** Comunidades con corazón e esperanza. Parte 3 (última)
[Voltar a ler a Parte 1]
[Voltar a ler a Parte 2]
Es importante mencionar el abuso del poder: el profesor que cobra y no asiste a dar clase (un tigre, como dicen ellos), el político que tiene ojos pero debe tener una ceguera mental…, y disculpad por ser tan brusca, pero esta preciosa loma parece abandonada. Imagino que para muchos no son nadie, pues son gente que no existe a nivel oficial, por tanto no tienen ningún tipo de derecho, sus casas están escondidas en medio de la nada, son nada. Que equivocados están, si algunos lo piensan, pues son personas con gran corazón y muchas energías. Nos darían a cualquiera una gran lección de humildad, de sencillez, de cariño, de agradecimiento, de trabajo.
Sigo pensando, a lo mejor equivocadamente, que es necesario, un proyecto, una ayuda intensa, para seguir trabajando junto a ellos por la conciencia de una comunidad y de formación. Creo que he captado, que la solución, en el Valle…no es dar, sino una conciencia de formación e intensificar la constancia de la comunidad, para que juntos luchen por sus necesidades: como decían ellos, por tener caminos, médicos, un profesor que asista a las clases, capilla.
Son comunidades que dependen de un facilitador-a, si falla, cae la red, necesitan tejer ellos mismos, una tela de araña, con más consistencia, una red, con mucha fuerza y espíritu de lucha. Tienen un gran espíritu, pero escondido en el cascarón y debe salir.
Supongo, que, lo que he vivido, lo que he sentido y lo que aquí expreso, tiene mucho que ver con la cultura, la sociedad en la que vivo, por ello, vuelvo a preguntarme, es justo, ¿hacerles conscientes que hay otra realidad que ellos desconocen?. Pues ellos tan solo conocen su realidad y unos cuantos kilómetros a su alrededor, no más. Su situación es la que viven y para ellos es normal, es habitual que un niño o adulto muera por no tener un médico, caminar horas y horas para llegar a un colmado, a un médico…
Su mentalidad es tan diferente, que me cuesta entender ciertos aspectos: que venga el doctor una vez al mes y no asista mucha gente, que algunos padres puedan dejar morir a su hijo/a por no dejar que se lo lleven para que lo curen (piensan que se lo van a quitar); hombres con dos o tres mujeres y entre ellas se conocen y se aceptan (lo positivo que no se pelean e incluso se ayudan, pero ¿dónde está el valor de la mujer?)…
Para finalizar, quiero mencionar algunos aspectos que me han impactado, entre otros muchos:
RELATO REAL ELABORADO POR: Sonia
Colaboradora habitual de A Lareira Máxica
4 comentarios feitos. Deixa o teu!!!!! :
Ten que ser unha experiencia moi dura viaxar a sitios coma este e, ó mesmo tempo, unha experiencia inolvidable. Non sei a ónde vai parar a humanidade, de verdade. Non sei por qué os ricos, os poderosos, os políticos torcen a vista e miran cara outro lado. Cándo entenderán que as persoas do terceiro mundo son coma nós, igualiñas. Cándo os países desenvolvidos entenderán que hai que botarlle unha man á esta xente Oxalá haxa esperanza para esa comunidade, de nós depende. Moita xente de aquí pensa que con pagar os seus impostos xa é suficiente, a fin de contas os impostos teñen como finalidade a redistribución da riqueza. É unha xustificación coma outra calquera, facilmente rebatible.Pagamos os impostos porque non nos queda outro remedio senón queremos ter problemas coa Facenda, non é un acto voluntario, nin altruísta. O bonito, o que fai grande a un persoa, é ser capaz de dar, de compartir, desinteresadamente. Gustoume moito o teu relato Sonia, gústame a xente comprometida e solidaria. Espero que nos sigamos lendo neste sitio. Agora que veu o frío é bonito quentarse ó carón desta Lareira, xa sabes, como fai a gran colaboradora María.
Seguín as tres entregas deste relato. Sinxelamente quedeime sen palabras. E iso sen ter visto in situ o que Sonia nos conta. Se chego a velo. Un saúdo Sonia e gracias por compartir con nós a túa experiencia.
A verdade é que a experiencia é impesionante, merece a pena. Alégrame moito percibir que isto chega a xente.
Aínda que parece que non, moitas das axudas chegan alá, moitos proxectos.
Sen máis, compartindo cun compañeiro que foi a Bolivia, contoume que un dos hospitais da zona está subencionado en parte pola Xunta, atopouse con nenos que tiñan camisetas enviadas dende Galicia (eran identificadas con facilidade porque proviñan dun colexio en concreto).
Onde eu estiven o mesmo, moitos dos proxectos están avalados por Cáritas de España.
Qué sepades que non todo é pesimismo e non chega nada, non é certo, chega moito, diferente é que en determinados organismos e nos medios de comunicación transmitan unha verdade a medias.
Na zona onde estiven estase conseguindo bastante, pois antes non había comniños, so sendeiros, a auga estaba a moita máis distancia, fixeron un poco común para varias comunidades...
Gracias, por atoparme con xente sensible coma vos.
Sun sonia, aínda que as veces apareza como anónimo. A ver se hoxe consigo enviar o escrito co nome, intentareino.
A verdade é que a experiencia é impesionante, merece a pena. Alégrame moito percibir que isto chega a xente.
Aínda que parece que non, moitas das axudas chegan alá, moitos proxectos.
Sen máis, compartindo cun compañeiro que foi a Bolivia, contoume que un dos hospitais da zona está subencionado en parte pola Xunta, atopouse con nenos que tiñan camisetas enviadas dende Galicia (eran identificadas con facilidade porque proviñan dun colexio en concreto).
Onde eu estiven o mesmo, moitos dos proxectos están avalados por Cáritas de España.
Qué sepades que non todo é pesimismo e non chega nada, non é certo, chega moito, diferente é que en determinados organismos e nos medios de comunicación transmitan unha verdade a medias.
Na zona onde estiven estase conseguindo bastante, pois antes non había comniños, so sendeiros, a auga estaba a moita máis distancia, fixeron un poco común para varias comunidades...
Gracias, por atoparme con xente sensible coma vos.
Sun sonia, aínda que as veces apareza como anónimo. A ver se hoxe consigo enviar o escrito co nome, intentareino.
Publicar un comentario