** Posta de sol na Lanzada, Noalla

O sol báñase na praia da Lanzada, pouco antes de deitarse. A beleza da paraxe reláxao e a visita é obrigada. A mar está en calma. Esa mar tan complicada. Nas súas augas perderon a súa vida moitas persoas ao longo da historia. Os mariñeiros sábeno moi ben. O sol resístese a marchar. Gústalle Noalla e quédalle por visitar a ermida de A Lanzada, en Sanxenxo. Dáse o último chapuzón. No entanto, tingue de laranxa o ceo e a area e termina por derreterse no azul da auga. Todo un pracer para os sentidos.

...........................................................

** Entre soños e realidade

Soñei que isto non era certo. Soñei que me quedara durmido e que tivera un pesadelo. Soñei que ninguén morrera. Soñei que ao espertar todo sería diferente. Soñei que a clase política por fin remaba xunta nunha soa dirección, sen cores e sen atrancos. Mais daquela, daquela xa abrira os ollos...

...........................................................
Julio Torres

** Os cinco alimentos con máis azucre

Interesante este artigo da revista Consumer. Trata os cinco alimentos cotiáns con máis azucre. Algo a ter moi en conta se nos queremos coidar e non levar sustos inesperados despois. Recomendo a súa lectura, pois tamén nos ofrece alternativas.

** Un outono amarelo brilante

O outono sobrevoa un ano máis as nosas vidas. Un outono, este, algo diferente. Traveso, moi traveso, pero feitiño. Ata o de agora foi de voda co sol e coas altas temperaturas. Unha combinación explosiva que remata agora. As árbores un ano máis tinguen primeiro as súas follas de amarelo ou vermello e logo quédanse sen cabelo. Para a primavera voltaralles medrar. A estampa podería ilustrarse con centos de fotos. En A Lareira acércovos tan só unha mostra. O frío entra con novembro, unha época idónea para comer as castañas e entrar en calor. Pero sempre con precaución. Non vaia ser… Lembrade que os excesos sempre se pagan...
...........................................................

** Entre lusco e fusco

De súpeto, un repentino pensamento espertouno e fixo que, como se dun lóstrego se tratase, se erguera da cadeira.

- "Chego tarde, chego tarde", laiábase de xeito apurado imitando a aque coello de "Alicia no país das marabillas".

En pouco máis dun minuto correu ata a fin do seu xardín. Sentouse ó pé dun valado coma quen se senta nunha butaca para ver unha película. So lle faltaba as palomitas e mesmo parecería un sesión de cine,. O entre lusco e fusco medraba para morrer o día. Chegara á tempo.

O ceo azul trocaba a súa cor por diferentes tons laranxas e o sol semelleba a xema dun ovo. Lentamente o astro poñíase no horizonte por detras da Illa de Sálvora. Unha nube inesperada fixo efecto coador do sol, que conqueriu atravesala ó cabo duns longos intres, case sen despeinarse.

Calma. Paxaros e peixes do mar ollaban incrédulos aquel misterio da natureza e gardaban silencio namentres non remataba a función. Estampa preciosa, beleza indescriptible. O día esmorecía e a lúa cobraba forza, facéndose forte ante a chegada da noite. O mar vestíase de cómplice para agochar ó sol e, pouco despois, éste desaparecía. Foi entón cando os paxaros reanudaron o seu vo, os peixes continuaron nadando, e ela voltou á casa, non sen antes pronunciar ben alto e claro: ¡¡Obxectivo cumprido!!. Á par dúas bágoas cargadas de kilos de felicidade escorregaron pola ´sua meixela ata estrelarse no chan, ó lado dos seus pés.

...........................................................

Julio Torres © 2013

** Voos sen motor

30 graos. Verán. Unha praia. A sombra cotiza á alza. Un suave vento peina os seus beizos e meixelas. Sensación de liberdade e relaxación. Unha toalla. A area fina susúralle ó oído. De súpeto, unha pequena gaivota, dunha nova xeración, pousa sobre a terra e desfila ávida de alimento. Carente de vergoña, percorre incesante o areal desexando que a inviten a unha tapa. Infructuoso convite. Decepcionante resultado que resolve collendo prestado, para sempre, un bocadillo dun neno. A popular ave carroñeira levanta o seu vo e bule escorrediza para reunirse coas súas compañeiras previa deglución instantánea de exquisito manxar capturado. Desta vez houbo sorte. Ás máis das veces calquera cousa lle vale con tal de saciar o seu voraz apetito.

