luns, 1 de xuño de 2009

** El alma apolillada


Ya hace tiempo que no escribo. Será que no tengo mucho que contar. Será que últimamente sólo me pasan cosas de las que no me apetece hablar. Será que en esta página me siento un poco extraño. Son tantas cosas… Me cuesta escribir. Podría aprovechar para desahogarme y escribir un “qué rabia”. Tengo material suficiente para unos cuantos pero no me apetece ni siquiera recordarlos. Tampoco voy a esforzarme y escribir en gallego. Hoy no, hoy estoy tremendamente perezoso y voy a optar por la vía que me resulta más cómoda. Estoy un poco cansado de las ideologías y las banderas. Hoy paso. Creo que todo es bastante parecido. Seguramente, vosotros pensaréis lo contrario. Estoy apático. Aburrido. Cansado. Harto y desilusionado. Por dentro. Por fuera, no. Por fuera todavía conservo la sonrisa Profidén. Por dentro me estoy apolillando. Como no ponga remedio pronto, voy a empezar a ceder. A resquebrajarme como las viejas vigas que inevitablemente se vienen al suelo. Me gusta restaurar cosas. Para matar la polilla de la madera existe un líquido que se llama Politus. Huele apestoso pero es eficaz. Contra lo mío no hay líquido que valga. Yo lo que necesito es un chute de ilusión. Abrir la ventana por la mañana y respirar profundamente el frescor que emana de la hierba del jardín. Creérmelo, creer que hoy puede ser un día diferente.

Lo intento. Sí que lo intento. A ratos pienso que sí, que puedo lograrlo y soy feliz. Por la noche, cuando llego a mi habitación agotado siento que no, que tampoco ha sido un día especial. Solo ha sido uno más. Uno más, y otro, y otro más. La vida es eso, una sucesión de intervalos de 24 horas. Ahora mismo son las 21:49 h, empieza a anochecer, a refrescar. La autopista ha dejado de rugir, un perro ladra en la lejanía mientras que los pájaros cantan las últimas notas de hoy. El sol ya se escondido detrás de los pinos. Un día más que agoniza.



UN RELATO ESCRITO POR: Alvariño
Colaborador habitual de A Lareira Máxica

4 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

Julio Torres dixo...

Menuda alegría que me acabas de dar Alvariño. Botábate moito en falta por estes lares. Claro que me deixa un sabor agridulce porque denota moita tisteza e melancolía. Desexo que se desterre pronto e se marche. Estou seguro que, cando menos o esperes, unha ilusión petará a túa porta. Nunca se debe pechar a porta. De feito un servidor aínda suspira por Diana Palazón ou por Elsa Pataki. Aínda que iso xa é fariño doutro costado, iso serían utopías. Do resto, sempre hai que conservar a ilusión, claro que é moi fácil dicilo. Seino. Moitas veces as ilusións acábanse cumprindo, aínda que nun primeiro intento saíran mal...

Moitos ánimos e BENVIDO. A min xa me acabas de regalar unha tremenda ilusión coa túa presencia, xusto cando menos contaba contigo. Para que vexas...

O moucho dixo...

Perfecto relato o que nos acabas de deixar. Expresas sentimentos profundos, que por desgracia coinciden coa realidade de moita xente, entre a que por desgracia me atopo eu tamen. Deches no clavo en todos os puntos de como un se sinte en determinados momentos nos que reflexionas como vai a tua vida. Espero que este relato non sexa mais que eso, un relato literario, e non sexa un reflexo da tua realidade. Si fora así, enton digoche igual que Julio, que hai que intentar buscar o lado positivo ás cousas. Centrarse no bo e intentar olvidar ou ignorar esas outras cousas que non amargan a vida. Eu personalmente cando me sinto vacio, prefiro estar so e reflexionar, pero digoche que non hai mellor terapia que compartir os pesares con alguen que esté disposto a apoiarte. Un colega, un familiar, una persoa que te valore e te aprecie, no que teñas confianza. Esto é mellor que ir a un psiquiatra ou psicólogo. Utilizar internet para expresar os pensamentos e sentimentos, é outra forma de compartir ese peso que soportas ti só. Invitote a que sigas escribindo na lareira maxica, todos eses artigos que tes gardados e compartas con nos eses pensamentos. Todos estaremos atentos ós teus artigos. Olvidate de ideoloxias e bandeiras e como dicen neste blog: Carpe Diem. Centrate nas persoas que te aprecian, ainda que non as vexas en persoa e alimentate da compañía da xente que te quere. Sae cos colegas, comparte experiencias cos demais e non deixes de escribir a todolos lectores deste blog. Sempre te estarán esperando. Un saudo moi forte e animo.

María dixo...

Por deussss!!!!!!! AS miragres existen!!!Alvariño volveu!!!! E tamén os seus relatos. Que ilu, je je.
En serio, botábaseche de menos Alvariño.
En canto ó relato en si ... que decirche que seguramente non saibas xa. E máis, a min tamén me pasa un pouco como a ti. Realmente non me apetece moito decirche que sexas positivo, que os malos momentos pasan, que bla bla bla porque creo que estou tan apática coma ti.
Corren malos tempos. Pero xa virán mellores.
Saúdos.

sonia dixo...

Alvariño transmites moito neste relato, espero que non sexa real pero si o é:
Na vida hai momentos, momentos nos que un non se levantaría, ten ganas de fechar portas. Pero sin decatarse, pasiño a pasiño chega un raio de luz pola túa ventá, seguro que si o atrapas, poden cambiar as túas visións e a túa sorrisa profiden será exterior e interior.
As veces, buscamos alcanzar grandes cousas, e no máis simple está ese tempo de felicidade. As veces esperar algo grande, é o que nos impide ver o bos momentos que nos rodean.
Como di Julio, é máis fácil dicilo que levalo a cabo, pero é posible, nos detalles máis simples está o máis grande: nunha conversa, nunha palabra, na conteplación, nos sons, no saúdo, no.........
No próximo texto que nos escribas, esperemos que un raio de luz chegara a túa ventá e a moitas persoas que nos sentimos por momentos así.
Somos afortunados de tanto que temos, non o esquezamos. Despois da tempestade ven a calma.
Moito ánimo e nerxía para todos.