mércores, 28 de febreiro de 2007

** Un neno DE MOITO PESO....

¿A onde imos chegar a este paso? A noticia foi hoxe a comidilla de tódolos medios de comunicación: un neno de 8 anos de idade inglés que pesa 89 kilos, nada máis e nada menos. No seu país prantexouse incluso retirarlle a custodia á nai do menor porque o neno non coida a súa alimentación. Cada día a comida basura gaña terreo en detrimento da alimentación sana.... ¿Que será do neno dentro de 20 anos? ¿A onde imos chegar a este paso?¿Que opinades? ¿De que é a culpa? ¿Que se debería facer neste caso concreto?

** Apocalypto: Unha peli de obrigada visión

O meu reencontro co cine foi hai cousa dun mes, aproximdamente, vendo esta peli. Lera as críticas que dela se facían. Moi boas. Asustábame o feito de que nela tivesen lugar sacrificios humanos....E hainos. Abofé que sí. Non sei por onde empezar. Tentarei ser breve e sintético, porque poderia falar bastante.

A película está dirixida por Mel Gibson. Dura case dúas horas e cuarto, aínda que nos folletos e xornais diga 139 minutos, apenas chega os 130. Os seus protagonista son Rudy Youngblood, Dalia Hernández -moi guapa- e Jonathan Brewer.

Rodada en varios lugares de México, sitúase temporalmente na civilización maya, antes da chegada dos primeiros colonizadores. Relata o drama dun pobo asoballado por outro que practica os sacrificios humanos en ofrenda ós deuses (os "mayas"). Está repleta de sentimentos, moito drama (cun oco para o humor) e acción moita acción. Ata o final un non debe despistarse o máis mínimo. E as veces o aparente non o é tanto...Ve-lo Artigo completo....


Moitos dos actores son indíxenas de verdade, e música e os movementos raudos e veloces da cámara sabe cautivar e manter a emoción e a tensión do espectador que asiste atónito a unha persecución infernal e interminable.

A morte crúzase de forma voraz e inxusta no transcurso da película, que alcance o seu punto máis cruel nos sacrificios e decapitacións. Escenas que poñen a pel de galiña. Tanto que parece tan real como a vida mesma.

O que poidera parecer un problema: os diálogos son todos en maya yucateco, non o son ya que se pode seguir moi ben a traducción deste mediante subtítulos. É tan fácil mergurllarse no argumento que non te chegas a dar conta que empregan unha lingua primitiva e que non están falando en ningún idioma actual.

Por último, destacar a fermosura das cataratas que aparecen ó longo da trama e que a peli tamén colleitou críticas por parte de certos colectivos que non está dacordo cómo se tratou o seu contido.

Conclúo: Moi boa película de Mel Gibson, que suscitara tanta polémica xa con "La Pasión de Cristo". Vale a pena vela, e pesar da atrocidade dos sacrificios humanos (sempre se pode desviar a vista nese intre). Moi recomendada.Desas que crean aficción pola gran pantalla.





OPINIÓN CINEMATOGRÁFICA feita por: Julio

** A Frase Máxica......5 co amor de por medio

-->"Non toda distancia é ausencia nin todo silencio é olvido"
-->"Se houbo un verdadeiro amor, xamais haberá un verdadeiro olvido: o sentimento perdurará para sempre no corazón"
-->" A curta ausencia aviva o amor, a longa mátao. O que non se sabe é que tan longa ou curta debe ser "
--> "Amar na distancia so é posible cando se fai de maneira sincera, clara e sen dúbidas, do contrario enterralo en vez de cultivalo"
--> "No amor tres persoas son multitude, pero unha é insuficiente"

martes, 27 de febreiro de 2007

** A Frase Máxica............Que razón leva!!

“Mentras máis admirado sexas, máis xulgado e criticado serás, xa que a xente mediocre nunca é xulgada nin criticada” (Ricardo González )
Y en español se dice...
“Mientras más admirado seas, más juzgado y criticado serás, ya que la gente mediocre nunca es juzagada ni criticada” (Ricardo González)

luns, 26 de febreiro de 2007

** O Recuncho Literario.........(Nova sección)

Quixera agradecer a Mariam a proposta que me fixo dunha nova sección para este blog. Trátase dun espacio onde teñan cabida textos literarios da nosa literatura galega. Paréceme unha excepcional idea. Evidentemente so se publicarán pequenos fragmentos, coma o de hoxe. A idea é que sexan de escritores ou escritoras consagrad@s, xa que para os de "a pé" xa hai a posiblidade de enviar relatos curtos, como xa se ven facendo neste blog.

Aproveito para dicirvos que en A Lareira Máxica (A.L.M.) admito que tamén me enviades calquera artigo que, sen ser voso, vos guste. Iso si, se non é voso, tédesme que dicir de quen é ou onde o vístedes publicado. Ante todo ética. Non se pode apropiar un dun texto alleo e facelo pasar como seu. Iso si que non sería nada xusto.

