**QUE RABIA DA CANDO......!!!!

¡Que rabia me dan os prezos!. Non paran de subir, xa o sabemos todos, pero ademais deso está o tema do pitorreo, porque hai cousas que parecen unha tomadura de pelo. Estou farto, pero que moi farto, ¡fartísimo!. Cerca da miña casa hai un Eroski, un MaxiDía, un Gadis e un Árbol. A estes dous últimos vou pouco, parécenme caros. O anuncio do Gadis é moi bo pero non me fixo cambiar de idea. Pois, gustaríame saber por qué no MaxiDia 2kg de clementinas, moi ricas e doces, custan 1,69 euros cando no Eroski ese é o prezo dun kilo delas. Qué fenómeno paranormal será ese que nuns escasos metros provoca tal disparidade. No Eroski, as froitas e as verduras frescas son caras. Por exemplo, o kilo das mazás Royal Gala vale uns 50 céntimos máis que nunha froitería que frecuento. As verduras conxeladas envásanas en bolsas de 750 gramos e, curiosamente, teñen o mesmo prezo que as bolsas de verduras conxeladas do Carrefour, que son de 1 kilo de peso. Seguindo cos prezos dispares, no Alcampo un kilo de chourizos de Lalín, categoría extra, custa 4.99 euros, no Eroski os chourizos pasan de 7 euros o kilo. No Alcampo por 1 euro cómprase un oso grande de xamón curado, estupendo, non é para o can, é para o cocido. No Eroski, por un euro venden un anaquiño miserable e rancio de xamón, unha puntiña chea de graxa. No Eroski, 1 kg de fabas vale pouco máis dun euro, no Alcampo duplican este prezo. Unha botella de vino Ribeiro, con denominación de orixe, vale moito menos no Eroski que no Lidl. A lixivia con deterxente e as bolsas do lixo creo que máis baratas que no Lidl non se atopan.

Outro exemplo, antes, un pack de 3 pastillas de xabrón de tocador, marca Hipercor, feito por Gal, custaba 1.15 euros. Xa vai con dúas veces que quero mercalo e non está na estantería. Debérono quitar, tiven que comprar outro, por suposto, máis caro. O xel de baño, cómproo na Farmacia que está enfronte do Hipercor. É hipoalerxénico, ven en botellas de 1000 ml e sempre está de oferta, co cal sae moito máis barato que calquera xel de supermercado, eso si, hai que comprar 3 envases. O café descafeinado Bonka Mezcla de 250 gramos no Eroski ten un prezo de 1.70 euros, no Hipercor pasa

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

de 2 euros. Na panadería do meu barrio unha barra de pan normal de 250 gramos, sen ser artesana nin integral, custa 0,80 euros. No Alcampo véndese unha barra semellante, feita noutra panadería da cidade, a 0,48 euros. Pensándoo ben, parece que non foran feitas a partir dos mesmos ingredientes: auga, trigo, sal e levadura. Podería seguir así un bo anaco, hai moitos prezos de productos básicos dispares e disparatados. Para rematar un disparate: o sábado comprei, no Eroski, unha escoba vileda sen mango, con proteccións de goma nos extremos para non danar os mobles, por 3,85 euros, (640 pesetas). Pareceume unha barbaridade, quero pensar que os remates de goma branda son útiles. A verdade é que as outras escobas non os tiñan. Sen embargo, unha mellora tan ridícula coma esa non debería supor un incremento tan grande no prezo. Para axudarme a esquecer a estafa da vileda, no Eroski, coa chegada da campaña navideña, puxeron a venda doces navideños e bombóns a granel. Teñen uns bombóns da marca Elgorriaga , uns cadradiños con chocolate branco no medio, e outros de licor, envoltos como se fosen un caramelo, que están moi bos. So estes, os outros bombóns a granel que teñen son dunha calidade inferior. Mais, os que vos describín están boísimos e so custan a 7.99 o kilo. De postre, despois das clementinas e antes do café, sempre tomo un bombón, so un, que aínda queda moito Nadal por diante e inda ei de engordar.

Como vedes, tómome o tema do consumo en serio, así e todo con tanta variedade de prezos en productos que non están de oferta inda ei de tolear. O peor de todo é que mamá veume tan eficiente e implicado que, agora, a compra sempre ma encarga a min. Non vou tódolos sábados, pero cando me toca case me leva todo o día. Menos mal que me acompaña Juanjito, estouno convertendo nun consumidor concienciado. Boa falta lle fai, inda non distingue as costeletas de lombo das de agulla, nin os xurelos das xardas, nin as coliflores frescas das pasadas, nin os grelos das nabizas,... Da o seu traballo aturalo pero trae o volkswagen sharan de seu pai, que ten un maleteiro enorme, e conduce sen rechistar. A min, as columnas dos parkings téñenme manía.

