** "La profecía autocumplida" (tomemos nota, engade Julio)
Imagínese usted un pueblo muy pequeño donde hay una señora vieja que tiene
dos hijos, uno de 19 y una hija de 14.
Está sirviéndoles el desayuno y tiene una expresión de preocupación. Los
hijos le preguntan qué le pasa y ella les responde:
'No sé, pero he amanecido con el presentimiento de que algo muy grave va a
sucederle a este pueblo'.
El hijo se va a jugar al billar, y en el momento en que va a tirar una
carambola sencillísima, el otro jugador le dice:
'Te apuesto un peso a que no la haces'. Todos se ríen. El se ríe.
Tira la carambola y no la hace. Paga su peso y todos le preguntan qué pasó,
si era una carambola sencilla,
Y él contesta:
RELATO ENVIADO POR: Jose
Colaborador de A Lareira Máxica
11 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Estupendo cuento josé.¿Es de tu invención o de algún autor en concreto?
Un conto que ven a conto... Unha aperta.
Encantoume.
Este es un cuento de Garcia Marquez.
Tiene algo que ver con la famosa novela "Cronica de una muerte anunciada".
He leido la mayor parte de sus novelas, a veces parecen exageradas. Pero tambien,la realidad es exagerada.
A veces cuento cosas que me han sucedido y me doy cuenta de que no me las creen. (lo noto por la forma en que me miran)
A min tamén me gustou moito o conto, que, como di Félix, ven moi a conto. En un efecto bola de neve, parecido a aquél do accidente: unha persoa ten un accidente e unha persoa que o presenciou cóntallo a outra, e esta a outra que non estivo alí, e esta á súa vez a unha terceira e así sucesivamente. Para cando chega a 6ª ou 7ª persoa, o accidentado (ó que apenas lle pasou nada) está literalmente morto según a versión do enésimo mensaxeiro. É un exemplo de cómo unha mensaxe ó pasar de persoa a persoa vai perdendo a autencidade ó ser modelada polo contido e pola forma de contalo de cada persoa.
O exemplo que nos trae Jose é diferente, pero estou moi dacordo co que di García Márquez. Ás veces unha cousa sendo grave, tende a empeorar canta máis importancia lle damos, xa que pode causar alarma en demasía.
Un saúdo a tod@s, e gracias polos vosos comentarios e a Jose por enviarnos este estupendo conto realista
Encantoume o relato e sobre todo a mensaxe de fondo. Tantas veces atraemos o negativo nos mesmos, penso que o poder da nosa mente, non o coñecemos.
Xa facía tempo que non pasaba por aquí e unha ledicia, aínda que sexa pouco pasar pola páxina
Julio,
Pásate por mi bitácora y atiende a la columna derecha (te ha tocado...)
Un abrazo.
Moitas gracias, Félix, polo premio recibido. Faime moita ilusión.
Paso a conceder o premio a outras cinco bitácoras.
Un saúdo, amigo
Carpe Diem
Julio,
Só unha liñas para correxir o erro de non respetar a túa língua cotiá. Prégoche desculpas pola miña falla de atención.
Unha aperta.
Tranquilo Félix, en A Lareira Máxica pódese escribir tanto en castellano como en gallego. Podes escribir no idioma que desexes, aínda que un servidor fale sempre en galego-castrapo, non quere dicir que me teñan que falar en galego. Para min é máis importante que a xente escriba, comente, opine, reflexione, analice, que o idioma en sí.
Hola Chico ... Gostei muito de teu conto na Lareira Maxica, mais tinhamos que dar continuidade ao guion pois ha muita coisa prà dizer ao respeto. Beijinhos a todos os amigos de este Blogue e continuar-mos em contato. Escrivo-les desde a Patagonia Argentina e meu nome e Titina Antelo sou uma rapariga velhota que gosta de viajar e conhecer gente de todo o mundo. Adoro roubar historias e imagens autoctonas e logo escriver contos. Sim gostam de fazer contacto comigo poden fazerlo em titinaantelo@gmail.com e quizas ... algum dia voltarmo-nos a encontrar em algum sitio virtual o real. So Deus saiba onde andarmos os cibernautas. Que Dios los bendiga.!!!
Publicar un comentario