E para inagurar esta nova sección que din en chamar: O Recuncho Literario, vou publicar un texto que nos enviou Mariam. É do tristemente desaparecido escritor galego Carlos Casares (aínda lembro aqueles pequenos artigos de opinión das cousas cotiáns que publicaba en certo xornal galego). Sen máis déixovos co relato.
...Ve-lo Artigo Completo



A rapaza do circo

El coñeceuna de casualidade. Unha tarde, a eso das seis, estaba sentado nun banco do xardín e advertiu que se lle achegaba unha rapaciña loura, de melenas longas, vestida cun pantalón short. Con acento francés preguntoulle ónde podería atopar un médico. Acompañouna. Polo camiño ela díxolle que era trapecista do circo e que seu pai -un antigo xendarme-, atopábase malo (pouca cousa: talvez unha mala dixestión), e que pedira que lle levaran un médico. El a penas falou. Ó chegar á clínica indicoulle: «Aquí». Ela deulle as gracias e invitouno a pasar pola taquilla, onde lle facilitaría un par de entradas prá función das oito.


Foi. Antes de subir ó trapecio, a rapaza, vestida de pescadora, cantou. Na metade da canción dirixiuse cara á butaca que ocupaba el e botoulle o sedal da cana, mentres lle dicía entre as risas de todos: «Pica, pica, pececito».

Volvéronse atopar ó día seguinte.Despois víronse tódolos días. Pasaban as tardes no río. Deitábanse na area. Enterrábanse. Nadaban. Ela faláballe de Marsella, da súa infancia. El pechaba os ollos e imaxinaba aquela rúa fronte ó porto, os barcos que Anne despedía cun pano branco dende a bufarda, a tía Françoise, Jules...

¿Como sería aquel Jules que lle dera o primeiro bico no portal?
-Era louro, coma min. E moi pencoso.
-¿Lémbraste del?
El tiña un sombreiro de palla sobre dos ollos pra tornar o sol. Volveulle preguntar:
-¿Lémbraste del?
Sentiu os labios dela que se po usaban nos seus. Foi coma un trallazo. Unha ledicia branca nacíalle dentro do corazón.
Despois bicáronse. Bicáronse moitas veces. E ela apoiou a súa cabeza no peito del.
Pronto correu a noticia de que se vían no río. Na casa rifáronlle. «¡O que me faltaba -dixera seu pai- un fillo titiriteiro».
Pero seguíanse vendo ás escondidas.
Hoxe os compañeiros de quinto desafiárono.
-A que non es home de subila pra aquí...
Non o dubidou. Asomouse á ventá e chamouna:
-¡Anne...!

Subiu. Recibiuna no hall e metéronse no laboratorio. Pecharon a porta por dentro e taponaron o buraco da pechadura cun cacho de papel. Os de quinto armaban barullo fóra. El ensinoulle as bolboretas, as pedras, os lagartos e as cobras metidos en formo!... Pediulle un alfinete e picouse nun dedo. Amosoulle o sangue a través do microscopio.

-¿Sabes unha cousa? -dixo da.
-¿Que?
-Que nos imos mañá.

Colleuná pola cintura e bicouna.E naquel intre chegou o director.
Cando saia será xa de noite e terase que ir prá casa sen vela, sen lle explicar, sen lle dicir o que ocorreu. E despois de cear dirá: «Quero ir ó circo». E o seu pai responderá: «Non». Entón irase á cama. E pensará: «Os vellos non saben». E os vellos (non tan vellos), na súa habitación nin sequera se lembrarán del e da francesiña Anne. E el ha tardar en durmir, pero durmirá. ¿Durmirá?.

Mañá ó se erguer, sentirase triste. Máis triste que ninguén. ¿E que será de Anne? Non a volverá ver. ¿Nunca máis? Nunca. Ergueuse moi cedo. Marchou correndo ó campo da feira. No sitio do circo só quedaba un redondel.

----------------------------------------------------------------



Fragmento estraído da obra Vento ferido
Do escritor Carlos Casares
(Sirva como unha homenaxe)



Foi remitido por: Mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** PARA LEMBRAR.......Videoteca deportiva

Hai partidos de fútbol que vale a pena lembralos unha e outra vez, porque foron deses que fan aficción. E mais cando un equipo que vai gañando 0-3, remata perdendo por 5-4. E prestade atención a nomes ilustres: Ronaldo, Pantic, Stoichkov, Luis Enrique, Pizzi, Kiko..... Aí é nada.
Sinto que sexa un partido do meu equipo, O F.C. Barcelona contra un equipo que me cae moi ben, aínda que ultimamente nos teñan tomada a medida e de que xeito. Falo do "pupas" do fútbol español: O Atlético de Madrid. Dese equipo que ten os aficcionados máis sufridos do mundo. Chapeau para a súa aficción. Porque as cousas como son. A súa aficción merece un 10. E chegou a estar no inferno da segunda división hai so uns aniños.
Aproveito para enviar un saúdo a varios amig@s que son do Atlético de Madrid.

domingo, 25 de febreiro de 2007

** Un vídeo montaxe sobre a vida mesma


Vidas cruzadas
Subido a este blog desde diariodeperiodismo




O vídeo é un traballo elaborado en Valladolid en decembro de 2006. Foi feito polos estudiantes de xornalismo: Marta Salinas, Miguel Rodriguez, Tamara Rivas, Teresa Sánchez.

Non teño o gusto de coñecelos, pero está moi ben feito rapaces. Agardo que non haxa competitividade entre vós, algo moi de moda nesas facultades, por desgracia.

