** O reencontro

Chegaba antes de marchar. A primeira vez que a viu os seus ollos desprendían un agradable sabor. Colleu a súa mochila e principiou a camiñar. Subía por onde outras persoas baixaban. Entón, ao lonxe, veuna. Non puido deixar de emocionarse: a súa cara era pura delicia e as súas mans non poideron máis que abrazala nun intento desesperado por calmar a súa ledicia. Recuperaba a felicidade que noutroura lle secuestraran. O regreso tocou os seus beizos. Reencontro feliz. De novo, a xustiza feita arte...

...........................................................
Julio Torres © ®

** Entre lusco e fusco

De súpeto, un repentino pensamento espertouno e fixo que, como se dun lóstrego se tratase, se erguera da cadeira.

- "Chego tarde, chego tarde", laiábase de xeito apurado imitando a aque coello de "Alicia no país das marabillas".

En pouco máis dun minuto correu ata a fin do seu xardín. Sentouse ó pé dun valado coma quen se senta nunha butaca para ver unha película. So lle faltaba as palomitas e mesmo parecería un sesión de cine,. O entre lusco e fusco medraba para morrer o día. Chegara á tempo.

O ceo azul trocaba a súa cor por diferentes tons laranxas e o sol semelleba a xema dun ovo. Lentamente o astro poñíase no horizonte por detras da Illa de Sálvora. Unha nube inesperada fixo efecto coador do sol, que conqueriu atravesala ó cabo duns longos intres, case sen despeinarse.

Calma. Paxaros e peixes do mar ollaban incrédulos aquel misterio da natureza e gardaban silencio namentres non remataba a función. Estampa preciosa, beleza indescriptible. O día esmorecía e a lúa cobraba forza, facéndose forte ante a chegada da noite. O mar vestíase de cómplice para agochar ó sol e, pouco despois, éste desaparecía. Foi entón cando os paxaros reanudaron o seu vo, os peixes continuaron nadando, e ela voltou á casa, non sen antes pronunciar ben alto e claro: ¡¡Obxectivo cumprido!!. Á par dúas bágoas cargadas de kilos de felicidade escorregaron pola ´sua meixela ata estrelarse no chan, ó lado dos seus pés.

...........................................................

Julio Torres © 2013

** O raposo e o galo van de voda ó ceo

Era unha vez un raposo que era vexetariano. Tíñalle certa tírria a un galo moi fachendoso e argalleiro que vivía cerca, pero xa canso de que se terminara burlando del, argallou unha forma de saírse por unha vez coa súa; así que acercouse un día, cando estaba na póla dunha árbore e díxolle:
- Mira, galo, estou farto de estar sempre a rifar contigo, recoñezo que ti es máis listo ca mín, así que, se che parece ben, quero que fagámolas paces.
- E por que me hei de fiar de ti? Es capaz de paparme nun descoido...
- Va! Tí xa sabes que o fago para facerte rabiar, que eu sonche vexetariano. Mira, ho!, para que vexas que estou a falar en serio, invítote a comer mañán na miña casa...
- Bueno, sexa logo...- dixo o galo sen se fiar moito.

Ao día seguinte, o galo preséntase na casa do raposo, con moita prudencia. Non as tiña todas con él, ainda que cheirar cheiraba a cereais... Á porta da casa estaba posta unha mesa con dous cubertos e unha tarteira enriba.

- Benvido, galo! Como fai un bo día puxen a mesa fóra, non che importará?
- Que me vai importar! Iso mesmiño che ía propoñer eu.

O raposo levantou a tapa da tarteira e repartíu dúas cullaradas de papas de centeo con trigo quentes
para cada un. O raposo púxose a comer con gran afán, pero o pobre do galo, como tiña peteiro e non boca apenas puido comer.

- E logo, galo, non tes fame? Mira que están boas estas papas. Ummm- relamíase o raposo.
- E que, hoxe almorcei moito e non che teño fame...- decía o galo disimulando, xa que si que estaban ben boas as condenadas...

Na cara do raposo víase que o fixera adrede e o galo marchou todo cabreado, pensando para sí que xa lla pagaría, rirse así del.

Ao cabo duns días, voltan encontrarse o galo e o raposo.

