luns, 23 de outubro de 2006

** ¡¡QUE RABIA DA CANDO.....!!

Hoxe estamos de estreo, facendo caso da suxerencia da proposta de Mar (que me consta que lle gustou a máis xente, servidor incluido), cre unha nova sección: "¡¡QUE RABIA DA CANDO...!!" Nela podedes desafogarvos e lamentarvos de certas situacións, feitos e cousas que vos pasan ou coas que non esteades dacordo. Pídovos que me vaiades enviando tódalas que teñades á lareiramaxica@hotmail.com. En principio, irase publicando esta sección unha vez por semana. Nela rescatarei unha das vosas queixas e, sobre ela, daremos os demais o noso punto de vista (aínda que sexa moi escueto, vale). Co tempo reprantexareime se seguir ou non con dita sección ou facer cambios. De vós depende a súa continuidade (como todo, claro).
Sen máis déixovos coa primeira "¡¡QUE RABIA DA CANDO...!!"

-----------------------------------------------------------------
-----------------------------------------------------------------

¡¡QUÉ RABIA DA CANDO...!!

...Un pariente, de esos que ni conoces, llama a tu puerta con una invitación para su boda. ¿Por qué la gente será¡ tan idiota? Supongo que como la peste de la hipocresía está¡ tan extendida, a todos nos habrá¡ pasado algo similar a lo que me ha sucedido a mí­ estos días. Total, que he recibido una invitación para una boda de un pariente próximo en consanguinidad, pero muy lejano en todo lo demás, y he dicho que no. Tengo educación, he dicho que no excusándome lo mejor que he podido dada la situación, pero, con todo, no he podido evitar que a los papás del novio les haya sentado como un tiro la negativa.

Que situaciones más tontas, me hacen gracia estos papás que a la hora de casar a sus hijos se dedican a buscar parentela aunque sea en la luna. Qué sentido tiene invitar por invitar a gente con la que no se tiene relación, que ni nos llamamos en navidad ni nos acordamos cuando hemos comido en la misma mesa. No lo entiendo, no es la primera vez que me sucede esto y, francamente, no me gusta. Es una situación incómoda e indeseable.

Lo he comentado con mis amigos y me dan dos posibles respuestas al fenómeno: o lo hacen por el vil metal, es decir, saben de sobras que no vas a ir, pero la tarjeta de la invitación cuesta poco y siempre pueden recibir algo por aquello del quedar bien o simplemente, "¡cuantos más seamos mejor!", no importa tanto el interés económico de la cuestión sino más bien es un tema de exhibicionismo social.

Pues, yo he dicho que NO porque me ha salido del alma, y si la castaña revienta que reviente. ¡Ya está bien de tanta falsedad, de tanta invocación! a la sangre y a la familia. Creo que la familia es otra cosa. Con esta gente no tengo nada en común, ¡está claro!. Por no compartir, ni siquiera compartimos los significados de las palabras.
----------------
REMITIDO POR: Mariam
Colaboradora de A Lareira Máxica

4 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :

Julio Torres dixo...

Non me van as bodas de compromiso, pero recoñezo que asistín a algunha porque quixen. Bravo Mar!!! fixestes o correcto. Está claro que os cartos e quedar ben diante da xente é o que lles move ós país dos noivos a invitar a tanta xente.
Particularmente, se me caso, gustariame que estivera a xente que significa algo para min. A que non significa nada, pois tanto me da. Para min son moito máis importantes os bos amigos que un familiar cercano que nunca ves..... Do que se trata e de estar coa xente que che apetece nun día que é o teu e o da túa muller. O resto dáme igual.

Anónimo dixo...

Olé, olé e olé. Por fin alguén que aínda ten principios, unha persoa coherente consigo mesma. Bravo por ti Mar.
A min pasoume algo parecido unha vez cunha compañeira da facultade. Non chegou a invitarme a voda como era lóxico, pero cando soubemos que ia casar, comentamolo entre as compañeiras e cando dixen que me parecería hipócrita que me invitase porque eramos simples compañeiras de clase (de feito facía tan so uns meses que nos coñecíamos) a algunha non só non lle sentou nada ben senón que esixía ser invitada.
Eu estou con Julio, de casar faría simplemente unha comida un pouco máis especial con aquelas persoas coas que de verdade me gustaría compartir o asunto. Dame igual que un sexa primo terceiro e non vaia invitar a todolos primos terceiros. Dame igual os supostos compromisos adquiridos por meus pais o longo dos anos etc. Na miña boda (de habela) estaría a xente que eu quero que esté alí.

Mariam dixo...

Creo que foi o primeiro artigo que escribín na Lareira. Non está mal de todo. Sigo pensando o mesmo. Como xa intuía eu, á miña familia "fantasma" sentoulle mal a negativa. Non volvín a ter contacto con eles. Non me afectou nada, tampouco o tiña antes.
Estou pensando eu crear o meu propio blog. Apetéceme. Non é que aquí me sinta mal, non.É máis, síntome ben, moi ben. É que teño ganas de ter unha "habitación propia" como diría Virginia Woolf. O meu propio "producto" como diría Risto Meijide.
Algúns pensaredes que é unha absoluta pérdida de tempo escribír nun blog. Pode ser, non o sei. A min gústame escribir, o do blog é anecdótico. Non sei..., o meu blog vai ser algo como unha mensaxe dentro dunha botella. Si alguén a encontra ben, senón tamén.¡Saúdos a todos e bo nadal!

Julio Torres dixo...

Entendo o que dis perfectamente. É máis, anímote a facelo. A min pasoume iso exactamente hai tres ano e oito meses. Foi un 1 de maio de 2006. Non sei o que durará A Lareira Máxica. Nun principio a idea fora escribir aínda que so o lera un servidor. Como xornalista tiña -e teño- as miñas inquedanzas e unha delas é a de escribir. Se logo te len, ben, e senón, tiña -e teño- un lugar onde escribir tanto o que penso como todo aquilo que me pete publicar.

Por suposto, conta conmigo, querida amiga Mariam, para o que che poida axudar. E conta coas miñas visitas, en tanto en canto o meu limitado tempo mo permita. Ah, aínda que te nos independices, gustaríame seguir contando coa túa presencia en ALM!!!!!!!!

Biquiños máxicos e, novamente, feliz 2010!!!

Carpe Diem