** A beleza e singularidade dun libro moi entrañable

Fai uns días un bo amigo co que acostumo a compartir mutuos consellos bibliográficos, recomendoume un libro, sen dúbida, peculiar. Agora eu quero compartir con vós esa recomendación.

Vaia por diante que cando lle preguntei de que trataba o libro, a súa resposta foi que o lese, que a trama non era algo fácil de desenrolar en poucas palabras. Díxome que o lese e despois xa falaríamos. Tanto el como a súa noiva me dixeron que lles gustara moito, que era “fácil” de ler porque un capítulo tiraba polo outro, pero que ó rematalo ambos quedaran cunha sensación estraña. ...--->Ve-lo Artigo completo....


Ben, pois cando fai unha semana mo entregou e o empecei a ler, teño que recoñecer que nunca pensei que chegaría a pensar como o estou facendo. De feito non crin nin que chegaría a rematalo. Xa estaba pensando na excusa que poñería para explicarlle que estaba claro que podíamos compartir cantos consellos quixera, pero en canto a gustos literarios, non íamos polos mesmos derroteiros. Qué errada estaba!!!
Ó principio, como vos digo, nin lle pillaba o tranquillo ó libro, nin o gusto, nen sequera o tema do mesmo. Non entendía de que estaba a falar o autor.

Se cadra é ben que chegados a este punto vos conte que o autor é oriental, e eu, devoradora incansable de libros de toda índole, endexamais lera nada que viñese de alá. Non coñecía absolutamente nada da literatura xaponesa ou china, así que tampouco podía establecer comparación algunha.

Pois ó final, menos dunha semana despois, estou en condicións non só de asegurar que o libro me enchagou sobremaneira, senón incluso de recomendárvolo.
“Kafka en la Orilla”, de Haruki Murakami é un libro singular, diferente, atípico, non só no que á trama se refire, senón tamén na forma de contar a mesma. A min recórdame en máis dun aspecto a Faulkner. Se lichedes “O Ruido e a Furia” ou “Mentras Agonizo” entenderedes de que vos estou a falar.

O libro conta a historia superposta de dúas personaxes ben diferentes. Por un lado temos a Kafka Tamura, un rapaz que decide abandonar a súa casa no día do seu décimo quinto aniversario debido ás malas relacións co seu pai, quen lle lanzara unha profecía un tanto funesta. Segundo seu pai, un escultor famoso, o rapaz remataría deitándose con súa nai e súa irma ó igual que o Edipo grego. Pero o máis curioso do asunto é que ambas mulleres os abandonaran facía anos, polo que Kafka non tiña relación algunha con elas. A outra personaxe sobre a que xira o libro é o señor Nakata, quen de novo sufrira un accidente e dende entón tiña secuelas sorprendentes como o feito de poder falar cos gatos ou poder facer que do ceo chovesen todo tipo de cousas anormais.



Ó longo do libro imos vendo como as vidas destas dúas personaxes corren destinos paralelos. Todo ilo contado cun estilo fresco e diferente no que abundan os monólogos interiores, a presencia do subconsciente etc etc etc. Sono e realidade, ficción e non ficción confúndense ata puntos insospeitados, ata o extremo de chegar a dubidar ás veces entre o que é real e o que non é máis que pura fantasia.
Como xa me advertira o meu amigo, explicarvos a fondo moito máis sería revelarvos a historia por completo, e, precisamente o bo do libro, e poder ir descubrindo por ti mesmo todos eses detalles.

Son case 600 páxinas e aínda que a lectura non é difícil, a súa comprensión si o é. Tamén é preciso que lle debes tempo para que vos enganche. Vamos, que non é para impacientes, pero se superades iso, asegúrovos que remataredes tan encantados como rematamos o meu amigo, a súa moza, e eu mesma.

E por suposto, estaría encantada de que alguén se animase a lelo e a compartir ou refutar a miña opinión, a opinar, a darme o seu punto de vista, etc etc etc.

---

Artigo elaborado por: María
Gran Colaboradora de A Lareira Máxica