- Bos días, raposo- dille o galo.
- Bos días, gustáronche as papas do outro día?- contestoulle o raposo con retranca.
- Si, oh! Gustaron, mágoa que estivera xa farto. É o que che ten isto de estar sempre convidado a tantas festas e comilonas.
- Vai! Non che sabía eu que tiveras tantos convites.
- Pois si, mira por onde, acabo de ser convidado a unha voda.
- Unha voda?- interesouse de seguido o raposo.
- Pois si, éche unha voda moi especial, disque vai ser a “voda do ano” pola abundancia de manxares e lambetadas, que ata trouxeron un cociñeiro extranxeiro especialista en todo tipo de grans e verduras.
- Hoooo! Que sorte tés- díxolle cos ollos fóra do sitio e relaméndose- quen puidera ir.
- Agora que o penso, a miña invitación é para dous, se queres vir...
-

E levaríasme contigo?
- Como non hei levarte co boas que estaban as papas do doutro día?, sería ser mal amigo. Pero hai dúas condicións para poder ir á voda, que non sei eu...
- Xa sabía eu que o dicías por dicir, que non queres que vaia contigo..., co que me custou facer as papas...
- Bueno, algo se poderá facer ao respeto... A primeira condición é ir limpo coma unha patena e traxeado, a outra é..., esto xa é máis complicado...
- Díme! Non ha ser para tanto!
- E que... a voda é no ceo!
- Como? No ceo? Ti estás tolo!
- Si, no ceo, prepararon un gran cumio dunha montana onde só se pode ir voando, para que os animais carnívoros non poidan chegar a ela, pero, claro..., coma ti es vexetariano pois non lles importará que vaias.
- E como vou chegar aló arriba se eu non teño ás?
- Ufff!, pois vai ser un problema si, …, se ainda pesases algo menos...
- Eiii! Estasme a chamar gordo?
- Non, ho! É que se estiveses máis fraco, igual podía contigo e podíate levar agarrado nas patas...
- Pois se é por iso, non te preocupes, cando é a voda?
- Para a semana que ven.
- Pois para a semana que ven podería pesar cinco quilos menos, será suficiente?
- Podería, pero mellor que sexan seis quilos menos.
- Feito! Quedamos logo para a semana. E moitas gracias!

Alá foi o raposo todo contento por ser convidado a unha voda de tan altos voos. Pasou toda a semana facendo exercicio e dieta para perder os quilos pactados, pensando que semellantes manxares ben valían a pena tal sacrificio. Chegado o día, sen embargo, só perdera catro quilos e medio, ainda así víase moito máis lixeiro, así que pensou que o galo ven podería con el.

- Vaia, vaia! Que elegante estás!- díxolle o galo.
- A que se me ve máis lixeiro e delgado?
- Pois sí, pero ainda así, non sei eu se poderei contigo.
- Si que podes, se es un galo forte e grande- retrucou o raposo, sen deixar de pensar nos grandes manxares que os agardaban.
- Buemo, pois imos aló. Agárrate ben ás miñas patas que alá imos! E non mires para baixo!

E o galo saíu voando co raposo colgado das patas. Xa levaba subido bastante, cando deixou cair disimuladamente, un pouco de manteiga polas patas abaixo e o raposo comezou a escorregar.

- Oe, ti! Deixa de suar tanto que estou esvarando!
- E que pesas moito, para mín que non adelgazaches todo o que acordamos.
- Ai! Ai! Que esvaro! Baixa, baixa!
- Xa vou, xa vou...
- Date presaaaaaaaaaaa....

E o raposo caíu. Ía polo aire pensando que, cun pouco de sorte, caía nunha meda de palla, pois alá abixo vía como uns campesiños colocaran todo o trigo en medas e dispoñíanse a mallalo. Pero así como se ía acercando, foise dando conta que xusto ía caír na eira onde estaban a mallalo trigo. Entón o raposo fíxose unha promesa a si mesmo.

- Se desta me salvo e non morro, xuro que, por moi bos manxares que teña, non quero saber máis de vodas no ceo, eu quedo en terra.

..........................................................................................
RELATO RECOLLIDO POR: Mary Camiña

** Burbulla

E co brillo do sol,

ao lonxe, se delatou,

pois,a súa presencia,

ao ser transparente,

non se fixera patente.

Preguntárame miles de veces

por qué non respondía

maís que burdas sandeces.

Por qué xa non sorría

e a súa alma desaparecera.

Nunha gran burbulla vivía

sen que a realidade transcendera.

Apartado dos sentimentos

das persoas e dos seus pensamentos.

Sumido no egocentrismo,

non se daba conta que vivía

nun mundo de ilusionismo.

Sen sentimentos que fixeran sufrir,

sen sentimentos que fixeran vivir,

adicado ao seu traballo e ao seu mundo,

mundo onde os sentimentos eran mudos.

A súa alma perdeuse na inmensidade

da materia e do razoable.