O sol cae, o día remata, a praia toca ó seu fin por hoxe. Mañán, mañán será outro día. Descanso. Vacacións. A lúa apúntase á velada nocturna, namentres no interior das vivendas os mosquitos fan botellón vendo unha peli de Drácula...

...........................................................
Julio Torres

** Unha interesante revista para o consumidor

Existen moitas revistas adicadas ó consumidor. Hoxe recoméndovos Consumer (o enlace tamén o tedes na columna esquerda de A Lareira Máxica, en "A eira dos blogs") editada por unha coñecida marca de supermercados do norte de España. Nela podemos ler moitos e útiles artigos relacionados coa saúde, a alimentación, aforro, e outros relacionados coa economía doméstica e a vida cotián. Actualízase periodicamente e incluso se pode descargar a revista en formato papel.
A modo de exemplo: Los diez alimentos más eficaces contra el colesterol

...........................................................
Julio Torres

** A chegada do outono ó son de Vivaldi

** Historia estival de cabaliños de mar e calacús

Nalgunhas praias galegas pódense ver valados de madeira que delimitan o areal doutras zonas de dunas ou espazos naturais. Todo o mundo pensa que están aí postos para defender unha zona protexida e que as persoas non a invadamos co noso incivismo. Pero, en realidade, eses valados están aí para que os Petróglifos – cómpre non confundir cos gravados prehistóricos que todo o mundo coñece- aten os seus cabaliños de mar mentres van na procura de calacús.

Os Petróglifos mariños son uns seres diminutos, fortes e moi espelidos, que a principios do outono, cando xa as praias están desertas de veraneantes, soben cos seus cabaliños de mar desde as profundidades mariñas ata a praia, amarran os animais nestes valados e logo encamíñanse terra adentro e procuran os calacús máis feitucos e xeitosos nas hortas dos veciños humanos. Despois, lévanos, baléiranos e, da mesma maneira que algunhas persoas lles poñemos candeas para celebrar o Samaín, os Petróglifos enchen os calacús con escamas de cola de serea, que son moi luminosas e desprenden unha luz prateada moi brillante. A continuación, pola noite, levan á superficie da auga do mar estes calacús e convértenos nas estrelas que vemos no ceo.

Certo día, xa a finais de setembro, un Petróglifo que viña cargado con, polo menos, unha ducia de calacús que apañara nunha horta, atopouse con que, ao chegar de volta á praia para montar no cabaliño de mar e regresar ao océano, o animal xa non estaba atado no valado de madeira. O Petróglifo, que non quería deixar os calacús abandonados, decidiu convertelos en estrelas alí mesmo, na propia praia. Non obstante, como as escamas de sereas que levaba xa eran un pouco vellas, os calacús-estrela non lle quedaron moi perfectos e de alí a uns meses estas estrelas regresaron á praia onde foron feitas. O Petróglifo nunca máis puido amañalas, só engadirlle algunha escama máis e mandalas de volta ao ceo, pero ao ano seguinte, de novo, volveron á terra, á praia que as viu nacer.

O que non vos dixen aínda é que estes calacús-estrela foran feitos na praia da Lanzada, por iso desde este areal pódense ver as mellores estrelas fugaces do mundo, esas que foxen do ceo porque teñen vergonza de que as súas escamas de cola de serea non sexan tan perfectas.

Facede a proba unha noite de finais de verán desde a praia da Lanzada e se vedes por alí o cabaliño de mar que, coa súa trasnada, provocou a orixe das estrelas fugaces, dádelle unha aperta de parte miña.

.....................................................................................................................................
© Estrela de Xullo

** Felicidade nunha noite de verán

Moitas persoas se laian de non conseguir a felicidade e, se soubesen buscala e vela daríanse conta que a felicidade está dentro de nós, cada vez que tomamos unha decisión estámonos acercando ou distanciando máis dela.