O vídeo é unha homenaxe ós traballadores en xeral que se teñen que levantar tan cedo para conseguir chegar a final de mes, xusto o que a outros privilexiados non lles fai fala porque teñen cartos a esgalla (que lles sobra vamos). Cousas da vida. Tamén vai adicado ós xornalistas que cobran pouco pouco, saben a que hora entre no traballo e moi poucas veces a cal saen (entre eles teño a honra de ter algúns amigos moi bos, deses que o son para sempre). Cousas da vida ou da explotación laboral no século XXI. Unha auténtica vergoña...

Se alguén quere deixar un comentario, éste é o momento.....

** QUE NON NOS TOMEN O PELO!!!!!!!!!!!!


ESTA MENSAXE TEN QUE CIRCULAR E CHEGAR A TODA ESPAÑA ANTES DO DÍA 28 DE FEBREIRO ASÍ QUE REENVIÁDEO A TODOS OS VOSOS CONTACTOS

Como ben sabedes TODAS as compañías telefónicas van subir as súas tarifas e o establecemento de chamada e a coste de chamada por minuto, co obxecto de contrarrestar a obrigatoriedade que se lles impuxo por Ley de tarificar por segundos, algo que era de sentido común e moi necesario. O feito de subir o establecemento de chamada de 12 a 15 céntimos fales -incluso falando un segundo- e o de subir as tarifas supón un fraude cara ós seus usuarios de móviles, xa que é un clara burla a obrigación de facturar por segundos...
En internet está circulando unha convocatoria-protesta: Trátase de que todos nos
unamos e para o 28 de FEBREIRO (día en que empezan esta estafa): DESDE AS 19:00 horas ATA AS 20:00 horas apaguemos todos os móviles ou a maioría deles, xa que esa é unha das horas de máis 'tráfico telefónico'. Cálculase, ademais, que en España hai uns 30 millones de terminais de móviles.
Se, por un casual, conseguimos apagar a metade dos móviles, calculando que o establecemento de llamada vai pasar a custar 15 centimos, máis outros 10 céntimos que de media ten unha chamda dun minuto, podemos ocasionarlles as compañías unhas perdidas de 3 millones 750000 euros, pouca cosa para eles, pero un récord para nós.
Non o olvidedes, DÍA 28 DE FEBREIRO DESDE AS 19:00 horas ÁS 20:00 horas. Se os franceses poideron desconectar 5 minutos as luces, vamos a ser nós menos?????
P.D. Se tedes buzón de voz ou contestador, desconectádeo para ese día
P.D.2 Se tedes móvil de empresa desconectádeo tamén (a pérdida será
aínda maior para as compañías), a excusa para o xefe --->'acabóuseme a batería'
P.D.3 Para que non se vos olvide, apuntádeo na axenda do móvil. É moi simple.

COPIADE O TEXTO E PEGÁDEO, É MELLOR PARA TODOS!!!!
PERO NON SEXAS MERLUZO E CONVOQUES Á GENTE MEDIANTE sms



¿E ti que pensas de que as compañias de teléfono que hai en España (Vodafone, Movistar e Amena) vaian a subir o establecemento das chamadas de 12 a 15 céntimos (de 20 a 25 das antigas pesetas) e o custe das chamadas por minuto, a costa do consumidor, para contrarrestar a obrigación de facturar por segundos (algo que debían ter feito desde sempre e non ter que esperar a unha lei que as obrigase a facelo así)?. ¿Por que en España se cobra non so a duración da chamada, senón tamén o feito de establecer a chamada? ¿E xusto que por unha chamda dun segundo se nos cobren 25 pesetas polo feito de establecer a chamada, á marxe do que custa a chamada facturada por segundos?

POR FAVOR, NON ME DIGADES QUE NON TEDES OPINIÓN NESTE TEMA QUE A TODOS OS QUE TEMOS OU USAMOS MÓVILES NOS PERXUDICA ( A MENOS QUE SEXA UN DIRECTIVO DUNHA COMPAÑÍA DE MÓVILES......)

xoves, 22 de febreiro de 2007

** Seguimos dando para falar. Segunda entrega

Desde hoxe xa tedes outro elemento máis para falar en A Lareira Máxica. ¿O qué? Un libro de visitas. Nel podedes escribir o que queirades sobre a páxina e, a efectos de autoevaluación do blog, tamén se prantexan tres sinxelas preguntas sobre o mesmo. Ubicarase xusto antes do calendario.
O único "pero" deste libro de visitas é que abre unha ventana de publicidade. Basta con pechala e punto.
Aínda falta algo máis da Campaña "Imos dara para falar" ¿Que será? Admítense apostas...e suxerencias.

NOTA: Cambiei o archivo de artigos do blog, que pasa para a parte final, logo do perfil meu e antes do listado de temas abordados. Creo que asi, dótase ó blog dunha maior funcionalidade.


Y en español es... ...Ve-lo Artigo completo....




SEGUIMOS DANDO PARA HABLAR. SEGUNDA ENTREGA

Desde hoy ya tenéis otro elemento más para hablar en A Lareira Máxica. ¿Lo qué? Un libro de visitas. En él podéis escribir lo que queráis sobre la página y, a efectos de autoevaluación del blog, también se plantean tres sencillas preguntas sobre el mismo. Se ubicara justo antes del calendario.
El único "pero" de este libro libro de visitas es que abre una ventana de publicidad. Basta con cerrarla y punto.
Aún falta algo más de la Campaña "Vamos dar para hablar" ¿Que será? Se admiten apuestas...y suxerencias.

