luns, 21 de marzo de 2011

** Qué rabia da cando....!!! Dependentas listillas


TEO. MARIAM
Colaboradora de A Lareira Máxica

Qué rabia me dan las dependientas que van de listillas, y mucha más rabia me dan cuando se trata de una vendedora de gafas. He tenido la mala suerte de cruzarme con una inepta y ya está. Tenía pensado escribir este “Qué rabia...” en caliente porque, seguramente, me hubiese salido más inspirado pero cuando llegué a casa ayer teníamos visita y ya se sabe. Bueno, al tema, el sábado pasado fui a comprarme unas gafas de sol graduadas porque el síndrome del ojo seco que llevo sufriendo estos últimos meses me impide pensar en la posibilidad de volver a usar lentillas, por lo menos, por ahora.

Primero me pasé por la óptica de Gerardo, buenísimo profesional, aunque su óptica es cara, no sé si por la solera que tiene o por sus buenos trabajos. Como soy miope tienen que ponerme un cristal reducido. Gerardo echó cuentas y me dio un precio de 800 euros, con el cristal más reducido de todos y un montura fashion de no se que marca. Casi me caigo de la silla, la verdad. No tenía pensado gastarme más de 600 euros en las puñeteras gafas de sol graduadas. Le comento que me parece un poco excesivo y que haga el favor de mirarme otra opción. Dicho y hecho, el segundo presupuesto ya se queda en los 600 euros. Le digo que me lo tengo que pensar y me voy.

Y no fue excusa, tenía pensado pensármelo y el lunes ir por allí a hacer el encargo. En el trayecto de vuelta me encontré con otra óptica y entré a curiosear. Le pedí a la dependienta, todavía no sabía que era una inepta, un presupuesto para los cristales megareducidos y me dijo salían en 500 euros. Eché mentalmente cuentas y como la montura fashion que me recomendó Gerardo debia andar por los 200, llegué a la conclusión de que su óptica era cara, 100 euros más cara.

Esta conclusión me hizo dar otro paso más y pedir presupuesto para la segunda opción de cristales. Sorpresa de nuevo, me volvía a ahorrar otros 100 euros. Hasta aquí todo bien, ahora empieza la “fiesta”. Gerardo me eligió unas monturas divinas porque tiene un don para ver a una persona y saber que gafas le van bien, no sólo a su cara sino también a su graduación.

La inepta no. La inepta se empeñó en que tenía que elegir unas gafas de sol auténticas y que luego me cambiaban los cristales. Yo le sugerí si no sería mejor elegir unas de las gafas “normales” porque el abanico de posibilidades es mucho más amplio. Ella que no, erre que erre. Bueno, como en el aire flotaban los 100 euros famosos, la dejé hacer. Primer error, nunca dejes que un inepto tome el control. Voy probando y encuentro unas gafas que me gustan aunque me parecen demasiado grandes para un cristal graduado y así se lo hago saber a la inepta. Llega la hora de decidir sobre el cristal y la inepta me cuenta que es más la diferencia de precio que la diferencia de espesores entre una lente y otra, vaya, que me van a quedar bien. Segundo error, de 469 euros a 579 euros, hay 110 euros de diferencia, si alguien los paga es porque el resultado final no puede ser el mismo.

Ayer, a las 16:00 horas, fui a recoger mis nuevas gafas de sol y eran ¡un espanto!. Total, que tuve que escoger otra montura más pequeña y tuvieron que volver a tallar los cristales. ¡Madre mía, no sé como sigo viva! La inepta casi me fulmina con la mirada cuando le dije que las gafas me parecían espantosas. La inepta todavía se puso más cabreada cuando vió que yo no tenía la más mínima intención de traérme el espanto aquel a casa. Es que los carnavales ya han pasado y 469 euros son 78.000 pesetas de las de antes y yo, cuando me gasto ese dinero en unas gafas de sol, además de ver, quiero un resultado mínimamente estético. Además, fue ella misma la que me dijo que la diferencia de espesores no era para tanto y que todo iba a quedar perfectamente disimulado en la montura de pasta. Vamos, que me sentí engañada. Porque si el resultado es muy diferente se dice claramente y ya está. Sin más vueltas.

¡Tanto trabajo da ser claros! ¡Tanto trabajo da volver a tallar los cristales!