---

QUE RABIA DA CANDO...!!! FEITO POR: Alvariño
Gran colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de .......Carlos Ruiz Tafón (2)

***** " El destino suele estar a la vuelta de la esquina (…) pero lo que no hace es visitas a domicilio. Hay que ir a por él"
***** " Nunca te fíes de nadie, especialmente de la gente a la que admiras. Esos son los que te pegarán las peores puñaladas "

---

Carlos Ruiz Tafón

** Sen Garbo pero con forza, o regreso de Greta

Greta- QUIEN SERA
No ano 99 asistín en Santiago a un concerto de Greta y los Garbo, un grupo cheo de mulleres, na que Greta, a súa vocalista, emerxía do resto e deixaba a súa pegada. Un grupo con temas desanfandados e marchosos. Gustábame o grupo, se ben non tivera moitas cancións especialmente boas, si que deixaban rastros. Ou iso son os meus recordos. Nembargantes, so tres anos máis tarde o grupo separouse. Como outros moitos, que chegan ó final dun proxecto ou precisan descansar ou cambiar.

Hoxe case cinco anos despois, Greta volta, pero volta sola. Sen as Garbo, pero con ganas, que é o que importa. Este primeiro single en solitario, gústame. Rezuma ilusión, novos proxectos e confianza. Posiblemente unha extrapolación do que a ela lle pode estar a pasar coa súa careira musical. Quen sabe.

Esta canción tamén pode extrapolarse á vida cotidiana de calquera de nós. Ás veces prodúcense cambios e precisamos mellorar, arriscarnos, descansar, voltar, probar cousas novas..... A todos e a todas que, como Greta, estades nunha etapa de cambios, vai adicada esta canción. Oxalá as vosas ilusións se vexan simbolizadas nunha letra e nunha música que recolle esta cancíón. E que todo salga ben e para ben.

E a Greta, que teña sorte e que volte a triunfar. Quen sabe, ó mellor pronto volta presenciar un concerto teu. E quen sabe, como isto de romper e voltar é unha constante non panorama musical, pois ó mellor o Garbo acaba por voltar á vida de Greta tralo seu primeiro disco....As voltas que da a vida e a música...

Carpe Diem,

---

UN ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** As frases Máxicas de.......Carlos Ruiz Zafón (1)

--> "Existimos mentras alguen nos lembra"
--> "Poucas cousas marcan tanto a un lector como o primeiro libro que realmente se abre camiño atao seu corazón"

---

Carlos Ruiz Zafón

** Imaxes moi belas e impactantes

Que imaxe máis fermosa. O outro día falabamos Julio, Jaime e máis eu de imaxes belas e impactantes que viramos na internet. Os tres coincidimos nistas, pero habia outras moi boas, como por exemplo:




E difícel elixir, ¿pero con cal vos quedades amiguiñ@s?

** A Frase Máxica de.....Yules

"Non se debe oír sen escoitar nin escoitar sen tratar de comprender ó que che fala"

---

Yules G.

** O Recuncho Literario de......Jorge Bucay

EL ELEFANTE ENCADENADO

C uando yo era chico me encantaban los circos, y lo que más me gustaba de los circos eran los animales. También a mí como a otros, después me enteré, me llamaba la atención el elefante. Durante la función, la enorme bestia hacía despliegue de su peso, tamaño y fuerza descomunal pero, después de su actuación y hasta un rato antes de volver al escenario, el elefante quedaba sujeto solamente por una cadena que aprisionaba una de sus patas a una pequeña estaca clavada en el suelo. Sin embargo, la estaca era sólo un minúsculo pedazo de madera apenas enterrado unos centímetros en la tierra. Y aunque la cadena era gruesa y poderosa me parecía obvio que ese animal capaz de arrancar un árbol de cuajo con su propia fuerza, podría, con facilidad, arrancar la estaca y huir.
El misterio es evidente: ¿Qué lo mantiene atado entonces? ¿Por qué no huye?
Cuando tenía cinco o seis años, yo todavía confiaba en la sabiduría de los grandes. Pregunté entonces a algún maestro, a algún padre, o a algún tío por el misterio del elefante. Alguno de ellos me explicó que el elefante no se escapa porque estaba amaestrado.

Hice entonces la pregunta obvia:
–Si está amaestrado ¿por qué lo encadenan? No recuerdo haber recibido ninguna respuesta coherente. Con el tiempo me olvidé del misterio del elefante y la estaca y sólo lo recordaba cuando me encontraba con otros que también se habían hecho la misma pregunta.

...Ampliar/recoller resto do fragmento do libro de Jorge Bucay [ +/- ]

Hace algunos años descubrí que, por suerte para mí, alguien había sido lo bastante sabio como para encontrar la respuesta: El elefante del circo no escapa porque ha estado atado a una estaca parecida desde que era muy, muy pequeño. Cerré los ojos y me imaginé al pequeño elefantito recién nacido sujeto a la estaca. Estoy seguro de que en aquel momento el elefantito empujó, tiró y sudó tratando de soltarse. Y a pesar de todo su esfuerzo no pudo. La estaca era ciertamente muy fuerte para él. Juraría que se durmió agotado y que al día siguiente volvió a probar, y también al otro y al que le seguía...Hasta que un día, un terrible día para su historia, el animal aceptó su impotencia y se resignó a su destino.

Este elefante enorme y poderoso, que vemos en el circo, no escapa porque cree –pobre– que no puede. Él tiene registro y recuerdo de su impotencia, de aquella impotencia que sintió poco después de nacer. Y lo peor es que jamás se ha vuelto a cuestionar seriamente ese registro. Jamás, jamás, intentó poner a prueba su fuerza otra vez.
Vamos por el mundo atados a cientos de estacas que nos restan libertad, condicionados por el recuerdo de «no puedo».Tu única manera de saber, es intentarlo de nuevo poniendo en el intento todo tu corazón.