NOTA: He cambiado el archivo de artículos del blog, que pasa para la parte final, tras mi perfil y antes del listado de temas abordados. Creo que asi, se dota al blog de una mayor funcionalidad.

** A Frase Máxica......sobre a vida mesma

"Non coñezo a clave do éxito, pero sei que a clave do fracaso é tratar de compracer a todo o mundo" (Woody Allen)

::: Y en Español es...
"No conozco la clave del éxito, pero sé que la clave del fracaso es tratar de complacer a todo el mundo" (Woody Allen)

mércores, 21 de febreiro de 2007

** QUÉ RABIA DA CANDO.....!!!

U
n bo día te ergues pola mañá e descubres que o horizonte da tua vila, a paisaxe habitual de tódolos días, de repente, sen saber como nin cando, mudou, xa non é a mesma de onte á noite.
Eso mesmo me pasou esta mañá a min. Estou ata .......... (alá arriba) da especulación urbanística bla bla bla.
Esta mañá espertei coa "sorpresa" de que a miña vila xa non era a mesma de onte. Poida que sexa un pequeno detalle, nada salientable, máis a min deume unha rabia ........ Ás 9 da mañá entrei a traballar e a vella casa que está enfrente á oficina seguía alí. Ás 3 da tarde, miragre!!!!!! xa non estaba. No seu lugar había cascallos, grúas e paleadoras pero nada da vella casa. Seguramente non pasará moito tempo antes de que dende a fiestra da miña oficina poida ver un alto e monótono edificio igualiño a todos os demais. É o precio do progreso, disque!!!!!!!!!



::: Y EN ESPAÑOL SE DICE...
...--->Ve-lo Artigo completo....

...Un buen día te levantas por la mañana y descubres que el horizonte de tu villa, el paissje habitual de todos los días días, de repente, sin saber como ni cuando, cambió, ya no es la misma de ayer a la noche.
Eso mismo me pasó esta mañana a mi. Estoy hasta.......... (allá arriba) de la especulación urbanística bla bla bla.
Esta mañana me desperté con la "sorpresa" de que mi villa ya no era la misma de ayer. Puede ser que sea un pequeño detalle, nada salientable, pero a mime dio una rabia........ A las 9 de la mañana entré a trabajar y la vieja casa que está enfrente a la oficina seguía alí. A las 3 da tarde, milagro!!!!!! ya no estaba. En su lugar había restos de la casa, grúas y palas pero nada de la vieja casa. Seguramente no pasará mucho tiempo antes de que desde la ventana de mi oficina pueda ver un alto y monótono edificio igualito a todos los demás. Es el precio del progreso, al parecer!!!!!!!!!

Que rabia...remitido por: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** Cousas varias e un xogo

Hola a tod@s, logo de 3 días de descanso (en canto a publicación de cousas, porque sigo traballando na sombra...), volto. Agardo que vos animedes e participedes porque estou notando un descenso significativo de artigos e comentarios. Iso tamén fai que me anime menos a publicar artigos... Hoxe traio a A Lareira Máxica un xogo bastante adictivo e que se remonta, nada máis e nada menos que ós anos 80 no que triunfaba.

Doutro lado, a frase de hoxe e estas liñas decidín poñelas en dous idiomas e así tentar solucionar en parte os problemas de traducción propios dos traductores electrónicos -que traducen moi mal, e o estar o blog en galego máis- . A partir de agora tentarei ir pondo os textos tanto en galego como en español. Para traducir a outros idiomas desde o español (castellano) traduce mellor que desde o galego (idioma que descoñecen por completo os traductores). Agradecería que, a xente que os use, me envíe comentarios para saber se ahora funciona a cousa mellor ou non, xa que a min vaime supoñer facer moito maís traballo para min. A ver cóm resulta. Non vos prometo nada.

Por certo, nos próximos días continuaremos.....DANDO PARA FALAR....Hai capítulos 2 e 3.....Mañán o 2. ¿Cal será desta vez a novidade?

NOTA: Dar a "ve-lo artigo completo" para ler a versión en español. SO FUNCIONA CON BABEL FISH NESTES CASOS.


----------------------------------

::: Y EN ESPAÑOL TODO ESTO SE DICE...
...--->Ve-lo Artigo completo....

COSAS VARIAS Y UN JUEGO

Hola a tod@s, tras 3 días de descanso (en cuanto a publicación de cosas, porque sigo trabajando en la sombra...), regreso. Agardo que os animéis y participéis porque estoy notando un descenso significativo de artículos y comentarios. Eso también hace que me anime menos a publicar artículos... Hoy traigo a A Lareira Máxica un juego bastante adictivo y que se remonta, nada más y nada menos que a los años 80 en el que triunfaba.

Por otra perte, la frase de hoy y estas líneas decidí ponerlas en dos idiomas y así intentar solucionar en parte los problemas de traducción propios dee los traductores electrónicos -que traducen muy mal, y al estar el blog en gallego más- . A partir de agora intentaré ir poniendo los textos tanto en gallego como en español. Para traducir a otros idiomas desde el español (castellano) traduce mejor que desde el gallego (idioma que desconocen por completo los traductores). Agradecería que, la gente que los use, me envíe comentarios para saber se ahora funciona la cosa mejor o no, ya que a mi me va a suponer mucho más trabajo para mi. A ver cóm resulta. Non vos prometo nada.