Só interesaba a súa realidade.

Unha burbulla impenetrable

o protexía das persoas;

as cales simples nomes eran,

listas de nomes sen vida,

neles só buscaba afagos,

cumprimentos e resultados,

sen darse conta sequera,

das amizades perdidas.

O amor, a amizade, a compresión

todos estos, sentimentos son;

desterrounos da súa persoa

creando a burbulla para mantelos fóra.

Chegará un día no que descubra,

xa, quizáis, moi cerca da loucura,

e vexa con cordura que o seu corazón

necesita sentimentos e non protección.

Ese día, volverá a vivir e lle contará,

cando esté preparado, a súa alma lle falará:

dos sentimentos

e dos pensamentos,

da felicidade e da morriña,

do encanto da vida,

do sufrir para gozar,

do rir para non chorar...

..................................................................................................................................... SANXENXO.© Mary Camiña

** O paradigma do amor

Cantas veces, mirando as estrelas,
por tí lles preguntaba,
por si tamén tí as mirabas,
querendo saber se en mín pensabas.

Un trociño do meu corazón,
pregaba ao ceo que de mín te lembraras;
mentras desexaba que foses feliz,
coa persoa que escolleras ter ao teu carón.

Porque o amor éche así,
non entende de coherencias nin de razóns,
quere e sinte, quéreo todo para sí,
e desexa para o seu amado o mellor.

Sempre no meu lugar facendo o correcto,
vivindo unha vida de mundo perfecto.
Canto a liberdade do vento envexaba,
para poder decirche o moito que te amaba!

Quérote sen poder querete,
ámote sen poder amarte,
non chorei por perderte,
non reirei por de novo verte.

Encontrei a felicidade sen terte ao meu lado,
desconcertada estou por volverte ver,
o meu corazón está desacougado,
en realidade nunca te deixei de querer.

Volven, despiadados,
en contra da miña razón,
os sentimentos do pasado,
sobreviven no fondo do corazón.

Dividida entre querer e non querer,
do pasado e do presente,
do presente e do ausente,
do que foi e do que puido ser...

Quérote comigo, e sen tí me quero ver,
son feliz contigo e sen tí tamén o serei,
quero a liberdade para o meu corazón,
para amar sen ter en conta a razón.

Paradigmas do amor,
o que non tiveches queres ter,
o que tés non queres perder,
amar é libre pero expresalo non.
.....................................................................................................................................
© Mary Camiña. SANXENXO

** Historia estival de cabaliños de mar e calacús

Nalgunhas praias galegas pódense ver valados de madeira que delimitan o areal doutras zonas de dunas ou espazos naturais. Todo o mundo pensa que están aí postos para defender unha zona protexida e que as persoas non a invadamos co noso incivismo. Pero, en realidade, eses valados están aí para que os Petróglifos – cómpre non confundir cos gravados prehistóricos que todo o mundo coñece- aten os seus cabaliños de mar mentres van na procura de calacús.

Os Petróglifos mariños son uns seres diminutos, fortes e moi espelidos, que a principios do outono, cando xa as praias están desertas de veraneantes, soben cos seus cabaliños de mar desde as profundidades mariñas ata a praia, amarran os animais nestes valados e logo encamíñanse terra adentro e procuran os calacús máis feitucos e xeitosos nas hortas dos veciños humanos. Despois, lévanos, baléiranos e, da mesma maneira que algunhas persoas lles poñemos candeas para celebrar o Samaín, os Petróglifos enchen os calacús con escamas de cola de serea, que son moi luminosas e desprenden unha luz prateada moi brillante. A continuación, pola noite, levan á superficie da auga do mar estes calacús e convértenos nas estrelas que vemos no ceo.

Certo día, xa a finais de setembro, un Petróglifo que viña cargado con, polo menos, unha ducia de calacús que apañara nunha horta, atopouse con que, ao chegar de volta á praia para montar no cabaliño de mar e regresar ao océano, o animal xa non estaba atado no valado de madeira. O Petróglifo, que non quería deixar os calacús abandonados, decidiu convertelos en estrelas alí mesmo, na propia praia. Non obstante, como as escamas de sereas que levaba xa eran un pouco vellas, os calacús-estrela non lle quedaron moi perfectos e de alí a uns meses estas estrelas regresaron á praia onde foron feitas. O Petróglifo nunca máis puido amañalas, só engadirlle algunha escama máis e mandalas de volta ao ceo, pero ao ano seguinte, de novo, volveron á terra, á praia que as viu nacer.