A felicidade é causa de búsqueda día tras día. Pero, qué buscamos realmente? A felicidade é todo aquilo que nos fai sentir ben, a gusto connosco mesmos e en paz co resto do Universo.

Por sorte, o ser humano ten moitos sitios onde encontrala, dende o sorriso da persoa especial á que tanto queres e admiras, pasando polo traballo ben feito cada día ata o pracer de ver as estrelas en soedade en consonancia co Universo.

Esta noite non tiña sono, así que deixei ao meu compañeiro profundamente durmido e subín ao ático; abrín unha das ventanas do tellado, tumbeime e fitei para o ceo. Un ceo negro e cheo de diminutas estrelas que brillan sen parar. Xa sei que non todas son estrelas, que , ainda que nós non as poidamos distinguir a simple vista, algunhas que o parecen son en realidade galaxias enteiras; máis dunha vez o comprobei co noso pequeño telescopio.

E na paz da noite, co son do cantar dos grilos como música de fondo, deixei que o meu pensamento divagara entre mundos novos e vellos, entre estrelas que nacen e estrelas xa mortas das que ainda podemos ver os seus últimos raios; pensei no pequenos que somos na inmensidade do Universo, no maravilloso que é sentir e poder disfrutalo; do pequena que é a vida e o pouco que a veces se valora e se disfruta... E entón, pensei en dous amigos meus e o mero pensamento fíxome sorrir. “Carpe diem” dín os dous, e que razón teñen. Quizáis a felicidade tan só consista en vivir con intensidade todos aqueles momentos que te fan sentir ben... E na soedade da noite, sentinme acompañada por miles de persoas que buscan a felicidade en cousas tan pequenas e sinxelas como o estar alí, tumbada no chan e disfrutando da tranquilidade da noite, da inmesidade do Universo e os bos recordos.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña

** A Frase Máxica....sobre os animais

** Tormenta no Edén

Nubes oscuras, frías, perturbadoras da tranquilidade desafían con entrar no Edén, fórmanse no horizonte e non concibo a posibilidade de que sexan reais. Igual é unha alucinación, froito deste deslumbrante sol que me aloumiña, e me fai sentir tan feliz; igual collín unha insolación de felicidade aquí, no Edén... Pero non, podo notar os fríos ventos que se aproxima, e alí están, espectantes, esperando, dubidando do rumbo que han de tomar, como un exército de malos sentimentos, de dor e desolación ás portas dun castelo que queren derrubar: O meu Edén... Vanse acercando e entón un chisco de esperanza alcanza a miña alma.. E posible, tal vez, que collan outro rumbo e nos deixen tranquilos no noso remanso de paz e felicidade? Sexa ou non posible, a tranquilidade cambiou para converterse en dor, unha dor de posible perda do sol... Non! Tranquila, ainda as nubes non están enriba de nós, ainda poden mudar de dirección, pero pouco a pouco se van acercando, amodo...

Que angustia! Que desesperación! A espera, a eterna espera do posible e do imposible, do tal vaez e do quizais... A esperanza é o último que se perde..., o vento ainda pode facer que as nubes viren e non cheguen nunca ao Edén...

E sei, que ainda que ao final a amenazadoras nubes nos alcancen e descarguen a súa dor e o desacougo sobre nós, o rexio sol do Edén se agocha tras delas e nalgún momento, máis tarde ou máis cedo, as nubes desaparecerán e deixarannos disfrutar de novo do astro rei en todo o seu esplendor, que nos curará as feridas, como tantas veces fixo, que nos aloumiñará cos seus raios as nosas doridas almas e volverá a enchernos o corazón de sorrisos e alegrías, de cariño e felicidade. Xa non seremos os mesmos de antes da gran tormenta pero aquí seguiremos, coa esencia que permanece fiel sempre aos seus principios e sentimentos, coa alma sempre disposta a loitar e a ser feliz....Reconstruiremos o Edén.

