Publicacións
** Cara B. Latidos de caramelo
Será posible que esta piedra pueda convertirse en azúcar, será posible allanar montañas y secar mares. Ya me gustaría. Ya me gustaría despertar. Sentir que vale la pena vivir cada día, dejar atrás la rutina, dejar de vestir el aburrimiento con el traje de la tranquilidad. Tengo que poner de mi parte. Lo que pasa es que yo estoy muy lejos de ser el típico héroe. Yo soy un héroe de capa raída y sombrero manchado y si me encuentro un molino en La Mancha en vez de un gigante veo una sombra. Y claro, así no se va a ninguna parte. Así no se hacen méritos y la dama del palacio, cuando por la noche se apoye lánguidamente en la barandilla de su balcón para hacerle confesiones a la luna, en vez de dejar escaparse entre sus dedos un pañuelo de seda delicadamente perfumado con esencias de jazmín y violeta, va a tirarme unas chancletas viejas y como me ponga pesado, detrás viene el agua de lavar los pies. Lo veo venir y la única excusa que tengo es que al corazón de trapo le han salido piedras de vesícula y por eso rindo poco. Me lo ha confirmado el cardiólogo después de hacerme una radiografía.
Últimamente tengo la sensación de que estoy cruzando el ecuador de mi vida. Algo así como si dejara atrás la primera parte y estuviese empezando la segunda. Pudiera ser, matemáticamente es posible. Tampoco es que me interese demasiado el pasado. Me interesa lo justo, el presente siempre tiene sus raíces en el pasado. Eso sí, pero el pasado es eso, pasado, tiempo vivido. No se puede cambiar la dirección de las agujas del reloj, ni falta que hace. Sólo hay una cosa del pasado que me gustaría recuperar: la ilusión. Me encantaría recuperar la ilusión y deshacerme de la resignación. Acabo de acordarme de la inolvidable y bellísima Carmiña Ordóñez que seguramente, en estos momentos, estará de fiesta en algún lugar del cielo. Decía Carmina que siempre tenía las ventanas abiertas al amor. A mí me hacía mucha gracia su actitud, me hacía casi reír porque me imaginaba que su casa tenía que tener muchísimas ventanas.
Carmina fue mujer de ventanas abiertas y yo soy un tipo de puerta de seguridad y cocodrilo hambriento en el foso. Es curioso porque por las ventanas abiertas entra el aire fresco, el oxígeno, la vida. En cambio, las puertas acorazadas se colocan para evitar que entren los indeseables, los que hacen daño, los que dan miedo. La ilusión es el antídoto del miedo, el remedio natural para acabar con las piedras del corazón o los corazones de piedra, que vienen a ser lo mismo. El cardiólogo me ha sugerido cirugía laparoscópica, es un ingenuo. Con abrir la ventana y ventilar bien…
UN RELATO ESCRITO POR: Alvariño
Colaborador habitual de A Lareira Máxica
5 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Eu non sei porque este señor, tipo, home, rapaz, raparigo, non publica algo xa.
Co que me gustan as cousas que escribe, e co pouco interesante que atopo para ler últimamente, a de tardes de praia que tería endulzado.
Neste relato, sen embargo, atopo diferencias con outros.
Un estilo máis coidado, unha linguaxe máis "seria", máis serena. Un Alvariño máis maduro.
Secadra so é cousa miña.
O que si sei é que a ilusión move montañas, moito máis poida, incluso, que o amor en si. De feito, que é o amor nos seus primeiros momentos máis que ilusión? Podes amar ou non, podes ser amado ou non, pero a ilusión esa que ti vives, non cha quita ninguén. Ilusión= mariposas no estómago, e non estou falando so do terreno amoroso. A ilusión é o motor das nosas vidas. Que sería de nós sen ilusións; ilusión polo traballo, polos amigos, pola vida en xeral.
Por favor Alvariño, agora que debes estar a piques de rematar as vacacións, volve con nós e deixanos seguír léndote.
Os teus relatos forman parte da ilusión da que se compón as nosas vidas.
Faime ilusión abrir a lareira e atopar algo teu publicado.E non é peloteo.
Vaia María, vexo que coincidimos sobre Alvariño en todo o que dis. Servidor xa o ten dito. Escribe moi ben. E do resto que dis, estou totalmente dacordo contigo. Alvariño é un pilar moi importante en A.L.M. Gracias polos teus relatos que xa non sei se están escritos en terceira ou en primeira persoa, pero sexa como sexa, gracias e parabéns polo túas dotes de escritor.