O que non vos dixen aínda é que estes calacús-estrela foran feitos na praia da Lanzada, por iso desde este areal pódense ver as mellores estrelas fugaces do mundo, esas que foxen do ceo porque teñen vergonza de que as súas escamas de cola de serea non sexan tan perfectas.

Facede a proba unha noite de finais de verán desde a praia da Lanzada e se vedes por alí o cabaliño de mar que, coa súa trasnada, provocou a orixe das estrelas fugaces, dádelle unha aperta de parte miña.

.....................................................................................................................................
© Estrela de Xullo

** En cien palabras: Calor de tormenta

Mientras los topos se adueñan del jardín,
el gato blanco duerme a la sombra del centenario hórreo.
Sinfonía de gorriones chillones.
¿Nubes altas o nubes bajas?
Simplemente nubes que pasan,
como los días perdidos.
de aquí para allá,
movimientos absurdos,
idas y venidas,
que me han sido robadas.
Y yo solo quiero que llueva,
que el agua inunde los campos secos,
que el valle desértico vuelva a ser fértil.
Vecinas gritonas, madres histéricas.
Llanto inconsolable
de niños que se quedan sin helado.
Un moscardón se cuela por la ventana
Sol castigador, bochorno infinito
Pasará, sé que pasará.

.....................................................................................................................................
FERROL. Polizón

** Viaxarei contigo

Contaxio de penas

poucos agarimos

quen dera apertarte

quen dera, meu amigo.

Coñecer o mundo

no que vives, vivo

en profunda ansia

de entrar e sentilo.

Collereiche as mans

sucias de aloumiños

e as pegadas mornas

seguindo o camino

deixarei ás portas:

pisa onde eu piso.

Se me ves lonxe

perdida do sitio

descifrando mapas

arredor do limbo,

non sintas o medo

porque te respiro

e malia a distancia

viaxarei contigo.

.....................................................................................................................................
© Estrela de Xullo (nova colaboradora de A Lareira Máxica)

** O recuncho literario: Nos teus brazos

---

SANXENXO. mARY CAMIÑA

---

Un sorriso nos beizos
e no corazón un gozo intenso.
Mirando os teus ollos feiticeiros
perdo a noción do tempo.
Unha caricia, unha insunuación,
un aloumiño e un sentimento,
unha nova sensación
que cambiou o meu firmamento.
Nos teus brazos protexida,
síntome flotar nun mar de ledicia,
sentindo as túas caricias,
bebendo o amor que me enfeitiza.
Un fitarme con dozura,
nun mundo de fantasía,
Un momento de loucura,
un desexo que me desafía.
Pouco a pouco saboreándote,
sen presas nen censuras,
o meu corpo entregándose,
olvidándose da cordura.
Tremores que me fan xemir,
de gozo e desesperación,
sentíndo cada centímetro de tí
non querendo separarme, non.
Quero sentir, sentir,
e sempre unida a tí estar,
non pensar e só sentir,
nunca este momento acabar.
Entre suspiro e xemido,
os nosos corpos se entenden,
parecen perder o sentido,
piden máis e máis teñen.
E nunha perfecta unión,
as miñas entrañas,
oh, maravillosa sensación,
de doce mel bañas.
E cun sorriso nos beizos,
e os corazóns entrelazados,
no mesmo leito,
os nosos corpos sosegados.

[© Mary Camiña]

** Sólo naipes

---

OUTES. rOMI

---

Porque hay bombillas que se funden antes de cumplir su función, al menos por una vez, también hay historias que se acaban casi sin empezar. El propósito es cambiar dudas por certezas, siempre antes de salir mal parado. Porque a ciertas edades no vale la pena perder el tiempo con quién no esté dispuesto a perderlo contigo. Ese "Je ne sais pas..." que se da sólo de manera bipolar. Que sin darnos cuenta pasó de ser una ilusión para uno y una falta de fe para otro, en una rutina víctima de la distancia, o de las pocas ganas... Pocos días... muchas horas... miles de palabras... que al final sólo son cenizas, de algo que nunca existió. Y que se irá enfriando poco a poco, sin darnos cuenta, dejando paso a un escaso recuerdo.Tan sólo una triste historia que contar, a modo de anécdota.
Una complicidad que dejamos en una casa de empeños, para comprar una baraja, en la que reyes disfrazaban a reinas de comodines creyendo que éstas no se daban cuenta de la jugada.

