sábado, 2 de decembro de 2006

** Sonos bonitos e inconfesables

...Acabo de "censurar" un comentario na lareira máxica. E é que o seguinte artigo ...Foime remitido como un comentario do artigo que, sobre o sono, escribín onte. Dá gusto que che envíen este tipo de textos, tan fermosos e máis propios dunha escritora que dun modesto blog como a lareira máxica. Dígoo moi en serio....O relato curto que ides ler é, sinxelamente, bo, moi bo. Desprende un río de sentimentos e sonos, entrelazados entre sí, sin saber moi ben onde empezan uns e onde acaban outros....
Deixoume sen palabras cando o lin por primeira vez, e tíveno que ler 2 veces máis. Unha redacción intimista e depurada, que xoga cos recursos literarios e que tenta recrearnos visualmente o pensamento dunha persoa que vive namorada de... Ve-lo Artigo completo....

Na lareira máxica non é regra publicar ARTIGOS anónimos. Esta vez vou facer unha excepción, porque a beleza deste relato merece que sexa tratado como artigo e non como un simple comentario. Dado que me gusta que os artigos vaian firmados co nome real ou cun seudónimo ou ficticio, permítinme a licencia a chamarlle a esta nosa amiga: A ESCRITORA MÁXICA. Agardo que non lle disguste o nome (pódocho cambiar sen ningún problema). Iso si, a vindeira vez (agardo que haxa moitas máis) pon un seudónimo que che guste en troques de por un simple "anónimo" que soa impersoal e falto de sentimentos, que nada ten que ver co artigo. Non sei quen eres, pero observo que algunha vez tes cometado algo na lareira polo que deixas entrever e pásache o que a min....

Por certo, aproveito este tema para pedirvos, aídna que non é obrigatorio como nos artigos, que cando fagades un comentario tamén poñades cando menos un seudónimo e non "anónimo". Nesta vida non hai ningúen anónimo. Tod@s somos alguén, con virtudes e con defectos.

Se premedes "Ve-lo artigo completo" poderedes ler o fermoso relato "Sonos bonitos e inconfensables". Non vos arrepentiredes. Iso si, tras remata-la súa lectura, por favor, opinade sobre o relato desta talentosa escritora anónima. ¿Que vos pareceu? ¿bo ou malo? ¿que vos fixo lembrar? ¿que lectura se pode entresacar?, etc, etc, pero opinade, que non hai nada máis duro que a indiferencia....

Por certo, ¿cómo continúa o relato "escritora máxica"?¿Terá continuación? Ti decides. E moitas gracias polo artigo!!!


SONOS BONITOS E INCONFESABLES

Hay sueños que son, sencillamente, inconfesables. Sueños bonitos e inconfesables, bonito título. Hoy no tengo ganas de dejar mi alma al desnudo, estoy un poco enfadada, con todos, con casi todos. Estoy un poquito cansada. No os merecéis que os lo cuente, la mayoría de vosotros nunca decís nada. Me pregunto el motivo.

En mi mente tengo un sueño de esos, de los que casi no nos atrevemos a contar, la primera imagen de mi sueño son cuatro pies que bailan descalzos sobre una alfombra peluda, suena una melodía lenta, instrumental. Los conozco, sé quienes son. Me sorprende el sueño, no el contenido, sino los protagonistas. No me imaginaba que pudiese suceder. Casi no recordaba esta habitación, esta gran alfombra beige a los pies de la cama. Conozco el sitio, es una suite de un hotel. Fue allí. La suite consto entonces 20.000 pesetas, fue un regalo. Hace años que no vamos. El hospital, ya se sabe.
Ocupa muchas horas la gestión de un hospital privado, mi marido hace su vida en él. Es su mundo, solo le importan los resultados. A veces, no le reconozco, es un completo desconocido que tiene fijada su residencia en casa. Mi marido jamás ha movido un pie, no le interesaba nada que no fuese el dinero. Aquella noche no bailamos, ni la primera vez ni las otras. Yo, entonces, le quería. Supongo que él no me quiso nunca.

En la suite del Gran Hotel baila una pareja descalza sobre una alfombra peluda, están muy enamorados. Por la mañana voy al despacho, hoy tenemos que presentar un proyecto muy importante. Está todo preparado. La víspera le había dicho que se vistiera bien, nada de camisetas viejas ni pantalones gastados. Me ha hecho caso, se presenta impecable. Expone con entusiasmo y credibilidad. Está contento, una alegría contenida, bien disimulada. Hasta ahora no me había fijado en su altura. Es alto, andaluz con rasgos árabes innegables y sangre italiana, curiosa mezcla. Por la tarde le hago venir a mi despacho para revisar la agenda de la próxima semana. Casi sin darme cuenta le pregunto si le gusta bailar. “Quilla, soy de Sevilla”. Ahora, voy hacer como hacéis vosotros, ni una palabra. Os vais a quedar con la duda.
-----------------------------------------------------------------------------
RELATO REMITIDO POR: PILAR "A escritora máxica"
Debutante en A Lareira Máxica
-----------------------------------------------------------------------------

6 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

Anónimo dixo...

Muchas gracias por resaltar mi relato y también por la "crítica". Sí, supongo que tendrá continuación. Por lo menos, desenlace.

Anónimo dixo...

Oye Pilar, la historia que nos cuentas esta muy bien redactada. Lo del tema del desengaño amosoros me suena bastante.Tambien pienso que tienes madera de escritora. Ya estoy esperando tu proxima hisotoria.

Anónimo dixo...

Sentinme gratamente invadida por o conxunto de momentos narrados neste
artigo que asemellan a vellos recordos. Unha frase que me
impactou: "Yo, entonces, le quería. Supongo que el no me quiso nunca."
Noraboa a autora. Un saúdo.

Anónimo dixo...

Francamente está muy, peor que muy bien, sigue o si quiere puede seguir otro, tengo una experiencia muy bonita, en la web de la ronda uno empezó a escribir algo, otro lo continuó y despúes otro, entre todos escribieron algo que al final quedó muy bien, está publicado en el libro de la ronda, muy bien quedó, os animaís??

Anónimo dixo...

Lo voy a intentar, a ver que tal sale:

(...)

Julio Torres dixo...

Nota do administador:

No comentario antero do noso amigo JPF deixounos o principio dun relato para que, entre todos o continuemos. Mañán saberedes cómo empeza.

¡¡¡Animádevos todos!!!!! Pode ser, como ben di JPF, unha moi bonita experiencia. Ademais ¿que perdemos por probar?

Gracias por ter esta iniciativa tan brillante Juanjo. a ver se a xente se anima e nos queda unha historia interesante.

Carpe Diem