APROVEITO PARA FACER UN CHAMAMENTO A CALQUERA EDITORIAL PARA QUE LLE DEAN UNHA OPORTUNIDADE A ALVARIÑO. ESTOU CONVENCIDO QUE DARÍA UN EXCELENTE RENDEMENTO E PARA MOSTRA OS SEUS RELATOS EN A LAREIRA MÁXICA. Anímense señores editores e aposten por este colaborador de A Lareira Máxica!!!!
Je, je je. A verdade é que eu de marketing e do mundo editorial non entendo un carajo. Pero de lectura e libros un pouco si. Son unha lectora empedernida, e o que si sei é que me encanta o que escribe.
Non sei se podería gustar ó gran público. Nen sequera se terá a capacidade de poder escribir algo máis longo que un relato. Quero decir, ó mellor esto para el é un simple hobby e non lle faría ningunha gracia poñerse a escribir unha novela (porque iso é o que a min me gustaría ler del) pero aínda que so fose a recopilación dos seus artigos ... Non sei. Non pensaches nunca en presentarte a algún tipo de concurso literario Alvariño?
Non sei, pero a verdade é que sí que é unha mágoa que alguén que entenda do asunto non lea o que él escribe e nos dese a súa opinión.
Por outra parte, dáme máis mágoa aínda ver o mal que o está pasando o pobre. Porque se ve que o está a pasar mal. Pero o que non cae nunca da bici non aprende nunca a montar, non? Estas son as feridas de guerra precisas para medrar e que significan iso mesmo, que estivemos na guerra. Alguén dixo algunha vez que o que non amou non viviu. Eu so o deixo quedar ahí. Que cada un pense o que queira.
Pero mellor ter querido e agora pasalo un pouco mal, que non ter querido nunca, e niso seguro que Alvariño está de acordo comigo.
Moitísimas grazas polos vosos comentarios, sodes moi amables. Esta semana traballei moito na miña anti-carreira literaria, estou nunha fase un chisco autodestructiva. Cargueime dous relatos que atopei cando limpiei o trasteiro, creo que xa vos falara deles. En vez de teclealos no pc como faría un "escritor", collín os tres folios e fíxenos anaquiños, coma se fosen confeti, e logo arreboleinos dende a ventá máis alta da miña casa. Foi unha maña que choveu. Era para facer o efecto da neve, gústame a neve. Os anaquiños non voaron moito por culpa da chuvia, a maioría caeron na entrada do garaxe e pola tarde tiven que barrelos. "El decano de farmacia no padece claustrofobia" tireino polas implicacións persoais que tiña. Era un relato bonito pero a min non me traía bos recordos. O outro relato era a historia dunha rapaza que tontea coa droga. Un bo relato, pareceume demasiado terrible.
Onte, como xa non teño nada máis que tirar e a miña casa está mais limpa que nunca, púxenme ó traballo e escribín para a Lareira Máxica. Trátase dun relato que se titula "La vía del olvido". Está ben, tamén ten implicacións persoais. A vida é complicada, sí que o estou pasando mal. Non me apetece escribir relatos tristes, agora prefiro ler. Como sodes dous dos meus fans máis devotos vouvos facer un regalo. A María voulle regalar un relato que se titula “Despertar”, creo que lle pode gustar, e a Julio regálolle “La vía del olvido”, que anque ten un título que non presaxia nada bo tamén ten un mensaxe bonito. Espero que vos gusten os regalos. Maña ei de elixir as fotos e de envialos a Lareira.
Grazas polo agasallo Alvariño. Espero impaciente a que cheguen os de Seur vía Lareira Máxica con el.
A ver se despois o señor que entrega en man, véxase Xuliño, non se me retrasa moito, je je.
Sobre o de pasalo mal, non se me ocurre nada que decirche. Eu que sei, estas cousas son así. Algún día pasará, pero antes hai que pasalo un chisco mal.
Tampouco é o meu mellor momento sentimental, e o que é peor, non sei se volverá a habelo porque empezo a dubidar ata das miñas propias decisións, pero si, a vida éche dura. Qué lle imos fasser!!!Para que despois o Moucho diga.
Publicar un comentario