---

---


Extraído do libro de JORGE BUCAY, «Recuentos para Demián»


---

---

---

FRAGMENTO ENVIADO POR: Mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A FRASE MÁXICA DE......Edward Norton

" O que posees acabará poseéndote a ti"

---

Edward Norton

** "Perfecta" un clip musical divertido e desenfadado

Onte vimos o clip musical desta canción do grupo MIRANDA! e gustounos muito muito. Xa que o meu home Xaime e máis eu somos dous paiasos pois adicámonos á facer a coreografía na casa. Que ben o pasamos mimadriña!. E que escándalo tivemos que montar!. Os veciños do piso do lado non sei se nos ouvirían pero as risas eran enormes. E como sabemos que ó Julio lle gusta rirse e como nos machaca con aquilo dos 5 minutiños de risa diaria para facer exercicio pois que mellor que este tema musical.

---

VIDEO ENVIADO POR: Patri
Administradora axudante de A Lareira Máxica

** PICASION, unha boa forma de xuntar imaxes

O outro día lendo o blog de Eifonso Lagares, Islas Cíes, atopeime cun artigo que lle adicaba a unha aplicación denominada PICASION que nos permite facer un pase dinámico de ata 10 fotos ou imaxes. É gratuito e non é preciso rexistrarse nin instalo. So hai que subir as imaxes a este programa e logo poñer o código que nos da no noso blog. Aleatoriamente collín 10 imaxes. Hai para tódolos gustos. Son as primeiras que se me viñeron a mente. Non hai concordancia. Desde aquí tamén aproveito para feliciar a Eifonso polo fenomenal blog que fai a diario (Algunha praia seguro que lle sona e lle gusta ó noso amigo Eifonso...).

Lémbrovos que tedes un enlaces del na EIRA DOS BLOGS, situada ó final da columna lateral esquerda de A Lareira Máxica. Por certo, se queredes xogar co PICASION e subir as vosas propias imaxes e enviarnolas, gustaríanos moitos.

Carpe Diem

** Merche, unha voz chea de sentimentos e reivindicacións

Encántame Merche e cómo canta esta gaditana. E ese acento andaluz tan bonito. Esta canción creo que é do ano 2002. Foi a primeira que lle coñecín dun longo repertorio no que denuncia, reivindica ou transmite sentimentos. O seu compromiso social queda patente en moitas dos seus temas. Falar con esta artista debe ser algo bonito e ata divertido. Trasmite boas vibracións. "Le deseo", como diría ela, moita sorte e máis éxitos. Aquí un gran seguidor da Merche.

Por certo, esta canción en concreto tamén me fai lembrar tempos pasados e hoxe, especialmente hoxe, apecíame moito lembrala escoitándoa...

---

---

UNHA OPINIÓN DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** En cen palabras, como fai Polizón

É difícil escribir algo en cen palabras. É difícil escribir cando non se ten nada que contar. ¿Non teño nada que contar? ¿De verdade? Non sei…, sempre hai algo que contar. Na vida real, cando non hai que contar fálase do tempo. É un tema comodín, vale para todas as situacións, moi útil para evitar controversias. Vai frío, vai calor, cánto choveu, cándo choverá, esta noite folerpou, esta noite fixo moita calor,…as posibilidades son innumerables. Falar por falar, romper o xeo, falar sen dicir nada relevante, falar do tempo. As veces reparo nestas cousas e quedo pensativo. Quén sería o primeiro que falou do tempo, será un invento máis de Leonardo, pode ser. Xa levo 115 palabras, esto é coma todo, empezas e xa non das parado. Probade, xa veredes, vos mesmos, sen medo, é sinxelo. Como me gustaría ler algo na Lareira da xente que nos visita dende outros países, moita dela dende América. Espero que non nos teñades manía como Hugo Chavez, lembrade que en España non todos somos Aznar. Ademais, neste blog, ninguén manda calar. Polizón, son un mal imitador, necesitei 184 palabras. Vou ter que cambiar o título do artigo: “en 200 palabras”, xustas, eso si.

---

UN ARTIGO DE: Alvariño
Gran colaborador de A Lareira Máxica

** Con H de humor.....e con R de Risa.....

---

---

---

UNHA VIÑETA DE HUMOR REMITIDA POR: O Moucho
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de......Julio Torres

" ¿Se o saber non ocupa un lugar porque se almacena todo no cerebro? "

---

Julio Torres

** Amaia deja la La Oreja de Van Gogh

Amaia Montero, a voz de La Oreja De Van Gogh, deixa o grupo, logo de 11 anos na formación musical vasca. A noticia deuse onte na páxina do grupo e na da propia cantante. A min particularmente, paréceme unha triste nova porque La Oreja era un dos meus grupos favoritos. Certo é que os seus últimos discos non tiveron o éxito do "El Viaje de Copperpot", álbum no que discurría o que para min, foi a mellor das cancións do grupo vasco ata o momento. Refírome ó single "París". Para min foi o seu mellor álbum porque case todas dese disco me gustaban. Outra canción doutro disco que tamén me gusa moito é a que lle adican ó autobús "El 28", un dos seus primeiros temas....Pero tamén hai outros temas como "El vestido azul", entre outras.

E decía de momento, porque o grupo, xa sen Amaia, afirma que aínda lle quedan moitas cancións por facer. Iso si, teranse que pór as pilas e buscar unha boa voz. Non calquera. Do que non hai dúbida e de que @ vocalista dun grupo marca sonora do grupo. Sí, xa sei que o cantante non é o único membro dun grupo musical, pero creo que é a máis importante.

O motivo da ruptura estase a dicir que é que Amaia se levaba mal con outro membro do grupo: Pablo Benegas (guitarra). Sinceramente, non o sei. Se é así pois é unha mágoa que acaben así, pero como di unha amiga miña "c'es la Vie" (así es la vida).

Quen sabe, ó mellor un cambio supón aire novo e un cambio a mellor para as dúas partes (ultimamente detectaba que as cancións se parecían moito, non sei se era na composición ou na forma cantalas, ou todo á vez).Tempo ó tempo

O panorama musical está cheo de rupturas de grupos ou cambios de cantantes. La Década Prodigiosa (que por cambiar cambiou ata o nome creo e a todos ou case todos os que a compoñían ó principio) ou Olé Olé son so dous mostras neste sentido. Do caso de Olé Olé xa falei noutra ocasión neste blog (premede o enlace
aquí)

Oxalá que acerten coa nova cantante e La Oreja siga, e siga colleitando éxitos. Penso que o merecen.

E Amaia, a ti tamén che deseo moita sorte. E quen sabe, o destino ás veces é moi caprichoso é o mellor nun futuro ata voltan xuntarse......A saber....

A modo de despedida de Amaia, déixovos cun vídeo de Youtube e a canción "París" con subtítulos en......¿Japonés ou chino? Simpática a anécdota.



ENLACES:

-->Amaia deja La Oreja de Van Gogh
-->Se disolvión la Oreja de Van Gogh
-->Entrevista a Amaaia en Telecinco
-->La Oreja de Van Gogh se separa

---

UN ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Un test de intelixencia.......

1. ¿Cómo pone Ud. una jirafa en una nevera?



2. ¿Cómo pone Ud. un elefante en una nevera?



3. El Rey León ha convocado una Asamblea General de Animales. Todos fueron, menos uno. ¿Cuál?



4. La última pregunta: Hay que cruzar un río que siempre está lleno de cocodrilos y Ud. no cuenta con embarcación alguna. ¿Cómo lo cruza?

...Ampliar/recoller para ver respostas [ +/- ]

1. Abra la nevera, ponga la jirafa y cierre la puerta.
Esta pregunta verifica si hace Ud. las cosas simples de una manera complicada.

2. Abra la nevera, saque la jirafa y ponga el elefante.
Esta pregunta comprueba su capacidad de evaluar las dificultades futuras.

3. El elefante. ¡Está en la nevera!
Esta pregunta evalúa su capacidad de razonamiento comprensivo.

4. Nadando ¡Todos los cocodrilos están en la reunión del Rey León!
Esta pregunta evalúa su agilidad mental.



INTERPRETACIÓN:


---


1. Si Ud. acertó cuatro de cuatro preguntas, Ud. es una persona inteligente. La riqueza y el éxito le aguardan.

2. Si acertó tres de cuatro, hay esperanzas para Ud. Tendrá que esforzarse pero tiene futuro.

3. Si acertó sólo dos de cuatro, no se puede decir que sea muy listo... Piense en trabajar en algo rápido y que no requiera mucha concentración.

4. Si sólo acertó una, su inteligencia es comparable a la de un caniche. ¿Es Ud. Funcionario?

---

TEST enviado por: Mariam
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica......¿sabios refráns?

"Amizade que non foi duradeira, non foi verdadeira"

---

Refraneiro popular

** 25 leis moi desfasadas e absurdas en vigor

Hi leis que deberían terse abolido e que incluso son aburdas, ridículas e esperpénticas. Lévannos a outros tempos. María remítenos un artigo aparecido en La Voz de Galicia que da conta de 25 delas, cun vídeo explicativo. Premede neste enlace e abride os ollos e afinade os oídos.... Xa me contaredes que vos parecen estas leis e cal vos chamou máis a atención.

---

LINK ENVIADO POR: María
Gran colaboradora de A Lareira Máxica

** Non todo é o que simple vista parece

U n novo amigo de A Lareira Máxica chamado "O Moucho" mandounos un vídeo mui gracioso e divertido. Asemade deixa mui claro que os humanos sempre pensamos no pior. Debuxa mui ben a persoa do vídeo (i é zurdo!) pero creo que, nembargantes está algo obsesionado con empezar tódolos debuxos de forma parecida. Jaime e máis eu partímonos cos seus debuxos. Seguro que vos gosta. E bem bido "Moucho". Agradaríanos seguir contando coa túa colaboración.

---

---

VÍDEO ENVIADO POR: O Moucho
Debutante en A Lareira Máxica

** “Be patient, my friend” by Alvariño

D óeme a cabeza. Migraña. Qué día máis puñetero. Na vida real os malos gañan case sempre. Nas películas non, nas películas case sempre gañan os bos. Debe ser que na vida real fan falla máis heroes. Claro, ten que ser eso. Os malos son avariciosos a máis non poder, cánto noxo me dan. Hoxe estiven nun palacete en construcción, xa case rematado. ¿Pode sentirse un mal nun sitio tan suntuoso? Abofé que si, eu sentinme fatal. É normal que me doia a cabeza, foi unha situación estresante, moi estresante.

A diplomacia é así, hoxe sentinme coma se fora o embaixador do baldosín de visita nun país hostil. A misión, a priori, parecía un asunto sinxelo. Logo, o sinxelo foise complicando e empezou a prolongarse máis e máis. Máis horas, máis cuartos, máis salóns, non sei cantos baños, o despacho, a bodega, a lavandería, a chimenea, a piscina climatizada, o estanque grande, o estanque pequeno,... ¡uf! só lle falta unha estatua no xardín e un busto de bronce no oco das escaleiras. Se o tío Manolo segue delegándome este tipo de actividades voulle ter que pedir un plus de peligrosidade. Aturar tanta soberbia pode causar estragos irreparables na miña menguada psique.

Ós ollos dos testemuños foi un encontro cordial e distendido. ¡Puro teatro! Non foi un encontro cordial, foi un encontro interesado revestido de falsa cordialidade, xa sabedes, con moito sorriso falso por aquí e por alá. Ó dono do palacete gústalle que lle alaben o gusto, reflexo delirante do seu poderío económico. Sinceramente, creo que ten moita sorte, sempre está no lugar axeitado no momento apropiado. Non digo que non sexa intelixente, ser cabrón non é incompatible con ter certo grado de intelixencia. Quero dicir que ambos rasgos son perfectamente compatibles, polo menos no seu caso. Todo o luxo que o rodea procede de negocios feitos ó amparo da especulación urbanística e ó manexo de información privilexiada. Non é un segredo, presume constantemente das súas amizades e das súas “operacións”. É un luxo indecente. Detrás do enriquecemento ilexítimo está a desdicha de moita xente. Chegados a este punto seguro que vos preguntaredes que fago eu tratando con ese elemento. Eu tamén mo pregunto. Non me queda outro remedio, non teño poder para decidir con quen desexo tratar, ¿quén o ten?¿terao alguén?

Cando cheguei a miña casa tomei a medicación da migraña e púxenme a ver fotos no ordenador. Si, de sobras sei que é unha actividade totalmente contraproducente para a dor de cabeza. Pareceravos unha parvada, pero necesitaba facer urxentemente algo que me devolvese a confianza na humanidade, velo seu sorriso, recordar o seu talento, sentir que si estivera ó meu carón habíame de dar unha aperta e habíame de dicir unhas frases cheas de sabedoría que me axudaran a aceptar esta realidade tan amarga. Sei que sería así. Era unha persoa marabillosa, chea de paz, que me axudaba a non perder xamais a confianza: na xente, no futuro, na vida,... Espero non esquecelo nunca, nin a el, nin ó seu exemplo. “Hai que ter paciencia”. Estouno oíndo.

---

UN RELATO DE: Alvariño
Gran colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica......dun grego ¿ti que opinas?

"Cásate; se por casualidade dás cunha boa muller, serás feliz; se non, volveraste filósofo, o que sempre é útil para un home"

---

Sófocles

** Consumismo navideño en novembro ¿estamos tolos?

N ovembro, o mes que menos me gusta de todo o ano. E iso a pesar de que cada vez máis teño a sensación que xa é navidade cando se empeza este mes. ¿O motivo? O que todos sabemos. A decoración navideña en máis dun establecemento, rúas que xa están engalanadas, bombardeos de anuncios na t.v. (deberían estar prohibidos en determinadas franxas ata o mes de decembro, porque creo que é contraproducente para os cativos). En fin, que xa é nadal e eu sen enterarme. Ay, Julio, Julio que non te enteras...

O outro día preguntáballe un neno de 5 anos á súa nai en plena rúa:

- ¿E logo mamá, xa é navidad?
- Non, fillo, ata o mes que ven non. Aínda falta moito.
- ¿E entonces porque xa hai árbores de navidad nesa tenda? ¿e por qué xa puxeron tantas luces nesa calle mamá?
- Non sei fillo será que estaban aburridos e por iso os puxeron.

En fin, a inocencia dun cativo de 5 anos coas súas certeiras e inocentes preguntas deixan a calquera seco e case sen posiblidade de respostar. Se é que hai cousas que nin os adultos acadan comprender. Ó mellor máis que celebrar a Nadal queremos potenciar a chegada do consumismo de determindadas, e se se amplían estas datas mellor que mellor. Total como a xente gasta aínda que non chegue a final de mes, pois que máis da gastar en decembro que xa en novembro. Será que as hipotecas dos pisos van baratas ou que a cesta da compra sopra con vento a favor e a toda vela....

Lía hoxe que a xente se vai gastar menos no Nadal que outros anos. Se finalmente é certo noN me estraña en absoluto. Non. Porque con tanta subida de precios, nin que estiveramos nunha subasta....E a televisión bombardeando con anuncios. Que queredes o consumismo está en perigo de extinción e hai que potencialo non vaia ser que desapareza. Viva a retranca galega!!!

En fin, que nos tempos que corren e cos altosprezos en España ó mellor empezamos a pedirlles á Papá Noel ou ós Reis (ós magos, eh, que eu son deles e non de Papá Noel, falando un pouco de todo): tomates, froita, aceite, pan, porque tal e como están os precios para dicir que non. Ah, ó mellor ata é bo o carbón, que con tanto frío, non ven mal. Ou postos a pedir casi cambio o carbón por un barril de petróleo, que casi non gañamos para gasoil....E é que como xa dixen no seu momento neste mesmo blog: " Se Isaac Newton levantara a cabeza", voltaría a baixar porque non todo o que sube baixa, por desgracia....

---

UN ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** Pontevedra empeza a documentar as rúas

Hoxe quixera facerme eco dunha cousa que me chamou moita a atención pero que coido que axuda a potenciar a cultura. Descoñezo se se fai noutros concellos. Na cidade de Pontevedra están empezando a poñer debaixo dos nomes das rúas, quen foi esa persoa. A verdade é que non acertaría moit@s deles se non mo dixeran. Ó marxe de poder estar dacordo ou non que se lle adique unha rúa a tal persoa, creo que está ben saber quen raios era. Iso axuda a coñecela e saber porqué se lle adicou dita rúa. ¿Acaso nunca nos preguntamos quen era a persoa que figura na placa? Incluso digo máis. ¿Non vos pasou de que estades fart@s de oír o nome da rúa pero descoñecemos totalmente quen era a persoa en cuestión?

Falo de Pontevedra porque é a única cidade ou pobo que sei que fai isto (desde hai poucos días), pero insisto: ó mellor hai máis, e senón os hai pois debería. E os que o poidan facer: PARABENS.

¿Que opinades do tema?

---

---

ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de ....G.García Márquez

"Cando necesites o silencio para pensar en alguén, lembra que en silencio alguén pensa en ti"

---

Gabriel García Márquez <---- dixit

** O recuncho literario de .....García Márquez

El lunes amaneció tibio y sin lluvia. Don Aurelio Escovar, dentista sin título y buen madrugador, abrió su gabinete a las seis. Sacó de la vidriera una dentadura postiza montada aún en el molde de yeso y puso sobre la mesa un puñado de instrumentos que ordenó de mayor a menor, como en una exposición. Llevaba una camisa a rayas, sin cuello, cerrada arriba con un botón dorado, y los pantalones sostenidos con cargadores elásticos. Era rígido, enjuto, con una mirada que raras veces correspondía a la situación, como la mirada de los sordos.
Cuando tuvo las cosas dispuestas sobre la mesa rodó la fresa hacia el sillón de resortes y se sentó a pulir la dentadura postiza. Parecía no pensar en lo que hacía, pero trabajaba con obstinación, pedaleando en la fresa incluso cuando no se servía de ella.

Después de las ocho hizo una pausa para mirar el cielo por la ventana y vio dos gallinazos pensativos que se secaban al sol en el caballete de la casa vecina. Siguió trabajando con la idea de que antes del almuerzo volvería a llover. La voz destemplada de su hijo de once años lo sacó de su abstracción.

-Papá.
-Qué.
-Dice el alcalde que si le sacas una muela.
-Dile que no estoy aquí.

Estaba puliendo un diente de oro. Lo retiró a la distancia del brazo y lo examinó con los ojos a medio cerrar. En la salita de espera volvió a gritar su hijo.

-Dice que sí estás porque te está oyendo.

El dentista siguió examinando el diente. Sólo cuando lo puso en la mesa con los trabajos terminados, dijo:

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

-Mejor.

Volvió a operar la fresa. De una cajita de cartón donde guardaba las cosas por hacer, sacó un puente de varias piezas y empezó a pulir el oro.

-Papá.
-Qué.

Aún no había cambiado de expresión.

-Dice que si no le sacas la muela te pega un tiro.

Sin apresurarse, con un movimiento extremadamente tranquilo, dejó de pedalear en la fresa, la retiró del sillón y abrió por completo la gaveta inferior de la mesa. Allí estaba el revólver.

-Bueno -dijo-. Dile que venga a pegármelo.

Hizo girar el sillón hasta quedar de frente a la puerta, la mano apoyada en el borde de la gaveta. El alcalde apareció en el umbral. Se había afeitado la mejilla izquierda, pero en la otra, hinchada y dolorida, tenía una barba de cinco días. El dentista vio en sus ojos marchitos muchas noches de desesperación. Cerró la gaveta con la punta de los dedos y dijo suavemente:

-Siéntese.
-Buenos días -dijo el alcalde.
-Buenos -dijo el dentista.

Mientras hervían los instrumentos, el alcalde apoyó el cráneo en el cabezal de la silla y se sintió mejor. Respiraba un olor glacial. Era un gabinete pobre: una vieja silla de madera, la fresa de pedal, y una vidriera con pomos de loza. Frente a la silla, una ventana con un cancel de tela hasta la altura de un hombre. Cuando sintió que el dentista se acercaba, el alcalde afirmó los talones y abrió la boca.
Don Aurelio Escovar le movió la cara hacia la luz. Después de observar la muela dañada, ajustó la mandíbula con una cautelosa presión de los dedos.

-Tiene que ser sin anestesia -dijo.
-¿Por qué?
-Porque tiene un absceso.

El alcalde lo miró en los ojos.

-Está bien -dijo, y trató de sonreír. El dentista no le correspondió. Llevó a la mesa de trabajo la cacerola con los instrumentos hervidos y los sacó del agua con unas pinzas frías, todavía sin apresurarse. Después rodó la escupidera con la punta del zapato y fue a lavarse las manos en el aguamanil. Hizo todo sin mirar al alcalde. Pero el alcalde no lo perdió de vista.

Era una cordal inferior. El dentista abrió las piernas y apretó la muela con el gatillo caliente. El alcalde se aferró a las barras de la silla, descargó toda su fuerza en los pies y sintió un vacío helado en los riñones, pero no soltó un suspiro. El dentista sólo movió la muñeca. Sin rencor, más bien con una amarga ternura, dijo:

-Aquí nos paga veinte muertos, teniente.

El alcalde sintió un crujido de huesos en la mandíbula y sus ojos se llenaron de lágrimas. Pero no suspiró hasta que no sintió salir la muela. Entonces la vio a través de las lágrimas. Le pareció tan extraña a su dolor, que no pudo entender la tortura de sus cinco noches anteriores. Inclinado sobre la escupidera, sudoroso, jadeante, se desabotonó la guerrera y buscó a tientas el pañuelo en el bolsillo del pantalón. El dentista le dio un trapo limpio.

-Séquese las lágrimas -dijo.

El alcalde lo hizo. Estaba temblando. Mientras el dentista se lavaba las manos, vio el cielorraso desfondado y una telaraña polvorienta con huevos de araña e insectos muertos. El dentista regresó secándose las manos. “Acuéstese -dijo- y haga buches de agua de sal.” El alcalde se puso de pie, se despidió con un displicente saludo militar, y se dirigió a la puerta estirando las piernas, sin abotonarse la guerrera.

-Me pasa la cuenta -dijo.
-¿A usted o al municipio?

El alcalde no lo miró. Cerró la puerta, y dijo, a través de la red metálica.

-Es la misma vaina



---


Anaco de texto do libro de Gabriel García Márquez "Un día de éstos"


---

---

Texto enviado por: Mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de....Gabriela Mistral ¿ten razón?

" Onde haxa unha árbore que prantar, prántaa ti. Onde haxa un erro que emendar, eméndao ti. Onde haxa un esforzo que todos esquivan, faino ti. Se ti @ que aparta a pedra do camiño "

---

Gabriela Mistral

** Feísmo arquitectónico por culpa dun teléfono

C ousas da vida….
Antes era moi normal escoitarlle dicir a alguén:

- “Vou chamar por teléfono. ¿Tés cambio deste billete de mil en moedas?”

O que acabades de escoitar pódevos sonar un pouco raro ou, incluso, extravagante, pero iso de chamar por teléfono meténdolle moedas ó susodito “aparato” é o que se facía a cotío ata hai so uns anos. E digo se facía, porque cada vez é máis infrecuente atopar a clientes de cabinas telefónicas. Aínda que habelos hainos….Ou iso din. Desde que se xeralizou o uso dos móviles o panorama mudou de aspecto. A cultura deu unha salto no medio do camiño, ¿un salto positivo ou negativo? ¿Qué outros danos colaterais trouxo consigo?.

O móvil é un trebello que foi gañando adeptos a pasos axigantados,namentres o seu irmán maior, o teléfono de cabina -das cabinas de toda a vida como dirían os de Gomaespuma- os perdía na mesma proporción, tamén a pasos axigantados. Cal regra de tres inversa que se estudiaba de pequeño no colexio.

A principios deste ano pasei por un lugar e unha cidade que sempre, sempre me cautivou, e aínda o segue facendo. A santiaguesa Rúa do Vilar. Ben, pois nese incomparable percorrido baixo os seus milenarioe fermosos soportais (recomendo visitalos sobre todo cun Santiago de Compostela con choiva) albisquei ó lonxe unha cousa que me chamou a atención. Era unha cabina telefónica incrustada nos soportais. Chamoume a atención por dous motivos. Paso a explicalos:

1- Porque me preguntei ¿e quen raios usa agora estas cabinas con tanto móvil solto pola sociedade adiante? Por certo, antes para poder falar cunha persoa que non estaba nun sitio onde houbera teléfono fixo era difícil. Agora co móbil é máis sinxelo, Aínda que iso ten o seu lado bo e o seu malo. Como todo na vida…

2- Deume en pensar senón sería o de aquela minicabina telefónica un caso de feísmo arquitectónico, tan característico da nosa Galicia, pero “á inversa”. ¿Qué pintaba unha “modernidade” telefónicia apegada a aqueles soportais antigos, pero de tanto valor artístico e histórico? E digo inversa, porque postos a pensar, o feísmo provocábao o propio teléfono xa non so porque rompía a arte do lugar, senón porque, gracias da vida, a cabina telefónica case é un obxecto en perigo de extinción por mor dos móviles. Visto desta maneira tanto os soportais como a cabina pasarían a ser reliquias. Pero non. A arte é arte, e a cabina desentona tanto como ver o CGAC ó lado do Museo do Pobo Galego. Ou iso me pareceu a min. Non había excusas…
Entón que fai a cabina alí ¿afear? Pois si. Creo que pór un teléfono hoxendía nun casco histórico debería ser case un delito. E como se dentro da Catedral puxeramos un ciber ou outra cabina telefónica. ¿¿Non é moi lóxico non?? E nos teempos que corren, con tanto móvil, pois aínda debía ser máis delito. Un feísmo arquitectónico en toda regra provocado por un medio de comunicación, en plan vestixio telefónico. Vamos que o aparello desentona completamente. Quizás o turista que recorre a Rúa do Villar xa traia un móvil no bolsillo –senón dous- e, en caso contrario, a zona nova de Santiago, está a un pasiño. Non amolémola paisaxe e a historia arquitectónica santiaguesa…..


Voltando a reflexión do primeiro punto, é curioso: nuns poucos anos a nosa cabina telefónica de toda a vida, case parece unha reliquia comunicativa pois con tanta fartura de móviles ¿quen as vai usar?. E agora, ó mellor, é outra obra de arte a conservar. Nun futuro veremos nos museos exposicións de cabinas telefónicas. Non é coña. É verdade. Sí, aquelas cabinas tragacartos que tanto nos teñen timado pois quedábanse co cambio ou, sinxelamente, con tódalas moedas sen deixarnos nin tan sequera dicir:

- “Hola, ¿está menganito….?”

Ladroas, máis que ladroas, cantas moedas non me devolvéstedes…..E agora están en vías de extinción…..

…Cousas da vida

---

ARTIGO DE: Julio Torres
Coordinador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de....Bertrand Russel ¿certa?

"Para qué repetir os erro antigos tendo tantos erros novos que cometer?"

---

Bertrand Russel

** O Puzzle do Polizón: en cien palabras (2)

Estoy aburrido, tengo un poco de frío, me duele la cabeza. Otoño, antesala del invierno, las hojas secas se arremolinan en la calle, el viento sopla. Nubarrones grises presagian lo inevitable, va a llover mucho. Pasará Santos y otra vez será navidad. Pasará la navidad y otra vez será primavera. El tiempo pasa y también la vida. No hace tanto era joven, ahora soy adulto, dentro de unos años seré viejo. Luego moriré y detrás de mí lo harán todos los que me conocieron. Llegará un día en que nadie sabrá que existí. Qué cosa más rara es la vida.

---

O PUZZLE DE: O Polizón
Colaborador habitual de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica de .....Kant ¿e ten razón?

Tan so pola educación pode o home chegar a ser home. O home non é máis que o que a educación fai del”

---

Enmanuel Kant

** l luns con humor sempre é mellor

...Por certo, falando da familia Real (e isto non foi portada do "Jueves" que eu sepa)... ATENCIÓN;


¿Será o que parece? ¿Ou parece o que non foi? Vós mesm@s....

NOTA: Para ver mellor a imaxe recomendo clickar sobre ela para que se amplíe

** Vivamos como galegos. ¿Nótase tanto?

Aínda que moitos de vós xa o vístedes, pois gústame moito este anuncio e por iso volo envío para compartilo. ¿Que vos parece? Non hai moito visitei un dos blogs que linkea Xulio desde a Eira dos Blogs e aparecía que a última parte do anuncio é unha copia doutro arxentino. Non sei se o vin en Islas Cíes, La Huella Digital ou Migramundo. A verdade é que se parecen. Aínda así gústame moito o anuncio de Vivamos como galegos. ¿Tanto se nos nota o de ser galegos? ¿É algo do que presumimos ou nembargantes avergoñamonos na vida real? ¿Que opinades?

---

VÍDEO REMITIDO POR: Ana I.
Debutante en A Lareira Máxica

** A Frase Máxica......Opina sobre ela

" O pesimista quéixase do vento, o optimista espera a que cambie, o realista axusta as velas "

---

William George Ward

** O Puzzle do Polizón: en cien palabras (1)

P aro en el centro comercial. Entro por el parking. Enfrente de la puerta están las oportunidades, no puedo resistirme y me acerco. Nunca encuentro nada. Hoy tienen botas a 59 euros, casi todas números grandes. ¡Milagro! Unas del 37, elegantes, tacón alto y puntera estrecha, ideales para los juanetes. Rebuscando encuentro otras, casi casi ergonómicas. Vaya dilema: elegancia vs comodidad. Me las pruebo, los dos pares me sientan bien. Dudo: tacón estilizado o suela de goma cómoda y flexible. Durante unos minutos me quedo bloqueada, indecisa, sin saber qué hacer. Inesperadamente reacciono, he venido a comprar café. ¡Dios, qué alivio!

---

O PUZZLE DE: O Polizón
Colaborador de A Lareira Máxica

** A Frase Máxica.....¿e ti que pensas desta?

"Unicamente aqueles que evitan o amor poden evitar a dor do duelo. O importante é crecer a través do duelo e seguir permanecendo vulnerábel ó amor"

---

Jonh Brantner