** Miko premio+Lazo vermello= O arquivo

---

TEO. mARIAM

---

Do relato Miko-premio quédome cunha idea central: qué levaban escrito os paus dos helados que non traían premio.Paréceme un tema clave. Final aberto ou pechado. Porque o sigue buscando, con ser jodido, inda da un chisco de esperanza. Nada é nada. O caso é que na vida sempre é mellor algo. Non como consolación, que para eso ata venden patitos en Sephora. Si, a min tamén me parece curioso. Seica tamén serven para dar masaxes terapéuticos. Agora que a miña migraña decideu ampliar os seus horizontes e ameaza con conquistar as cervicais…

Bueno, ó tema: poucas cousas na vida son merecedoras de ser arquivadas baixo o epígrafe: NADA. Polo menos, a min non me pasa. Será que eu concibo a vida coma unha sucesión de experiencias, máis ou menos gratas. Algunha ingrata, tamén, non o vou negar. E así, facendo tramos do camino e acumulando experiencias, fun creando a miña propia sabedoría. Atención, palabra maior: sabedoría. Estoume referindo a esa sabedoría que soamentes se aprende na Universidade da Vida, e eso prestando atención. Algunha xente nace e morre estúpida. Están entre nós e convén telos identificados. Non son perigosos pero cansan unha barbaridade.

Na carpetiña NADA gardo catro papeis. Afortunadamente, a carpeta ALGO pesa máis, moito máis. Tamén teño a carpeta LAZO VERMELLO. Nela está a xente que se me foi facendo imprescindible. Son aquelas persoas que estimo profundamente, os que viñeron para quedarse. Outras, non. Outras son persoas que están de paso. Coincidimos nunha etapa e logo seguiron o seu camino.

Os que me coñecen preguntáranse onde teño gardado ó señor boticario. Boa pregunta. Inda non o arquivei. En quente non se pode facer, o mesmo que non se poden tomar decisións no medio das tormentas. En NADA, non. Alí,soamentes gardo un indesexable e un par de moscas cojoneras. Entón, a ALGO. Pode ser, ALGO é unha especie de caixón de sastre. ¿LAZO VERMELLO? Non creo. Tampouco o sei con certeza, a resistencia dun lazo vermello compróbase co paso de tempo. En Santiago chove moito e a humidade adoita estragar os tecidos cativos.

.....................................................................................................................................
ENLACES RELACIONADOS DE RECOMENDADA LECTURA:

--> Miko Premio
--> Hilo Rojo

** Secretos dunha meiga. Capítulo 0: O diario de Anxos

---

SANXENXO. Mary Camiña

---

Chámome Anxos, nacín hai máis de coarenta anos nunha pequena aldea de Galicia, cando ainda na casa había lareira e se contaban historias de defuntos, espíritos e ánimas ao pé dela despois da cea; cando o mal de ollo e as envexas eran as explicacións de moitas cousas que na ignorancia do pobo se trocaban realidade.

Era unha noite de treboada, unha chuvia refrescante caía sobre as resecas praderías, sobre a pobre herba que xa os animais non querían nin comer, que xa só servía para estro. Foi unha choiva de renovación e chea de vida, dixera meu avó, meu avó tiña unha forma de ver a vida moi especial mesturando fantasía e realidade, pero sempre aplicando a lóxica, unha lóxica moi especial... Non sei ben se sería realmente así ou se o inventou, pero según él, foi un milagre de Deus, tan grande, cáseque como o nacemento da súa netiña, tan guapiña que parecía un anxo, e por iso me puxeron Anxos...

Fun bautizada aos oito días de nacer, como era costume, a non ser que un neno nacera enfermo ou moi pequeno e se presumira que puidese morrer prematuramente, polo que, nese caso, e para evitar que o pobre neniño fose un anxiño sen bautizar e non poidese ser soterrado como unha alma cristiá en solo sagrado, xa que non era libre do pecado orixinal, se ía chamalo cura e se bautizaba á noitiña e de urxencia, en algún dos casos incluso se lles otorgaba a Extrema Unción... De feito, ao fillo da María, a de Manolo de Marugha do Xivas, non dou tempo de bautizalo e morreu sen bautizar aos tres días de nacer por mor dun problema no corazón, según dixeron os médicos, e foi soterrado debaixo do cruceiro do Petouto de forma cáseque anónima se non fose por unhas pequenas marcas sobre o cruceiro onde rezaban as súas iniciais xunto coas doutros moitos nenos sen sorte que, baixo unhas tristes louxas, descansaban para sempre. Anos máis tarde, os nenos, así como os suicidas puideron ser soterrados xa no CampoSanto e as louxas foron retiradas e o piso de arredor do cruceiro do Petouto foi cuberto cunhas fermosísimas e ben coidadas pedras de cantería, promesa polo visto dunha muller á que o cruceiro protexera da Santa Compaña unha noite que volvía co seu fillo do médico.

