Publicacións
** Felicidade nunha noite de verán
Moitas persoas se laian de non conseguir a felicidade e, se soubesen buscala e vela daríanse conta que a felicidade está dentro de nós, cada vez que tomamos unha decisión estámonos acercando ou distanciando máis dela.
A felicidade é causa de búsqueda día tras día. Pero, qué buscamos realmente? A felicidade é todo aquilo que nos fai sentir ben, a gusto connosco mesmos e en paz co resto do Universo.
Por sorte, o ser humano ten moitos sitios onde encontrala, dende o sorriso da persoa especial á que tanto queres e admiras, pasando polo traballo ben feito cada día ata o pracer de ver as estrelas en soedade en consonancia co Universo.
Esta noite non tiña sono, así que deixei ao meu compañeiro profundamente durmido e subín ao ático; abrín unha das ventanas do tellado, tumbeime e fitei para o ceo. Un ceo negro e cheo de diminutas estrelas que brillan sen parar. Xa sei que non todas son estrelas, que , ainda que nós non as poidamos distinguir a simple vista, algunhas que o parecen son en realidade galaxias enteiras; máis dunha vez o comprobei co noso pequeño telescopio.
E na paz da noite, co son do cantar dos grilos como música de fondo, deixei que o meu pensamento divagara entre mundos novos e vellos, entre estrelas que nacen e estrelas xa mortas das que ainda podemos ver os seus últimos raios; pensei no pequenos que somos na inmensidade do Universo, no maravilloso que é sentir e poder disfrutalo; do pequena que é a vida e o pouco que a veces se valora e se disfruta... E entón, pensei en dous amigos meus e o mero pensamento fíxome sorrir. “Carpe diem” dín os dous, e que razón teñen. Quizáis a felicidade tan só consista en vivir con intensidade todos aqueles momentos que te fan sentir ben... E na soedade da noite, sentinme acompañada por miles de persoas que buscan a felicidade en cousas tan pequenas e sinxelas como o estar alí, tumbada no chan e disfrutando da tranquilidade da noite, da inmesidade do Universo e os bos recordos.
SANXENXO. Mary Camiña
8 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Bo día.
Creo que as persoas que non atopan (ou atopamos) a felicidade é porque non son conscientes do mundo que os rodea, é dicir, non son capaces de adaptarse á realidade que viven e, daquela, procuran outros modelos irreais, inventados ou fantasiosos.
Así xamais se vai atopar a felicidade, porque esta está no cotián, no día a día, no momento, na época e no lugar que che tocou en sorte. Creo que se un é capaz de aceptar - e sempre mellorar, claro - esta circunstancia conseguirase a felicidade.
Como dixen noutro comentario, carpe diem, si, pero cos pés na terra.
Saúdos.
A felicidade paréceme a suma de moitos factores.
Está claro que se leva dentro de nós. O caso é que hai circunstancias máis propicias para a felicidade que outras. Sen ir máis lonxe, unha cousa é nacer nunha chabola e ser fillo dun alcohólico e dunha muller con retraso mental e outra é nacer nun barrio de xente acomodada e ter unha familia estructurada e feliz. Non pode ser igual.
Non pode caer toda a carga no propio individuo, sería moi inxusto. Hai persoas que nin sequera tiveron infancia.
¡Saúdos!
Boas tardes. Claro que o ambiente no que vivas che condicionará a personalidade, pero non a felicidade. Defíneme familia feliz e estructurada. Porque se supón que eu nacín nunha desas familias e non me sentín realmente feliz coa familia, senon coa que eu mesma formei. Sen embargo, o meu compañeiro sentimental foi un neno feliz no seo dunha familia pobre, vivindo nunha chabola, e cun pai alcohólico... E de maior, así como puido, loitou para que seu pai se "desentoxicase" e reconstruiulle a súa chabola e agora é unha fermosa casa. Son seis irmáns e só el tomou esa decisión de facer máis feliz aos seus pais e a sí mesmo;unha irmá formou a súa familia e ten a súa casiña, dous deles non fixeron por cambiar a seu tipo de vida e resignáronse, pero disfrutan do pouco ou moito que poidan ter e os outros dous son uns amargad@s, por moito que teñan nunca lles é suficiente. Realmente sigo a crer que a felicidade está dentro de nós e temos que querer encontrala. Coñezo moita xente que ten moitísimos motivos para ser feliz e quéixanse todo o día por todo, son persoas que naceron e cultivaron a amargura. Despois sempre hai situacións moi duras que te fan retorcer de dor e/ou impotencia, pero unha vez superadas, podes volver a buscar "a túa felicidade". Por experiencia volo digo tamén. Mente positiva!!!.
Saúdos.
