos con esas "marabillas baixiñas" da man de Alberto e os seus compis do clube de bonsais de Santiago.
Saúdos para todos eles. A nosa "relación" foi breve, pero intensa.
A canción é preciosa. O Moucho ten razón, xa estamos ás portas do verán e apetece moito desconectar de todo. A propósito: Julio, ¿tendes algunha habitación libre? Non vos estrañedes, é que con esta crise non me queda outro remedio que recorrer ás vellas “técnicas” e facer un veraneo low cost. Xa se sabe, aproveitar para visitar á tódolos amigos, tamén valen coñecidos, e incluso parentes plastas e algo insoportables, que teña casa na costa.
O comentario de María acerca do namoramento paréceme moi acertado. O amor pode traerche moita, moitísima, toda a felicidade do mundo e tamén pode facer de ti a persoa máis desgraciada. Total, que cando nacemos deberían darnos un libro, unha especie de "Manual de supervivencia para sobrevivir ó desamor sen morrer no intento". A min, nalgún momento, houbérame axudado. Polo menos, ó mellor, non facía tantas parvadas. En fin, o que non amou non viveu; ou será que o que non amou viveu mellor. Non sei, teño as miñas dúbidas. Se pasas polo mundo sen coñecer a forza do amor, fáltache algo. Pero, por outra parte, tampouco sofres, porque o amor tamén ten moitas espiñas. Non sei...
Voulle enviar á ALM un relato meu que trata deso, de sobrevivir ó desamor. Titúlase “Corazón patchwork” e voullo adicar ó Moucho para que vexa a dobre faciana do amor.
En canto á recomendación literaria de María, tereina en conta. Sóame ese libro, creo que está moi ben. Eu teño pensado ler un Libro de Estilo que me regalou unha tía miña. É case unha obriga, o libro é gordo e non me apetece nada lelo, o que pasa é que, seguramente, aprenderei moitas cousas e cando me pregunte miña tía se me gustou podereille responder con coñecemento de causa. Tamén teño pensado empezar por enésima vez “Cien años de soledade” que me gusta pero me resulta tan complicado que nunca dou chegado ó final.
En canto á páxina dos bonsais, a recomendación chégame tarde. O meu raquítico bonsai secoume o ano pasado. Saúdos para todos e bo finde!
Seguro que fixeches co bonsai, como tería feito eu Alvariño: colocalo no salón para que decore ben, quede ben bonitiño e luza ante todos os invitados. Craso erro.
Creo que é o que pensamos todos ata que algún experto nos desengana. Ou polo menos eu pensabao.
Seica pese á opinión popular, os bonsais teñen que estar ó aire libre. En interior podemos levalos para enseñarlles ás visitas, pero en canto marchen, os bonsais de volta ó xardín.
Por certo Alvariño, espero con ansia e fervor o teu novo relato. A ver se aprendo algo do tema. Algo que non saiba xa, enténdese.
Moitos bicos e ánimos, que vivir é aprender, e de todo o malo se saca algo bo... aínda que tardes en verlle ese algo.
Eu sigo esperando a atoparllo, je je.
María, metín o bonsai na miña habitación. Concretamente, na repisa da ventana, dáballe un toque "zen" moi chulo. Duroume un par de anos. Fixen canto puiden por él, incluso lle comprei unha maceta máis grande e o trasplantei. Non tiven sorte, acabou secando.
En canto ó relato, non é gran cousa. Xa llo enviei a Julio e supoño que o publicará pronto.
Bueno, polo que teño entendido, eu non son experta nin moito menos no tema, os bonsais seica teñen ou deben estar o aire libre.
Como xa dixera antes, non pasa nada porque o coloques na repisa da ventana a noite que esperas visita, así para axudar a crear ambiente :P, pero en canto a beladurminte desperte, o bonsai ó xardín de novo.
Bos días! Hoxe viña de camiño ao traballo e iba pensando nas definicións de amor dadas por vos: María, Alvariño, encantáronme.
Sei que o amor é o motor do mundo, pero claro eu falo a nivel xenérico, non dunha parella en concreto.
Non sei que dicirche, supoño que cantas máis experiencias na vida, máis se aprende delas e marcante como persoa.
Pero supoño que non a todos lle chega o amor por igual, a uns lles chega máis frecuentemente, a outros menos, con máis anos ou menos. Cada persoa é un mundo e os sentimentos son todo un mundo de misterio.
O que si teño claro é que o amor move o mundo.
gracias polos comentarios positivos do meu blog...estou ahí para o que precisedes, é un mundo apaixoánte que vos invito a coñecer...
un saudo
kingii (Alberto)
Gracias a tod@s polos vosos comentarios e suxerencias.
Aproveito para darlle a noraboa a Alberto polo seu blog. Gustoume. E benvido a A Lareira Máxica.
O amor, hai o amor.... tan bonito como doloroso el. Hai que namorarse, hai que vivir a experiencia, pero que sufrido é moitas veces. Iso sí, o amor fai que non poidamos explicar moitas accións que facemos que, en circuntancias normais, non fariamos. É o amor en estado puro.
Sonia: sin duda é o motor do mundo. O contrario, o odio, é o que albergan en países en guerra, por exemplo. Sobre a frecuencia do amor, tamén estou totalmente dacordo. Uns son máis afortunad@s que outr@s, aínda que a cantidade non fai a calidade, ou dito doutra forma: mellor calidade que cantidade. Aínda que este prantexamento é moi relativo na vida e seguro que non tod@ opinarán o mesmo. Por suposto, falo do amor en parella, neste caso.
María, Alvariño: non tiña nin idea de que os bonsais non se podían ter na casa.
Carlos: benvido tamén ó blog.
Proximamente: O RELATO DE ALVARIÑO. Está moi ben, xa volo adianto.
O dito, gracias a tod@s polos vosos comentarios. É unha alegría ter tantos comentarios.
Je je, Julio, se é que aínda nos queda tanto por aprender .... a deus grazas. E neste tema parece que máis. Xa ves, curiosidades curiosas.
Publicar un comentario