Amosando publicacións coa etiqueta colaboracións RAQUEL. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta colaboracións RAQUEL. Amosar todas as publicacións

xoves, 28 de febreiro de 2008

** A vida: un tesouro que hai que saber apreciar


Marioneta de trapo

Si por un instante Dios se olvidara de que soy una marioneta de trapo y me regalara un trozo de vida, posiblemente no diría todo lo que pienso, pero en definitiva pensaría todo lo que digo. Daría valor a las cosas, no por lo que valen, sino por lo que significan.
Dormiría poco, soñaría más, entiendo que por cada minuto que cerramos los ojos, perdemos sesenta segundos de luz.
Andaría cuando los demás se detienen, despertaría cuando los demás duermen.
Escucharía cuando los demás hablan, y ¡cómo disfrutaría de un buen helado de chocolate!.
Si Dios me obsequiara un trozo de vida, vestiría sencillo, me tiraría de bruces al sol, dejando descubierto, no solamente mi cuerpo sino mi alma.
Dios mío, si yo tuviera un corazón, escribiría mi odio sobre el hielo, esperaría a que saliera el sol. Pintaría, con un sueño de Van Gogh, sobre las estrellas un poema de Benedetti y una canción de Serrat, sería la serenata que le ofrecería a la luna. Regaría con mis lágrimas las rosas para
sentir el dolor de sus espinas y el encarnado beso de sus pétalos....
Dios mío, si yo tuviera un trozo de vida..... No dejaría pasar un solo día sin decirle a la gente que quiero, que la quiero. Convencería a cada mujer u hombre de que son mis favoritos y viviría enamorado del amor. A los hombres les probaría cuán equivocados están al pensar que dejan de enamorarse cuando envejecen, ¡sin saber que envejecen cuando dejan de enamorarse!.
A un niño le daría alas, pero le dejaría que él solo aprendiese a volar.
A los viejos les enseñaría que la muerte no llega con la vejez, sino con el olvido.
Tantas cosas he aprendido de ustedes, los hombres..... He aprendido que todo el mundo quiere vivir en la cima de la montaña, sin saber que la verdadera felicidad está en la forma de subir la escarpada. He aprendido que cuando un recién nacido aprieta con su pequeño puño por vez primera, el dedo del padre, lo tiene atrapado por siempre.
He aprendido que un hombre sólo tiene derecho a mirar a otro hacia abajo, cuando ha de ayudarle a levantarse. Son tantas las cosas que he podido aprender de ustedes, que realmente de mucho no habrán de servir, porque cuando me guarden dentro de esa maleta, infelizmente me estaré muriendo".


.................................................................................................................................
Texto atruibido a de Gabriel García Márquez


.................................................................................................................................


UN RECUNCHO LITERARIO ENVIADO POR: Raquel
Colaboradora de A Lareira Máxica

xoves, 6 de decembro de 2007

** A Lenda de San Nikolaus en Suiza

Hoxe en Suiza é o dia de Samichlaus. Non e dia festivo e dia laboral e encontramos a Samichlaus cos seus “Schmutzli” (os acompañantes de San Nicolás de pel e roupa oscura) por todos os rincóns. Ós paseantes regálanlle mandarinas , chocolates e cacahuetes... Polo menos endúlzanos un pouco este dia. Os nenos poñen os calcetíns na chimenea, e Samichlaus regálalle unha bolsa de saco rechea de noces, chocolates, uns dóces especiais, etc. Hoxendía son poucos os pais que lle regalan xoguetes ós seu fillos, porque ese dia é o dia 25 de decembro. Poñen a árbore de nadal e debaixo os regalos cos xoguetes,. Como nas películas...

Xa me imaxino que para vos é estraño que San Nicolaus se percepite tanto en Suiza, hoxe non e so o día da Constitución en España senón tamen o día de San Nicolas de Bari.

Sempre me fixen un montón de preguntas se Santa Claus, San Nicolaus, Papá Noel, etc, eran a mesma persoa, pois si é a mesma. So depende do país e asi vai cambiando tamén de nome. En España ven o dia 25 de decembro e chámase Papa Noel e quere de dicir papá natal, xa que Noël ven de Francia e significase navidad.

E aquí vos relato a lenda de Nikolaus en Suiza, xa que é enrriquecedor saber tamén as historias dos outos países.

Lenda de Nikolaus en Suiza

...Ler/Recoller a lenda [ +/- ]
    Fai moito tempo no sur de Turquía vivía un home bo e vello, chamado Nikolaus, bispo de Myra. No seu burro calvagaba polo medio da cidade e regaláballe ós nenos laranxas e xoguetes. El preocupabase dos enfermos, axudáballe ós pobres e recollía ós abandonados. Por iso axiña lle chamaron Sankt Nikolaus. A descripcion e historias dos outros paises dábannlle moita alegria. Especialmente, impresionaballe a Nikolaus o relato sobre unha viaxe a un país de nome Suiza.

    Al el contábanlle sobre nenos mofletudos e felices, de montañas moi altas e puntiagudas e de moitos lagos pequenos. Nikolaus quería a toda costa ver dunha vez ese país, e así viaxa el cos seus mozos de pel escura e co seu burro colmado de laranxas, mandarinas, Lebkuchen, noces e xoguetes cara ó norte. O camiño era moi lonxe e empinado, pero por primeira vez na súa vida, Nikolaus atravesaba aquelas montañas tan altas. O 6 de decembro chegaba, por fin, a Suiza.

    A xente viña de lonxe e de preto para admirar ó seu burro e ós seu traxes bordados. E bautizárono como “Samichlaus” e a ós mozos como “Schmutzli”. Os nenos reunianse ó redor del, os bos recibían de Nikolaus regalos, e os malos apalpaban a varilla dos “Schmutzli”.

    Bailouse, cantouse e festexouse e para todos era evidente que esa visita e ese dia era moi especial. Esa noite Nikolaus camiñou por todalas rúas e encheulle os calcetíns de xoguetes a tódolos nenos.

    Para os pobres tróuxolle moedas de ouro. Pero nunha cabana pequena el non sabía onde deixar as noedas. A cabana non tiña ventás e a porta estaba pechada a cal e canto. Os Schmutzli propuxeron votarlle a moeda de ouro pola chimenea. A moeda caeu nos calcetíns do neno, que estaban a secar a calor do lume da chimenea. As persoas pobres creron que fora un regalo de Deus, pero un veciño contoulle sobre Nikolaus. Puxéronse en marcha para buscar a Nikolaus e ós seus mozos, pero faltaba un burro do corral.

    Desde aquel tempo Sank Nikolaus ou Samichlaus, como se chama en Suiza, sempre voltou tódolos anos a traerlle ós nenos regalos a noite do 6 de decembro e visitas ás súas familias, igual da que sexan ricos ou pobres.

    Disto hai moitos anos. Namentras, Samichlaus, ou Sankt Nikolaus, visita moitos países e sigue regalando ilusións polo mundo adiante.





ARTIGO REMITIDO POR: Raquel
Debutante de A Lareira Máxica