Por cierto,en los próximos días continuaremos.....DANDO PARA HABLAR....Hay capítulos 2 e 3.....Mañana el 2. ¿Cuál será de esta vez vez la novedad?

NOTA: Dar a "ve-lo artigo completo" para leer a versión en español.
SÓLO FUNCIONA CON BABEL FISH EN ESTES CASOS

** A Frase Máxica ...reflexión sobre a vida mesma

" O ser humano necesita, por natureza, o contacto físico para saberse querido e, no caso dunha relación a distancia, isto faise especialmente duro "(Carmen Recio)

:::::: EN ESPAÑOL...
" El ser humano necesita, por naturaleza, el contacto físico para saberse querido y, en el caso de una relación a distancia, esto se hace especialmente duro "(Carmen Recio)

sábado, 17 de febreiro de 2007

**¿Quen quere rirse? ¿Quen lle deu sentido?


Como o humor é moi importante "nesta, a nosa vida" algo así como diría Juan Cuesta o de "Aquí no hay quien viva", pois ahí vai unha dose da man dos "Cruz y Raya" en forma de videoclip. Nel imitan a Carlos Sobera no programa "¿Quién quiere ser millonario?" (antes chamado 50 por 15)


E o seguinte e unha parodia musical da sintonía de hai algúns anos da Volta Ciclista a España. Non é tan boa, pero tamén é simpática.

venres, 16 de febreiro de 2007

** Para que logo digan que so son burros.....

Hai noticias que sorprenden. Si. Sorprende polo anecdóticas e curiosas que resultan. Non é a primeira vez que se dan noticias como a que pasarei a reproducir a continuación e que unha excelente colaboradora deste blog me enviou. Vai sobre un burro. Se queredes pasar uns minutos inbuidos dun profundo sabor palpitante de risoterapia recoméndovos que presionedes sobre --->...--->Ve-lo Artigo completo....

NOTA: Unha vez lle teñades dado a ese botón, e para para ver mellor a imaxe, facede dobre click sobre el e agrandarase algo máis (o suficiente para lelo).
Agardo os vosos comentarios. Desde aquel relato do empacho e a sulfatadora, publicado en A Lareira Máxica por Rosa García, non voltara a ler ou escoitar outra cousa igual. ¿Que vos parece? ¿Cal noticia curiosa lembrades con maior gracia? (vale calquera temática)

[ACTUALIZACIÓN: Corrixido o problema que impedía ver o artigo completo]

** A Frase Máxica de ..........García Márquez

** " A vida non é senón unha continua sucesión de oportunidades para sobrevivir"
(Gabriel García Márquez)

xoves, 15 de febreiro de 2007

** Desde agora daremos máis PARA FALAR.....

Estes días recibín algúns emails pedindo que revelara este "gran" misterio. "¿Que é iso de que A Lareira Máxica vai dar que ou para falar, Julio?". Como tento cumprir sempre o que prometo, pois hoxe este misterio chega a Porto. Non sei se a bo porto ou non. Agardo que vos guste.

É unha novidade, ou mellor dito: vou rescatar algo que no seu momento, alá polos meses de maio e xuño -pouco despois do alumbramento deste portal- formou parte do contido de A Lareira Máxica (A.L.M.). ¿Que é? Pois xa non vou facer agardar máis....Dicir que o fin é fomentar unha maior interactividade das persoas que participan ou poidan participar nun futuro en A.L.M. Trátase ...--->Ve-lo Artigo completo....
dun CHAT.

Non é un gran chat, nin moito menos, pero menos da unha pedra. Un par de consellos: non actualicedes ou recarguedes a páxina cando o esteades usando porque senón pode resultar unha molestia para vós que se volte a cargar o chat tamén, e, ó mesmo tempo, aconséllovos que en vez de deixar o nome por defecto que se vos asignara: "gabber nº" lle deades a opción de cambiar nome e poñades un nome ou un seudónimo. E se por calquera cousa tedes que acceder de nome a páxina e queredes participar no chat, voltade a pórlle de novo o voso nome. Bueno, coa práctica xa iredes descubrindo isto. É moi fácil, á para que moi sinxelo, demasiado pobre, iso si, pero menos é nada.

¿En que parte da páxina estará situado? Pois ó final da sidebar ou columna lateral?. E as novidades non paran aí. Seguiremmos dando que falar...Vai haber outra novidade máis, pero iso dentro duns días. Estou traballando niso e informareivos proximamente... Por suposto, acepto de bo agrado calquera recomendación ou suxerencia que axude a mellorar o blog.

Un saúdo, e Carpe Diem (e noctem)

O administrador

mércores, 14 de febreiro de 2007

** Cando Cupido nos fai a súa visita de febreiro

Como vos dicía onte: son cousas do calendario. Onte foi Martes e 13 e hoxe é Mércores 14 de febreiro --> O día dos namorados. Conste que non me gusta que no ano haxa un día para isto, outro día para iso e outro para aquilo. Tódolos días deben ser os días dos namorados, da paz, dos traballadores, da muller, do pai, da nai, da loita contra o cáncer, da xornada de aforro enerxético e un longo etc.

É unha suma tontería o de querer lembrar en cada efeméride un so acontecemento determinado. Aínda que poida nacer cunha boa intención, o que fai é xustificar o esaxerado consumismo da sociedade na que vivimos. Xa sei que non quita que ese día fagamos especial fincapé no que se celebra, pero o resto dos días tamén son de Dios eh!!!!. Non se trata de qwe pase o día e con el a romería. Que non sexa flor dun día....