Eso sí, saín un pouco rara. Pero eu, na miña rareza sempre me sentín cómoda.

Na miña familia había unha costume que me había marcar de certa forma..., se a meniña non comía, ..., malo, seguro que alguén lle botou mal de ollo, e veña, arranca a xunto dunha meiga; se a meniña estaba descomposta,... uhi!, malo, e que á meniña tíñanlle envexa e arranca de novo a xunto a meiga..., que si tiña aire dun defunto, que si a veciña, ainda que non o fixera por mal, botárame mal de ollo, que se unha ánima mala da familia se agarrara a mín e non quería soltarme...e así unha lista interminable. Debeu ser por iso polo que sempre tiña soños moi raros e inquedantes, con persoas que xa morreran, unha mulleriña, sempre a mesma, me contaba cousas dos vivos e dos mortos que despois eu non conseguía recordar, dentro do “meu mundo paralelo”, como eu lle chamaba ao mundo dos soños, as cousas eran diferentes..., o tempo non pasaba, podía subir a unha dimensión diferente que só eu podía ver e oir e falaba con persoas que xa non estaban connosco, era todo tan natural, tan normal...

A pesares de tantas incursións ao mundo do esoterismo, a miña vida era como a de calquera nena: xogaba no campo cando o tempo o permitía, encántabame saltar nas pozas do camiño de volta do colexio, a pesar das reprimendas da avoa e da mamá..., xogar nas rúas ao futbol (que ainda que era nena, deixábanme porque chutaba ben), ao pilla pilla,... pero o que máis me gustaba era ir xunto da Marela a ver como lle crecía a barriga, xa que pronto tería un puchiño...

Cantas lembranzas! E mira tí por onde, con máis de corenta anos comezo a escribir o meu diario..., teño tantas cousas e ideas que ordear..., ás veces dame a impresión que me estou a volver tola... Creo que a morte de Eméritas me afectou demasiado. Foi a única amiga que me entendía de verdade...

[© Mary Camiña]

** Amor

---

SANXENXO. Mary Camiña

---

Amor é mirarte e verme reflexada en tí,
amor é sentir “bolboretas” bailando no meu interior.
Amor é mirarte e entenderte.
Amor é a maxia de sentirte cerca ainda que non estés.
Amor é que se me dilaten as pupilas con tan só verte.
Amor é a inexistencia dun mundo sen tí.
Amor é formar parte dun soño común.
Amor é sentirse libre coma un paxaro.
Amor é alimentar día a día o mellor de cada un.
Amor é curar xuntos as feridas
para as que non estamos preparados,

Amor é dar saltos de ledicia cando te vexo feliz...
Amor é a manta que me abriga cando teño frío.
Amor é que me doia o corazón cando te vexo sufrir.
Amor é saberte feliz ainda que non sexa comigo.
Amor é que me doia a alma cando non te teño cerca,
Amor é o motor da miña vida e sen él non podería vivir...
Amor, ...qué é o AMOR???
AMOR es TÍ...

** Moras

---

SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño

---

Me gustan las moras. Quizás sea la única fruta, junto con las frambuesas, que como por puro placer. Sí, hoy va de moras. Concretando un poco, del poder limpiador de la mora. De ese Kalia Oxi-algo del alma llamado mora. Lo que pasa es que la mora sólo quita manchas de mora. Es decir, sus poderes son un poco limitados pero, por otra parte, tremendamente eficaces.

El refranero español es muy oportunista. Existe un refrán para cada tema y también el refrán que afirma justo lo contrario. ¿Fiabilidad del refranero? A priori, no muy elevada. Desconozco si a algún sesudo del CSIC se le ha ocurrido estudiarla.

Bueno, al tema: moras. Hay varios tipos de moras atendiendo a su tamaño, a su grado de maduración, a sus cualidades organolépticas, etc., etc. Y, por pura lógica, si existen tan variada tipología de frutos, tiene que existir, por lo menos, la misma variada tipología de manchas. De aquí, que no todas pueden ser iguales. Y con eso quiero decir que unas manchas tienen que ser más difíciles que otras. Son esas manchas que se incrustan en el alma y que sólo la fuerza de los vientos y los temporales más feroces son capaces de eliminar. Otras, no. Esas son simplemente manchas y una mancha es siempre un incordio, para que negarlo. El caso es que donde había poco calor, las manchas se van más fácilmente.

Y con esto, y finalizando, diré que puse todo de mi parte y que las cosas no salieron bien. Será que soy persona y no paloma, será que no me conformo con las migajas.