.....................................................................................................................................
SANXENXO. Mary Camiña

** Noite de verán

Acendíase a noite mentras se mergullaba o sol nas profundidades do mar e nel afogaba paseniñamente. A escasa distancia unha canción melodiosa emerxía dunha radio transmitindo enerxía positiva e boas sensacións. Estrelas no ceo. Calma. Noite de xullo. Boa temperatura. Compaña moi agradable. Máis lonxe moita xente, bastante ruído, innumerables coches, grandes colas. Pouco espazo. Namentres no ceo as estrelas baixaban á terra para facerse humanas por uns intres, pasear á beira do mar e bañarse, mais logo bulían para refrescar á lúa chea con pingas de auga. Inocente trasnada. Noite de verán. Conversa moi animada. Xiados e algún café. Música de fondo. Comodidade interactiva nun contorno natural.

.....................................................................................................................................
Julio Torres© 2013

** Para tener en cuenta al comprar aceite para el uso diario

[ESTE ARTÍCULO FOI EXTRAÍDO DE INTERNET]

Cata de aceite en Jaén: ¿por qué nos tienen engañados?
Por: Paco Nadal (estudió Ciencias Químicas, aunque lo que más le gustaba desde pequeñito era recorrer el mundo y contarlo. Al final lo consiguió y ahora le pagan por viajar. Periodista especializado en viajes, escritor y fotógrafo, colabora con la Ser y con El Viajero, además de presentar series documentales en Canal Viajar).
.....................................................................................................................................

"Estoy pasando unos días en Jaén, una provincia de interior que tiene un mar, pero de olivos.En Jaén todo huele a aceite. La carretera que baja desde la meseta castellana cruza el puerto de Despeñaperros y nada más entrar en Andalucía se sumerge en ese mar verde-plata de oliveras que tapiza las suaves ondulaciones de la campiña jienense, como si a la tierra le hubieran ajustado una maillot de arlequín.

60 millones de olivos son muchos olivos. El hombre ha alterado y modificado el paisaje de tal manera que hay olivos por todos lados, desde lo alto de los cerros hasta el fondo de las cárcavas. Cualquier resquicio de terreno es válido en Jaén para plantar uno de los árboles más rentable, bellos y literarios del Mediterráneo. De Jaén sale el 25% de la producción mundial de aceite de oliva.

No es de extrañar que lo primero que me ofrecieran fuera una cata de aceites. Para mi sorpresa descubrí que, como el 99% del resto de mortales legos en esta materia, vivía engañado. ¿Por qué? Os cuento en tres líneas cómo elegir un buen aceite para que nunca más os den gato por liebre:
La calidad de un aceite depende de muchas cosas, pero sobre todo del momento en que se recoge la aceituna y de lo dañada que llega a la almazara.

Así que de la centrifugadora (ya no se usan prensas) salen tres tipos de aceite:
Aceite de oliva lampante: el de peor calidad, hecho con aceituna muy madura y dañada. Huele fuerte y rancio y tiene más de 2 grados de acidez. No es apto para el consumo humano
Aceite de oliva virgen: la primera calidad apta para el consumo. Un aceite con buenas cualidad organolépticas y sin mezclas.

Aceite de oliva virgen extra: el de mejor calidad, hecho con aceitunas recogidas los primeros días de cosecha y que no han empezado a fermentar antes de llegar a la almazara. Tiene la mejor cata: huele a puro fruto, a oliva.
Bien, pues el lampante se lleva a las refinerías donde a base de muchos productos químicos y mucho tratamiento físico se le eliminan las impurezas, pero también lo poco que tenía de sabor y color. El resultado es un líquido parduzco, inodoro e insípido que recuerda poco al aceite.

A ese refinado se la añade luego una pequeña porción de aceite virgen (no más del 20%) y se obtiene el aceite de oliva 1º (un grado) que nos venden en las tiendas como oro líquido, aunque en realidad lleva más química que aceite u oro. Si se le añade un poco más tenemos el aceite de oliva 0,4 grados. Es el aceite más vendido en España, pero ningún fabricante aclara que viene de un refino ni en qué proporción lo mezcla con el virgen. Ahora les han cambiado la denominación, para liarlo todo más, y lo que antes eran 0,4º y 1º les llaman suave e intenso. Mismo perro con distinto collar.

Por en medio caben todo tipo de experimentos, añadiéndoles aceites de semillas y cualquier cosa permitida por ley que estabilice y dé color a "eso". No hay más que ver las garrafas de supuesto aceite de algunos restaurantes, con un color y una densidad más próximas al detergente que al zumo de la aceituna. Para echarse a temblar.