Bueno, al final escogí otra montura, tuve que pagar la diferencia de precio con respecto a la montura que había elegido en primer lugar, 20 euros, y mejoró un poco la cosa. Conclusión, me salió la broma en 489 euros. La inepta estaba tan cabreada que ni siquiera me regaló la bayetita para limpiar las gafas.

Y colorín colorado, este “qué rabia...” se ha acabado. La tarde de ayer fue larga y dio para más. De las 16:15 a las 18:00, hora que me indicó la inepta para recoger la segunda versión de mis nuevas gafas de sol tuve que hacer tiempo y como el rifi-rafe con ella me había dejado muy mal cuerpo no sé me ocurrió otra cosa mejor que una visita a la Catedral, por eso del olor a incienso y la recuperación de la paz interior. Nuevo “qué rabia de la tarde”: “Qué rabia me da que me fastidíen los momentos de paz”. Este promete, de veras. Próximamente.

** A Frase Máxica....de benvida


"En el corazón de todos los inviernos vive una primavera palpitante y detrás de cada noche viene una aurora sonriente"


Khalil Gibran

luns, 14 de marzo de 2011

** Cando o aburrimento tamén pode significar amor


CORUÑA. MARÍA
Colaboradora de A Lareira Máxica

Hoxe de novo apetéceme volver a escribir. De nada en concreto mais de todo en xeral.

Vedes? Xa non fai falta estar inspirado, senón que che apeteza. E a min hoxe apetéceme. E moito. Non sei se me sairá algo ou non me sairá nada, pero vouno intentar.

Realmente non é que haxa algo concreto, como xa dixen, do que queira falarvos, simplemente me apetece sentarme diante do folio en branco e escribir e compartir un rato con vós.

Será que me sinto rara. Non sei. Tampouco sei moi ben o motivo. So sei que onte, unha compañeira de traballo á que coñezo dende fai uns anos, me contou algo que non sabía. Algo que me fixo lembrar toda a merda vivida nos últimos meses e que tamén compartín xa con vos no seu momento. Xa sabedes a que me refiro.

Pois ben, a compañeira esta levaba 4 anos e pico co seu mozo. Lembro que, ainda que non o coñecía a el, a sensación que tiña desa parella era a de duas persoas que se levan moi ben. Aínda que son novos, ela polo menos non falaba de algo pasaxeiro ou temporal. Imaxino que despois de tanto tempo xuntos será normal. Pero iso, que eu tiña a sensación de que era unha parella moi consolidada. De feito sempre bromeaba preguntándolle cando casaba.

Pois onte entereime de que o deixaron despois de catro anos e pico pq ela se enterou de que el facía dous meses que tiña unha relación paralela. Con unha veciña, coñecida dos dous.

De novo, neste caso foron as novas tecnoloxías as que axudaron a cazar o cazador furtivo. A miña compañeira non notara nada raro na súa atitude. Mais di que esa veciña que sempre os saudaba os dous moi efusivamente, levaba unha tempada que deixara de saudalos cando se cruzaban na rua. Chamádelle instinto, chamádelle intuición femenina, chamádelle como queirades. O caso é que ela cheirou algo raro e empezou a indagar. E bingo. No tuenti do mozo atopou varias mensaxes moi comprometedoras. Comprometedoras non, reveladoras.

Falou con el e negoulle todo. Ata que lle puxo as evidencias nos morros claro. Entón díxolle que simplemente non podía seguir con ela, que se aburría.

Hai que joderse. O home aburríase. Digo eu, pensarán que a vida é sempre como os 4 primeiros días que estás con unha nova muller? Pois deben pensar.

Home, non digo que a rutina sexa boa sempre. Pero as veces ata se agradece non? Ter unha rutina coa tua parella para min significa iso, que a relación está consolidada. Non sei. Rutinario tamén é moitas veces o traballo, o día a día, e non por iso andamos buscando emocións novas. Quero decir, que xa nos gustaría moitas veces cando algo malo rompe a monotonía do noso día a día, poder seguir coa rutina de sempre. Que as emocións e as alegrías de cando en cando están ben, pero que eu imaxino que compartir unha vida con alguén significa iso, que chegue un punto en que a cousa se volva xa un pouco “aburrida”. Sei que moitos me daredes guerra por iso, que diredes que a monotonía e a rutina é o fin do amor pero eu non estou moi de acordo. Unha cousa é a monotonía como tal, o aburrimento no seu máis literal sentido, e outra moi diferente pois iso, o feito de compartir unha vida con alguen. Que a longo prazo imaxino que debe ser algo bastante “aburrido” pero xa me gustaría a min (e seguro que Moucho está de acordo comigo) poder disfrutar desa clase de aburrimento.