Puede que el refranero en esta ocasión lleve razón. En estos días grises que acabamos de dejar atrás, cuando el camino se me hizo cuesta empinada y las piedras milenarias se volvieron crestas afiladas, encontré quién me tendiera la mano. Es primavera, otra vez.

** Mírame...

---

SANXENXO. Mary Camiña

---

Colaboradora de A Lareira Máxica

Mírame aos ollos e dime,
dime o que queiras decir,
non teñas medo a me ferir.
Dime o que tí sentes,
non te escondas nunha apariencia,
que non faga máis que mentir.
Sexas como sexas,
coma tí queiras ser.
Dime, meu rei, o que pensas,
déixame verte tal como es.
Mírame aos ollos e dime que sintes,
amósame o fondo do teu ser.
Mírame e dime que pensas,
Axúdame a coñecerte outra vez.

** O espíritu da festa

---

COMPOSTELA. Alvariño

---

Colaborador de A Lareira Máxica

Pese a crise, síguense celebrando as tradicionais festas parroquiales e os tamén tradicionais bailes. A min, o único que me molesta é o estrondo da pólvora. É que os meus oídos non son capaces de atopar o pracer que se agacha na sucesión dos estoupidos das bombas de palenque.

Estas celebracións evócanme os días da infancia, cando as esperaba case coa mesma ilusión coa que esperaba a chegada dos reis magos. Agora, xa non teño nin a metade da metade daquela ilusión. É pola xente, e que non aturo a estupidez e a soberbia. Cando se mezclan coa ignorancia, prefiro fuxir. Porque a ignorancia mesturada coa maldade, da unha combinación que me resulta daniña. Logo, se engadimos un bo puñado de envexa, xa temos o perfil psicolóxico da maioría dos meus veciños da bisbarra. Porque estes non se critican, espeléllanse. Diredes que esaxero pero, ás veces, ata parece que se alegran do mal alleo.

O caso é que con crise ou sin ela, a xente sigue colaborando e mantendo as súas tradicións. Coma se ir ó campo da festa fora unha especie de rito capaz de alonxarnos por unhas horas da realidade. Un kitkat, eso mesmo. Un tempo de desconexión, de descomprensión.

Hai xente incapaz de desconectar, de darlle á chave e poñerse en off. Empezan a comerse a cabeza, e acapan carcoméndose enteiriños, de arriba a abaixo. Polo medio támen. A carcoma é un mal terrible, cando che entra vaite minando sen piedade. Primeiro o corpo, logo a alma. Eu, coñezoo ben os seus efectos devastadores, por eso me perfumo cada día con Auga Lavanda de Puig. O olor da lavanda, ademais de axudar a relaxarse á hora de durmir, bótolle unhas pingas ás sabas, escorrenta pulgas e polillas. Porque xa se sabe, miseria e pragas, sempre van da man. E así, deste xeito, vou tendo o bicherío baixo control. Algunha xente, incluso alguns dos meus amabilísimos lectores, pensaredes que son un simple. Pero, ¿por qué non conservar a ilusión?, ¿por qué non pensar que hai un futuro agardándonos?, ¿por qué abandoarse?, ¿por qué non deixarse levar polo espíritu da festa? Moita xente instálase no lamento e adica horas e horas a laiarse. Acaso a situación económica de España nos anos 40 era mellor, ¿non casaron naqueles anos moitos dos nosos avós?, ¿non tiveron varios fillos?, ¿non saíron a diante? Pois, logo... Que eu sepa as crises son cíclicas, non eternas. Algún día as cousas terán que cambiar, como pasou sempre.

** El árbol de tu vida

S entado,bajo sus ramas, aquel árbol respondía a las preguntas más inesperadas que le planteaba. Atento y tierno me abrazaba, tapándome con sus frondosas hojas llenas de un inconfundible y fresco olor. Allí mismo, mis pensamientos se entrelazaban con sus raíces y se fundían en una fuerte convicción ligeramente interrumpida por el canto de los pájaros que sobre la copa se adivinaban. El tiempo se paraba mientras la vida corría. Las dudas se disipaban y los retos crecían por medio de una inconexa ecuación matemática difícil de descifrar. Jugábamos: uno a ser mayor y otro a ser profesor. Aquel viejo y sabio árbol me obsequiaba con sus filosóficas respuestas llenas de cauta experiencia pero, a la vez, dejaba entrever halos de intriga y desasosiego cual película de misterio. Al atardecer, cuando el sol expiraba el último aliento, me dejaba marchar. Nunca antes. Así un día tras otro, hasta que la muerte le sobrevino. Un temporal con nombre de mujer -Hortensia- lo había herido de muerte un frío mes de enero, en pleno invierno. Fue su fin. Triste y amargo. Jamás olvidaré su sonrisa al verme ni tampoco aquellas largas e instructivas conversaciones que ambos manteníamos en un interminable duelo dialéctico amable y distendido, bajo el amparo de su estilizada figura, y en el que casi siempre él acostumbraba a repetir triunfo.

