** O Recuncho Literario: Jorge Bucay

Esta é a historia dun home ó que eu definiría como buscador. Un buscador é alguén que busca. Non é necesariamente alguén que atopa. Tampouco é alguén que sabe o que está a buscar. É simplemente alguén que fai da súa vida unha procura.

Un día o buscador sinteu que debía ir cara á cidade de Kammir. El aprendera a facer caso rigoroso desas sensacións que viñan dun lugar descoñecido de si mesmo, así que deixou todo e parteu.
...--->Ve-lo Artigo completo....
Logo de dous días de marcha por polvorentos camiños divisou Kammir ó lonxe. Un pouco antes de chegar ó pobo, un outeiro á dereita do carreiro chamoulle a atención. Estaba tapizado cun verde marabilloso e había nel unha chea de árbores, paxaros e flores encantadoras. Rodeábao por completo unha especie de valo pequeno de madeira lustrada. Un portaliño de bronce invitábao a entrar. De súpeto sinteu que esquecía o pobo e sucumbeu ante a tentación de descansar un pouco naquel lugar. O buscador cruzou o portal e empezou a camiñar lentamente entre as pedras brancas que estaban distribuídas como ó azar, entre as árbores. Deixou que os seus ollos, que eran os dun buscador, pasearan polo lugar e quizá por iso descubreu, sobre unha das pedras, aquela inscrición: “Abdul Tareg, viviu 8 anos, 6 meses, 2 semanas e 3 días”. Impresionouse un pouco ó darse conta de que esa pedra non era simplemente unha pedra. Era unha lápida, sinteu pena ó pensar que un neno de tan curta idade estaba enterrado nese lugar. Mirando ó seu redor, o home deuse conta de que a pedra da beira tamén tiña unha inscrición, ó achegarse a lela descifrou: “Yamir Kalib, viviu 5 anos, 8 meses e 3 semanas”. O buscador sentiuse terriblemente conmocionado. Este fermoso lugar era un cemiterio e cada pedra unha lápida. Todas tiñan inscricións similares: un nome e o tempo de vida exacto do morto, pero o que o deixou espantado, foi comprobar que, o que máis tempo vivira, case non pasaba de 11 anos. Embargado por unha dor terrible, sentou e púxose a chorar. O coidador do cemiterio pasaba por alí e achegouse. Por un intre, en silencio, mirou como choraba e logo preguntoulle se choraba por algún familiar.

- Non, por ningún familiar -dixo o buscador - ¿Que pasa neste pobo?¿Que cousa tan terrible hai nesta cidade? ¿Por que hai tantos nenos mortos enterrados neste lugar? ¿Cal é a horrible maldición que pesa sobre esta xente que a obrigou a construír un cemiterio de nenos?

O ancián sorriu e dixo:
-Pode vostede serenarse, non hai tal maldición, o que pasa é que aquí temos un vello costume. Contareille: cando un mozo cumpre 15 anos, seus pais regálanlle un caderno como este que teño aquí, para que o colgue do pescozo, e é tradición entre nós que, a partir dese momento, cada vez que un disfruta intensamente de algo, abre o caderno e anota nel: á esquerda que foi o que lle fixo disfrutar, á dereita, canto tempo durou ese gozo. ¿Coñeceu á súa noiva e namorouse dela? ¿Canto tempo durou esa paixón enorme e o pracer de coñecela? ¿ Unha semana? ¿Dúas? ¿Tres semanas e media? E despois, a emoción do primeiro bico, o pracer marabilloso do primeiro bico... ¿Canto durou? ¿ O minuto e medio do bico? ¿Dous días? ¿Unha semana? ¿ E o embarazo ou o nacemento do primeiro fillo? ¿ E o casamento dos amigos? ¿ E a viaxe máis desexada? ¿E o encontro co irmán que volve dun país afastado? ¿Canto durou o gozar destas situacións? ¿Horas?¿ Días? Así imos anotando no caderno cada momento que disfrutamos... cada momento. Cando alguén morre, o noso costume é abrir o seu caderno e sumar o tempo gozado para escribilo sobre a súa tumba. Porque ese é, para nós, o único e verdadeiro tempo vivido.

"O BUSCADOR", do libro Contos para pensar, do escritor Jorge Bucay

---

Enviado por: Mariam
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica