xoves, 30 de decembro de 2010

** Unha feliz navidad algo máis triste


SANXENXO. Julio Torres

Tódolos anos nos deixan para sempre físicamente moitas persoas famosas. Este ano foron tamén bastantes. Entre eles as pérdidas, a do entrañable actor Tutto Vázquez (do que xa falei no seu momento), do presentador e humorista Jordi Estadella (do que tamén falei), o escritor Miguel Delibes (todo un referente na literatura española), o nobel portugués José Saramago, o xornalista deportivo Juan Manuel Gozalo, Juan Antonio Samaranch, Antonio Ozores, José Antonio Labordeta, Laurent Fignon, Juan Carlos Arteche, Manuel Aleixandre, Luis García Berlanga ou Marcelino Camacho.

Estes días producíronse as dúas últimas baixas polo momento. Primeiro a do xornalista galego afincado en Madrid, Luis Mariñas (tiña 63 anos). Foi un rostro moi coñecido dos telediarios de TVE (ata 1989) e Telecinco (foi o seu primeiro presentador de informativos cando naceu en España a cadea de capital italiano).
Hoxe tocoulle ó mítico cantante do grupo Boney-M Bobby Farrel (61 anos), que nunca pasou desapercibido nen pola súa forma de bailar, nin por ir case sempre "semi-espido" de cintura para riba ou pola súa peculiar voz ronca. Hoxe a Navidad será algo menos feliz, contradicindo a canción do propio grupo Boney M, a de "Feliz Navidad" que tódolos anos se escoita no Nadal e que se convirtiu nun clásico.

Tanto estas dúas persoas, como tódalas persoas que nos deixaron durante 2010: Descansen en paz.

mércores, 29 de decembro de 2010

** El cierre de CNN+ resta calidad a la TDT española


SANXENXO.Julio Torres




Ayer a las 12 la noche, cerró CNN+. Para siempre. Una muy mala noticia para la libertad de expresión y la pluralidad informativa. No sólo para los que somos periodistas. Cuando un medio muere, algo de la sociedad se muere con ella. Y si el canal en cuestión es un canal de información las 24 horas del día que informa casi al instante de lo que está pasando, más aún. Su lema lo dejaba bien claro "está pasando, lo estás viendo". Todo un referente informativo.

Podría escribir mucho sobre el tema, pero voy a intentar ser breve -no es nada fácil creedme- ya que la información la podéis ver e internet. La mala gestión del Grupo PRISA ha hecho que tuviese que vender el canal CUATRO y todos sus otros canales de televisión de pago a TELECINCO. No nos engañemos: aunque se intenta disfrazarlo de fusión es una absorción en toda regla por parte la cadena de Silvio Berlusconi, la amarillista TELECINCO, ese canal que se revuelca en el fango para quitar petróleo de lo que sea con tal de tener audiencia. El ejemplo perfecto de lo que nunca debería ser una televisión. Silvio Berlusconi engrosará todavía más el manto de televisiones de las que es dueño y mucha gente de Cuatro y CNN+ se quedará en el paro. Mucha gente.

Se puede decir que todo esto es la primera consecuencia de la entrada del fondo especulativo Liberty Acquisition Holdings en el grupo PRISA, debido a las pérdidas que tiene el grupo de comunicación español, que agora se queda sin televisiones aunque sí con radios, periódicos y editoriales. Al menos por el momento. Esperemos que no tengamos que lamentarnos de más cierres o ventas.

Me centro en el cierre de CNN+. En el colmo de los despropósitos y como se de una inocentada se tratase, ayer 28 de diciembre, CNN+ cerraba su pantalla. La noticia del cierre se había hecho pública el 10 de diciembre, por lo que hoy redactamos la crónica de una muerte anunciada, aunque no somos precisamente Gabriel García Márquez. Pues bien, justo a continuacion de su cierre, a las 00:00 de hoy se sustituía el canal CNN+ por el de Gran Hermano 24 horas (en un principio se barajó rescatar para la Tdt en abierto el Canal 40 Latino de música), que empezará a emitir en los próximos días. Personalmente, y espero que a sí lo haga mucha gente, he borrado de mi televisión el nuevo canal engendrado de una triste defunción. NO ESTOY DISPUESTO A A VER NECEDADES, TONTERÍAS, TELEBASURA QUE NADA APORTA, y que fomenta fomenta valores sociales nada éticos y muy negativos.


No hace mucho hablaba que el efecto multiplicador de televisones por TDT no era parejo a su calidad. CNN+ (surgido del acuerdo de Canal + con el canal de noticias americano CNN) era precisamente de los pocos canales de la televisión que se salvaban y era un referente informativo. La gran mayoría poco o nada aportan, como mucho más de lo mismo y que en lugar de acunar la reflexión personal y la información veraz y casi al instante, cultivan el lavado de cerebro. No interesa que la gente piense, sólo que no moleste y se subyugue al pensamiento interesado...

Echaré de menos los programas de CNN+ y a sus presentadores, en especial la cercanía y la amabilidad que Antonio San José mostraba en sus amenas entrevistas, los interesantes debates moderados por José María Calleja, las reflexiones, el análisis desmenuzado y las tablas de Iñaki Gabilondo y -porque no admitirlo- también echaré en falta la belleza y la timidez entrecortada de Leticia Iglesias. Se puede estar o no de acuerdo con ellos, pero han dado muestra de su buen hacer y de su gran profesionalidad.

Ojalá algún día alguien resucite a CNN+, aunque sea con otro nombre y otros presentadores. Eso sí, que conserven el buen hacer de los periodistas y del canal ahora tristemente desaparecido. Por el momento, nos tendremos que conformar con el canal 24 horas de TVE, si bien su calidad no es, ni de lejos, la misma.

Y termino. Dije que intentaría ser conciso, y he intentado serlo. Podría escribir horas y horas, líneas y líneas sobre esta tristísima noticia. Para concluir muchas imágenes hablan por sí solas, os dejo unos vídeos que son de recomendada visión por el terrible, triste y desgraciado hecho histórico que representa.

---------------------------

Resumen de la historia de CNN+ , últimos minutos de emisión y cambio de canal



Promo de despedida de CNN+



Despedida de Antonio San José y Leticia Iglesias




Despedida de José María Calleja



Despedida de José Ramón Pindado (mítico presentador de Canal +, Cuatro y CNN +)



Despedida de Iñaki Gabilondo

xoves, 23 de decembro de 2010

** Feliz Consumo...


SANXENXO. Julio Torres


Encántame a época do consumo de decembro. Nada é máis importante... Imposible conciliar o sono en todo o ano. Disfruto unha barbaridade vendo consumir compulsivamente á xente, pois hai que ser feliz consumindo. Diso se trata ¿non?. ´

É unha alegría indescriptible que neste periodo os publicistas e medios de comunicación nos fagan chegar, totalmente desinteresadamente, o bo que é a publicidade e mercar por mercar. Iso é o que hai que facer. Sería unha falta de respeto que non compraramos aquela cousa que logo nos fará falta para usar de pisapapeis, abrumdada do tanto e tanto que a empregamos...

Emocióname ver cómo a xente durante quince días continúa sendo -como no resto do ano, claro- amable, solidaria, e tantas cousas boísimas e que non predica con todo isto so nestas dúas semanas, vamos que non é hipócrita. Faltaría máis...

A mágoa é que ó mes de decembro non se lle cambie o nome polo de Consumo. Claro que sería unha pena que tiveramos que aprender de novo a dicir os penses: (...),octubre, noviembre y consumo (ou consume). Custaría aprender o novo nome. Polo menos ata que unha gran superficie ou empresa se encargase de patrocinarnos unhas clases de aprendizaxe dos renovado último mes do ano. O máis importante para o consumo, que diso se trata...

E digo eu: ¿e o mes de nadal non era ante todo outra cousa? Dicían os vellos que antes, no mes chamado de decembro ou nadal se celebraba o nacemento dun neno nun portal, ó carón de animais e pallas. Hoxe por haber case que non hai nin portal. Os avances e os intereses comerciais adormecen ó verdadeiro ambiente navideño, un ambiente real, verdadeiro, continuista e cheo de valores...

Por certo, que non o dixen: FELIZ NADAL E FELIZ 2011. Sí, soa unha mensaxe moi corriente e manida, pero deséxovos, de corazón, que o 2011 vos inunde a vosa vida de alegría e felicidade, moita felicidade. Por moitos cartos que se teñan e por moito que consumades a alegría non se instalará máis alá duns días. A felicidade verdadeira non ten precio, como tampouco o ten a vosa amizade e a vosa fidelidade ó blog, incluso logo dun mes sen poder actualizalo. MOITAS GRACIAS!!!

** A Frase Máxica de....Dickens


" El hombre nunca sabe de lo que es capaz hasta que lo intenta "



Charles Dickens

xoves, 25 de novembro de 2010

** TAE, TIN = LIO

Hoxe apetéceme compartir con todos esta información. Creo que hai que tela moi presente, os directores dos bancos son hábiles prestixitadores e convén ir ben preparado cando toca lidiar con eles. Por un lado ou por outro, sempre acaban meténdocha dobrada.


TAE, TIN = LIO
Tasa Anual Equivalente o Tasa Anual Efectiva. Presente por ley (por suerte) en todos los anuncios de hipotecas, préstamos y depósitos. Es la cifra que nos permite comparar de un modo más adecuado ofertas de distintas entidades. Tiene en cuenta no sólo el interés (interés nominal), sino también las comisiones, los productos que obligan a contratar, el plazo…

En esencia, es el tipo de interés que pagaríamos (o recibiríamos, según el producto) si el plazo fuese de un año. Es como una cifra de referencia para comparar ofertas y evitar que nos engañen con intereses pequeños y grandes comisiones.

En préstamos e hipotecas es fundamental. El interés que anuncian en letras grandes no se corresponde con lo que realmente pagaremos, pues hay que tener en cuenta comisiones de estudio y de apertura, seguro de hogar, seguro de vida… La TAE los tiene en cuenta y te dice: “con esta hipoteca de tales condiciones, el interés equivalente, contando con todos esos condicionantes, es… x%”.

En depósitos es lo mismo pero un poco más lioso. En este caso, no por casualidad, las entidades suelen destacar la TAE. ¿Por qué? Pues porque suele ser más alta que el interés nominal, que habitualmente es lo que cobraremos. Esto es así porque la TAE nos indica lo que ingresaríamos si el depósito se mantuviese contratado con esas condiciones todo un año. Pero en muchos casos el producto no llega a 12 meses, o incluso cambian el interés cada mes.

Por ejemplo: depósito 10% TAE a un mes. Significa que cobraríamos 10% de lo que invirtamos si lo mantuviésemos 12 meses. Pero como sólo es un mes, sería 10% / 12. Sin embargo, no es así (he aquí lo lioso del asunto). En los depósitos, hay un parámetro que lo modifica todo: cada cuánto se liquidan intereses. Si sólo nos pagasen los intereses al acabar el año, la división anterior sería cierta. Pero ¿qué pasa si nos ingresan beneficios cada mes? Pues que al segundo tendríamos que aplicar el interés sobre la cantidad inicial + los intereses del primer mes. Y al tercero, se aplicaría sobre la cantidad inicial + los intereses del primer mes + los del segundo, que ya serían un poco mayores… En consecuencia, descubrimos que para prometernos el 10% TAE a un mes, sólo tienen que pagarnos, de verdad de la buena, un interés del 9,57% (dividido entre 12 meses). Pues “si nos aplicasen ese interés doce meses”, acabaría resultando el 10% TAE.

En conclusión, si no queréis liaros (que es lo más probable), en los depósitos buscad el interés nominal (para dividirlo entre 12 meses y multiplicarlo por el número de mensualidades que se aplique ese tipo). En préstamos e hipotecas, siempre SIEMPRE usad la TAE. Bueno… siempre que sean al mismo plazo… y salvo para comparar hipotecas de tipo fijo frente otras de tipo variable, que básicamente no se pueden comparar. Sí, un lío. Espero haber aportado más luz que sombras sobre el concepto.



REMITIDO POR: Mariam
Colaboradora de A Lareira Máxica

martes, 23 de novembro de 2010

** La bachata y su peculiar letra


PONTEVEDRA. O Moucho
Colaborador de A Lareira Máxica

Dentro de uno escasos placeres que tengo en la vida, uno es la música. Y dentro de los estilos que me llegan a apasionar en la música de baile latina, para mi, la bachata, es un estilo muy especial. Sobre todo es un estilo muy peculiar, pues cuando en los demas estilos de música se habla en muchos casos de amor, sentimientos apasionados, deseos,… En la bachata encontramos un estilo de música que acopla perfectamente en sus letras lo desgraciadas que son las gentes en el amor. Se habla de amores imposibles, de amores que te atrapan pero sabes que no te convienen, de amores difíciles de olvidar, amores no correspondidos,…. Vamos, ese otro lado del amor, que no es tan paradisiaco. Las letras aunque en muchos casos tristes, se cantan con una música alegre que te invita a bailar. Pudiera incluso entenderse, que las cosas no tienen solución pero baila y canta conmigo para intentar olvidar. Estas letras y esta música llena esos huecos del corazon y de tu cabeza que han quedado vacios despues de algo nefasto o de algo que aspiras pero no puedes llegar a tener nunca. Todo un psicologo personal. Canciones como “Obsesión“, “Clavado en un bar“, “En el muelle de san blas“, “Olvidarme de ella“, “Me la pusieron difícil“…, son temas que en momentos malos te dan aliento en momentos bajos. Habla en muchos casos de resignación, pues despues de lo que te pasa no hay marcha atrás, no tienes solución. Por eso canta y baila.

domingo, 21 de novembro de 2010

** Noviembre


TEO. Mariam
Colaboradora de A Lareira Máxica

Hoxe é o día 20 de novembro. Estou desexando que remate este mes. É que non hai por onde collelo. Estamos igual, o mes de novembro mais eu. Tal para cual. Agora mesmo achegueime á ventá, para subir un chisco a persiana, e vin que fora hai unha luz bonita. Como choveu tanto estes días, a herba dos prados colleu un color verde intensísimo. O ceo está cuberto pero deixa pasar uns fermosos raiolos de sol, os derradeiros desta tarde.

Se tivera comprado unha cámara decente, inda vos podería facer unhas fotos bonitas. Inda na comprei, non me dou decidido. Non é un tema prioritario. Ademais, ultimamente fago unhas compras... A miña última gran adquisición: unhas pranchas para o pelo Remington. Useinas unha vez. Non sei que pensei, debín pensar que eran pranchas robotizadas e que ían traballar solas. Dáme tanta pereza o tema de alisar o pelo que teño pensado cortar a melena. Moito máis práctico. ¿Alguén de vos necesita unhas pranchas novas? Supoño que terei que vendelas.

Este mes fíxoseme especialmente triste. A verdade, pouco se pode esperar deste tempo. Todo é tan relativo, afortunadamente, que é sinxelo darlle a volta as cousas. Cóntovos, pasoume algo malo pero que podía ser infinitamente peor. E dicir, tiven sorte. O caso é que o tema non está cerrado e pódese poñer peor en calquera momento. As probabilidades estatísticas son poucas, así que sigo tendo sorte. E en canto ó tempo, pois si, asqueroso. Galicia: chuvia e humidade, días curtos, escuridade, frío. Na miña aldea din que a xente morre pola caída da folla. Non me estraña. Máis, por outra parte, está semana, non recordo que día, dixo Karlos Arguiñano, que cando a castaña se abre é un tempo ideal para facer o amor. Cousas de Karlos, uns a morrer e outros a..., a rima pódela completar vos, é sinxela. Pareceume curioso, non reparara nunca no poder erotizante do outono. Creo que Arguiñano non vai descamiñado, estas tardes de outono tamén teñen o seu aquel.

En fin, déixovos un vídeo: outono, amor, castañas,... A peli non é das de happy end, non. Vela e dáste conta da inmensa sorte que significa ter tempo, ter saúde, ter alguén que te queira en Nova York ou en Singapur, iso da igual. ¡Saúdos e estupendísimo outono!


sábado, 20 de novembro de 2010

** Exposición en Vigo de fotos de persoas sen fogar

No Centro comercial Gran Via, na zona de Cines en VIGO, Médico do Mundo expón estos días unha serie de fotos onde se mostran as persoas sen fogar: unha realidade invisible para moitos de nós. Unha exposición para ver en familia. Estará polo menos esta semana. Non o dexeides pasar.


REMITIDO POR: Patricia Torrado
Colaboradora de A Lareira Máxica

** No importa el orden de las letras

SGEUN UN ETSDUIO DE UNA UIVENRSDIAD IGNLSEA, NO IPMOTRA EL ODREN EN EL QUE LAS LTEARS ETSAN ERSCIATS, LA UICNA CSOA IPORMTNATE ES QUE LA PMRIREA Y LA LTLIMA LTERA ESETN ECSRITAS EN LA PSIOCION COCRRTEA. EL RSTEO PEUDEN ETSAR TTAOLMNTEE MAL Y AUN A SI PORDAS LERELO SIN POBRLEAMS. ESTO ES PQUORE NO LEMEOS CADA LTERA POR SI MSIMA, SNIO LA PAALBRA EN UN TDOO. PRESNOAMELNTE; ME PREACE ICRNEILBE QUE TNATOS AOÑS DE COLGEIO DE VYAAN A LA MRIEDA¡¡¡


REMITIDO POR: O Moucho
Colaborador de A Lareira Máxica

venres, 12 de novembro de 2010

** Que rabia da cando....!!!

PONTEVEDRA. Cristina C.


Colaboradora

Cando a xente que sacude alfombras, manteis, etc, polos balcóns. Eu estouno sufrindo, xa pedín as veciñas de arriba (unha nai e dúas fillas de 20 anos) que por favor non tiraran nada polos balcóns porque caía toda a porquería no meu e moitas veces tiña a roupa a colgar nun tendedero (posto que no outro balcón grande, aínda tendo corda para colgala, non lle da o sol e non me da secado) e, ás veces, tiña que volver a lavala.

Cando onte vin a merda que tiña o meu balcón enloquecín. Tiraron: polvo, mingas de pan, envoltorio de plástico, area, pedriñas, pelos do seu can, pelos humanos (que non sei de que zoa eran porque eran cortiños), ... Así que, ás 20.30h. chamei e pedinlles que non o fixeran e me di a nai:

- "Y, ¿por dónde quieres que tire las cosas?". Eu flipei, xúroo. Eu contesteille que eu non sacudía nada para non molestar aos veciños de abaixo e ela dime:

- "Es que el balcón pequeño no es sitio para colgar ropa, y yo no tiro por el otro, el grande, porque se que hai quien cuelga ropa por allí". (Ou sexa que ela parécelle normal tirar polo balcón porque non quere manchar o seu piso de porquería que logo teño que limpiar eu e parécelle ilóxico que colgue a roupa nun tendedero).

Eu sorprendinme aínda máis porque a veciña de abaixo ten tamén tendedero no balcón pequeno, e tamén a do baixo, ou sexa, que non son eu soa. Ao final saiume que por lei nacional ou normativa do Concello está prohibido sacudir e tirar nada polos balcóns e ela dinme que hai unhas horas na que si se pode. Eu non sei que pensar. ¿Vós que opinades?. O único que teño claro é que as veciñas de arriba son unhas porcas porque son as únicas que sacuden polo balcón.

luns, 1 de novembro de 2010

** A Frase Máxica de... Julio Torres


"No puede haber mejor destino si la voluntad rema hacia el deseo y la esperanza naufraga en la felicidad"



Julio Torres

domingo, 31 de outubro de 2010

** Un arco iris repleto de buenos sentimientos y deseos


SANXENXO. Julio Torres

Cuando la lluvia nos sumerge bajo su frío y húmedo manto y la tarde se hace noche...Cuando vemos que Villagarcía y otras zonas de Galicia se inundan un año más tras el azote de las primeras inclemencias líquidas fuertes....Cuando vemos que estos días son más propios del invierno que del otoño...Cuando el viento teje entre sus manos una fuerte canción insípida y pesada...Cuando los truenos enfurecen la calma de la noche...

Y,¿por qué no? Cuando pensamos, soñamos en un mundo lleno de paz, desposeído de guerras e injusticias. Cuando ...Suceden tantas y tantas cosas que no nos gustan... En esos momentos canciones como la versión de "Somewhere Over the Rainbow" interpretada por Israel Kamakawiwo Ole parecen concebir un halo de penetrante esperanza y felicidad futura que disipe el manto estacional de melancolía instalada en la naturaleza gallega. El deseo de que un arco iris transforme en luz la oscuridad...


venres, 22 de outubro de 2010

** ¿Ti que farías no seu caso? Axúdalle a decidir


CORUÑA. María
Colaboradora

Non sei se este é o mellor lugar para redactar esto. Seguramente non o sexa. Nen sequera sei se ten cabida aquí. Igual Julio decide que non. Pero como fai moito, moitisímo, tempo que me está pedindo que escriba, e eu téñolle un gran cariño a este blog e máis que nada, eu actúo moito por impulsos, pois ocurríuseme recurrir a vós. Vós sabedes que cando un está desesperado fai case calquera cousa.

En fin, déixome de explicacións e xustificacións. Se Julio decide publicalo e me queredes dar a vosa opinión, agradeceríao enormemente. Se non se publica, servirame en calquera caso para poñer por escrito ideas que bullen na miña cachola e que preciso poñer en orde. Se Julio decide publicar esto, agradecería moitísimo que todos me désedes a vosa opinión. Primeiro, pq homes e mulleres non pensamos igual con respeto a certos temas, e segundo, pq sempre é máis doado ver as cousas dende fóra, cando un non está implicado no asunto en cuestión.

Veredes. Fai un tempo coñecín un rapaz. Separado. Decidimos comezar unha relación. Eu non teño demasiada experiencia en canto a homes ou relacións, así que digamos que me cambiou un pouco os meus esquemas. Digamos que non é como os homes os que eu estaba acostumada. Non sabería explicarme moi ben. Eu son bastante fría á hora de expresar os meus sentimentos. Son bastante calculadora. Deixo que a cabeza actúe, ás veces, máis que o corazón.

O caso é que este home debeu chegar a miña vida nun momento de baixón afectivo ou non sei porque habitualmente non me tería comportado como o fixen. Falando claro, ata daquela nunca actura dese xeito. Nunca me deixara levar de tal maneira por outra persoa. Sempre souben que unha de dúas, ou me estaba namorando tolamente como non o fixera endexamáis, ou estaba toleando pero de verdade.

El é un rapaz moi cariñoso, moi aloumiñador. Moi de "quérotes", "corazón", "vida miña" bla bla bla. Cousas todas elas que a min non che me gustan moito que digamos. Non creo que teñan nada de malo, pero nin eu son dada a prodigarme nese tipo de comentarios, nin creo que veñan moito a conto cando levas 2 días con unha persoa. A todos nos gusta que nos queiran e nolo digan, pero cando realmente é asi. Creo que cando dis unha cousa moitas veces, acaba perdendo o seu valor verdadeiro. Non sabería explicarme. Está ben decirlle a tua parella que a queres cando realmente é así. Pero estar todo o día co conto do quérote na boca, e máis dende o primeiro día, pois para min fai que cando realmente despois queres a esa persoa, a palabra "quérote" perda valor. Non sei se me explico.

Ben, comezamos unha relación. Ó pouco tempo unha amiga del á que eu non coñecía ponse en contacto comigo para decirme que é a súa amante dende fai non sei canto tempo. Uns 3 anos ou unha cousa así. Imaxinarédesvos a miña reacción.

Resumindo moito pq senón esto alagaríase eternamente, chegamos a conclusión de que a tipa si fora a súa amante durante o tempo que el estivo casado e incluso cando se separou seguiron véndose. Pero ó parecer, digo o parecer pq eu poño todo en cuarentena, mentras estivo comigo non estivo con ela.

Pero a raíz diso eu empecei a dubidar de todo e a saber moitas cousas que antes non sabía. Como que por exemplo o seu matrimonio so era tal de cara a galería. Ámbolos dous tiñan outras relacións paralelas. Non sei quen foi o que empezou, si sei que el se enterou de que ela lle poñia os cornos, e polo visto el tamén llo facía a ela.

Sei que deixo moitos detalles no aire pero como dixen antes, non é cuestión de aburrirvos con culebróns. Se algún dato vos resulta relevante podo comentalo máis tarde.

Costoume decidir seguir con el despois de enterarme de todo esto pq para min o pilar base dunha relación é a confianza e eu sabía que me ía costar volver a confiar nel, e peor aínda, sabía que ía estar coa mosca detrás da orella todo o tempo, e iso non me parecía xusto nin para min, nin sobre todo para el. Se estás con alguén ten que ser confiando nel. Se vas ter que estar todo o tempo desconfiando, mellor déixao e punto.

Iso estiven a punto de facer, pero el demostroume por activa e por pasiva que lle importaba e que quería loitar pola nosa relación.

Volvemos, pero o que dixen antes pasou, e cheguei ata a cotillear no seu móbil.Non descubrín cousas alarmantes, máis si un par de sms de 2 tipas diferentes, ó principio da nosa relación, moi cariñosos. Con cariñosos refírome a que incluía algunhas das cousas que me chamaba tamén a min. Xa sabedes, palabritas desas pasteleiras tipo corazón, cariño bla bla bla.

As miñas dúbidas son se seguir con el ou deixar a relación dunha vez por todas porque neste plan o único que fago é comerme moitísimo a cabeza e de rebote, comerlla a el. Eu estou mal pq desconfio, fágollo saber a el e o final os dous estamos mal.

Eu penso que se xa á súa muller lle facía o que lle facía, eu non vou ser unha excepción. Se a ela, coa que levaba tempo casado lle poñía os cornos ,que non me vai facer a min que acabo de chegar á súa vida?

Por outra parte, queda claro que o tipo é un "playboy" de caral.... Un tipo mullereiro. El dime que se cometeu erros no pasado, se agora non ten dereito a enmendarse e rectificar. Pero a min costame moitísimo crelo. E non quero esperar a ver as evidencias diante da miña cara para darme conta de que me está tomando polo pito do sereno.

Evidentemente, eu queroo, senón non me costaría tanto tomar unha decisión. A ver que opinades vos do tema, pero unha cousiña antes de deixarvos opinar. Por favor, tede en conta que estamos falando de sentimentos, que a que está metida no allo e sinte o que sinte son eu. Que resulta moi doado decir, deixao e evitaste complicacións, porque eso xa o sei eu tamén, pero unha cousa é dar consellos dende fora, e outra diferente estar no meollo da cuestión.

Dígoo porque se fose un de vos o que pedise consello, eu seguramente lle diria iso, que pasara do tema, que xa atoparia a outro e así evitabase pasalo mal, pero o asunto é que aquí mal xa o vou pasar de calquera xeito. Logo, polo menos, que sexa tomando a decisión correcta.
Grazas de anteman.

** PIN DE TARJETAS (Pode que sexa un bulo)

Yo no sabía esto.
Si algún secuestrador te obliga a sacar dinero del cajero... marca tu clave al revés...!!

Si estás siendo forzado/a por un ladrón para retirar tu dinero de un cajero automático, lo puedes notificar al banco marcando tu Clave al revés.

Por ejemplo si tu número de clave es 1234 márcalo al revés: 4321.
El cajero reconoce que tu número de clave está marcado al revés del que corresponde a la tarjeta que pusiste en la máquina.

La máquina te dará el dinero solicitado, pero, sin que el ladrón se entere, la policía será avisada y saldrá para ayudarte inmediatamente.

Esta información se transmitió recientemente por TELEVISION y declararon en el programa que raramente se usa porque las personas no saben que existe.



INFORMACIÓN REMITIDA POR: María
Colaboradora de A.L.M.

** Tócala otra vez, Sam

domingo, 17 de outubro de 2010

** Cúmprense 25 anos do 1º sorteo da Lotería Primitiva


SANXENXO. Julio Torres


O primeiro sorteo da Lotería Primitiva en España celebrouse un 17 de octubro de 1985. Cumpre hoxe, por tanto, o seu 25º Aniversario. Daquela a súa introducción supuxo unha revolución no noso país (noutros xa existían co nome de Lotto), acostumado a que a quiniela de fútbol fose a raíña indiscutible das apostas semanais, moi por diante do sorteo da ONCE e o da QH dominical -aposta de carreiras de cabalos-. Da man da lotería primitiva tamén chegou a Bonoloto. En ambas había que acertar 6 números entre 49 posibles, existindo varias categorías de premios, sempre a partir de 3 acertos. Hoxe as dúas apostas siguen existindo, se ben o número de sorteos e días de celebración aumentaron. 25 anos nada máis e nada menos...

Nalgunha ocasión -hai anos- sí xoguei, pero nunca me gustaron os xogos de azar máis alá do tradicional Sorteo de Lotería de Navidad. Incluso, o da quiniela de fútbol (e iso que me gusta moito o fútbol) pois é un aposta na que para forrarte tés que ir contra da lóxica. Con todo, o azar nunca foi conmigo. Son dos que confía máis no traballo (co seu correspondente esforzo persoal), que nos xogos de azar para acadar cartos para vivir. Sí, xa sei que as dúas cousas non son excluíntes...O que non me parece acertado é a xente que deposita demasiadas esperanzas e cartos na lotería e no azar. Unha cousa é probar sorte e outra, ben distinta, é pasarse...

sábado, 16 de outubro de 2010

** "Miko-Premio"


TEO. Mariam
Colaboradora

Hace casi 30 años, una de las mayores alegrías que se podía llevar un crío era que le tocase el “miko-premio”. Alguno de vosotros tiene que acordarse de aquella sensación, de la inmensa alegría que suponía encontrarse, tras el último trocito de hielo, (sabor fresa, naranja, limón o cola), la leyenda “miko-premio” escrita en el palito del polo.

Mis amigos y yo los comprábamos por la tarde, cuando volvíamos del colegio. Recuerdo que costaban 25 pesetas y eran la versión más basic del concepto helado. Los cucuruchos diarios eran inalcanzables para muestras menguadas economías infantiles. Algún “miko-premio” me he llevado, pocos. Mi preferido, dentro de la gama accesible, era el Drácula, que creo que sigue existiendo todavía.

Pues, como os contaba, si te tocaba el “miko-premio”, al día siguiente, en el bar de Enrique, el polo te salía gratis. Allí, en el camino de vuelta a casa, que, por entonces, era un paseo agradable cubierto por ramas de frondosos árboles que aplacaban los primeros rayos de sol de cada verano, mientras caminábamos perezosamente de vuelta a casa, muchas veces acompañados por los cantos de cucos y abubillas, la diosa Fortuna repartía suerte y helados.

Ahora, a las orillas de aquel camino ya no quedan apenas sombras y el sol castiga sin piedad a los viandantes, quizás por ese mal llamado progreso, o quizás, por ese otro mal llamado estupidez. Hoy, que también es día de verano*, me he acordado del “miko-premio” y le he preguntado a mi hermano qué ponían los palitos que no tenían premio. No recuerdo si no ponían nada o si traían la leyenda archiconocida del “sigue buscando”. Mi hermano, que es cien mil veces más práctico que yo, me ha contestado que lo que pusiese el palo daba igual porque, a fin de cuentas, todos los que no traían premio acababan en la cuneta.

(Ya me ha advertido el coordinador de este blog que si pretendo que alguien lea esto he de ser breve y concisa. Lo intento, juro que lo estoy intentado, pero hay temas que requieren cierta contextualización y este es uno de ellos).

Me explico: nada, cero, cuneta o sigue buscando. La más absoluta nada o algo. Éramos críos, nuestra personalidad, parte proveniente de la genética, parte proveniente de los procesos de socialización, se estaba formando. Sigue buscando significa: hoy no has tenido suerte pero mañana tendrás una nueva oportunidad. Nada es nada, y si tiene algún significado puede ser algo así como: ¡mecagoen…!

Y lo anterior viene a cuento de lo siguiente, el otro día, me volví a reencontrar, creo que en la 1, con la peli, “Un romance muy peligroso”. Ya la había visto hace un montón de años y la recordaba vagamente. Cuando salió la escena del hotel y Piquito de oro- Clooney le soltó a Jennifer la parrafada esa del amor que se encuentra una vez en la vida, bla…, bla,... (por cierto, una idea muy recurrente en el cine, también presente en Los puentes de Madison), yo pensé: “Pues, le tocó el miko-premio a la Jenny, suerte la suya”.

La escena está muy bien rodada, eso sí, pero el mensaje no me gusta. No puede ser que sea así, porque si es así, como diría mi abuela, aviados vamos. Vale, a veces sucede así, tal como dice Clooney, lo reconozco. En fin, que entre la “nada” más terrible y absoluta, a la que nos conduce irremediablemente la pérdida de aquel gran amor verdadero que solo pasa una vez por la vida y que se deja escapar por ser sencillamente gilipollas, y el “sigue buscando”, yo, sin ninguna duda, me quedo con el “sigue buscando”. Mañana será otro día y prefiero pensar que voy a tener una nueva oportunidad, que una cosa es el cine y otra la vida real.





--------------------------------------
* NOTA ACLARATORIA DE JULIO: O relato foi escrito e enviado por Mariam cando todavía era verán.

** Un ano sen Andrés Montes (o "Tiki-Taka" do deporte)


SANXENXO. Julio Torres

Hai un ano, un venres 16 de octubre, morría un crack do xornalismo deportivo chamado Andrés Montes, e que sempre será lembrado por ser un xenio retransmitindo os partidos de baloncesto e de fútbol, polos seus apodos a deportistas e compañeiros de traballo e por frases do tipo: "Tiki-Taka" (gran xogo) ou "La vida puede ser maravillosa". A ningúen deixaba indiferente. Podía gustar ou non (tamén tiña os seus detractores), pero do que non hai dúbida era de que conseguía animar o partido máis aburrido do mundo. Iso seguro.

O tempo pasa e pasa rápido, iso xa o sabemos tod@s. Nunca me olvidarei deste crack das retransmisións de raíces galegas (por parte de pai) e cubanas (por parte de nai). Quizás esa mezcla galego-cubana era a artífice da súa xenialidade. Non sei. O que teño moi claro é que poucos xornalistas consiguen inculcar o seu espíritu de emoción nas retransmisións deportivas. Hoxendía lévase un estilo moi conservador que so na radio se mellora, pero lonxe de acadar as cotas de Andrés Montes (quen, por certo, traballou moitos anos na radio) ¡¡Fan falta moit@s Andrés Montes nas retransmisións!!


ARTIGO RELACIONADO: Andrés Montes abandona La Sexta

venres, 15 de outubro de 2010

** A Frase Máxica....Entre luces e sombras


"Nunca una noche ha vencido al amanecer, y nunca un problema ha vencido la esperanza"
(Anónim@)

xoves, 14 de outubro de 2010

** Un premio que te puede dejar helado


Este fin de semana leer A Lareira Máxica puede tener premio. O tal vez no...
Alguien se puede quedar helado. O quizás no...
...Pero te quedarás con buen sabor de boca. ¡¡¡Eso seguro!!!
¿De qué se trata? Si quieres descubrirlo no dejes de leer el blog los próximos días. Recuerda que, ante todo, lo importante es participar. Suerte!!!

mércores, 13 de outubro de 2010

** ¿Subes ou baixas?


SANXENXO. Julio Torres

Entró en el ascensor. Tras verlo lo saludó. No se conocían. El tiempo le parecía una conversación banal y ambos optaron por no decir nada. El silencio se hizo. Se miraban de reojo, a la vez que intentaban clavar sus ojos en cualquier lugar fuera del alcance del otro. Sus caras, teñidas de un halo de misterio insospechado, se separaban cada vez más y más. Aquellos 12 segundos de trayecto se convirtieron en 12 largas e inoloras horas imaginarias y en una huida frenética. Dos personas en el ascensor, atracción y timidez al mismo tiempo. Poco y mucho tiempo. Todo es relativo, pero tiene su momento. ¿Un flechazo? ¿Química? ¿Subían o bajaban?. Nunca, nunca lo sabrán. Hay momento irrepetibles que es mejor no dejar pasar...





Por certo, a raíz deste imaxinario minirelato, ¿cara onde soedes mirar nun ascensor cando ides en compañía doutra persoa de sexo contrario?. Unha vez, hai xa 12 anos, fixera unha enquisa para Radio Voz e as respostas eran do máis ocurrentes. E xa non vos digo nada dos temas de conversación, cando non coñeces a outra persoa, ou qué farías se te quedaras encerrado con outra persoa nuns ascensor. Loxicamente, todo depende de con quen...As contestacións foron moi divertidas. Probade a facer unha pequena enquisa entre @s vos@s amig@s. Seguro que vos sorprende algunha contestación. O ascensor, fonte de onde beber anécdotas. ¿Quen non ten unha?

martes, 12 de outubro de 2010

** Richard Dean Anderson ou cómo saír ben dun problema


SANXENXO. Julio Torres


A súa figura naceu mediada a década dos 80 e permanece imborrable logo de 25 anos. Incrible: con calquera cousa inventaba ouro e saía de situacións aparentemente de inverosímil resolución. O seu nome incorporouse ó acervo popular case ó mesmo tempo que o do mellor mago do mundo. Logo virían as reposicións. Claro que non é o mesmo velo hoxe que hai 25 anos pois hai 25anos a tecnoloxía estaba en proceso de fecundación e hoxe día xa superou a maioría de idade. McGiver foi un crack da época, un modelo a imitar mezcla de imaxinación e habilidade en doses altas, ríanse fontaneiros ou electricistas que para eles quixeran ter os seu dotes de intelixencia e practicidade. É máis con el, a crise económica estaría resolta nunhas horiñas.¿Imaxinádesvos cómo a daría por finalizada? Servidor non o sabe, pero no seu mundo pseudo-real os atrancos non eran máis que simples anécdotas insípidas...

Para os nostálxicos desta afamada serie dos 80:

venres, 8 de outubro de 2010

** AFORTUNADOS


VIGO. Sonia
Colaboradora

Hoxe, aquí sentada, son consciente unha vez máis do afortunada que son.

As veces un non está cheo, non acaba de atopar o seu espacio, ou busca algo grande, unha felicidade total, un paraíso, quizais non reparamos que non hai paraíso ou felicidade se non se experimenta un pouco a dor, porque todo forma parte desa felicidade.
Pode que, a felicidade sexa unha utopía, unha táboa de náufrago, unha aspiración, un sono, e mentres esquecemos o día a día, eses instantes de lecer, de alegría interior.

Deus, canto afortunados somos, ao ver un azul intenso no ceo, o fondo as montañas do país veciño e o verde intenso da nosa terra.
Somos ricos, cando ollamos unha aposta do sol, e ao noso carón os nosos amigos, sobriños, pais, namorados........
Deus, temos unha terra máxica, praia, montaña, prado, sol, neve, choiva........Tráeme lindos recordos dun poema que aprendín de pequena e vos expreso algunha estrofa:

“Galicia é unha nai velliña e soñadora,
na voz da gaita rise,
na voz da gaita chora.

Galicia somos nós,
a xente maila fala
se buscas a Galicia
en ti tes que atopala”

Somos moitos que crecemos coa nosa xente, e a miúdo esquecemos que somos grandes, polo moito que non queren, están para o bo e para o malo. Pode que, ás veces, non aceptemos o que nos din, rifamos, outras rimos, incluso choramos, pero están.

Afortunados os que temos un prato de comida na mesa, e mellor aínda dos que disfrutamos dunha comida caseira feita polos nosos pais. Sempre se lembra con nostalxia a comida da “mamá” ou da nosa avoa.

Podemos protestar, non sentirnos cheos, pero debemos ser consciente do gran afortunados que somos, polo menos se temos as nosas necesidades básicas cubertas...

Escoitemos ben o noso corazón, porque quizais esa paz que a veces buscamos está no noso interior, non esquezamos que vivimos nun país libre, e nunha terra fermosa, con xente fermosa.

Somos únicos e irrepetibles e no noso interior hai un tesouro por descubrir que luce coma as estrelas da noite. Todos podemos brillar, iso si, sempre que o fagamos con amor, no sentido grande da palabra.

** ¡¡¡Unha frase simpática pero chea de razón!!!



Si un día te sientes inútil o deprimido, acuérdate de esto: ¡Hubo un día en que fuiste el espermatozoide más rápido del grupo! (Anónim@)

venres, 1 de outubro de 2010

** Entre la piel y el alma, ¿qué hay en realidad?


SANXENXO. Julio Torres

Entre la piel y el alma ¿qué es lo que hay? ¿Sangre, tal vez? ¿Músculos, huesos? ¿Qué habrá? Tal vez la respuesta no sea nada de eso, sino que la pregunta se ciña a algo más abstracto e intangible: un sentimiento indescriptible a la par que imborrable. La piel simula simbolizar lo superficial y visible en contraposición a lo profundo, y no siempre visible, que representa el alma.

En su intento de averiguarlo, el cantante David De María nos obsequia con un enfoque romántico en su tema: "Entre la piel y el alma". ¿Qué será lo que tenemos atrapado entre piel y alma?. Con esta canción de fondo, es posible que podamos reflexionar sobre el tema, alzar la vista hacia nuestro interior y otorgar a nuestro cerebro la condición de árbitro mediador entre lo superficial y lo profundo. Quizás, sólo quizás, él sea capaz de decirnos qué tenemos atrapado entre la piel y el alma. Y, seguramente, en voz bajita, nos lo sople al oído mientras esboza una tierna sonrisa de satisfacción...

xoves, 30 de setembro de 2010

** Novas canles de TDT: guía de novidades



SANXENXO. Julio Torres



Nos últimos días están xurdindo novas canles na TDT. Dous deles en Alta Definición: Telecinco HD e Antena 3 HD, que se unen a canlde de TVE en HD. Agora so falta que bote a andar La Sexta HD. Descoñécese cando se poderá ver a TVG en HD.

Doutra parte, neste mes de setembro, o día 16 empezou a emitir MTV (particularmente non me gusta moito, pois apenas bota música e sí moitos realities e series para adolescentes) e o día 20 a segunda canle de Intereconomía, La 10, con programación propia, na mesma línea editorial que a súa irmá maior. A finais de agosto tamén veu a luz Marca TV, adicada ós deportes, e que en principio promete ser unha boa televisión temática a pesar de que haxa algún(ha presentador/a ou colaboradores/as que deixen bastante que desexar (teño a sensación que se prima en demasía o aspecto físico e non tanto os coñecementos en materia deportiva). Ougallá funcione ben.

¿Que novidades se aveciñan?
Mañán empezará as súas emisións La Sexta 2 no que, basicamente, se poderán ver programas e informativos de La Sexta a distinta hora (parécese en certo modo a Telecinco 2, pero ten algún aire da desaparecida Hogar 10). De momento tamén terán cabida series e películas de ficción ata que en novembro empece a emitir La Sexta 3, que se adicará enteiramente á ficción e no que poderemos ver repetidas series e películas de La Sexta a distinta hora). É dicir, que, a partir de novembro, La Sexta 2 repetirá programas de información e entretemento e La Sexta 3 os de ficción.

Aínda quedan máis alumbramentos de televisións: desde o día 1 de novembro "La Sexta HD" (o canal en alta definición de La Sexta), e a finais do mesmo mes "13 TV" (outra canle propiedade do grupo Unidad Editorial -Veo 7 e AXN-, que lle será alugada por un periodo de 15 anos á Conferencia Episcopal (propietaria de Popular TV).

Con todo, sigo pensando que a min sóbranme moitísimas televisións pois que haxa máis non vai da man con que a oferta sexa interesante, máis ben o contrario. Ougallá as cadeas se deixen dunha vez de realities e trapalladas varias e empecen a emitir cousas mínimamente decentes. Precísase CALIDADE, non CANTIDADE.

venres, 24 de setembro de 2010

** Ana Kiro, a gran artista galega, díxonos adeus


SANXENXO. Julio Torres

Foto feita polo xornal El Correo Gallego

Hai so unhas horas morreu unha grande cantante galega: Ana Kiro (nome artístico de María Dolores Casanova González), víctima dun cáncer que padecía desde hai varios anos. Esta arzuana de nacemento -afincada en Mera- tamén foi presentadora (na TVG), actriz e destacou por ser unha excelente persoa. Non tiven o gusto de coñecela pero sempre me pareceu cercana, humilde e moi agradecida cando a vías por televisión. A súa voz endulzounos a moitísimos galegos o corazón. A súa música moi vitalista, alegre, atrevida e desenfadada servía para esquecerse das penas por moi duro que fora o traballo. Non hai festa en Galicia na que non se escoitara nunca unha das súas cancións. Foron innumerables veces as que soaron os seus temas.

Ana Kiro sempre se sentiu moi orgullosa de ser galega, e así o facía ver tanto na nos seus temas como nas súas entrevistas. Hoxe "Na saia da Carolina" (a famosa canción do lagarto), "Vivir na Coruña que bonito é" e moitas outras cancións súas quedáronse orfas de nai. Iso sí, o seu legado musical permanecerá, ó igual que as boas vibracións que transmitía cando a escoitabas falar. Unha gran muller. DESCANSE EN PAZ.

** ¿Cómo averiguar de qué compañía es un móvil?


SANXENXO. Julio Torres

Tod@s en alguna ocasión tuvimos la misma duda: ¿a qué compañía pertenece el móvil al que tengo que llamar. En muchas ocasiones importa dependiendo de las tarifas que tienes contratadas con tu compañía de telefonía móvil. Para conocer la respuestas podemos consultar en la página de la Comisión del Mercado de las Telecomunicaciones(CMT) nuestras dudas que serán disipadas en pocos segundos. Un servidor lo ha probado y funciona. Una página muy útil que, desde hoy, estará en los enlaces de interés de A Lareira Máxica en el apartado de telefonía móvil ("averiguar nº").

Por otro lado, en la página de la CMT podéis consultar interesante documentación sobre normativas, resoluciones e informes, publicaciones periódicas, cómo proceder en las reclamaciones y mucha otra información útil para l@s ciudadanos.

mércores, 22 de setembro de 2010

** Benvida musical do outono da man de Antonio Vivaldi

Dentro de apenas 6 horas, ás 5 da mañán, comeza o outono según puiden ler no blog do ex-metereólogo de TVE José Antonio Maldonado. Non sabía que tiña un blog en internet. Está claro que na xubilación hai que seguir activos e se che gustaba o teu traballo pois entón é unha boa idea. Con todo, debo lembrar que era o que casi sempre se equivocaba co tempo en Galicia, sobre todo en Semana Santa, co conseguinte e xustificado enfado dos hostaleiros galegos. Esperemos que no blog acerte máis...

Déixovos un vídeo que me enviou Mariam e que recolle o inicio do outono a ritmo das Catro Estacións de Vivaldi, concretamente, como non podía ser doutra maneira a do Outono. Encántame Vivaldi e as súas "Cuatro Estaciones" (en especial a da primavera). Agardemos que non haxa moito frío e humidade na estación das follas caídas.
Julio Torres

martes, 21 de setembro de 2010

** Que rabia da cando......


SANXENXO. Julio Torres

Alguén nos espeta, coma quen non quera a cousa, e sen petición previa de opinión pola nosa parte, a famosa frase tan inequivocamente expresiva: "Eu non che vou dicir nada pero..."(e aquí expresa a súa opinión sobre algo do que non ía dicir nada) ou o que ó mesmo "Yo no voy a decirte nada pero...". ¿Pero qué entonces?

O outro día escoiteilla dicir a alguén na televisión, pero na vida diaria estamos fartos de oíla. Medo me da cando alguén pronuncia estas ou parecidas palabras. Fai o contrario do que acaba de afirmar. Contradicción, incoherencia, actitude paradóxica, feita con maquiavélicas intencións, disfrazando a manipulación dunha aparente cortesía diplomática que se esvaece en milisegundos. Os españoles e, sobre todo, os galegos, sómosche así. E como @s que tiran a pedra e logo esconden a man. Sí, pero non. Non, pero sí. Depende. Non che vou dicir o que deberías facer, pero voucho dicir aínda que ti non mo preguntes, alá, e con aparente educación... ¿E a ti quen che preguntou? penso. Unha manipulación encuberta en toda regra ¿ou non?...E que hai xente que non da puntada sen fío...

luns, 20 de setembro de 2010

** Os últimos días, as derradeiras horas


SANXENXO. Julio Torres

É unha verdade case confirmada aquilo de que "no quedan días de verano, el viento se los llevó..." que nos canta Amaral, letras que serven para ilustrar os agónicos latexos da estación que agora esmorece. So lle restan días para que, como acontece tódolos anos por estas datas, o outono volte a realizarlle un xaque mate na partida de xadrez que mantén co verán. Sempre igual, sempre perde. O verán consume as súas últimas horas de vida ó mesmo tempo que a lúa se declara en cuarto creciente, antes de mudar a súa faciana, estar chea e apadriñar o nacemento da nova estación.

É curioso comprobar como sempre se fala da canción do verán (para min este ano triunfou o "Waka Waka" de Shakira que, ademais, lle trouxo sorte á España que conqueriu o seu primeiro mundial de fútbol), pero nunca se fala dos temas musicais que lembran o final do verán.

Durante moitos anos, sempre pensei que a canción que lle viña ó pelo era aquela do Dúo Dinámico "El final del verano", que ilustrou o final dunha histórica serie televisiva que foi Verano Azul, e da que xa falei no 2006 en A Lareira Máxica. Quen non se lembra a Pancho correndo detrás do taxi que alonxaba a Julia (a pintora, a ideóloga de "¡¡No, no, nos moverán!!") de Nerja rumbo a Madrid. Ou que asistía á despedida de dous pequenos grandes amigos como Tito e Piraña. E á dos demais protagonistas da serie, logo da morte un capítulo antes de Chanquete, o mítico Chanquete. Aquel home que tan ben lle soubo dar vida o actor Antonio Ferrandis, tanto que moita xente pensara que Antonio finara de verdade...

Agora, desde "Días de verano" de Amaral, asocio á canción do dúo aragonés coa despedida da estación da calor. O malo é que non hai película que adopte a súa música, nin chanquetes, pirañas, julias ou panchos...No seu momento díxose que ían facer unha segunda parte de Verano Azul pero á enfermidade do seu director, Antonio Mercero, acabou por sepultar calquera opción. Se vos digo a verdade, mellor que non se fixera, pois xa se saben que as segundas partes case nunca son boas...

O verán está morrendo. Hoxe, na tranquila praia de setembro, fixeime que retiraban os quioscos veraniegos, unha acción cargada de bastante simbolismo implícito. Pero todos sabemos que resucitará a finais en xuño de 2011, claro que a un servidor lle gustaría que o fixese algúns meses antes. Non me gustan os tristes días curtos do outono nin moito menos o frío do inverno (menos mal que quedan lareiras ó pé da que poidamos quentarnos). Con todo, o final do verán supón a reconquista de Sanxenxo polos nativos do lugar, que recupera a súa verdadeira beleza: a dun pobo pequeno e tranquilo cheo de paisaxes e postas de sol moi boas. Como se soe dicir: non hai mal que por ben non veña...


Dias de Verano - Amaral

** Elsa Punset e o cerebro humano

Impresionante o que nos contou Elsa Punset (filla de Eduard Punset)a pasada semana no programa "El Hormiguero" sobre o cerebro humano. De obrigada visión o vídeo. Tiven ocasión de ver o programa o pasado mércores e non me deixou indiferente. Nada mellor que ver o que alí dixo e logo xa me contaredes qué opinades. Ah, ¡¡Que viva la la buena vida!! (ver vídeo para saber ó que me refiro). Sinxelamente, o cerebro é un apasionante mundo por descubrir. Déixovos o enlace da páxina web de Elsa Punset. Para ler con calma.

domingo, 19 de setembro de 2010

** Unha boa nova e unha triste nova

A boa nova e que xa deixei programados uns artigos para autopublicarse mañán. Agardo que vos gusten. Non deixedes de visitar o blog e participar nel. Tamén haberá novos colaboradores proximamente. Ah, e se queredes participar no facebook, lembrade que hai un grupo de A Lareira Máxica alí que suma 119 seguidores. No blogger 14 (precísase ter conta de gmail ou un blog en blogger).





Mala nova. Hoxe quixera despedirme cunha frase dunha polifacética persoa que nos deixou hai unhas horas: José Antonio Labordeta:“Los poetas no pueden superar los versos de la calle”. Descanse en paz o home que conseguiu meter unha país na mochila e que nos obsequiou coa súa cultura escrita e musical. Unha gran perda, sen dúbida.

mércores, 15 de setembro de 2010

** O luns 20 de setembro o lume de A.L.M. medrará...


Tentarei facer artigos máis curtos e fomentar a opinión e a vosa reflexión. Non vai ser nada doado, pero vou tentalo. A Lareira Máxica tratará de tocar temas de actualidade para debatir, pero haberá bastante espacio para outros temas atemporais ou para lembrar cousas xa pasadas. Todo isto aderezado con música o máis animada posible e con humor, moito humor. ¿Que sería da vida sen música e sen humor?.

Como xa dixen o domingo, e por de falta de tempo, publicarei menos pero tentarei que haxa cando menos un par de artigos semanais. Por suposto, acepto encantado os vosos propios artigos sobre o que estimedes oportuno. E tamén cos vosos comentarios. Gracias polo voso interés e por visitar e/ou colaborar con A Lareira Máxica. A ver se, entre todos, conseguimos facer deste blog un lugar de encontro para expresar as nosas opinións sobre os temas que queirades. So pido respeto, aínda que non se compartan as opinións aparecidas no blog en forma de artigos ou comentarios.

Xa podedes dicirlles ós vosos amig@s e coñecidos que o luns 20 de setembro volta A Lareira Máxica, cargada de moita ilusión e co seu deseño de sempre (moi poucas novidades haberá neste apartado, pois priorizarei máis o contido que o formato). ¿Máis novidades? Paseniñamente iranse introducindo, na medida das miñas posibilidades. Tempo ó tempo...

domingo, 12 de setembro de 2010

** A Lareira Máxica regresará nos vindeiros días


SANXENXO. Julio Torres




Non,non,A Lareira Máxica segue viva, aínda que haxa tempo que non se actualice. O que fixen foi tomarme unhas vacacións que precisaba para desconectar de internet e que, por outro lado, tampouco dispoño do tempo que quixera para adicarlle ó blog. Pero A Lareira Máxica non desapareceu nin desaparecerá. Xa vin que hai varios "bloggers" que así o pensaron e quitaron os seus enlaces das súas bitácoras. A estas persoas dicirlles que, se lles gusta A Lareira Máxica, están de noraboa: nos vindeiros días voltará.

Esta nova etapa de A Lareira Máxica será máis persoal (se ben seguirá publicando os artigos que reciba). En canto ós contidos, haberá un xiro ós inicios do blog e á aquela Lareira Máxica de 2006. A ilusión, as ganas de escribir e os temas sobre os que escribir lonxe de diminuír, aumentaron. A frecuencia de publicación será menor por necesidades persoais, pero haberá, cando menos, dous artigos semanais. A temática será variada. Iso non cambia. A actualidade será máis protagonista, ó igual que as miñas opinións persoais. O humor, a música, as lembranzas, a cultura, internet, os deportes, a fotografía e outros temas estarán presentes na bitácora. O idioma será en galego e en castelán, cada vez máis, co fin de abrir A Lareira Máxica a máis xente. Por desgracia, o escribir so en galego fai que moitos lectores desboten adentrarse no blog. Procurarei equilibrar máis o seu uso, pero négome a deixar de escribir en galego na miña bitácora. Utilizarei máis o castelán, pero o galego seguirá estando presente. Por suposto, e como sempre, estou aberto ás vosas peticións e suxerencias. Tamén me gustaría contar con máis opinións vosas sobre os artigos publicados. A ver se hai sorte...

Un saúdo a tod@s e moitas gracias por seguir visitando e participando neste blog. E benvido @s que acabades de descubrir A Lareira Máxica nas últimas semanas, que me consta que sodes bastantes.

...Xa quedan menos días para o regreso de A Lareira Máxica. Permanecede atentos...

martes, 31 de agosto de 2010

** ¿Igualdad?


A CORUÑA. Meiguinha

Colaboradora

Según el Ministerio de Igualdad, esta se define como:

“La igualdad entre hombres y mujeres pretende garantizar la igualdad de oportunidades y de trato entre ambos sexos y erradicar todo tipo de discriminación y de violencia basada en el sexo.”

Según la RAE (Real Academia Española) la igualdad se define como:

"Principio que reconoce a todos los ciudadanos capacidad para los mismos derechos."

Y decía un novelista francés(Víctor Hugo):

“La primera igualdad es la equidad.”

Hasta aquí tod@s podemos estar de acuerdo.

Y ahora surge la pregunta:
¿Porque a Meiguiña le dio hoy por escribir sobre la igualdad?

El día 17 de agosto publiqué unos proverbios sobre el matrimonio y después de haber leido los comentarios decidi hablar sobre la igualdad. No es algo que haya surgido de golpe y porrazo, es algo meditado de hace tiempo, me apetecía, necesita hacer esta entrada y aquí está.

Estoy de acuerdo en que haya igualdad de oportunidades, en erradicar cualquier tipo de discriminación sea la que sea y ,no solo la basada en la violencia de sexo, más.

Pensareis tod@s: ¡Qué bonito, Meiguiña, a favor de la igualdad”.

Sí, lo estoy pero me hierve la sangre cuando esa igualdad no es real, es una igualdad hecha solo para las mujeres y digo yo ¿y los hombres qué? ¿ no tienen derecho a la igualdad? Vamos a pensar un solo instante, nos daremos realmente cuenta de que esta ley solo favorece a las mujeres, esta y otras leyes.

¡Que sí!¡Que durante años, siglos, la mujer fue la más discriminada!

¡Pero ya estamos en el siglo XXI!

Cuándo una pareja con hijos se separa, ¿Quién se queda con esos hijos? La Mujer, sea buena o mala, eso al señor o la señora juez pasa de averiguarlo y ¿qué sucede con el hombre? Primer y tercer fin de semana del mes, mitad de las vacaciones de navidad y semana santa y un mes en verano

¿El señor o la señora juez se han parado preguntar si esos hijos prefieren convivir con el padre? NO, LA LEY ES LA LEY Y LO QUE DICE ES QUE CON LA MADRE, SIN MÁS.

Pero si ellos fueran uno de los componentes de esa pareja que se separa ya se molestarían y preocuparían de que la ley fuese la que mejor les viniera a ellos. CONVENIENCIA.

¿A esto llamamos igualdad? Permitidme que me reía, esto es INJUSTICIA.

Mal vamos con la igualdad cuando solo se aplica para favorecer a unas y perdujicar a otros.

¿Nos atrevemos a definir esto como igualdad? YO NO, MEIGUIÑA NO Y ... (YO, MI PERSONA REAL, MI NOMBRE VERDADERO) NOOOOOOOOOOOOOOO.


Yo quiero igualdad, pero para todos y todas.

Estoy harta de una igualdad a la carta.


Podría seguir escribiendo sobre este tema pero perdonadme ... es algo que saca lo peor de mi, mi lado oscuro, mi bruja y no mi meiga, por ello finalizo de esta forma. Allá cada uno con su opinión sobre este tema, la mía es mía y JAMÁS, NUNCA, LA CAMBIARÉ mientras en este país u otros la igualdad sea un termino tan .................... digamos HUMO.

sábado, 24 de xullo de 2010

** As maravillas de Galicia: A Catedral de Santiago

Catedral de Santiago de Compostela

Cualquier calificativo sobra para describir el monumento por excelencia de la ciudad de los picheleiros. El desgaste de sus escaleras y su Santo de los Croques habla por sí solo de la historia de el que es sin duda el monumento más internacional de Galicia.


IMAXE E COMENTARIO REMITIDOS POR: Toupeiro
Colaborador de A.L.M.


ARTIGO RELACIONADO: Festas do Apóstolo en Compostela

luns, 19 de xullo de 2010

** A alma apolillada, un ano despois


COMPOSTELA. Alvariño

Colaborador de A.L.M.

Uf, qué mal estaba o ano pasado. Non é casualidade que hoxe estea escribindo aquí, é que me preguntou un colega, falando das rebaixas, se comprara algunha colonia nova.

Obviamente, acórdome do que escribo, aínda que dun xeito moi vago. Agora, reléndome, deime conta de que o día que escribín “A alma apolillada” estaba moi mal. Case non me recoñezo. O caso é que non recordo o motivo de tan tremendo desazón. Seguramente sería unha especie de fastío multifactorial, por dicilo dalgunha maneira.

O meu colega é dos que pensa que non debo desperdiciar o meu presunto “talento” escribindo no blog. Discrepo. Para desperdiciar algo, primeiro hai que telo. Segundo, o talento, sen recoñecemento público, non serve para nada. Terceiro, o talento nin se crea nin se destrúe. Entón, pódese abusar canto se queira del porque tampouco se gasta nin se che rompe. A este colega rebatinlle o seu argumento porque sei que hai suficiente confianza.

Outro colega e o outro consello: hai que loitar, loitar e loitar, e presentarse a todos os certames literarios habidos e por haber, como fixo Juan Manuel de Prada nos seus comezos, ¿non liches “o suplemento” este domingo? “O Suplemento”, masculino, singular, como se estiveramos en Cuba e no noso pais so se publicara un xornal. A este non me molesto en facerlle a aclaración anterior porque é un tipo moi susceptible e sei que o seu consello esta cargado de boa intención.

Os colegas son fonte inesgotable de consellos, da igual que llos pidas ou non. Algúns, os máis ousados, atrévense a aventurarse nas zonas máis pantanosas da alma. Outro consello: non se debe chamar por teléfono ás persoas que non devolven as chamadas porque esa é unha mostra de total desinterese. Este procede do meu amigo Manuel que leva anos intentando transmitirme unha serie de principios reitores das relacións humanas que, segundo el, todo o mundo coñece e pon en práctica. Seica forman parte do pack “sentido común”. Unha de dúas: ou eu lle saín un alumno moi torpe, un auténtico kamikaze, ou o meu pack viña incompleto. Das mensaxes de texto inda non me dixo nada, non sei se terán o mesmo tratamento que as chamadas ou, pola contra, se terán lexislación propia.

Outro consello, esta vez de Miguel : non se pode andar entrando e saíndo da vida da xente cando che pete. Se o virades, ponse moi serio e fálame como se lle estivese berrando a un crío de cinco anos. Miguel é un fulano moi radical, incapaz de moverse nas fronteiras dos sentimentos. Penso que tampouco ten mala intención, el é así, sen máis. Inda vai ser culpa miña que me abran as portas de par en par e me reciban cun par de bicos.

Seguro que a estas alturas xa pensaredes que teño máis “asesores” que o mesmísimo Obama. Case,case. E iso que teño a inmensa sorte de que as tías-avoas, dende fai un tempo, xa me deron por caso perdido “o pobre é un rariño”. A tía Lita, que esa e primeira tía ou como se diga, non. Ela aínda non, que é moi persistente. Non sei porque estraña conexión neuronal me acabo de lembrar do spot do Cucal . "Las cucarachas son persistentes, nacen, crecen, se reproducen y con el nuevo Cucal Aerosol.... As perlas da tía Lita, que son auténticas e non dos chinos, que por algo ela foi das que gañou toooooodo canto ten traballaaaaando, non teñen desperdicio: “tes que facer o que máis che conveña”, “hai que saber escoller ben”. O que hai que oír. O ruído tamén é contaminación, acústica, para máis datos.

O meu querido primo Moncho tamén me fixo a súa aportación: “Cásate e senta a cabeza, non ves que felices estamos nós cos nenos”. Foi o ano pasado, pola festa do San Xoán. Este ano deixoume desconcertado: “Alvariño, cánta envexa me das”.
Agora que o penso, non me estraña que o ano pasado estivera tan mal. Este ano estou mellor, moito mellor. Vivo. Xa non preciso ir facer terapia a perfumería do Corte. Iso si, na casa teño perfumes para os vindeiros 20 anos. O meu tempo me levou. E por outra estraña conexión neuronal, debe ser cousa deste calor abafante, que antes de fulminarme cun certeiro golpe seguramente me estea a provocar cortocircuitos no cerebro, acabo este relato lembrándome do cantante Raphael , ¿Qué sabe nadieeeeee....?

** Coma os ovos da casa non hai.....


Viñeta de humor gráfico feita por Dávila

domingo, 18 de xullo de 2010

** A Lareira Máxica non participará nos Premios 20 Blogs

Este ano decidín non apuntar o blog nos "Premios 20 Blogs 2010", organizado polo xornal 20 Minutos e nos que A Lareira Máxica foi finalista nos anos 2008 e 2009. O prazo para anotarse nos Premios finaliza hoxe. A desaparición da categoría "Mellor blog en versión orixinal", isto é, escrito en lingua distinta ó castellano e a falta dunha categoría que recolla o espíritu da bitácora fixeron que este ano non inscribira ó blog.

domingo, 11 de xullo de 2010

** ¡¡ España gaña o seu primeiro Mundial de Fútbol !!



SUDÁFRICA. Julio Torres

España fai historia. Acaba de proclamarse campiona do Mundial de fútbol 2010 celebrado en Sudáfrica ó vencer merecidamente na final a Holanda por 1-0. O tanto foi acadado nos últimos minutos da segunda metade da prórroga por Andrés Iniesta. Fronte ó xogo italianizado e marrulleiro dos holandeses, España respostou con bo fútbol e fair play.

¡¡España consigue o seu primeiro Mundial de fútbol!!. Releva a Italia, que o conquerira no 2006. Recordemos que tamén gañou a Eurocopa do 2008. Así pois somos campións de Europa e campións do mundo. Un merecido premio a un excepcional grupo de 23 futbolistas, que saben xogar mellor que ninguén. En equipo. Sen egos, con modestia, cos pés na terra. Alégrannos un pouco a vida co seu fútbol e cos seus logros. ¡¡¡NORABOA!!!

APUNTE PARA TER MOI EN CONTA: Nestes momentos España é a selección campiona do mundo tanto en fútbol (2010) coma en baloncesto (título acadado no 2006 e que defenderemos a finales do verán) e España tamén é a selección campiona de Europa (hai que lembrar que os campionatos do Mundo e de Europa son dúas competicións independentes) en fúbol (ano 2008) e tamén en baloncesto (ano 2009). Estes catro campionatos celébranse cada 4 anos. Algo, penso, irrepetible. Ougallá se manteña o maior tempo posible.