En Jaén a nadie se le ocurre usar aceite de oliva a secas (en realidad debería de llamarse aceite REFINADO de oliva). Usan el aceite de oliva virgen o el aceite de oliva virgen extra. Incluso para freír.
Y a mí, a partir de ahora, tampoco se me ocurrirá.

PD: las catas de aceite se hacen en vasos opacos porque el color no es determinante. Estos están puestos en vasos de vino para que se aprecie el color en la foto. El virgen extra es el de la izquierda; el lampante, el de la derecha."

** Moras

---

SANTIAGO DE COMPOSTELA. Alvariño

---

Me gustan las moras. Quizás sea la única fruta, junto con las frambuesas, que como por puro placer. Sí, hoy va de moras. Concretando un poco, del poder limpiador de la mora. De ese Kalia Oxi-algo del alma llamado mora. Lo que pasa es que la mora sólo quita manchas de mora. Es decir, sus poderes son un poco limitados pero, por otra parte, tremendamente eficaces.

El refranero español es muy oportunista. Existe un refrán para cada tema y también el refrán que afirma justo lo contrario. ¿Fiabilidad del refranero? A priori, no muy elevada. Desconozco si a algún sesudo del CSIC se le ha ocurrido estudiarla.

Bueno, al tema: moras. Hay varios tipos de moras atendiendo a su tamaño, a su grado de maduración, a sus cualidades organolépticas, etc., etc. Y, por pura lógica, si existen tan variada tipología de frutos, tiene que existir, por lo menos, la misma variada tipología de manchas. De aquí, que no todas pueden ser iguales. Y con eso quiero decir que unas manchas tienen que ser más difíciles que otras. Son esas manchas que se incrustan en el alma y que sólo la fuerza de los vientos y los temporales más feroces son capaces de eliminar. Otras, no. Esas son simplemente manchas y una mancha es siempre un incordio, para que negarlo. El caso es que donde había poco calor, las manchas se van más fácilmente.

Y con esto, y finalizando, diré que puse todo de mi parte y que las cosas no salieron bien. Será que soy persona y no paloma, será que no me conformo con las migajas.

Puede que el refranero en esta ocasión lleve razón. En estos días grises que acabamos de dejar atrás, cuando el camino se me hizo cuesta empinada y las piedras milenarias se volvieron crestas afiladas, encontré quién me tendiera la mano. Es primavera, otra vez.

** A gripe española

---

SANXENXO # Mary Camiña

---

Nun recuncho da cama, con catro mantas e un “nórdico”, toda encaracolada e chea de frío, así foi como comezou a miña viaxe; unha viaxe increíble que me remontou a principios de século pasado. Entre o frío que sentían os meus ósos e a calor que sentía a miña pel, encontreime de repente no medio dun pequeno pobo cheo de miseria e enfermidade. Era unha noite de xeada, con xente que se refuxiaba no calor do seu lar, co fogo da lareira intentaban quentarse e escapar daquela enfermidade. Por todos lados se oían queixumes e toses; podíase respirar enfermidade e pobreza..., Vía, oía, sentía pero...como espectro doutros tempos e lares, non me podían ver; as poucas persoas que se cruzaban comigo seguían o seu camiño como se non existira. Qué frío facía!!! Ese frío que se mete nos ósos e ainda que o queiras botar fóra volve a sair unha e outra vez do teu interior, sentindo que che recorre todo o corpo e te fai tremer.

Como engaiolada por un laiar cáseque inaudible, funme achegando a unha casa, e sen cáseque decatarme, as súas paredes volvéronse transparentes para mín, atraveseinas, e vinme no medio dun cuarto terreño, alumeado polo lume da lareira, onde estaba unha pota con auga a ferver. No medio do cuarto, unha muller xoven con faciana triste, cansa e desacougada miraba para a porta, chorando en silencio, mentras sostiña no seu colo a un mozo que se vía con dificultades para respirar. Ao fondo, un neno pequeño durmía enriba dun saco de follato.