Sexa como fose, e como hoxe se celebra o "recordatorio" de amor entre as parellas, podes dicirlle á túa media laranxa que a queres de moi diversas formas:

Cun bico

Con flores

Por teléfono ou por sms



Por internet





Por carta (que xa terías que ter envíado, senón pobre túa...)




Ou doutras maneiras.....Ti elixes a maneira de expresarlle o teu amor

Pero o importante é lembrarlle que @ queres. E insisto, isto non debe ser hoxe so, debe ser tódolos días do ano...Corazón....

** A Frase Máxica.....no día dos Namorados

"A maior declaración de amor é a que non se fai; o home que sente moito, fala pouco"
(Platón)

** Mañán A Lareira Máxica vai dar para......

Imos dar para falar e falar... A PALABRA será vosa en último caso.
Mañán ás 21:55 horas A Lareira Máxica vaivos sorprender...
Eu de vós non mo perdería porque pode ser que non haxa outra oportunidade...

martes, 13 de febreiro de 2007

** ....Nin te cases, nin te embarques.....

En cuestións de bodas.....Sí, así é.... Din que non te cases nin te embarques nun Martes e 13. Gatos negros, escaleiras, espellos rotos,.....¿Es ou non es supersticioso? Se non o eres, pois todo isto darache igual, e se eres que saibas que hoxe é
Martes é 13 ....E o vindeiro mes tamén haberá un Martes e 13. Como se soe dicir "non querías unha taza, pois toma dúas". Caprichos do calendario deste ano.

** A Frase Máxica......¿será certa? ¿que opinas?

"Antes de xulgar a unha persoa, camiña tres lúas cos seus mocasíns"
(Proverbio Indio)

** A Lareira Máxica vai dar para falar.....o día 15

A Lareira Máxica vai dar para falar, e moito, a partir deste xoves día 15......Permanecede atent@s.

luns, 12 de febreiro de 2007

** QUE CONTEN@ ESTOU CANDO....!!

Como hoxe é día de reencontros e como todo na vida non son so "QUE RABIA DA CANDO...!!" pois aproveito para pór un "QUE CONENTO ESTOU CANDO....!!", da ascendida a colaboradora Sandra, xa que xa é a segunda colaboración.... Agardo que sigas colaborando e ascendendo....Gracias!!. E aquí vai o artigo de Sandra:

....Hola! Estamos en clase de informática. E aproveito para dicir nun "que contento estou", e seguro que non me equivoco, que gusto da chatear. É fantástico, vicioso, divertido,... Tamén ten as súas cousas negativas, pero eses mininutos de cachondeo a ver quen nolos quita.

Que content@ remitido por: Sandra María Couto
Colaboradora de A Lareira Máxica

Aproveito para dicirvos:
...Que contento estou cando... vexo que a páxina ten lectores fieis e outras e outros que se van incorporando e participando aínda que sexa un simple comentario. Iso anima a seguir a un con este blog. A tod@s gracias unha vez máis.

** Imos dar que falar......

A Lareira Máxica vai dar que falar a partir do 15 de febreiro.....Permanecede atent@s...

** QUE RABIA DA CANDO......!!

--> ...Cando fala a xente dos dereitos que teñen nos seus postos de traballo. E eu teño que morder a lingua por que eu levo trballando catro anos traballando nas misma empresa e podese decir q casi nin podemos falar. Parece que estamos no tempo dos esclavos.
Que rabia remitido por: Ana
Debutante en A Lareira Máxica

--> ...Cando vou a comprar uns zapatos e todos me quedan grandes.Que pasa,que as que temos pes pequenos non usamos zapatos. A ver si se deciden a facer tallas mais pequenas pa non ter que poñer zapatos infantiles.
Que rabia remitido por: Pati
Debutante
en A Lareira Máxica

--> Hola! Acabo de descubrir a páxina e é fantástica. Vou aproveitar pa queixarme neste apartado.Dáme moita rabia os centros comerciais.¿Quen non se desesperou algunha vez nunha cola do provador ou da caixa? Deberían solucionar o problema poñendo máis persoal. Así baixarían as listas do paro e al colas.
Que rabia remitido por: Sandra.Coruña
Debutante en A Lareira Máxica

** As promesas están para cumprilas...¡Voltamos!

Hola de novo a todos e todas. Como vedes, as promesas están para ser cumpridas -tomen nota os políticos-. E A Lareira Máxica está de novo convosco e volta a actualizarse, logo de case unha semana paradas por cuestións relacionadas coa informática. Voltamos coas alforxas cheas e algún proxecto novo, pero tempo ó tempo....

Quixera agradecervos a paciencia que tivéstedes estes días de ausencia. Gracias pola fidelidade. Cónstame que tiven visitas vosas, aínda a pesares de non actualizar a páxina. E cónstame que hai novos adictos á este blog. Gracias a tod@s!!!!

Como vedes, mudou un pouco a disposicións dos elementos da páxina. Os traductores xuntos na marxe esquerda, o logo e o icono da A Lareira Máxica únese na cabeceira, onde pasan os contadores de visitas totales e online (agás un por razóns de espacio e aproveitamente do espacio). Ademais xa hai 112 enlaces ou links na sidebar ou columna lateral.