Recuerdo sus últimas palabras: “hace falta madera, más madera y muchas hojas. Sólo así la naturaleza nos podrá cobijar mejor e impedir el avance de la contaminación”. Pasaron los años, su memoria perdura y los buenos sentimientos son imborrables Por algo será...

...........................................................
Julio Torres © ® 2012

** Entre sinónimos e interrogantes

---

SANXENXO.Julio Torres

---

Quizás fue su sonrisa o quizás su alegría desmedida y contagiosa. Quizás. Puede que fuesen sus bonitos ojos o puede que los labios que daban cobijo a su pequeña boca. Puede. A lo mejor fue su nariz chata o a lo mejor fue su hermoso cabello negro que, a modo de cortina, le tapaba parte de su rostro. A lo mejor. Tal vez fue su inteligencia o tal vez su honestidad. Tal vez. Posiblemente fue aquella escondida timidez que no se dejaba ver o posiblemente fue su profunda valentía no reconocida. Posiblemente. Quien sabe si sólo fue un espejismo o quien sabe si realmente ocurrió así. Quien sabe…

** Primavera

---

SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño

---

No me gustan las palmeras. No es que no me gusten las palmeras, me gustan tanto que siendo pequeña le pedí una a mi abuelo. Es que los vecinos plantaron un par de ejemplares en su jardín. A mi abuelo no le convenció la idea:
-Crecen muy lentamente y tienen que pasar tantos años como la vida de una persona antes de verlas altas y bonitas.

A mi abuelo le gustaban más las camelias que, curiosamente, de crecimiento apurado tienen bien poco. El caso es que los años fueron pasando y las palmeras de los vecinos, de aspecto raquítico y poco prometedor, siguieron a lo suyo hasta convertirse en lo que son hoy, un símbolo de que media vida ya ha pasado. Las tengo omnipresentes cada mañana al abrir la ventana y pese a que no me gusta nada lo que me inspiran, les reconozco su hermosura.

Desde la ventana de mi habitación, también, me he encontrado con dos árboles floridos. La primavera ha llegado, otra más. Flores blancas en días grises. Me traen esperanzas y me dan fuerzas. Hay gente incapaz de adaptarse a las circunstancias. Tan incapaces son que convierten sus circunstancias en pesados grilletes. Yo no, yo soy un ejemplo de adaptación y si me llega a encontrar Darwin seguro que me cataloga y todo. No digo que no me afecten las circunstancias, si que me afectan, lo que no pienso hacer es ir corriendo al Leroy Merlín a elegir soga. Por ahora, no. Mientras me queden un soplo de vida y cuatro euros en el bolsillo, paso de dramatismos y harakiris. Las circusntancias son las que son, y pese a todo, voy a intentar ser feliz. Porque los días, estos días grises también, son días que engrosan el tronco de la palmera. Son mis días, los días de mi vida, y no estoy dispuesta a que también me los roben.

** A aliteración doS SonoS

---

SANXENXO. Julio Torres

---

Suave e sibilinamente sixilosa susurráballe sempre os seus pensamentos sen saber que soían ser certos. Despois arrepentíase ó decatarse das súas equivocacións. Soas, na oscuridade, as súas bágoas espían máis un espíritu senlleiro e desconsolado. Un ser que escorregaba sobre os medos alleos e saltaba para salvalos. Contradictorias verbas e incoherentes prácticas tinguidas do sangue das candeas amarelas erguidas na mesa. Coas mareas subidas bañábase ansiosa e con elas baixas escapaba detrás das gaivotas. Significados difusos. Confusión. Dúas horas despois detíase pois os folgos precisaban vitaminas. Sentada no descampado as súas forzas desafiaban ós cortos soños profundos. Neles os mariñeiros pescaban nas barcas e as mulleres cosían as redes. Sintonía na desunión. As augas tranquilas e quedas. Todos estaban sans e salvos. Sobraban os minutos. Nuns segundos espertaba desperezándose sobre as herbas, consciente e confusa tras a silenciosa sesta. Sí, un sono vestido co disfraz de pesadelo.