Alguén entrou no cuarto sen chamar e, sen mediar palabra, foi cara a pota , botou nela unhas herbas que traía nun saquiño e unha cullarada de mel que sacou dun diminuto frasco. Feito esto, sacou a pota do lume. A muller que tiña o mozo no colo, con bágoas de esperanza nos ollos, diulle as gracias. Entón a muller das herbas fitou para mín e díxolle:

- Escoitaa, ven doutros tempos e lares..., onde esta enfermidade xa non ten tanto poder...
Vinme rodeada dun lume que por moito que quentase non me sacaba o frío e comecei a decir:
- É a gripe española, señora. A gripe española que tanta xentiña matou, cando non había alimentos que darlle aos enfermos, cando o pobo morría de fame, cando as únicas menciñas que existían eran as herbas e receitas ancestrais que mulleres e homes cheos de sabiduría e bo facer mantiñan nas súas mentes e transmitían xeración tras xeración. Pero iso non era suficiente, nunha época na que o alimento, por mor dunha guerra, escaseaba en cáseque tódolos lares. É a gripe española, señora, que tantas vidiñas segou...
- De súpeto, sentín uns brazos que me rodeaban eun bico na caluga, e unha voz fixome regresar:
- Ruliña, estás ben? Queimas...
E, ainda a medio transportar daquel insólito lugar susurrei:
É a gripe española, que tanta xentiña contaxiou...
Entón, o meu inseparable compañeiro, fixo amago de se levantar decindo non sei qué do ibuprofeno, pero non lle deixei, agarreime a él como quen se agarra a un barco en alta mar e no medio dun temporal:
- Non, non te vaias- susurrei.

E así adormecín de novo, entre frío, calor, tremores e abrazada á persoa amada; pensando na sorte que tiña de ter ao meu carón a alguén que me coidara tanto, na sorte que tiñamos de vivir nunha época na que a gripe xa non é sinónimo de morte e desolación, da sorte que tiña de non pertencer a aquel “mundo” ao que viaxei,...ou quizáis sí?...

** Filetes de polo con congumelos

---

SANXENXO. Mary Camiña

---

Colaboradora de A Lareira Máxica

En outono, cando nenos e maiores volvemos á rutina do día a día, cando as follas das árbores van mudando de cor, e o tempo comeza a fluir de forma diferente, sempre me gustou camiñar polos nosos montes, oír, con cada paso, o triscar das follas que van formando parte da alfombra amarela-marrón-alaranxada que pisan os nosos pés, recollendo os froitos que os montes nos dán: castañas, noces... Acabo de descubrir varios grupos de fermosos fungos, cunha pinta realmente apetitosa e cos que se me ocurren unha e mil maneiras de cociñalas, pero, por desgracia, non distingo as comestibles das penzoñentas, así que, a fume de carozo, como se nunha escura noite de lúa nova a mesmiña Santa Compaña que perseguira, corro para a casa, saco o coche do garaxe e póñome rumbo ao supermercado máis próximo, que está a uns catro ou cinco quilómetros. Lástima que na taberna do Cortés non haixa cogumelos...

Polo camiño vou repasando os ingredintes que preciso para facer a receita que, de súpeto, polo monte adiante, me inspirou: “Filetes de Polo con Cogumelos”.

Os filetes de polo xa non os necesito mercar, xa que os teño adobados de pola mañá cedo, co seu sal, allo e perixel, tiña pensado poñelos á prancha para os maiores e empanalos para os nenos, acompañalos dunha ensalada e patacas fritidas e listo, pero ese paseíño polo monte fíxome cambiar de idea. Xa que estamos no outono vou aproveitar para facelo notar na mesa á hora de xantar, ao principio os nenos sempre reviran o fuciño pero despois non deixan nunca nada no prato.

Necesito tamén: unha cebola grande , vale, non hai problema, témola no cabaceiro, este ano tivemos realmente un bo ano de cebolas; 250grs.de Cogumelos, eso sí que non teño, é unha mágoa non saber distinguilos, pero non me arrisco, a prudencia nestes casos é o primordial, mira tí que si por un par de fungos perdes a vida.., non, non, que vida, que eu saiba, só che hai unha e eu respétoa moito, sexa miña ou dos demáis. Vale, por onde ía?. Ah, sí,..., preciso tamén un dente de allo, lástima que este ano os allos da nosa leira son cativiños, pero como teñen mellor sustancia non hai máis que falar, ao cabaceiro a por él; vou necesitar tamén sal, e aceite de oliva, se mal non recordo, ainda queda; e por último zume de limón; vale, pois diso tamén temos na casa, xa que o limoeiro que prantamos hai cinco ou seis anos está a dar uns froitos ben fermosos, necesita os seus coidados, pero merece a pena.