O primeiro artigo vai ser o "QUE RABIA DA CANDO....!!!" que, excepcionalmente e tendo en conta o parón, recollerá hoxe tres. Proceden de A Coruña (ou de La Coruña -non se me enfade nadie eh!!). En total enviáronme 5, pero dous publiqueinos en forma de comentarios (os dous últimos, por certo, obra de Mª José e Bego) xa que eran algo máis curtos. Os outros tres ven a luz hoxe. Agardo que haxa algún que outro comentario. Pero vós mesm@s.

Un saúdo para estas coruñesas!!!!!!

** A Frase Máxica de.........Roger Martin du Gard

“A vida sería imposible se todo se lembrase. O secreto está en saber elexir o que debe olvidarse” (Roger Martin du Gard; novelista francés)

domingo, 11 de febreiro de 2007

** Xa estamos de regreso......e vamos dar que falar

....A partir de mañán A Lareira Máxica voltará con vós, tal e como vos adiantara. Asemade, haberá algunha novidade...
E a partir do día 15 de febreiro.....A Lareira Máxica vai dar que falar......

luns, 5 de febreiro de 2007

** Descanso forzado de A Lareira Máxica

CUESTIONS RELACIONADAS COA INFORMATICA IMPEDIRANME ACTUALIZAR O BLOG ESTA SEMANA, polo que a páxina terá que tomar un descanso forzado. O luns 12/02/07 A Lareira Máxica voltará de novo, con tódolos seus contidos habituais. Namentres, podedes seguir facendo comentarios ou enviando artigos para publicar (ó mail de alareiramaxica@gmail.com).
Teño pendientes de publicar artigos sobre a peli "Apocalipto", teatro, etc. Artigos vosos non teño ningún a día de hoxe (incluidos "Que rabia da cando..." ou "Que contento estou cando....!!"). Así que agardo a vosa colaboración.
Paciencia, a tod@s. Gracias.

---> Para facer a espera algo máis levadeira déixovos un par de vídeos musicais que me encantan e nos que a combinación letra + música son, baixo o meu punto de vista, moi bos e cheos de sentimentos.



venres, 2 de febreiro de 2007

** SONOS BONITOS E INCONFESABLES (Cap.3)

SUEÑOS BONITOS E INCONFESABLES

Capítulo III: "Mientes fatal"
[ Lembra o Capítulo 1 e o Capítulo 2 ]


Esta noche he tenido el mismo sueño, el baile sobre la alfombra beige se está convirtiendo en una obsesión. Al despertarme he vuelto a mi realidad mundana de cada día. El trabajo, el marido, los amigos, algún viaje. Mi sueño tiene nombre propio. Todo lo que me rodea es convencional hasta la saciedad. Si no fuera por la agencia ya me habría vuelto loca. La publicidad no es un trabajo, es una válvula de escape. He creado un buen equipo. Al principio me guiaba por un sexto sentido, ahora no, ahora tengo un gerente que se ocupa de casi todo. Sé que podría marcharme un año y que todo quedaría en las mejores manos. José Manuel Fernández Cid toma casi todas las decisiones, tiene mucho poder en mi empresa, es el único verdaderamente imprescindible. Al principio no se fiaba mucho de mí, tuve que pagarle muy bien para traérmelo. Son cosas que pasan, pensó que este proyecto era un capricho. Ahora se que está a gusto aquí. M&M Publicidad ya es parte de su vida. El otro día, sin venir mucho a cuento, le solté: ...Ve-lo Artigo completo...

-Quiero despedir a Jesús.

-¿Por qué? Se ha adaptado bien y es un buen creativo -replicó.

-A veces es demasiado… infantil.

-Ah…, ahora se dice así -dijo sonriendo.

-No tengo ganas de hablar de este tema.

-Piénsalo bien, no creo que sea una decisión acertada -contestó Cid.


Claro que no era una decisión acertada, Jesús es un buen colaborador, sí, pero yo ya no lo soporto. No hablamos más sobre el tema. Supongo que no tomó en serio mi comentario. Sabe que aprecio a Jesús. Hasta ahora, había sido capaz de llevar este negocio usando criterios empresariales, pero ahora Jesús empieza a molestarme. Me afecta. Su ausencia me entristece. Me gusta. Le echo de menos. Me apetece estar con él a todas horas. Tengo ganas de besarle. No sé que voy a hacer. Es como una tortura diaria, una dulce tortura que se vuelve sueño cada noche. José Manuel lo sabe, y si no lo sabe con certeza, lo intuye. A veces, en las reuniones, me devuelve una sonrisa cómplice. Posiblemente no me comprenda, o tal vez sí, conoce a mi marido.


Mi marido vive por y para su trabajo. Lo suyo es la cirugía: inventar técnicas nuevas, organizar congresos, publicar artículos en las más prestigiosas revistas, atender a sus pacientes,… es un buen cirujano y le gusta que reconozcan su trabajo. No nos llevamos mal, al contrario, somos un matrimonio fracasado muy bien avenido. Lo peor de todo es que, aunque nuestro matrimonio agonice, también le tengo cariño. Sus pacientes le adoran, les dedica tiempo, les escucha, todo de buenas maneras. Esa humanidad de buen médico sigue sorprendiéndome. Si algo tengo que reconocerle es que los malos momentos siempre sabe estar a la altura de las circunstancias. Bueno, algo es algo. Mi hermana Carmen siempre me dice que tengo que darle gracias a Dios por todo lo que tengo, que no me atreva ni siquiera a quejarme. Carmen tiene una curiosa teoría del matrimonio: dice que unos se casan usando la cabeza, otros se casan movidos por el corazón, otros se dejan arrastrar por la pasión, y los menos, lo hacen por un compendio de todo lo anterior. La mía fue una decisión tomada con el corazón. Mi marido usó la cabeza, como siempre. Ahí está el origen del problema.



