** O gato está triste e azul

Abandonáronme as musas, non sei por qué, non as trataba mal. Bótoas en falta, teño ganas de contar. A min tamén me gusta vivir para contar, mais non se me ocorre nada. As musas marcharon, collerían as vacacións, claro, está bo tempo. Non se me ocorre nada, fada, cada, casa, masa, mesa, meta, seta, seda,… Fáltanme elas e fáltame o aire. O café está quente, o microondas vai por libre, nunca quenta igual, fai ben en rebelarse. Quixera escribir un relato deses que a xente recorda. Hoxe non vai poder ser, creo que non. Non é que non lle poña interese, é que hoxe non é un bo día. Demasiado calor, demasiados problemas, demasiada tristeza. Case mellor non escribir. O gato de Roberto Carlos leva 30 anos triste e azul. Eu tamén levo roupa azul, azul mariño, azul escuro. Non sei por qué este color se chama así, azul mariño, será porque os chaquetóns dos capitáns de barco son así, azul escuro, será, é un supor, non sei. É o que ten supor, un amplo marxe de risco, é dicir, supós algo e pode ser ou non ser, be or not to be, que dicía o outro. Pois, podes fallar. Case é mellor non facer suposicións, aferrarse á realidade e nada de fantasías. Vou ter que poñerme en plan pragmático, non vos engano, vaime custar....--->Ve-lo Artigo completo....


As musas estarán en Benidorm, e eu aquí, dálle que te pego, hilvanando catro ideas incoherentes. ¡Qué idiota me sinto! Síntome idiota ou serei un idiota, un idiota supoñedor, case nada. ¿Terei cura? Ó mellor existe algunha vacina que nos inmunice contra o síndrome do idiota supoñedor. Claro, pode habela, pero quén vai recoñecer abertamente que se vacinou contra o síndrome do idiota supoñedor, moi forte, abofé que sí. Mellor dicir, fun ó centro de saúde por a vacina contra a gripe, máis correcto, ata parece que queda mellor. Eille preguntar ó médico. Ó médico hai que falarlle claro, consultarlle tódalas nosas dúbidas, sobre todo eu, que ademais do síndrome do idiota supoñedor tamén teño o síndrome do enfermo imaxinario. Raro é o día no que non me ameace a posibilidade de padecer unha terrible enfermidade. Hoxe non me doía nada e ¡zas!, cando menos o esperaba, sentín esta forte dor na alma, porque todos somos corpo e alma, minto, todos non, os ateos non, eles son corpo e psique. Agora si que a fixen boa, hoxe que non estou para nada, hoxe precisamente, teño que nomear a alma. Síntoo, pero non. Hoxe non vou falar da alma, ¿existe a alma? ¿que é a alma? ¿é inmortal? Un tema apaixonante, sen dúbida, pero para outro día. Teño sono, son un idiota supoñedor e un hipocondríaco. Non estou para caralladas, con perdón.

Hoxe preocúpanme temas moito máis mundanos, debe ser cousa da primavera, refírome á alerxia ó polen e o mal de amores. Voume explicar, cambiei. Antes era superficial, si, un pouco frívolo, vale, vale, non me importa recoñecelo, un vividor, non é para tanto, non lle facía mal a ninguén. Agora é peor, agora que xa non son superficial, síntome baleiro. Baleiro de veras, a comida non ten nada que ver, tan baleiro me sinto antes de xantar coma despois. Síntome un imbécil supoñedor baleiro e todo porque estou namorado, hipocondríaco xa era sendo frívolo. Pois, se non tiña bastante, apareceume unha nova complicación, estoume virando impotente. Xa non teño gañas, pero ningunhas, o corpo non me responde. Rosa apoderouse de min. A culpa tena o tarado ese das frechas, está claro, porque se tes Párkinson e che treme o pulso pides a xubilación anticipada, se che falla a vista ou te operas das cataratas ou pos gafas, eso sí, tendo un pouco de sentidiño. Este non, este anda a lo loco, sen control, ó chou, cos ollos pechados, facendo o pino, que máis lle da, inda ha de ser un borrachón, no me estrañaría nada. Pola culpa do impresentable ese, así estou eu: desfeito, porque a min a frecha doume de cheo pero a Rosa… pasoulle de largo. Tócame sufrir, pásame o mesmo que a Bécquer, non sei que daría por un bico. Antes xa me gustaba Rosa pero era un amor platónico, imposible e levadeiro, agora xa non sei que vou facer para esquecela. De momento, ó das frechas vaille caer unha demanda por danos e perxuízos que xa está ben de facer o indio.

Alvariño
Esta obra está baixo unha licencia de Creative Commons

---

Artigo elaborado por: Alvariño
Gran Colaborador de A Lareira Máxica