Para min aburrido é sentarte no sofá un venres pola noite para ver a rosallada toda da tele porque non tes nada mellor, nin peor, que facer. Simplemente porque non tes alternativa.

Para min aburrido non é sentarse no sofá acurrucada na túa parella para ver incluso o futbol, ou a telebasura máis basura da tele.

Díxeno sempre e espero poder seguir decíndoo moito tempo. Eu sería capaz de pasarme a vida sentada nun sitio calquera collida da man da miña parella. Mentras estivésemos el e eu, non precisaría máis alicientes. Seríame suficiente. Pero claro, iso digoo porque nunca estiven 4 loooongos anos con ninguén. Igual despois diso cambiaba de opinión. Se me pasa algún día, virei e contaréivolo. Mentras tanto seguirei preguntándome se se trata dunha moda, dun virus ambiental ou que, pero parece que a xente xa non ten nin principios nin valores. A xente simplemente se limita a vivir o día a día e vese que a este rapaz un día se lle cruzou unha por diante que nese momento lle tirou máis que a parienta coa que levaba 4 anos e decidiu probar a ver. Sen pararse a pensar mais alá dese momento. Sen pararse a pensar na moza, na nova amante. Sen pararse a pensar sequera nel mesmo. A xente actúa por impulsos, e so importamos nós. Nós e nadie máis ca nós. Ós demáis, que lles den.

Pois non sei se quero formar parte de todo iso a verdade.

Terei que pensalo.

Vós que dicides?

** A Frase Máxica....amig@s verdaderos


"El facebook no te permite saber cuantos amig@s verdaderos tienes, pero sí conocer los que de verdad no lo son"



Anónim@

sábado, 5 de marzo de 2011

** A tradición enxebre do tempo de entroido


SANXENXO. Julio Torres



Un carnaval onde non se escoite a canción de Georgie Dann "Carnaval, carnaval" son como unhas Navidades onde non se escoite o "Feliz Navidad" de Boney-M. O mesmiño. Nestes días de entroido (palabra que me gusta máis que a castellana de Carnaval) é momento para poñer unha careta diante da cara e vestirte doutra persoa que, en realidade, non eres. Vamos, é como toda a xente hipócrita que se "disfraza" todo o ano dunha persoa que non é. Iso sí, a diferencia é que no Carnaval é algo lícito facelo porque é tempo diso, de disfrazarse, polo que non se incurre nunha hipocresía.

O tempo de entroido son uns días que -consciente ou inconscientemente-, nos transportan ó tempo máis tenro das nosas infancias nos que moit@s íamos disfrazados de choqueiros polas casas dos veciños pedindo o que daquela era todo un tesouro: "¡unha pesetiña!" que se pedía namentres cos teus amig@s percorrías o teu pobo e logo, cos cartos recaudados, te comprabas unhas cantas lambonadas...Cantos recordos!! Hoxendía, por aquí, o de ir a pedir xa se leva pouco(asáltame a dúbida de que cantidade económica pedirían os nosos cativos), pero sí o de ir disfrazados a festas, o desfile de disfraces, entre os que destacan o das típicas comparsas. As comparsas, que a ritmo de melodioso verso escenifican unha cantiga de escarnio social da que case ninguén se libra e que devora á xente coas súas medidas verbas.

É moi bonito, sobre todo nestes duros tempos de crise, que perdure o sentimento de Entroido, unha das poucas tradicións enxebres que non esmorece no tempo nin sucumbre a influencia anglosaxona. Desde A Lareira Máxica deséxovos un moi feliz antroido, que o pasedes moi ben, pero con sentidiño!!!



mércores, 2 de marzo de 2011

** Retranca galega cen por cen

O
le, ole e oleeee!!! VIVA A RETRANCA GALEGA!!!






VÍDEO REMITIDO POR: María
Colaboradora de A Lareira Máxica