Jesús es el aire fresco de la mañana. La ilusión contagiosa, la gracia innata. Creo que me recuerda a mí cuando tenía 20 años. Sus labios siempre esbozan una sonrisa. Nos ha invitado a la feria de Abril, unos familiares suyos tienen un cortijo en las afueras de Sevilla. Él va a coger parte de sus días de vacaciones para irse a la feria. La idea del despido sigue rondándome por la cabeza. Quiero perderlo de vista. Me gusta demasiado.


-¿Cómo te hiciste esa cicatriz?
Tengo una cicatriz casi imperceptible encima del labio superior, me la hice de pequeña, jugando en casa de unos vecinos. Casi no se me nota. Es una vieja herida de guerra, debía tener cuatro o cinco años.

-Me caí de pequeña.


Él sí que me va a dejar una cicatriz enorme, en el corazón. Estoy muy confundida. A veces me gustaría huir. Dejar esta vida atrás y, por una vez, ser yo misma. Añoro la libertad, me siento atrapada. Puede parecer una decisión egoísta, no creo que lo sea. Quiero vivir mi vida, es tanto pedir. Haga lo que haga, nunca es suficiente. Envidio a los músicos callejeros que pueblan el casco histórico de mi ciudad. Qué vacía me siento. Que vieja, siendo tan joven. Tengo que despedirlo, no me va a quedar otro remedio. Es una decisión tan difícil, exige tanta valentía…. No sé que hacer, me estoy enamorando. Ya no puedo seguir así. Entre mi corazón y mi cabeza se ha desatado una guerra.


-No lo niegues, no puedes negarlo, te gusta de verdad, anda dilo, miente un poco, di que no le quieres –me desafía el corazón.

-No le quiero.

-Mientes fatal, claro que le quieres, le quieres más de lo que crees. Le has querido desde el primer día. No puedes negarlo. Estás fatal de la memoria, lo has contratado porque se parece a Fernando, ni más ni menos. Anda niña, no me vengas con cuentos, qué esperabas, si parece su hermano, y por encima es andaluz, y medio árabe, y un poco italiano. Es otro más, otro, el mismo tipo, son todos iguales. Me tienes aburrido, chica, y harto, que no me das una alegría.

-¡Déjame en paz corazón!
Y la cabeza no es mejor:

-No sé en que líos te metes, no te comprendo. Anda, cógete unas vacaciones que las necesitas. Qué cosas se te ocurren, cuándo vas a madurar. La culpa es del corazón y sus locuras. Tú ni caso, ¿me oyes? El chico es mono y agradable, que no vamos a negar lo evidente y ya está todo dicho, ahora toca volver a la realidad. Pon los píes en la tierra de una vez. ¡Pero ya! Céntrate, esto es un negocio, no lo olvides, hacemos anuncios y cobramos por ello. Seriedad. Recuerda que tienes un marido y no seas loca.

-¡Sí, sí, mucha seriedad, ja, ja,ja…! -el corazón se parte de risa escuchando a la cabeza.
La cabeza se resigna. Sabe de sobras que el corazón tiene la batalla ganada. El corazón sigue provocándome:

-Anda, dile que venga y charláis un poco.

-¡Cállate un poco corazón!


Creative Commons License
Esta obra está baixo unha licencia de Creative Commons


----------------------------------------------------------------------------
RELATO FEITO POR: Pilar ("A escritora máxica")
Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de ...Anguez ¿e ti que opinas?

A experiencia é a suma dos nosos desenganos
(Anguez)

xoves, 1 de febreiro de 2007

** Unha moi triste sintonía de despedida....

Tiña pensado adicar o artigo lembranza desta semana cun fondo alegre, pero a actualidade manda. Hoxe, navegando por Internet e facendo a miña visita diaria polos enlaces que teño no blog, entre eles o do espléndido blog de Nacho Mirás --> Rabudo ou noutros moitos medios, entre eles éste, fanse eco da triste e luctuosa noticia da morte de Karel Svoboda. Dito así seguro que non vos soa. Pero si que vos soará unha das súas composicións musicais: a sintonía da serie de debuxos animados "La abeja Maya", ó parecer por un suicidios. Terrible noticia. Se clickades nos anteriores enlaces poderedes ter máis información so suceso.
Polo que a min respecta, e a modo de lembranza que mellor que a sintonía da serie coa cal a maioría de nós disfrutamos de pequenos (ainda que foi reposta con varias veces con posterioridade) e que hoxendía incluso se pode comparar en calquera centro comercial toda empaquetada e na que estánn tódolos capítulos.... Ésas si eran debuxos animados didácticos e non como outros de hoxendía......Porque a palabra "pasado" non necesariamente leva aparellada o significado de caduco, desfasado, ou calquera outra cononotación negativa...

** A Frase Máxica de.... Jeremy Northam ¿é certa?

"Facer xustiza é fácil. O difícil é facer o xusto"
(Jeremy Northam, na película "El Caso Winslow")