Pois ben, así que só necesito os cogumelos, a verdade que esto de ter un cachiño de terra onde pór as túas propias patacas, froitas e verduras axuda moito nestas épocas de crise. Polo menos, o tempo que se está na casa sen traballo pódese aproveitar para cultivar, certo é que é preciso moitísimo traballo e dedicación, ter en conta moitas cousas e depéndese moitas veces do tempo, ... Síntoo polos da cidade que realmente o deben estar a pasar moi mal...Nós, polo menos podemos envasar ou facer mermeladas ou ben conxelar os excedentes da tempada e imos tirando...

Bueno, xa cheguei ao supermercado, para aproveitar a viaxe, vou levar algunha cousiña máis que me pode facer falta durante a semana que ven, como pasta e arroz, fariña..., así non me sinto tan mal por coller o coche tan só para mercar uns cogumelos; normalmente aproveito a saída co coche para ir a varios sitios que me queden de camiño e aproveitar ao máximo o percorrido,...

Ufff!, qué caro está todo!!! E despois da subida do I.V.E., a ver quén chega a fin de mes sen tirar dos aforros, se é que quedan...

Unha vez na casa, dispoño tódolos ingredientes no mesado da cociña limpos e listos para comezar a preparación deste prato de outono. Acabo de darme conta de que me falta un: o viño branco. Menos mal que miña sogra sempre nos trae algunha botelliña de albariño, uhmmm! Non acostumamos beber viño a diario, así que sempre hai algún de reserva.

Collo un cazo ancho poño a pochar en aceite de oliva a cebola, o allo e o perixil ben picadiños. Mimá! Había ben tempo que unha cebola non me facía chorar tanto, perdín a conta das veces que parei de picala cebola ao non ver nada por mor das bágoas que me inundaban os ollos. E que maneira de picar...

Namentras, fileteo os cogumeloes e engádolles o zume do limón para que non se oxiden, así quedarán douradiños e non oscuros...

Xa está pochada a cebola co allo e o perixil, así que lle engado os cogumelos co limón e salamos ao gusto..., e a cocer a fogo lento... isto recórdame a unha canción de Roxana: “ A fuego lento tu mirada...”. Sí, éche boa idea, vou pór a radio...

Ben, pois a pasalos filetes de polo pola prancha..., douradiños, selándoos para que queden xugosos, iso de selalos é pór a prancha ben quente e pasar os filetes así volta e volta, dourándoos, quedando feitos por fóra e non por dentro, rematarase de facer cos cogumelos...
Pois iso, poñemos nunha fonte de forno, unha capa de cogumelos, unha capa de filetes e voltamos a cubrir cos cogumelos, engadímoslles medio vasiño de viño branco (cando digo medio vasiño, refírome a un vaso de servir o viño non de servila auga...). Metemos no forno e deixamos facer pouco a pouco (180-200ºC) ata que se doren.

UHMMM!, qué ben arrecende!!! Encántanme os olores do outono...

Vou aproveitar para facer uns pementos e un pouco de arroz que acompañarei con salsa de tomate caseira, do que envasei a semana pasada..., aproveitarei para asar tamén unhas castañas xa que o forno está encendido, realmente, a mín non me gustan demasiado, pero aos meus pequenos encántalles,... así que bos deixo para rematar este xantar de outono e próximamente vos confiarei cómo se prepara un bizcoito de chocolate con noces do máis saboroso...

Que aproveite!!!

.....................................................................................................................................

[OBSERVACIÓN: O artigo está escrito cando aínda era outono]

** Nunca vuelve hacia arriba

E non debe voltar, polo menos en estado líquido...Pero ben se podería coller unhas longas vacacións que desde octubre non nos abandona...¿Haberá danza para que veña e se quede o sol unha boa temporada?

** Humor para uns chuvioso luns en Galicia

** Belo timelapse no Teide (Tenerife)