Vaia reto: ¿familia estructurada e feliz? Vaiamos por partes:
Estructurada: que ten unha estructura clara e definida na que os adultos asumen os roles de comportamento que se esperan duns adultos responsables que teñen ó seu cargo menores.
Feliz: unha condición indispensable para ter unha familia feliz é que nesa familia haxa amor. Por desgracia, moitas familias non son máis que meros "agrupamentos", e moitos fillos non son máis que fillos da rutina.
Non sei..., a familia pode ser o soporte máis grande dun individuo e tamén pode ser o monstruo máis feroz. De feito, moitos abusos sexuais a menores cométenos adultos do seu propio entorno. Así que xa me dirás...
Eu teño moi desmitificado o concepto "familia".
En canto á felicidade, é un concepto moi subxectivo. Eu penso que o ambente no que se medra si pode influir na felicidade. Pónoche un exemplo: si un rapaz medra nunha familia desestructurada, marxinal, na que existen adiccións, e con so poner un pé na rúa ve como circula a droga ó seu carón ten moitas posibilidades de acabar enganchado, de acabar delinquindo e de acabar no cárcere.¡Hala, autopista dereitiña cara a felicidade! Este exemplo tamén é unha realidade, pura e dura.
¡Saúdos!
Vale, moi ben, certo que o ambiente inflúe. Agora poñédevos no caso contrario: unha persoa que vive nunha mansión, cuns pais responsables, e unha familia estructurada, sae con amigos, cartos a moreas nos bolsillos, pero sen embargo todo lle aburre e lle sabe a monotonía. Entón, por iso de probar algo novo proba a droga, por exemplo o éxtasis, remata enganchado, rompendo a estructura familiar, e por moitos cartos que teña vive nun inferno.., tentan desintoxicalo, porque por falta de cartos non é, pero a súa pobre personalidade non lle deixa ver os motivos polos que vale a pena vivir, non ve a preocupación e amor dos pais, non ve esa rapariga que suspira por él, non atende os sinais da vida que lle poden otorgar momentos de felicidade..., e remata os seus días podre de cartos, cunha familia que se preocupa del, cunha sobredosis. Isto tamén é real, e pasa máis a miúdo do que parece. Hoxe en día non só son "drogadictos" as persoas que viven en zonas marxinais..., eu creo que máis ben é a personalidade de cada quén...
Pois coa felicidade pasa algo parecido, a uns costaralle máis conseguila, a outros menos, e, por desgracia, algúns non a conseguirán nunca...
Saúdos.
Boa tarde.
Creo que nos últimos comentarios se expuxeron exemplos moi radicais e estremos: chabolas, drogas, delincuencia, alcoholismo, barrios acomodados…
Agora ben, nun contexto máis “estándar”, a felicidade pode depender do que os psicólogos chaman intelixencia emocional. Eu prefiro chamarlle saúde mental, madurez e equilibrio.
Saúdos.
Pijo enganchado: moi fácil. Ter cartos non significa ter unha familia estructurada, feliz, e recibir unha educación axeitada onde se transmitan valores auténticos. Son cousas diferentes. Ó mellor nunha casa na que sobran cartos hay unas carencias afectivas enormes. Non digo que anden a golpes. Ó mellor nin sequera hai gritos e se raspas un pouco, non se atopa máis que infelicidade, frustración e amargura.
Para exemplificar bótase a man a extremos, é verdade. O caso é que, como apunta Mary, o consumo de drogas dase en todas as clases sociais. E, do mesmo xeito, a infelicidade, tamén. E os ambentes máis ou menos propicios, outro tanto.
En canto a aportación de Estrella de Xullo e a relación que establece entre a felicidade e a intelixencia emocional, añadiría algo: saúde mental, madurez, equilibrio e capacidade para conectar cos demais, para empatizar.
Nas sociedades modernas, moita infelicidade ten a súa orixe na profunda soidade que sinten os individuos. E aquí, xa entramos na esfera do puramente psicolóxico. E neste punto, volvo a darlle a razón a Mary: a felicidade lévase dentro :)
Cantos comentarios. A miña opinión é que a felicidade atópase nun mesmo ante todo e nas cousas máis cotiáns da vida. A felicidade está en saber apreciar as pequenas cousas, algo no que polo xeral non reparamos. Evidentemente a familia e os amigos son un complemento e un apoio importante para unha maior felicidade.
Un saúdo e carpe diem. Gústame o de cos pés na terra Estrela de Xullo. Carpe diem quere dicir aproveita o momento, goza deste día, pero tampouco significa que nos voltemos tolos e non vexamos máis alá de mañán. Como dixo alguén: vive como se foses a morrer mañán, pero pensa como se foses a vivir eternamente. Vamos, un galego diría algo así como: disfruta da vida pero con sentidiño. Ou algo similar.
Publicar un comentario