** Yellowfin and Christmas business

Esta temporada escribín moito, a pluma éme de gran axuda. Non sei cantos anos terá, uns cantos. Levaba unha gran temporada dormitando no fondo dun caixón do escritorio. Atopeina un día, por casualidade, mentres buscaba uns papeis. Sigue estando igual que sempre, é un pracer escribir con ela, un pracer que me ocasiona algunha que outra incomodidade. A min gústame escribir na cama, a medianoite. Teño que recoñecelo, son máis rudimentario que Pedro Picapiedra. Logo ven o peor, teclear o texto no PC. Dáme moita pereza, nunca atopo un momento. Quizais debería comprar un impresora multifunción e escanear os meus folios en vez de teclear.

Non é mala idea pero os indicadores económicos máis fiables, e non me refiro ós que manexa o ministro de economía, senón ós petos dos consumidores, indican que se aveciñan tempos de crise. Hoxe, por exemplo, foi noticia no telexornal de Matías Prats que van subir as latas de atún un 20% e as dos berberechos un 10%. A subida do atún aféctame, gústame o atún. Segundo dixo un mandamáis da patronal, parece ser que as conservas mantiñan os prezos dos anos 80. Non sei, daquela eu soamente me preocupaba dos prezos das chucharías, e, a verdade, tampouco lles afectaba moito a inflación. Estou sensibilizado co tema do consumo, canto máis temos máis queremos. Somos insaciables. Pois non, así non pode ser. Por agora, non vou mercar o trebello multifunción, que por certo non é nada caro... Bo intento, pero non, non caio na tentación.

...Ampliar/recoller resto do artigo [ +/- ]

Este tema queda aprazado, polo menos ata as rebaixas. Daquela, xa se retomará e se volverá a valorar. Febreiro é o mellor mes do ano para as compras impulsivas e compulsivas, polo menos, os cartos cunden un chisco máis. É curioso como acaba o Nadal, as rebaixas poñen fin á campaña navideña. Os centros comerciais son os que marcan os tempos, as caixas rexistradoras dominan o noso mundo.

O Nadal empeza dous meses antes do 25 de decembro, coa invasión dos estantes dos supermercados polos doces navideños. Logo, van colocando o alumeado nas rúas e aparecendo os primeiros Papa Noeles pendurados nas ventás. O peor de todo é que os da tele póñense pesadísimos cos anuncios dos perfumes e do omnipresente Freixenet. Deben ser mensaxes subliminais dirixidas a Ramón García para que se acorde de que ten que planchar a capa. A parafernalia é sempre a mesma, hai pouco marxe para a improvisación. Un sábado pola tarde, mellor se chove, adornamos o abeto de plástico e xa está, xa estamos inmersos no Nadal. Eso si, falta o calvo da lotería que xa parecía un máis da familia.

No século XXI faise unha gran celebración do Nadal. Sen embargo, paréceme que algo falla, ¿non se celebra o 25 de decembro o nacemento de Xesús nun portal de Belén? Sí, é eso, xa case non me lembro. Polo visto, aquela noite, a mula e a vaca conformáronse con media ración e non lle comeron ó colchón de pallas do neno Deus. Posiblemente, Xesús xa as vía vir o día que expulsou os mercaderes do templo.

Cando lle falo deste tema a Juanjito, a meu primo Juanjito, que xa parecemos parella de feito, el sempre me recorda que moita xente é atea. Ten toda a razón, cadaquén é dono das súas crenzas e das súas opinións, faltaría máis. Pois eu, facendo uso do meu dereito a libre opinión, aproveito para afirmar que me dan noxo os despilfarros navideños dos falsos católicos, que, a verdade, inda me parecen peores que o colectivo das falsas beatas. Anque Rabudo, (un saúdo, mestre), diga que non hai elemento máis ruín que unha falsa beata nun autobús urbano de Santiago, a min as falsas beatas sempre me pareceron un pouco bobaliconas e inocentes. Qué tempos aqueles, non sei onde botaría miña tía Florentina o velo e o rosario. O velo debeuno gardar no baúl do faiado e o rosario inda lle é un bo complemento para as tardes de velorio e cotilleo. As beatas forman parte da idiosincrasia do noso país e ó mellor o día que desaparezan inda lle fan homenaxes. Agora, que andamos a voltas coa recuperación da memoria histórica pode pasar calquera cousa, todo depende de quen mande...

Xa está ben, estou a piques de entrar no territorio comanche da temática política e vai ser mellor que pare. Vou durmir. Oxalá me acompañe a sorte e teña un soño bonito, que o imposible non quita o bonito e, ademais, nos soños todo é posible...Cousas miñas.

---

UN ARTIGO DE: Alvariño
Gran Colaborador de A Lareira Máxica